ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 5-13).

Ἡ ζωντανή, ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη,

πίστις τοῦ ἑκατοντάρχου.

«Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην

εἰσέλθῃς· ἀλλά μόνον εἰπέ λόγῳ, καί ἰαθήσεται 
ὁ παῖς μου» (Ματθ. η΄ 8).

Ὁ  ρωμαῖος Ἑκατόνταρχος ἦτο εἰδωλολάτρης, ἀλλά ἀπό καιρό εἶχε στραφῆ πρός τήν ἀληθινήν θεοσέβειαν. Ἡ συναναστροφή μέ τούς Ἰουδαίους ἔγινε ἀφορμή νά παρακολουθῇ τά κηρύγματα τῆς Ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς τῆς Καπερναούμ, τήν ὁποίαν, αὐτός ᾠκοδόμησε, ὅπως ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς καί νά μελετᾷ τίς Προφητείες περί τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσίου. Ἦταν προσήλυτος. Μέ λαχτάρα περίμενε κι’ αὐτός τόν Ἐρχομό τοῦ Μεσσίου. Ὁ Ἑκατόνταρχος πίστευε στό Θεό καί ἡ πίστις του εἶχε περιεχόμενο. Δέν ἦταν ψόφια, νεκρή πίστις. Δέν ἦταν πίστις δαιμονική. Διότι, ὥς γνωστόν καί τά δαιμόνια πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν τήν παντοδυναμίαν τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχει ὅμως περιεχόμενον τά «ἔργα τῆς ἀγάπης». Εἶναι πίστις νεκρά. Ἡ Πίστις ὅμως τοῦ ἑκατοτάρχου ἦταν «πίστις δι’ ἀγάπη ἐνεργουμένη». Ἦταν πίστις ζωντανή, περιεχόμενον εἶχε τά ἔργα τῆς ἀγάπης πρός δόξαν Θεοῦ. Καί ἡ ζωντανή του πίστις ἀποδεικνύεται ἀπό τό ἐνδιαφέρον του πρός τόν  παράλυτον «δοῦλον» του. Σέ μια ἐποχή πού «ὁ δοῦλος» ἦταν ἀντικείμενον συναλλαγῆς, ἦταν πρᾶγμα (res) καί συγκαταλέγονταν μεταξύ τῶν ἀλόγων ζώων, τόν πωλοῦσαν ἤ τόν ἀγόραζαν στήν ἀγορά ἤ τόν ἔριχναν στά ἀμφιθέτρα, γιά νά μονομαχοῦν μέ θηρία. Ἀντίθετα πρός τούς ἄλλους ὁ Ἑκατόνταρχος  ἀγαποῦσε τό δοῦλο καί ὅταν ἀρρώστησε, παρέλυσε, δέν τόν ἐγκατέλειψε, ἀλλά προσπαθοῦσε νά τόν θεραπεύσῃ.

Ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Μεσσίας ἦλθε κηρύσσων τό  Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, τότε προσῆλθεν αὐτῷ  παρακαλῶν Αὐτόν καί λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου, ὁ δοῦλος μου εἶναι στό σπίτι κατάκοιτος, παράλυτος καί βασανίζεται τρομερά ἀπό ἀφόρητους πόνους.

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὡς Θεός,  γνωρίζει, ὡς

καρδιογνώστης, τήν φιλαδελφίαν, τήν ἀγάπην, τοῦ ἑκατοτάρχου πρός τόν δοῦλον του. Γνωρίζει, δηλαδή, τό περιεχόμενον τῆς θερμῆς τῆς ζωντανῆς του πίστεως. Γνωρίζει τό ἔλεος, τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον καί μάλιστα πρός τόν καταφρονημένον ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του «δοῦλον» του καί βραβεύει τήν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην πίστιν του καί τοῦ ἀποκρίνεται ὁ Ἰησοῦς λέγων·

«Ἐγώ ἐλθών θεραπεύσω αὐτόν».

Τότε ὁ Ἑκατόνταρχος ἀποδεικνύει ὅλον τόν πλοῦτον τῆς ψυχῆς του καί λέγει στό Χριστό:

«Κύριε καί Θεέ μου, ὁ πόνος τοῦ πάσχοντος δούλου μου, μέ ὡδήγησαν κοντά Σου, καί μέ δέος τόλμησα νά προσπέσω στά πόδια Σου καί νά Σέ παρακαλέσω νά τόν θεραπεύσῃς. Ὁμολογῶ, Κύριε ὅτι δέν εἶμαι ἄξιος,  εἶμαι ἀνάξιος. Ἔχω βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου ἐνώπιόν Σου, Κύριε. Δέν εἶμαι ἄξιος ἵνα μου ὑπό στήν στέγην εἰσέλθῃς, δέν εἶμαι ἄξιος νά μπῇς στό σπίτι μου. Ἀλλά  πές ἕνα μόνον λόγο καί   θά θεραπευθῇ ἀμέσως ὁ δοῦλος μου. Διότι καί ἐγώ, πού εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος ὑπό τήν ἐξουσίαν ἄλλων, τῶν ἀνωτέρων μου, ἔχω ὑπό τάς διαταγάς μου στρατιῶτες καί σέ τοῦτον «πήγαινε» καί πηγαίνει καί στόν ἄλλον «Ἔλα», καί ἔρχεται καί στό δοῦλο μου, «κάνε τοῦτο» καί τό κάνει.

Ὅταν ὁ Κύριος ἄκουσε τήν ἐξομολόγησι τοῦ Ἑκατοντάρχου ἐθαύμασε τήν ζωντανή, τή θερμή Πίστι του, τήν ἀγάπη του, τήν ταπείνωσί του, τήν βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός του. Καί τόν προέβαλε ὡς ὑπόδειγμα ζώσης πίστεως καί διεκήρυξε: «Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι οὔτε μεταξύ τῶν Ἰσραηλιτῶν δέν βρῆκα τόσον μεγάλη πίστι».
Σᾶς λέγω δέ ὅτι πολλοί θά ἔλθουν ἀπό τήν Ἀνατολή καί τή Δύσι καί θά καθίσουνε στό τραπέζι μαζί μέ τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἐνῷ τά παιδιά τῆς Βασιλείας, ἐξ  αἰτίας τῆς  ἀπιστίας τους καί τῆς ἀκαρπίας τους, θά ριφθοῦν στό σκοτάδι  τό ἀπομακρυσμένο ἀπό τή Βασιλεία. Ἐκεῖ θά βρίσκονται μέσα στόν κλαυθμό καί τό τρίξιμο τῶν δοντιῶν. Καί βραβεύοντας τόν ἐνάρετο καί θεοσεβῆ Ἑκατόνταρχο, τοῦ εἶπε: «Πήγαινε καί θά γίνῃ ὅπως πίστεψες». Καί θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος του κατά τήν ὥραν ἐκείνην.
Πιστός, ἁγνός, ταπεινός, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, ὁ Ἑκατοντάρχης, γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός, παράδειγμα πρός μίμησιν σέ ὅλους μας. Ὑποδειγματική εἶναι ἡ πίστις του, ὑποδειγματική καί ἡ τρυφερότητα καί ἠ στοργή του πρός τόν πλησίον καί πρός κάθε περιφρονημένον καί δυστυχῆ συνάνθρωπον. Ἀλλά κυρίως μᾶς ὑποδεικνύει ὁποία πρέπει νά εἶναι ἠ στάσις μας  ἐνώπιον τοῦ τρισαγίου Θεοῦ.
Κύριε, δέν εἶμαι ἱκανός ἵνα μου ὐπό τήν στέγην εἰσέλθῃς...
Μᾶς συγκλονίζει πράγματι ἡ ὁμολογία του. Πόσοι ἀπό μᾶς ἔχουμε συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός μας μπροστά στόν πανάγιον Θεόν;

Πλησιάζουμε εἰς τήν θείαν Κοινωνίαν, μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί Ἀγάπης;

Κάνουμε τήν πρέπουσα προετοιμασία; Καθαρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί
πνεύματος;
Ἐπιτελοῦμεν ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὅταν προσερχόμεθα καί μεταλαμβάνουμε τό ἄχραντον σῶμα καί τό τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν;
Καλόν εἶναι, ὅσο εἶναι καιρός, ὅλοι μας νά περισυλλεγοῦμε, νά ἔλθῃ ὁ καθένας μας εἰς ἑαυτόν. Εἶναι ἀναγκαῖον νά περισυλλεγοῦμε, νά γίνῃ ἀπό
ὅλους μας ἕνας ἐνσυνείδητος αὐτοέλεγχος. Νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία καί εἰλικρινῆ, ἔμπρακτη  μετάνοια καί νά βάλλουμε «ἀρχήν» στή ζωή μας. Νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις καί μέ ὁδηγόν τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του,  καί, ὡς ναοί Θεοῦ ζῶντος νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν ἀκαταπαύστως εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Ἡ ᾨδή, ὁ ὕμνος τοῦ Ζαχαρίου.

Ὅταν συμπληρώθηκε ὁ καιρός νά γεννήσῃ, ἡ Ἐλισάβετ ἐγέννησεν υἱόν. Οἱ γείτονες καί οἱ συγγενεῖς ἄκουσαν ὅτι ὁ Κύριος ἔδειξε μεγάλη εὐσπλαγχνίαν καί φρόντισε νά τήν ἀπαλλάξῃ ἀπό τό ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας καί ἔχαιρον μαζί της.
Ὅταν τό παιδί ἔγινε ὀκτώ ἡμερῶν ἦλθαν νά τοῦ κάνουν περιτομή καί ἤθελαν νά τοῦ δώσουν τό ὄνομα τοῦ Πατέρα του, τό ὄνομα Ζαχαρίας. Ἀλλά ἡ μητέρα εἶπε, «Ὄχι, θά ὀνομασθῇ Ἰωάννης, πού σημαίνει: «δῶρον Θεοῦ». Καί αὐτοί τῆς εἶπαν· «Κανείς ἀπό τούς συγγενεῖς σου δέν ἔχει τό ὄνομα αὐτό». Μέ νοήματα δέ ρωτοῦσαν τόν πατέρα του πῶς ἤθελε αὐτός νά τό ὀνομάσουν. Καί αὐτός ζήτησε μικρή πλάκα καί ἔγραψε τά ἑξῆς: «Ἰωάννης ἐστί τό ὄνομα αὐτοῦ». Καί ὅλοι θαύμασαν.

Ἄνοιξε δέ ἀμέσως τό στόμα αὐτοῦ, λύθηκε ἡ γλῶσσα αὐτοῦ καί εὐλογοῦσε τόν Θεόν. Καί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς γύρω περιοχῆς κυριεύτηκαν ἀπό δέος. Καί τά γεγονότα αὐτά διαδόθηκαν σέ ὁλόκληρη τήν ὀρεινή περιοχή τῆς Ἰουδαίας.

Καί ὅσοι τά ἄκουσαν τά ἔβαλαν στήν καρδιά τους καί ἔλεγαν· «Τί ἆραγε θά γίνῃ τό παιδί αὐτό;».
Καί πραγματικά τό Χέρι τοῦ Θεου ἦταν μαζί Του. Τό προστάτευε ὁ Θεός. Καί ὁ Ζαχαρίας, ὁ πατέρας του πλημμύρισε ἀπό Ἅγιον Πνεῦμα καί προεφήτευσε γιά τήν ἔλευσι τοῦ Μεσσίου καί γιά τήν ἀποστολή τοῦ παιδίου. Συνέθεσε δέ τόν θαυμάσιον αὐτόν
εὐχαριστήριον ὕμνον καί εἶπε:

«Ἄς εἶναι εὐλογημένος ὁ Ἕνας καί μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτεται διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του τό Λαό Του καί τοῦ χαρίζει τή λύτρωσι. Γιά χάρι μας στέλνει  ἕνα δυνατό Σωτήρα ἀπό τή γενιά τοῦ Δαβίδ,  τοῦ δούλου Του, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε ὑποσχεθῇ, διά τοῦ στόματος τῶν ἁγίων Του προφητῶν, αἰῶνες πρίν.

