Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Εἴμαστε δεκτικοί τῆς Χάριτος τοῦ Αγ. Πνεύματος;

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς εἶπε: «Ἐάν μέ ἀγαπᾶτε, θά τηρήσετε τίς Ἐντολές μου. Καί ἐγώ θά παρακαλέσω τόν Πατέρα καί θά σᾶς δώσῃ ἄλλον Παράκλητον, γιά νά μένῃ αἰώνια μαζί σας. Θά σᾶς δώσῃ, δηλαδή, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας. Τό Πνεῦμα αὐτό δέν μπορεῖ νά τό δεχτῇ ὁ κόσμος, γιατί οὔτε τό βλέπει οὔτε τό γνωρίζει. Ἐσεῖς ὅμως τό γνωρίζετε, γιατί μένει κοντά σας καί θά εἶναι μέσα σας...Ὁ Παράκλητος (ὁ παρηγορητής) τόν ὁποῖον θά στείλῃ ὁ Πατέρας στό ὄνομά μου, ἐκεῖνος θά σᾶς διδάξῃ ὅλα  καί θά σᾶς θυμίσῃ ὅλα ὅλα σᾶς ἔχω πῇ ἐγώ... Ὁ Παράκλητος, τόν ὁποῖον ἐγώ θά σας στείλω ἀπό τόν Πατέρα τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό ὁποῖον ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα, ἐκεῖνος θά δώσῃ μαρτυρίαν, γιά Μένα... Ὅταν ἔλθῃ Ἐκεῖνος, το Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, θά σᾶς ὁδηγήσῃ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰωάν. ιδ΄ 15-17,25-26. ιε΄ 26-27,ιστ΄ 13).

Ὁ Κύριος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς ὑπόσχεται καί τηρεῖ τίς ὑποσχέσεις Του. Μᾶς στέλνει τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον κατέρχεται ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν ἐπί τούς ἁγίους αὐτοῦ, πιστούς Μαθητάς καί Ἀποστόλους, ἀλλά καί σέ κάθε ἕναν, πού πιστεύει εἰς Αὐτόν. Καί εἶναι ἀναντίρρητη ἀλήθεια ὅτι ὅποιος πιστεύει εἰς τόν Χριστόν, ὡς Θεόν καί σωτῆρα τοῦ κόσμου, καί ἐγκολπώνεται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, δέχεται μέσα στήν καρδιά του τό ὕδωρ τό ζῶν, τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί τότε «ποταμοί  ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρέουσιν ὕδατος ζῶντος»( πρβλ. Ἰωάν. ζ΄ 38-39). Ἄφθονα, καθάρια νερά θά τρέχουν μέσα του, οἱ χάριτες καί οἱ δωρεές τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὥστε νά ποτίζεται αὐτός καί ὅλοι ὅσοι ἔρχονται σέ σχέσι καί κοινωνία μαζί του. Ἀξιώνεται δηλαδή ὁ πιστός τῆς Χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τή Χάρι καί τή Χαρά, πού νοιώθει στήν ψυχή καί τή ζωή του ὁ πιστός, πού δέχεται μέσα του τό πανάγιον Πνεῦμα; Ὀφείλουμε νά δεχθοῦμε καί νά ὁμολογήσουμε ὅτι,

«Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον (εἶναι) Φῶς καί ζωή, καί ζῶσα πηγή νοερά· (εἶναι)Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τά πταίσματα· (εἶναι) Θεός καί θεοποιοῦν, πῦρ ἐκ πυρός προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν ά χαρίσματα· δι’ οὗ προφῆται ἅπαντες καί Θεοῦ ἀπόστολοι μετά μαρτύρων ἐστέφθησαν. Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα, πῦρ διαιρούμενον εἰς νομάς χαρισμάτων»(Τροπάριον τῶν αἴνων  τῆς Πεντηκοστῆς).

Ὁ Κύριος ἔστειλε στήν Ἐκκλησία Του τό Πνεῦμα
τό Ἅγιον, νά μένῃ στήν Ἐκκλησίαν καί νά  στηρίζῃ, νά φωτίζῃ, νά ἁγιάζῃ τούς πιστούς  καί νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Καί πραγματικά:
«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας  τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τό θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καί ὁμόθρονε τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι» (Τροπάριον Ἑσπερ. τῆς Πεντηκοστῆς). 

