Ο ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΑΨΗι

«ΜΕΙΖΩΝ ΕΣΤΙΝ Ο ΕΝ ΗΜΙΝ

Ἤ Ο ΕΝ ΤΩι ΚΟΣΜΩι»(Α΄Ἰωάν. δ΄3).

 

Ποιός  εἶναι ὁ Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου;

 «Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» ὀνομάζεται ὁ Διάβολος( ἐκ τοῦ διαβάλλω, συκοφαντῶ, καταλαλῶ). Ὁ Διάβολος, διαβάλλει τό Θεό στόν ἄνθρωπον(Γενέσ.γ΄4ἑξ.) καί τόν ἄνθρωπον στό Θεό (Ἰώβ α΄ 9ἑξ.) καί τόν ἄνθρωπον πρός τόν πλησίον αὐτοῦ.  Ὁ Διάβολος λέγεται καί Σατάν, Σατανᾶς, ἐχθρός καί εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ἀντιστρατεύεται στό ἔργον τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐχθρός τῆς ἀγαθότητος καί πάσης ἀρετῆς. Εἶναι ἡ πηγή τῆς Κακίας στόν κόσμο. Καί μέ αὐτήν τήν ἔννοιαν ἀπαντᾶται στή Γραφή καί ὁ Διάβολος.

Ὁ Διάβολος ἤ Σατάν ἤ Σατανᾶς εἶναι κτίσμα τοῦ Θεοῦ, λογικόν καί ἐλεύθερον καί πνευματικόν, εἶναι ὁ Ἑωσφόρος, ὁ Ἀρχάγγελος (Β΄Πέτρ΄ β΄4.Ἰούδα 6),  πού  κάνοντας κακή χρῆσι τοῦ λογικοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, πού τοῦ χάρισεν ὁ Θεός κυριεύθηκε ἀπό ἔπαρσι καί ἀλαζονία καί θέλησε νά στήσῃ τό θρόνο του πάνω ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί εὐθύς, ὡς βολίς πυροβόλου ὅπλου ἔπεσεν ἀπό τά οὐράνια, ἐβλήθη εἰς τόν ᾏδη καί εἰς τά θεμέλια τῆς γῆς. Ὁ  Προφήτης Ἡσαῒας ἀναφέρει πῶς ἔπεσεν ὁ Ἑωσφόρος: 

«Πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ Ἑωσφόρος ὁ πρωῒ ἀνατέλλων; Συνετρίβη εἰς τήν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρός πάντα τά ἔθνη. Σύ δέ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου·  εἰς τόν οὐρανόν ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ στήσω τόν θρόνον μου, καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπί τά ὄρη τά ὑψηλά τά πρός Βορρᾶν, ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ. Νῦν δέ εἰς ᾏδην καταβήσῃ καί εἰς τά θεμέλια τῆς γῆς» (Ἡσ. 14, 12-15). Οἱ Ἅγιοι Πατέρες στηριζόμενοι στό λόγο τοῦ κυρίου, πού εἶπε: «ἐθεώρουν τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. ι΄18), ἐφήρμοσαν ἀναγωγικά  τό «Ἑωσφόρος» εἰς τόν Σατανᾶν καί ἔτσι καί σήμερα ὀνομάζουμε τό Σατανᾶν Ἑωσφόρον, ὁ ὁποῖος τόλμησε νά θεοποιήσῃ τόν ἑαυτόν τοῦ καί νά πολεμήσῃ τόν Δημιουργόν. Βέβαια στόν πόλεμον αὐτόν, ὁ Δράκων, ὅπως ὀνομάζεται ὁ Διάβολος, συνετρίβῃ καί ὡς βολίς πυροβόλου ὅπλου ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, ὅπως ἀναφέρεται στήν Ἀποκάλυψι: «Καί ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· Ὁ Μιχαήλ καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ τοῦ πολεμῆσαι μετά τοῦ Δράκοντος· καί ὁ δράκων ἐπολέμησε καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, καί οὐκ ἴσχυσαν, οὔτε τόπος εὑρέθη αὐτῶν ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ. Καί ἐβλήθη ὁ δράκων ὁ μέγας, ὁ Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ’αὐτοῦ ἐβλήθησαν. Καί ἤκουσα φωνήν μεγάλην ἐν τῷ οὐρανῷ λέγουσαν· ἄρτι ἐγένετο ἡ σωτηρία καί ἡ δύναμις καί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ, ὅτι ἐβλήθη ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ὁ κατηγορῶν  αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καί νυκτός. Καί αὐτοί ἐνίκησαν αὐτόν διά τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου...» (Ἀποκ. ιβ΄  7-12).

 Ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς ἀντιστρατεύεται, ἀντίκειται

 στό ἔργον τοῦ Θεοῦ.

 Ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ ὁ Ἑωσφόρος ἐξ αἰτίας τῶν παραβάσεων του καί συνεχίζει τό φθοποποιόν του ἔργον. Φθονεῖ καί μισεῖ τήν «κορωνίδα τῆς δημιουργίας», ὁ ἐκπεσῶν Ἑωσφόρος καί ἐπιδιώκει τή δυστυχία τοῦ ἀνθρώπου καί ἀσκεῖ τή δύναμί του, μέ σκοπό νά ρίξῃ τόν ἄνθρωπον(πρβλ. Ἰώβ α΄11,16, 19), ἐνεργεῖ ἔτσι, ὥστε νά παρασύρῃ τόν ἄνθρωπο. Πειράζει ὁ Διάβολος, ἤ ὅπως ἄλλως λέγεται, «ὁ Πειράζων» ἤ  «ὁ Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου», ὁ «μέγας Δράκων» ἀγωνίζεται νά πλανήσῃ τήν οἰκουμένην ὅλην. Ὁ Διάβολος ἐνσαρκώνει τόν Ἐγωϊσμόν, ἤ Ἑωσφορισμόν, δηλαδή, τήν χειρότερη μορφή τρέλλας, καί τά βλαστήματα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, ἔπαρσιν, ἀλαζονίαν, ὑπερηφάνιαν καί τίς συναφεῖς, πρός τά πάθη αὐτά, διαστροφές, καί , στό Κακό στερεωμένος, ὁλότελα διεφθαρμένος, κακόβουλος, πανοῦργος, ἀντίκειται, ἀντιστρατεύεται στό Θεό καί ἐπιδιώκει  νά ἀπομακρύνῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό, νά τούς κερδίσῃ (πρβλ. Ἁποκ. ιβ΄ 13ἑξ.).

Ὁ Διάβολος ἐκ τῆς κακουργίας αὐτοῦ ἔχει διάφορα ὀνόματα: Ἀπολύων, ἑβραϊστί Ἀββαδών, ἄγγελος τῆς ἀβύσσου, ἄρχων τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας,  ἀνθρωποκτόνος, Βεελζεβούλ, Βελίαρ, Δράκων μέγας, πυρρός Δράκων, Ἐχθρός, Θεός τοῦ κόσμου, Λευϊάθαν, Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, πνεῦμα Πονηρόν, Ψεύστης καί πατήρ τοῦ Ψεύδους, ὁ Πειράζων, ὁ Πονηρός. Τά ὀνόματα αὐτά φανερώνουν ὅτι Διάβολος εἶναι πρόσωπον λογικόν, ἐλεύθερον, πνευματικόν, ἀλλά μιαρόν, βρωμερόν, παγιωμένον στό Κακόν. Ἀπό κακή χρῆσι τοῦ λογικοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του τό κτίσμα αὐτό ἔγινε  Κακοῦργον καί Μοχθηρόν. Εἷναι αὐτονόητον ὅτι ὁ Διάβολος καί οἱ δυνάμεις  τοῦ Κακοῦ ἤ  αὐτή ἡ Κακία ὑπόκειται καί ὑπείκει ( εὑρίσκεται ὑποκάτω καί ὑποτάσσεται) στό Θεό. Οἱ λόγοι διά τούς ὁποίους ἐπιτρέπεται ἡ δύναμις τοῦ Σατανᾶ νά πειράζῃ τούς ἀνθρώπους εἶναι γνωστοί μόνο στό Θεό καί σέ κανέναν ἄλλον. Εἶναι ὕλη εἰς τό αὐτεξούσιον; Εἶναι ἡ δύναμις, πού μᾶς κρατᾶ σέ ἐγρήγορσι; Πάντως ὁ πανάγαθος Θεός ἐν σοφίᾳ μᾶς βοηθεῖ  νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερλίας μας, γιά νά μή στερεωθοῦμε στό Κακό, ὄπως ὁ Ἑωσφόρος.

Πρός ἀποσόβησιν τῶν δυνάμεων του σκοτους , εἶναι γεγονός ὅτι ἔδωκε σέ μᾶς τούς πιστούς Μαθητάς Του ὁ Κύριος τή Χάρι, τή δύναμι τοῦ πνεύματος καί «τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λουκ. ι΄19). Ὁ Ἅρχων τοῦ κόσμου τούτου δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ, διότι ὁ Χριστός μᾶς χάρισε τήν ἐξουσίαν νά ἀντιστρατευώμαστε στόν ἐχθρόν καί νά τόν νικῶμεν.

