«Τί ρᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου;»

   «Ὁ Χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου».

 

Κύριέ μου, Ἱησοῦ, πολυεύσπλαγχνε Θεέ μου, μέ βαθειά συναίσθησι τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν  καί συντετριμμένος, εἰλικρινά μετανοιωμένος, πρός Σέ, καταφεύγω τόν ‘Ελεήμονα Θεόν καί ζητῶ τό Ἕλεός Σου. Ἡ ψυχή μας κυριεύεται ἀπό τήν ἀδιαφορία. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά σκέπτεται τά ἐπουράνια καί αἰώνια, ὄχι μόνον   φαντάζεται, ἀλλά  καί ἐνθουσιάζεται, μέ τίς ἀνόητες μέριμνες τοῦ κόσμου τούτου, μέ τά χαμερπῆ καί ἀνάξια λόγου πράγματα. Δέν προσέχει τά μένοντα, τά αἰώνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά, ἀλλά σχολεῖται μέ τά ρέοντα, μέ τά πρόσκαιρα, τά σκιᾶς ἀσθενέστερα καί τά ονείρων ἀπατηλότερα. Δέν ἐννοεῖ τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων. Ἡ ταλαίπωρη  καί ἄραχλη ψυχή μας  δέν βλέπει ὅτι πλησιάζει ἡ τελευταία της στιγμή σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία.  Ἐγγίζει τό τέλος καί δέν ξυπνᾶ ἀπό τόν ὕπνο τῆς ραθυμίας. Κύριε, μή ἀργοπορῇς, πρίν εἰς  τέλος χαθοῦμε, πρίν καταποντισθοῦμε, ἔρχου ταχύ, πρόφθασε καί σῶσον  πάντας ἡμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου!

Σύ, Κύριε καί Θεέ μου, εἶσαι ἡ Ζωή μας καί ἡ Εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας Παρηγοριά, ἡ μόνη μας Ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!... Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό αὐτόν τόν βαρύν κλοιόν, τόν τῆς ἁμαρτίας; Ποιός ἄλλος ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχομεν ἐμπαγῆ; Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά βρωμερά μας πάθη, ἀπό  τή λέπρα τῆς ραθυμίας, τῆς ἀκηδείας, τῆς ἀμέλειας καί τῆς ἀδιαφορίας, γιά τήν πνευματικήν καί ἁγίαν ζωήν; Μόνον Σύ, Κύριε μου, Ἰησοῦ, θέλεις, ὡς Πανάγαθος, καί μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, καί πρός Σέ καταφεύγω. Μόνον Ἐσένα ἔχω βοηθόν στή θλῖψι μου. Καί δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον Κανένα. καί σέ Σένα μόνον καταφεύγω τόν προσωπικόν μου Σωτῆρα καί  τόν Μοναδικόν Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου!..

Ὡς πῦρ καταλίσκον, ἐλθέ,  κάψε καί ἐξαφάνισε τό πάθος τῆς ἀκηδείας, τόν ὕπνον τῆς ἀδιαφορίας ἀπό τήν ψυχή μας, δῶσε τή Δύναμι καί τή Χάρι Σου νά καλλιεργήσουμε τό τάλαντο τῆς ψυχῆς, πού μᾶς χάρισες. Νά τό πολλαπλασιάσωμεν καί νά ἀποδώσουμε καρπούς  εἰς τόν κατάλληλον καιρόν . Μή κόψης κι’ ἐμᾶς σάν τήν ἄκαρπη συκιά.  «Λάμπρυνόν ἡμῶν τήν στολήν τῆς ψυχῆς», Κύριε! Εὐσπλαγνίσου πάντας ἡμᾶς κραυγάζοντας: Μή χωρήσῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε!  Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!».