Ο ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΑΨΗι

«ΜΕΙΖΩΝ ΕΣΤΙΝ Ο ΕΝ ΗΜΙΝ

Ἤ Ο ΕΝ ΤΩι ΚΟΣΜΩι»(Α΄Ἰωάν. δ΄3).

 

Ποιός  εἶναι ὁ Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου;

 «Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» ὀνομάζεται ὁ Διάβολος( ἐκ τοῦ διαβάλλω, συκοφαντῶ, καταλαλῶ). Ὁ Διάβολος, διαβάλλει τό Θεό στόν ἄνθρωπον(Γενέσ.γ΄4ἑξ.) καί τόν ἄνθρωπον στό Θεό (Ἰώβ α΄ 9ἑξ.) καί τόν ἄνθρωπον πρός τόν πλησίον αὐτοῦ.  Ὁ Διάβολος λέγεται καί Σατάν, Σατανᾶς, ἐχθρός καί εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ἀντιστρατεύεται στό ἔργον τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐχθρός τῆς ἀγαθότητος καί πάσης ἀρετῆς. Εἶναι ἡ πηγή τῆς Κακίας στόν κόσμο. Καί μέ αὐτήν τήν ἔννοιαν ἀπαντᾶται στή Γραφή καί ὁ Διάβολος.

Ὁ Διάβολος ἤ Σατάν ἤ Σατανᾶς εἶναι κτίσμα τοῦ Θεοῦ, λογικόν καί ἐλεύθερον καί πνευματικόν, εἶναι ὁ Ἑωσφόρος, ὁ Ἀρχάγγελος (Β΄Πέτρ΄ β΄4.Ἰούδα 6),  πού  κάνοντας κακή χρῆσι τοῦ λογικοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, πού τοῦ χάρισεν ὁ Θεός κυριεύθηκε ἀπό ἔπαρσι καί ἀλαζονία καί θέλησε νά στήσῃ τό θρόνο του πάνω ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί εὐθύς, ὡς βολίς πυροβόλου ὅπλου ἔπεσεν ἀπό τά οὐράνια, ἐβλήθη εἰς τόν ᾏδη καί εἰς τά θεμέλια τῆς γῆς. Ὁ  Προφήτης Ἡσαῒας ἀναφέρει πῶς ἔπεσεν ὁ Ἑωσφόρος: 

«Πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ Ἑωσφόρος ὁ πρωῒ ἀνατέλλων; Συνετρίβη εἰς τήν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρός πάντα τά ἔθνη. Σύ δέ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου·  εἰς τόν οὐρανόν ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ στήσω τόν θρόνον μου, καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπί τά ὄρη τά ὑψηλά τά πρός Βορρᾶν, ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ. Νῦν δέ εἰς ᾏδην καταβήσῃ καί εἰς τά θεμέλια τῆς γῆς» (Ἡσ. 14, 12-15). Οἱ Ἅγιοι Πατέρες στηριζόμενοι στό λόγο τοῦ κυρίου, πού εἶπε: «ἐθεώρουν τόν Σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. ι΄18), ἐφήρμοσαν ἀναγωγικά  τό «Ἑωσφόρος» εἰς τόν Σατανᾶν καί ἔτσι καί σήμερα ὀνομάζουμε τό Σατανᾶν Ἑωσφόρον, ὁ ὁποῖος τόλμησε νά θεοποιήσῃ τόν ἑαυτόν τοῦ καί νά πολεμήσῃ τόν Δημιουργόν. Βέβαια στόν πόλεμον αὐτόν, ὁ Δράκων, ὅπως ὀνομάζεται ὁ Διάβολος, συνετρίβῃ καί ὡς βολίς πυροβόλου ὅπλου ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, ὅπως ἀναφέρεται στήν Ἀποκάλυψι: «Καί ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· Ὁ Μιχαήλ καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ τοῦ πολεμῆσαι μετά τοῦ Δράκοντος· καί ὁ δράκων ἐπολέμησε καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, καί οὐκ ἴσχυσαν, οὔτε τόπος εὑρέθη αὐτῶν ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ. Καί ἐβλήθη ὁ δράκων ὁ μέγας, ὁ Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ’αὐτοῦ ἐβλήθησαν. Καί ἤκουσα φωνήν μεγάλην ἐν τῷ οὐρανῷ λέγουσαν· ἄρτι ἐγένετο ἡ σωτηρία καί ἡ δύναμις καί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ, ὅτι ἐβλήθη ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ὁ κατηγορῶν  αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καί νυκτός. Καί αὐτοί ἐνίκησαν αὐτόν διά τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου...» (Ἀποκ. ιβ΄  7-12).

 Ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς ἀντιστρατεύεται, ἀντίκειται

 στό ἔργον τοῦ Θεοῦ.

 Ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ ὁ Ἑωσφόρος ἐξ αἰτίας τῶν παραβάσεων του καί συνεχίζει τό φθοποποιόν του ἔργον. Φθονεῖ καί μισεῖ τήν «κορωνίδα τῆς δημιουργίας», ὁ ἐκπεσῶν Ἑωσφόρος καί ἐπιδιώκει τή δυστυχία τοῦ ἀνθρώπου καί ἀσκεῖ τή δύναμί του, μέ σκοπό νά ρίξῃ τόν ἄνθρωπον(πρβλ. Ἰώβ α΄11,16, 19), ἐνεργεῖ ἔτσι, ὥστε νά παρασύρῃ τόν ἄνθρωπο. Πειράζει ὁ Διάβολος, ἤ ὅπως ἄλλως λέγεται, «ὁ Πειράζων» ἤ  «ὁ Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου», ὁ «μέγας Δράκων» ἀγωνίζεται νά πλανήσῃ τήν οἰκουμένην ὅλην. Ὁ Διάβολος ἐνσαρκώνει τόν Ἐγωϊσμόν, ἤ Ἑωσφορισμόν, δηλαδή, τήν χειρότερη μορφή τρέλλας, καί τά βλαστήματα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ, ἔπαρσιν, ἀλαζονίαν, ὑπερηφάνιαν καί τίς συναφεῖς, πρός τά πάθη αὐτά, διαστροφές, καί , στό Κακό στερεωμένος, ὁλότελα διεφθαρμένος, κακόβουλος, πανοῦργος, ἀντίκειται, ἀντιστρατεύεται στό Θεό καί ἐπιδιώκει  νά ἀπομακρύνῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό, νά τούς κερδίσῃ (πρβλ. Ἁποκ. ιβ΄ 13ἑξ.).

Ὁ Διάβολος ἐκ τῆς κακουργίας αὐτοῦ ἔχει διάφορα ὀνόματα: Ἀπολύων, ἑβραϊστί Ἀββαδών, ἄγγελος τῆς ἀβύσσου, ἄρχων τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας,  ἀνθρωποκτόνος, Βεελζεβούλ, Βελίαρ, Δράκων μέγας, πυρρός Δράκων, Ἐχθρός, Θεός τοῦ κόσμου, Λευϊάθαν, Ὄφις ὁ ἀρχαῖος, πνεῦμα Πονηρόν, Ψεύστης καί πατήρ τοῦ Ψεύδους, ὁ Πειράζων, ὁ Πονηρός. Τά ὀνόματα αὐτά φανερώνουν ὅτι Διάβολος εἶναι πρόσωπον λογικόν, ἐλεύθερον, πνευματικόν, ἀλλά μιαρόν, βρωμερόν, παγιωμένον στό Κακόν. Ἀπό κακή χρῆσι τοῦ λογικοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του τό κτίσμα αὐτό ἔγινε  Κακοῦργον καί Μοχθηρόν. Εἷναι αὐτονόητον ὅτι ὁ Διάβολος καί οἱ δυνάμεις  τοῦ Κακοῦ ἤ  αὐτή ἡ Κακία ὑπόκειται καί ὑπείκει ( εὑρίσκεται ὑποκάτω καί ὑποτάσσεται) στό Θεό. Οἱ λόγοι διά τούς ὁποίους ἐπιτρέπεται ἡ δύναμις τοῦ Σατανᾶ νά πειράζῃ τούς ἀνθρώπους εἶναι γνωστοί μόνο στό Θεό καί σέ κανέναν ἄλλον. Εἶναι ὕλη εἰς τό αὐτεξούσιον; Εἶναι ἡ δύναμις, πού μᾶς κρατᾶ σέ ἐγρήγορσι; Πάντως ὁ πανάγαθος Θεός ἐν σοφίᾳ μᾶς βοηθεῖ  νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερλίας μας, γιά νά μή στερεωθοῦμε στό Κακό, ὄπως ὁ Ἑωσφόρος.

Πρός ἀποσόβησιν τῶν δυνάμεων του σκοτους , εἶναι γεγονός ὅτι ἔδωκε σέ μᾶς τούς πιστούς Μαθητάς Του ὁ Κύριος τή Χάρι, τή δύναμι τοῦ πνεύματος καί «τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λουκ. ι΄19). Ὁ Ἅρχων τοῦ κόσμου τούτου δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ, διότι ὁ Χριστός μᾶς χάρισε τήν ἐξουσίαν νά ἀντιστρατευώμαστε στόν ἐχθρόν καί νά τόν νικῶμεν.

Ὁ Σατανᾶς γνωρίζει ὅτι ἀπογυμνώθηκε ἀπό κάθε ἐξουσία καί ἡ ἐξουσία δόθηκε ἀπό τό Χριστό  στούς Πιστούς Μαθητάς Του.

Εἶναι γεγονός ὅτι ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, πού, μέ τή θέλησί τους, συντάσσονται μέ τό Σατανᾶ, εἶναι οἱ δαιμονάνθρωποι, πού κλείνουν τήν καρδιά τους στό Χριστό καί ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στό Σατανᾶ, ὅπως π.χ. ὁ Ἰούδας κυριευμένος ἀπό τήν Φιλαργυρία ἄνοιξε τήν καρδιά του καί εἰσῆλθεν ὁ Σατανᾶς. Καί ὑπάρχουν δυστυχῶς πολλῶν εἰδῶν Ἰοῦδες προδότες, ἐξομώτες, πού ἀρνοῦνται τό Θεό καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. «Συναγωγή τοῦ Σατανᾶ» καλοῦνται στή Γραφή, οἱ ἄπιστοι Ἰουδαῖοι, οἱ διῶκτες τοῦ Χριστιανισμοῦ (Ἀποκ. β΄ 9). «Κατοικία δέ τοῦ Σατανᾶ», καλεῖται ἡ παντοειδής Κακία τῶν Ἐθνικῶν, πού φώλιαζε στήν Πέργαμο, ὅπου ὁ θρόνος τοῦ Σατανᾶ (Ἀποκ. β΄13 ἑξ.). Ἐκτός ἀπό ἐκείνους πού, μέ τή θέλησί τους, συντάσσονται μαζί του δέν παύει ὁ ἐχθρός νά προσπαθῇ καί μηχανεύεται τρόπους  νά πλανήσῃ ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς. Καί εἶναι Πανοῦργος. Πρῶτα ἀπό ὅλα προσπαθεῖ νά πείσῃ ὅτι δέν ὑπάρχει. Ὥστε εὐκολότερα νά πλανᾶ τούς ἀφελεῖς καί χλιαρούς. Δεύτερον καί τό σπουδαιότερον μετασχηματίζεται ὁ Σατανᾶς εἰς ἄγγελον φωτός». Καί ὁ Παῦλος λέγει  ὅτι «μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι, Ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι, πού μεταμφιέζονται σέ ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν εἶναι αὐτό περίεργον, διότι ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς μεταμφιέζεται εἰς ἄγγελον φωτός. Δέν εἶναι λοιπόν μεγάλο πρᾶγμα, ἐάν καί οἱ ὑπηρέτες του, οἱ διάβολοι καί οἱ δαιμονάνθρωποι, μεταμφιέζονται εἰς ὑπηρέτες δικαιοσύνης καί τῶν ὁποίων τό τέλος θά εἶναι σύμφωνο μέ τά ἔργα τους»( Β΄ Κορινθ. ια΄ 13-15).

Εἷναι γεγονός ὅτι πρίν ἀπό τήν Ἡμέρα τοῦ Κυρίου, θά ἔλθῃ πρῶτα ἡ ἀποστασία καί θά φανερωθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ Διάβολος, ὁ ὁποῖος ἐπαναστατεῖ καί σηκώνει τό κεφάλι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά καθίσῃ στό Ναό τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἀξίωσιν ὅτι εἶναι αὐτός Θεός, ὁ Ψευτομεσσίας. Παράλληλα  δηλαδή μέ τό «μυστήριον τῆς εὐσεβείας»,« ἐνεργεῖται ἤδη καί μυστήριον τῆς ἀνομίας καί τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὅν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καί θά τόν ἐκμηδενίσῃ , θά τόν κονιορτοποιήσῃ τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας Αὐτοῦ » (Β΄ Θεσσαλ. β΄ 7ἐξ.).