Μᾶς στέλνει τό Ἰησοῦν, τόν Σωτήρα, γιά νά μᾶς σώσῃ ἀπό τούς  ὁρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς μας καί ἀπό τά χέρια ὅλων ἐκείνων, πού μᾶς μισοῦν. Ἔρχεται γιά νά  δείξῃ ἔλεος στούς πατέρας μας καί νά θυμηθῇ  καί νά ἐκπληρώσῃ τήν ἅγια  διαθήκη καί νά τηρήσῃ τόν ὅρκο, πού ἔδωσες, Θεέ μου, στόν πατέρα μας τόν Ἀβραάμ. Ἔρχεται ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, καί μᾶς δίνει τή Χάρι του καί τή δύναμί Του καί μᾶς ἀξιώνει,  ἀφοῦ σωθοῦμε ἀπό τά χέρια τῶν ἔχθρῶν μας, νά Τόν λατρεύουμε ἄφοβα, «ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ». Νά Τόν λατρεύουμε σάν ἄνθρωποι δικοί Του, σάν ἄνθρωποι πού Τοῦ ἀνήκουμε. Νά ζοῦμε, δηλαδή,

εὐσεβῶς, καθώς πρέπει ἁγίοις, νά πράττουμε τό σωστό ἐνώπιόν Του, σέ ὅλη μας τή ζωή.

Καί σύ, παιδί μου, θά ὀνομασθῇς προφήτης Ὑψίστου. Διότι θά προπορευθῇς, θά βαδίσῃς μπροστά ἀπό τόν Κύριο, γιά νά προετοιμάσῃς τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, νά ἑτοιμάσῃς τούς δρόμους Του, νά γνωστοποιήσῃς στό Λαό Του τόν Σωτήρα καί τήν σωτηρία πού φέρει.

Θεέ μου, Σέ εὐχαριστῶ,καί γιά τό παιδί πού μοῦ χάρισες καί τό τίμησες τόσον καί τό ἀνέδειξες τίμιον Πρόδρομον τοῦ Υἱοῦ Σου, νά γνωρίσῃ  σέ ὅλους μας τόν Σωτῆρα καί τήν σωτηρίαν διά τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, χάρις στό  ἄπειρον ἔλεος καί τήν Εὐσπλαγχνίαν Σου. Σέ εὐχαριστῶ διότι ἐπισκέπτεσαι τό Λαό Σου διά τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ Σου, ὁ ὁποῖος ἀνατέλλει ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ  ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, σέ ὅλους ἐμᾶς , πού καθώμαστε στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου καί ἔρχεται κοντά μας, γιά  νά ὁδηγήσῃ τά βήματά μας στό δρόμο τῆς εἰρήνης» (Λουκ. α΄ 68-79).

 Παραθέσαμε σέ ἐλεύθερη ἀπόδοσι τόν θαυμάσιον πραγματικά εὐχαριστήριον ὕμνον τοῦ Ζαχαρίου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στήν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου καί στήν ἀποστολήν Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὁ ὕμνος διαγράφει τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας  στή γῆ. Καί τελικός σκοπός μας εἶναι νά προετοιμάσωμε τήν ψυχή μας πρός ὑποδοχήν τοῦ  Χριστοῦ. Νά καταστήσωμεν τήν ψυχήν μας, ὡς ἔμψυχον Ναόν καί κατοικητήριον τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ

Κύριος, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς ἔρχεται καί «ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει». Μᾶς βεβαιώνει δέ καί λέγει: «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ»(Ἀποκ. γ΄ 20).

Καί ἀκούω τήν φωνήν τοῦ Χριστοῦ, σημαίνει: «Πιστεύω σ’ αὐτόν ὡς Θεόν καί Σωτήρα τοῦ κόσμου,  Τόν λατρεύω ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ καί Τοῦ ἀνοίγω τήν καρδιά μου». Καί ὁπως λέγει ὁ Κύριος αὐτό προϋποθέτει τέλεια ἀγάπη καί τήρησι τῶν ἐντολῶν. Τότε καί μόνον τότε γίνεται ἠ ψυχή μας ἔμψυχος ναός καί κατοικητήριον τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος διακηρύττει καί μᾶς διαβεβαιώνει λέγων: «Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, και ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰωάν. ιδ΄ 23).
Συνεπῶς ἡ ᾨδή τοῦ Ζαχαρίου μᾶς ὁδηγεῖ στόν ὀρθό τρόπο ζωῆς, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε ἀπό τώρα νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ τήν αἰώνια μακαριότητα, νά βασιλεύῃ ἀπό τώρα στήν καρδιά μας ὁ Χριστός, ὁ προσωπικός μας Σωτήρας   καί Λυτρωτής τοῦ σύμπαντος κόσμου καί ἐμεῖς ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξολογοῦμε μετά πάντων τῶν ἁγίων, διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σέ Αὐτόν,  τόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, τόν σταυρωθέντα καί ταφέντα καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, ἀνήκει ἡ τιμή ἡ δύναμις, τό κράτος  καί ἡ δόξα , σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ Τῌ ΕΡΗΜῼ ...»

ΙΩΑΝΝΗΣ, ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου.

Κύριε, ἔρημος εἶναι ἡ ζωή μας, χωρίς Ἐσένα.

Δέν εἶσαι μόνον τῶν Ἐθνῶν ἡ προσδοκία, ἀλλ’
εἶσαι ἡ λαχτάρα, ἡ προσδοκία ὅλων μας.
«Κενή», ἄδεια εἶναι ἡ Ψυχή καί ἡ ζωή μας,
Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, χωρίς τό
δικό σου φῶς, χωρίς τή δική σου εὐλογημένη
Παρουσία. Καί μιά εἶναι ἡ λαχτάρα μας...
Προσμένουμε τόν Ἐρχομό Σου. Ἔρχου ταχύ.
Εἶσαι ἡ μοναδική, ἡ μόνη μας ἐλπίδα !

Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, εὐλογημένο ἄς

εἶναι τό Ὄνομά Σου! Μέγα Σου τό Ἔλεος!
Εἶδες τήν τρεμοσβήνουσα λυχνία. Ἡ ψυχή μας
τρεμοσβήνη κι’ ἔρχεσαι ἀθόρυβα καί τῆς δίνεις
ζωή. Πραγματοποιεῖς τήν προαιώνια Βουλή Σου,
γιά τή σωτηρία μας, ἁμαρτωλῶν ἡμῶν ὄντων.

Θεέ μου, ἔφθασ’ ἐπί τέλους ὁ καιρός, τό πλήρωμα τοῦ χρόνου. Ἁποκαλύπτεις σ’ ἐμᾶς τούς  εὐτελεῖς, τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον, τό μυστήριον τό κεκρυμμένον ἀπό αἰώνων ἐν Σοί, τῷ Θεῷ ἡμῶν». Φανερώνεις σ’ ἐμᾶς τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, γιά τή σωτηρία τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος Σου, Θεέ μου, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων», νά σπογίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ  τόν πόνο μας, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τή δουλεία τῶν  παθῶν καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν ὄντως ζωήν, τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον.

Τοῦτο τό μυστήριον δέν τό χωράει ὀ νοῦς μας!...
Πατέρα μας οὐράνιε, ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά Σου!  Σέ εὐχαριστοῦμε καί γιά τήν ἄφατη θεϊκή σου συγκατάβασι καί γιά τόν Ἄγγελον, πού ἀποστέλλεις ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ  Χριστοῦ, γιά νά προετοιμάσῃ τίς ἔρημες καρδιές μας πρός ὑποδοχήν Αὐτοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ.

«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν
Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους αὐτοῦ» (Ἡσ. μ΄3.Ματθ. γ΄3). Ἔρχεται ὁ Πρόδρομος «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Καί ἀκούγεται ἡ φωνή του, ὡς βροντή, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, καί κράζει: Μετανοεῖτε· «ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κύριου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους αὐτοῦ». Βροντοφωνάζει ὁ Πρόδρομος:
«Εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά καταλάβετε καλά καί νά μετανοήσετε γιά τα λάθη σας. Νά ξεριζώσετε ἀπό τήν ψυχή σας τά ἀγκάθια καί τούς τριβόλους τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, νά συντρίψετε καί νά θανατώσετε τόν Ὄφι, πού φωλιάζει μέσα σας  καί θανατώνει τήν ψυχή σας, νά συτρίψετε τόν Ἐγωϊσμό, τήν Ψευτιά, τήν ὑποκρισία καί τή σκληρότητά σας, καί ἔτσι μέ καθαρή καρδιά, νά ὑποδεχθῆτε  ἄξια τόν Κύριον, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ».
Κύριε, Σ’ εὐχαριστοῦμε, πού ἔστειλες τόν Ἄγγελόν Σου, τέλειον ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς, ζωῆς ἁπλῆς, ἁγνῆς, πνευματικῆς, ἁγίας ζωῆς.
Ὁ Ἰωάννης «εἶχε ἔνδυμα ἀπό τριχῶν καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ, ἡ δέ τροφή αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες καί μέλι ἄγριον» καί ἦταν   χαρούμενος ὑπηρέτης τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Ἦταν αφιερωμένος στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀφυπνιστικόν εἶναι τό κήρυγμά του.
Ἔχει βαθειά  συνείδησιν τῆς ἀποστολῆς του. Ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ προετοιμάζει τίς ψυχές καί βροντοφωνάζει στήν ἐρημιά τοῦ κόσμου, πού βρίσκεται θεληματικά στό σκοτάδι: Μετανοεῖτε· «ξεριζῶστε μεσ’ ἀπ’ τήν καρδιά σας «πᾶσαν κακίαν». Ὑποδεχθῆτε τόν Λυτρωτήν. Δεχθῆτε στήν καρδιά σας τόν Ἐρχόμενον, τόν Βασιλιά τῆς Δόξης. Καί σεῖς πωρωμένοι, ἀμετανόητοι, Ψεῦστες, Ὑποκριτές, μετανοεῖτε· «γεννήματα ἐχιδνῶν, ὀχιές γεμᾶτες δηλητήριον, ποιός σᾶς ὡδήγησε νά φύγετε καί νά σωθῆτε ἀπό τήν ὀργήν, πού πρόκειται ὕστερα ἀπό λίγον νά ξεσπάσῃ;
Ποιήσατε καρπόν ἄξιον τῆς μετανοίας. Μή ἀπατᾶτε τόν ἑαυτόν σας. Πᾶψτε νά ἰσχυρίζεσθε ὅτι ἔχετε πατέρα τόν Ἀβραάμ. Διότι μπορεῖ ὁ Θεός κι’ ἀπό αὐτές ἐδῶ τίς πέτρες νά ἀναστήσῃ ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ.
Ἑτοιμάσατε, καθαρίσατε τήν καρδιά σας νά ὑποδεχθῇ τό Λυτρωτή, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Ἐγώ σᾶς βαπτίζω μέ νερό «εἰς μετάνοιαν».
ΕΚΕΙΝΟΣ ὅμως, ὁ Εὐλογημένος, ὁ Ἐρχόμενος, πού ἔρχεται ὕστερα ἀπό μένα, εἶναι ἰσχυρότερός μου. Ἐγώ δέν εἶμαι ἱκανός, οὔτε ὡς ἔσχατος δοῦλος Του, νά βαστάσω τά ὑποδήματά Του. Δέν εἶμαι ἄξιος οὔτε νά λύσω τό κορδόνια ἀπό τά ὑποδήματά Του. Ἐγά εἶμαι ταπεινός δοῦλος Του.
ΕΚΕΙΝΟΣ εἶναι ὀ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, πού γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. ΑΥΤΟΣ θά σᾶς βαπτίσῃ μέ Πνεῦμα ἅγιον καί μέ  τό πῦρ, μέ τή φωτιά  τῆς Χάριτός Του. Καί σᾶς τονίζω ἀπό τώρα·

«ΕΚΕΙΝΟΝ δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι».

Ἡ χαρά μου ὁλοκληρώθηκε. Ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου ἐκπληρώθηκε. Ὁ προσδοκώμενος ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανόν καί εἶναι ἀνώτερος ἀπό ὅλους. Ἔρχεται καί δίνει μαρτυρία καί φανερώνει στόν κόσμο ἐκεῖνο, πού ὡς Υἱός, μόνος αὐτός ἔχει  ἴδει καί ἔχει ἀκούσει  ἀπό τόν Πατέρα, διότι Αὐτός εἶναι τό απαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός, καί δυστυχῶς κανείς δέν δέχεται τή μαρτυρία Του. Ἐκεῖνος πού δέχεται τή μαρτυρία Του, βεβαιώνει ὅτι ὁ θεός εἶναι ἀληθινός. Ἐκεῖνος, τόν  ὁποῖον ἔστειλε ὁ Θεός λαλεῖ τά λόγια τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ Θεός δέν δίνει  μέ μέτρον τό Πνεῦμα. Αὑτός κατέχει τήν πλήρη καί ἀπόλυτον θείαν Ἀποκάλυψιν. Ὁ Πατέρας ἀγαπᾶ τόν Υἱόν καί παρέδωκε τά πάντα στά Χέρια Του. Ἐκεῖνος, πού πιστεύει στόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἔχει ζωήν αἰώνιον. Αὐτός εἶναι ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ματθ. γ΄ 3-11. Ἰωάν. α΄ 29.γ΄ 29-36). Καί δέν παύει ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος νά καλεῖ ὅλους μας εἰς μετάνοιαν καί προετοιμασίαν πρός ὑποδοχήν τοῦ Ἐρχομένου Λυτρωτοῦ. Τονίζει δέ  ὅτι «ἡ ἀξίνα εἶναι τώρα πιά κοντά στή ρίζα τῶν δένδρων. Κάθε  δένδρον, πού δέν κάνει καρπόν καλόν κόπτεται σύρριζα καί ρίχνεται στή φωτιά. Ὁ Χριστός, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ κρατάει στό Χέρι Του τό φτυάρι. Ἡ δικαία κρίσις Του,  δηλαδή, εἶναι  ἕτοιμη νά λειτουργήσῃ. Καί θά καθαρίσῃ  τό ἀλῶνι Του καί θά μαζέψῃ τό σιτάρι Του εἰς τήν ἀποθήκη, τό δέ ἄχυρο θά τό κάψῃ  σέ φωτιά, πού δέν σβήνει. Δηλαδή θά ἐγκαταστήσῃ τούς ἐναρέτους, τούς δικαίους  στήν Βασιλείαν Του καί τούς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς, δηλ. τό ἄχυρον θά  τό κατακαύσῃ μέ φωτιά, πού δέν σβήνει ποτέ».

Αὐτά μᾶς τονίζει μέ τό λόγο του καί τή ζωή του ὁ  Ἰωάννης, «τό δῶρον τοῦ Θεοῦ», ὁ Προφήτης τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Καί κρατῶν ἐπί πίνακι τήν κεφαλήν αὐτοῦ, μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμάσωμεν τήν ψυχήν μας νά ὑποδεχθῇ τόν Κύριον.

Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἔλα καί κάψε μέ φωτιά τό ἄχυρον τῶν ἔργων μας, Καθάρισε τήν ψυχή μας. Σύ εἶσαι ὀ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Σύ εἶσαι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν κί ὁ Ερχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ. Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σύ εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ  εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, ὁ Λυτρωτής καί Θεός, τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός, ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς καί χωρίς τή Χάρι Σου δέν μποροῦμε νά κάνουμε ἀπολύτως τίποτε καλόν. Ζητοῦμε τό Ἔλεός Σου. ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά ἀκούσουμε τίς προτροπές τοῦ τιμίου Προδρόμου, νά ἀκούσουμε τή φωνή Σου καί τή μαρτυρία Σου καί νά Σοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Καί, Πρεσβείαις τοῦ Προδρόμου Σου, ἀξίωσέ μας νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Γ΄).

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ

καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ» (Ματθ. στ΄ 33

Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἄν Ἐσύ δέν βασιλεύῃς στήν ψυχή μας, εἴμαστε ζωντανοί νεκροί, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Χωρίς Ἐσένα, δέν θεμελιώνεται κανένα σπιτικό. Ἄν Ἐσύ δέν εἶσαι μαζί μας, ἄν Ἐσύ δέν φυλάξῃς τήν ψυχή μας, τήν Οἰκογένειά μας, τήν πόλι μας, μάταια κοπιάζουμε, μάταια ἀγρυπνοῦμε. Χωρίς Ἐσένα μάταια ἀγωνιζόμαστε. Χωρίς Ἐσένα δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε καλό, μάταιη εἶναι κάθε μας προσπάθεια. Κι’ ἐλπίδα σωτηρίας δέν ὑπάρχει.

Ὅταν κυριεύσῃ τήν ψυχή  ἡ πλεονεξία, ἡ φιλαργυρία, θεριεύουν τά πάθη, διώχνουμε τό Θεό κι’ ὁ Σατανᾶς εἰσέρχεται καί βασιλεύει ἐντός μας.

Μᾶς κυριεύει ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν στή γῆ, γιά τόν ἑαυτό μας καί ὁλοένα βυθιζόμαστε εἰς ἰλύν βυθοῦ. Βυθιζόμαστε στό Βόρβορο τῆς Ὕλης καί  ἀρνούμενοι Ἐσένα Κύριε, τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν, λατρεύουμε τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα καί, ὡς ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη, ὁδεύουμε στόν πραγματικό  θάνατο, στό χωρισμό ἀπό Σένα.

