«ΚΑΛΛΙΣΤΟΝ ΧΡΩΜΑ, ΤΟ ΤΗΣ ΑΙΔΟΥΣ ΕΡΥΘΗΜΑ»

          ΣΗΜΕΡΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΧΑΘΗΚΕ

ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ.

 

Παράξενη, σχιζοφρενική εἶναι ,δυστυχῶς, ἡ ἐποχή μας. Οἱ λέξεις καί οἱ ἔννοιες ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα. Νομιμοποιοῦνται οἰ διαστροφές καί θεωροῦνται ἰδιαιτερότητες. «O tempora! O Mores!»

Ὤ ἤθη! Ὤ καιροί!  Πῶς καταντήσαμε! ... Πόσο πολύ ξεπέσαμε;... Χάθηκε, δυστυχῶς, σήμερα καί τό Χρῶμα τῆς Ντροπῆς. Οἱ πιο πολλοί ἄνθρωποι, ὄχι μόνον δέν ντρέπονται γιά τίς ἁμαρτίες τους καί τά ἐγκλήματά τους, ἀλλά καί καυχῶνται ἐπί τοῖς ἀτοπήμασι», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.

Καυχῶνται καί ἐπικαλοῦνται ὡς ἀνδραγάθημα, ὡς  γενναία πρᾶξι, ὡς ἡρωϊκό κατόρθωμα, τήν «Ὕβρι», τό ἔγκλημα καθοσιώσεως. ’Επικαλοῦνται ὡς ἀνδραγάθημα τή δολιότητά τους, τά ἐγκλήματα ντροπῆς, τήν ΑΙΣΧΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ !...

Τρανό παράδειγμα ντροπῆς,  ἡ ἱεροσυλία, πού, χωρίς ντροπή, εἶχε διαπράξει ὁ Σκωτσέζος Λόρδος ΕΛΓΙΝ, ὁ ἀρχαιοκάπηλος αὐτός εὐπατρίδης, πού ἦταν ἔκτακτος πρεσβευτής τῆς Βρετανίας στήν Κωνσταντινούπολι(1799-1803).

Ἀπερίγραπτο εἶναι τό μέγεθος τῆς ἀναισχυντίας του. Μέ κασμάδες κατακρεούργησε τό ἀρχαῖον Κάλλος, κατακερμάτισε τήν Ὀμορφιά.Ἐσυλησε, κατέστρεψε καί ἐλεηλάτησε τό Ναό τῆς Ἀθηνᾶς. Ἔκλεψε καί τήν Καρυάτιδα. Ἀπό τόν Παρθενῶνα ἐσύλησε πολλά ἀγάλματα τοῦ ἀετώματος καί ὁλόκληρες ἀνάγλυφες παραστάσεις ἀπό τίς μετώπες του!  Δέν περιγράφεται ἡ καταστροφή καί δέν ξεπλένεται ἠ ντροπή. Ὅλα αὐτά κατέληξαν στό Βρετανικό Μουσεῖο, στό ὁποῖον ἐκτίθενται τά γλυπτά. Χωρίς ντροπή, ἐκθέτουν, σάν δικά τους, τά ἀθάνατα μνημεῖα τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί δέν ντρέπονται!  Προβάλλουν τή ντροπή τους, σάν ἀνδραγάθημα καί καυχῶνται. «Εἴμαστε κλέφτες, λωποδύτες, δέν μᾶς συγχαίρετε;...»

Λησμονοῦν ὅτι «Nemo auditur propriam Turpitudinem allegans»;

Ὄχι μόνον δέν ντρέπονται, ἀλλά καί γιά τήν  τόση

 ἀναισχυντίαν τους καυχῶνται. Μέ ἀποτροπιασμό, μέ ἔντονη ἀποστροφή, τούς φτύνει ὁ κόσμος ὅλος, κι’ αὐτοί, ὁλότελα ἀναιδεῖς «χαμογελοῦν καί λέν πώς ψιχαλίζει»...

