ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ

 «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστιν                 εὗρον»(Ματθ. η΄10).

«Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός, ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθῃς·      

ἀλλάμόνον εἰπέ λόγῳ καί ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. η΄8).

 

Σέ μιά ἐποχή, πού οἱ δοῦλοι ἐθεωροῦντο ἀντικείμενα συναλλαγῆς (Res), ἕνας ἀλλόφυλος, εἰδωλολάτρης, φίλος ὅμως τῶν Ἰουδαίων, ὁ ὁποῖος καί τήν «συναγωγήν αὐτῶν ᾠκοδόμησεν»(Λουκ. ζ΄5) καί ὁ ὁποῖος, μέ ἀγωνία καί λαχτάρα προσπαθοῦσε νά γνωρίσῃ τόν Ἀληθινόν Θεόν, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἰσῆλθεν εἰς τήν Καπερναούμ, μέ μεγάλη εὐλάβεια καί ἄκρα ταπείνωσι καί μέ θερμή, καυστική Πίστι στή Χάρι, στή Δύναμί καί τήν Εὐσπλαγχνίαν Του, ἐπλησίασε τόν Κύριον καί Τόν παρεκάλεσε, γιά τόν δοῦλο ν του, πού βρισκόταν στό σπίτι του παράλυτος καί μισοπεθαμένος.«Κύριε μου, Ἰησοῦ, ὁ δοῦλος μου εἶναι κατάκοιτος εἰς τό σπίτι μου παραλυτικός, καί φρικτά βασανίζεται ἀπό τούς πόνους. Ὑποφέρει πολύ καί ὑποφέρω κι’ ἐγώ μαζί του»

Καί ὁ ταπεινός, ὁ  πρᾷος καί γλυκύς Ἱησοῦς, «ὁ Πανακής Ἰατρός», ὁ Εὔσπλαγχνος καί Φιλάνθρωπος, πού γνωρίζει καλά τήν πίστιν καί τήν ἀγάπην τοῦ Ἑκατοτάρχου, γιά τό δοῦλο του, ἀποκρίνεται στόν εἰδωλολάτρη Ἑκατόνταρχο καί τόν ἐνθαρρύνει καί τόν παρηγορεῖ ὁ Φιλάνθρωπος καί βραβεύει τήν εὐσπλαγνία καί τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ ἑκατοντάρχου, γιά τό δοῦλο του καί τοῦ λέγει: « Θά ἔλθω ἐγώ στό σπίτι σου καί θά τόν θεραπεύσω».

Μετά τή διαβεβαίωσι αὐτή τοῦ Ἰησοῦ ἔντρομος καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του μπροστά στόν πανάγιο Θεό, μέ ἄκρα ταπείνωσι, ἐξομολογεῖται μπροστά σέ ὅλους καί ἀποκρίνεται στόν Κύριο λέγων: «Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλός, δέν εἶμαι ἄξιος, γιά νά εἰσέλθῃς, Σύ, ὁ πανάγιος, κάτω ἀπό τή στέγη τοῦ σπιτιοῦ μου. Ἀλλά μόνον εἰπέ λόγῳ, καί ἰαθήσεται ὀ παῖς μου. Ἀλλά πές μόνον ἕνα λόγο καί θά θεραπευθῇ ὁ δοῦλος μου. Διότι καί ἐγώ, πού εἶμαι  ἄνθρωπος, κάτω ἀπό τήν ἐξουσία ἄλλων , ὑπεξούσιος, καί  λαμβάνω διαταγές ἀπό τούς ἀνωτέρους μου, ἔχω ὑπό τάς διαταγάς μου στρατιώτας, καί λέγω σέ τοῦτον τόν στρατιώτην· Πήγαινε, καί πηγαίνει, καί στόν ἄλλον λέγω · ἐλθέ καί ἔρχεται. Καί στό δοῦλο μου λέγω· κάμε αὐτό, καί τό ἐκτελεῖ. Πόσῳ μᾶλλον θά ἐκτελεσθῇ ὁ  λόγος ὁ Ἰδικός Σου Πανάγαθε καί Παντοδύναμε Κύριε».

