«Τῼ ΑΙΤΟΥΝΤΙ ΣΕ ΔΙΔΟΥ»

           

«Μακάριοι οἱ ελεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται»

Ὁ Πανάγαθος Θεός εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ καί πλούσιος ἐν ἐλέει (Ἐφεσ. β΄ 4). Καί συνιστᾶ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά ἐγκολπωθοῦμε τή γνήσια ἀγάπη. Νά ἀγαπᾶμε καί τούς ἐχθρούς μας καί ἔτσι νά ὁμοιάσουμε καί νά γίνουμε «υἱοί τοῦ Πατρός ἡμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς», ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (παρβλ. Ματθ. ε΄ 44-45), ἀλλά  τόσον πολύ «ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16).

Ἀλλά καί ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁμοούσιος τῷ Πατρί, ὡς τέλειος Θεός «πλούσιος ὤν ἐν ἐλέει, διά τήν πολλήν ἀγάπην αὐτοῦ ἥν ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Ἐφεσ. β΄ 4) «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. α΄ 14), «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8), «παρέδωκε» δηλ.

τόν ἑαυτόν Του ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφεσ. ε΄ 2).Καί ἔτσι ἔγινε τύπος καί ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα γνήσιας ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς μας. Μέ τό παράδειγμά Του μᾶς ἐμπνέει τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας καί μέ τό προσωπικό Του παράδειγμα διακηρύττει τήν ἀρχήν: «Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου» (Ματθ. ε΄ 42).

Χωρίς ἀνακρίσεις. Ἐλεεῖς τόν πτωχόν, τόν ἐμπερίστατον, μέ λεπτότητα καί προσοχήν, λαμβάνοντας σοβαρά ὑπ’ ὄψιν σου τήν ἰδιόμορφον ψυχολογίαν τοῦ πτωχοῦ. Ἄν δέν προσέξῃς τήν ξεχωριστήν ψυχολογίαν του καί τήν εὐαισθησίαν του, ὑπάρχῃ κίνδυνος νά κουρελιάσῃς τήν προσωπικότητά του καί νά τόν ὁδηγήσῃς εἰς ἀπόγνωσιν. «Ὁ ἐλεῶν, ἐν ἰλαρότητι» (Ρωμ. ιβ΄ 8).Αὐτός πού κάνει ἐλεημοσύνην, ὀφείλει νά ἐλεεῖ τόν πτωχόν μέ γνήσια ἀγάπη, μέ χαρά, μέ τρυφερότητα, μέ καλωσύνη. Ὁφείλει νά δέχεται τόν πτωχόν ἀδελφόν καί νά μή τόν διώχνῃ ἀπό κοντά του, μέ διάφορες «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», ἀλλά νά τοῦ προσφέρῃ τήν ἀγάπην του μέ χαρά καί προθυμία, μέ τήν καρδιά του χωρίς τσιγγουνιά. «Ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» (Β΄Κορινθ. θ΄ 7)

      «Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν»(Ματθ. ιδ΄ 16). 

    Ὅταν τρέφουμε, μέ τήν θυσιαστική προσφορά τῆς ἀγάπης μας, τούς ελαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, τότε καί μόνον τότε ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ εὐλογία Του στή ζωή μας, τότε καί μόνον τότε 

ἔχουμε  τήν ζωντανή καί εὐλογημένη Παρουσία Του στό σπιτικό μας.
Ἡ ἐντολή εἶναι ρητή, σαφής, ὡρισμένη:

«Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου». Κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά διώξῃ καί νά πικράνῃ τόν πτωχόν. Ἐκεῖνος, ἀδελφοί μου, πού διώχνει τόν πτωχόν καί δέν τόν ἐλεεῖ, διώχνει καί πικραίνει τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος , γιά νά μᾶς βοηθήσῃ καί νά μᾶς ἀποτρέψῃ ἀπό τέτοια λάθη, εἶπε: « Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε... Καί ἐφ’ ὅσον οὐκ  ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 31-46). Κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ἐξετάσῃ, ἄν ἀξίζει ἤ δέν ἀξίζει ὀ πτωχός τή βοήθειά μας. Ἡ Ἐντολή εἶναι νά προσφέρουμε τή βοήθειά μας, σ’ αὐτόν, πού μᾶς ζητάει: Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου».

Γιά νά διώξῃ δέ μέσα ἀπό τήν καρδιά μας κάθε πρόφασι καί κάθε ἀμφιβολία, τονίζει ὅτι:     «Συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν  ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8).

Καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν Θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὡς ελεήμων, τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν.

Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι ὡς κοινωνία προσώπων, καί ὄχι ὡς ἀγέλη ἀλόγων   ζώων, ἔχουμε ἀνάγκη ὁ ἕνας τήν βοήθεια τοῦ ἄλλου καί ὅτι ὀφείλουμε νά στηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον ἠθικά καί ὑλικά. Πολύ δέ περισσότερο νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκην ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή ἡ ἀνάγκη μᾶς ὑπαγορεύει τήν τήρησι τῆς Ἐντολῆς τοῦ Κυρίου· «Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου».

Ἄν δέν ἐλεήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί μάλιστα τόν πτωχόν ἐν ἱλαρότητι, δέν θά ἐλεήσῃ καί ἡμᾶς ὁ Θεός. Μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Κύριος καί λέγει ὅτι θά ἀποπέμψῃ τούς ἀνελεήμονας «εἰς κόλασιν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 46). Οἱ ἀνελεήμονες δέν θά κληρονομήσουν τήν αἰώνια μακαριότητα. Διότι ὁ Κύριος μακαρίζει μόνον τούς ἐλεήμονες καί λέγει ὅτι «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται».