«ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ Τῌ ΕΡΗΜῼ ...»

ΙΩΑΝΝΗΣ, ὁ Πρόδρομος τοῦ Κυρίου.

Κύριε, ἔρημος εἶναι ἡ ζωή μας, χωρίς Ἐσένα.

Δέν εἶσαι μόνον τῶν Ἐθνῶν ἡ προσδοκία, ἀλλ’
εἶσαι ἡ λαχτάρα, ἡ προσδοκία ὅλων μας.
«Κενή», ἄδεια εἶναι ἡ Ψυχή καί ἡ ζωή μας,
Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, χωρίς τό
δικό σου φῶς, χωρίς τή δική σου εὐλογημένη
Παρουσία. Καί μιά εἶναι ἡ λαχτάρα μας...
Προσμένουμε τόν Ἐρχομό Σου. Ἔρχου ταχύ.
Εἶσαι ἡ μοναδική, ἡ μόνη μας ἐλπίδα !

Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, εὐλογημένο ἄς

εἶναι τό Ὄνομά Σου! Μέγα Σου τό Ἔλεος!
Εἶδες τήν τρεμοσβήνουσα λυχνία. Ἡ ψυχή μας
τρεμοσβήνη κι’ ἔρχεσαι ἀθόρυβα καί τῆς δίνεις
ζωή. Πραγματοποιεῖς τήν προαιώνια Βουλή Σου,
γιά τή σωτηρία μας, ἁμαρτωλῶν ἡμῶν ὄντων.

Θεέ μου, ἔφθασ’ ἐπί τέλους ὁ καιρός, τό πλήρωμα τοῦ χρόνου. Ἁποκαλύπτεις σ’ ἐμᾶς τούς  εὐτελεῖς, τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον, τό μυστήριον τό κεκρυμμένον ἀπό αἰώνων ἐν Σοί, τῷ Θεῷ ἡμῶν». Φανερώνεις σ’ ἐμᾶς τό μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, γιά τή σωτηρία τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος Σου, Θεέ μου, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων», νά σπογίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ  τόν πόνο μας, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τή δουλεία τῶν  παθῶν καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν ὄντως ζωήν, τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον.

Τοῦτο τό μυστήριον δέν τό χωράει ὀ νοῦς μας!...
Πατέρα μας οὐράνιε, ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά Σου!  Σέ εὐχαριστοῦμε καί γιά τήν ἄφατη θεϊκή σου συγκατάβασι καί γιά τόν Ἄγγελον, πού ἀποστέλλεις ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ  Χριστοῦ, γιά νά προετοιμάσῃ τίς ἔρημες καρδιές μας πρός ὑποδοχήν Αὐτοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ.

«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν
Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους αὐτοῦ» (Ἡσ. μ΄3.Ματθ. γ΄3). Ἔρχεται ὁ Πρόδρομος «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Καί ἀκούγεται ἡ φωνή του, ὡς βροντή, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, καί κράζει: Μετανοεῖτε· «ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν Κύριου, εὐθείας ποιεῖτε τάς τρίβους αὐτοῦ». Βροντοφωνάζει ὁ Πρόδρομος:
«Εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά καταλάβετε καλά καί νά μετανοήσετε γιά τα λάθη σας. Νά ξεριζώσετε ἀπό τήν ψυχή σας τά ἀγκάθια καί τούς τριβόλους τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, νά συντρίψετε καί νά θανατώσετε τόν Ὄφι, πού φωλιάζει μέσα σας  καί θανατώνει τήν ψυχή σας, νά συτρίψετε τόν Ἐγωϊσμό, τήν Ψευτιά, τήν ὑποκρισία καί τή σκληρότητά σας, καί ἔτσι μέ καθαρή καρδιά, νά ὑποδεχθῆτε  ἄξια τόν Κύριον, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ».
Κύριε, Σ’ εὐχαριστοῦμε, πού ἔστειλες τόν Ἄγγελόν Σου, τέλειον ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς, ζωῆς ἁπλῆς, ἁγνῆς, πνευματικῆς, ἁγίας ζωῆς.
Ὁ Ἰωάννης «εἶχε ἔνδυμα ἀπό τριχῶν καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ, ἡ δέ τροφή αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες καί μέλι ἄγριον» καί ἦταν   χαρούμενος ὑπηρέτης τῆς προαιωνίου Βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Ἦταν αφιερωμένος στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀφυπνιστικόν εἶναι τό κήρυγμά του.
Ἔχει βαθειά  συνείδησιν τῆς ἀποστολῆς του. Ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ προετοιμάζει τίς ψυχές καί βροντοφωνάζει στήν ἐρημιά τοῦ κόσμου, πού βρίσκεται θεληματικά στό σκοτάδι: Μετανοεῖτε· «ξεριζῶστε μεσ’ ἀπ’ τήν καρδιά σας «πᾶσαν κακίαν». Ὑποδεχθῆτε τόν Λυτρωτήν. Δεχθῆτε στήν καρδιά σας τόν Ἐρχόμενον, τόν Βασιλιά τῆς Δόξης. Καί σεῖς πωρωμένοι, ἀμετανόητοι, Ψεῦστες, Ὑποκριτές, μετανοεῖτε· «γεννήματα ἐχιδνῶν, ὀχιές γεμᾶτες δηλητήριον, ποιός σᾶς ὡδήγησε νά φύγετε καί νά σωθῆτε ἀπό τήν ὀργήν, πού πρόκειται ὕστερα ἀπό λίγον νά ξεσπάσῃ;
Ποιήσατε καρπόν ἄξιον τῆς μετανοίας. Μή ἀπατᾶτε τόν ἑαυτόν σας. Πᾶψτε νά ἰσχυρίζεσθε ὅτι ἔχετε πατέρα τόν Ἀβραάμ. Διότι μπορεῖ ὁ Θεός κι’ ἀπό αὐτές ἐδῶ τίς πέτρες νά ἀναστήσῃ ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ.
Ἑτοιμάσατε, καθαρίσατε τήν καρδιά σας νά ὑποδεχθῇ τό Λυτρωτή, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Ἐγώ σᾶς βαπτίζω μέ νερό «εἰς μετάνοιαν».
ΕΚΕΙΝΟΣ ὅμως, ὁ Εὐλογημένος, ὁ Ἐρχόμενος, πού ἔρχεται ὕστερα ἀπό μένα, εἶναι ἰσχυρότερός μου. Ἐγώ δέν εἶμαι ἱκανός, οὔτε ὡς ἔσχατος δοῦλος Του, νά βαστάσω τά ὑποδήματά Του. Δέν εἶμαι ἄξιος οὔτε νά λύσω τό κορδόνια ἀπό τά ὑποδήματά Του. Ἐγά εἶμαι ταπεινός δοῦλος Του.
ΕΚΕΙΝΟΣ εἶναι ὀ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, πού γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. ΑΥΤΟΣ θά σᾶς βαπτίσῃ μέ Πνεῦμα ἅγιον καί μέ  τό πῦρ, μέ τή φωτιά  τῆς Χάριτός Του. Καί σᾶς τονίζω ἀπό τώρα·

