«Τῼ ΑΙΤΟΥΝΤΙ ΣΕ ΔΙΔΟΥ»

           

«Μακάριοι οἱ ελεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται»

Ὁ Πανάγαθος Θεός εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ καί πλούσιος ἐν ἐλέει (Ἐφεσ. β΄ 4). Καί συνιστᾶ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά ἐγκολπωθοῦμε τή γνήσια ἀγάπη. Νά ἀγαπᾶμε καί τούς ἐχθρούς μας καί ἔτσι νά ὁμοιάσουμε καί νά γίνουμε «υἱοί τοῦ Πατρός ἡμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς», ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (παρβλ. Ματθ. ε΄ 44-45), ἀλλά  τόσον πολύ «ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16).

Ἀλλά καί ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁμοούσιος τῷ Πατρί, ὡς τέλειος Θεός «πλούσιος ὤν ἐν ἐλέει, διά τήν πολλήν ἀγάπην αὐτοῦ ἥν ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Ἐφεσ. β΄ 4) «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. α΄ 14), «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8), «παρέδωκε» δηλ.

τόν ἑαυτόν Του ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 2).Καί ἔτσι ἔγινε τύπος καί ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα γνήσιας ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς μας. Μέ τό παράδειγμά Του μᾶς ἐμπνέει τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας καί μέ τό προσωπικό Του παράδειγμα διακηρύττει τήν ἀρχήν: «Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου» (Ματθ. ε΄ 42).

Χωρίς ἀνακρίσεις. Ἐλεεῖς τόν πτωχόν, τόν ἐμπερίστατον, μέ λεπτότητα καί προσοχήν, λαμβάνοντας σοβαρά ὑπ’ ὄψιν σου τήν ἰδιόμορφον ψυχολογίαν τοῦ πτωχοῦ. Ἄν δέν προσέξῃς τήν ξεχωριστήν ψυχολογίαν του καί τήν εὐαισθησίαν του, ὑπάρχῃ κίνδυνος νά κουρελιάσῃς τήν προσωπικότητά του καί νά τόν ὁδηγήσῃς εἰς ἀπόγνωσιν. «Ὁ ἐλεῶν, ἐν ἰλαρότητι» (Ρωμ. ιβ΄ 8).Αὐτός πού κάνει ἐλεημοσύνην, ὀφείλει νά ἐλεεῖ τόν πτωχόν μέ γνήσια ἀγάπη, μέ χαρά, μέ τρυφερότητα, μέ καλωσύνη. Ὁφείλει νά δέχεται τόν πτωχόν ἀδελφόν καί νά μή τόν διώχνῃ ἀπό κοντά του, μέ διάφορες «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», ἀλλά νά τοῦ προσφέρῃ τήν ἀγάπην του μέ χαρά καί προθυμία, μέ τήν καρδιά του χωρίς τσιγγουνιά. «Ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» (Β΄Κορινθ. θ΄ 7)

      «Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν»(Ματθ. ιδ΄ 16). 

    Ὅταν τρέφουμε, μέ τήν θυσιαστική προσφορά τῆς ἀγάπης μας, τούς ελαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, τότε καί μόνον τότε ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ εὐλογία Του στή ζωή μας, τότε καί μόνον τότε 

ἔχουμε  τήν ζωντανή καί εὐλογημένη Παρουσία Του στό σπιτικό μας.
Ἡ ἐντολή εἶναι ρητή, σαφής, ὡρισμένη:

«Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου». Κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά διώξῃ καί νά πικράνῃ τόν πτωχόν. Ἐκεῖνος, ἀδελφοί μου, πού διώχνει τόν πτωχόν καί δέν τόν ἐλεεῖ, διώχνει καί πικραίνει τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος , γιά νά μᾶς βοηθήσῃ καί νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό τέτοια λάθη, εἶπε: « Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε... Καί ἐφ’ ὅσον οὐκ  ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 31-46). Κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ἐξετάσῃ, ἄν ἀξίζει ἤ δέν ἀξίζει ὀ πτωχός τή βοήθειά μας. Ἡ Ἐντολή εἶναι νά προσφέρουμε τή βοήθειά μας, σ’ αὐτόν, πού μᾶς ζητάει: Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου».