 Ὁ Διάβολος εἶναι ἀνίσχυρος. Δέν μπορεῖ νά μας βλάψῃ.

Ὁ Σατανᾶς συνεχίζει ἄγρυπνος τό καταστρεπτικό του ἔργο. Εἶναι ὅμως ἀπογυμνωμένος ἀπό τή δύναμι του, δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ, ἐκτός ἐάν ἐμεῖς μέ τή θέλησί μας, συνταχθοῦμε μαζί του. Ἄν ἀρνηθοῦμε τό Χριστό, τότε ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στό Διάβολο. Ἐάν ἔχουμε στήν καρδιά μας τό Χριστό καί ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας στό Χριστό, τότε πλησιάζουμε τό Θεό καί ἀντιστεκόμαστε  στό Διάβολο καί φεύγει ἀπό κοντά μας. Ἔχουμε φοβερούς ἐχθρούς, πού μᾶς τυραννοῦν καί ὀφείλουμε νά εἴμαστε νηφάλιοι, σέ συνεχῆ ἐγρήγορσι καί συνεχῆ ἐπικοινωνία μέ τόν οὐράνιον Πατέρα μας, μέ Προσοχή, πραγματική Προσευχή καί νηστεία. Νά ἀγωνιζώμαστε τόν καλόν ἀγῶνα, ὥστε μέ τή χάρι καί τή δύναμι τοῦ Χριστοῦ νά νικῶμεν τόν παμπόνηρον ἐχθρόν. Καί ἐχθρός μας δέν εἶναι μόνον ὁ Διάβολος, ἀλλά εἶναι καί ὁ Κακός μας ἑαυτός, πού εἶναι καί ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας, εἶναι ἡ «Σάρξ», τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο(Ρωμ. η΄ 6-7), ἀλλά  καί ὁ κόσμος, πού, ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται( Α΄Ἰωάν. ε΄19).

Ὁ Χριστός εἶναι Τύπος καί Ὑπογραμμός, σέ ὅλα Ὑπόδειγμα, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Ὁ Χριστός Βασιλεύς τῆς νέας Βασιλείας «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄1-2). Ἐνίκησε τόν Διάβολον καί   τούς Πειρασμούς (Ματθ. δ΄1-11), «ἐπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον» «καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον (Ἑβρ.β΄14-15). Συνέτριψε τήν κεφαλήν τοῦ Ὄφεως ( Γενέσ. γ΄15). Ἐνίκησε τήν σάρκα καί τόν κόσμον (πρβλ. Ἰωάν. ιστ΄33).

Ὁ Χριστιανός , ὁ Πιστός ἀκολουθεῖ τόν Χριστόν καί στόν ἀγῶνα του ἀσκεῖ τήν ἐξουσίαν, πού τοῦ ἔδωκεν ὁ Χριστός καί πατεῖ ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί νικᾷ ἐν Χριστῷ. Περιφρονεῖ τόν θάνατον καί νικᾷ τούς πειρασμούς. Ὁ Διάβολος εἶναι πανοῦργος καί ἐλλοχεύει καί ὀφείλουν οἱ Πιστοί νά προσέχουν πολύ. «Ὁ Ἁπόστολος Πέτρος μᾶς προτρέπει καί λέγει: «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ· ᾧ ἀντίστητε στερεοί τῇ πίστει»(Α΄Πέτρ. ε΄8-9). Ὀφείλουμε νά ἔχουμε θερμή Πίστι στό Χριστό καί νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας, νά ἔχουμε δέ στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος  πάντοτε στό Χριστό.

Δυστυχῶς παρατηρεῖται ὅτι πολλοί ἄνθρωποι εἴμαστε ΓΑΔΑΡΗΝΟΙ. Δέν ἔχουμε Πίστι στό Χριστό. Λατρεύουμε τήν Ὕλη. Προδίδουμε τήν Πίστι μας «ἀντί πινακίου φακῆς». σταυρώνουμε τόν Χριστόν, τόν Κύριον, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», εἴμαστε Ἑαυτούληδες, παραδόπιστοι, αἰσχροκερδεῖς. Δέν πιστεύουμε, σέ ἀντίθεσι μέ τά δαιμόνια, τά ὁποῖα πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν Πίστι στό Χριστό.

