ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Ἡ ᾨδή, ὁ ὕμνος τοῦ Ζαχαρίου.

Ὅταν συμπληρώθηκε ὁ καιρός νά γεννήσῃ, ἡ Ἐλισάβετ ἐγέννησεν υἱόν. Οἱ γείτονες καί οἱ συγγενεῖς ἄκουσαν ὅτι ὁ Κύριος ἔδειξε μεγάλη εὐσπλαγχνίαν καί φρόντισε νά τήν ἀπαλλάξῃ ἀπό τό ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας καί ἔχαιρον μαζί της.
Ὅταν τό παιδί ἔγινε ὀκτώ ἡμερῶν ἦλθαν νά τοῦ κάνουν περιτομή καί ἤθελαν νά τοῦ δώσουν τό ὄνομα τοῦ Πατέρα του, τό ὄνομα Ζαχαρίας. Ἀλλά ἡ μητέρα εἶπε, «Ὄχι, θά ὀνομασθῇ Ἰωάννης, πού σημαίνει: «δῶρον Θεοῦ». Καί αὐτοί τῆς εἶπαν· «Κανείς ἀπό τούς συγγενεῖς σου δέν ἔχει τό ὄνομα αὐτό». Μέ νοήματα δέ ρωτοῦσαν τόν πατέρα του πῶς ἤθελε αὐτός νά τό ὀνομάσουν. Καί αὐτός ζήτησε μικρή πλάκα καί ἔγραψε τά ἑξῆς: «Ἰωάννης ἐστί τό ὄνομα αὐτοῦ». Καί ὅλοι θαύμασαν.

Ἄνοιξε δέ ἀμέσως τό στόμα αὐτοῦ, λύθηκε ἡ γλῶσσα αὐτοῦ καί εὐλογοῦσε τόν Θεόν. Καί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς γύρω περιοχῆς κυριεύτηκαν ἀπό δέος. Καί τά γεγονότα αὐτά διαδόθηκαν σέ ὁλόκληρη τήν ὀρεινή περιοχή τῆς Ἰουδαίας.

Καί ὅσοι τά ἄκουσαν τά ἔβαλαν στήν καρδιά τους καί ἔλεγαν· «Τί ἆραγε θά γίνῃ τό παιδί αὐτό;».
Καί πραγματικά τό Χέρι τοῦ Θεου ἦταν μαζί Του. Τό προστάτευε ὁ Θεός. Καί ὁ Ζαχαρίας, ὁ πατέρας του πλημμύρισε ἀπό Ἅγιον Πνεῦμα καί προεφήτευσε γιά τήν ἔλευσι τοῦ Μεσσίου καί γιά τήν ἀποστολή τοῦ παιδίου. Συνέθεσε δέ τόν θαυμάσιον αὐτόν
εὐχαριστήριον ὕμνον καί εἶπε:

«Ἄς εἶναι εὐλογημένος ὁ Ἕνας καί μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ ὁποῖος ἐπισκέπτεται διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του τό Λαό Του καί τοῦ χαρίζει τή λύτρωσι. Γιά χάρι μας στέλνει  ἕνα δυνατό Σωτήρα ἀπό τή γενιά τοῦ Δαβίδ,  τοῦ δούλου Του, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε ὑποσχεθῇ, διά τοῦ στόματος τῶν ἁγίων Του προφητῶν, αἰῶνες πρίν.

Μᾶς στέλνει τό Ἰησοῦν, τόν Σωτήρα, γιά νά μᾶς σώσῃ ἀπό τούς  ὁρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς μας καί ἀπό τά χέρια ὅλων ἐκείνων, πού μᾶς μισοῦν. Ἔρχεται γιά νά  δείξῃ ἔλεος στούς πατέρας μας καί νά θυμηθῇ  καί νά ἐκπληρώσῃ τήν ἅγια  διαθήκη καί νά τηρήσῃ τόν ὅρκο, πού ἔδωσες, Θεέ μου, στόν πατέρα μας τόν Ἀβραάμ. Ἔρχεται ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, καί μᾶς δίνει τή Χάρι του καί τή δύναμί Του καί μᾶς ἀξιώνει,  ἀφοῦ σωθοῦμε ἀπό τά χέρια τῶν ἔχθρῶν μας, νά Τόν λατρεύουμε ἄφοβα, «ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ». Νά Τόν λατρεύουμε σάν ἄνθρωποι δικοί Του, σάν ἄνθρωποι πού Τοῦ ἀνήκουμε. Νά ζοῦμε, δηλαδή,

εὐσεβῶς, καθώς πρέπει ἁγίοις, νά πράττουμε τό σωστό ἐνώπιόν Του, σέ ὅλη μας τή ζωή.

Καί σύ, παιδί μου, θά ὀνομασθῇς προφήτης Ὑψίστου. Διότι θά προπορευθῇς, θά βαδίσῃς μπροστά ἀπό τόν Κύριο, γιά νά προετοιμάσῃς τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, νά ἑτοιμάσῃς τούς δρόμους Του, νά γνωστοποιήσῃς στό Λαό Του τόν Σωτήρα καί τήν σωτηρία πού φέρει.

Θεέ μου, Σέ εὐχαριστῶ,καί γιά τό παιδί πού μοῦ χάρισες καί τό τίμησες τόσον καί τό ἀνέδειξες τίμιον Πρόδρομον τοῦ Υἱοῦ Σου, νά γνωρίσῃ  σέ ὅλους μας τόν Σωτῆρα καί τήν σωτηρίαν διά τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, χάρις στό  ἄπειρον ἔλεος καί τήν Εὐσπλαγχνίαν Σου. Σέ εὐχαριστῶ διότι ἐπισκέπτεσαι τό Λαό Σου διά τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ Σου, ὁ ὁποῖος ἀνατέλλει ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ  ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, σέ ὅλους ἐμᾶς , πού καθώμαστε στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου καί ἔρχεται κοντά μας, γιά  νά ὁδηγήσῃ τά βήματά μας στό δρόμο τῆς εἰρήνης» (Λουκ. α΄ 68-79).

 Παραθέσαμε σέ ἐλεύθερη ἀπόδοσι τόν θαυμάσιον πραγματικά εὐχαριστήριον ὕμνον τοῦ Ζαχαρίου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στήν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου καί στήν ἀποστολήν Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὁ ὕμνος διαγράφει τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας  στή γῆ. Καί τελικός σκοπός μας εἶναι νά προετοιμάσωμε τήν ψυχή μας πρός ὑποδοχήν τοῦ  Χριστοῦ. Νά καταστήσωμεν τήν ψυχήν μας, ὡς ἔμψυχον Ναόν καί κατοικητήριον τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ

Κύριος, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς ἔρχεται καί «ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει». Μᾶς βεβαιώνει δέ καί λέγει: «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ»(Ἀποκ. γ΄ 20).

Καί ἀκούω τήν φωνήν τοῦ Χριστοῦ, σημαίνει: «Πιστεύω σ’ αὐτόν ὡς Θεόν καί Σωτήρα τοῦ κόσμου,  Τόν λατρεύω ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ καί Τοῦ ἀνοίγω τήν καρδιά μου». Καί ὁπως λέγει ὁ Κύριος αὐτό προϋποθέτει τέλεια ἀγάπη καί τήρησι τῶν ἐντολῶν. Τότε καί μόνον τότε γίνεται ἠ ψυχή μας ἔμψυχος ναός καί κατοικητήριον τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος διακηρύττει καί μᾶς διαβεβαιώνει λέγων: «Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, και ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ἰωάν. ιδ΄ 23).
Συνεπῶς ἡ ᾨδή τοῦ Ζαχαρίου μᾶς ὁδηγεῖ στόν ὀρθό τρόπο ζωῆς, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε ἀπό τώρα νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ τήν αἰώνια μακαριότητα, νά βασιλεύῃ ἀπό τώρα στήν καρδιά μας ὁ Χριστός, ὁ προσωπικός μας Σωτήρας   καί Λυτρωτής τοῦ σύμπαντος κόσμου καί ἐμεῖς ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, νά Τόν ὑμνοῦμε καί νά Τόν δοξολογοῦμε μετά πάντων τῶν ἁγίων, διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σέ Αὐτόν,  τόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, τόν σταυρωθέντα καί ταφέντα καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, ἀνήκει ἡ τιμή ἡ δύναμις, τό κράτος  καί ἡ δόξα , σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.