Γιά νά διώξῃ δέ μέσα ἀπό τήν καρδιά μας κάθε πρόφασι καί κάθε ἀμφιβολία, τονίζει ὅτι:     «Συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν  ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8).

Καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν Θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὡς ελεήμων, τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν.

Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι ὡς κοινωνία προσώπων, καί ὄχι ὡς ἀγέλη ἀλόγων   ζώων, ἔχουμε ἀνάγκη ὁ ἕνας τήν βοήθεια τοῦ ἄλλου καί ὅτι ὀφείλουμε νά στηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον ἠθικά καί ὑλικά. Πολύ δέ περισσότερο νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκην ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή ἡ ἀνάγκη μᾶς ὑπαγορεύει τήν τήρησι τῆς Ἐντολῆς τοῦ Κυρίου· «Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου».

Ἄν δέν ἐλεήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί μάλιστα τόν πτωχόν ἐν ἱλαρότητι, δέν θά ἐλεήσῃ καί ἡμᾶς ὁ Θεός. Μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Κύριος καί λέγει ὅτι θά ἀποπέμψῃ τούς ἀνελεήμονας «εἰς κόλασιν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 46). Οἱ ἀνελεήμονες δέν θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια μακαριότητα. Διότι ὁ Κύριος μακαρίζει μόνον τούς ἐλεήμονες καί λέγει ὅτι «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται».

ΔΩΡΟΝ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

      

      Ἡ παντοτινή Παρουσία Του στή ζωή μας

      «Ὤ θείας, ὤ φίλης, ὤ γλυκυτάτης σου φωνῆς·

        μεθ’ ἡμῶν  ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω ἔσεσθαι,
        μέχρι τερμάτων αἰῶνος Χριστέ· ἥν οἱ πιστοί,
        ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόμεθα».

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, γιά νά συνθέσῃ το Τροπάριον αὐτό τῆς Θ΄ ᾨδῆς, ἐμπνέεται ἀπό τήν ὑπόσχεσι, πού ἔδωκεν ὁ Κύριος εἰς τους Μαθητάς, μετά την Ἀνάστασίν Του, εἰς τό ὄρος τῆς Γαλιλαίας: «Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας  ἕως  τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄20).

  Ὁ Νικητής τοῦ ᾌδου καί τοῦ Θανάτου, ὁ Ἐξουσιαστής,

ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὑπόσχεται ὅτι θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά,  μαζί μέ τούς Μαθητάς καί Ἀποστόλους Του καί μαζί μέ ὅλους ἐκείνους πού πιστεύουν σ’Αὐτόν καί Τόν λατρεύουν. Ὑπόσχεται ὅτι δέν θά χωρισθῇ ποτέ πλέον ἀπό μᾶς, ἀλλά θά μένῃ αἰώνια μαζί μας, και μετά την συντέλεια τοῦ αἰῶνος.

    Στην ταραγμένη ἐποχή μας, πού ἄνθρωπος βάλλεται ἀπό τά πυρά τῆς ἀθεῒας καί τοῦ ὑλισμοῦ καί ζῆ μέ τό φόβο μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς, οἱ πιστοί κατέχουν σάν ἄγκυρα ἐλπίδος τήν ἀψευδῆ ὑπόσχεσι τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, καί ἀγάλλονται.

Ἡ ἀπερίγραπτη χαρά καί ἀγαλλίασι τῶν πιστῶν ὀφείλεται στήν αἰώνια Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας. Ὁ Κύριος εἶναι σκέπη, καταφυγή καί στερέωμά μας. Εἶναι Φρούριόν μας. Εἶναι μαζί μας καί κάνει τήν ψυχή καί τη ζωή μας Παράδεισο. Ποιός ἀνθρώπινος λόγος μπορεῖ νά ἐκφράσῃ τό μεγαλεῖον τῆς Παρουσίας Του; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἀγαθό αὐτό καί τέλειον δώρημα τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας ;

      Ἡ Παρουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ πηγή τῆς αἰωνίας εὐφροσύνης τῶν δικαίων.

Ἡ διαβεβαίωσις τοῦ Ἰησοῦ, μετά την Ἀνάστασίν Του ὅτι θἆναι παντοτινά μαζί μας, ἔρχεται, «ὡς αὔρα λεπτή», νά ἀπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι, νά μᾶς ἐνδυναμώσῃ καί νά μᾶς ἐνισχύσῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, νά μᾶς βοηθήσῃ νά φέρουμε σέ πέρας τό ἔργο, πού μᾶς ἀνέθεσε. Δεν εἴμαστε πιά μόνοι. Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας. Εἴμαστε δικοί του δοῦλοι καί εἶναι ὁ δικός μας Θεός. Σύμμαχος καί συμπολεμιστής ἐναντίον κάθε Κακίας, συνεργός σέ κάθε ἀγαθό ἔργο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔχει τήν αἴσθησι τῆς ζωντανῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του, γι’ αὐτό καί λέγει :«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄ 13).
Οἱ Μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὅλοι οἱ πιστοί, κάθε ἐποχῆς, εἴμαστε ἀπεσταλμένοι Του μέσα στόν κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», γιά νά κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης.
Ὁ Κύριος μᾶς ἀποστέλλει στον κόσμο να συνεχίσουμε το κοσμοσωτήριον ἔργον Του, μέ τή διαβεβαίωσι ὅτι θά εἶναι  μαζί μας ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας, μέχρι τερμάτων αἰῶνος.

         «Θεάνθρωπε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πόσο γλυκειά

           κι’ ἀγαπημένη εἶναι ἡ θεϊκή Σου φωνή!
           Βάλσαμο στήν πονεμένη μας ψυχή !
          Ὑπόσχεσαι, πώς θα εἶσαι παντοτινά μαζί μας.
           Καί τήν ἀδιάψευστη ὑπόσχεσί Σου, οἰ πιστοί,
           ὡς ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες, ἀγαλλόμεθα,
           πλημμυρίζει ἡ ψυχή καί ἡ  ἄθλια ζωή μας
           ἀνέκφραστη  χαρά καί ἀγαλλίασι!»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μέ ζωντανή τήν αἴσθησι τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του, ἔλεγε: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλατ.  β΄ 20). Καί πρός τούς Ἑβραίους γράφει:

«Ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας στό Θεό, πού εἶπε· Οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω». Δηλαδή δέν θά σέ ἀφήσω ποτέ καί δέν θά σέ ἐγκαταλείψω (Ἑβρ. ιγ΄ 5. Γενέσ. 28, 15.Ἐξοδ. γ΄ 11-12. Δευτ. 31, 6,8. Ἰησ. Ναυ. α΄5.Παραλ. 28,20).Καί συνεχίζει ὁ Παῦλος: «ὥστε ἔχοντες πεποίθησι στήν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ να λέμε με θάρρος· ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου καί δέν θά φοβηθῶ τίποτε. Τί θά μοῦ κάνῃ ὁ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος;» (Ψαλμ.55,5.117,6.Ἑβρ. ιγ΄6).

Καί πρός τούς Ρωμαίους γράφει: «Ἐάν ὁ Θεός εἶναι
μαζί μας, μᾶς ἀγαπᾷ καί μᾶς ὑπερασπίζεται, ποιός θά τολμήσῃ νά ἐναντιωθῇ σέ μᾶς καί νά μᾶς βλάψῃ; Ποιός θά τολμήσῃ νά παρουσιασθῇ ἐπικριτής καί κατήγορος ἐναντίον τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ;… Ποιός θά τολμήσῃ νά μᾶς κατακρίνῃ καί νά μᾶς καταδικάσῃ; Κανένας. Διότι ὁ Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, πού πέθανε για μᾶς, μᾶλλον δέ καί ἀναστήθηκε, γιά τή δικαίωσί μας. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη Του» (Ρωμ. δ΄25. η΄ 31-39).

Ὁ Προφήτης Δαβίδ πολύ παραστατικά διατυπώνει, στόν 45ο Ψαλμό, τήν πεποίθησι τῶν πιστῶν στην Παρουσία καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ. Ἰδιαιτέρως δε τονίζει καί λέγει: «Lo nira…Chi Jodea Tsebaoth immanu, misgav lanu Eloche Jakob».Δηλαδή «Οὐ φοβηθησόμεθα… ὅτι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας, φρούριόν μας ὁ Θεός τοῦ Ἰακώβ, ὁ Θεός τῶν πατέρων μας.

