ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

 Πέρασαν δυό χιλιάδες καί πλέον χρόνια ἀπό τότε, πού ἦλθεν κοντά μας ὁ Χριστός, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Καί ἀπό τότε κηρύσσεται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του «εἰς πάντα τά ἔθνη», «πάσει τῇ κτίσει». Ὁ Χριστός, καί κατ’ ἀκολουθίαν ὁ Χριστιανισμός, δέν εἶναι ἐφεύρημα τῆς ἀγωνιώδους ἀναζητήσεως τοῦ ἀνθρώπου, δέν εἶναι  ἐπίνοησις, δέν εἶναι ἐφεύρεσις τοῦ ἀνθρώπου. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ.

Εἶναι θεϊκή συγκατάβασις. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ρίχνει σπλαγχνικό τό Βλέμμα Του, ἀπό τά επουράνια, στή γῆ καί διαπιστώνει τήν ἀθλιότητα καί τή δυστυχία, εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν περιέλθει τά πλάσματά, ἐξ αἰτίας τῆς Κακῆς χρήσεως τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας τους, ἐξ αἰτίας τῆς προβληματικῆς, τῆς παραβατικῆς τους συμπεριφορᾶς. Διαπιστώνει ὅτι ἔχουν ἐμπαγῆ «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «εἰς ᾏδου βυθόν» καί ὅτι ὁλοένα βυθίζονται εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὁδύνης. Διαπιστώνει ὅτι ξεφύγαμε ἀπό τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, ἀπομακρυμθήκαμε ἀπό τήν  Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος καί ὅτι «ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν», καί μέ τή θέλησί μας, βρισκόμαστε κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου καί ἐμμένουμε ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὀδυνόμενοι. Καί ἐνῷ, «ὡς Παντοδύναμος Θεός δύναται καί πάντας ἠναγκασμένως πορεύεσθαι, οὐ βιάζεται δέ τινα , διά τό αὐτεξούσιον», λένε οἱ Πατέρες. Ὅμως μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί ἔρχεται κοντά μας. Σαρκώνεται ἡ ΑΓΑΠΗ. Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, τέλειος ἄνθρωπος, ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα Θεόν μέχρι Θανάτου, θανάτου δέ ΣΤΑΥΡΟΥ (Φιλιπ. β΄6-11). Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός Ὑπακοῆς εἰς τόν Πατέρα, Ζωντανό Παράδειγμα καλῆς Χρήσεως τοῦ Νου καί τῆς Ἐλευθερίας, καί ἔτσι χαράσσει τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς καί μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε στό δρόμο τῆς Ζωῆς, μέ τή Θέλησί μας. Ἔρχεται καί ἀνταλλάσσει ἀσπασμό ἡ ΑΓΑΠΗ, μέ  τήν ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ.

Ἔρχεται κοντά μας καί «διέρχεται τήν ζωήν Αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἱωάν. γ΄15,16). Πάσχει δέ Αὐτός, ἀντί ἡμῶν, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς  Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21).

Ἔρχεται καί οἱ δικοί του δέν Τόν δέχονται.  Ἀρνοῦνται τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν. Τόν Σταυρώνουν. Περιμένουν τόν Ψεύτικον Μεσσίαν, τόν Μaitreya. Ἀρνοῦνται τόν Ἀληθινόν Θεόν, καί λατρεύουν τόν Καίσαρα, τόν Σατανᾶν, τόν Διάβολον, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Καί ξανασταυρώνουν τό Χριστό, στό Πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Ἀρνοῦνται τόν Χριστόν καί τόν Χριστιανισμόν καί τόν θεωροῦν σοσιαλιστική Ἐφεύρεσι. Ὅσοι ὅμως Τόν δέχονται, πιστεύουν στό Ὄνομά  Του καί ἀξιώνονται νά γίνουν παιδιά τοῦ Θεοῦ, λέγει ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης( Ἰωάν. α΄11-12).  Ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στό Χριστό, ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί προσπαθοῦν, μέ τή Χάρι Του, νά τό κάνουν «ΠΡΑΞΙ» στήν καθημερινή τους ζωή. Στήν προσπάθειά τους αὐτήν, οἱ Πιστοί,  νά ζοῦν εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, διώκονται, ἀπό τούς σκοταδιστές καί βασανίζονται.