Κύριε, ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Ποιός  ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά μᾶς ὑποδείξῃ τόν ὀρθό τρόπο ζωῆς καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων; Μόνον Σύ, Μακρόθυμε Κύριε. Χωρίς τή Χάρι Σου εἴμαστε  ὁλότελα χαμένοι. Μᾶς βεβαιώνεις, γιά τήν πατρική Πρόνοια, γιά τή στοργική φροντίδα καί τήν Παντοδύναμον προστασία τοῦ Θεοῦ-Πατρός.  Μᾶς ἀποτρέπεις ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, καί μᾶς προτρέπεις νά ἐργαζώμαστε καί νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Δηλαδή:  Νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν δική Σου ἀγάπη πρός τόν Θεόν-Πατέρα, καί νά τήν ἀποδεικνύουμε μέ τά φωτεινά καλά μας ἔργα, θεραπεύοντας τίς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν μας. Καί μᾶς  ἐξηγεῖς: «Ἐφόσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε».

Γίνεσαι τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους μας καί, μέ τή ζωή Σου, μᾶς ὁρίζεις τό σκοπό τῆς ζωῆς μας στή γῆ, πού εἶναι ἡ ζήτησις, ἡ ἐπιδίωξις πρός ἀπόκτησιν, τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τῆς δικαιοσύνης Του: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».

Καί πραγματικά αὐτός, Κύριε Ἰησοῦ, εἶναι ὁ μόνος δρόμο ἐπιστροφῆς στήν πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος, στόν ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν, ὁ μόνος δρόμος, πού μᾶς φέρει κοντά Σου.

Εἷναι πραγματικά μάταιη ἡ μέριμνα, γιά τίς καθημερινές μας ἀνάγκες. Ἐκεῖνος πού φροντίζει γιά τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί γιά τά κρῖνα  τοῦ  ἀγροῦ, γιά τά ἀγριολούλουδα, θά φροντίςῃ καί μᾶς «ὅτι αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν».

Ὁ ἀνδρῶν σοφώτατος Σωκράτης εἶχε τή δική Σου Χάρι, τοῦ  ἀγνώστου τότε, ἀλλά τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅταν δίδασκε γιά τή φροντίδα πού ὀφείλουμε στήν ἀθάνατη ψυχή μας καί ἔλεγε: «ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια καί ἠ τελείωσις τῆς ψυχῆς. Ἔστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον».

Καί Σύ, Κύριε, ὡς πάνσοφος Θεός, μᾶς τονίζεις ὅτι εἶναι ὁλότελα μάταιη ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα καί μᾶς βεβαιώνεις λέγοντας: «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχή αὐτοῦ; Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η΄ 36-37).

Μᾶς ὁδηγεῖς στήν ἀναζήτησι τῆς Βασιλείας  Σου καί τῆς Δικαιοσύνης Σου, διότι, ὅπως τόνισες στή Μάρθα, τήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, «Ἑνός ἐστί χρεία». Καί αὐτό τό Ἕνα, Κύριέ μου, εἶσαι Σύ, τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν. Καί αὐτό τό Ἕνα , μπορεῖ νά τό ἀποκτήσῃ κανείς, μέ ἀδιάκοπη ἀκρόασι καί μελέτη τοῦ ζωοποιοῦ Σου λόγου, ὅταν γίνεται πρᾶξις ζωῆς.

Σύ Κύριε εἶσαι ὁ ἐπιούσιος ἄρτος, ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Καθημερινά Σέ παρακαλοῦμε. «Ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου». Βοήθησέ μας νά καταλάβουμε καλά ὅτι Σύ Βασιλεύεις στίς καρδιές, πού Σέ δέχονται ὡς Θεόν καί Σωτήρα καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου. Καί Βασιλεύεις στίς καθαρές καρδιές. Δηλαδή, Κύριε, βοήθησέ μας, νά καταλάβουμε ὅτι δέν ἀρκεῖ νά λέμε «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου», διότι Σύ, ὡς Φιλάνθρωπος καί Μακρόθυμος, ζητεῖς τήν καρδιά μας, θέλεις τή σωτηρία μας καί, ἀπό καταβολῆς κόσμου ἕστηκες ἐπί τήν θύραν καί κρούεις και περιμένεις νά ἀκούσουμε τή φωνή Σου, νά ἀνοίξουμε τή θύρα, πρᾶγμα, πού σημαίνει νά συμμορφωθοῦμε μέ τό ζωοποιό σου λόγο, πού εἶναι ὄντως τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία.

Βοήθησέ μας νά ἀναζητοῦμε καί ἀγωνιζόμενοι καί ἀκολουθῶντας τά ματωμένα Χνάρια σου, νά ἀποκτήσουμε τή  δικαιοσύνη Σου, δηλαδή νά ἀποκτήσουμε ὅλες τίς ἀρετές καί πάνω ἀπό ὅλα νά ἀποκτήσουμε τήν μητέρα τῶν ἀρετῶν, τη δική Σου Ἀγάπη. Μέ ἕνα λόγο, προϋπόθεσις, γιά νά ἔλθῃ ἡ Βασιλεία Σου καί ἡ δικαιοσύνη Σου, εἶναι, μέ τή Χάρι Σου, νά ἀπομαμακρυνθοῦμε ἀπό κάθε ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, νά ἐναποθεσουμε τήν ἐλπίδα μας, τήν ψυχή μας καί ὅλην τήν φροντίδα μας, μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη, στόν Θεόν-Πατέρα καί νά ἐγκολπωθοῦμε Ἐσένα, τόν Κύριόν μας καί νά κάνουμε πρᾶξι τήν Καινήν Ἐντολήν, τήν Ἀγάπην Σου. Κύριε, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζεις

τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου. Προσπαθῶ, μέ τή Χάρι Σου καί ὁμολογῶ ὅτι δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε  ἄλλον Βασιλιά, ἐκτός ἀπό Σένα, τόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα. Ἐσένα θέλουμε δικό μας Βασιλιά, τόν Κύριον τῆς δόξης. Μονάχα Ἐσένα θέλουμε νά βασιλεύῃς στήν καρδιά μας. Ὡς πῦρ καταναλῖσκον,
ἔλα καί κάψε τό ἄχυρον τῶν ἔργων μας.
Καθάρισε τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μας...
Σύ, ἄκακον Ἀρνίον, Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Κύριος τῶν κυρίων, ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων. Σύ εἶσαι ὁ Νικητής, ὁ Θριαμβευτής.
Σύ καί μόνον Σύ μέ ἕνα φύσημα τοῦ στόματός Σου σκορπίζεις τό Κακόν, κονιορτοποιεῖς τόν υἱόν τῆς ἀπωλείας, τόν Ἀντίχριστον καί τούς  ἀντιχρίστους.
Σύ εἶσαι «ὁ διδούς πᾶσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα». Σύ εἶσαι ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου καί τοῦ καθενός μας ὁ προσωπικός Σωτῆρας. Ὁ μόνος, πού νοιάζεται γιά μᾶς.
Κύριε, «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου, γενηθήτω τό θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».
Γνωρίζουμε, Κύριε, ὅτι Σύ, βασιλεύεις στίς ἀδολες, στίς καθαρές καρδιές, στίς καρδιές, πού μιμοῦνται τό ἅγιον Παράδειγμά Σου καί ἀγαποῦν τόν πλησίον μέχρι
Σταυροῦ καί Θανάτου. Βασιλεύεις στίς καρδιές, πού τρέφουν ἐν κρυπτῷ τόν πεινασμένο, ποτίζουν τό διψασμένο καί κρυφοντύνουν τό γυμνό. Ἐπισκέπτονται τόν ἀσθενή καί τόν φυλακισμένο καί στηρίζουν κάθε ἐμπερίστατο ἀδελφό. Θέλεις Ἔλεος. Ἔλεος  κι’ ὄχι
ψευτοθυσίες. Θέλεις τήν καρδιά μας ἀποκλειστικά δική Σου. Εἷναι ὁ μόνος δρόμος γιά νά ἔλθῃ ἠ Βασιλεία Σου καί νά ἐπικρατήσῃ ἡ Δικαιοσύνη Σου. Γι’  αὐτό ἦλθες κοντά μας καί μᾶς μαθαίνεις τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον θά φέρουμε τή Βασιλεία Σου στή γῆ. Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Κύριε εὐσπλαγχνίσου  μας καί ἐλέησέ μας.
Βοήθησέ μας νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό κάθε ρύπο καί, μέ τή Χάρι σου, νά γίνῃ ἔμψυχος ναός  δικός Σου. Ἀξίωσέ μας νά σέ ὑμνοῦμε καί νά σέ δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Β΄)

ΜΗ  ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ...(Ματθ. στ΄25-34).

Ὁ Πανάγαθος Θεός, μᾶς ἔπλασε ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς. Μᾶς προσέχει. Εἶναι στοργικός Πατέρας καί νοιάζεται πολύ γιά τά παιδιά Του. Μας χαρίζει ὅλα τά ἀγαθά, ὑλικά καί πνευματικά. Καί μπορῶ μέ βεβαιότητα νά πῶ, ὅτι εἶναι ὁ μόνος, πού νοιάζεται γιά μᾶς. «Αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν», λέγει ὁ Πέτρος, καί μᾶς προτρέπει νά ἀναθέτουμε ὅλην τήν μέριμνά μας εἰς Αὐτόν (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Μᾶς περιβάλλει μέ στοργή καί μᾶς σκεπάζει μέ τήν παντοδύναμον προστασίαν Του.

Μᾶς τονίζει δέ ὁ Κύριος ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ὑπηρετοῦμε δύο κυρίους, πού ἔχουν ἀντίθετα Θελήματα. «Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Ὀφείλουμε νά διαλέξουμε ἀνάμεσα στήν ἀγάπη καί τό μῖσος, ἀνάμεσα στό Θεό καί τό Μαμωνᾶ. Μᾶς καλεῖ νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας πᾶσαν Κακίαν. Νά κόψουμε κάθε δεσμό μέ τήν Ὕλη καί τά γήϊνα, νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν, τῆς πλεονεξίας, τῆς φιλαργυρίας καί, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, νά Τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι πρέπει ἡ καρδιά μας νά ἀνήκῃ ἀποκλειστικά καί μόνον εἰς τόν Θεόν.

Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός εἶναι ὀ χορηγός παντός ἀγαθοῦ. Μόνον Αὐτός χαρίζει ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας. Βραβεύει τόν ἐνάρετο βίο καί θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι αὐτός φροντίζει γιά μᾶς. Εὐλογεῖ τήν ἐργασίαν μας, τόν τίμιον ἱδρῶτα μας. Μᾶς συμβουλεύει νά ἀποφεύγουμε τήν ἀργία, πού εἶναι μητέρα πάσης κακίας καί μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γ ιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ. Μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό θησαυρισμό μας στή γῆ καί μᾶς προτρέπει νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Διότι ὅπου εἶναι ὁ Θησαυρός μας, ἐκεῖ εἶναι καί ἠ καρδιά μας.

Μάταιος εἶναι ὁ Θησαυρισμός στή γῆ γιά τόν ἑαυτό μας. Ὅλα τά γήϊνα εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα, μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Γυμνός ἔρχεται ὁ  ἄνθρωπος στόν κόσμο καί γυμνός πάλιν ἐπιστρέφει στή γῆ. Ἀξία ἔχει νά πλουτῇ ὁ ἄνθρωπος εἰς Θεόν. Καί πλουτεῖ  εἰς Θεόν, θησαυρίζει ἐν οὐρανῷ, ὅταν ἐλεεῖ τούς πτωχούς. «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει Θεῷ».

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας  προνοεῖ, φροντίζει γιά τίς ἀνάγκες μας καί λέγει σέ ὅλους μας: «Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν, μή μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καί τί πίητε, μηδέ τῷ σώματι ἡμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχί ἡ ψυχή πλεῖόν ἐστι τῆς ψυχῆς καί τό σῶμα τοῦ ἐνδύματος;».

