ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ

 

ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣῌ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

 

 «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς  ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα; Καθώς εἶναι γραμμένον, Πρός χάριν Σου, Κύριέ μου  Ἰησου, κάθε μέρα θανατωνόμεθα. Θεωρούμαστε ἀπό τούς διῶκτες μας, σάν πρόβατα προωρισμένα διά σφαγήν. Ἀλλά σέ ὅλα αὐτά τά βάσανα εἴμαστε με το παραπάνω νικητές, διά Σοῦ, Χριστέ μου, διότι Σύ μᾶς ἀγάπησες, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου και Ἀναστήθηκες καί ἐκάθησες στά δεξιά τοῦ Πατρός  μεσιτεύεις γιά μᾶς καί μέ τη Χάρι καί τήν  ἀγάπη Σου, μᾶς ἐνδυναμώνεις, δέν μᾶς ἀφήνεις ἀπροστάτευτους εἰς τούς κινδύνους καί στίς δύσκολες αὐτές περιστάσεις. Καί ναί, πράγματι, τά ὑπερνικῶμεν ὅλα αὐτά. Διότι, εἶμαι πεπεισμένος, λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι οὔτε θάνατος, ούτε ζωή, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀρχαί, οὔτε δυνάμεις, οὔτε αἱ περιστάσεις καί τά γεγονότα τοῦ παρόντος, οὔτε μέλλοντα γεγονότα, τίποτε καί κανείς δέν θά μπορέσῃ νά κλονίσῃ την πίστι και την ἀγάπη μας στό Χριστό. ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣῌ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣῌ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Οὔτε οἱ ἐπιτυχίες, πού ὑψώνουν τον ἄνθρωπον πολύ, οὔτε οἱ ταπεινώσεις, πού τόν ρίχνουν εἰς ᾏδου βυθόν, οὔτε ὁποιαδήποτε ἄλλη κτίσις, ἄγνωστη σέ μᾶς, ἀπολύτως τίποτε δεν θα μπορέσῃ νά μᾶς χωρίσῃ καί νά μᾶς ἀπομακρύνῃ ἀπό την ἀγάπην, τήν ὁποίαν μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός, διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, και ἡ ὁποία ἀγάπη μᾶς  κρατάει ἄρρηκτα συνδεδεμένους μαζί Του καί μᾶς  προστατεύει ἀπό κάθε κίνδυνο»(παρβλ. Ρωμ. η΄ 35-39).Πραγματικά τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ Τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄16). Ἄπειρη εἶναι ἡ ἀγάπη Του, ἀμέτρητον εἶναι το Ἔλεός Του, ἀνέκφραστη εἶναι ἡ Εὐσπλαγχνία Του. «Συνίστησι δε την ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ἡμῶν ὄντων ΧΡΙΣΤΟΣ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΑΠΕΘΑΝΕ»(Ρωμ. ε΄8).

Ποιά δύναμις, Ποιός , λοιπόν, ἤ Τί μπορεῖ να μᾶς χωρίσῃ ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Ποιός μπορεῖ νά κλονίσῃ τήν Πίστη μας στό Χριστό καί στην Ἀνάστασί Του;

Μᾶς ἀγαπάει τόσο πολύ, πού δέν ἀντέχει νά μᾶς βλέπῃ νά ὑποφέρουμε. Δέν θέλει νά πονᾶμε. Ὅταν βλέπει τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα νά ὑποφέρουν και ἐμεῖς με ὅλη την ἀγάπη μας δεν μποροῦμε νά τούς βοηθήσουμε καί νά τούς πάρουμε τόν πόνο, σπεύδει ὁ Πανάγαθος καί Ἐλεήμων Κύριος, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ἔρχεται ταχύ καί λυτρώνει τούς ἀγαπημένους μας ἀπό τον πόνο. Τούς παίρνει κοντά Του καί τούς ἐναποθέτει εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».

Ἐμεῖς θρηνοῦμε, κατά τό ἀνθρώπινον, ἐνῶ θα πρέπει νά χαροῦμε, διότι οἱ ἀγαπημένοι μας χαίρονται τη Χαρά τοῦ Θεοῦ καί δέν πονᾶνε. Καί γι’ αὐτό πρέπει νά εὐχαριστοῦμε το Θεό και να διώχνουμε τή θλῖψι ἀπ’ τήν ψυχή μας… Ναί. Αὐτό εἶναι τά Χρέος μας: Νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τό ΛΥΤΡΩΤΗ, τον Κύριό μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ ΔΙ’ ΗΜΑΣ ΚΑΙ μέ τή Θέλησί Του ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ.

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, ΣΥ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Εἶσαι ἡ ἀγάπη μας. Εἶσαι τό ΠΑΝ γιά μᾶς. ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣῌ ΑΠΟ ΣΕΝΑ. ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΛΟΝΙΣῌ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΣΟΥ.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ στερέωσε τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί την πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Κράτησέ  πάντας ἡμᾶς, τούς ἀναξίους δούλους Σου, ἄρρηκτα συνδεδεμένους μαζί Σου καί ἀξίωσέ μας, ΛΥΤΡΩΤΑ, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Σέ ὑμνοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί νά Σέ εὐλογοῦμεν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, Εὐεργέτα Πολυέλεε, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.