Ὁ Σατανᾶς γνωρίζει ὅτι ἀπογυμνώθηκε ἀπό κάθε ἐξουσία καί ἡ ἐξουσία δόθηκε ἀπό τό Χριστό  στούς Πιστούς Μαθητάς Του.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, πού, μέ τή θέλησί τους, συντάσσονται μέ τό Σατανᾶ, εἶναι οἱ δαιμονάνθρωποι, πού κλείνουν τήν καρδιά τους στό Χριστό καί ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στό Σατανᾶ, ὅπως π.χ. ὁ Ἰούδας κυριευμένος ἀπό τήν Φιλαργυρία ἄνοιξε τήν καρδιά του καί εἰσῆλθεν ὁ Σατανᾶς. Καί ὑπάρχουν δυστυχῶς πολλῶν εἰδῶν Ἰοῦδες προδότες, ἐξομώτες, πού ἀρνοῦνται τό Θεό καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. «Συναγωγή τοῦ Σατανᾶ» καλοῦνται στή Γραφή, οἱ ἄπιστοι Ἰουδαῖοι, οἱ διῶκτες τοῦ Χριστιανισμοῦ (Ἀποκ. β΄ 9). «Κατοικία δέ τοῦ Σατανᾶ», καλεῖται ἡ παντοειδής Κακία τῶν Ἐθνικῶν, πού φώλιαζε στήν Πέργαμο, ὅπου ὁ θρόνος τοῦ Σατανᾶ (Ἀποκ. β΄13 ἑξ.). Ἐκτός ἀπό ἐκείνους πού, μέ τή θέλησί τους, συντάσσονται μαζί του δέν παύει ὁ ἐχθρός νά προσπαθῇ καί μηχανεύεται τρόπους  νά πλανήσῃ ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς. Καί εἶναι Πανοῦργος. Πρῶτα ἀπό ὅλα προσπαθεῖ νά πείσῃ ὅτι δέν ὑπάρχει. Ὥστε εὐκολότερα νά πλανᾶ τούς ἀφελεῖς καί χλιαρούς. Δεύτερον καί τό σπουδαιότερον μετασχηματίζεται ὁ Σατανᾶς εἰς ἄγγελον φωτός». Καί ὁ Παῦλος λέγει  ὅτι «μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι, Ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι, πού μεταμφιέζονται σέ ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν εἶναι αὐτό περίεργον, διότι ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς μεταμφιέζεται εἰς ἄγγελον φωτός. Δέν εἶναι λοιπόν μεγάλο πρᾶγμα, ἐάν καί οἱ ὑπηρέτες του, οἱ διάβολοι καί οἱ δαιμονάνθρωποι, μεταμφιέζονται εἰς ὑπηρέτες δικαιοσύνης καί τῶν ὁποίων τό τέλος θά εἶναι σύμφωνο μέ τά ἔργα τους»( Β΄ Κορινθ. ια΄ 13-15).

Εἷναι γεγονός ὅτι πρίν ἀπό τήν Ἡμέρα τοῦ Κυρίου, θά ἔλθῃ πρῶτα ἡ ἀποστασία καί θά φανερωθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ Διάβολος, ὁ ὁποῖος ἐπαναστατεῖ καί σηκώνει τό κεφάλι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά καθίσῃ στό Ναό τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀξίωσιν ὅτι εἶναι αὐτός Θεός, ὁ Ψευτομεσσίας. Παράλληλα  δηλαδή μέ τό «μυστήριον τῆς εὐσεβείας»,« ἐνεργεῖται ἤδη καί μυστήριον τῆς ἀνομίας καί τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὅν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καί θά τόν ἐκμηδενίσῃ , θά τόν κονιορτοποιήσῃ τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας Αὐτοῦ » (Β΄ Θεσσαλ. β΄ 7ἐξ.).

 Ὁ Διάβολος εἶναι ἀνίσχυρος. Δέν μπορεῖ νά μας βλάψῃ.

Ὁ Σατανᾶς συνεχίζει ἄγρυπνος τό καταστρεπτικό του ἔργο. Εἶναι ὅμως ἀπογυμνωμένος ἀπό τή δύναμι του, δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ, ἐκτός ἐάν ἐμεῖς μέ τή θέλησί μας, συνταχθοῦμε μαζί του. Ἄν ἀρνηθοῦμε τό Χριστό, τότε ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στό Διάβολο. Ἐάν ἔχουμε στήν καρδιά μας τό Χριστό καί ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας στό Χριστό, τότε πλησιάζουμε τό Θεό καί ἀντιστεκόμαστε  στό Διάβολο καί φεύγει ἀπό κοντά μας. Ἔχουμε φοβερούς ἐχθρούς, πού μᾶς τυραννοῦν καί ὀφείλουμε νά εἴμαστε νηφάλιοι, σέ συνεχῆ ἐγρήγορσι καί συνεχῆ ἐπικοινωνία μέ τόν οὐράνιον Πατέρα μας, μέ Προσοχή, πραγματική Προσευχή καί νηστεία. Νά ἀγωνιζώμαστε τόν καλόν ἀγῶνα, ὥστε μέ τή χάρι καί τή δύναμι τοῦ Χριστοῦ νά νικῶμεν τόν παμπόνηρον ἐχθρόν. Καί ἐχθρός μας δέν εἶναι μόνον ὁ Διάβολος, ἀλλά εἶναι καί ὁ Κακός μας ἑαυτός, πού εἶναι καί ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας, εἶναι ἡ «Σάρξ», τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο(Ρωμ. η΄ 6-7), ἀλλά  καί ὁ κόσμος, πού, ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται( Α΄Ἰωάν. ε΄19).

Ὁ Χριστός εἶναι Τύπος καί Ὑπογραμμός, σέ ὅλα Ὑπόδειγμα, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Ὁ Χριστός Βασιλεύς τῆς νέας Βασιλείας «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄1-2). Ἐνίκησε τόν Διάβολον καί   τούς Πειρασμούς (Ματθ. δ΄1-11), «ἐπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον» «καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον (Ἑβρ.β΄14-15). Συνέτριψε τήν κεφαλήν τοῦ Ὄφεως ( Γενέσ. γ΄15). Ἐνίκησε τήν σάρκα καί τόν κόσμον (πρβλ. Ἰωάν. ιστ΄33).

