ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Β΄)

ΜΗ  ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ...(Ματθ. στ΄25-34).

Ὁ Πανάγαθος Θεός, μᾶς ἔπλασε ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς. Μᾶς προσέχει. Εἶναι στοργικός Πατέρας καί νοιάζεται πολύ γιά τά παιδιά Του. Μας χαρίζει ὅλα τά ἀγαθά, ὑλικά καί πνευματικά. Καί μπορῶ μέ βεβαιότητα νά πῶ, ὅτι εἶναι ὁ μόνος, πού νοιάζεται γιά μᾶς. «Αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν», λέγει ὁ Πέτρος, καί μᾶς προτρέπει νά ἀναθέτουμε ὅλην τήν μέριμνά μας εἰς Αὐτόν (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Μᾶς περιβάλλει μέ στοργή καί μᾶς σκεπάζει μέ τήν παντοδύναμον προστασίαν Του.

Μᾶς τονίζει δέ ὁ Κύριος ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ὑπηρετοῦμε δύο κυρίους, πού ἔχουν ἀντίθετα Θελήματα. «Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Ὀφείλουμε νά διαλέξουμε ἀνάμεσα στήν ἀγάπη καί τό μῖσος, ἀνάμεσα στό Θεό καί τό Μαμωνᾶ. Μᾶς καλεῖ νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας πᾶσαν Κακίαν. Νά κόψουμε κάθε δεσμό μέ τήν Ὕλη καί τά γήϊνα, νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν, τῆς πλεονεξίας, τῆς φιλαργυρίας καί, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, νά Τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι πρέπει ἡ καρδιά μας νά ἀνήκῃ ἀποκλειστικά καί μόνον εἰς τόν Θεόν.

Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός εἶναι ὀ χορηγός παντός ἀγαθοῦ. Μόνον Αὐτός χαρίζει ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας. Βραβεύει τόν ἐνάρετο βίο καί θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι αὐτός φροντίζει γιά μᾶς. Εὐλογεῖ τήν ἐργασίαν μας, τόν τίμιον ἱδρῶτα μας. Μᾶς συμβουλεύει νά ἀποφεύγουμε τήν ἀργία, πού εἶναι μητέρα πάσης κακίας καί μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γ ιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ. Μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό θησαυρισμό μας στή γῆ καί μᾶς προτρέπει νά θησαυρίζουμε θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Διότι ὅπου εἶναι ὁ Θησαυρός μας, ἐκεῖ εἶναι καί ἠ καρδιά μας.

Μάταιος εἶναι ὁ Θησαυρισμός στή γῆ γιά τόν ἑαυτό μας. Ὅλα τά γήϊνα εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα, μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Γυμνός ἔρχεται ὁ  ἄνθρωπος στόν κόσμο καί γυμνός πάλιν ἐπιστρέφει στή γῆ. Ἀξία ἔχει νά πλουτῇ ὁ ἄνθρωπος εἰς Θεόν. Καί πλουτεῖ  εἰς Θεόν, θησαυρίζει ἐν οὐρανῷ, ὅταν ἐλεεῖ τούς πτωχούς. «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει Θεῷ».

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας  προνοεῖ, φροντίζει γιά τίς ἀνάγκες μας καί λέγει σέ ὅλους μας: «Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν, μή μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καί τί πίητε, μηδέ τῷ σώματι ἡμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχί ἡ ψυχή πλεῖόν ἐστι τῆς ψυχῆς καί τό σῶμα τοῦ ἐνδύματος;».

Δέν λέγει ὁ Κύριος « Μή καλλιεργῆτε τήν γῆν, μή ὑφαίνετε, μή ἐργάζεσθε,...»,  ἀντίθετα εὐλογεῖ τήν ἐργασία καί «ἀνατέλει τόν ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους», πρός  εὐφορίαν τῶν καρπῶν τῆς γῆς καί προστάσσει: «ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τόν ἄρτον σου» καί «ὁ μή ἐργαζόμενος μηδέ ἐσθιέτω». Δέν λέγει,  λοιπόν, μή ἐργάζεσθε, ἀλλά λέγει·  μη μεριμνᾶτε. Ἀποτρέπει ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα. Θεραπεύει τήν ψυχή μας ἀπό τό ἄγχος, πού εἶναι καταλυτικό τῆς προσωπικότητός μας. Τό Ἄγχος μᾶς διαλύει. Καί μᾶς θεραπεύει τήν ψυχή ἀπό τό ἄγχος, μέ τή διαβεβαίωσι ὅτι αὐτός νοιάζεται γιά μᾶς. «Διά τοῦτο μη μεριμνᾶτε...».

