Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ

ΚΑΙ Ο ΠΤΩΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

                                             (Λουκ. ιστ΄ 19-31).

Αὐτός, δυστυχῶς, ὁ διαχωρισμός τῶν ἀνθρώπων σέ  πλουσίους καί πτωχούς ὀφείλεται στήν ἔπαρσι, στόν Ἐγωϊσμό, στό ὀλέθριο, τό δαιμονικό αὐτό Πάθος, που, ὅταν κυριεύῃ τήν ψυχή μας, μᾶς ὁδηγεῖ στόν ὄλεθρο. Μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Πραγματικά μᾶς ἐμπήγει «εἰς ἰλύν βυθοῦ», μᾶς βυθίζει στό Βόρβορο. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί στή θεοποίησι τοῦ Ἑαυτούλη.

Εἶναι δέ φανερόν ὅτι ὁ ἄνθρωπος, πού κυριεύεται ἀπό τόν Ἑωσφορισμόν, ἀπό τόν Ἐγωϊσμόν, εἶναι «ἐκτός ἑαυτοῦ», εἶναι τρελλός, σχιζοφρενής, μέ κύριον χαρακτηριστικόν τό παραλήρημα μεγαλείου, στήν ὑπερτίμησι, τήν ὑπερβολική ἐκτίμησι τοῦ Ἐγώ, στήν ἀλαζονεία καί φθάνει στή μεγαλομανία, στό παραλήρημα μεγαλείου, χαρακτηριστικόν γνώρισμα τῆς μανίας και πιο συχνά τῆς σχιζοφρενικῆς ψυχώσεως. Ὁ τρελλός πλούσιος τῆς Παραβολῆς, «ἐνδύεται πορφύραν καί βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς»(Λουκ. ιστ΄19). Ἐνδύεται βασιλικά φορέματα, θεωρεῖ τόν ἑαυτόν του ἀπόγονον βασιλικῆς οἰκογενείας, ἀρχηγόν Κράτους, ἤ ἀρχιστράτηγον, ἤ οἰκονομικόν μεγιστάνα, Ναπολέοντα, ἤ ἀκόμη καί θεόν. Τό παραλήρημα μεγαλείου εἶναι μηχανισμός τῆς ψυχῆς, τοῦ σχιζοφρενοῦς, πού τό συναίσθημα μειονεξίας, ἐμφανίζεται ὡς  superiority Komblex, ὡς κόμπλεξ ὑπεροψίας. Ὁ τρελλός πλούσιος δέν βλέπει τή δυστυχία γύρω του, δέν ἀκούει τούς στεναγμούς τοῦ πλησίον, προσέχει μόνον τόν Ἑαυτούλη του καί τήν Καλοπέρασί του. Δίπλα του εἶναι ὁ πτωχός Λάζαρος, ὁ δυστυχής συνάνθρωπός του, γεμᾶτος πληγές, ἄρρωστος, πεταγμένος πλησίον τῆς ἐξώπορτας  αὐτοῦ, τοῦ πλουσίου. Ὁ Πλούσιος ὅμως τόν δρασκελίζει καί ἀδιαφορεῖ, γιά τήν κατάντια τοῦ συνανθρώπου του, πού προσπαθεῖ νά χορτάσῃ ἀπό τά ψίχουλα, πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου. Καί ἐπειδή ἦταν γυμνός ἤρχοντο οἱ σκύλοι καί ἔγλυφαν τίς πληγές του. Παρ’ ὅλα αὐτά ὁ πτωχός Λάζαρος δέν γογγύζει κατά τοῦ Θεοῦ, δέν ἀγανακτεῖ κατά τοῦ πλουσίου, καρτερικά ὑπομένει τή φτώχεια του, τήν ἀρρώστια του καί δοξάζει τό Θεό (Λουκ. ιστ΄ 19-21).

Γιά τόν ἄμυαλο, τόν ἀνεγκέφαλο πλούσιο, σ’ αὐτόν τόν κόσμο δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο , ἐκτός ἀπό τόν Ἑαυτούλη του και τήν Καλοπέρασί του. Γι’  αὐτόν «πᾶν τό ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου» (Α΄Ἰωάν. β΄ 16).

Γιά τόν πτωχόν τό πᾶν εἶναι ἡ  τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον. Γιά τόν πτωχόν Λάζαρο τό πᾶν στή ζωή εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Διότι γνωρίζει ὅτι «ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα» (Α΄Ἰωάν. β΄ 17).

Ὁ πτωχός Λάζαρος ἐννοεῖ «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Ἀντίθετα ὁ πλούσιος ἀγνοεῖ, δέν ἔχει ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα τῆς ζωῆς. Δέν θέλει νά καταλάβῃ ὅτι, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία,  εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι, καί ὄτι ὄλα τά χοϊκά,  τά γήϊνα εἶναι «πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα, μία ροπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται». Καί, μέ τήν τρέλλα πού τόν δέρνει,  παραμένει «δέσμιος τῆς γῆς», ἄγονος, ἄκαρπος, κακός Οἰκονόμος, Κακός Διαχειριστής, τῶν ἀγαθῶν, πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, νά σκορπίζει καί νά τρέφει καί νά συντηρεῖ τούς συνανθρώπους του. Καταχραστής τῶν ἀγαθῶν, ἰδιοποιεῖται τά πάντα καί τά χρησιμοποιεῖ γιά τόν Ἑαυτούλη του, «εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς» καί ἀδιαφορεῖ, γιά τούς συνανθρώπους του.

Ὁ Πανάγαθος καί Πάνσοφος Δημιουργός προίκισε τούς ἀνθρώπους, μέ θεῖα χαρίσματα. Τούς χάρισε νοῦν καί ἐλευθερίαν καί χορήγησε στόν καθένα «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν», τάλαντα, ὥστε νά τά πολλαπλασιάσουμε, εὐεργετῶντας ὁ ἕνας ἄλλον. Ὁ Πτωχός Λάζαρος πιστεύει καί λατρεύει τό Θεό. Ὑπομένει καρτερικά τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀπεκδεχόμενος τό «θεῖον κάλεσμα». Περιμένει μέ λαχτάρα τήν ἡμέρα, πού θά τόν καλέσῃ ὁ Θεός, νά  ἔλθῃ ἀπό τήν ἀνθρωπίνην εἰς τήν θείαν διάστασιν, νά μεταβῇ «διά τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν». Καί πραγματικά «ἐγένετο ἀποθανεῖν τόν πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν  ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ».

Ὁ πλούσιος ὅμως δέν πιστεύει στό Θεό, στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί εἰς τήν αἰώνιον ζωήν. Ἀρνεῖται τόν Θεόν καί πιστεύει ὡς Θεόν τόν Ἑαυτούλη του. Προσφέρει θυσίες στόν ἑαυτόν του «εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς». Ἔρχεται ὅμως καί γι’ αὐτόν τό τέλος. «Ἀπέθανε δέ καί ὁ πλούσιος καί ἐτάφη». Ποιός εἶναι; Δέν κατόρθωσε νά  γράψῃ, ὅπως ὁ Λάζαρος, τό ὄνομά του στό Βιβλίον τῆς ζωῆς. Εἶναι ἀνώνυμος, ἄγνωστος. Ἀπέθανε καί ἐτάφη καί εὑρέθη εἰς τόν Ἅδη «ὑπάρχων ἐν βασάνοις».

Πόσο ἄμυαλοι εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι!... Ἀπολαμβάνουμε τά πρόσκαιρα, τά ἀνούσια, τά ἀνάξια λόγου πράγματα καί χάνουμε τά αἰώνια, τά ἄφθαρτα, τά ἀγαθά «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν οὐκ ἀνέβη, ἅ  ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν».

Στόν ᾏδη δέν ὑπάρχει μετάνοια. Τώρα, «νῦν οὖν καιρός εὐπρόσδεκτος, νῦν ἡμέρα σωτηρίας».

Τώρα, καλόν εἶναι νά συνειδητοποιήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν ,νά παρακαθήσουμε παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, ἀκούοντες δέ καί φυλάσσοντες τόν λόγον Αὐτοῦ, ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ, πεφυτευμένοι παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, νά ἀποδώσουμε τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ΑΓΑΠΗ, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πρᾳότης, ἐγκράτεια. Ἀποφεύγοντες τήν τρέλλα τοῦ πλουσίου, ὑπομένοντες καρτερικά, ὅπως ὁ πτωχός Λάζαρος, τίς κακουχίες τῆς ζωῆς καί τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, ὥστε νά ἀποφύγουμε καί τήν αἰώνιον Ὀδύνη. Ἔτσι θά  ἀξιωθοῦμε νά εὐρεθοῦμε εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ, προαπολαμβάνοντες τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, καί νά δοξάζουμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, διότι Σ’Αὐτόν καί μόνον Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας .Ἀμήν.

«Ὁ ΛΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΤΟΙΣ ΧΕΙΛΕΣΙ ΜΕ ΤΙΜᾼ,

Ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει απ' ἐμοῦ» 

                                                 (Ἡσ. 29,13.Ματθ. ιε΄8).

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγ, Πνεύματος, περιγράφει τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων, τήν Ψευτιά καί τήν ὑποκρισία καί τήν ἀχαριστία μας πρός τόν  Δημιουργόν καί Εὐεργέτην Θεόν. Τονίζει δέ τήν ὑποκριτικήν λατρεία, πού κατά λόγον δικαιοσύνης, ἐπισύρει ἐναντίον μας τήν θείαν ὀργήν, πρός νουθεσίαν.

Ἡ θεία λατρεία πρέπει νά εἶναι «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»,  νά εἶναι ἐσωτερική, νά ἀπορρέει μέσ’ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, ἀπό  τέλεια ἀγάπη πρός  τόν εὐεργέτη καί Θεόν μας. Δυστυχῶς ὅμως κατάντησε ἐξωτερική ἀπό φόβον τῶν ἀνθρώπων ἤ ἀπό πολιτική σκοπιμότητα ἤ πρός τό θεαθῆναι. Κατάντησε ψεύτικη, ἐσχηματισμένη εὐσέβεια, τυπική, ὑποκριτική. Πλησιάζουμε τόν Θεόν μόνον μέ τά χείλη, ἡ δέ καρδιά μας βρίσκεται πολύ μακριά ἀπό τόν Κύριον, βυθισμένη, «ἐμπεπηγμένη εἰς ἰλύν βυθοῦ», προσκολλημένη, προσηλωμένη στά γήϊνα, τά χοϊκά, τά σκοτεινά, τά φαῦλα, στερούμενοι ἔτσι τή Χάρι καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος, πού τολμᾷ νά ὑποκρίνεται, πώς τιμᾷ τόν

 Θεόν, ἐνῶ ἡ καρδιά του βρίσκεται μακριά ἀπό τόν Θεόν, βυθισμένη στήν κοπριά τῆς Ὕλης, Πῶς εἶναι

εἶναι δυνατόν νά πλησιάσῃ στόν Θρόνον τῆς μεγαλωσύνης, καί νά συνομιλήσῃ μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα καί νά λάβῃ χάριν καί δύναμιν  ἀπό τόν Θεόν; Ὡς ἡ ἄκαρπος συκή, θά ξηρανθῇ διά τήν ἀκαρπίαν καί ὁλόκληρη ἡ ζωή καί τά ἔργα του, θά ἐξαφανισθοῦν, «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὀ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς». Ἀντίθετα θά συμβῇ μέ τόν εὐσεβῆ, μέ τόν ἄνθρωπον, πού μελετᾷ, μέρα καί νύκτα τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ καί εἶναι σάν δένδρον καρποφόρον καί ἀειθαλές, πού  λατρεύει τόν Θεόν μέ τήν καρδιά του, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί ἀποδίδει τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος (Γαλάτ. ε΄22-23) καί πάντα, ὅσα ἄν ποιῇ κατευοδωθήσεται», διότι  «γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων, καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (παρβλ. Ψαλμ. α΄1-6).

Ὁ δίκαιος καί εὐσεβής λατρεύει τόν Θεόν μέ τήν καρδιά του, ἐγγίζει ὄχι τοῖς χείλεσι, ἀλλά τῇ καρδίᾳ, συνομιλεῖ μέ τόν Θεόν καί ἐνισχύεται μέ τή Χάρι καί τή δύναμι, πού ἔξέρχεται ἀπό τόν Θεόν καί ἔρχεται πρός αὐτόν καί τοῦ χαρίζει τήν ἴασιν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Κατορθώνει μέ τή βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, μέ βαθειά Πίστι καί ἄκρα ταπείνωσι νά ἐγγίζει τόν Θεόν καί νά συνομιλῇ μαζί Του.

Τίποτε δέν ὑπάρχει πιό γλυκό καί πιο μεγάλο στή γῆ,

γιά τόν ἄνθρωπο, ἀπό τήν ἀδιάλειπτη κοινωνία, συνομιλία, σχέσι καί ἕνωσί του, μέ τόν Οὐράνιον πατέρα, τόν Θεόν.

Πότε θά καταλάβουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι θνητοί, πώς ὁ  Χριστός εἶναι τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, στόν Ὁποῖον ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»;

Πότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι χωρίς Αὐτόν τίποτε τό Καλόν δέν μποροῦμε νά κάμουμε καί ὅτι, ἄν ὑπάρχουμε, ὑπάρχουμε χάρις στήν μακροθυμία Του καί τό ἔλεός Του;

Πότε θά νοιώσουμε ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ζωή, ἡ πάντων Ἀνάστασις καί Χαρά» καί ὅτι «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ Αὐτοῦ» (Ἰωάν. ιδ΄ 6);

Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Κυρίου καί νά προσέλθουμε πρός Αὐτόν μέ βαθειά πίστι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί, ταπεινά νά Τόν πλησιάσουμε μέ τήν καρδιά μας καί νά ζητήσουμε τό ἔλεός Του, νά ζητήσουμε τή Χάρι Του καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν ἀκολουθοῦμε πιστά, ὅπου ἄν ὑπάγῃ.

Τρανό παράδειγμα τῆς προσεγγίσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρείας Αὐτοῦ, λατρείας τοῦ Θεοῦ μέ τήν καρδιά μας, ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές (πρβλ.Ματθ. θ΄ 20-22. Μάρκ. ε΄ 25-34 καί Λουκ.  η΄43-48),τό παράδειγμα τῆς Αἱμορροούσης γυναικός. Ἡ αἱμορροοῦσα γυνή ἔπασχε δώδεκα χρόνια ἀπό αἱμορραγίαν καί ὑπέφερε πολλά ἀπό τήν κακήν θεραπείαν πολλῶν ἰατρῶν, Ἐξώδευσε ὅλα, ὅσα εἶχε καί δέν ὠφελήθηκε τίποτε, ἀλλά μᾶλλον πήγαινε ἀπό τό κακόν στό χειρότερο. Ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Ἰησοῦς κάνει θαύματα καί θεραπεύει ἀνίατες ἀρρώστιες, ἦλθε μέσα στόν ὄχλο, πού ἀκολουθοῦσε τό Χριστό, τόν πλησίασε, μέ θερμή, ἀκλόνητη Πίστι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός της, καί δέν τόλμησε νά ἀτενίσῃ τό πανάγιον πρόσωπόν Του, ἀλλά πῆγε ἀπό πίσω Του, μέ ἄκρα ταπείνωσι, καί ἄγγιξε τό ἄκρον τοῦ ἐνδύματός Του καί ἔλεγε μέσα της, ὅτι καί ἐάν μόνον ἐγγίσω τά ἐνδύματά Του, θά σωθῶ, θά θεραπευθῶ ἀπό τήν ἀσθένειάν μου: «ἔλεγε γάρ ἐν ἑαυτῇ, ὅτι ἐάν ἅψωμαι κἄν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι. Καί εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγή τοῦ αἵματος αὐτῆς καί ἔγνω τῷ σώματι ὄτι ἵαται ἀπό τῆς μάστιγος», ἔνοιωσε ἀμέσως ὅτι θεραπεύθηκε ἀπό τήν ἀρρώστια της.

Τότε ὁ Χριστός, θέλοντας νά δώσῃ ἕνα τρανό παράδειγμα ἐσωτερικῆς, ἀληθινῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, προσκυνήσεως Αὐτοῦ «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ἐφανέρωσε τήν πιστή γυναῖκα, βραβεύοντας τήν Πίστι της, καί ἐρώτησε:

«Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων»;

Ὁ δέ Πέτρος καί οἱ ἄλλοι Μαθηταί δέν μπόρεσαν, νά καταλάβουν τό βαθύτερο νόημα τοῦ ἐρωτήματός Του καί τόν σκοπόν, πού τό ὑπέβαλε, Τοῦ ἔλεγον:

«Κύριε, βλέπεις τόν ὄχλον συνθλίβοντά σε, καί λέγεις· Τίς μου ἥψατο»; Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ». 
Τότε εἶδε ἡ γυναῖκα ὅτι δέν μποροῦσε νά ξεφύγῃ καί ὅτι ὁ Ἰησοῦς γνώριζε τί εἶχε κάνει, ἦλθε τρέμουσα ἀπό τό φόβο της καί ἀφοῦ ἔπεσε γονατιστή μπροστά Του, διηγήθηκε εἰς Αὐτόν, μπροστά σέ ὅλο τό πλῆθος τοῦ λαοῦ τήν αἰτίαν, γιά τήν ὁποίαν Τόν ἄγγιξε καί τό πῶς θεραπεύθηκε ἀμέσως. Ὁ δέ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην».

Βραβεύει ὁ Χριστός τήν Πίστι καί τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρείαν τοῦ Θεοῦ καί προτρέπει ὅλους μας νά μιμηθοῦμε  τό παράδειγμα τῆς ἁγίας αὐτῆς γυναικός, ὥστε κι’ ἐμεῖς νά ἀξιωθοῦμε τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ καί νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας καί νά τόν δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Α Λ Η Θ Ε Ι Ε Σ

ΠΡΟΣ ΤΑ  ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη, νά σᾶς ἀνοίξω τήν καρδιά μου καί νά σᾶς ἐξομολογηθῶ τίς ἀγωνίες καί τόν πόνο, πού μέ βασανίζουν καθημερινά, σ’ αὐτήν ἐδῶ τή σχιζοφρενική, τήν τρελή ἐποχή μας.

Σᾶς παρακαλῶ νά μέ ὑπομείνετε, μέ τήν ἴδια ἀγάπη, πού κι’ ἐγώ ἐπί 59 ὁλόκληρα χρόνια, ὡς Πνευματικός Πατέρας, ὐπομένω τό δικό σας μαρτύριο καί προσπαθῶ νά σᾶς διδάσκω τόν ὀρθό Προσανατολισμό.

Σᾶς παρακαλῶ νά προσέχετε στόν ἑαυτό σας. Ἄν ἐσεῖς δέν προσέξετε τόν ἑαυτό σας, -ἀλλοίμονο-, κανείς, ἀπό ἐκείνους, πού ἀναλαμβάνουν τήν ἐκπαίδευσί σας σήμερα, μέ βάσι τά νέα προγράμματα Σπουδῶν, δέν πρόκειται νά σᾶς προσέξῃ. Διότι ὑποχρεώνονται ἀπό τό Νόμο τῶν ἀθέων, νά τηροῦν τά νέα Προγράμματα καί νά ἐφαρμόζουν τό Σχέδιο τῆς ἀθέου Παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή τήν ἐξαφάνισι τῆς προσωπικότητος, τόν εὐτελισμό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τή μαζοποίησι καί τήν πολτοποίησι τῶν Λαῶν. Προσπαθοῦν δολίως νά ξεριζώσουν τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν ἀγάπη μας πρός τήν Πατρίδα καί τήν ἀφοσίωσί μας στή Χριστιανική Οἰκογένεια.

Μᾶς διδάσκουν στό Σχολεῖα, γιά τίς ἔμφυλες Ταυτότητες καί τεχνιέντως προσπαθοῦν νά σβύσουν ἀπό τήν ψυχή μας τήν ἐθνική μας ταυτότητα, τήν Ἱστορική καί ἐθνική  μας συνείδησι. Διαστρέφουν τήν ἔνδοξη καί μέ αἷμα γραμμένη Ἱστορία μας. Ἀφαιροῦν ἀπό τή Γαλανόλευκη Σημαία μας  τόν Τίμιον Σταυρόν.

Καταστρέφουν τή Γλῶσσα μας, τή γλῶσσα πού διάλεξ’ ὁ Θεός νά γραφῇ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, μέ σκοπό νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, ὅ, τι πολυτιμώτερο ἔχουμε. Προσπαθοῦν νά μᾶς ἀπογυμνώσουν ἀπό τά ἤθη καί τά ἔθιμά μας, ἀπό τά ὑψηλά Ἰδανικά, ἀπό «τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης». Μᾶς διδάσκουν στά Σχολεῖα ἀπό τό Δημοτικό ἀκόμη ἔμμεσα τήν ἀθεῒα, τά ἄγρια, βαρβαρικά ἤθη καί ἔθιμα καί τις ἰαχές καί τούς τρόπους  λατρείας τοῦ θεοῦ «Τσουνάμι» ἤ τοῦ θεοῦ «Κροκόδειλου». Μᾶς γυρίζουν αἰῶνες πίσω στίς τρῶγλες καί τά σπήλαια, εὐτελίζουν τήν Οἰκογένεια, καί τό τραγικώτερον, καταργοῦν τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, προετοιμάζοντας ἔτσι τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου. Μᾶς «μαρκάρουν», ὅπως μαρκάρουν τά ζῶα, μέ σκοπό νά παύσουμε νά εἴμαστε πρόσωπα, ἀλλά νούμερα, ὑπηρέτες τῶν προδρόμων τοῦ Ἀντιχρίστου.

Προβάλλουν  εἰς τούς Νέους καί τίς Νέες μας, σέ σᾶς παιδιά μου, ὡς πρότυπα, Νέους καί Νέες μέ σκουλαρίκια στά αὐτιά καί κρίκους στή μύτη, στόν ἀφαλό καί σέ ἄλλα ἀπόκρυφα μέρη. Εἶναι   μέσα στό σχέδιο ἀποπροσανατολισμοῦ κι’ αὐτά. Ἐπίσης προωθοῦν τή λειτουργία ὑπόγειων Κέντρων, ὅπως τά κλαμπατζηδοκαμπαρετζίδικα καί ἄλλα «κουτούκια», στά ὁποῖα ἐξωθοῦν τά Νέα παιδιά, ἐκεῖ δηλαδή, πού προσφέρονται ποτά – βόμβες, ποτά μεμειγμένα μέ διάφορες θανάσιμες, βλαβερές οὐσίες καί ἀκούονται τραγούδια-«ἠχορύπανσης», μέ σκοπό νά φθείρουν νά ἀποχαυνώσουν καί νά ἐξουθενώσουν τή Νεολαία. Μέσα στό Σχέδιο εἶναι νά ἀφήνουν τούς νέους ἐπιστήμονες νά ξενιτεύονται καί νά ἀναζητοῦν ἐργασία στήν ξενιτιά καί ἀφήνουν στήν Πατρίδα μας τούς λαθρομετανάστες νά ἁλωνίζουν, νά κλέπτουν, νά δολοφονοῦν  καί νά μᾶς ληστεύουν.