Ἕνα εὔλογο, ἀναγκαῖο ἐρώτημα εἶναι: Εἴμαστε δεκτικοί τῆς Χάριτος τοῦ Αγίου Πνεύματος;

Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δέν μπορεῖ νά χωρέσῃ τό γεγονός τῆς καθόδου τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Οὕτε μέ τήν πεπερασμένην, ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα μποροῦμε νά ἐρευνήσωμεν τό μυστήριον τῆς μιᾶς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου Τριάδος. Μποροῦμε ὅμως νά ἐξετάσουμε ἐάν εἴμαστε δεκτικοί, καί ἐάν ὄχι, μποροῦμε νά ἐρευνήσωμε τά βάθη τῆς ψυχῆς μας καί νά διαπιστώσουμε, γιατί δέν εἴμαστε δεκτικοί τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί πῶς μποροῦμε νά γίνουμε δεκτικοί τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἕνας ἐνσυνείδητος αὐτοέλεγχος μᾶς ὁδηγεῖ στή διαπίστωσι ὅτι ἔχουμε ξεφύγει ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί καθημερινά, μέ κάθε τρόπο βρωμίζουμε τήν ψυχή μας μέ κάθε εἴδους ἀκαθαρσίες. Ἡ συμπεριφορά μας εἶναι προβληματική. Ὁδεύουμε ἀπό ἐκτροπή σέ ἐκτροπή, πηγαίνουμε καθημερινά ἀπό τό Κακό στό χειρότερο. Ἐγκαταλείπουμε τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερμ.β΄13).

Διαπιστώνουμε ὅτι λατρεύουμε τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Ἔχουμε, δηλαδή περιέλθει στήν ἔσχατη ἀθλιότητα, τήν ὁποίαν ζοῦμε καθημερινά καί σέ παγκόσμια Κλίμακα. Τά πολλά λόγια περιττεύουν. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, δυστυχῶς, εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε
                              τό ψωμί πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης».

Ζοῦμε ἀνάμεσα  σ’ ἀγκάθια καί τριβόλους, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Προσπαθοῦμε νά γεμίσουμε τό ὑπαρξιακό κενό, στά λασπονέρια τῆς ἀποστασίας, μέ ψευδοαναπληρώσεις, πού διευρύνουν τό «κενό». 

Εἷναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά συνέλθουμε, νά περισυλλεγοῦμε καί ὄχι ἁπλῶς νά τροποποιήσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, ἀλλά τή θεραπεύσουμε. Νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος, ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή. Νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στό Θεό. Νά  ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας  καί νά πιστέψουμε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας στό Χριστό. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά το κάνουμε «πρᾶξι» καί ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, νά ἀξιωθοῦμε νά δεχθοῦμε στήν καρδιά μας τό Ἅγιον Πνεῦμα «τό φωτίζον καί ἁγιάζον τάς ψυχάς ἡμῶν».

Προϋπόθεσι, γιά νά δεχθοῦμε στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι ἡ  θερμή Πίστις στό Χριστό, «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη», πρᾶγμα πού σημαίνει καθαρότητα καρδίας καί τήρησι τῶν Ἐντολῶν. Τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον. Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος, νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια Του καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά γίνουμε δεκτικοί τῆς Χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, «ὑμνολογοῦντες Τριάδα Ὁμοούσιον, Πατέρα καί Υἱόν σύν Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Εἴθε ! Εἴθε!

«Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, καί ζωῆς χορηγός· ἐλθέ, καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος, καί σῶσον ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (Ἰωάν. ζ΄37-52,η΄12).

Εἰς ἑνότητα μᾶς καλεῖ ὅλους ὁ Κύριος.

«Ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς

εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καί ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις
διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω»(Ἰωάν. ζ΄ 37).

Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του, εἶναι ἡ σωτηρία μας. Καί πόθος Του εἶναι «ἵνα οἱ πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰωάν. ιζ΄21). Μᾶς καλεῖ νά ἔλθουμε κοντά Του, μέ τή θέλησί μας, χωρίς βία, χωρίς ἐξαναγκασμό. Μπορεῖ, ὡς Παντοδύναμος, νά μᾶς ἐξαναγκάσῃ, νά ἀκολουθήσουμε τό δρόμο Του, τό δρόμο τῆς ζωῆς. Ὅμως δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Οὐ βιάζεταί τινα διά τό αὐτεξούσιον». Ἦλθε στή γῆ. Ἔγινε γιά χάρι μας ταπεινός ἄνθρωπος. Ἐσταυρώθη, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν κακό μας ἑαυτό, ἀπό τόν κόσμο καί ἀπό τόν Διάβολο. Ἐσταυρώθη, γιά νά μᾶς συφιλιώσῃ, μέ τόν οὐράνιον Πατέρα καί μεταξύ μας, «ἵνα οἰ πάντες ἕν ὦμεν», μέ τό πανάγιον αἷμα Του. «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα», «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν  (μέ τήν καρδιά του, ἐλέυθερα, ἀβίαστα, χωρίς ἐξαναγκασμό),μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15-16). Καί μολονότι ἀντιμετωπίζει τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία μας συνεχίζει νά μᾶς καλεῖ κοντά Του καί νά προσφέρῃ τό «ὕδωρ τό ζῶν». Καί δέν μᾶς καλεῖ ἁπλᾶ, ἀλλά κραυγάζει λέγων· «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω».
Τό «κραυγάζειν» ἐδῶ σημαίνει τήν ἀγωνία Του, τόν πόθο Του, τή λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του, γιά τή σωτηρία μας. Μᾶς καλεῖ νά μᾶς ἑνώσῃ μέ τό Θεό καί μεταξύ μας καί μᾶς βεβαιώνει, ὅτι μᾶς προσφέρῃ τή ζωή δωρεάν. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε καί λέγει: «Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς Πηγῆς τοῦ  ὕδατος ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. κα΄ 6). 

«Καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. κβ΄17). Μᾶς Χαρίζει τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, γιά νά μᾶς διαφυλάσσῃ ἑνωμένους μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας, καί νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν. Μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά μᾶς στείλῃ «ἄλλον Παράκλητον», τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καί πραγματοποιεῖ τήν ὑπόσχεσί Του, γιατί πραγματικά, λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του, εἶναι ἡ σωτηρία μας. Καί τή δίψα Του αὐτή δηλώνει πάνω ἀπό τό Σταυρό ὅταν λέγει «διψῶ» καί παρεξηγεῖται ἀπό τούς Σταυρωτές και ποτίζεται μέ «ὄξος μετά χολῆς, μεμιγμένον» (Ματθ. κζ΄34) Καί ἀμέσως μετά ὁ Κύριος θριαμβευτικά, κραυγάζει «τετέλεσται» καί διακηρύσσει ἔτσι τό αἴσιον Τέλος τῆς ἀποστολῆς Του, τήν διά τοῦ αἵματός Του κάθαρσιν καί ἀνακαίνησιν τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Στήν Ἀποκάλυψιν κραυγάζει: «Ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα... Γέγονεν. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος» (Ἀποκ. κα΄5-6).

Ἡ Πηγή τῆς σωτηρίας, ὁ Χριστός, ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου, μᾶς χορηγεῖ «τό ὕδωρ τό ζῶν, ζωρεάν», Μᾶς χαρίζει τό Ἅγιον Πνεῦμα, νά μᾶς φωτίζῃ, νά μᾶς ἁγιάζῃ καί νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Καί μόνον «ὁ Θέλων» λαμβάνει ὕδωρ ζωῆς δωρεάν.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, Ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου, διαπιστώνοντας, τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία τῆς ἡμιθανοῦς ἀνθρωπότητος, τό σῶμα τῆς ὁποίας εἶναι, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν, ὁλόκληρο μιά πληγή, ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων προσπαθεῖ νά μᾶς ἀφυπνίσῃ καί βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας καί μᾶς προτρέπει, νά μή χάσουμε τήν εὐκαιρία, πού μᾶς χαρίζει τό ἄπειρον Ἔλεος, ἡ Εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. «Οἱ διψῶντες», λέγει, «πορεύεσθαι ἐφ’ ὕδωρ, καί ὅσοι μή ἔχετε ἀργύριον  βαδίσαντες ἀγοράσατε» (Ἡσ. 55,1). «Καί ἀντλήσατε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου» (Ἡσ. ιβ΄3). Πηγή τῆς σωτηρίας εἶν' ὁ Χριστός.

Δυστυχῶς ὅμως, διαπιστώνουμε ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι κωφεύουν στίς κραυγές τοῦ Χριστοῦ καί στίς φωνές ἀγωνίας τῶν Ἁγίων Του. Δέν μετανοῦν ἐκ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν (παρβλ. Ἀποκ. θ΄ 20-21).Συνεχίζουν νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα...».

Ποῦ καταντήσαμε, Θεέ  μου!...

Γυρίζουμε «ξεβράκωτοι» στούς δρόμους

Χωρίς ντροπή, καί ὡραιοποιοῦμε τήν

ξετσιπωσιά, ὡς ἐλέυθερη ἔκφρασι.

Νομιμοποιοῦμε κάθε διαστροφή, καί

κάθε εἴδους ψυχοσωματική ἀνωμαλία,

ξεδιάντροπα, μέ θράσος καί ἀναίδεια,

τήν ἀποκαλοῦμε, ἰδιαιτερότητα.
 Κύριε,

Ὅποιος μιλήσῃ, γιά τιμή, γιά Ἰδανικά

γιά πίστι στό Θεό, γιά ἀγάπη στήν Πατρίδα,

γιά ἀφοσίωσι στήν Οἰκογένεια, εἶναι ρατσιστής.

Ἡ ἐπιστροφή στίς τρῶγλες καί στά σπήλαια 
εἶναι πρόοδος. