ΑΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ.

 

ΕΠΛΑΣΕ  ΔΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ

«ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΑΥΤΟΥ»

(Γενέσ, α΄26).

 Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός, ὁ μόνος ἅγιος καί ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος, ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν αὐτοῦ». Δηλαδή, τόν ἔπλασε «δυνάμει Θεόν», «δυνάμει ἅγιον» καί καλεῖται νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ Θεός» καί «ἐνεργείᾳ ἅγιος», νά γίνῃ ἕνας μικρός, κατά χάριν , Θεός, ἕνας μικρός ἅγιος, ἕνας μικρός δημιουργός, , μέ τή θέλησί του, γιά νά ἔχῃ τή χαρά  τῆς συνδημιουργίας. Ἔχει νοῦν, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν, ἀπό τό Κακόν, τή ζωή ἀπό τό Θάνατο, τό πῦρ ἀπό τό ὕδωρ, τήν ΑΡΕΤΗ ἀπό τήν ΚΑΚΙΑ. Ἔχει δέ καί ἐλευθερίαν, δική του Θέλησι καί μπορεῖ, ἄν θέλῃ, νά διαλέξῃ τό ΚΑΛΟΝ, τήν ζωήν, τήν  ἁγιότητα, νά κάνῃ καλή ἐκλογή.

Ὁ Πανάγιος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, «ὅς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4), μᾶς καλεῖ λέγων· «Καί ἔσεσθε ἅγιοι, ὅτι ἅγιος ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν· καί φυλάξεσθε τά προστάγματά μου καί ποιήσετε αὐτά· ἐγώ  Κύριος ὁ ἁγιάζων ὑμᾶς»(Λευϊτ. κ΄ 7-8). Ὁ ἄνθρωπος ὅμως «ἐν τιμῇ ὤν  οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48, 13).

Διά τῆς Παρακοῆς, διά τῆς κακῆς χρήσεως τῆς ἐλευθερίας του, ἐξέπεσε καί ζῶν σάν κτῆνος καί πεθαίνων, σάν κτῆνος, ἔφθασε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν, «εἰς ᾏδου βυθόν».  Φύγαμε ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος ὕδατος. Χάσαμε τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς καί βρεθήκαμε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Χάσαμε τή ζεστασιά τῆς Πατρικῆς Ἑστίας. Ὁ Πανάγαθος ὅμως, ὀ ὀποῖος μᾶς ἔπλασε ἔτσι, ὥστε νά ΜΗ χαθοῦμε, ἀλλά νά γίνουμε «κατά τόν καλέσαντα ἡμᾶς Ἄγιον καί ἡμεῖς ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ. Διότι γέγραπται «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι Ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄15-16. Λευϊτ. κ΄7), ὡς Φιλάνθρωπος καί  Ἐλεήμων Θεός, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί ἀποστέλλει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν τόν Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν, εἰς τόν Κόσμον. ΓΙΝΕΤΑΙ Υἱός ἀνθρώπου, γιά νά  γίνουμε ἡμεῖς Υἱοί Θεοῦ. Γίνεται τύπος  καί ὑπογραμμός, Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός, γίνεται ὁ Νέος Ἀδάμ, τύπος τοῦ τελείου ἀνθρώπου, τοῦ κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Θεοῦ. Γίνεται ἡ Ὁδός τῆς Ζωῆς , τήν ὁποίαν χαράσσει μέ τό Πανάγιον Αἷμά Του καί μᾶς προτρέπει νά Τόν ἀκολουθήσωμεν εἰς τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς καί μέ τό Ἅγιον Παράδειγμά Του καί μέ τόν ζωοποιόν Του λόγο, μᾶς βοηθῇ νά φθάσωμεν, ἐάν θέλωμεν, εἰς τό καθ’ὁμοίωσιν, εἰς τήν θέωσιν.

