Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟΝ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ,

ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΨΗΛΑ, ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ, ΣΤΟ ΘΕΟ.

 

 Ὁ Νῖκος Καζαντζάκις, καταλήγει σ’ αὐτό συμπέρασμα καί μᾶς συμβουλεύει νά μιμηθοῦμε στή ζωή μας, τό Χριστό, να ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, γιά νά  πραγματοποιήσουμε τόν τελικό τῆς ζωῆς μας σκοπό, πού εἶναι ἡ ΘΕΩΣΙΣ. Ὁ παρεξηγημένος ἀπό μερικούς, Καζαντζάκις, εἶχε μελετήσῃ σέ βάθος τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, εἶχε κατανοήσῃ τό λόγο τῆς Ἐνσαρκωμένης Ἀγάπης, εἶχε συλλάβῃ τήν ΟΥΣΙΑ τοῦ Χριστιανισμοῦ καί καυτηριάζει τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία τῶν Φαρισαίων ὅλων τῶν αἰώνων, ψέγει τούς ψευτοχριστιανούς και τούς παρεισάκτους ψευδαδέλφους καί μᾶς προτρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό Ἅγιο Πρότυπον, τον Ἀρχηγόν τῆς Πίστεως καί τελειωτήν Ἰησοῦν, γιά νά φθάσουμε ἀπό τό « κατ’ εἰκόνα, εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν».

 Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του Ἀγάπη, «μορφήν δούλου λαμβάνει», «Ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο». Ἔρχεται κοντά μας, ὡς ταπεινός ἄνθρωπος καί γίνεται ὑπήκοος στόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ». Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός ὑπακοῆς, σέ ὅλους ἐμᾶς.

Ὁ Χριστός, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene supremo), ἡ Ἐνσάρκωσις τῆς ἁγνῆς, τῆς ἄδολης, τῆς τελείας, τῆς θυσιαστικῆς και ἀνυποκρίτου Ἀγάπης, γίνεται ἡ Ὁδός ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν. Γίνεται τό Πρότυπον τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου «ἵνα πᾶς ὀ πιστεύων εἰς Αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν.γ΄15,16) καί « ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»(Α΄Πέτρ.β΄21).

ΣΚΟΠΟΣ τῆς συγκαταβάσεως καί τῆς ἐπί γῆς εὐεργετικῆς πορείας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Σωτηρία μας, ἡ διά τῆς ὑπακοῆς τῶν Ἐντολῶν τῆς Ἀγάπης Του ἐπανεισαγωγή εἰς τήν Παράδεισον, ἡ ἀναγέννησις καί ἀνακαίνισις τοῦ διεφθαρμένου κόσμου. Μᾶς διδάσκει πῶς θά μεταβάλλουμε αὐτήν ἐδῶ τήν Κόλασι σέ Παράδεισο, Πῶς θά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἠ ζωή μας Παράδεισος. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί  ἡ Ζωή, τὀ Φῶς το Ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Αὐτός εἶναι το Α και το Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὀ Ἔσχατος ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ   Ὤν καί ὁ Ἦν και ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, ὁ ὁποῖος μέ  τόν αἱματηρό, σκληρό του πνευματικόν Ἀγῶνα, μέ τή  Σταυρική τοῦ Θυσία, διαγράφει τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, τόν τρόπο ζωῆς, πού μᾶς ὁδηγεῖ ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Ἔρχεται κοντά μας καί «διέρχεται τή ζωή αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. θ΄18-35). Μᾶς ὑποδεικνύει τόν θεάρεστο τρόπο ζωῆς. Καί θεάρεστος τρόπος ζωῆς εἶναι ἡ τήρησις τῆς Καινῆς Ἐντολῆς  στήν «Πρᾶξι» τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς. Πάνω ἀπό το Σταυρό Του προσεύχεται γιά τούς Σταυρωτές Του και βροντοφωνάζει σέ ὅλους ἐμᾶς, τούς παναθλίους δούλους Του καί λέγει :«Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶται ἀλλήλους καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα και ὑμεῖς ἀγαπᾶται ἀλλήλους. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν.ιγ΄34-35).