Ὁ Χριστιανός , ὁ Πιστός ἀκολουθεῖ τόν Χριστόν καί στόν ἀγῶνα του ἀσκεῖ τήν ἐξουσίαν, πού τοῦ ἔδωκεν ὁ Χριστός καί πατεῖ ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί νικᾷ ἐν Χριστῷ. Περιφρονεῖ τόν θάνατον καί νικᾷ τούς πειρασμούς. Ὁ Διάβολος εἶναι πανοῦργος καί ἐλλοχεύει καί ὀφείλουν οἱ Πιστοί νά προσέχουν πολύ. «Ὁ Ἁπόστολος Πέτρος μᾶς προτρέπει καί λέγει: «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ· ᾧ ἀντίστητε στερεοί τῇ πίστει»(Α΄Πέτρ. ε΄8-9). Ὀφείλουμε νά ἔχουμε θερμή Πίστι στό Χριστό καί νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας, νά ἔχουμε δέ στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος  πάντοτε στό Χριστό.

Δυστυχῶς παρατηρεῖται ὅτι πολλοί ἄνθρωποι εἴμαστε ΓΑΔΑΡΗΝΟΙ. Δέν ἔχουμε Πίστι στό Χριστό. Λατρεύουμε τήν Ὕλη. Προδίδουμε τήν Πίστι μας «ἀντί πινακίου φακῆς». σταυρώνουμε τόν Χριστόν, τόν Κύριον, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», εἴμαστε Ἑαυτούληδες, παραδόπιστοι, αἰσχροκερδεῖς. Δέν πιστεύουμε, σέ ἀντίθεσι μέ τά δαιμόνια, τά ὁποῖα πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν Πίστι στό Χριστό.

Οἱ δαίμονες, ἡ λεγεών τῶν δαιμονίων , πού εἶχαν φωλιάσει π.χ. στήν ψυχή τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν (Λουκ.η΄28-39) ὁμολογοῦν τήν πίστι τους στό Χριστό καί τόν παρακαλοῦν να μήν τούς τιμωρήσῃ πρό καιροῦ: «Τί ἐμοί καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Δέομαί σου, μή μέ βασανίσῃς... Ἐπηρώτησεν δέ  αὐτόν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δέ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλά εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν». Καί ἡ λεγεών τῶν δαιμονίων παρακαλεῖ τόν Κύριον νά τους ἐπιτρέψῃ νά εἰσέλθουν εἰς τούς χοίρους.

Ὁ Κύριος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τά δαιμόνια δέν μποροῦν νά βλάψουν οὔτε τά βρωμερότερα τῶν ζώων, οὔτε τά γουρούνια  καί ζητοῦν τή ἄδεια γιά νά εἰσέλθουν στούς χοίρους καί ὁ Κύριος τούς  ἐπιτρέπει, γιά νά μᾶς διδάξῃ ὅτι  οἱ δαίμονες δέν μποροῦν νά μᾶς βλάψουν, ὅταν ἔχουμε Πίστι στό Θεό, «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην». Μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τόν βορβορώδη, τόν Χοιρώδη βίον καί μᾶς προτρέπει νά ζοῦμε εὐσεβῶς, «καθώς πρέπει ἁγίοις», Νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ. Νά ἔχουμε τήν καρδιά μας καθαρή. Νἆναι ἡ ψυχή μας «κατοικητήριον καί θρόνος Θεοῦ, ναός Θεοῦ». διότι ἄλλως κινδυνεύουμε νά γίνουμε κατοικία τοῦ Σατανᾶ.

Ὁ Χριστός ἐπισκέπτεται καί τους Γαδαρηνούς. Αὐτοί ὅμως δέν Τόν δέχονται. Τόν παρακαλοῦν νά φύγῃ ἀπό κοντά τους. Ἐμμένουν στό Κακό, στήν αἰσχροκέρδεια, σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων τους. Ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στίς λεγεῶνες τῶν δαιμονίων καί ὡς ἄλλη ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη, φέρεται κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην πρός ἀποπνιγμόν.

Ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς, δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ. Ἀλλά ἐάν ἐμεῖς εἴμαστε Γαδαρηνοί  καί διώχνουμε τό Χριστό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας, τότε ἀνοίγουμε τήν ψυχή μας καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας  καί κάνει τή ζωή μας Κόλασι.

Μποροῦμε νά νικήσουμε ἐν Χριστῷ τούς ἐχθρούς μας: Τό Διάβολο, τό Θάνατο, τή σάρκα, τόν κακό μας ἑαυτό, καί τόν κόσμο. Μποροῦμε νά νικῶμεν ἐν Χριστῷ. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε καί νά λατρεύουμε τό Χριστό. Ὅταν ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα στό Χριστό, δέν μπορεῖ νά μᾶς πλησιάσῃ κανένας ἰός, κανένας δαίμονας, διοτι εἶναι μαζί μας ὁ Χριστός καί «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». «Αὐτός ἐσταυρώθη δι’ ἠμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί πεπτώκασι δαίμονες· Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί χαρίζει σέ ὅλους μας ζωήν τήν αἰώνιον· Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,

οἱ Γαδαρηνοί Σέ ἔδιωξαν, κι’ ἔφυγες ...

καί ἦλθες εἰς τήν ἰδίαν πόλιν.

Εμεῖς ὅμως, Μακρόθυμε Σέ ἱκετεύομεν

ἄκουσε τούς στεναγμούς τῶν ἀχρείων

δούλων Σου καί ἐλθέ ταχύ  καί σκήνωσον

ἐν ἡμῖν καί ἀξίωσον ἡμᾶς, τούς εὐτελεῖς,

νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμεν,

σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,

εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

 

 

 

ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

 

ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

 

«Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὐμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ· ὁ δέ ἐμέ ἀθετῶν ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με»(Λουκ. ι΄ 16).

