ΠΩΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

ΠΩΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ.

«Συνεργοῦντες δέ καί παρακαλοῦμεν μή εἰς  

κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς.

Λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καί ἐν

ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδού νῦν καιρός

εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρᾳ σωτηρίας.-

Μηδεμίαν ἐν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ἵνα μή

μωμηθῇ  ἡ διακονία, ἀλλ’ ἐν παντί συνιστῶντες

ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ,

ἐν θλίψεσιν,  ἐν ἀνάγκαις,  ἐν στενοχωρίαις,

ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις,

ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις,

ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ,

ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ

ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει

Θεοῦ,  διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης

τῶν δεξιῶν καί τῶν ἀριστερῶν, διά δόξης

καί ἀτιμίας, διά δυσφημίας καί εὐφημίας,

ὡς πλάνοι καί ἀληθεῖς, ὡς  ἀγνοούμενοι

καί ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες

καί ἰδού ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καί μή

θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ

χαίροντες, ὡς πτωχοί πολλούς δέ

πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα

κατέχοντες» (Β΄Κορινθ. στ΄  1-10).

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει τό Πῶς, τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος καί οἱ λοιποί Ἀπόστολοι, ἐπιτελοῦν, τό ἔργον τους. Διακηρύσει τήν ἀξία καί τή σημασία, πού ἔχει ἡ προσωπική ζωή, τό παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων. Εἶναι πρότυπα ἁγίας ζωῆς. Ἔχουν πίστιν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην». Ὡς φωστῆρες ἐν τῷ κόσμῳ διδάσκουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους  εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν. Μέ τή ἴδια τή ζωή τους καί τίς θυσίες τους διδάσκουν ὅλους ἐμᾶς νά περιπατοῦμεν ἐν ἀγάπῃ, νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Σωτῆρος, ὥστε νά ἐπιτύχουμε στή ζωή μας, τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ἀρετῆς τά κατορθώματα.

Δέν παραλείπουν δέ νά προσεύχωνται, γιά τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀδιαλείπτως( Ρωμ. α΄ 8-10).

Ἡ ἐπικοινωνία καί συνομιλία τοῦ Παύλου καί τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων, μέ τόν οὐράνιον Πατέρα εἶναι ἀδιάλειπτη.

«Ἀδελφοί, λέγει ὁ Παῦλος, συνεργοῦντες δέ καί παρακαλοῦμεν μή εἰς κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς». Συνεργαζόμενοι μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι στό ἔργον, πού μᾶς ἀνέθεσε ὁ Κύριος, στό ἔργον, δηλαδή,   τῆς καταλλαγῆς καί συμφιλιώσεως  τῶν ἀνθρώπων μέ τό Θεό καί μεταξύ τους, σᾶς παρακαλοῦμε νά δείξετε μέ τή συμπεριφορά σας ὅτι, δέν  ἔχετε δεχθῇ  μάταια τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Καί μή νομίσετε ὅτι ὁ Θεός θά σᾶς στέλνῃ τούς ἀντιπροσώπους Του νά σᾶς παρακαλοῦν. Διότι λέγει ἡ Γραφή· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καί ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι (Ἡσ. μθ΄8). Κατάλληλος καιρός κατά τόν ὁποῖον ὁ Θεός ἄκουσε τούς στεναγμούς μας καί ἀποφάσισε νά δείξῃ τήν εὔνοιά Του καί τά ἐλέη Του, ὁ καιρός, πού εὐδόκησε, διά τοῦ Υἱοῦ Του καί ἐν αὐτῷ, τή λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων, ἔφθασε. Καί νά τώρα εἶναι καιρός κατάλληλος, τώρα εἶναι ἠμέρα σωτηρίας, τώρα πού μᾶς εὐσπλαγχίσθηκε ὁ Θεός καί ἔστειλε στήν Γῆ τόν μονογενῆ Του Υἱό, ὥστε κάθε ἕνας, πού μέ πίστι προσέρχεται καί ἐπικαλεῖται τό Ὄνομά Του νά σώζεται(Ἰωήλ β΄32).

Καί τώρα, λέγει ὁ Παῦλος,  σᾶς παρακαλοῦμε ἐμεῖς, χωρίς νά δίδουμε καμμιά ἀπολύτως ἀφορμήν σκανδάλου σέ τίποτε, γιά νά μή κατηγορηθῇ εἰς τό ἐλάχιστον ἡ διακονία τοῦ κηρύγματος.

Ἀντίθετα, μέ κάθε τρόπο, συστήνουμε τούς ἑαυτούς μας, ὡς διάκονοι Θεοῦ, σᾶς ἀποδεικνύουμε ὅτι εἴμαστε ἀληθινοί διάκονοι τοῦ Θεοῦ. Συσταίνουμε τούς ἑαυτούς μας, σάν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, μέ τή μεγάλη ὑπομονή μας,  στίς θλίψεις, στίς ταλαιπωρίες, στίς στερήσεις τῆς ἀναγκαίας τροφῆς, σέ κακοποιήσεις, σέ φυλακίσεις, σέ ταραχές, σέ ἀκαταστασίες, σέ κόπους, σέ ἀγρυπνίες , σέ πεῖνα.

Συσταίνουμε τούς ἑαυτούς μας μέ ἁγνότητα καί καθαρότητα ἀπό κάθε ἁμαρτία, μέ γνῶσι τῆς ἀληθείας, μέ μακροθυμία, μέ καλωσύνη, μέ ἁγιασμόν καί χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ ἀγάπη πραγματική καί ἀνυπόκριτη, μέ λόγο εἰς τόν ὁποῖον κηρύττεται ἡ ἀλήθεια, μέ δύναμιν Θεοῦ, μέ τά ὅπλα τῆς δικαιοσύνης, τά ἐπιθετικά καί τά ἀμυντικά. Εἴμαστε δηλαδή ὁπλισμένοι, γιά νά ὑπερασπισθοῦμε  τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀλήθεια, μέ κάθε θυσίαν.

Ἀποδεικνύουμε ὅτι εἴμαστε ἀληθινοί τοῦ Θεοῦ διάκονοι, ὑπόδειγμα ἀρετῆς σέ ὅλους, πρός μίμησιν, μέ τή δόξα πού μᾶς ἀποδίδουν οἱ πιστοί στό Εὐαγγέλιον, καί μέ τήν ἀτιμίαν καί τούς εξευτελισμούς πού ὑφιστάμεθα ἐκ μέρους τῶν ἀπίστων, μέ τήν δυσφήμησιν ἐκ μέρους τῶν συκοφαντῶν μας καί μέ τήν καλήν φήμην καί τούς ἐπαίνους ἐκ μέρους τῶν πιστῶν.  Οἱ ἐχθροί τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς θεωροῦν καί μᾶς κατηγοροῦν ὡς ἀπατεῶνες, λαοπλάνους, ἐνῶ οἱ πιστοί μᾶς δέχονται ὡς εἰλικρινεῖς. Γιά τούς ἀπίστους  εἴμαστε ἄσημοι καί περιφρονημένοι, ἄγνωστοι, καί ὅμως, γιά τούς πιστούς,  εἴμαστε γνωστοί καί περισπούδαστοι. Στά μάτια τοῦ κόσμου  φαινόμαστε σάν νά κινδυνεύουμε νά ἀποθάνουμε καί ὅμως ἰδού ζῶμεν, φαινόμαστε σάν ἄνθρωποι, πού παιδαγογούμαστε ἀπό τό Θεό, μέ βαρειές δοκιμασίες, ἀλλά δέν θανατωνόμαστε.

Λόγῳ τῶν δοκιμασιῶν μας  αὐτῶν, μᾶς νομίζουν βυθισμένους σέ λύπην, ἐμεῖς ὅμως πάντοτε χαίρομεν. Μᾶς θεωροῦν πτωχούς, ἐμεῖς ὅμως κάνουμε πολλούς πλουσίους μέ πνευματικούς Θησαυρούς. Παρουσιαζόμαστε σάν νά μήν ἔχουμε τίποτε, ὅμως στήν πραγματικότητα ἔχουμε τά πάντα. Φυσικά ἐδῶ ἐξυπακούεται ὅτι ἔχουμε μέσα στήν καρδιά μας τόν Χριστόν. «τόν δι’ οὗ τά  πάντα ἐγένετο».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὡς πρότυπον ἁγίας ζωῆς, μᾶς ὁδηγεῖ κοντά στόν Κύριό μας καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι, «οἱ δέσμιοι τῆς γῆς» ὅτι μόνον Αὐτός μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἔχουν προδώσει, μᾶς ἔχουν ἐξαπατήσει, Μόνον ὁ Χριστός εἶναι ὁ πιστός. Σταυρώνεται Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Διότι Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μέ τό πανάγιο αἷμα Του, μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Μέ τό Αἷμά Του μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Καί τώρα εἶναι ὁ καιρός  νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστός, μπορεῖ, ὡς Παντοδύναμος καί θέλει, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Τώρα εἶναι καιρός κατάλληλος ,τώρα εἶναι ἠμέρα σωτηρίας, νά δεχθοῦμε τή Χάρι καί νά μή φανῇ ὅτι ἔχουμε δεχθῇ «εἰς κενόν τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ».

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι μόνον ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας καί ὄτι δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Καί ὅταν ἐμεῖς τόν διώχνουμε, Ἐκεῖνος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του καί ζητάει νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας, ἐκτός ἀπό Αὐτόν, δέν ἔχουμε καί θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν.

Καί εἶναι καιρός, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας  καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώση νά τόν ὑμνοῦμεν καί, ἀκαταπαύστως, νά τόν δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.