Μή φροντίζεται μέ ἀγωνία, γιά τή ζωή σας, τί θά φάγετε, τί θά πίετε, οὔτε γιά τό σῶμα σας τί θά ἐνδυθῆτε. Δέν ἀξίζει  ἡ  ζωή περισσότερο ἀπό τήν τροφή καί τό σῶμα πιο πολύ ἀπό τό ἔνδυμα; Ὁ Θεός λοιπόν, πού σας δίδει τά ἀνώτερα, θά σᾶς δώση καί τά κατώτερα, τήν τροφή δηλαδή καί τό ἔνδυμα. Κυττάξετε τά πετεινά(τά πτηνά) τοῦ οὐρανοῦ, οὔτε σπείρουν οὔτε θερίζουν οὔτε ἀποθηκεύουν, καί ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος τά τρέφει. Σεῖς δέν ἀξίζετε πολύ  περισσότερο ἀπό αὐτά; Ἐξάλλου γιά νά καταλάβετε πόσο ἀνόητη

εἶναι ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν στή γῆ, σᾶς ἐρωτῶ· ποιός ἀπό σᾶς, ὅσον καί ἄν φροντίσῃ,  μπορεῖ νά προσθέσῃ στό ἀνάστημά του ἕνα πῆχυν; Ἀπολύτως κανείς. Τί κατορθώνει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα;

Καί γιατί τόση ἀγωνία καί στενοχώρια, γιά τά ἐνδύματα; Παρατηρήσατε τά κρῖνα τοῦ ἀγροῦ, ναι αὐτά τά ἀγριολούλουδα, πῶς αὐξάνουν· δέν κοπιάζουν οὔτε γνέθουν. Καί ὅμως σᾶς λέγω ὅτι οὔτε ὁ σοφός σέ ἐπινοήσεις Σολομών, μέ ὅλην ξακουσμένην βασιλικήν μεγαλοπρέπειάν του καί λαμπράν περιβολήν του, δέν ντύθηκε τόσο ὥραῖο καί θαυμάσιο ἔνδυμα, ὅπως ντύνεται ἕνα ἀπό αὐτά τά ἀγριολούλουδα. Καί αὐτός ὁ μεγαλοπρεπής Σολομών ζηλεύει τήν ὀμορφιά τους.

Ἐάν λοιπόν, ὁ Θεός τόσο μεγαλόπρεπα ντύνῃ τά ἀγριόχορτα, πού μόνα τους φυτρώνουν στούς ἀγρούς, πού εἶναι προσωρινά, πού ὑπάρχουν  σήμερα καί τά θαυμάζουμε καί  μετά ἀπό λίγο μαραίνονται καί τά ρίχνουμε στή φωτιά καί τά καῖμε, δέν θά φροντίσῃ πολύ περισσότερο γιά σᾶς, ὦ ὀλιγόπιστοι;

Ἀσφαλῶς καί θά φροντίσῃ περισσότερο, γιά τά παιδιά Του, γιά τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας Του.

Γι’ αὐτόν λοιπόν ἀκριβῶς τό λόγο, λέγει ὁ Κύριος, μή ἀφήσετε νά κυριευθῇ ἡ ψυχή σας ἀπό  ἀγωνία, μή μεριμνᾶτε λοιπόν καί μή λέτε, «τί θά φάμε», ἤ «τί θά πιοῦμε» ἤ «τί θά ντυθοῦμε»;  Διότι ὅλα αὐτά τά ἐπιδιώκουν οἱ ἐθνικοί, οἱ ἄπιστοι, οἱ εἰδωλολάτρες. Γνωρίζει ὁ οὐράνιος Πατέρας σας ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπό  ὅλα αὐτά. Ζητεῖτε  δέ πρῶτα τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τή δικαιοσύνη Του καί τότε νά εἶσθε βέβαιοι ὅτι καί ὅλα αὐτά θά σᾶς χορηγηθοῦν. Τόσο ἁπλᾶ.

Ποιός εἶναι, λοιπόν,  τόσον  ἀνόητος, ὥστε νά ἀμφιβάλῃ, γιά τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ;

Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσῃ ὅτι ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί  εὐσπλαγχνίαν  ὁ Θεός, τόν μονογενῆ Του Υἱόν ἔδωκε γιά  νά σώσῃ τά πλάσματά  Του. Καί ἀφοῦ μᾶς ἔδωκε τόν Υἱό Του, πῶς εἶναι δυνατόν νά ὐπάρχουν ἄνθρωποι νά πιστεύουν ὅτι θά μᾶς στερήση τό ψωμί ἤ τό ροῦχο;
Ἐάν λοιπόν ὁ Θεός δέν λογάριασε τόν Υἱόν του καί τόν παρέδωκε στόν ἐπώδυνο σταυρικό θάνατο, πρός χάριν ὅλων μας, καί μάλιστα ὄντων ἁμαρτωλῶν, πῶς  μαζί μέ τόν Χριστόν, δέν θά μᾶς χαρίσῃ τά πάντα;
«Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ  οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχί καί σύν αὐτῷ τά πάντα ἡμῖν χαρίσεται;» (Ρωμ. η΄ 32).

«Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς ἐσταυρώθη δι' ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».