Καί ὄχι μόνον δέν θέλουν νά ἐπιστρέψουν στό Μουσεῖον τῆς Ἀκροπόλεως τά κλεμμένα γλυπτά τοῦ Παρθενῶνα, ἀλλά τόλμησαν, οἱ ἀναίσχυντοι λωποδύτες, νά ἀπαιτήσουν ἀπό τήν Ἑλληνική Κυβέρνησι, ὅτι γιά νά μᾶς δανείσουν, γιά λίγο, τά γλυπτά μας, θέλουν νά ἀναγνωρίσῃ ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησι τό δικαίωμα ἰδιοκτησίας τῶν γλυπτῶν στό Βρετανικό Μουσεῖο!!! 

Ὤ  τῆς παραφροσύνης! Γεννήματα ἐχιδνῶν πῶς θά ξεφύγετε ἀπό τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν ἀγανάκτησι τῶν πολιτισμένων καί νουνεχῶν ἀνθρώπων;

Εὐτυχῶς ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις ἀπέρριψε τήν ἀναιδῆ αὐτή Πρότασι.

Περιμένουμε νά λογικευθοῦν καί νά ντραποῦν καί σύντομα οἱ Κλέφτες νά ἐπιστρέψουν στή Θέσι τους τά κλεμμένα. 

Ἕως πότε τά παχύδερμα, θά προβάλλουν τήν ντροπή τους γιά ἀνδραγάθημα;

Ἕως πότε θά τούς φτύνει ὁ πολιτισμένος κόσμος, κι αὐτοί θά χαμογελοῦν καί θά λέν πώς ψιχαλίζει;

Δέν φοβοῦνται τήν Κατάρα τῆς Ἀθηνᾶς (The Curse of Minerva); Δέν ντρέπονται γιά τήν πικρία, πού προξένισαν στό Λόρδο Μπάϋρον και τήν ἀπογοήτευσι πού προκαλοῦν σέ ὅλο τόν πολιτισμένο κόσμο; 

Ἕως πότε θά καυχῶνται,  θά ἐκθέτουν καί θά προβάλλουν τήν ΑΙΣΧΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ; 

 Πότε θά συνειδητοποιήσουν ὅτι ἡ ΕΛΛΑΣ εἶναι καί θά εἶναι, «ἐν ΧΡΙΣΤΩι», τό Φῶς τοῦ κόσμου;

Παραθέτω τό θαυμάσιο ποίημα τοῦ λόρδου Μπάυρον . Εἶναι καλόν νά το μελετήσουν ὅλοι καί νά προβληματισθοῦν κι'   οἱ Κλέφτες νά συνετισθοῦν καί νά μετανοήσουν καί ὅσο πιό  σύντομα μποροῦν νά ἐπιστρέψουν στή Θέσι τους τά κλεμμένα.

 

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

(The Curse of Minerva)

Μεγαλόπρεπα κι αγάλια τώρα ο ήλιος κατεβαίνει

πάνω στου Μοριά τους λόφους με θωριά χαριτωμένη·

όχι σαν εκεί στις χώρες του Βορρά, σκοτεινιασμένος,

αλλ’ αστραφτερός σαν φλόγα, ζωντανός, φωτολουσμένος.

Στα βαθιά νερά μια ρίχνει απαλή, χρυσή αχτίνα

και το πράσινο χρυσώνει, το ρυτιδωμένο κύμα.

Και στης Αίγινας το βράχο τον αρχαίο και στην Ύδρα

ο θεός του κάλλους βάζει του φιλιού του τη σφραγίδα.

Πάνω απ’ το βασίλειό του ρίχνει τη φωτοχυσία,

αν κι ο κόσμος έχει πάψει να του κάνει πια θυσία.

Των κοφτών βουνών οι ίσκιοι μες στον κόλπο σου ριγμένοι,

τον φιλούν και τον χαϊδεύουν, Σαλαμίνα δοξασμένη!

Οι γαλάζιες τους οι άκρες μες στην απεραντοσύνη

βάφονται σαν την πορφύρα που ο βασιλιάς τη ντύνει.