Ἀγαπητά μου παιδιά, 

Προσέχετε στόν ἑαυτό σας καί μήν ἐμπιστεύεστε καί μή ἀκολουθῆτε τά κακά αὐτά πρότυπα. Ἀποφεύγετε αὐτό τόν τρόπο ζωῆς, μή, ἀθέλητά σας, ὑπηρετῆτε τά σχέδια τῶν Σκοτεινῶν Δυνάμεων. Ἔχετε ἅγια πρότυπα νά ἀκολουθήσετε. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὑπάρχουν ἅγιοι Ποιμένες καί πνευματικοί Διδάσκαλοι, πολλοί Ἱερεῖς καί Ἐπίσκοποι, κατά πάντα ἄξιοι, νά σᾶς διδάξουν καί νά σᾶς στηρίξουν στίς δύσκολες ὧρες. Ὑπάρχουν βέβαια, εὐτυχῶς πολλοί λίγοι, ἄμυαλοι καί ἀνεγκέφαλοι, μέ ἐπανοκαλύμαυχα, πού δέν προσέχουν τόν ὀρθό Προσανατολισμό τῆς Νέας Γενιᾶς, ἀλλά ἐπικεντρώνουν τήν προσοχή τους στό Παγκάρι, στό τί θά εἰσπράξουν ἀπό «κεριά καί λιβάνια». Οἱ  ὀλίγοι αὐτοί δέν εἶναι πρότυπα ἀρετῆς καί ἁγιότητος καί τό τονίζω αὐτό, παιδιά μου, πρός ἀποφυγήν σκανδαλισμοῦ σας.

Ἀγαπητά μου παιδιά, 
Ἐγώ, ὡς Γέρος καί χαζοπατέρας, ἔχω νά σᾶς προτείνω  πολλά πρότυπα Ἁγίας ζωῆς. 

Πρῶτα καί πάνω ἀπό ὅλα, τόν Κύριό μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, τέλειος Θεός, ἔγινε, γιά χάρι μας, καί τέλειος ἄνθρωπος καί , ὅπως λέγει σωστά κι’ ὁ Καζαντζάκης, ἔγινε «τό τέλειο πρότυπο τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου καί μετέβαλε τή σάρκα σέ πνέμα καί μᾶς ὁδηγεῖ στά ὕψη τῆς πνευματικῆς τελειότητος, μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό».

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, λοιπόν, ἄς εἶναι τό πρότυπον πρός μίμησιν. Αὐτός ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» περιπατεῖ ἐν ἀγάπῃ καί παραδίδει τόν ἑαυτόν Του, γιά μᾶς, «προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό, εἰς ὀσμήν εὐωδίας». Καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας : «Σᾶς ἔδωκα ὑπόδειγμα, πρότυπο ἁγίας ζωῆς. Νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ἀκριβῶς ἐγώ σᾶς ἀγάπησα, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου».

Σᾶς προτείνω ἀκόμη ὡς πρότυπα Ἁγίας ζωῆς τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων μας, καθώς καί τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Σήμερα δέ, σᾶς προβάλλω, ὡς πρότυπον πρός μίμησιν τόν Μεγαλομάρτυρα Ἅγιον Δημήτριον τόν μυροβλύτην, πού ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμην του 26 Ὀκτωβρίου.

 Ὁ Δημήτριος, πίστεψε στό Χριστό καί λάτρευε τόν Κύριο «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί ἐπεμελεῖτο τήν ἀθάνατη ψυχή του. Λόγῳ καί ἔργῳ, ὁμολογοῦσε Πίστιν στόν ἀληθινόν Θεόν καί ἐδόξαζε τόν Χριστόν καί εἶχε ὡς σκοπόν τῆς ζωῆς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί δίδασκε ὅτι «ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια καί τελείωσις τῆς ψυχῆς». Διότι «ἔστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον». Καί δίδασκε μέ τή ζωή καί τό λόγο του ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς καί ἠ δόξα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ τύραννος, εἰδωλολάτρης Μαξιμιανός ὅταν ἦλθε στή Θεσσαλονίκη τόν συνέλαβε καί τόν ἔρριξε δέσμιο στή φυλακή καί τέλος, ἀφοῦ  τόν ὑπέβαλε σέ φρικτό διά λογχισμοῦ μαρτύριο, τόν θανάτωσε. 

Ὁ δέ ἅγιος ὑπέμεινε ἀγογγύστως τό Μαρτύριον δοξάζων Θεόν. Τιμήθηκε ἀπό τόν Χριστόν ὁ μυροβλύτης Ἅγιος, καί εἶναι, πραγματικά, πρότυπον Ἁγίας ζωῆς.

Ἀγαπητά μου παιδιά, ἐσεῖς εἶσθε ἡ χαρά μου καί ὁ στέφανός μου, καί χαίρομαι μέ τήν προκοπή καί τήν πρόοδό σας στίς Χριστιανικές ἀρετές καί στόν ἀγῶνα «νά μεταποιοῦμε τή σάρκα σέ πνέμα».

Θά μποροῦσα ἀκατάπαυστα νά μιλάω μαζί σας  καί νά σᾶς συνοδεύω στό κάθε σας βῆμα, στοργικά, ὡς Πατέρας. Γι’ αὐτό, ὅσο χρόνο μοῦ χαρίζει ὁ Κύριος θά προσπαθῶ, καί ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ἰστοσελίδα, νά σᾶς καθοδηγῶ καί νά σᾶς προσφέρω τά σταλάγματα τῆς ψυχῆς μου. Εἶμαι πρόθυμος νά σᾶς ἀπαντῶ σέ κάθε ἀπορία σας καί σᾶς εὔχομαι μεσ’ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου κάθε πρόοδο καί προκοπήν πρός δόξαν τοῦ Πνατάνακτος Θεοῦ, διότι σ’Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΔΕΝ ΕΚΦΩΝΟΥΝΤΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΙ

ΠΑΝΤΟΥ ΑΚΟΥΟΝΤ’ ΟΙΜΟΓΕΣ

ΘΡΗΝΟΙ ΚΑΙ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ.

Ἡ 28^η Ὀκτωβρίου 1940, γιά τούς γνησίους Ἕλληνες εἶναι ἡμέρα ἀναβαπτισμοῦ, ἡμέρα πνευματικῆς καί ψυχικῆς ἀναγεννήσεως τῶν Ἑλλήνων. Καί θἄπρεπε νά ἐκφωνοῦνται λόγοι Πανηγυρικοί καί νά διδασκώμαστε τόν ἡρωϊσμό, τήν ἑλληνική λεβεντιά, τό ἑλληνικό φιλότιμο, τή φιλοπατρία, τίς Παραδόσεις καί τά Ἰδανικά τῆς Ρωμιοσύνης. Νά διδασκώμαστε τήν ὀρθόδοξον Πίστιν στό Θεό, τήν ἀγάπη στήν Ἑλλάδα μας, τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, διότι «δέν ὑπάρχει τίποτε πιό γλυκό ἀπό τήν Πατρίδα». Νά διδασκώμαστε τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσι στήν Οἰκογένεια καί νά ἀποφεύγουμε τά ἐλαττώματα, τόν Ἐγωϊσμό, τήν διχόνοια, κ. ἄ.