Ἡ Ὁδός τῆς Ζωῆς εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ὁδεύοντες ἐπί τῆς Ὁδοῦ  τῆς Ζωῆς, ἀπό τό Α πρός τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχήν πρός τό Τέλος, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», ὡς Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, «ἐπί τήν τελειότητα φερόμεθα»(Ἑβρ. στ΄ 1). Ἡ ἀνοδική αὐτή Πορεία ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία πρός τήν οὐράνιον Κατοικίαν, πρός τήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἶναι μετάβασις ἀπό τήν ἀνθρωπίνην, πρός τήν Θείαν Διάστασιν, εἶναι Πορεία ἐπί τά Ἴχνη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι μετάβασις ἀπό τό Ὑλικόν, εἰς τό Πνευματικόν Σύμπαν. Εἷναι μετάβασις ἀπό τόν Θάνατον εἰς τήν Ζωήν. Μετάβασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά θυμηδέστερα. Εἶναι ἔξοδος ἀπό τόν αὐτόν ἐδῶ τόν τόπον τῆς Ὀδύνης καί εἴσοδος καί ἀποκατάστασις εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς Πηγάς Ὑδάτων» Ἐκεῖ τό Ἀρνίον ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἡμῶν(Ἀποκ. ζ΄17). Ἡ Πορεία αὐτή μᾶς ἐπαναφέρει ἐνώπιον τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Ὁ Πρῶτος Παράκλητος, ὁ Πρῶτος Παρηγορητής, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τήν ἀνοδική μας Πορεία, μᾶς προτρέπει «νά εἴμαστε ἅγιοι καί τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος  τέλειός ἐστιν» ( Ματθ. ε΄48). Μᾶς συνιστᾶ νά ἔχουμε τελείαν, γνήσιαν ἀγάπην, καί νά τήν κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωήν ὅτι τῆς γνησίας ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ καί διότι ἡ τελεία. ἡ γνήσια ἀγάπη «Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον», καί λέγει: «Πλήν ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί ἀγαθοποιεῖτε καί δανείζετε μηδέν ἀπελπίζοντες καί ἔσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς, καί  ἔσεσθε υἱοί Ὑψίστου, ὅτι αὐτός χρηστός ἐστιν ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ὑμῶν Οἰκτίρμων ἐστί» ( Λουκ. στ΄ 36). Ἐπεσφράγισε δέν τήν Καινήν αυτήν Ἐντολήν, μέ τή Σταυρική Του Θυσία λέγων, «Ἐντολήν Καινήν δίδωμι  ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»(Ἰωάν. ιγ΄34). Ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι κι’ ἐμεῖς νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου. Μετά Τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ὁ Κύριος ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ. Δηλαδή «Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Μέ τήν  Θεϊκήν Του συγκατάβασι προσέλαβε τήν καταφθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν φύσιν ἡμῶν καί τήν ἀνέπλασε, τήν ἀνεκαίνισεν,  τήν ἐξηγίασε καί τήν πῆρε μαζί Του κατά τήν Ἀνάληψίν Του  καί τήν ἔστησε εἰς τά δεξιά τοῦ Πατρός, ὁ Θεάνθρωπος καί οὕτως ἐπραγματοποίησε τήν ἀποκατάστασιν πάντων τῶν πιστῶν Μαθητῶν Του, τῶν φίλων Του, εἰς τήν Δόξαν Του. Ἀπέστειλε δέ ἄλλον Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὅ παρά τοῦ πατρός ἐκπορεύεται, γιά νά κατασκηνώσῃ εἰς καρδιές πού τό δέχονται, νά στηρίζῃ, νά φωτίζῃ, νά παρηγορῇ, νά ἐνισχύῃ, νά βοηθῇ τοῦ πιστούς, νά κατανοοῦν τοῦ λόγους τοῦ Χριστοῦ καί νά ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν. Ὁ Παράκλητος πράγματι θεραπεύει τά ἀσθενῆ καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας καί βοηθεῖ τούς πιστούς νά γίνουν ἅγιοι, ὅπως ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος ἅγιός ἐστίν.

Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες μετά τήν Ἀνάστασιν καί τήν Ἁγίαν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ καί μετά τήν  Κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τούς ἁγίους Αὐτοῦ Μαθητάς καί Ἀποστόλους, ὥστε νά μένῃ εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του πρός ἁγιασμόν πάντων. Ὥρισαν δέ μετά τήν Πεντηκοστήν, τήν κοινήν Ἑορτήν πάντων τῶν φίλων τοῦ Θεοῦ, Πάντων τῶν  ἀπ’ αἰῶνος τῷ Θεῷ εὐαρεστησάντων Ἁγίων, γνωστῶν καί ἀγνώστων, φανερῶν καί ἀφανῶν ἁγίων καί μάς προτρέπουν νά  μιμούμεθα τήν ἁγίαν τους ζωήν καί νά δοξάζωμεν τόν Πανάγιον Τριαδικόν Θεόν, πού καταδέχεται νά μᾶς καλεῖ νά μᾶς δέχεται κοντά Του, εἰλικρινά μετανοιωμένους. Αὐτόν, λοιπόν, τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν ΘΕΟΝ,  ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ, ΤΟΝ ΜΟΝΟΝ ΑΓΙΟΝ ΚΑΙ  ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ  ΑΝΑΠΑΥΟΜΕΝΟΝ, ΑΥΤΟΝ δοξολογήσωμεν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. Διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ βασιλεία , ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