Ὁ Παῦλος μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τήν καθ’ ὑπερβολήν ὁδόν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ (Α΄Κορινθ. ιγ΄1ἑξ.) καί λέγει: «Γίνεσθε μιμηταί τοῦ Θεοῦ, ὡς τέκνα ἀγαπητά, και περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί π α ρ έ δ ω κ ε ν ἑαυτόν ὐπέρ  ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» ( Ἐφεσ. ε΄1-2). Ὅπως ὁ Χριστός ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ζοῦμε μέ ἀγάπη καί πρός τούς Σταυρωτές μας. Μόνον ἔτσι θα ἀνέβουμε εἰς ὕψη θείας ἀναβάσεως. Μόνον ἔτσι θά ἀνέβουμε ψηλά, στο Γολγοθᾶ, στό Θεό. Ὅπως ὁ Χριστός, «χθές και σήμερον ὁ Αὐτός και εἰς τούς αἰῶνας», «διέρχεται την ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων το Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», ἔτσι ἀκριβῶς κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Αὐτό εἶναι καί τό πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ: Νά  ἀγαπᾶμε τό Θεό καί τόν πλησίον μας, τόν συνάνθρωπόν μας. Καί ὅποιος ἀγαπᾶ τό Θεό, ἀγαπᾶ τήν Ἀρετή, ἔχει Καλωσύνη καί τηρεῖ τάς Ἐντολάς τῆς ἀγάπης. Διότι, ὅπως λέγῃ ὁ Ἐθνικός μας ποιητής, ὀ Κωστής Παλαμᾶς:  « Ὁ Χριστός νά καίγωνται γυρεύει γι’ Αὐτόν καρδιές, ὄχι κεριά! Καί μέ σταυρούς κανείς δέν Τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαριά. Γιατί λατρεύει τό Χριστό, Ὅποιος δίνει γιά τόν πλησίον τη ζωή, ὅποιος τον γυμνωμένο κρυφοντύνει καί τόν πτωχό τόν ἐλεεῖ, ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει, κι’  ἁγνό τό  μέτωπο κρατεῖ, κι’ ἔχει ὁδηγό τήν Καλωσύνη μόνη, κι’ ἔχει Θεό τήν Ἀρετή».

Ἡ Καλωσύνη, ἡ γνήσια ἀγάπη στην «Πρᾶξι», ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, «ἡ ἐν ἱλαρότητι Ἐλεημοσύνη», ὀμορφαίνουν τή ζωή μας, τῆς δίνουν νόημα καί περιεχόμενον, ξεχωρίζουν τόν ἄνθρωπον ἀπό  τά ἀνόητα κτήνη. Ἡ Τέλεια ἀγάπη εἶναι φῶς. Καί ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει νά σκορπίζουμε τό Φως τῆς ἀγάπης μας  στόν κόσμο προς δόξαν Θεοῦ: «Οὕτω λαμψάτω τό Φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς»(Ματθ. ε΄16).

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι «τῆς γνησίας ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ» καί ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι «Ἡ γνησία ἀγάπη  Θ ε ό ν  π ο ι ε ῖ  τ ό ν  ἀ ν θ ρ ω π ον ».

Σημειωτέον δε  ὅτι  τή  θέσι μας μπροστά στό Θεό, ἐν τῇ φοβερά Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, θά τήν καθορίσουμε ἐμεῖς ἀνάλογα μέ τήν τήρησι ἤ μή τῆς Καινῆς Ἐντολῆς. Καί συνιστῶ σέ ὅλους, καθημερινά, στήν Προσευχή μας νά μελετῶμεν καί τήν περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου, πού ἀναφέρεται στη Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου και την τελική Κρίσι καί ἀνταπόδοσιν (Ματθ. κε΄31-46).

ΕΙΘΕ νά ἀξιωθοῦμε νά καθίσωμε στά δεξιά τοῦ Σωτῆρος καί ἀκούσουμε ὅλοι τόν να μᾶς καλεῖ κοντά Του στήν  αἰώνια Βασιλεία Του: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην αὐτήν ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Διότι «ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ με…».