Απαλά τα χρώματά του πάνω στις κορφές τα ρίχνει

και στολίζει ό,τι αγγίζει με τα χρυσαφένια ίχνη.

Ώσπου ο ήλιος, χαιρετώντας την πανώρια τούτη πλάση,

πίσ’ απ’ των Δελφών τα βράχια κρύβεται για να πλαγιάσει.

Τέτοιο, Αθήνα μου, ένα δείλι ήτανε που ο σοφός σου

εχαιρέτησε για πάντα τ’ απαλό, το χρυσό φως σου.

Με τί θλίψη οι καλοί σου οι πολίτες τη στερνή του

την αχτίδα την κοιτούσαν, πού ’παιρνε και την πνοή του.

Όχι ακόμα, όχι ακόμα, στα βουνά ο ήλιος μένει,

είν’ απρόθυμος να δύσει και ακόμα περιμένει.

Μα θλιμμένο είν’ το φως του στα αγωνιώδη μάτια

και ο λόφος είναι μαύρος που χαρά ήταν γεμάτος,

στην αγαπημένη χώρα σαν να έχυνε σκοτάδι

’κει όπου ποτέ ο Φοίβος δεν φανέρωσε μαυράδι.

Αλλά πριν στου Κιθαιρώνα την κορφή να γύρει, πίνει

το πικρό ποτήρι ο γέρος και το πνεύμα παραδίνει.

Κι έφυγε η ψυχή που τα ’χε όλα περιφρονημένα,

που ’χε ζήσει και πεθάνει έτσι σαν άλλου κανένα.

Αλλά νά, στον κάμπο η νύχτα η βασίλισσα προβαίνει

απ’ του Υμηττού το ύψος, δίχως όμως να υγραίνει

το ωραίο πρόσωπό της και να προμηνάει μπόρα,

παίζουνε με την κορνίζα οι ολόλαμπρες αχτίδες·

στην ολόλευκη κολόνα τα φιλιά της στέλνει τώρα

η σελήνη, με το φως της π’ ολοένα τρεμοπαίζει

στου τζαμιού τον πύργο όλο μα τον κάνει και να λάμπει

το σημάδι του και γύρω να αστράφτουνε οι κάμποι.

Οι πυκνοί μαύροι ελαιώνες κάτω είναι απλωμένοι

και ο Κηφισός κυλώντας απαλά γοργοδιαβαίνει.

Στο τζαμί εκεί τριγύρω στέκονται τα κυπαρίσσια

και ο τρούλος του γυαλίζει με λαμπρότητα περίσσια.

Κι ένας φοίνικας θλιμμένος, στη θρησκευτική γαλήνη,

εκεί δίπλα στο Θησείο, μόνος έχει απομείνει.

Τί μαγευτικό τοπίο που προσφέρει εδώ η φύση,

και αναίσθητος θα είναι όποιον δεν τον συγκινήσει.

Του Αιγαίου πάλι ο φλοίσβος, που ακούγεται πιο πέρα,

νανουρίζει το περγιάλι μεσ’ στον καθαρό αέρα

και το ζαφειρένιο κύμα στη χρυσή ακτή χτυπάει

και τη γλύκα των χρωμάτων αλαργότερα την πάει.

Των νησιών εκεί στο βάθος η σκιά τραχιά μαυρίζει,

όταν απαλού πελάγου το χαμόγελο ανθίζει.

Όπως έτσι στης Παλλάδας το ναό βρισκόμουν μόνος,

και τις ομορφιές κοιτούσα, στο μαγευτικό ακρογιάλι

που η τέχνη κι η ανδρεία είναι σαν μια οπτασία

και που βρίσκονται μονάχα σε ποιητικά βιβλία,

κι όπως έστρεψε η ψυχή μου το ναό για να θαυμάσει

της θεάς, που οι ανθρώποι τώρα έχουν ατιμάσει,

οι παλιοί καιροί γυρίσαν, το παρόν πια είχε σβήσει

και ο Δόξα στην Ελλάδα γύριζε να κατοικήσει!