Δέν λέγει ὁ Κύριος « Μή καλλιεργῆτε τήν γῆν, μή ὑφαίνετε, μή ἐργάζεσθε,...»,  ἀντίθετα εὐλογεῖ τήν ἐργασία καί «ἀνατέλει τόν ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους», πρός  εὐφορίαν τῶν καρπῶν τῆς γῆς καί προστάσσει: «ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τόν ἄρτον σου» καί «ὁ μή ἐργαζόμενος μηδέ ἐσθιέτω». Δέν λέγει,  λοιπόν, μή ἐργάζεσθε, ἀλλά λέγει·  μη μεριμνᾶτε. Ἀποτρέπει ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα. Θεραπεύει τήν ψυχή μας ἀπό τό ἄγχος, πού εἶναι καταλυτικό τῆς προσωπικότητός μας. Τό Ἄγχος μᾶς διαλύει. Καί μᾶς θεραπεύει τήν ψυχή ἀπό τό ἄγχος, μέ τή διαβεβαίωσι ὅτι αὐτός νοιάζεται γιά μᾶς. «Διά τοῦτο μη μεριμνᾶτε...».

Μή φροντίζεται μέ ἀγωνία, γιά τή ζωή σας, τί θά φάγετε, τί θά πίετε, οὔτε γιά τό σῶμα σας τί θά ἐνδυθῆτε. Δέν ἀξίζει  ἡ  ζωή περισσότερο ἀπό τήν τροφή καί τό σῶμα πιο πολύ ἀπό τό ἔνδυμα; Ὁ Θεός λοιπόν, πού σας δίδει τά ἀνώτερα, θά σᾶς δώση καί τά κατώτερα, τήν τροφή δηλαδή καί τό ἔνδυμα. Κυττάξετε τά πετεινά(τά πτηνά) τοῦ οὐρανοῦ, οὔτε σπείρουν οὔτε θερίζουν οὔτε ἀποθηκεύουν, καί ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος τά τρέφει. Σεῖς δέν ἀξίζετε πολύ  περισσότερο ἀπό αὐτά; Ἐξάλλου γιά νά καταλάβετε πόσο ἀνόητη

εἶναι ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν στή γῆ, σᾶς ἐρωτῶ· ποιός ἀπό σᾶς, ὅσον καί ἄν φροντίσῃ,  μπορεῖ νά προσθέσῃ στό ἀνάστημά του ἕνα πῆχυν; Ἀπολύτως κανείς. Τί κατορθώνει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα;

Καί γιατί τόση ἀγωνία καί στενοχώρια, γιά τά ἐνδύματα; Παρατηρήσατε τά κρῖνα τοῦ ἀγροῦ, ναι αὐτά τά ἀγριολούλουδα, πῶς αὐξάνουν· δέν κοπιάζουν οὔτε γνέθουν. Καί ὅμως σᾶς λέγω ὅτι οὔτε ὁ σοφός σέ ἐπινοήσεις Σολομών, μέ ὅλην ξακουσμένην βασιλικήν μεγαλοπρέπειάν του καί λαμπράν περιβολήν του, δέν ντύθηκε τόσο ὥραῖο καί θαυμάσιο ἔνδυμα, ὅπως ντύνεται ἕνα ἀπό αὐτά τά ἀγριολούλουδα. Καί αὐτός ὁ μεγαλοπρεπής Σολομών ζηλεύει τήν ὀμορφιά τους.

Ἐάν λοιπόν, ὁ Θεός τόσο μεγαλόπρεπα ντύνῃ τά ἀγριόχορτα, πού μόνα τους φυτρώνουν στούς ἀγρούς, πού εἶναι προσωρινά, πού ὑπάρχουν  σήμερα καί τά θαυμάζουμε καί  μετά ἀπό λίγο μαραίνονται καί τά ρίχνουμε στή φωτιά καί τά καῖμε, δέν θά φροντίσῃ πολύ περισσότερο γιά σᾶς, ὦ ὀλιγόπιστοι;

Ἀσφαλῶς καί θά φροντίσῃ περισσότερο, γιά τά παιδιά Του, γιά τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας Του.

Γι’ αὐτόν λοιπόν ἀκριβῶς τό λόγο, λέγει ὁ Κύριος, μή ἀφήσετε νά κυριευθῇ ἡ ψυχή σας ἀπό  ἀγωνία, μή μεριμνᾶτε λοιπόν καί μή λέτε, «τί θά φάμε», ἤ «τί θά πιοῦμε» ἤ «τί θά ντυθοῦμε»;  Διότι ὅλα αὐτά τά ἐπιδιώκουν οἱ ἐθνικοί, οἱ ἄπιστοι, οἱ εἰδωλολάτρες. Γνωρίζει ὁ οὐράνιος Πατέρας σας ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπό  ὅλα αὐτά. Ζητεῖτε  δέ πρῶτα τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τή δικαιοσύνη Του καί τότε νά εἶσθε βέβαιοι ὅτι καί ὅλα αὐτά θά σᾶς χορηγηθοῦν. Τόσο ἁπλᾶ.

Ποιός εἶναι, λοιπόν,  τόσον  ἀνόητος, ὥστε νά ἀμφιβάλῃ, γιά τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ;

Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσῃ ὅτι ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί  εὐσπλαγχνίαν  ὁ Θεός, τόν μονογενῆ Του Υἱόν ἔδωκε γιά  νά σώσῃ τά πλάσματά  Του. Καί ἀφοῦ μᾶς ἔδωκε τόν Υἱό Του, πῶς εἶναι δυνατόν νά ὐπάρχουν ἄνθρωποι νά πιστεύουν ὅτι θά μᾶς στερήση τό ψωμί ἤ τό ροῦχο;
Ἐάν λοιπόν ὁ Θεός δέν λογάριασε τόν Υἱόν του καί τόν παρέδωκε στόν ἐπώδυνο σταυρικό θάνατο, πρός χάριν ὅλων μας, καί μάλιστα ὄντων ἁμαρτωλῶν, πῶς  μαζί μέ τόν Χριστόν, δέν θά μᾶς χαρίσῃ τά πάντα;
«Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ  οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχί καί σύν αὐτῷ τά πάντα ἡμῖν χαρίσεται;» (Ρωμ. η΄ 32).

«Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς ἐσταυρώθη δι' ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».