ΕΙΘΕ νά ἀξιωθοῦμε νά ἀκούσουμε νά μᾶς βεβαιώνῃ καί νά  μᾶς λέγῃ: «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε».

ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος καί νά  μᾶς κατατάξῃ εἰς την μερίδα τῶν ἐκλεκτῶν, Ἀγγέλων καί Ἁγίων, νά Τόν ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως καί νά Τόν δοξολογοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, τό Κράτος και ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Ο ΠΑΝΑΚΗΣ ΙΑΤΡΟΣ

 

Ο  ΠΑΝΑΚΗΣ  ΙΑΤΡΟΣ

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ και Μόνον Σύ εἶσαι ὁ Γιατρός καί ὁ  Μοναδικός Θεραπευτής , για ὅλες τίς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Μόνον Σύ, Κύριε, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη καί Εὐσπλαγχνία, Θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί Μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς  ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελπισίας, στην ὀποίαν μᾶς ὁδηγεῖ ὁ κακός μας ἑαυτός… οἱ ἀστόχαστες συμπεριφορές καί ὁ κόσμος, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται…Χανόμαστε μέσα σ’ ἕνα βαθύ, ἀπύθμενο  σκοτάδι παρανοήσεων καί ὀλιγοπιστίας…Βρισκόμαστε στό χεῖλος τῆς Ἀβύσσου τῶν συμφορῶν, ἐξ αἰτίας , ὄχι μόνον τῶν Βαβυλωνίων, ἀλλά καί τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν. Ὁ Πόνος καί ἡ Ὀδύνη κατακλείζουν τήν ζωή μας. Χείμαρρον διέρχεται ἠ ταλαίπωρη ψυχή μας…

«Σεισμός μέγας ἐν τῇ θαλάσσῃ». Καταποντιζόμαστε μέσα σέ μιά ἄγρια, σκοτεινή, φουρτουνιασμένη Θάλασσα. Κύριέ μου Ἰησοῦ! Θεόρατα κύματα λυσσομανοῦν,  μᾶς δέρνουν μᾶς κτυποῦν ἀλύπητα, ἀρρώστιες, πόνος συμφορές , μᾶς σπρώχνουν στό Χαμό. Κύριε Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ! Μή ἀργοπορεῖς, Κύριε! «Σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα»! Σέ Σένα, Θεέ μου, πιστεύουμε. Σέ Σένα, ἁμαρτάνουμε, καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε! Δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον  στη ζωή μας βοηθόν, ἐκτός ἀπό Σένα. Μόνον Σέ Σένα, πολυέλεε, καταφεύγουμε. Μόνον Σύ μπορεῖς καί Θέλεις νά θεραπεύσης τίς ἀρρώστιες μας, ὁ «Πανακής ἰατρός»!  Ποιός ἄλλος θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἄν ὄχι Σύ, πού Σταυρώθηκες γιά μᾶς; Ποιός ἄλλος θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο καί θά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς Πηγάς Ὑδάτων»; Ποιός ἄλλος, Ἰησοῦ μου, ἐκτός ἀπό Σένα; Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ! Κύριε μή βραδύνης! Κύριε Ἰησοῦ, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα!  Σύ καί μόνο Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας, το μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!  Σύ εἶσαι ὁ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις και ἠ Ζωή, το Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σύ εἶσαι ὁ Πανακής  Ἰατρός καί Θεραπευτής τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Χάρισέ μας τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος... Σύ ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Παντοκράτωρ, λύπήσου μας καί ἐλέησον ἡμᾶς, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, «ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου». Μή  μᾶς στερήσης τήν εὐλογημένη Παρουσία Σου!  

