ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ

 

ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΊΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

Ἔχει περάσει ἕνας πολύς χρόνος ἀπό τή ἡμέρα τῆς Μεταθέσεως τοῦ ἀγαπημένου μου Γιοῦ, τοῦ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ μου εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Γιά μένα εἶναι σάν νά ἦταν χθές. Δίκαιος καί εὐσεβής, «Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη· ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ  ψυχήν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολ. 4,10-11). Ὅπως κάθε δίκαιος, «ἡρπάγη πρός τόν Θεόν», μετετέθη ὁ Συνταγματάρχης μας, εἰς ἕνα ἀπό τά οὐράνια, ἀγγελικά, στρατόπεδα, κατετάγη εἰς τόν Χορόν ὅλων ἐκείνων τῶν Γενναίων, τῶν Ἁγίων ἡρώων, πού ἔπεσαν «ἐν ὥρᾳ Ὑπηρεσίας, μαχόμενοι ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος», καί χαίρεται μαζί τους «τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ  ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν»!

Ἡ μετάβασις τοῦ Παναγιώτη μου, καθώς καί πάντων τῶν πιστῶν καί Δικαίων, ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι μτάβασις «διά τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, τήν ὄντως Ζωήν. Ὅμως ἐγώ, μολονοτι γνωρίζω ὅτι τόν λύτρωσε ὁ Χριστός ἀπό τόν πόνο καί τόν πῆρε μαζί Του εἰς τήν χαράν τῆς ὄντως ζωῆς δέν μπορῶ νά ξεπεράσω τόν ΠΟΝΟ τοῦ προσκαίρου μέν, ἀλλά ἀποχωρισμοῦ ἀπό τό Παιδάκι μου. Ἐρήμωσε τό σπίτι μου καί συνεχίζει νά ματώνει ἡ καρδιά μου, μοῦ λείπει ἡ Καλωσύνη του καί ὀ γλυκός του λόγος... καί συνεχίζω  νά θρηνῶ τόν ἀποχωρισμό του καί αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά παρακαλέσω ὅλους ἐσᾶς, πού βασανίζεσθε ἀπό τό θρῆνο μου, νά μέ  συγχωρήσετε γι' αὐτή μου τήν ἀδυναμία καί μή μέ παρεξηγήσετε, πού ἐπαναναλαμβάνω καί ὑπενθημίζω στόν ἑαυτόν μου  τή διαβεβαίωσι τοῦ ΟΥΡΑΝΟΥ πρός παρηγορίαν. Ναί θρηνῶ, ἀλλά πιστεύω ὁ Χριστός, πού εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ, μᾶς λυτρώνει, μᾶς παίρνει μαζί Του, στήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας Του. Δ έν μᾶς ἐγκαταλείπει σ' αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία . Μᾶς ΘΕΛΕΙ κοντά Του, στήν αἰώνια μακαριότητἀ Του, στή Βασιλεία Του, ὁ Πανάγαθος !!! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΕΚΦΡΑΣΤῼ,  ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

Ἐπαναλαμβάνω στόν ἑαυτό μου,  τίς ἀλήθειες τοῦ Οὐρανοῦ καί παρηγοροῦμαι. Ἐξομολογοῦμαι δέ στήν ἀγάπη ὅλων σας, ὅτι ἔτσι μπορῶ νά συνεχίζω νά ζῶ ἐν Χριστῶ καί νά αἰσθάνομαι πολύ κοντα στόν  ἀγαπημένο μου Γιό  ἑνωμένος ἐν Χριστῷ μέ ὅλα τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Γιατί πραγματικά ΕΝΑΣ εἶναι ὁ Χριστός. ΜΙΑ εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Θριαμβεύουσα καί ἡ Στρατευομένη. ΕΝΑ εἶναι τό Σῶμα Του Χριστοῦ, ΜΕΛΗ τοῦ ὁποίου εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἰ Πιστοί, ζῶντες καί κεκοιμημένοι!  Αὐτή δέ ἡ πνευματική  πραγματικότης ὀφείλεται εἰς τήν Σταυρικήν Θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΉΝ ΕΙΣ  ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!  ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ! 

Ας προσέξουμε , λοιπόν, ἀκόμη μιά φορά  τή διδασκαλία τῆς Ἐκλκλησίας καί ἄς παύσωμεν τῶν δακρύων.  ΟΡΘΩΣ ἡ Ἐκκλησία μας  τήν ἡμέραν τῆς Κοιμήσεως, ἑορτάζει, πανηγυρίζει «τήν  γενέθλιον ἡμέραν τῶν Δικαίων εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ  Θεοῦ». Τελοῦμεν δέ εὐχριστηρίους  λειτουργίας εἰς τή μνήμην τῶν προσφιλῶν μας, διότι ἡ Κοίμησις εἶναι τά γενέθλιά τους εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί εἶναι  Ἡμέρα Χαρᾶς.

Εὐχαριστῶ τόν Κύριόν μας, τόν  Ἰησοῦν Χριστόν, πού «συντόμευσε τίς ἡμέρες τῆς θλίψεως», πού  λύτρωσε τόν ἀγαπημένο μου Γιό, ἀπό τόν Πόνο, καί τόν μετέθεσε εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τή Χαρά τῶν γενεθλίων του εἰς τήν Βασιλεία τοῦ  Θεοῦ.

Μπορεῖ κανείς νά φαντασθῆ·  Τί θά συνέβαινε, ἄν ὁ Θεός δέν μᾶς ἀγαποῦσε μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ καί μᾶς ἐγκατέλειπε ἀβοηθήτους εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος;

Ὁ Χριστός Σταυρώθηκε, γιά μᾶς, καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπῃ. Ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει  μέσα ἀπό τόν Πόνο καί τήν Ὀδύνη αὐτῆς ἐδώ τῆς ἄθλιας παροικίας καί μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Καί ἡ Ἡμέρα τῆς μεταθέσεώς μας ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι ἡ Ἡμέρα τῶν γενεθλίων μας εἰς τήν Πατρικήν  Ἑστίαν, εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς θέλει κοντά Του. Πρό τοῦ Πάθους παρακαλεῖ τόν Πατέρα, γιά μᾶς καί λέγει: «Πάτερ μου... Θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι(οἱ πιστοί Μαθηταί μου) ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν ἔδωκάς μοι ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν.ιθ΄24). Μᾶς παίρνει κοντά Του, στή Δόξα Του.

Εἷναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι ἕνα εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του καί ὅτι ἐμεῖς ζῶντες καί κεκοιμημένοι εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ. Περιπατοῦντες ἐν τῇ Ἀγάπῃ, εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ μας. Εἴμαστε ἐμεῖς καί τά ἀγαπημένα μας Πρόσωπα, ἕνα σῶμα, μιά ψυχή ἐν Χριστῷ. Ὅτι «Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16). Παύσασθε τῶν δακρύων. «Τόν ἀρχηγόν τῆς σωτηρίας ἡμῶν Χριστόν δοξολογήσωμεν· αὐτοῦ γάρ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος, κόσμος ἐκ πλάνης σέσωσται· χαίρει χορός Ἀγγέλων· φεύγει Δαιμόνων πλάνη· Ἀδάμ πεσών ἀνίσταται, Διάβολος κατήργηται». Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι αὐτεξουσίως  ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὡς Θεός δωρούμενος ἡμῖν ἀτελεύτητον ζωήν καί τό μέγα ἔλεος».

Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, ἀπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί Χάρισε, σέ ὅλους ἐμᾶς, ζωήν καί Ἀνάστασιν. ΑΥΤΟΝ ΔΟΞΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑ ΗΜΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ. ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΔΟΞΑ Τῌ ΒΑΣΙΛΕΙᾼ ΣΟΥ, ΔΟΞΑ  Τῌ ΑΝΕΚΦΡΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!