ΘΗΣΑΥΡΕ ΜΟΥ ΜΟΝΑΚΡΙΒΕ !

 

                                    ΘΗΣΑΥΡΕ ΜΟΥ ΜΟΝΑΚΡΙΒΕ

 

Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ὁ ἀληθινός, Σύ καί μόνον Σύ γνωρίζεις, «τό συμφέρον», γιά τόν καθένα μας. Ἐμεῖς «ἀγνοοῦμεν τά πάντα», κι’ ἡ πίστι μας λειψή..., καί εἶν’ ἀβάσταχτος ὁ  πόνος τοῦ   ἀποχωρισμοῦ, τοῦ Γιοῦ ἀπό τόν πατέρα, κι’ ἄς εἶναι πρόσκαιρος. Ἡ ὀδύνη τοῦ πατέρα, πού ἐνταφιάζει τό Γιό του, δέν περιγράφεται. Καί Σύ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, γνωρίζεις τήν Ὀδύνη μου καί τή λειψή μου πίστι… Λυγίζω, πονῶ, κλαίω καί δακρύζω, θρηνῶ καί ὀδύρομαι...

Ἔρχονται στιγμές, πού σαλεύει ὁ νοῦς μου, ματώνει ἡ σαλεμένη μου καρδιά καί μέ ἄναρθρες κραυγές καταφεύγω Σέ Σένα, ποῦ ἀλλοῦ; Σέ Σένα…καί ζητῶ βοήθεια. Ζητῶ τή Χάρι Σου καί τό   Ἔλεός Σου… Κύριέ μου, βοήθησέ με νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τήν ὀλιγοπιστία μου καί ἀναπλήρωσε, Σύ, Ἰησοῦ μου, τήν ἔλλειψι τῆς πίστεώς μου. «Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μάρκ. θ΄ 24). Καί ὅμως πιστεύω, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μου, ὅτι Σύ, Κύριέ μου, εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Καί ὅμως λύγίζω καί συγχρόνως, Ἰησοῦ μου,  ὁμολογῶ καί διακηρύττω σέ ὅλους, παντοῦ καί πάντοτε, ὅτι μέ τή Χάρι Σου, ὑπάρχω καί Σέ εὐγνωμονῶ, πού ἑξήκοντα καί δύο χρόνια, μέ ἀνέχεσαι στό ἱερόν καί ἅγιον Θυσιαστήριόν Σου. Σέ ἱκετεύω, Κύριε, συγχώρησέ με, γιά τίς στιγμές τῆς ὀλιγοπιστίας μου… Συγχώρησε με, γιά τόν πόνο, πού αἰσθάνομαι, τήν ἴδια ὥρα, πού Σέ εὐχαριστῶ, Πολυεύσπλαγνε, πού ἦλθες ταχύ, καί λύτρωσες τό Γιό μου ἀπό τόν πόνο καί τήν ὀδύνη καί τόν ἐναπόθεσες εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ και Πατρός, ἔνθα οὐκ ἔτσι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος, εὐφροσύνη καί Χαρά αἰώνιος!

Χριστέ μου, Θησαυρέ μου, Μονάκριβε, Σύ Σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες, γιά μᾶς καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μᾶς. Εἶσαι τό ΠΑΝ, γιά μᾶς. Σύ εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Σύ, Κύριε, μέ τό Αἷμα Σου μᾶς συμφιλίωσες μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα. Σύ μᾶς κρατᾶς ἐνωμένους μαζύ Σου, εἰς  ἝΝ, τήν Θριαμβεύουσαν καί τήν Στρατευομένην Ἐκκλησίαν Σου. Βοήθησέ μας, νά καταλάβουμε ὅτι δέν ὐπάρχει χωρισμός, ἀλλά ὅτι ΟΛΟΙ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Σου καί ἐν Σοί εἴμαστε ἑνωμένοι καί ματαξύ μας, ὅτι εἴμαστε ὁ ἕνας κοντά στόν ἄλλο, ἑνωμένοι εἰς Ἕν, μέ τή Χάρι Σου, στήν αἰώνια Βασιλεία Σου, ἐκεῖ ὅπου «ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ Σοῦ προσώπου τό κάλλος  τό ἄρρητον. Διότι Σύ, Κύριε, εἶσαι τό ὄντως ἐφετόν καί ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σέ ὑμνεῖ πᾶσα ἡ κτίσις εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ».