«Ὁ ΛΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΤΟΙΣ ΧΕΙΛΕΣΙ ΜΕ ΤΙΜᾼ,

Ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει απ' ἐμοῦ» 

                                                 (Ἡσ. 29,13.Ματθ. ιε΄8).

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγ, Πνεύματος, περιγράφει τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τῶν ἀνθρώπων, τήν Ψευτιά καί τήν ὑποκρισία καί τήν ἀχαριστία μας πρός τόν  Δημιουργόν καί Εὐεργέτην Θεόν. Τονίζει δέ τήν ὑποκριτικήν λατρεία, πού κατά λόγον δικαιοσύνης, ἐπισύρει ἐναντίον μας τήν θείαν ὀργήν, πρός νουθεσίαν.

Ἡ θεία λατρεία πρέπει νά εἶναι «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»,  νά εἶναι ἐσωτερική, νά ἀπορρέει μέσ’ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, ἀπό  τέλεια ἀγάπη πρός  τόν εὐεργέτη καί Θεόν μας. Δυστυχῶς ὅμως κατάντησε ἐξωτερική ἀπό φόβον τῶν ἀνθρώπων ἤ ἀπό πολιτική σκοπιμότητα ἤ πρός τό θεαθῆναι. Κατάντησε ψεύτικη, ἐσχηματισμένη εὐσέβεια, τυπική, ὑποκριτική. Πλησιάζουμε τόν Θεόν μόνον μέ τά χείλη, ἡ δέ καρδιά μας βρίσκεται πολύ μακριά ἀπό τόν Κύριον, βυθισμένη, «ἐμπεπηγμένη εἰς ἰλύν βυθοῦ», προσκολλημένη, προσηλωμένη στά γήϊνα, τά χοϊκά, τά σκοτεινά, τά φαῦλα, στερούμενοι ἔτσι τή Χάρι καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος, πού τολμᾷ νά ὑποκρίνεται, πώς τιμᾷ τόν

 Θεόν, ἐνῶ ἡ καρδιά του βρίσκεται μακριά ἀπό τόν Θεόν, βυθισμένη στήν κοπριά τῆς Ὕλης, Πῶς εἶναι

εἶναι δυνατόν νά πλησιάσῃ στόν Θρόνον τῆς μεγαλωσύνης, καί νά συνομιλήσῃ μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα καί νά λάβῃ χάριν καί δύναμιν  ἀπό τόν Θεόν; Ὡς ἡ ἄκαρπος συκή, θά ξηρανθῇ διά τήν ἀκαρπίαν καί ὁλόκληρη ἡ ζωή καί τά ἔργα του, θά ἐξαφανισθοῦν, «ὡσεί χνοῦς, ὅν ἐκρίπτει ὀ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς». Ἀντίθετα θά συμβῇ μέ τόν εὐσεβῆ, μέ τόν ἄνθρωπον, πού μελετᾷ, μέρα καί νύκτα τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ καί εἶναι σάν δένδρον καρποφόρον καί ἀειθαλές, πού  λατρεύει τόν Θεόν μέ τήν καρδιά του, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί ἀποδίδει τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος (Γαλάτ. ε΄22-23) καί πάντα, ὅσα ἄν ποιῇ κατευοδωθήσεται», διότι  «γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων, καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (παρβλ. Ψαλμ. α΄1-6).

Ὁ δίκαιος καί εὐσεβής λατρεύει τόν Θεόν μέ τήν καρδιά του, ἐγγίζει ὄχι τοῖς χείλεσι, ἀλλά τῇ καρδίᾳ, συνομιλεῖ μέ τόν Θεόν καί ἐνισχύεται μέ τή Χάρι καί τή δύναμι, πού ἔξέρχεται ἀπό τόν Θεόν καί ἔρχεται πρός αὐτόν καί τοῦ χαρίζει τήν ἴασιν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Κατορθώνει μέ τή βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, μέ βαθειά Πίστι καί ἄκρα ταπείνωσι νά ἐγγίζει τόν Θεόν καί νά συνομιλῇ μαζί Του.

Τίποτε δέν ὑπάρχει πιό γλυκό καί πιο μεγάλο στή γῆ,

γιά τόν ἄνθρωπο, ἀπό τήν ἀδιάλειπτη κοινωνία, συνομιλία, σχέσι καί ἕνωσί του, μέ τόν Οὐράνιον πατέρα, τόν Θεόν.

Πότε θά καταλάβουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι θνητοί, πώς ὁ  Χριστός εἶναι τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, στόν Ὁποῖον ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»;

Πότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι χωρίς Αὐτόν τίποτε τό Καλόν δέν μποροῦμε νά κάμουμε καί ὅτι, ἄν ὑπάρχουμε, ὑπάρχουμε χάρις στήν μακροθυμία Του καί τό ἔλεός Του;

Πότε θά νοιώσουμε ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ζωή, ἡ πάντων Ἀνάστασις καί Χαρά» καί ὅτι «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ Αὐτοῦ» (Ἰωάν. ιδ΄ 6);

Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Κυρίου καί νά προσέλθουμε πρός Αὐτόν μέ βαθειά πίστι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί, ταπεινά νά Τόν πλησιάσουμε μέ τήν καρδιά μας καί νά ζητήσουμε τό ἔλεός Του, νά ζητήσουμε τή Χάρι Του καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν ἀκολουθοῦμε πιστά, ὅπου ἄν ὑπάγῃ.

Τρανό παράδειγμα τῆς προσεγγίσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρείας Αὐτοῦ, λατρείας τοῦ Θεοῦ μέ τήν καρδιά μας, ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελιστές (πρβλ.Ματθ. θ΄ 20-22. Μάρκ. ε΄ 25-34 καί Λουκ.  η΄43-48),τό παράδειγμα τῆς Αἱμορροούσης γυναικός. Ἡ αἱμορροοῦσα γυνή ἔπασχε δώδεκα χρόνια ἀπό αἱμορραγίαν καί ὑπέφερε πολλά ἀπό τήν κακήν θεραπείαν πολλῶν ἰατρῶν, Ἐξώδευσε ὅλα, ὅσα εἶχε καί δέν ὠφελήθηκε τίποτε, ἀλλά μᾶλλον πήγαινε ἀπό τό κακόν στό χειρότερο. Ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Ἰησοῦς κάνει θαύματα καί θεραπεύει ἀνίατες ἀρρώστιες, ἦλθε μέσα στόν ὄχλο, πού ἀκολουθοῦσε τό Χριστό, τόν πλησίασε, μέ θερμή, ἀκλόνητη Πίστι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός της, καί δέν τόλμησε νά ἀτενίσῃ τό πανάγιον πρόσωπόν Του, ἀλλά πῆγε ἀπό πίσω Του, μέ ἄκρα ταπείνωσι, καί ἄγγιξε τό ἄκρον τοῦ ἐνδύματός Του καί ἔλεγε μέσα της, ὅτι καί ἐάν μόνον ἐγγίσω τά ἐνδύματά Του, θά σωθῶ, θά θεραπευθῶ ἀπό τήν ἀσθένειάν μου: «ἔλεγε γάρ ἐν ἑαυτῇ, ὅτι ἐάν ἅψωμαι κἄν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι. Καί εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγή τοῦ αἵματος αὐτῆς καί ἔγνω τῷ σώματι ὄτι ἵαται ἀπό τῆς μάστιγος», ἔνοιωσε ἀμέσως ὅτι θεραπεύθηκε ἀπό τήν ἀρρώστια της.

Τότε ὁ Χριστός, θέλοντας νά δώσῃ ἕνα τρανό παράδειγμα ἐσωτερικῆς, ἀληθινῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, προσκυνήσεως Αὐτοῦ «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ἐφανέρωσε τήν πιστή γυναῖκα, βραβεύοντας τήν Πίστι της, καί ἐρώτησε:

«Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων»;

Ὁ δέ Πέτρος καί οἱ ἄλλοι Μαθηταί δέν μπόρεσαν, νά καταλάβουν τό βαθύτερο νόημα τοῦ ἐρωτήματός Του καί τόν σκοπόν, πού τό ὑπέβαλε, Τοῦ ἔλεγον:

«Κύριε, βλέπεις τόν ὄχλον συνθλίβοντά σε, καί λέγεις· Τίς μου ἥψατο»; Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγώ γάρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ». 
Τότε εἶδε ἡ γυναῖκα ὅτι δέν μποροῦσε νά ξεφύγῃ καί ὅτι ὁ Ἰησοῦς γνώριζε τί εἶχε κάνει, ἦλθε τρέμουσα ἀπό τό φόβο της καί ἀφοῦ ἔπεσε γονατιστή μπροστά Του, διηγήθηκε εἰς Αὐτόν, μπροστά σέ ὅλο τό πλῆθος τοῦ λαοῦ τήν αἰτίαν, γιά τήν ὁποίαν Τόν ἄγγιξε καί τό πῶς θεραπεύθηκε ἀμέσως. Ὁ δέ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην».

Βραβεύει ὁ Χριστός τήν Πίστι καί τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρείαν τοῦ Θεοῦ καί προτρέπει ὅλους μας νά μιμηθοῦμε  τό παράδειγμα τῆς ἁγίας αὐτῆς γυναικός, ὥστε κι’ ἐμεῖς νά ἀξιωθοῦμε τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ καί νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας καί νά τόν δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.