ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΩΣΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΜΜΟΣ, Η ΑΦ’ ΗΜΩΝ ΠΟΡΕΙΑ( πρβλ. Σοφ. Σολ. 3,2-3).

  

ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ, ΔΩΡΗΜΑ ΤΕΛΕΙΟΝ, «ΜΕΤΑΒΑΣΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ  ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ»(πρβλ. Ἰωάν. ε΄24).

 

Ὁ πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τούς ἀγαπημένους μας εἶναι μεγάλος Πόνος, ἀβάσταχτος. Π.χ. ὁ Πόνος, πού μοῦ προκαλεῖ ὁ ἀποχωρισμός ἀπό τόν ἀγαπημένο Γιό, ἀπό τόν Παναγιώτη μου, δέν περιγράφεται. Τόν πῆρε στήν ἀγκαλιά Του ὁ Χριστός. Μετέθεσε τόν Συνταγματάρχη, σέ ἕνα ἀπό τά οὐράνια, ἀγγελικά στρατόπεδα. Τόν ἀνέσυρε ἀπό αὐτήν «τήν Βαβυλῶνα». Τόν λύτρωσε ἀπό τόν πόνο καί τά  «δεινά» αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας Παροικίας καί τόν ἐναπόθεσε εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, «εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ», «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος», τόν ὡδήγησε ὁ Χριστός, τό Ἀρνίον,  «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ΄ 17). Τό πανάγιον Πνεῦμα μᾶς βεβαιώνει ὅτι, ὡς δίκαιος καί πιστός «εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη· ἡρπάγη, μή κακίαν ἀλλάξῃ ἤ δόλος ἀπατήσῃ  ψυχήν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολομ. 4,10-11).

Τί  κι’ ἄν λείπῃ ἀπό κοντά μας

εἶναι πάντοτε ἡ Χαρά μας, καί

θεραπεύει τή ματωμένη μας καρδιά.

Ἀναπαύετ’ ἐν εἰρήνῃ.

Βρίσκεται ἐν χειρί Θεοῦ.

Ἔχει στήν ψυχή γαλήνη

κι’ ἀκατάπαυστα ὑμνεῖ

ΙΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ,

ΤΟΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΛΥΤΡΩΤΗΝ.

ΠΟΙΟΣ εἶναι τόσο ἀνόητος καί δέν καταλαβαίνει ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ἔρχεται κοντά μας, συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο καί ἀπό τά δεινά αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας Παροικίας;

Εἶναι καιρός, νά καταλάβουμε ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄφρονες, οἱ ἄμυαλοι, ὅτι, δέν εἶναι κάκωσις καί συντριμμός, δέν εἶναι ἐξαφανισμός, δέν εἶναι τιμωρία, δέν εἶναι πλήρης καταστροφή, ἡ ἀναχώρησίς μας ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή. Ἡ ἔξοδος ἀπό αὐτή τή ζωή, ὁ πρόσκαιρος χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, εἶναι Εὐλογία, εἶναι Λύτρωσις, εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον, εἶναι «μετάβασις ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»( Ἰωάν. ε΄24), εἶναι γενέθλιος ἡμέρα καί εἴσοδος εἰς τήν ὄντως ζωήν, τήν αἰώνιον ζωήν. Ἡ Λύσις τοῦ δεσμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα εἶναι «μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα καί ἀνάπαυσις  καί χαρά».

Φυσικόν εἶναι, ὡς ἄνθρωποι, νά δακρύζωμε, γιά τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμό, ἀπό τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, καί ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄνθρωπος μέν ἐδάκρυσεν, ἀλλ’ ὡς Θεός ἀνέστησε τόν τετραήμερον Λάζαρον. Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ καί ὅτι ἐπάτησε Θανάτῳ τόν Θάνατον,  κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τούτέστι τόν Διάβολον καί χαρίζει σέ ὅλους τούς πιστούς  τήν Ἀνάστασιν καί τήν ζωήν.

Ἡ  Ἡμέρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τά προσφιλῆ μας Πρόσωπα, εἶναι Ἡμέρα Χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, εἶναι Ἡμέρα ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΣ τοῦ Θεοῦ, πού ἐκπληρώνει τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, νά βρεθοῦμε εἰς τήν ἀγκαλιά Του. «Δικαίων ψυχαί ἐν χειρί Θεοῦ».

Ὅλοι οἱ ἅγιοι ζοῦν ἐδῶ ἀπεκδεχόμενοι τό Θεῖον Κάλεσμα. «Οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»(Ἑβρ. ιγ΄14). Πραγματικός  Θάνατος εἶναι ὁ Χωρισμός ἀπό τόν Θεόν. Ὁ Θάνατος , ὡς χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, εἶναι ἡ φλογερή ἐπιθυμία τῶν ἁγίων, «εἰς τό ἀναλύσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι», ἀπεκδεχόμενοι δέ τό Θεῖον Κάλεσμα, ψάλλουμε μαζί μέ τόν Δαβίδ:

«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός Σέ, ὁ Θεός. Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα· Πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ»(Ψαλμ. 41,2-3).

Λαχτάρα ὅλων τῶν πιστῶν εἶναι νά βρεθοῦμε κοντά στό Χριστό, κοντά στά προσφιλῆ μας πρόσωπα καί μαζί τους νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Σωτήρα καί Λυτρωτήν ΙΗΣΟΥΝ.

Εἶναι δέ καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, καί ὅλοι οἱ Πιστοί εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, Μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ζῶντες καί κεκοιμημένοι. Συνεπῶς πνευματικά δέν χωριζώμαστε ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα. Εἴμαστε μαζί ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ μας. ΕΝΑ εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. ΜΙΑ εἶναι ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία, Θριαμβεύουσα καί Στρατευομένη. «Τό ἀναλύσαι δέ καί εἰς Χριστόν εἶναι, πολλῷ μᾶλλον κρεῖσσον» (Φιλιπ.α΄23).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά εὐχαριστήσωμεν τόν Θεόν πού λύτρωσε τά προσφιλῆ μας πρόσωπα ἀπό τήν Οδύνη, τόν Πόνον καί τά δεινά αὐτῆς ἐδῶ τῆς Παροικίας, τούς ἐκάλεσε καί τούς πῆρε κοντά Του εἰς τήν Βασιλείαν Του, «ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκαταπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ Προσώπου αὐτοῦ τό κάλλος τό ἄρρητον» .Εἶναι καιρός νά παρακαλέσωμε τόν Κύριον νά  ἀξιώσῃ καί ὅλους ἐμᾶς, τούς ἀπεκδεχομένους τό Θεῖον Κάλεσμα, νά βρεθοῦμε κοντά Του καί μετά τῶν προσφιλῶν μας προσώπων νά ψάλλουμε ὕμνους εὐχαριστίας εἰς τόν Λυτρωτήν Ἰησοῦν. Διότι εἰς Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, τό Κράτος καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.