Ἔρχου ταχύ και μείνε μαζί μας, Ἀνεξίκακε Κύριε! Καί χάρισέ μας την ὑγείαν τῆς ψυχῆς και τοῦ σώματος. Ἀξίωσε καί μᾶς, τούς ἀναξίους δούλους Σου, μέσα στόν κατακλεισμό τῶν συμφορῶν καί τῶν θλίψεων, να ἀκούσουμε τήν πιό γλυκειά  και ἀπό τό μέλι, Παρήγορη Φωνή Σου, νά μᾶς στηρίζῃ καί νά διώχνῃ κάθε φόβο μέσ’ ἀπό τη σαλεμένη μας καρδιά: «ΘΑΡΣΕΙΤΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΙ, ΜΗ ΦΟΒΕΙΣΘΕ! Ἀξίωσέ μας νά χαιρώμαστε τήν εὐλογημένη Παρουσία Σου!  Ἀξίωσέ μας, ΛΥΤΡΩΤΑ, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, τώρα καί πάντοτε και εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«Ὁ μεταδιδούς ἐν ἁπλότητι» (Ρωμ. ιβ΄8).

 

«Ὁ ἐλεῶν, ἐν ἱλαρότητι».

 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς διδάσκει πῶς πρέπει νά ζοῦν οἱ πιστοί, ἀνάμεσα στους Χριστιανούς ( Ρωμ. ιβ΄ 3-21). Μεταξύ ἄλλων σοφῶν ὁδηγιῶν, λέγει ὅτι ἐκεῖνος, πού ἔχει τό χάρισμα νά μοιράζῃ τά ἀγαθά, πού τοῦ ἔδωκεν ὁ Θεός, εἰς τούς πτωχούς, ἄς πράττει τοῦτο, μέ ἀφέλεια, μέ ἁπλότητα, ταπεινά, χωρίς ἐπίδειξιν ἤ ἄλλα ἐγωϊστικά ἐλατήρια. Νά προσφέρῃ τά ἀγαθά, ὡς καλός Οἰκονόμος,  ὄχι πρός «τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», γιά νά δοξάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Νά μοιράζῃ τά ἀγαθά σέ κείνους, πού ἔχουν ἀνάγκην, με τρυφερότητα καί ἀγάπη, πρός Δόξαν Θεοῦ.

Ὀφείλουμε νά ἔχουμε  καθαρή συνείδησι καί νά γνωρίζουμε καλά, ὅτι γεννιώμαστοι γυμνοί, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως, δέν φέρνουμε τίποτε μαζί μας, καί φεύγοντας ἀπό ἐδῶ, ἐπιστρέφουμε στή γῆ, πάλιν γυμνοί, δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Ὅλα τά ἀγαθά, ὑλικά και πνευματικά, εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὀφείλουμε νά τά καταθέτουμε πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἀδελφῶν, μέ ἁπλότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφερόμενος σέ κείνους, πού παραφέρονται καί ἰσχυρίζονται ὅτι τά ἀγαθά εἶναι πρόϊόντα τοῦ κόπου τους, ὅτι εἶναι δικά τους, λέγει: « Τί ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ ἔλαβες, τί καυχάσαι ὡς μή λαβών;» (Α΄Κορινθ. δ΄7).Τί ἔχεις, πού δεν τό ἔλαβες ἀπό τόν Θεόν; Καί ἀφοῦ τό ἔλαβες, γιατί καυχᾶσαι σάν νά μή τό εἶχες λάβει ἀπό τόν Δοτῆρα καί Κύριο; Ἡ σωτηρία μας καί ὅλα τά ἀγαθά εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καί, «ἡμεῖς νοῦν Χριστοῦ ἔχοντες» Γνωρίζουμε καλά ὅτι ὅλα τά ἀγαθά εἶναι τοῦ Θεοῦ: «οὐκ ἐξ  ἡμῶν, Θεοῦ τό δῶρον·  οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται» (Ἐφεσ. β΄8). Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε δικό Του ἔργο, δημιουργηθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ δι’ ἔργα ἀγαθά, τά ὁποῖα ὁ Θεός προητοίμασε, γιά νά ἀποτελέσουν τόν τρόπον τῆς ζωῆς μας. Καί ὁ τρόπος τῆς ζωῆς πρέπει νἆναι ἡ ἀγάπη στήν πρᾶξι, ἡ ἀγαθοεργία, τό μοίρασμα τῶν ἀγαθῶν ἐν ἁπλότητι, πρός Δόξαν τοῦ Δοτῆρος Θεοῦ. 

