Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Τύπος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς   ἀναστάσεως  παντός τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους.

Ὁ Χριστός  «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8) εἶναι «ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου». Μᾶς βεβαιώνει δέ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί μᾶς λέγει ὅτι ἐκεῖνος, πού πιστεύει εἰς Αὐτόν καί ἄν πεθάνῃ σωματικά, θά ζήσῃ. Καί ὁ καθένας πού ζεῖ καί πιστεύει σέ Μένα δέν θά πεθάνῃ ποτέ» (Ἰωάν. ια΄ 25-26).

Ὅποιος ἔχει ἐγκολπωθεῖ, ὅποιος ἔχει δεχθεῖ βαθειά μέσα στήν καρδιά του τόν Χριστόν, διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης (Γαλάτ. ε΄ 6), ποτέ  δέν θά πεθάνῃ, διότι ἀκούει τόν Λόγον τοῦ Χριστοῦ, τόν λόγον τῆς Ζωῆς. Καί ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. ε΄  24). Ὅσοι ἄκουσαν καί τήρησαν τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ καί θανατώθηκαν διά τήν μαρτυρίαν καί ὁμολογίαν τῆς πίστεως τοῦ Ἰησοῦ  καί διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί δέν προσκύνησαν τό Θηρίον, ἔζησαν καί ἐβασίλευσαν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἔγιναν, ὡς μακάριοι καί ἅγιοι, μέτοχοι τῆς πρώτης ἀναστάσεως. Ὁ δεύτερος θάνατος, δηλ. ὁ πλήρης χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, δέν ἔχει ἐξουσίαν ἀπ’ αὐτῶν... (παρβλ. Ἀποκ. κ΄ 4-6).

Ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι τύπος τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς  ἀναστάσεως ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους.

Μετά τήν ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου (Ματθ. θ΄ 18 ἐξ. Μάρκ. ε΄ 21 ἑξ. Λουκ. η΄ 41 ἑξ.), καί τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας εἰς πόλιν καλουμένην Ναῒν (Λουκ. ζ΄11-17), λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, ἐνήργησε  τό μέγα θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. ια΄ 1-44).Καί τό θαῦμα τοῦτο ξεπερνοῦσε ὅλα τά ἄλλα διότι  ὁ Λάζαρος ἀναστήθηκε τέσσερις μέρες μετά τό θάνατό του, ὅταν δηλαδή εἶχε ἀρχίσει νά βρωμάει, ὅπως λέγει ἡ ἀδελφή του ἡ Μάρθα στόν Κύριο: «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι».

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας αἰτιολογεῖ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου καί λέγει ὅτι ὁ Κύριος θέλει δι’  αὐτῆς νά πιστοποιήσῃ, νά βεβαιώσῃ τήν κοινήν Ἀνάστασιν. Θέλει νά διώξῃ μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας κάθε ἀμφιβολία καί νά ἑδραιώσῃ τήν πίστιν εἰς τήν ἀνάστασιν ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

«Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός. Ὅθεν καί ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τά τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, Σοί τῷ Νικητῇ τοῦ Θανάτου βοῶμεν· ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ὁ Κύριος δέν βρισκόταν κοντά στό Λάζαρο, ὅταν ἠσθένησε, καί οἱ ἀδελφές του, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία, Τόν εἰδοποίησαν καί τοῦ εἶπαν: «Κύριε, ἴδε ὅν φιλεῖς ἀσθενεῖ» (Ἰωάν. ια΄ 3). Τότε ὁ Κύριος εἶπε: «Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρός θάνατον, ἀλλ’ ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ δι’ αὐτῆς» (Ἰωάν. ια΄ 4). Καί ἔμεινε ἐκεῖ πού βρισκόταν δύο μέρες. Ἔπειτα εἶπε στούς Μαθητές Του. Ἄς πᾶμε πάλι στήν Ἰουδαία. Ὁ φίλος μας ὁ Λάζαρος ἔχει κοιμηθῆ. Ἀλλά πηγαίνω γιά νά τόν ξυπνήσω. Ἐπειδή ὅμως δέν κατάλαβαν οἱ Μαθηταί, ὁ Ἰησοῦς παρρησίᾳ, τούς εἶπε: «Λάζαρος ἀπέθανε» (παρβλ. Ἰωάν. ια΄ 11-15).