Σήμερα, δυστυχῶς, ἀκούγοντ’  οἰμωγές

παντοῦ, θρῆνοι καί μοιρολόγια.

Τήν 28^η Ὀκτωβρίου 1940, ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς, ἐνσαρκώνοντας τήν Ὁμοψυχία ὅλων τῶν Ἑλλήνων βροντοφώναξε τό μεγάλο ΟΧΙ στή σκλαβιά, ΟΧΙ στήν ὑποδούλωσι, ΟΧΙ στόν Ἀντίχριστο ΧΙΤΛΕΡ καί στή Βαρβαρότητα.

Σύσσωμον τό Γένος, Ἕνα σῶμα, μιά ψυχή καί μιά
καρδιά, Ὁλόκληρη ἡ Ρωμιοσύνη ἀντιτάχθηκε καί ἀντιστάθηκε στίς σιδερόφρακτες μογγολικές ὀρδές τῶν Οὔννων τοῦ Ἀττίλα και θριάμβευσε μέ μοναδικά ὅπλα, τήν  Πίστι στό ΧΡΙΣΤΟ, τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά  καί μέ τήν ἑλληνική λεβεντιά.

Καί ἐνῶ σήμερα θἄπρεπε νά πανηγυρίζει, ΘΡΗΝΕΙ. Διότι , ὅ, τι δέν πέτυχαν τότε μέ τά ὅπλα οἱ Βάρβαροι, τό πέτυχαν σήμερα μέ τή δολιότητα, μέ τήν ὑπερ-χρέωσι καί μέ τή συνεργασία τῶν σημερινῶν Πήλιο- Γούσηδων, τῶν ἀνεγκέφαλων, ἀπάτριδων ἤ πατριδοκάπηλων Γραικύλων, πού ξεπούλησαν τά «ὅσια καί τά ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης «ἀντί πινακίου φακῆς», «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».

Σκλαβῶσαν τήν Ἑλλάδα μας στούς τοκογλύφους- Δανειστές, καί ἄφησαν ἀφύλακτες τίς Θύρες καί, λάθρᾳ, εἰσβάλλουν οἱ Βάρβαροι, κατά χιλιάδες, οἱ «κάθε καρυδιᾶς καρύδι», ἀλλοδαποί, φυγάδες ἐγκληματίες, ὅλων τῶν εἰδῶν «οἱ Μαφίες» λαθρομετανάστες, παράνομοι εἰσβολεῖς, τζιχαντιστές, καλοπληρωμένοι στυγνοί δολοφόνοι, τρομοκράτες, «παράσιτα», πού κρύβονται ἀνάμεσα στούς δυστυχεῖς κατατρεγμένους καί ξεριζωμένους πρόσφυγες, πού εἶναι  κατά πάντα συμπαθεῖς συνανθρωποί μας.

Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια  ὅτι οἱ λαθροεισβολεῖς, εἶναι ἐγκληματίες, πού πηρώνονται πολύ ἀκριβά, ἀπό τίς Στοτεινές Δυνάμεις «τῆς  Παγκοσμιοποίησης», γιά μᾶς διαλύσουν, διότι φθονοῦν τήν ἔνδοξη Ἱστορία μας καί τόν Πολιτισμό μας. Μισοῦν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία καί προσπαθοῦν, μέ κάθε δόλιο τρόπο, νά μᾶς ἐξαφανίσουν. Ἀπαιτοῦν νά μᾶς ἐπιβάλλουν τά βάρβαρα ἤθη καί ἔθιμά τους καί συνεργαζόμενοι μέ τά «λαμόγια», μέ τούς Γραικύλους, πού κατά περιόδους μᾶς κυβερνοῦν, προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν ἀγάπη μας πρός τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά. Διδάσκουν στά Σχολεῖα μας τό Κοράνιον τοῦ Μίσους καί καταργοῦν τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης, ὅτι πολυτιμώτερον ἔχουμε, τό Θησαυρό μας.

Εγκαταλείπουν τούς Ἕλληνες πατριῶτες, ἄνεργους , ἄστεγους, στήν ἔσχατη ἀθλιότητα καί προσπαθοῦν νά εὐχαριστήσουν τούς λαθροεισβολεῖς, τά ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἀκόμη καί μέ νομοθετικά μέτρα. Καταργοῦν τήν Προσευχήν στά Σχολεῖα καί τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί Ἠθική. Καταργοῦν τόν ἐκκλησιασμό. Ἀφαιροῦν τόν Τίμιον Σταυρόν ἀπό τή Γαλανόλευκη. 

Διαστρέφουν τήν ἔνδοξη Ἑλληνική Ἱστορία. Ἀφαιροῦν τό Θρήσκευμα ἀπό τήν ταυτότητα καί ἀπό τά διπλώματα Σπουδῶν. Ἀναγκάζουν τούς Νέους ἐπιστήμονες νά ξενιτεύονται καί  νά ζητοῦν καταφύγιον στό Ἐξωτερικό καί  διατηροῦν στήν Ἑλλάδα «τά λαμόγια», τούς ἐγκληματίες.

Γέμισε ἡ Ἑλλάδα ἀπό κάθε εἴδους ἀρρώστιες .Καί οἱ ἕλληνες ζοῦν καθημερινά μέ τό φόβο τῶν Λῃστῶν.