 

«Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγαθος Θεός τόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾷ, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15,16).«Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. α΄14). Ὁ Χριστός, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε, «ὅτι ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν»(Ματθ.δ΄17). Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς κοντά μας ἀθόρυβα, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», «ὡς αὔρα λεπτή», νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Θάνατο, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς, καί καταργεῖ «τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν διάβολο». Κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, καί διώχνει τό φόβο μέσα ἀπό τήν ψυχή μας, διότι «ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον». «Καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, συγχρόνως θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23). 

«Ὁ Πανακής ἰατρός», ὁ ἰατρός, γιά ὅλες τίς ἀρρώστιες, καί ἐπειδή γνωρίζει τό ὁλισθηρόν, τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐκλέγει τούς δώδεκα καί τούς ἑβδομήκοντα Ἀποστόλους, ἀλλά καί τούς διαδόχους αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νά συνεχίσουν τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του, νά κηρύσσουν, δηλαδή Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Ὁ Κύριος, σέ ὅλους ἐκείνους πού Τόν δέχθηκαν καί πίστεψαν στό ὄνομά Του ἔδωκε τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι καί «τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ» (Ἰωάν. α΄12. Λουκ. ι΄19). Ἡ ἀποστολή  τῶν Ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων τους, τῶν Ἱερέων, τῶν ποιμένων καί διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας, μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, πρῶτον εἶναι νά κηρύττουν τό Εὐαγγέλιον σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί δεύτερον νά θεραπεύουν δωρεάν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Ἀλλά καί ὅλοι οἱ πιστοί Μαθητές τοῦ Χριστοῦ ὅλων τῶν αἰώνων, ἐφοδιάζονται μέ τήν ἐξουσίαν αὐτήν, πρός δόξαν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὅλοι μας ὀφείλουμε νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ.

 Διορίζει ὀ Χριστός κοντά μας, δίπλα μας, θεραπευτές, συμβούλους, πνευματικούς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος Του καί τούς ἐφοδιάζει μέ τήν ἐξουσίαν νά διδάσκουν, νά καθοδηγοῦν, νά στηρίζουν, νά παρηγοροῦν. νά θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν, ΔΩΡΕΑΝ. Καί λέγει: «Ὅποιος σᾶς ἀκούει καί ὑπακούει στό λόγο σας, ἀκούει καί ὑπακούει σέ Μένα. Ὅποιος δέν σᾶς δέχεται καί δέν ὑπακούει σέ σᾶς, ὅποιος σᾶς ἀπορρίπτει, αὐτός ὁ ἀρνητής, δέν δέχεται καί δέν ὑπακούει σέ Μένα, ἀπορρίπτει Ἐμένα· καί ὅποιος ἀθετεῖ, ὅποιος ἀπορρίπτει καί παρακούει σέ Μένα, παρακούει εἰς τόν Θεόν-Πατέρα, πού μέ ἔστειλεν εἰς τόν κόσμον»(πρβλ. Λουκ. ι΄ 16). Κάθε, λοιπόν, παρακοή καί  κάθε ὕβρις, πού θά γίνῃ ἀπό τούς ἀνθρώπους σέ σᾶς, τούς γνησίους Μαθητάς μου, τούς ἀπεσταλμένους μου, εἶναι «βλασφημία», εἶναι σάν νά γίνεται στόν ἴδιο τόν ἐπουράνιον  Θεόν.

Εἶναι ὁλοφάνερον ὅτι ὁ πάνσοφος Κύριος, μᾶς συνιστᾶ ὑπακοή στίς ὁδηγίες τῶν πνευματικῶν πατέρων καί διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας. Θέλει ὀ Κύριος νά μᾶς στηρίξῃ στήν Πίστι, νά μᾶς ἐνισχύσῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα,  νά θεραπεύῃ τίς ἀνημπόριες μας, νά μᾶς βοηθῇ στίς δύσκολες ὧρες. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο μᾶς τονίζει τήν ἀνάγκην ὑπακοῆς στίς ὁδηγίες τῶν ἀπεσταλμένων Του καί μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ἡ ὑπακοή σ’ αὐτούς, εἶναι ὑπακοή σ’  Αὐτόν, στόν ἴδιον τόν Θεόν.

Ὅποιος παρακούει, περιφρονεῖ καί ὑβρίζει τούς πνευματικούς ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, παρακούει στό Θεό.

Καί ποιός εἶναι τόσον ἀνόητος, ὥστε νά ἀπορρίπτῃ, τούς πνευματικούς ἐργάτες, τούς Ποιμένας καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί νά παρακούῃ στίς ὁδηγίες τους.

Οἱ φωτισμένες Ὁδηγίες τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ὁδηγίες τῶν πνευματικῶν Πατέρων, εἶναι τά φάρμακα, γιά τή θεραπεία τῶν ψυχικῶν νοσημάτων, τῶν χαμηλῶν Παθῶν.