Ὁ Κύριος ὀνομάζει ὕπνο, κοίμησι,  τό θάνατο καί ἀλλάζει τό ρῆμα ἀποθνήσκω, μέ τό ρῆμα κοιμῶμαι. Ἑπομένως γιά τούς πιστούς στό Χριστό δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά πρόσκαιρος ὕπνος, κοίμησις, καί συνεπῶς  δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Δέν ὑπάρχουν νεκροταφεῖα, ἀλλά κοιμητήρια. Καί δόξα τῷ Θεῷ. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, διά φιλανθρωπίαν καί εἶναι δικός μας Θεός κι’ ἐμεῖς δικοί Του δοῦλοι. Καί δόξα τῷ Θεῷ. Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, εἶναι ἡ ζωή, ἡ εἰρήνη καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, στό Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς, λέγει:

Καί Δόξα τῷ Θεῷ  Αὐτός καί μόνον Αὐτός  εἶναι

«Ἡ πάντων χαρά, Χριστός ἡ ἀλήθεια, τό φῶς, ἡ 

Ζωή, τοῦ κόσμου ἡ Ἀνάστασις, (καί Αὐτός) τοῖς ἐν γῇ

πεφανέρωται, τῇ αὐτοῦ ἀγαθότητι, καί γέγονε τύπος τῆς Ἀναστάσεως, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν».

Ἀπόδειξις τούτου εἶναι καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου, ἤδη ἔχοντος τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ μνημείῳ (Ἰωάν. ια΄ 17).

Ὅταν ἡ Μάρθα συνήντησε τόν Ἰησοῦν, τοῦ εἶπε: Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ ἀδελφός μου, ἀλλά καί τώρα γνωρίζω ὅτι ὅσα καί ἄν ζητήσῃς ἀπό τόν Θεόν, θά σοῦ τά δώσῃ ὁ Θεός.

Τότε ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει στή Μάρθα καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους  τά περί τῆς Ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος ὅτι ὄχι μόνον ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ, ἀλλά καί κάθε στιγμή γίνεται ὁ ἄνθρωπος μέτοχος τῆς Ἀναστάσεως, ὅταν ἀκούει τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί πιστεύει στό Χριστό καί κάνει πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του (πρβλ. Ἰωάν. ε΄ 24. ια΄ 25-26. Ἀποκ. κ΄ 4-6). Ὁ Κύριος ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει καί μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε τό Λόγο Του, γιά νά ἀναστηθοῦμε ἀπό κάθε μας πτῶσι, να γίνουμε μέτοχοι τῆς πρώτης ἀναστάσεως.

Ἡ Μάρθα πιστεύει καί ὁμολογεῖ πίστιν εἰς τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν εἰς τόν κόσμον ἐρχόμενον (Ἰωάν. ια΄27). Ἐν τῷ μεταξύ πληροφορεῖται καί ἡ Μαρία ὅτι ὁ Ἰησοῦς  εἶναι ἐδῶ καί τή φωνάζει, ἐγείρεται ταχύ καί ἔρχεται πρός αὐτόν, καί ἰδοῦσα αὐτόν ἔπεσεν εἰς τά πόδια του καί τοῦ εἶπε: Κύριε , ἄν ἤσουν ἐδῶ δέν θά πέθαινε ὁ ἀδελφός μου (Ἰωάν. ια΄ 28-32).