Ὁ Ἑκατόνταρχος, ἀπό αὐτήν ἐξομολόγησίν του, φαίνεται πώς πιστεύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας, ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν,  ὁ Ἀληθινός Θεός , ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε, γιά χαρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος, θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

«Ὁ Ἱησοῦς Χριστός, μόλις ἄκουσε τόν Ἑκατόνταρχο, ἐθαύμασε καί εἶπε εἰς αὐτούς, πού Τόν ἀκολουθοῦσαν· ΟΥΔΕ ΕΝ Τῼ ΙΣΡΑΗΛ ΤΟΣΑΥΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΕΥΡΟΝ».

Ἡ Πίστις τοῦ ἑκατοντάρχου εἶναι πίστις ζωντανή, καυστική, τελεία. Πίστις μέ περιεχόμενο, τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Εἷναι πίστις «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη».

Οἱ Ἰουδαῖοι παρόλες τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, δέν εἶχαν τόσο μεγάλην Πίστιν. Σέ σύγκρισιν μέ τήν Πίστιν τοῦ Ἑκατοντάρχου, ὑστεροῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι. Γι’αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Κύριος ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟΝ ΕΚΑΣΤΟΝΤΑΡΧΟ ΩΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟ ΘΕΟ. Καί λέγει: «Σᾶς βεβαιώνω ὅτι πολλοί θά ἔλθουν ἀπό τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν καί ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου καί  θά παρακαθήσουν εἰς τό οὐράνιο Τραπέζι τῆς Χαρᾶς, μαζί μέ τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἐκεῖνοι δέ, πού κατάγονται ἀπό τόν Ἀβραάμ  καί σύμφωνα μέ τίς Ἐπαγγελίες καί τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ στόν Ἀβραάμ εἶναι κληρονόμοι τῆς Βασιλείας, θά ριφθοῦν ἔξω ἀπό αὐτήν εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον, στό σκότος πού εἶναι πολύ μακρυά ἀπό τή Βασιλεία. Ἐκεῖ θά εἶναι ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός, τό τρίξιμο τῶν ὀδόντων.

Καί μετά ἀπό τήν διαβεβαίωσι αὐτήν ὁ Κύριος εἶπε στόν Ἑκατόνταρχο: «Ὕπαγε καί ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. Καί ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνη» ( Ματθ. η΄5-13).

Οἱ Ἰουδαῖοι ἔχασαν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, διότι δέν πίστευαν στό Θεό μέ τήν καρδιά του. Τηροῦσαν τά τυπικά, ἀλλά εἶχαν χάσει τήν ΟΥΣΙΑΝ. Ὁ Κύριος βδελύσεται τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισίαν. Ζητεῖ νά πιστεύομεν εἰς Αὐτόν καί ἡ Πίστις μας νά εἶναι ζωντανή, νά ἔχει περιεχόμενον τά ἔργα τῆς ΑΓΑΠΗΣ.

Ὁ Κύριος μᾶς ἐξηγεῖ  καί λέγει, πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν, ὅτι :«Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται  εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό Θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Πολλοί ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε, Κύριε, οὐ τό σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν; Καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν»( Ματθ.ζ΄21-23).  Θέλει ὀ Θεός νά πιστεύουμε σ’Αὐτόν καί νά Τόν λατρεύωμεν  «ἐν  πνεύματι καί ἀληθείᾳ», εἰλικρινά, μέ καθαρή καρδιά, ὄχι μέ τά χείλη, ἀλλά μέ τήν καρδιά μας. Καί αὐτό θά τό κατορθώσουμε μέ θερμή Πίστι, πού ἔχει περιεχόμενον τό Ἔλεος, τήν  τελείαν ΑΓΑΠΗΝ. Καί εἶναι καιρός νά μιμηθοῦμε τόν Ἑκατόνταρχον, τήν πίστι του, τήν ἀγάπην του καί τήν ἄκρα ταπείνωσί του. ΜΗ ΜΕΙΩΜΕΝ ΕΞΩ τοῦ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ. Νά εἶναι ὁλόκληρη  ἡ ζωή   μας  Ὕμνος εὐχαριστίας στό Θεό, ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ τοῦ παντάνακτος Θεοῦ. Διότι εἰς Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων αἰῶνας.AMHN.