Τά Παθήματα τῆς ψυχῆς δέν θεραπεύονται, μέ  τά λεγόμενα ψυχοφάρμακα (χάπια καί ἄλλα). Θεραπεύονται μόνον μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι πραγματικά τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Καί ὅσοι ἔχουν μυαλό καί γνῶσι ὀφείλουν ἀπόλυτη ὑπακοή στό Λόγο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, πού κηρύσσεται ἀπό τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Χριστοῦ, ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅποιος παρακούει στίς Ὁδηγίες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἄνθρωπος ἀσυμβούλευτος. Εἶναι ὡς πλοῖον ἀκυβέρνητον. Καί μέ τήν κακή του  θέλησι ὁδηγεῖται ὁλοταχῶς εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Ὁ Χριστός, μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης Του συνεχίζει, ὡς μακρόθυμος,  καί  «κρούει τήν Θύραν» καί περιμένει νά ἀκούσουμε τή φωνή Του, πού κηρύσσεται ἀπό τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς , ὡς ἀσπίδες, θά συνεχίσουμε νά κωφεύουμε στό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου;

Ὁ ἰατροφιλόσοφος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς  συνεχίζει νά κηρύσσῃ, καί λέγει: «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ· ὁ δέ ἐμέ ἀθετῶν ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με». Τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.

Ἡ ὑπακοή στό Θεό καί τόν ζωοποιό Του λόγο, εἶναι ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης μας στό Θεό καί τόν πλησίον. Ἡ ὑπακοή στό λόγο τοῦ Θεοῦ εἶναι καί  ἀνάγκη τῆς Ψυχῆς, γιά τή διαφύλαξι τῆς ψυχοσωματικῆς μας ὑγείας. Ἐμεῖς θά συνεχίσουμε τήν πορεία μας στό δρόμο τῆς παρακοῆς, ὡς τέκνα Παραφροσύνης; Ἤ θά ἀκολουθήσουμε τό δρόμο τῆς ὑπακοῆς, τό δρόμο τῆς ὄντως ζωῆς, διαφυλάσσοντας ἔτσι τήν ψυχοσωματική μας ὑγεία;

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, τό ἀληθινόν Φῶς, πού φωτίζεις κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο, λάμψε μέσα στήν καρδιά μας τό δικό Σου Φῶς, τό ἀκήρατον Φῶς τῆς Σῆς θεογνωσίας. Φώτισε τά σκοτάδια μας καί ὁδήγησέ μας στήν Ὁδόν τῆς ὑπακοῆς στό Θέλημά Σου. Στερέωσε τήν ψυχήν μας ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου καί ἀξίωσέ μας νά σταθοῦμε ἀξίως, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων Σου «ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων  τοῦ Σοῦ προσώπου τό κάλλος τό ἄρρητον. Σύ γάρ εἶ τό ὄντως ἐφετόν καί  ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σέ ὑμνεῖ πᾶσα ἡ κτίσις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν» (παρβλ. καί Εὐχή Θ. Εὐχαριστίας) .

                  

 

Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ,

 

Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Ὑπάρχουν σήμερα, δυστυχῶς, πολλοί, πάρα  πολλοί ἀντίχριστοι ἀνάμεσά μας, πλανεμένοι; Ἴσως. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλοι πολλοί λοιμωξιολόγοι, συνομοσιολόγοι, προβατόσχημοι λύκοι,καί παρείσακτοι ψευδάδελφοι,  πού γιά κάποιο λόγο, ὅλοι αὐτοί σπέρνουν τό Φόβο στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. «Γεννήματα ἐχιδνῶν πῶς θά ξεφύγετε  ἀπό τήν μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ,  ἄν δέν μετανοήσετε;» 

Μάθετε ὅτι δέν μπορεῖτε νά φοβήσετε τούς πιστούς, διότι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ».

Ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἐμμανουήλ(‘immanu’el), εἶναι μαζί μας, Φρούριόν μας (Misgav lanu). ΝΑΙ.  «Ὁ Θεός ἡμῶν καταφυγή καί δύναμις, βοηθός ἐν ταῖς θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα» (Ψαλμ. 45,2). Συνεπῶς οἱ πιστοί δέν φοβούμαστε κανέναν καί τίποτε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Καί ὅταν σείεται ἐκ θεμελίων ἡ γῆ, καί μετακινοῦνται τά βουνά καί ἔρχονται στή  μέση τῆς θάλασσας καί ὅταν βογγοῦν καί ἀφρίζουν τά κύματα καί ὅταν σείονται τά ὄρη καί συγκλονίζεται καί συνταράσσεται τό σύμπαν , καί τότε ἐμεῖς , οἱ πιστοί στόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν τέλειον καί ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, δέν φοβούμαστε, διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, ὁ Παντοδύναμος καί Παντοκράτωρ εἶναι μαζί μας, Φρούριόν μας, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας (Lo nira… Chi Jechova Tsebaoth immanu misgav lanu Eloche Jakob).  Δέν φοβούμαστε διότι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(Ἰωάν. α΄ 14). Εἶναι μαζί μας ὁ ἀληθινός Μεσσίας, Καί εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Καί ἐμεῖς πιστεύομεν ὅτι «ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12). «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»(Πράξ. β΄21). Πιστεύομεν δέ ὅτι εἶναι μαζί ὁ Θεός ἡμῶν καί «ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται»(Ψαλμ.α΄6).

Πράγματι χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή μας. Χείμαρρον Κορωναϊῶν ὑλικῶν, ἠθικῶν, πνευματικῶν, προϊόντων τῆς ἀποστασίας, προϊόντων τῶν υἱῶν τῆς Παραφροσύνης. Ἀλλά τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ, διότι ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας. Καί μόνον ἡ ἐπίκλησις τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου καί τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ ἐξαξαφανίζουν τό  κάθε Κακόν ἀπό ὅπουδήποτε καί ἄν προέρχεται. Μέγα τό ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος! 

Ἐάν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας... (ἄς τό ὁμολογήσῃ ὁ πιστός Λαός τοῦ Θεοῦ), θά εἴχαμε καταποντισθῇ.

Ἐάν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, 

θά μᾶς εἶχαν καταβροχθίσῃ ζωντανούς 

οἱ ἐχθροί μας (πρβλ. καί Ψαλμ. 123). 

Ἀλλά τώρα δέν εἴμαστε πιά  μόνοι. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, τέλειος Θεός , ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος  καί εἶναι μαζί μας. Εἶναι τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Καί ὅταν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας, ποιός θά τολμήσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας; Γνῶτε, λοιπόν, ἔθνη καί ἡττᾶσθε...ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἡσ. η΄ 9).

Chi  Jodea jechova derech tsadikim  vederech  ressaim tobet (ὅτι γινώσκει Κύριος ὁ Θεός ὁδόν δικαίων καί ὀδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται (Ψαλμ. α΄6).

«ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣΗι» (Ἀποκ. στ΄2).

«ΕΞΗΛΘΕΝ Ο ΣΠΕΙΡΩΝ ΤΟΥ ΣΠΕΙΡΑΙ

ΤΟΝ ΣΠΟΡΟΝ ΑΥΤΟΥ»

(Λουκ.η΄5).

Ὁ Πανάγαθος καί Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, «ἔσκυψε ἀπό τό ἅγιον ὕψος Του καί ἀπό τό ἐπουράνιον θυσιαστήριόν Του, ἔρριψεν ὁ Κύριος στοργικόν, εὐσπλαγχνικόν τό βλέμμα Του στή γῆ, γιά νά ἀκούσῃ τούς στεναγμούς τῶν  παιδιῶν Του, πού, διά τῆς παρακοῆς, εἶχαν ἀπομακρυνθῆ ἀπό κοντά Του καί εἶχαν αἰχμαλωτισθῆ καί θανατωθῆ, εἶχαν νεκρωθῆ ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί ἀπεφάσισε νά τούς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά δεσμά τῆς σκληρᾶς δουλείας τους, καί νά τούς ἀναστήσῃ, «νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ» (πρβλ. ψαλμ. 101,20-22).

Ἔτσι, λοιπόν, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνευματος», «ἐξῆλθεν ὁ λευκός ἵππος  καί ὁ πάλλευκος καβαλλάρης» «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2). Ποιός, λοιπόν, ἐξῆλθεν; Ὁ «Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»(Ἰωάν. α΄29), ἐξῆλθεν ἐκ τῶν οὐρανῶν καί ἔρχεται κοντά μας ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του ἀγάπη. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθεν, ἄφησε τό Θεϊκό Του Θρόνο. Τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(Ἰωάν. α΄14). «Ἐξῆλθεν»καί ἔρχεται κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά μᾶς ἐνισχύσῃ στόν ἀγῶνα μας κατά τῆς ἁμαρτίας, νά μᾶς ἐνδυναμώσῃ στήν πάλη μας κατά τοῦ κακοῦ μας ἑαυτοῦ, κατά τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» καί κατά τοῦ πατρός τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, τοῦ Διαβόλου. Ἔρχεται νά μᾶς ἀναστήσῃ, νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ, καί νά μᾶς καλέσῃ νά Τόν ἀκολουθήσωμεν, μέ τή θέλησί μας, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ εἰς ὕψη θείας ἀναβάσεως, ἕως στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ-Πατρός. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ»(Λουκ. η΄5). Αὐτός ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, εἶναι ὁ «σπορεύς». Καταδέχεται καί συγκαταβαίνει, ἐξέρχεται καί ἔρχεται κοντά μας καί σπέρνει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τό σπόρο Του, τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν ζωοποιόν Του λόγον, μέ σκοπόν νά μᾶς ἀναστήσῃ πεσόντας καί νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ. Προϋπόθεσις βέβαια εἶναι νά πιστέψουμε σ’ Αὐτόν, νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί, μέ τή Θέλησί μας, νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Μᾶς βεβαιώνει δέ καί λέγει: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν Αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά  ἔχει ἤδη μεταβῆ, ἀπό τόν πνευματικόν τῆς ἁμαρτίας θάνατον, εἰς τήν ἀθάνατον καί αἰωνίαν ζωήν» (Ἰωάν. ε΄ 24 ἑξ.).Καί πραγματικά ἐκεῖνος πού πιστεύει στό Χριστό καί ἀκούει τόν ζωοποιόν Του  λόγον, ἀγωνιζεται καί νικᾷ τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Τό Ἅγιον Πνεῦμα λέγει ὅτι ὡς νικητής, δέν θά ἀδικηθῆ ἀπό τον πνευματικόν καί αἰώνιον θάνατον: «Ὁ νικῶν οὐ μή ἀδικηθῇ ἐκ τοῦ θανάτου τοῦ δευτέρου» (Ἀποκ. β΄11). Πράγματι δέ «μακάριος καί ἅγιος  θά εἶναι ἐκεῖνος, πού, ἀκούει τό λόγο τοῦ Χριστοῦ  καί θά ἔχῃ μέρος στήν ἀνάστασιν τήν πρώτην...» (Ἀποκ. κ΄ 6).

Γι’ Αὐτόν  τό λόγο «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». «Ἐξῆλθεν» καί ἔρχεται ἀθόρυβα κοντά μας, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», «ὡς αὔρα λεπτή». Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει, ὡς Παντοδύναμος. Μᾶς καλεῖ, ὡς Πανάγαθος. Σπέρνει στίς καρδιές μας τό Λόγο Του καί περιμένει νά βλαστήσῃ στήν καρδιά μας ὁ θεῖος λόγος καί νά φέρῃ τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος(Γαλάτ.ε΄22).

«Ἐξῆλθεν» καί ἔρχεται κοντά μας μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί «ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει» καί περιμένει νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Ἀπό τήν στιγμήν τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεόν, διά τῆς Παρακοῆς, «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει...» :

«Ἰδού  ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ»( Ἀποκ.γ΄20).

Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ! Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Δόξα στήν ἄφατη μακροθυμία Σου, Κύριε!  

Ἐξέρχεσαι καί ἔρχεσαι, Κύριε, κοντά μας ὁ πανάγιος σπορέας καί σπέρνεις τόν σπόρον, τόν ζωοποιόν Σου λόγο στίς καρδιές ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Καί οἱ δικοί Σου, ὄχι μόνον δέν Σέ δέχονται, ἀλλά καί  Σέ βγάζουν ἔξω ἀπό τόν ἀμπελῶνα Σου καί Σταυρώνουν ἐσένα τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, περιμένοντας τόν Ψεύτικον Μεσσία, τόν Παγκόσμιον κοσμικόν Κυβερνήτην, τόν Ἀρχηγόν τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας. Ὤ τῆς παραφροσύνης καί τῆς Χριστοκτονίας τῆς τῶν Προφητοκτόνων! Καί ὅμως Σύ, πανάγιε καί πανοικτίρμων συνεχίζεις τήν εὐεργετική Σου Πορεία.

Συνεχίζεις νά σπέρνῃς τό σπόρο, τό ζωοποιό σου λόγο, σέ ὅλες τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ἐκφράζεις τήν ἀγάπην Σου σέ ὅλους, ἐνῶ προγνωρίζεις ὅτι μόνον ἡ καλή καί ἀγαθή γῆ, θά δεχθῇ τόν πανάγιον λόγο Σου καί θά ποιήσῃ καρπόν ἑκατονταπλασίονα ἐν ὑπομονῇ(Λουκ. η΄8, 15).

Κύριέ μου, «πετρῶσαν' οἱ καρδιές» , οἱ  περισσότεροι ἀπό μᾶς,  εἴμαστε σταυρωτές, καί μάλιστα ἀμετανόητοι. Δέξου τίς ἄναρθρες κραυγές  μου! Λυπήσου μας. Ρίξε σπλαγχνικό τό βλέμμα Σου σέ ὅλους ἐκείνους πού πιστεύουμε σέ Σένα. Ἐπλήθυναν οἱ ἀνομίες μας , κύριε , ἐπλήθυναν οἱ ἀνομίες μας καί δέν τολμοῦμε νά ἀτενίσουμε τή δόξα Σου. Ἐλέησον ἡμᾶς, τούς ἐξουθενημένους, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου. Σύ, Κύριε, πού  ἐξῆλθες καί ἔρχεσαι κοντά μας, καί δροσίζει τή φλόγα μας, μέ τή Χάρι Σου καί μέ τόν ζωοποιό Σου λόγο, μή παρίδης τούς πιστεύοντας καί προστρέχοντας εἰς Σέ! Ἔρχου ταχύ. Μη βραδύνῃς!  Πρόφθασε καί σῶσαι μας, Κύριε, τούς ἐλπίζοντας εἰς Σέ. Σύ, Καρδιογνῶστα γνωρίζεις, ὅτι, συνεχῶς καί ἀστόχαστα. Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε. Σύ καί μόνο Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐκτός ἀπό σένα βοηθόν δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον Κανένα. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι γιά μᾶς ὁ ἀληθινός Μεσσίας, ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί  ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής ,ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης. Ὁ δικός μας Θεός. Σῶσαι μας Θεέ μου. Τό Ἔλεός Σου ζητῶ. Ἔρχου ταχύ, ὡς «Πῦρ καταναλίσκον» καί κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Λάμπρυνε τήν ψυχή μας.

Κάμε νά βλαστήσῃ καί νά καρποφορήσῃ ὀ πανάγιος λόγος σου μέσα στήν καρδιά καί νά ἀποδώσῃ καρπούς ἑκατονταπλασίονας ἐν ὐπομονῇ. Ἀνάσυρέ μας ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί ὡδήγησέ μας εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὐδάτων» καί ἀξίωσέ μας, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων Σου νά σέ δοξάζωμεν καί, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμεν καί νά Σέ δοξολογοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς μακρότητα ἡμερῶν! Εἴθε ! Γένοιτο Κύριε τό ἔλεός Σου ἐφ’ἡμᾶς! Ἀμήν.