Δυστυχῶς σέ παγκόσμια Κλίμακα, ἀλλά ἀκόμη καί ἐδῶ στήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, στήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, οἱ διάδοχοι τῶν Σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ, προσπαθοῦν, μέ κάθε δόλιο μέσον, νά ξεριζώσουν ἀπό τήν καρδιά μας  καί ἀπό τήν καρδιά τῶν Παιδιῶν μας, τήν Πίστι στό Χριστό, τήν ἀγάπη μας στήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια. Θεωροῦν, οἱ ἀνεγκέφαλοι,  τίς αἰώνιες αὐτές Ἀξίες, τήν Πίστι στό Χριστό, τήν ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τή χριστιανική Οἰκογένεια, Ρατσισμό καί κάθε ἀνωμαλία καί κάθε διαστροφή τά θεωροῦν Ἰδιαιτερότητες. Ὥ τῆς Παραφροσύνης καί τῆς Χριστοκτονίας!... Μᾶς ἀναγκάζουν νά γυρίσουμε πίσω στίς Τρῶγλες καί τά Σπήλαια, οἱ Παράφρονες... Ἄφησαν ἀφύλακτες τίς Θύρες καί μπῆκε ὁ Διάολος μέσα τους.

Ἀρνοῦνται τόν Θεόν, τήν Θείαν Ἀποκάλυψι, τίς Προσταγές τοῦ Θεοῦ-Λόγου. Ἀρνοῦνται ἀκόμη καί τήν ὕπαρξι τοῦ Πνευματικοῦ Σύμπαντος, τήν ἀθανασίαν τῆς Ψυχῆς καί τήν αἰώνιον ζωήν. Ὁ λόγος, λοιπόν, καί ἠ αἰτία, γιά τήν ὁποίαν κρίνονται  καί καταδικάζονται οἱ ἄπιστοι εἶναι αὐτός, τόν ὁποῖον μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων:

« Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις ὅτι τό Φῶς ἐλήλυθεν(ἦλθεν) εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό Φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό Φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ· ὁ δέ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν  εἰργασμένα»( Ἰωάν. γ΄19-21).

Εἶναι αὐτονόητον ὅτι μόνον ὁ ἄνθρωπος, πού πράττει τά ἔργα,  πού ἐπιβάλλει τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια, αὐτός ἔρχεται κοντά στό Φῶς, πλησιάζει τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι τό ἀληθινόν Φῶς, καί μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ἀνοίγει τήν καρδιά Του στό Χριστό. ἐγκολπώνεται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τό κάνει «πρᾶξι» καί μέ χαρά βεβαιώνεται καί πληροφορεῖται ἡ συνείδησίς του ὅτι ἔργα του ἔχουν γίνει σύμφωνα μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς πιστεύομεν εἰς τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί ἔχομεν ΧΡΕΟΣ νά ἐξέλθωμεν ἀπό τήν Βαβυλῶνα καί νά ἐπιστρέψωμε στό δρόμο τῆς ὄντως  ζωῆς, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν ΧΡΕΟΣ νά κλείσουμε τά αὐτιά μας στίς Σειρῆνες τῆς Παραφροσύνης καί τοῦ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ, τῶν Σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι τό Τέρμα τῆς ζωῆς μας, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, δέν εἶναι συντριμμός, δέν εἶναι ἐπιστροφή στό μηδέν, ἀλλά εἶναι μετάβασις ἀπό τό Θάνατο στήν ὄντως Ζωήν, εἶναι ἀνάπαυσις καί Χαρά, εἶναι ἐπιστροφή στήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἶναι ἐπιστροφή εἰς τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς Κόσμου. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο, ὀφείλομεν εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε καί ἔδωκε, γιά χάρι μας, τόν ἑαυτόν Του προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό εἰς ὀσμήν ευωδίας, ἔτσι ἀκριβῶς καί μεῖς ὀφείλομεν νά θυσιάζουμε τόν ἑαυτόν μας, πρός δόξαν Θεοῦ. Νά προσέχουμε στόν ἑαυτό μας. Νά προσέχουμε τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται στήν ψυχή μας Θάνατος, καί ἀπεκδεχόμενοι τόν Θεῖον Κάλεσμα, νά  ἀγαπᾶμε τό Χριστό, μέ τήν καρδιά μας καί ἀπέχοντες ἀπό πάσης ὑλικῆς καί ἀκάθαρτης ἡδονῆς, νά ἐπιτελοῦμε ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ καί Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.