Επερνούσανε οι ώρες. Της Αρτέμιδας τ’ αστέρι

είχε φτάσει πια στου θόλου τα ψηλότερα τα μέρη

κι εγώ γύριζα μονάχος δίχως να ’μαι κουρασμένος,

σε θεού ναό που ήταν εντελώς λησμονημένος.

Αλλά πιο πολύ σ’ εκείνον τον δικό σου, ω Παλλάδα,

ετριγύριζα, ’κει όπου της Εκάτης η λαμπράδα

στις ψυχρές κολόνες πέφτει απαλά μα και θλιμμένη

κι ήχος την καρδιά παγώνει σαν από νεκρό να βγαίνει.

Ονειροπολώντας είχα για πολύ ’κει απομείνει,

θεωρώντας τι απ’ τη δόξα την παλιά είχε απομείνει,

όταν, ξάφνου, εκεί μπροστά μου, μια γιγάντια θεότης,

η Παλλάδα, με σιμώνει πάνω εκεί, μεσ’ στο ναό της!

Η Αθηνά ήταν η ίδια, αλλά πόσο αλλαγμένη

από τότε που στα τείχη των Δαρδάνων οπλισμένη

έτρεχε μ’ ορμή. Μα τώρα η μορφή της διαφέρει

από κείνη που ’χε πλάσει του Φειδία τ’ άξιο χέρι.

Του προσώπου της εκείνον δεν τον δείχνει πια τον τρόμο

κι η γοργόνα της ασπίδας είχε πάρει άλλο δρόμο.

Νά το κράνος της, κομμάτια. Τσακισμένο το κοντάρι,

κι ούτε τους νεκρούς δεν σκιάζει. Της ελιάς το νιο βλαστάρι

π’ ολοένα το κρατούσε, νά το, είναι μαραμένο

και ξερό, καθώς το σφίγγει με το χέρι παγωμένο.

Αν κι από τους αθανάτους τα λαμπρότερα είχε νιάτα,

δακρυσμένη είναι τώρα η θεά η γαλανομάτα.

Και η γλαύκα της στο κράνος το σπασμένο καθισμένη

την κυρά μοιρολογάει με λαλιά απελπισμένη.

«Ω θνητέ, – έτσι μου είπε – της ντροπής σου αυτό το χρώμα

Βρετανός μου λέει να ’σαι, όνομα ευγενές ακόμα,

μέχρι χτες λαού, ελευθέρου, με ωραία πεπρωμένα,

τώρα περιφρονημένου, και ιδίως από μένα.

Η Παλλάδα πρώτος θα ’ναι της πατρίδας σου εχθρός·

την αιτία θες να μάθεις; – ιδέ τριγύρω σου και ’μπρος.

Νά, εγώ είδα πολέμους κι ερημώσεις να πληθαίνουν

κι άλλες τόσες τυραννίες να ανεβοκατεβαίνουν.

Τούρκου και Γότθων αντάμα γλίτωσα ’γω το κακό,

μα η χώρα σου μου στέλνει έναν κλέφτη πιο τρανό.

Κοίτα, άδειος ο ναός μου, κατοικία ρημαγμένη,

και στοχάσου τι μιζέρια είναι γύρω απλωμένη.

Τούτα ο Κέκροπας, κι εκείνα τα ’χε ο Περικλής στολίσει,

ο Αδριανός τις Μούσες για να τις παρηγορήσει,

και ευγνωμονώ και όσους το ναό μου έχουν χτίσει, –

μα ο Αλάριχος κι ο Έλγιν μ’ έχουν άγρια συλήσει.

Και σαν να ’πρεπε ο κόσμος το κατόρθωμα να μάθει,

τ’ όνομα το μισητό του πάει και στον ναό μου γράφει,

σα να νοιάστηκε η Παλλάδα να δοξάσει τ’ όνομά του,

κάτω η υπογραφή του, πάνω το κατόρθωμά του!

Κι ο απόγονος των Πίκτων είναι φημισμένος όσο

είν’ ο αρχηγός των Γότθων, πιθανόν και άλλο τόσο.

Ο Αλάριχος τα πάντα είχε άγρια καταστρέψει

με το δίκιο του πολέμου, μα ο Έλγιν για να κλέψει

όσα οι βάρβαροι αφήσαν, που ’τανε απ’ ό,τι εκείνος

είναι βάρβαρος πιο λίγο, γιατί το ’κανε ο Ελγίνος ;

Το ’κανε, όπως τη λεία παρατάει το λιοντάρι

και ακολουθεί ο λύκος ή ο τσάκαλος να πάρει

και να γλείψει κάποια σάρκα που απόμεινε ακόμα

απ’ του λέοντα ή του λύκου το αχόρταγο το στόμα.

Κοίτα τι ο Έλγιν πήρε, κοίτα και τι έχει χάσει!

Τ’ όνομά του μ’ ένα άλλο τον ναό μου τον λερώνει,

κάποια αμοιβή η Παλλάδα ν’ απαιτήσει αξιώνει

και το φως της να το ρίξει η Αφροδίτη πια θυμώνει!»

Κι όταν σώπασε για λίγο, έτσι είχα αποτολμήσει,

απαντώντας ν’ απαλύνω της οργής της το μεθύσι:

«Κόρη του Διός, της λέω, γι’ όνομα της Αλβιόνος,

και σαν Βρετανός που είμαι, διαμαρτύρομαι εντόνως.

Μην κακίζεις την Αγγλία, Αθηνά! Απ’ τη Σκωτία

ήτανε ο συλητής σου. – Κοίταξε τη Βοιωτία

από της Φυλής τους λόφους τους ωραίους κοίτα γύρω,

του νησιού μας Βοιωτία, μάθε, είναι η Σκωτία,

Και καλά το ξέρω ότι απ’ αυτή τη νόθα χώρα

της Σοφίας η θεά μας δεν τιμήθηκε ως τώρα.

Χώρα άγονη, που η φύση απλοχέρα δεν εστάθη,

που τα σπέρματά της είναι όλα περιορισμένα

και που έμβλημά της έχει το ψηλό γαϊδουραγκάθι,

χώρα τσιγκουνιάς κι ομίχλης αλλά και της σοφιστείας,

που το μόνο προϊόν της είναι τα πηχτά σκοτάδια

κι οι τσιγκούνηδες κι αχρείοι που γυρίζουν σαν ρημάδια.

Των βουνών και των ελών της το υγρό εκείνο αγέρι

στα κεφάλια τα κουτά τους σκοτισμό και άγνοια φέρει.

Τα μυαλά τα νερουλά τους άγονα ’ναι σαν το χώμα

και ψυχρά, όπως το χιόνι που δεν έλιωσε ακόμα.

Για τον πλούτο χίλιους τρόπους εφευρίσκουν τα παιδιά της

και το κέρδος τα τραβάει και τα πάει μακριά της.

Στην ανατολή, στη δύση, μόνο στον βορρά δεν πάνε,

κέρδη να ’βρουν δίχως κόπο, γη και θάλασσες περνάνε.

Ά, καταραμένη ώρα και καταραμένη μέρα,

που τον Πίκτο για ληστεία είχε στείλει εδώ πέρα!

Κι όμως, άξια βλαστάρια γέννησε και η Σκωτία,

σαν τον Πίνδαρο που έχει η νωθρή η Βοιωτία,

και μακάρι οι σοφοί τους να νικήσουνε το κλίμα

κι οι γενναίοι ν’ αψηφίσουν και του θάνατου το μνήμα,

και τη σκόνη αυτής της χώρας ξετινάζοντας και πάλι,

σαν παιδάκια να αστράψουν σε χαρούμενο ακρογιάλι,

γιατί, όπως σ’ άλλα χρόνια, όταν σε μια ψεύτρα χώρα

δέκα ανδρείοι αν υπήρχαν, αποφεύγονταν η μπόρα».

«Ω θνητέ, μου είπε τότε η κόρη η γαλανομάτα,

στις ακτές της χώρας σου φέρε τούτα τα μαντάτα:

Αν και έχω παρακμάσει, να εκδικηθώ μου μένει

και ν’ αποστραφώ μια χώρα σκοτεινή κι ατιμασμένη.