Ὅταν ζητοῦν βοήθεια καί προστασία, ὄχι μόνον δέν προστατεύονται ἀπό τήν ἐγκληματική συμπεριφορά τῶν λαθροεισβολέων, ἀλλά  ἀντιμετωπίζουν τήν εἰρωνία. Πρώην Ὑπουργός Προστασίας(;) τοῦ Πολίτη συμβούλευσε τά θύματα τῶν ληστῶν, -Τί εἰρωνία, Θεέ μου! - καί μάλιστα, χωρίς ντροπή, τούς εἶπε:

«Ὅταν μπαίνουν οἱ ληστές στό σπίτι σας, νά ὐποκρίνεσθε ὅτι κοιμᾶσθε καί νά τούς ἀφήνετε νά σᾶς κλέπτουν, νά σᾶς ληστεύουν, νά σᾶς βιάζουν κλπ.» Καί ὁ σημερινός Ὑπουργός Προστασίας(;) τοῦ Πολίτη, λένε πώς εἶπε κι' αὐτός, χωρίς ντροπή:

«Πάρτε τό ἀπόφασι. Θά συμβιώσουμε μέ αὐτούς».

Θά συμβιώσουμε μέ τούς Τζιχαντιστές καί τούς λαθροεισβολεῖς; «Πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν τήν ἐξαθλίωσιν τῶν Ἑλλήνων;...

Αὐτό σημαίνει ὅτι ξεπούλησαν τά πάντα στό Σχέδιο τῆς Παγκοσμιοποιήσεως τῶν Σκοτεινῶν Δυνάμεων.  Ἄρχισαν τήν  Πολτοποίησι. Ἀπό δῶ καί μπρός θά εἴμαστε μαρκαρισμένοι, νούμερα. Ποδοπατοῦν τήν προσωπικότητά μας, τήν ἐθνική μας Ταυτότητα καί τήν ἱστορική καί ἐθνική μας συνείδησι. Νά γιατί δέν ἐκφωνοῦνται Πανηγυρικοί στήν ἐπέτειο τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου, ἀλλά ἀκούγονται παντοῦ οἰμωγές, θρῆνοι καί μοιρολόγια. 

Θά τούς ἀφήσουμε νά παραγματοποιήσουν τά σκοτεινά τους Σχέδια; Νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία;

Μήπως πρέπει νά ξυπνήσῃ τό Κοινοβούλιον; Ὁ ταλαίπωρος ἑλληνικός Λαός δέν πληρώνει μόνον τήν Κυβέρνησι, ἀλλά καί τήν ἀντιπολίτευσι. Μήπως πρέπει νά ἀναθεωρήσουν κάποιες ἀπόψεις τους καί , ἀντί νά τρώγονται σάν τό σκύλο μέ τή γάτα, νά προτάξουν τό συμφέρον τῆς Πατρίδος, πρίν νά εἶναι ἀργά;

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅλοι μας, ὅλοι οἱ ἐναπομείναντες Ἕλληνες, οἱ πατριῶτες, ὅτι ἡ Πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα μας, σκλαβώθηκε στήν κοπριά τῆς Εὐρώπης καί καθημερινά οἱ Ἕλληνες πολίτες ζοῦν μέ τό φόβο καί ληστεύονται ἀπό τούς λαθροεισβολεῖς.

Τρίζουν τά κόκκαλα τῶν προγόνων μας, πού πολέμησαν καί ἔπεσαν ,

«γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγία 

καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν».

Βογγοῦν τά ἀδικοχυμένα αἵματα τῶν ἡρώων γιά τήν ἀθλιότητα στήν ὀποίαν μας ἔχουν φέρει οἱ σκοταδιστές, σέ συνεργασία μέ τούς σύγχρονους Ἰοῦδες.

Μέ πόνο ψυχῆς  κραυγάζω  καί σᾶς καλῶ ὅλους,  νά ξυπνήσουμε καί νά ὑπερασπισθοῦμε τά «ὅσια καί τά ἱερά τῆς Ρωμιοσύνης». 

Ὁ Θεός «βδελύσσεται τήν ἀδικίαν» καί εἶναι μαζί μας γιά νά ὑπερασπισθῆ τά δίκαιά μας. Καί πάλιν σᾶς θυμίζω τήν προτροπή τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητή, τοῦ Κωστή Παλαμᾶ:

 «Κι’ ἄν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα

Κι’ ἄν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες
Φτάνει μια σκέψι, μια ψυχή
Φτάνεις ἐσύ, ἐγώ φτάνω,
Νά δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν
τήν ὕπαρξι,
ἕνας φτάνει».

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ,Ὁ ΝΕΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ

«Καί δαιμονῶντας ἰᾶται».

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος, «ὁ λίθος ὁ ἀδαμάντινος», ὁ νέος Ἀσκητής, γεννήθηκε στά Τρίκαλα Κορινθίας τῆς Πελοποννήσου, καί ἀνετράφη, ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς του, Δημήτριον καί Καλήν Νοταρᾶ, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Ἄνοιξε τήν καρδιά του στό Χριστό καί ἐγκολπώθηκε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ἀφοσιώθηκε καί λάτρευε τό Χριστό καί ἀφιέρωσε τή ζωή του στή μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, προσπαθῶντας νά κάνῃ «πρᾶξι» τό Λόγο τοῦ Χριστοῦ. Πραγματικά ὁ ὅσιος, παρακάθησε, νοερά, παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, «ἤκουε τόν λόγον αὐτοῦ φυλάσσων αὐτόν», γενόμενος ὑπόδειγμα ἁγίας ζωῆς σέ ὅλους. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον ἀπέδιδε στή ζωή του, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ, ΧΡΗΣΤΟΤΗΣ, ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ, ΠΙΣΤΙΣ, ΠΡᾼΟΤΗΣ, ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ»(Γαλάτ, ε΄ 22-23), ὡς δένδρον καρποφόρον

καί ἀειθαλές, πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ἀποδίδων τούς καρπούς αὐτοῦ στόν κατάλληλο καιρό. 

Γι’ αὐτό καί ὁλοκληρη ἡ ζωή καί τά ἔργα του κατευοδοῦντο, ἦσαν εὐλογημένα ἀπό τόν πανάγαθο Θεό καί μετά τήν Κοίμησί του σώζεται ἀκέραιον, ὁλοζώντανο τό σῶμα του καί ἔχει τή Χάρι καί μετά τήν Κοίμησί του νά θεραπεύῃ νόσους ἀνιάτους, σέ κείνους πού πιστεύουν στό Χριστό καί ζητοῦν μέ πίστι τή χάρι του. 

