ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. η΄ 5-13).

Ἡ ζωντανή, ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη,

πίστις τοῦ ἑκατοντάρχου.

«Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην

εἰσέλθῃς· ἀλλά μόνον εἰπέ λόγῳ, καί ἰαθήσεται 
ὁ παῖς μου» (Ματθ. η΄ 8).

Ὁ  ρωμαῖος Ἑκατόνταρχος ἦτο εἰδωλολάτρης, ἀλλά ἀπό καιρό εἶχε στραφῆ πρός τήν ἀληθινήν θεοσέβειαν. Ἡ συναναστροφή μέ τούς Ἰουδαίους ἔγινε ἀφορμή νά παρακολουθῇ τά κηρύγματα τῆς Ἑβραϊκῆς Συναγωγῆς τῆς Καπερναούμ, τήν ὁποίαν, αὐτός ᾠκοδόμησε, ὅπως ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς καί νά μελετᾷ τίς Προφητείες περί τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσίου. Ἦταν προσήλυτος. Μέ λαχτάρα περίμενε κι’ αὐτός τόν Ἐρχομό τοῦ Μεσσίου. Ὁ Ἑκατόνταρχος πίστευε στό Θεό καί ἡ πίστις του εἶχε περιεχόμενο. Δέν ἦταν ψόφια, νεκρή πίστις. Δέν ἦταν πίστις δαιμονική. Διότι, ὥς γνωστόν καί τά δαιμόνια πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν τήν παντοδυναμίαν τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχει ὅμως περιεχόμενον τά «ἔργα τῆς ἀγάπης». Εἶναι πίστις νεκρά. Ἡ Πίστις ὅμως τοῦ ἑκατοτάρχου ἦταν «πίστις δι’ ἀγάπη ἐνεργουμένη». Ἦταν πίστις ζωντανή, περιεχόμενον εἶχε τά ἔργα τῆς ἀγάπης πρός δόξαν Θεοῦ. Καί ἡ ζωντανή του πίστις ἀποδεικνύεται ἀπό τό ἐνδιαφέρον του πρός τόν  παράλυτον «δοῦλον» του. Σέ μια ἐποχή πού «ὁ δοῦλος» ἦταν ἀντικείμενον συναλλαγῆς, ἦταν πρᾶγμα (res) καί συγκαταλέγονταν μεταξύ τῶν ἀλόγων ζώων, τόν πωλοῦσαν ἤ τόν ἀγόραζαν στήν ἀγορά ἤ τόν ἔριχναν στά ἀμφιθέτρα, γιά νά μονομαχοῦν μέ θηρία. Ἀντίθετα πρός τούς ἄλλους ὁ Ἑκατόνταρχος  ἀγαποῦσε τό δοῦλο καί ὅταν ἀρρώστησε, παρέλυσε, δέν τόν ἐγκατέλειψε, ἀλλά προσπαθοῦσε νά τόν θεραπεύσῃ.

Ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Μεσσίας ἦλθε κηρύσσων τό  Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, τότε προσῆλθεν αὐτῷ  παρακαλῶν Αὐτόν καί λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου, ὁ δοῦλος μου εἶναι στό σπίτι κατάκοιτος, παράλυτος καί βασανίζεται τρομερά ἀπό ἀφόρητους πόνους.

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὡς Θεός,  γνωρίζει, ὡς

καρδιογνώστης, τήν φιλαδελφίαν, τήν ἀγάπην, τοῦ ἑκατοτάρχου πρός τόν δοῦλον του. Γνωρίζει, δηλαδή, τό περιεχόμενον τῆς θερμῆς τῆς ζωντανῆς του πίστεως. Γνωρίζει τό ἔλεος, τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον καί μάλιστα πρός τόν καταφρονημένον ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του «δοῦλον» του καί βραβεύει τήν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην πίστιν του καί τοῦ ἀποκρίνεται ὁ Ἰησοῦς λέγων·

«Ἐγώ ἐλθών θεραπεύσω αὐτόν».

