ΔΩΡΟΝ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

      

      Ἡ παντοτινή Παρουσία Του στή ζωή μας

      «Ὤ θείας, ὤ φίλης, ὤ γλυκυτάτης σου φωνῆς·

        μεθ’ ἡμῶν  ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω ἔσεσθαι,
        μέχρι τερμάτων αἰῶνος Χριστέ· ἥν οἱ πιστοί,
        ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόμεθα».

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, γιά νά συνθέσῃ το Τροπάριον αὐτό τῆς Θ΄ ᾨδῆς, ἐμπνέεται ἀπό τήν ὑπόσχεσι, πού ἔδωκεν ὁ Κύριος εἰς τους Μαθητάς, μετά την Ἀνάστασίν Του, εἰς τό ὄρος τῆς Γαλιλαίας: «Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας  ἕως  τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄20).

  Ὁ Νικητής τοῦ ᾌδου καί τοῦ Θανάτου, ὁ Ἐξουσιαστής,

ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὑπόσχεται ὅτι θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά,  μαζί μέ τούς Μαθητάς καί Ἀποστόλους Του καί μαζί μέ ὅλους ἐκείνους πού πιστεύουν σ’Αὐτόν καί Τόν λατρεύουν. Ὑπόσχεται ὅτι δέν θά χωρισθῇ ποτέ πλέον ἀπό μᾶς, ἀλλά θά μένῃ αἰώνια μαζί μας, και μετά την συντέλεια τοῦ αἰῶνος.

    Στην ταραγμένη ἐποχή μας, πού ἄνθρωπος βάλλεται ἀπό τά πυρά τῆς ἀθεῒας καί τοῦ ὑλισμοῦ καί ζῆ μέ τό φόβο μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς, οἱ πιστοί κατέχουν σάν ἄγκυρα ἐλπίδος τήν ἀψευδῆ ὑπόσχεσι τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, καί ἀγάλλονται.

Ἡ ἀπερίγραπτη χαρά καί ἀγαλλίασι τῶν πιστῶν ὀφείλεται στήν αἰώνια Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας. Ὁ Κύριος εἶναι σκέπη, καταφυγή καί στερέωμά μας. Εἶναι Φρούριόν μας. Εἶναι μαζί μας καί κάνει τήν ψυχή καί τη ζωή μας Παράδεισο. Ποιός ἀνθρώπινος λόγος μπορεῖ νά ἐκφράσῃ τό μεγαλεῖον τῆς Παρουσίας Του; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἀγαθό αὐτό καί τέλειον δώρημα τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας ;

      Ἡ Παρουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ πηγή τῆς αἰωνίας εὐφροσύνης τῶν δικαίων.

Ἡ διαβεβαίωσις τοῦ Ἰησοῦ, μετά την Ἀνάστασίν Του ὅτι θἆναι παντοτινά μαζί μας, ἔρχεται, «ὡς αὔρα λεπτή», νά ἀπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι, νά μᾶς ἐνδυναμώσῃ καί νά μᾶς ἐνισχύσῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, νά μᾶς βοηθήσῃ νά φέρουμε σέ πέρας τό ἔργο, πού μᾶς ἀνέθεσε. Δεν εἴμαστε πιά μόνοι. Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας. Εἴμαστε δικοί του δοῦλοι καί εἶναι ὁ δικός μας Θεός. Σύμμαχος καί συμπολεμιστής ἐναντίον κάθε Κακίας, συνεργός σέ κάθε ἀγαθό ἔργο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔχει τήν αἴσθησι τῆς ζωντανῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του, γι’ αὐτό καί λέγει :«Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ΄ 13).
Οἱ Μαθηταί καί Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὅλοι οἱ πιστοί, κάθε ἐποχῆς, εἴμαστε ἀπεσταλμένοι Του μέσα στόν κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», γιά νά κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης.
Ὁ Κύριος μᾶς ἀποστέλλει στον κόσμο να συνεχίσουμε το κοσμοσωτήριον ἔργον Του, μέ τή διαβεβαίωσι ὅτι θά εἶναι  μαζί μας ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας, μέχρι τερμάτων αἰῶνος.