«ΕΚΕΙΝΟΝ δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι».

Ἡ χαρά μου ὁλοκληρώθηκε. Ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου ἐκπληρώθηκε. Ὁ προσδοκώμενος ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανόν καί εἶναι ἀνώτερος ἀπό ὅλους. Ἔρχεται καί δίνει μαρτυρία καί φανερώνει στόν κόσμο ἐκεῖνο, πού ὡς Υἱός, μόνος αὐτός ἔχει  ἴδει καί ἔχει ἀκούσει  ἀπό τόν Πατέρα, διότι Αὐτός εἶναι τό απαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός, καί δυστυχῶς κανείς δέν δέχεται τή μαρτυρία Του. Ἐκεῖνος πού δέχεται τή μαρτυρία Του, βεβαιώνει ὅτι ὁ θεός εἶναι ἀληθινός. Ἐκεῖνος, τόν  ὁποῖον ἔστειλε ὁ Θεός λαλεῖ τά λόγια τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ Θεός δέν δίνει  μέ μέτρον τό Πνεῦμα. Αὑτός κατέχει τήν πλήρη καί ἀπόλυτον θείαν Ἀποκάλυψιν. Ὁ Πατέρας ἀγαπᾶ τόν Υἱόν καί παρέδωκε τά πάντα στά Χέρια Του. Ἐκεῖνος, πού πιστεύει στόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἔχει ζωήν αἰώνιον. Αὐτός εἶναι ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ματθ. γ΄ 3-11. Ἰωάν. α΄ 29.γ΄ 29-36). Καί δέν παύει ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος νά καλεῖ ὅλους μας εἰς μετάνοιαν καί προετοιμασίαν πρός ὑποδοχήν τοῦ Ἐρχομένου Λυτρωτοῦ. Τονίζει δέ  ὅτι «ἡ ἀξίνα εἶναι τώρα πιά κοντά στή ρίζα τῶν δένδρων. Κάθε  δένδρον, πού δέν κάνει καρπόν καλόν κόπτεται σύρριζα καί ρίχνεται στή φωτιά. Ὁ Χριστός, ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ κρατάει στό Χέρι Του τό φτυάρι. Ἡ δικαία κρίσις Του,  δηλαδή, εἶναι  ἕτοιμη νά λειτουργήσῃ. Καί θά καθαρίσῃ  τό ἀλῶνι Του καί θά μαζέψῃ τό σιτάρι Του εἰς τήν ἀποθήκη, τό δέ ἄχυρο θά τό κάψῃ  σέ φωτιά, πού δέν σβήνει. Δηλαδή θά ἐγκαταστήσῃ τούς ἐναρέτους, τούς δικαίους  στήν Βασιλείαν Του καί τούς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλούς, δηλ. τό ἄχυρον θά  τό κατακαύσῃ μέ φωτιά, πού δέν σβήνει ποτέ».

Αὐτά μᾶς τονίζει μέ τό λόγο του καί τή ζωή του ὁ  Ἰωάννης, «τό δῶρον τοῦ Θεοῦ», ὁ Προφήτης τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Καί κρατῶν ἐπί πίνακι τήν κεφαλήν αὐτοῦ, μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμάσωμεν τήν ψυχήν μας νά ὑποδεχθῇ τόν Κύριον.

Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἔλα καί κάψε μέ φωτιά τό ἄχυρον τῶν ἔργων μας, Καθάρισε τήν ψυχή μας. Σύ εἶσαι ὀ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Σύ εἶσαι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν κί ὁ Ερχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ. Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σύ εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ  εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, ὁ Λυτρωτής καί Θεός, τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός, ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς καί χωρίς τή Χάρι Σου δέν μποροῦμε νά κάνουμε ἀπολύτως τίποτε καλόν. Ζητοῦμε τό Ἔλεός Σου. ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά ἀκούσουμε τίς προτροπές τοῦ τιμίου Προδρόμου, νά ἀκούσουμε τή φωνή Σου καί τή μαρτυρία Σου καί νά Σοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Καί, Πρεσβείαις τοῦ Προδρόμου Σου, ἀξίωσέ μας νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.