Οἱ δαίμονες, ἡ λεγεών τῶν δαιμονίων , πού εἶχαν φωλιάσει π.χ. στήν ψυχή τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν (Λουκ.η΄28-39) ὁμολογοῦν τήν πίστι τους στό Χριστό καί τόν παρακαλοῦν να μήν τούς τιμωρήσῃ πρό καιροῦ: «Τί ἐμοί καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Δέομαί σου, μή μέ βασανίσῃς... Ἐπηρώτησεν δέ  αὐτόν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δέ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλά εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν». Καί ἡ λεγεών τῶν δαιμονίων παρακαλεῖ τόν Κύριον νά τους ἐπιτρέψῃ νά εἰσέλθουν εἰς τούς χοίρους.

Ὁ Κύριος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τά δαιμόνια δέν μποροῦν νά βλάψουν οὔτε τά βρωμερότερα τῶν ζώων, οὔτε τά γουρούνια  καί ζητοῦν τή ἄδεια γιά νά εἰσέλθουν στούς χοίρους καί ὁ Κύριος τούς  ἐπιτρέπει, γιά νά μᾶς διδάξῃ ὅτι  οἱ δαίμονες δέν μποροῦν νά μᾶς βλάψουν, ὅταν ἔχουμε Πίστι στό Θεό, «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην». Μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τόν βορβορώδη, τόν Χοιρώδη βίον καί μᾶς προτρέπει νά ζοῦμε εὐσεβῶς, «καθώς πρέπει ἁγίοις», Νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ. Νά ἔχουμε τήν καρδιά μας καθαρή. Νἆναι ἡ ψυχή μας «κατοικητήριον καί θρόνος Θεοῦ, ναός Θεοῦ». διότι ἄλλως κινδυνεύουμε νά γίνουμε κατοικία τοῦ Σατανᾶ.

Ὁ Χριστός ἐπισκέπτεται καί τους Γαδαρηνούς. Αὐτοί ὅμως δέν Τόν δέχονται. Τόν παρακαλοῦν νά φύγῃ ἀπό κοντά τους. Ἐμμένουν στό Κακό, στήν αἰσχροκέρδεια, σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων τους. Ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στίς λεγεῶνες τῶν δαιμονίων καί ὡς ἄλλη ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη, φέρεται κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην πρός ἀποπνιγμόν.

Ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς, δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ. Ἀλλά ἐάν ἐμεῖς εἴμαστε Γαδαρηνοί  καί διώχνουμε τό Χριστό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας, τότε ἀνοίγουμε τήν ψυχή μας καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας  καί κάνει τή ζωή μας Κόλασι.

Μποροῦμε νά νικήσουμε ἐν Χριστῷ τούς ἐχθρούς μας: Τό Διάβολο, τό Θάνατο, τή σάρκα, τόν κακό μας ἑαυτό, καί τόν κόσμο. Μποροῦμε νά νικῶμεν ἐν Χριστῷ. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε καί νά λατρεύουμε τό Χριστό. Ὅταν ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα στό Χριστό, δέν μπορεῖ νά μᾶς πλησιάσῃ κανένας ἰός, κανένας δαίμονας, διοτι εἶναι μαζί μας ὁ Χριστός καί «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». «Αὐτός ἐσταυρώθη δι’ ἠμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί πεπτώκασι δαίμονες· Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί χαρίζει σέ ὅλους μας ζωήν τήν αἰώνιον· Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,

οἱ Γαδαρηνοί Σέ ἔδιωξαν, κι’ ἔφυγες ...

καί ἦλθες εἰς τήν ἰδίαν πόλιν.

Εμεῖς ὅμως, Μακρόθυμε Σέ ἱκετεύομεν

ἄκουσε τούς στεναγμούς τῶν ἀχρείων

δούλων Σου καί ἐλθέ ταχύ  καί σκήνωσον

ἐν ἡμῖν καί ἀξίωσον ἡμᾶς, τούς εὐτελεῖς,

νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμεν,

σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι,

εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.