         «Θεάνθρωπε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πόσο γλυκειά

           κι’ ἀγαπημένη εἶναι ἡ θεϊκή Σου φωνή!
           Βάλσαμο στήν πονεμένη μας ψυχή !
          Ὑπόσχεσαι, πώς θα εἶσαι παντοτινά μαζί μας.
           Καί τήν ἀδιάψευστη ὑπόσχεσί Σου, οἰ πιστοί,
           ὡς ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες, ἀγαλλόμεθα,
           πλημμυρίζει ἡ ψυχή καί ἡ  ἄθλια ζωή μας
           ἀνέκφραστη  χαρά καί ἀγαλλίασι!»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μέ ζωντανή τήν αἴσθησι τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του, ἔλεγε: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλατ.  β΄ 20). Καί πρός τούς Ἑβραίους γράφει:

«Ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας στό Θεό, πού εἶπε· Οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω». Δηλαδή δέν θά σέ ἀφήσω ποτέ καί δέν θά σέ ἐγκαταλείψω (Ἑβρ. ιγ΄ 5. Γενέσ. 28, 15.Ἐξοδ. γ΄ 11-12. Δευτ. 31, 6,8. Ἰησ. Ναυ. α΄5.Παραλ. 28,20).Καί συνεχίζει ὁ Παῦλος: «ὥστε ἔχοντες πεποίθησι στήν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ να λέμε με θάρρος· ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου καί δέν θά φοβηθῶ τίποτε. Τί θά μοῦ κάνῃ ὁ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος;» (Ψαλμ.55,5.117,6.Ἑβρ. ιγ΄6).

Καί πρός τούς Ρωμαίους γράφει: «Ἐάν ὁ Θεός εἶναι
μαζί μας, μᾶς ἀγαπᾷ καί μᾶς ὑπερασπίζεται, ποιός θά τολμήσῃ νά ἐναντιωθῇ σέ μᾶς καί νά μᾶς βλάψῃ; Ποιός θά τολμήσῃ νά παρουσιασθῇ ἐπικριτής καί κατήγορος ἐναντίον τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ;… Ποιός θά τολμήσῃ νά μᾶς κατακρίνῃ καί νά μᾶς καταδικάσῃ; Κανένας. Διότι ὁ Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος, πού πέθανε για μᾶς, μᾶλλον δέ καί ἀναστήθηκε, γιά τή δικαίωσί μας. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη Του» (Ρωμ. δ΄25. η΄ 31-39).

Ὁ Προφήτης Δαβίδ πολύ παραστατικά διατυπώνει, στόν 45ο Ψαλμό, τήν πεποίθησι τῶν πιστῶν στην Παρουσία καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ. Ἰδιαιτέρως δε τονίζει καί λέγει: «Lo nira…Chi Jodea Tsebaoth immanu, misgav lanu Eloche Jakob».Δηλαδή «Οὐ φοβηθησόμεθα… ὅτι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας, φρούριόν μας ὁ Θεός τοῦ Ἰακώβ, ὁ Θεός τῶν πατέρων μας.

     Ὁ Μέγας Βασίλειος σχετικά λέγει ὅτι ὁ Προφήτης τονίζει ὅτι «ἡ πεποίθησις στό Χριστό εἶναι μεγάλη δύναμις. Διότι καί ἄν τά πάντα γίνουν ἄνω κάτω, καί  ἄν ἡ γῆ περιστρέφεται ταραγμένη, καί ἄν βογγοῦν τά κύματα, καί ἄν τά βουνά ἐγκαταλείψουν τή βάσι τους καί μετατεθοῦν στό κέντρον τῆς θαλάσσης, δέν θά φοβηθοῦμε, γιατί ἔχουμε το Θεό καταφυγή καί δύναμι καί βοηθό στίς θλίψεις, πού μᾶς βρῆκαν βίαια» (ΒΕΠΕΣ 52, 108, 6 ἑξ.).

   Ὁ ἱερός ὑμνῳδός συλλαμβάνει ὅλο τό μεγαλεῖον τῆς

Παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν πιστῶν καί, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του, ἐκδηλώνεται στην ἐπιφωνηματική αὐτή διάχυσι :

    «Ὤ θείας, ὤ φίλης, ὤ γλυκυτάτης σου φωνῆς!».

      Θά εἶμαι παντοτινά, αἰώνια μαζί σας!
 Ἐάν ἀποκτήσουμε βαθειά συνείδησι αὐτῆς τῆς θείας Παρουσίας, εἶναι σίγουρο ὅτι δεν θα ἔχουμε να φοβηθοῦμε κανέναν καί τίποτε στη ζωή μας, διότι ὁ Κύριος θα εἶναι μαζί μας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης, μᾶς συμβουλεύει να προσέχουμε τη συμπεριφορά μας, μπροστά στό Θεό, πού εἶναι διαρκῶς παρών: «Πάρεστιν οὖν καί ἡμῶν ἑκάστῳ, ἀδελφοί, κἄν μή ὁρᾶται παρ’ ἡμῶν· διό καί προς τους Ἀποστόλους εἶπεν ἀναλαμβανόμενος· Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Οὐκοῦν ὡς παρόντα τοῦτον ἑκάστης ἡμέρας αἰδώμεθα, καί τά ἀρεστά ἐνώπιον αὐτοῦ ποιῶμεν. Εἰ δέ καί τοῖς τοῦ σώματος ὀφθαλμοῖς οὐκ ἔχομεν αὐτόν ἀρτίως ὁρᾶν, ἀλλά τῆς διανοίας ὄμμασιν ἔχομεν διηνεκῶς αὐτόν ὁρᾶν, εἰ νήφομεν· καί οὐχ ὁρᾶν μόνον, ἀλλά καί μεγάλα ἐντεῦθεν καρποῦσθαι τά ἀγαθά· αὕτη γάρ ἡ θέα πάσης ἁμαρτίας ἐστιν ἀναίρεσις, πονηροῦ παντός πάθους ἐστί καθαίρεσις, παντός κακοῦ ἐστιν ἀλλοτρίωσις· αὕτη ἡ θέα πάσης ἀρετῆς ὑπάρχει ποιητική, καθαρότητος καί ἀπαθείας γεννητική,
ζωῆς αἰωνίου καί βασιλείας ἀπεράντου παρεκτική·
ταύτης τῆς τερπνῆς θέας ἐπιμελόμενοι, καί ὡς παρόντα τόν Χριστόν νοερῶς ἀτενίζοντες, ἐρεῖ καί ἡμῶν ἕκαστος ὡς ὁ Δαβίδ· Ἐάν παρατάξηται ἐπ’ ἐμέ παρεμβολή οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου· ἐάν ἐπαναστῇ ἐπ’ ἐμέ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγώ ἐλπίζω» (Ὁμιλ. στό 10^ο Ἐωθινό).

               Σ’ αὐτό τό στενό κι’ ἀνηφορικό μονοπάτι

               ἔχε τό νοῦ σου, βαρειόμοιρε διαβάτη…
               Στό διάβα σου πολλά θά συναντήσῃς.
               Σύ μόνον πρόσεχε καί μή λιποψυχήσης.
               Καρτέρι θά σοῦ στήσουν οἱ Ὀχιές καί
               λύκοι βαρεῖς, μέ ἔνδυμα προβάτου, θά
               προσπαθήσουν νἀνακόψουν τήν πορεία σου.        
               Μή βοβηθῇς. Δέν εἶσαι τώρα μόνος.
               Παντοδύναμο ἔχεις τώρα βοηθό, πού σέ                ἀκολουθεῖ στό κάθε σου βῆμα καί
               σέ διαβεβαιώνει, καί εἶναι καί ἀπ’ τό
               μέλι πιο γλυκειά ἡ θεϊκή φωνή Του:
              «Σε συνοδεύει ἡ Χάρις μου…
                εἶμαι  κοντά σου, παντοτινά μαζί σου!»      
                Ἄκουσε τή γλυκιά φωνή, πού σε καλεῖ
                στό Χρέος. Ὀφείλεις νά φθάσης στήν
                Κορφή κι’ ἐκεῖ νά μεταλάβῃς, ὡς νικῶν,
                «ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ
                Παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

             (Ἀπό τό βιβλίο μου: «Θρίαμβος πάνω στό θάνατο...» σελ.312-317)