Δυστυχῶς  ὅμως ζοῦμε σέ μιά  ἐποχή, πού ἡ μετάδοσις τῶν ἀγαθῶν ἐν ἁπλότητι, θεωρεῖται «χαζομάρα».

«Ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο, πού τό νά  βλάψῃς ἄλλον,

εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή, καί ὅταν κάνῃς τό καλό,

οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν για τρελλό» (Σαίξπηρ).

Γι'αὐτό εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί

τό ψωμί, πού τρῶμε, «ἄρτος Ὀδύνης».

«Ὁ ἐλεῶν,  ἐν ἰλαρότητι» (Ρωμ. ιβ΄8), ὁ Ἐλεήμων θεωρεῖται ἀκόμη, πιό τρελλός. Ἐάν πιστεύῃς καί λατρεύῃς τό Θεό καί ζῆς σύμφωνα με τίς πανάγιες Ἐντολές Του  καί κάνῃς «πρᾶξι» στή ζωή σου το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, τότε οἱ περισσότεροι παράφρονες, συνάνθρωποί σου, σέ θεωροῦν «καθυστερημένο», «ὀπισθοδρομικό». «ρατσιστή».  «O Tempora, O Mores! ». «Ὤ καιροί, ὤ ἤθη!»

Πότε ἐπί τέλους, θά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀποστασίας, ὅτι ἡ Βασίλισσα ὅλων τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ἐν ἱλαρότητι Ἐλεημοσύνη, πού μεταβάλλει τήν Κόλασι σέ Παράδεισο καί μᾶς ἀνεβάζει σέ ὕψη θείας ἀναβάσεως, μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ;

Δεν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι ζοῦμε σέ μιά διαβολεμένη ἐποχή, σέ μιά σατανοκρατούμενη Κοινωνία, σέ παγκόσμια Κλίμακα. Ζοῦμε στήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ ἠγαπημένος Μαθητής ὁ Ἰωάννης, μᾶς πληροφορεῖ και λέγει:

«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὀ ἀντίχριστος ἔρχεται, καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν»(Α΄ Ἰωάν. β΄18).

Ἀνάμεσά μας κυκλοφοροῦν πολλοί ἀντίχριστοι, πολλοί «παρείσακτοι ψευδάδελφοι», πολλοί αἱρετικοί, πολλοί πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου, πολλοί δαιμονάνθρωποι. Καί ἀπό αὐτό το γεγονός μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχή κρίσιμος.

Δέν πρέπει νά μᾶς ἐπηρεάζουν οἱ κραυγές τῶν ἄμυαλων  καί δυστυχισμένων αὐτῶν θυμάτων τοῦ Διαβόλου. Νά σταθούμε ἀνάμεσα σ’ αὐτούς ὡς ἡ ψυχή τοῦ κόσμου, στερεωμένοι ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν τοῦ Κυρίου μας, νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας, τό Χριστό, πού Σταυρώθηκε, για μᾶς και πάνω ἀπό τόν  Τ.

Σταυρό, μᾶς δίδαξε νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τον ἄλλον ὅπως αὐτός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι σταυροῦ καί θανάτου. Πρόοδος δέν εἶναι οἱ ἔμφυλες ταυτότητες, καί ἡ ἐπιστροφή στις τρῶγλες και τά σπήλαια. Πρόοδος εἶναι ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στην «Πρᾶξι», ἀκόμη καί  πρός  τούς «Χλευαστές» καί  πρός αὐτούς τούς πολεμίους τῆς Πίστεως, προσευχόμενοι , νά τούς φωτίσῃ ὁ Θεός νά μετα-νοήσουν καί νά σωθοῦν.  Τώρα εἶναι καιρός νά σταθοῦμε στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά διδάξουμε, ὄχι μέ κατάρες καί ἀφορισμούς, ἀλλά μέ πράξεις ἀγάπης καί Ἐλεημοσύνης πρός ὅλους, ΠΙΣΤΙ ΣΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Καί δέν πειράζει, ἄς μᾶς λένε ὀπισθοδρομικούς καί ρατσιστές…

Ἐμεῖς μάθαμε καί μαθαίνουμε νά  ἀ γ α π ᾶ μ ε καί νά ἐ λ ε ο ῦ μ ε   μ έ   ἱλαρότητα, προσευχόμενοι νά ἔλθουν πάντες οἱ ἄνθρωποι εἰς ἐπίγνωσιν τῆς Ἀληθείας καί νά ἑνωθοῦμε ἐπί τό Αὐτό, καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, καί «ἐν ἐλεημοσύναις, νά ὑμνοῦμε καί  νά εὐλογοῦμε τόν Σωτῆρα καί Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΔΟΑΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ , ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

 

ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!  ΔΟΞΑ Τῌ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙᾼ ΣΟΥ! 

ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΆΣΕΙ ΣΟΥ. ΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΌ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟΝ,\

ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΦΩΤΙΣΕ ΤΆ ΣΚΟΤΆΔΙΑ 

ΜΑΣ! ΛΑΜΠΡΥΝΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΩΣΕ ΜΑΣ,

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΕΝΕΚΕΝ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΌΣ 

ΣΟΥ,  ΜΑΚΡΟΘΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΕΞΙΚΑΚΕ ΚΥΡΙΕ! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

ΤΙ ΝΤΡΟΠΗ, ΘΕΕ ΜΟΥ!...

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΣΩΤΗΡΙΑ;

Πάνσοφε, Πανάγαθε, Ἀνεξίκακε καί Πανοικτίρμων Κύριε, μέ ἔπλασες μικρόν Θεόν, κι’ ἐγώ, Μεγαλοδύναμε, δέν κατενόησα τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα καί  ἔπεσα, δυστυχῶς. Ἔγινα ὅμοιος μέ τά ἄλογα ζῶα, ἔγινα ἕνα μεγάλο κτῆνος...

Δεν ἔκαμα καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μου. Πολλές φορές παρήκουσα τίς Ἐντολές τῆς ἄπειρης ἀγάπης Σου. Τί σκέψεις, Θεέ μου… Πόσο ντρέπομαι γι’ αὐτές!...Πόσο ἀστόχαστες, χωρίς περίσκεψι, χωρίς σύνεσι,  πράξεις ντροπῆς, καί συμπεριφορές, πού, ὅταν ἔρχονται στή μνήμη μου, παρακαλῶ νά ἀνοίξῃ ἡ γῆ καί νά μέ καταπιῇ. Ποιός θά μέ ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλὐν βυθοῦ» εἰς τήν ὀποίαν ἔχω ἐμπαγῆ; Πόσο θἄθελα νά γύριζε πίσω ὁ Χρόνος, νά γονατίσω μπροστά στόν καθένα πού ἔχω λυπήσῃ καί νά τοῦ φιλήσω τά πόδια… Πόσο θἄθελα νά διορθώσω τά λάθη μου...