Τότε ὁ Ἑκατόνταρχος ἀποδεικνύει ὅλον τόν πλοῦτον τῆς ψυχῆς του καί λέγει στό Χριστό:

«Κύριε καί Θεέ μου, ὁ πόνος τοῦ πάσχοντος δούλου μου, μέ ὡδήγησαν κοντά Σου, καί μέ δέος τόλμησα νά προσπέσω στά πόδια Σου καί νά Σέ παρακαλέσω νά τόν θεραπεύσῃς. Ὁμολογῶ, Κύριε ὅτι δέν εἶμαι ἄξιος,  εἶμαι ἀνάξιος. Ἔχω βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου ἐνώπιόν Σου, Κύριε. Δέν εἶμαι ἄξιος ἵνα μου ὑπό στήν στέγην εἰσέλθῃς, δέν εἶμαι ἄξιος νά μπῇς στό σπίτι μου. Ἀλλά  πές ἕνα μόνον λόγο καί   θά θεραπευθῇ ἀμέσως ὁ δοῦλος μου. Διότι καί ἐγώ, πού εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος ὑπό τήν ἐξουσίαν ἄλλων, τῶν ἀνωτέρων μου, ἔχω ὑπό τάς διαταγάς μου στρατιῶτες καί σέ τοῦτον «πήγαινε» καί πηγαίνει καί στόν ἄλλον «Ἔλα», καί ἔρχεται καί στό δοῦλο μου, «κάνε τοῦτο» καί τό κάνει.

Ὅταν ὁ Κύριος ἄκουσε τήν ἐξομολόγησι τοῦ Ἑκατοντάρχου ἐθαύμασε τήν ζωντανή, τή θερμή Πίστι του, τήν ἀγάπη του, τήν ταπείνωσί του, τήν βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός του. Καί τόν προέβαλε ὡς ὑπόδειγμα ζώσης πίστεως καί διεκήρυξε: «Σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι οὔτε μεταξύ τῶν Ἰσραηλιτῶν δέν βρῆκα τόσον μεγάλη πίστι».
Σᾶς λέγω δέ ὅτι πολλοί θά ἔλθουν ἀπό τήν Ἀνατολή καί τή Δύσι καί θά καθίσουνε στό τραπέζι μαζί μέ τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἐνῷ τά παιδιά τῆς Βασιλείας, ἐξ  αἰτίας τῆς  ἀπιστίας τους καί τῆς ἀκαρπίας τους, θά ριφθοῦν στό σκοτάδι  τό ἀπομακρυσμένο ἀπό τή Βασιλεία. Ἐκεῖ θά βρίσκονται μέσα στόν κλαυθμό καί τό τρίξιμο τῶν δοντιῶν. Καί βραβεύοντας τόν ἐνάρετο καί θεοσεβῆ Ἑκατόνταρχο, τοῦ εἶπε: «Πήγαινε καί θά γίνῃ ὅπως πίστεψες». Καί θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος του κατά τήν ὥραν ἐκείνην.
Πιστός, ἁγνός, ταπεινός, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, ὁ Ἑκατοντάρχης, γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός, παράδειγμα πρός μίμησιν σέ ὅλους μας. Ὑποδειγματική εἶναι ἡ πίστις του, ὑποδειγματική καί ἡ τρυφερότητα καί ἠ στοργή του πρός τόν πλησίον καί πρός κάθε περιφρονημένον καί δυστυχῆ συνάνθρωπον. Ἀλλά κυρίως μᾶς ὑποδεικνύει ὁποία πρέπει νά εἶναι ἠ στάσις μας  ἐνώπιον τοῦ τρισαγίου Θεοῦ.
Κύριε, δέν εἶμαι ἱκανός ἵνα μου ὐπό τήν στέγην εἰσέλθῃς...
Μᾶς συγκλονίζει πράγματι ἡ ὁμολογία του. Πόσοι ἀπό μᾶς ἔχουμε συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός μας μπροστά στόν πανάγιον Θεόν;

Πλησιάζουμε εἰς τήν θείαν Κοινωνίαν, μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί Ἀγάπης;

Κάνουμε τήν πρέπουσα προετοιμασία; Καθαρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί
πνεύματος;
Ἐπιτελοῦμεν ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὅταν προσερχόμεθα καί μεταλαμβάνουμε τό ἄχραντον σῶμα καί τό τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν;
Καλόν εἶναι, ὅσο εἶναι καιρός, ὅλοι μας νά περισυλλεγοῦμε, νά ἔλθῃ ὁ καθένας μας εἰς ἑαυτόν. Εἶναι ἀναγκαῖον νά περισυλλεγοῦμε, νά γίνῃ ἀπό
ὅλους μας ἕνας ἐνσυνείδητος αὐτοέλεγχος. Νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία καί εἰλικρινῆ, ἔμπρακτη  μετάνοια καί νά βάλλουμε «ἀρχήν» στή ζωή μας. Νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις καί μέ ὁδηγόν τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του,  καί, ὡς ναοί Θεοῦ ζῶντος νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν ἀκαταπαύστως εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.