Ὁ Κύριος μπροστά στό ἀποκορύφωμα τοῦ ἀνθρωπίνου Πόνου συγκινεῖται, ἀλλά συγκρατεῖ τή συγκίνησίν Του καί ζητεῖ νά τόν ὁδηγήσουν εἰς τόν τάφον τοῦ φίλου του καί ἐρχόμενος  εἰς τό μνημεῖον, ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς (Ἰωάν. ια΄35). Μέ  τά δάκρυά Του ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Ἀποκαλύπτεται τό ἄπειρον ἔλεός  Του καί ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεώς τοῦ Χριστοῦ.

Ἦλθε κοντά μας, γιά νά ἀπαλύνῃ τόν πόνον μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά πατήσῃ Θανάτῳ τόν Θάνατον, «νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτ’ ἔστι τόν Διάβολον καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου» (πρβλ. Ἑβρ. β΄ 14-15).

Θρηνεῖ ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄνθρωπος μπροστά στόν ἀνθρώπινο πόνο, ἀλλά ὡς παντοδύναμος Θεός ἐπαναφέρει στή ζωή τόν τετραήμερον καί ὄζοντα Λάζαρον καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάστασις  πάντων ἡμῶν.

Ὁ Κύριος μπροστά στό μνῆμα τοῦ Λαζάρου, ἐκτός ἀπό τή διαβεβαίωσι τῆς Ἀναστάσεως,  μᾶς διδάσκει, μέ τό προσωπικό του παράδειγμα, ὄχι μόνον  τί εἶναι πραγματική Προσευχή, ἀλλά καί  πῶς γίνεται καί πόσο μεγάλη δύναμι ἔχει.

Πρίν ἀπό τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου ὁ Κύριος θρηνεῖ, προσπαθεῖ νά συγκρατήσῃ  τήν συγκίνησί του, συμμετέχει ἐνεργά στόν πόνο μας.  Ἀναβλέπει, δακρύζει, στενάζει. Μᾶς λέγει λακωνικά ὅτι ἡ προσευχή εἶναι ἕνα βλέμμα, ἕνα δάκρυ, ἕνας στεναγμός γνήσιας ἀγάπης.

Πράγματι ὁ Κύριος  ἀνέβλεψε, ἐδάκρυσεν, ἐστέναξεν, πρό τοῦ τάφου τοῦ Λαζάρου καί ὡς Θεός, ἀνέστησε τόν Λάζαρο, διδάσκοντας ὅτι καί κάθε πιστός, διά τῆς προσευχῆς,  μπορεῖ νά ἀναστήσῃ νεκρούς.

 Ὁ Κύριος «ἦρε τούς ὀφθαλμούς ἄνω καί εἶπε· πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. Ἐγώ δέ ᾒδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλά διά τόν ὄχλον τόν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας. Καί ταῦτα εἰπών φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. Καί ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκώς...» (Ἰωάν. ια΄ 41-44).

Μεγάλη εἶναι ἡ Χάρις καί ἡ Δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, δυστυχῶς, πετρῶσαν’ οἱ καρδιές τῶν πολλῶν καί δέν βλέπουν, δέν ἀκοῦνε καί ἀποκρούουν τήν χάριν, καί  τή Δύναμι τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς ντροπή , ἀντιστρατεύονται στό Θέλημά Του. Τότε, μπροστά στό μέγα θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, «οἱ Ἀρχιερεῖς ἐβουλέυσαντο, ἵνα καί τόν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν· ὅτι πολλοί δι’ αὐτόν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καί ἐπίστευον εἰς τόν Ἰησοῦν» (Ἰωάν. ιβ΄ 10-11). Ἀλλά καί σήμερα ἀκόμη πολλοί δέν πιστεύουν στήν Ἀλήθεια, καί παραμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, καί ζοῦν, οἱ δύστυχοι, μέσα στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία καί, ζωντανοί νεκροί, στεροῦνται τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Καιρός εἶναι νά ζητήσωμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ ὀνόματός Του. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρ.

«Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, τοῦτον προσκυνήσωμεν, τόν ἐρχόμενον ἐν δόξῃ σῷσαι τάς ψυχάς ἡμῶν».