«Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ! »

 

                   

 «Ω ΦΩΣ ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΜΟΥ!»

 

Κύριε Ἰησου Χριστέ, γλυκειά μου Ἄνοιξις! Πῶς νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου στην ἄπειρη ἀγάπη Σου, Λυτρωτά; Πῶς νά Σέ δοξάσω ἐπάξια, γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες Σου και τίς ἀνεξιχνίαστες Βουλές Σου; Ἄν σιωπήσω, «οἱ λίθοι κεκράξονται» καί θά πανηγυρίζει ὁ Πονηρός Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου… Ὀφείλω νά φωνάξω, μέ φωνή μεγάλη, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, με φωνή σάλπιγγος, πρέπει να κηρύξω καί νά ὁμολογήσω, Κύριε, ὅτι μόνον Σύ ὑπάρχεις, ὅτι μόνον Σύ, ὁ Ἕνας και Μόνος ἀληθινός Θεός, μᾶς κυνηγᾶς μέ τό  Ἔλεός Σου. Μόνον Σύ, ὡς Πανάγαθος, θέλεις καί ὡς Παντοδύναμος, μπορεῖς και ἔρχεσαι κοντά μας, καί μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν βυθιζόμαστε, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Πρέπει νά φωνάξω, ὥστε να γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους ὅτι, Σύ, ὁ Θεός ἡμῶν εἶσαι Ἀγαθός και μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ και ὅτι αἰτία ὅλων τῶν Κακῶν, πού μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα, εἶναι  ἡ  κακή προαίρεσις τῶν δαιμονανθρώπων, πού δημιουργοῦν θανατηφόρους ἰούς καί σωρεύουν θλίψεις, ἀνίατες ἀρρώστιες, θλίψεις  καί συμφορές στούς ἀνθρώπους, πού πολλοί ἐξ αὐτῶν ὑποφέρουν χωρίς νά φταῖνε. Ὀφείλω νά διακηρύξω ὅτι στίς δύσκολες ὥρες, Μόνον Σύ, Κύριε Μακρόθυμε καί Πολυέλεε, ἔρχεσαι ταχύ, σπεύδεις καί συντομεύεις τίς ἡμέρες τῆς θλίψεως, διά τούς ἐκλεκτούς καί μᾶς λυτρώνεις ἀπό τή θλῖψι καί τόν πόνο, πού μᾶς προκαλεῖ ἡ Κακία τοῦ Κόσμου, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. Γλυκύτατέ μου Ἰησου, γλυκειά μου Ἄνοιξις, Πῶς νά ξεχάσω την εὐλογημένη Παρουσία Σου στη ζωή μας και τώρα στην δική μου προσωπική ζωή; Πῶς νά λησμονήσω τήν εὐεργετική Σου Ἐπίσκεψι, στόν ἀγαπημένο μου Γιό, στόν Παναγιώτη μου, στό μεγάλο Πόνο του. Ἦλθες πολυεύσπλαγχνε καί τόν λύτρωσες ἀπό τή θλῖψι καί τόν ἀβάστακτο πόνο καί τόν πῆρες κοντά Σου καί τόν ἐναπόθεσες εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος. Σ’ Εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, πού ὁ ἀγαπημένος μου Γιός τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε. Τόν πῆρες ἀπό την πνιγερή ζωή, στῆς Ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα. Σέ Εὐχαριστῶ, πού δίνεις σέ ὅλους μας τήν πληροφορία, ὅτι νοιάζεσαι, γιά μᾶς και στέκεσαι παντοτινά κοντά μας, σάν στοργικός Πατέρας, Λυτρωτής καί Θεός. Σέ Εὐχαριστῶ, πού μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό «ᾏδου βυθόν», μᾶς ἐλευθερώνεις ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ Καυθμῶνος καί μᾶς ὀδηγεῖς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὐδάτων» καί «ἐξαλείφεις πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν»(πρβλ. Ἀποκ. ζ΄17). Σέ Εὐχαριστῶ, πού μοῦ δίνεις  τή δύναμι, να βαστάξω τόν πόνο μου καί νά στηρίξω και τούς ἄλλους πονεμένους γύρω μου, στήν Πίστι σέ Σένα τόν μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Τίποτε δέν μπορεῖ, μέ τή Χάρι σου, νά κλονίσῃ τήν Πίστι μου καί τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία μου Σέ Σένα, Πανάγαθε. Σέ Εὐχαριστῶ, γιά τίς ἄπειρες, φανερές και ἀφανεῖς, εὐεργεσίες Σου σέ μένα και στόν κόσμον Σου. Σ’ Εὐχαριστῶ καί σέ ἰκετεύω, περιμένοντας τό θεῖον Κάλεσμα, νά μέ ἀξιώσης τόν ὐπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Σέ εὐλογῶ καί νά Σέ δοξάζω ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου. Δέξου, Κύριε, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου!  Καί ὅταν μέ καλέσῃς, ἀξίωσον καί ἐμέ τόν ἀνάξιον νά εὑρεθῶ κοντά στό Παιδί μου καί μετά τῶν Ἁγίων νά ψάλλουμε μαζί  ὕμνους Εὐχαριστίας  Σέ Σένα, τόν Λυτρωτή καί, ἀσιγήτως, νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι μόνον  Σέ Σένα, «Τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.  ΑΜΗΝ»(Α΄Τιμόθ. α΄17).