Πῶς ὅμως νά διορθώσω τά λάθη μου;… Δυστυχῶς, ὁ χρόνος δέν γυρίζει πίσω… Βαρειά εἶναι τά μάτια μου, βαρειά εἶναι καί ἡ ψυχή μου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μου καί δέν μπορῶ νά  σηκώσω τό βλέμμα μου, καί νά ἀτενίσω τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ. Καί «ὁ Ψιθυριστής», ὁ παμπόνηρος ἐχθρός. μέ πειράζει καί μέ φέρνει πολλές φορές σέ ἀπόγνωσι, σέ ἀπελπισία. Καί μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας μου ἀκούω τή γλυκύτερη καί ἀπό το μέλι  Φωνή Σου, ἀνεξίκακε Κύριε, ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, νά μέ  ἐνθαρρύνῃ καί  νά μέ καλῇ  νά ἐπιστρέψω καί πάλιν στή Πατρική ἑστία. «Παιδί μου, μήν ἀκοῦς τούς ψιθύρους τοῦ Πονηροῦ, καί γιά σένα «ἔλαβα δούλου μορφήν». Καί «Πές στόν Ψιθυριστή, ὅτι «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες» καί ὅτι «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» καί ὅτι μεγάλη «Χαρά γίνεται εἰς τόν Οὐρανόν, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»...Σ’εὐχαριστῶ, πανάγιε καί ἀνεξίκακε Κύριε. Μετανοῶ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ. Μετανοῶ εἰλικρινά καί ζητῶ τό Ἔλεός Σου!... «Ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»! Χριστέ μου, σέ παρακαλῶ, διόρθωσε τά λάθη μου. Λυπήσου με καί συγχώρησέ με. Ὡς Καρδιογνώστης,  γνωρίζεις καλά  τό μέγεθος τῶν παραπτωμάτων μου. Γνωρίζω, Κύριε ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Μάρτυς ὁ πιστός και ὁ Ἀληθινός, ἀλλά συγχρόνως   ἔχω καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου καί  ἀπορῶ· ὑπάρχει, λοιπόν,  καί, γιά μένα σωτηρία; «Ναι, παιδί μου, ὑπάρχει καί γιά σένα σωτηρία. Δέν ἦλθα γιά νά κρίνω, ἀλλά γιά νά σώσω τόν κόσμο. Σταυρώθηκα ἐγώ, για σᾶς. Ἦλθα κοντά σας, νά σᾶς ἐλευθερώσω ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί νά σᾶς ὁδηγήσω σέ τόπο ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

Κύριέ μου Ἰησοῦ, ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Ὤ γλυκύ μου Ἔαρ! Γλυκειά μου Ἄνοιξις! Μέ συντετριμμένη καρδία καί πνεύμα ταπεινώσεως προστρέχω καί καταφεύγω κοντά Σου. Σ’εὐχαριστῶ, πού μέ ἀνέσυρες ἀπ' τό βαθύ σκοτάδι τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελπισίας!  Πιστεύω, Κύριε καί ὁμολογῶ, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, πού ἦλθες στόν κόσμο ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ. Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ ὅτι Μόνο κοντά Σου βρίσκει γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μου. Μόνο κοντά Σου νοιώθω σιγουριά καί ἀσφάλεια. Εἷσαι ὁ μόνος, πού μᾶς κυνηγᾶς μέ τό Ἔλεός Σου, ὁ Μόνος, πού δεν μᾶς ἐγκαταλείπῃς ποτέ! Δέξου, Λυτρωτά, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου! 

Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ, Λόγε, συγκαταβάσει Σου! 62 χρόνια μέ ἀνέχεσαι στό ἱερόν Σου θυσιαστήριον. Πῶς μπορῶ νά λησμονησω τίς ἄπειρες πρός ἐμέ , φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Σου; Μέγα Σου τό Ἔλεος, Κύριε, Δόξα Σοι!  Δέν βρίσκω λόγια νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου, στήν ἄφατη μακροθυμία Σου Κύριε! Ἀξίωσέ με, πολυέλεε, ὅσο μοῦ χαρίζεις μέρες, νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξολογῶ,  «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου καί νά διακηρύττω σέ ὅλους ὅτι Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον! Ἀξίωσε καί ὅσους μέ παρακολουθοῦν νά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους Σέ Σένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, να ἀφήσουν τά φληναφήματα τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας, καί να  ἐγκολπωθοῦν τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου καί νά τό κάνουν «πρᾶξι», στήν καθημερινή τους ζωή. Να συνειδητοποιήσουν ὅλοι ὅτι μόνον Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί  ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου, ὁ Μόνος Ἀληθινός Θεός, ὁ Παντοκράτωρ καί Παντοδύναμος, ὁ Κατέχων ἐν τῇ χειρί Αὐτοῦ τά σύμπαντα, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης καί ὅτι Μόνον Σύ, Κύριέ μου, εἶσαι τό «ΠΑΝ» για μᾶς καί ὅτι Μόνον Σέ Σένα, Κύριέ μου Ἱησοῦ, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία, ἡ τιμή  καί ἡ Δύναμις,  τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

                             ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ  ΔΟΞΑ ΣΟΙ!