     Ὁ Μέγας Βασίλειος σχετικά λέγει ὅτι ὁ Προφήτης τονίζει ὅτι «ἡ πεποίθησις στό Χριστό εἶναι μεγάλη δύναμις. Διότι καί ἄν τά πάντα γίνουν ἄνω κάτω, καί  ἄν ἡ γῆ περιστρέφεται ταραγμένη, καί ἄν βογγοῦν τά κύματα, καί ἄν τά βουνά ἐγκαταλείψουν τή βάσι τους καί μετατεθοῦν στό κέντρον τῆς θαλάσσης, δέν θά φοβηθοῦμε, γιατί ἔχουμε το Θεό καταφυγή καί δύναμι καί βοηθό στίς θλίψεις, πού μᾶς βρῆκαν βίαια» (ΒΕΠΕΣ 52, 108, 6 ἑξ.).

   Ὁ ἱερός ὑμνῳδός συλλαμβάνει ὅλο τό μεγαλεῖον τῆς

Παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν πιστῶν καί, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του, ἐκδηλώνεται στην ἐπιφωνηματική αὐτή διάχυσι :

    «Ὤ θείας, ὤ φίλης, ὤ γλυκυτάτης σου φωνῆς!».

      Θά εἶμαι παντοτινά, αἰώνια μαζί σας!
 Ἐάν ἀποκτήσουμε βαθειά συνείδησι αὐτῆς τῆς θείας Παρουσίας, εἶναι σίγουρο ὅτι δεν θα ἔχουμε να φοβηθοῦμε κανέναν καί τίποτε στη ζωή μας, διότι ὁ Κύριος θα εἶναι μαζί μας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης, μᾶς συμβουλεύει να προσέχουμε τη συμπεριφορά μας, μπροστά στό Θεό, πού εἶναι διαρκῶς παρών: «Πάρεστιν οὖν καί ἡμῶν ἑκάστῳ, ἀδελφοί, κἄν μή ὁρᾶται παρ’ ἡμῶν· διό καί προς τους Ἀποστόλους εἶπεν ἀναλαμβανόμενος· Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Οὐκοῦν ὡς παρόντα τοῦτον ἑκάστης ἡμέρας αἰδώμεθα, καί τά ἀρεστά ἐνώπιον αὐτοῦ ποιῶμεν. Εἰ δέ καί τοῖς τοῦ σώματος ὀφθαλμοῖς οὐκ ἔχομεν αὐτόν ἀρτίως ὁρᾶν, ἀλλά τῆς διανοίας ὄμμασιν ἔχομεν διηνεκῶς αὐτόν ὁρᾶν, εἰ νήφομεν· καί οὐχ ὁρᾶν μόνον, ἀλλά καί μεγάλα ἐντεῦθεν καρποῦσθαι τά ἀγαθά· αὕτη γάρ ἡ θέα πάσης ἁμαρτίας ἐστιν ἀναίρεσις, πονηροῦ παντός πάθους ἐστί καθαίρεσις, παντός κακοῦ ἐστιν ἀλλοτρίωσις· αὕτη ἡ θέα πάσης ἀρετῆς ὑπάρχει ποιητική, καθαρότητος καί ἀπαθείας γεννητική,
ζωῆς αἰωνίου καί βασιλείας ἀπεράντου παρεκτική·
ταύτης τῆς τερπνῆς θέας ἐπιμελόμενοι, καί ὡς παρόντα τόν Χριστόν νοερῶς ἀτενίζοντες, ἐρεῖ καί ἡμῶν ἕκαστος ὡς ὁ Δαβίδ· Ἐάν παρατάξηται ἐπ’ ἐμέ παρεμβολή οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου· ἐάν ἐπαναστῇ ἐπ’ ἐμέ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγώ ἐλπίζω» (Ὁμιλ. στό 10^ο Ἐωθινό).

               Σ’ αὐτό τό στενό κι’ ἀνηφορικό μονοπάτι

               ἔχε τό νοῦ σου, βαρειόμοιρε διαβάτη…
               Στό διάβα σου πολλά θά συναντήσῃς.
               Σύ μόνον πρόσεχε καί μή λιποψυχήσης.
               Καρτέρι θά σοῦ στήσουν οἱ Ὀχιές καί
               λύκοι βαρεῖς, μέ ἔνδυμα προβάτου, θά
               προσπαθήσουν νἀνακόψουν τήν πορεία σου.        
               Μή βοβηθῇς. Δέν εἶσαι τώρα μόνος.
               Παντοδύναμο ἔχεις τώρα βοηθό, πού σέ                ἀκολουθεῖ στό κάθε σου βῆμα καί
               σέ διαβεβαιώνει, καί εἶναι καί ἀπ’ τό
               μέλι πιο γλυκειά ἡ θεϊκή φωνή Του:
              «Σε συνοδεύει ἡ Χάρις μου…
                εἶμαι  κοντά σου, παντοτινά μαζί σου!»      
                Ἄκουσε τή γλυκιά φωνή, πού σε καλεῖ
                στό Χρέος. Ὀφείλεις νά φθάσης στήν
                Κορφή κι’ ἐκεῖ νά μεταλάβῃς, ὡς νικῶν,
                «ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ
                Παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

             (Ἀπό τό βιβλίο μου: «Θρίαμβος πάνω στό θάνατο...» σελ.312-317)                    

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Ἀληθῶς  Ἀνέστη Χριστός ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τά δεσμά· εὐαγγελίζου γῆ, χαράν μεγάλην, αἰνεῖτε, οὐρανοί Θεοῦ τήν δόξαν»

                                  (Δαμασκηνοῦ, Τροπαριον τοῦ βαρέως ἤχου).

Ὁ Χριστός, εἶναι «ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας». Εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινόν,  τό φῶς τό ἀπρόσιτον, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης,  πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Εἶναι «ἡ πάντων χαρά, ἡ ἀλήθεια, τό Φῶς , ἡ ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν.

Ὁ Χριστός, τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τό  (Bene supremo), ὁ Θησαυρός τῶν Θησαυρῶν, «τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου», «τό γλυκύ μου ἔαρ», ὁ Σωτῆρας μου καί Σωτῆρας ὅλου τοῦ κόσμου,

«ἐσταυρώθη δι' ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη, καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,  Θανάτῳ  Θάνατον πατήσας,  

καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νικητής, ὁ Θριαμβευτής πάνω στό Θάνατο. Ἑπάτησε τόν Θάνατον καί «κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτ' ἔστι τόν διάβολον» καί μᾶς ἀπήλλαξε ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί ἐπλήρωσε τά Σύμπαντα χαρᾶς καί εὐωδίας.

Μάταια προσπαθοῦν μερικοί πλανεμένοι ἀδελφοί, νά  σκιάσουν τή χαρά μας καί νά συκοφαντήσουν τήν Ἀνάστασιν. Ἄς μάθουν, ὅσο εἶναι καιρός, ὅτι εἶναι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν» καί ὅτι «ὀ Ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐξεβλήθη ἔξω»(Ἰωάν. ιβ΄ 31).

«Καί ἐβλήθη ὁ δράκων- ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην, ἔβλήθη εἰς τήν γῆν, καί οἱ Ἄγγελοι αὐτοῦ μετ'αὐτοῦ»(Ἀποκ.ιβ΄ 9).

Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί διασκορπίσθησαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ. «Ἄρτι ἐγένετο ἡ σωτηρία καί ἡ δύναμις καί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καί ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ...» (Ἀποκ. ιβ΄ 10).

Ὁ λαοπλανής, ὁ διάβολος καί τά ὄργανά του, καί ὁ Θάνατος βληθήσονται εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός καί τοῦ θείου, ὅπου καί τό Θηρίον καί ὁ ψευδοπροφήτης»(πρβλ. Ἀποκ. ιθ΄ 20, κ΄ 10,14). Διότι ὁ Χριστός, τό ἄκακον Ἀρνίον, « ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄ 2 ), ἐνίκησε καί νικᾶ τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν καί μαζί Του νικοῦν καί οἱ μετ'αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» ( Ἀποκ. ιζ΄ 14).

Εἶναι καιρός νά πληροφορηθοῦν τό Θρίαμβον τοῦ Χριστοῦ πάνω στό Θάνατο, ὅλοι οἱ δύστυχεῖς πλανεμένοι ἀδελφοί, καί νά συνειδητοποιήσουν τήν μοναδικήν ἀλήθεια, ὅτι ὅσοι ἀντιστρατεύονται στό Λυτρωτή καί Θριαμβευτή, τόν Ἐξουσιαστή, στόν Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, τόν Κύριο τῶν κυρίων καί Βασιλέα τῶν βασιλέων, ὅλοι αὐτοί κονιορτοποιούνται. Καιρός νά μετανοήσουν οἱ ἀσεβεῖς καί νά προσκυνήσουν τόν Νικητή.