Θεραπεύει δέ πρωτίστως καί τούς δαιμονιζομένους, τούς τρελλούς. Κι’ αὐτό, γιατί μέ τήν ἁγία ζωή του δέχθηκε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τή δύναμι νά θεραπεύῃ, διότι «γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός  ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (Chi Jiodea derech tsadikim,vederech  ressaim tovet» Ψαλμός α΄).

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει πρός μίμησιν τον Νέον Ἀσκητήν, τόν Ἅγιον Γεράσιμον, καί στή σχιζοφρενικήν ἐποχήν μας .Καί παρακαλοῦμε τόν Ἅγιον, νά θεραπεύῃ καί τή δική μας τρέλλα, ὥστε πρίν ναέ εἶναι ἀργά νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστόν  καί νά Τόν λατρεύουμε, ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, ὡς Θεόν, Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ σύμπαντος κόσμου, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι, Σ’ Αὐτόν καί Μόνον Σ’ αὐτόν ἀνήκει ἡ Τιμή, τό Κράτος καί ἠ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ(Γαλάτ.ε΄ 22-στ΄2)

«Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός  ἐστιν ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ, ΧΡΗΣΤΟΤΗΣ, ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ, ΠΙΣΤΙΣ, ΠΡᾼΟΤΗΣ, ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ».

Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι κυριευθοῦν ἀπό τό φρόνημα τῆς σαρκός, κατά τόν Δαβίδ «ἐμπήγονται εἰς ἰλύν βυθοῦ», βυθίζονται στό Βόρβορο, στή λάσπη, αἰχμαλωτίζονται στά σκοτεινά ,τά βρωμερά τους Πάθη, καί, «δέσμιοι τῆς γῆς» καί ἔτσι ὅλοι φθάνουμε στήν ἔσχατη ἀθλιότητα, στήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο.

Διότι, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «τό φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι θάνατος, εἶναι «ἔχθρα εἰς Θεόν» καί συνεπῶς φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο (παρβλ. Ρωμ. η΄ 6-7), ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23). Τονίζει δέ ὁ Παῦλος ὅτι «ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ Πνεύματος, τό δέ Πνεῦμα κατά τῆς σαρκός» καί ὅτι  « εἶναι φανερά τά ἔργα τῆς σαρκός, (τά ὁποῖα ὀφείλουμε νά ἀποφεύγουμε) καί αὐτά εἶναι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία (μαγεία), διάφορες ἐκδηλώσεις ἔχθρας, φιλονεικίες, ζηλοτυπίες, θυμοί, φατριασμοί, διχόνοιες, αἱρέσεις (διαφωνίες), φθόνοι, φόνοι, μέθες, κῶμοι (ἄσεμνα γλέντια), καί τά ὅμοια πρός πρός αὐτά (Γαλάτ. ε΄ 17-21). Καί βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος ὅτι «οἱ τά τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν».

’Αντίθετα «τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος (εἶναι) ζωή καί εἰρήνη» (Ρωμ. η΄ 6). Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι σύμφωνη μέ τίς ἐπιταγές τοῦ παναγίου Πνεύματος, ἡ πνευματική ζωή, δημιουργεῖ ζωή καί εἰρήνην. Καί πράγματι ὁ καρπός, πού παράγει τό Ἅγιον Πνεῦμα, μέ τόν φωτισμόν καί τή Χάρι του καί χορηγεῖ στήν ψυχήν μας εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια. Καί κατά τῶν ἀνθρώπων, πού ἔχουν τίς ἀρετές αὐτές δέν ἰσχύει νόμος.

Βέβαια γιά νά κατορθώσῃ ὁ ἄνθρωπος νά παράγῃ τούς καρπούς αὐτούς τοῦ Πνεύματος, θά πρέπει νά σπάσῃ τά δεσμά του μέ τά Χοϊκά, τά γήϊνα. Ὀφείλουμε νά νεκρώσουμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς. Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι «οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλατ. ε΄ 24). Ἀφοῦ νεκρώσουμε τή σάρκα, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον. Νά ἀφοσωθοῦμε στό Χριστό. Νά ἀποφασίσουμε νά ποῦμε τό μεγάλο ΝΑΙ στό Θεό καί τό μεγάλο ΟΧΙ στό Διάβολο. Γι’αὐτό ὀφείλουμε, νοερά. νά παρακαθήσουμε παρά τούς πόδας τοῦ Ἱησοῦ καί, ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν νά μάθουμε ἀπό Αὐτόν ὅτι πρᾷός ἐστι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί νά βοῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας.

Νά ἀποφασίσουμε νά ζοῦμε τήν πνευματική ζωή, τήν ἐν Χριστῷ ζωήν καί νά μή γιόμαστε κενόδοξοι, ματαιόδοξοι καί μή προκαλοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά μή φθονοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἀλλά ἄν κάποιος ἀδελφός περιπέσῃ σέ πειρασμό, σέ ματαιοδοξία καί φθόνο, ἐμεῖς ὡς πνευματικοί ἄνθρωποι ὀφείλουμε νά τόν καταρτίζουμε, νά τόν νουθετοῦμε καί νά τόν παιδαγωγοῦμε μέ πνεῦμα πραότητος, προσέχοντας στόν ἑαυτό μας, μή τυχόν καί μεῖς περιπέσουμε σ’ αὐτό τόν πειρασμό ἥ  ἀκόμη καί σέ χειρότερη ἁμαρτία. Λυτρωμένοι, μέ τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά βρωμερά μας πάθη, ὀφείλουμε νά βαστάζουμε τά βάρη ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, νά ὑπομένουμε τά ἐλαττώματα καί τίς ἐνοχλήσεις ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου καί ἔτσι, μέ τήν ἀνοχήν καί τήν ὑπομονήν θά ἐκπληρώσουμε τελείως τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης Του.

Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος, μέ τή Χάρι Του, νά φθάσουμε στό ὕψος αὐτῆς τῆς πνευματικῆς τελειότητος. Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ ἑνωμένοι ο}ι πάντες εἰς «Ἕν» «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξάζουμε.

ΕΙΘΕ ! ΓΕΝΟΙΤΟ!