ΕΡΧΕΤΑI Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

 

ΚΑΙ ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ...

 Εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη. Ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον. «Κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καί εὐλόγησεν αὐτούς»(Γενέσ.α΄26-28).

Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγαθος Θεός, Θέλει κοντά Του τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας Του.  Καθιστᾶ  τό πλᾶσμα Του κύριον πάντων τῶν δημιουργημάτων,  ἐγκαθιστᾶ δέ αὐτόν, τόν ἄνθρωπον, «ὅν ἔπλασε ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ΕΡΓΑΖΕΣΘΑΙ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΦΥΛΑΣΣΕΙΝ. Ἐνετείλατο δέ Κύριος ὁ Θεός τῷ Ἀδάμ λέγων· ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾟ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενεσ. β΄15-17).

Εἶναι δέ τόση ἡ ἀγάπη του, πρός τά πλάσματά Του, ὥστε  τοῦ ὑποδεικνύει τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ὀφείλει νά ἐργάζεται, ὥστε  νά διαφυλάσσῃ τόν Παράδεισον, δηλαδή νά μένῃ ἐν τῇ ἀγάπῃ, καί νά ἀπολαμβάνῃ τήν συνεχῆ ἐπικοινωνία καί συνομιλία μέ τόν Δημιουργόν Θεόν καί Εὐεργέτην του, δεδομένου ὄντος ὅτι  «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Δηλαδή ὁ Φιλάνθρωπος ὑποδεικνύει τήν Ὁδόν τῆς Ὑπακοῆς τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην. Ἡ Ὑπακοή εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς Ἀγάπης τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστην καί Θεόν.

Ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά Ὁδεύῃ ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς Ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, νά ἀγαπᾷ τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην του, μέ τέλεια ἀγάπη,  νά γεύεται δέ καί νά ἀπολαμβάνῃ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Η ΥΠΑΚΟΗ εἰς τό Θεῖον Θέλημα εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς Ἀγάπης μας εἰς τόν Θεόν. Ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἀπόδειξις ὅτι δέν ἀγαπᾶ κανείς τόν Θεόν. Η ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἐκτροχιασμός, εἶναι ἁμαρτία. ΑΜΑΡΤΑΝΩ σημαίνει ἐκτροχιάζομαι καί ἐκτροχιασμός σημαίνει ἁμαρτία καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτία, Θάνατος» (Ρωμ. στ΄23). Μόνον διά τῆς ἐργασίας, διά  τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, μένομεν ἐν τῇ Ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ καί ὁ Θεός ἐν ἡμῖν. Μόνον διά τῆς ἀγάπης φυλάσσομεν τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. ΜΟΝΟΝ διά τῆς Ὑπακοῆς, διά τῆς τελείας ἀγάπης διαφυλάσσομεν τόν Παράδεισον, δηλαδή, τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ  Προσώπου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί καί ὁ  μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

ΕΠΕΙΔΗ ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ κατ’εἰκόνα καί ἐξέπεσε, κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά ἄλογα κτήνη, τά ἀνόητα, τά μή ἔχοντα νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός καί ὡμοιώθη πρός αὐτά, ζῶν σάν κτῆνος καί ἀποθνήσκων σάν κτῆνος(πρβλ. Ψαλμ. 48, 13,21), ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΙΝΕΙ  Ο ΣΩΤΗΡ...

ΜΑΣ   ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΖΕΤΑΙ ὁ Φιλάνθρωπος καί Ἐλεήμων Θεός. Μορφήν δούλου λαμβάνει ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Νέος Ἀδάμ, γιά νά διορθώση τό ΛΑΘΟΣ τοῦ πεπτωκότος, τόν ἐκτροχιασμό του ἀπό τήν Ὁδό τῆς  ὄντως Ζωῆς. Ἔρχεται καί γίνεται ὑπήκοος εἰς τόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Ἐνσαρκώνει τήν Ὁδό τῆς ὑπακοῆς εἰς τό Θέλημα τοῦ Πατρός, πού εἶναι ἡ ἀπόδειξις τῆς τέλειας Ἀγάπης τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα. Ἔρχεται κοντά μας καί κρούει τήν Θύραν... Γίνεται καί εἶναι « ἡ Ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή· Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ»(Ἰωάν. ιδ΄6).

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός τῆς ὄντως Ζωῆς. Ὁ Χριστός εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος τῆς Ὁδοῦ, ἀπό τήν ὁποίαν ξεφύγαμε, διά τῆς Παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς τῆς Ἀγάπης. Καί, ἐπαναλαμβάνω, ΜΑΣ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΖΕΤΑΙ ὁ Φιλάνθρωπος Θεός. Στέλνει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν στόν κόσμο καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Μᾶς καλεῖ νά φύγουμε ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία καί νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Λαμβάνει δούλου Μορφήν. Δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Ἔρχεται κοντά μας καί κρούει τήν Θύραν... Ἐνσαρκώνει τήν Ὁδόν πρός τόν Πατέρα ἀπό τήν ὁποίαν ξεφύγαμε, διά τῆς Παρακοῆς καί μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τήν φωνήν Του, πάντες οἱ ἐκτροχιασθέντες, καί νά  ἐπανέλθωμε ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς ὄντως ζωῆς, διά τῆς Ὑπακοῆς καί νά συνεχίσουμε τήν ἀνοδική μας Πορεία, ἀπό γῆς πρός οὑρανόν, ἀπό τόν Θάνατον εἰς τήν Ζωήν, ἀπό τό Α πρός τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχή πρός τό Τέλος, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ὁμοίωσιν». Τονίζω ὅτι ἡ ΟΔΟΣ εἶναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη. Αὑτός, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι «ἡ καθ ὐπερβολήν Ὁδός». Ο Χριστός συνθέτει τόν ὑπέροχον ὕμνον τῆς Ἀγάπης (Α΄Κορινθ. ιβ΄31-ιγ΄1-13), μέ τήν Σταυρικήν Του ΘΥΣΙΑΝ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΕἹΣ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ καί τήν ἐμφυτεύει καί τήν θεμελιώνει εἰς τήν  καρδιά κάθε πιστοῦ, μέ τήν ἔνδοξον Ἀνάστασιν Αὐτοῦ.

ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ καί κρούει τήν ΘΥΡΑΝ καί μᾶς καλεῖ νά ἀκούσωμεν τήν Φωνήν Του καί νά ὁδεύσωμεν ἐπί τῆς Ὁδοῦ  τῆς τελείας Ἀγάπης καί νά προοδεύσωμεν ἀπό τό Α,  πρός τό Ω , ἀπό τήν Ἀρχήν πρός τό Τέλος καί νά φθάσωμεν πρός τόν Πατέρα, καί, ἐνώπιοι Ἐνωπίῳ νά χαροῦμε τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως, «λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ, εὐχαριστοῦντες πάντοτε ὑπέρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καί Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. ε΄ 19-21).