Οἱ Ὄφεις, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, ὅλοι οἱ αμετανόητοι, οἱ  ἐργαζόμενοι τό Κακόν «κατ' ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», θά ἐξαφανισθοῦν, μαζί μέ τόν ἄνομον, τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας. Ὅταν ὀ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν(Κολασ. γ΄ 4), τότε μέ ἕνα φύσημα τοῦ στόματός Του θά τούς ἐξαφανίσῃ  καί θά τούς ἐκμηδενίσῃ μέ τήν ἔνδοξον ἔμφάνισιν τῆς Παρουσίας Του (Β΄ Θεσσαλ. β΄ 8).

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Τύπος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς   ἀναστάσεως  παντός τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους.

Ὁ Χριστός  «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8) εἶναι «ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου». Μᾶς βεβαιώνει δέ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί μᾶς λέγει ὅτι ἐκεῖνος, πού πιστεύει εἰς Αὐτόν καί ἄν πεθάνῃ σωματικά, θά ζήσῃ. Καί ὁ καθένας πού ζεῖ καί πιστεύει σέ Μένα δέν θά πεθάνῃ ποτέ» (Ἰωάν. ια΄ 25-26).

Ὅποιος ἔχει ἐγκολπωθεῖ, ὅποιος ἔχει δεχθεῖ βαθειά μέσα στήν καρδιά του τόν Χριστόν, διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης (Γαλάτ. ε΄ 6), ποτέ  δέν θά πεθάνῃ, διότι ἀκούει τόν Λόγον τοῦ Χριστοῦ, τόν λόγον τῆς Ζωῆς. Καί ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. ε΄  24). Ὅσοι ἄκουσαν καί τήρησαν τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ καί θανατώθηκαν διά τήν μαρτυρίαν καί ὁμολογίαν τῆς πίστεως τοῦ Ἰησοῦ  καί διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί δέν προσκύνησαν τό Θηρίον, ἔζησαν καί ἐβασίλευσαν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἔγιναν, ὡς μακάριοι καί ἅγιοι, μέτοχοι τῆς πρώτης ἀναστάσεως. Ὁ δεύτερος θάνατος, δηλ. ὁ πλήρης χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, δέν ἔχει ἐξουσίαν ἀπ’ αὐτῶν... (παρβλ. Ἀποκ. κ΄ 4-6).

Ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι τύπος τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς  ἀναστάσεως ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους.

Μετά τήν ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου (Ματθ. θ΄ 18 ἐξ. Μάρκ. ε΄ 21 ἑξ. Λουκ. η΄ 41 ἑξ.), καί τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας εἰς πόλιν καλουμένην Ναῒν (Λουκ. ζ΄11-17), λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, ἐνήργησε  τό μέγα θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. ια΄ 1-44).Καί τό θαῦμα τοῦτο ξεπερνοῦσε ὅλα τά ἄλλα διότι  ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε τέσσερις μέρες μετά τό θάνατό του, ὅταν δηλαδή εἶχε ἀρχίσει νά βρωμάει, ὅπως λέγει ἡ ἀδελφή του ἡ Μάρθα στόν Κύριο: «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι».

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας αἰτιολογεῖ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου καί λέγει ὅτι ὁ Κύριος θέλει δι’  αὐτῆς νά πιστοποιήσῃ, νά βεβαιώσῃ τήν κοινήν Ἀνάστασιν. Θέλει νά διώξῃ μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας κάθε ἀμφιβολία καί νά ἑδραιώσῃ τήν πίστιν εἰς τήν ἀνάστασιν ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

«Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός. Ὅθεν καί ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τά τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, Σοί τῷ Νικητῇ τοῦ Θανάτου βοῶμεν· ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ὁ Κύριος δέν βρισκόταν κοντά στό Λάζαρο, ὅταν ἠσθένησε, καί οἱ ἀδελφές του, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία, Τόν εἰδοποίησαν καί τοῦ εἶπαν: «Κύριε, ἴδε ὅν φιλεῖς ἀσθενεῖ» (Ἰωάν. ια΄ 3). Τότε ὁ Κύριος εἶπε: «Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρός θάνατον, ἀλλ’ ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ δι’ αὐτῆς» (Ἰωάν. ια΄ 4). Καί ἔμεινε ἐκεῖ πού βρισκόταν δύο μέρες. Ἔπειτα εἶπε στούς Μαθητές Του. Ἄς πᾶμε πάλι στήν Ἰουδαία. Ὁ φίλος μας ὁ Λάζαρος ἔχει κοιμηθῆ. Ἀλλά πηγαίνω γιά νά τόν ξυπνήσω. Ἐπειδή ὅμως δέν κατάλαβαν οἱ Μαθηταί, ὁ Ἰησοῦς παρρησίᾳ, τούς εἶπε: «Λάζαρος ἀπέθανε» (παρβλ. Ἰωάν. ια΄ 11-15).

Ὁ Κύριος ὀνομάζει ὕπνο, κοίμησι,  τό θάνατο καί ἀλλάζει τό ρῆμα ἀποθνήσκω, μέ τό ρῆμα κοιμῶμαι. Ἑπομένως γιά τούς πιστούς στό Χριστό δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά πρόσκαιρος ὕπνος, κοίμησις, καί συνεπῶς  δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Δέν ὑπάρχουν νεκροταφεῖα, ἀλλά κοιμητήρια. Καί δόξα τῷ Θεῷ. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, διά φιλανθρωπίαν καί εἶναι δικός μας Θεός κι’ ἐμεῖς δικοί Του δοῦλοι. Καί δόξα τῷ Θεῷ. Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, εἶναι ἡ ζωή, ἡ εἰρήνη καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, στό Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς, λέγει:

Καί Δόξα τῷ Θεῷ  Αὐτός καί μόνον Αὐτός  εἶναι

«Ἡ πάντων χαρά, Χριστός ἡ ἀλήθεια, τό φῶς, ἡ 

Ζωή, τοῦ κόσμου ἡ Ἀνάστασις, (καί Αὐτός) τοῖς ἐν γῇ

πεφανέρωται, τῇ αὐτοῦ ἀγαθότητι, καί γέγονε τύπος τῆς Ἀναστάσεως, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν».

Ἀπόδειξις τούτου εἶναι καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου, ἤδη ἔχοντος τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ μνημείῳ (Ἰωάν. ια΄ 17).

Ὅταν ἡ Μάρθα συνήντησε τόν Ἰησοῦν, τοῦ εἶπε: Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ ἀδελφός μου, ἀλλά καί τώρα γνωρίζω ὅτι ὅσα καί ἄν ζητήσῃς ἀπό τόν Θεόν, θά σοῦ τά δώσῃ ὁ Θεός.

Τότε ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει στή Μάρθα καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους  τά περί τῆς Ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος ὅτι ὄχι μόνον ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ, ἀλλά καί κάθε στιγμή γίνεται ὁ ἄνθρωπος μέτοχος τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἀκούει τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί πιστεύει στό Χριστό καί κάνει πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του (πρβλ. Ἰωάν. ε΄ 24. ια΄ 25-26. Ἀποκ. κ΄ 4-6). Ὁ Κύριος ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει καί μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τό Λόγο Του, γιά νά ἀναστηθοῦμε ἀπό κάθε μας πτῶσι, να γίνουμε μέτοχοι τῆς πρώτης ἀναστάσεως.

Ἡ Μάρθα πιστεύει καί ὁμολογεῖ πίστιν εἰς τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν εἰς τόν κόσμον ἐρχόμενον (Ἰωάν. ια΄27). Ἐν τῷ μεταξύ πληροφορεῖται καί ἡ Μαρία ὅτι ὁ Ἰησοῦς  εἶναι ἐδῶ καί τή φωνάζει, ἐγείρεται ταχύ καί ἔρχεται πρός αὐτόν, καί ἰδοῦσα αὐτόν ἔπεσεν εἰς τά πόδια του καί τοῦ εἶπε: Κύριε , ἄν ἤσουν ἐδῶ δέν θά πέθαινε ὁ ἀδελφός μου (Ἰωάν. ια΄ 28-32).

Ὁ Κύριος μπροστά στό ἀποκορύφωμα τοῦ ἀνθρωπίνου Πόνου συγκινεῖται, ἀλλά συγκρατεῖ τή συγκίνησίν Του καί ζητεῖ νά τόν ὁδηγήσουν εἰς τόν τάφον τοῦ φίλου του καί ἐρχόμενος  εἰς τό μνημεῖον, ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς (Ἰωάν. ια΄35). Μέ  τά δάκρυά Του ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Ἀποκαλύπτεται τό ἄπειρον ἔλεός  Του καί ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεώς τοῦ Χριστοῦ.

Ἦλθε κοντά μας, γιά νά ἀπαλύνῃ τόν πόνον μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά πατήσῃ Θανάτῳ τόν Θάνατον, «νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτ’ ἔστι τόν Διάβολον καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου» (πρβλ. Ἑβρ. β΄ 14-15).

Θρηνεῖ ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄνθρωπος μπροστά στόν ἀνθρώπινο πόνο, ἀλλά ὡς παντοδύναμος Θεός ἐπαναφέρει στή ζωή τόν τετραήμερον καί ὄζοντα Λάζαρον καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάστασις  πάντων ἡμῶν.

Ὁ Κύριος μπροστά στό μνῆμα τοῦ Λαζάρου, ἐκτός ἀπό τή διαβεβαίωσι τῆς Ἀναστάσεως,  μᾶς διδάσκει, μέ τό προσωπικό του παράδειγμα, ὄχι μόνον  τί εἶναι πραγματική Προσευχή, ἀλλά καί  πῶς γίνεται καί πόσο μεγάλη δύναμι ἔχει.

Πρίν ἀπό τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου ὁ Κύριος θρηνεῖ, προσπαθεῖ νά συγκρατήσῃ  τήν συγκίνησί του, συμμετέχει ἐνεργά στόν πόνο μας.  Ἀναβλέπει, δακρύζει, στενάζει. Μᾶς λέγει λακωνικά ὅτι ἡ προσευχή εἶναι ἕνα βλέμμα, ἕνα δάκρυ, ἕνας στεναγμός γνήσιας ἀγάπης.

Πράγματι ὁ Κύριος  ἀνέβλεψε, ἐδάκρυσεν, ἐστέναξεν, πρό τοῦ τάφου τοῦ Λαζάρου καί ὡς Θεός, ἀνέστησε τόν Λάζαρο, διδάσκοντας ὅτι καί κάθε πιστός, διά τῆς προσευχῆς,  μπορεῖ νά ἀναστήσῃ νεκρούς.

 Ὁ Κύριος «ἦρε τούς ὀφθαλμούς ἄνω καί εἶπε· πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. Ἐγώ δέ ᾒδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλά διά τόν ὄχλον τόν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας. Καί ταῦτα εἰπών φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. Καί ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς...» (Ἰωάν. ια΄ 41-44).

Μεγάλη εἶναι ἡ Χάρις καί ἡ Δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, δυστυχῶς, πετρῶσαν’ οἱ καρδιές τῶν πολλῶν καί δέν βλέπουν, δέν ἀκοῦνε καί ἀποκρούουν τήν χάριν, καί  τή Δύναμι τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς ντροπή , ἀντιστρατεύονται στό Θέλημά Του. Τότε, μπροστά στό μέγα θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, «οἱ Ἀρχιερεῖς ἐβουλέυσαντο, ἵνα καί τόν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν· ὅτι πολλοί δι’ αὐτόν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καί ἐπίστευον εἰς τόν Ἰησοῦν» (Ἰωάν. ιβ΄ 10-11). Ἀλλά καί σήμερα ἀκόμη πολλοί δέν πιστεύουν στήν Ἀλήθεια, καί παραμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, καί ζοῦν, οἱ δύστυχοι, μέσα στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία καί, ζωντανοί νεκροί, στεροῦνται τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Καιρός εἶναι νά ζητήσωμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ ὀνόματός Του. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρ.

«Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, τοῦτον προσκυνήσωμεν, τόν ἐρχόμενον ἐν δόξῃ σῷσαι τάς ψυχάς ἡμῶν».