Άκουσε, λοιπόν, τα λόγια της θεάς Παλλάδας μόνο:

άκουσε και σώπα: τ’ άλλα θα λεχθούν από τον χρόνο.

Πρώτα στο κεφάλι εκείνου που ’κανε αυτή την πράξη

η κατάρα μου θ’ αστράψει, ίδιον και γενιά να κάψει.

Ούτε μία σπίθα πνεύμα να μην έχουν τα παιδιά του

και αναίσθητα να είναι, όπως και η αφεντιά του.

Κι αν βρεθεί απόγονός του με λίγο πνεύμα ή φάτσα,

τότε σίγουρα θα είναι νόθος κι από άλλη ράτσα.

Να γυρίζει μ’ απογόνους διανοητικά βλαμμένους

και αντί για της σοφίας, της βλακείας να ’χει επαίνους.

Κι οι κουτοί να επαινούνε την πολλή καλαισθησία

που θα τον χαρακτηρίζει στην αγοραπωλησία,

να πουλά κι έτσι να κάνει – τί ντροπή και τί απάτη! –

της κλεψιάς και αρπαγής του ένα έθνος συνεργάτη.

Κι ο Ουέστ, που της Ευρώπης είναι ο ρυπαρογράφος,

μα της δύστυχης Αγγλίας κόλαξ και τρανός ζωγράφος,

με τα χέρια σαν αγγίξει έργα τέχνης των αιώνων,

μπρος τους θα βρεθεί πως είναι μαθητής ογδόντα χρόνων.

Και τριγύρω οι αγροίκοι παλαιστές θα μαζευτούνε

με της τέχνης τα μνημεία και αυτοί να συγκριθούνε

και το «μαρμαράδικό» του βλέποντας, θα το θαυμάσουν

κοκορόμυαλοι στην πύλη βιαστικοί σαν καταφθάσουν

πλήθη γύρω απ’ την πύλη, τόσα που δεν είδαν άλλοι,

θα γουρλώνουνε τα μάτια με κατάπληξη μεγάλη

και, τεμπέλικα, τ’ αρχαία σαν χαζοί θα σχολιάζουν,

ενώ οι γεροντοκόρες από πόθο θα στενάζουν

και θα κατατρώγουν όλες ψηλαφώντας με τα μάτια

των υπέροχων γιγάντων τα μαρμάρινα κομμάτια,

και θλιμμένες θα φωνάζουν, όταν δουν τους ανδριάντες:

‘Ω, οι Έλληνες οι αρχαίοι ήτανε τέλειοι άντρες!’

Και συγκρίνοντάς τους τώρα με εκείνους τους γενναίους,

θα ζηλέψουν τη Λαΐδα για τους φίλους Αθηναίους.

Πότε σύγχρονη γυναίκα θα ’χει τέτοιον εραστή;

Άχ, αλίμονο, ο σερ Χάρρυ δεν μοιάζει του Ηρακλή!

Και στο τέλος, μεσ’ στο τόσο το ανώνυμο το πλήθος,

θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος·

λυπημένος, βλέποντάς τα, άφωνος θ’ αγανακτήσει,

θα θαυμάσει τα κλεμμένα, μα τον κλέφτη θα μισήσει.

Ώ, καταραμένη να ’ναι η ζωή του και ο τάφος,

και οργή να συνοδεύει το ιερόσυλό του πάθος!

Τ’ όνομά του η Ιστορία δίπλα σε ’κείνου θα γράψει

του τρελού, που της Εφέσου το ναό ’χε κατακάψει.

Κι η κατάρα μου πιο πέρα κι απ’ τον τάφο του να πάει ὁ Ηρόστρατος κι ὁ Ἔλγιν σε σελίδες παραμένουν

που είναι στιγματισμένες και με στίχους όπου καίνε·

έτσι πάντα είναι γραμμένοι και οι δυό καταραμένοι,

μα ο δεύτερος πιο μαύρος απ’ τον πρώτο θ’ απομένει…»

 

© 2018 Μετάφραση: Πάνος Καραγιώργος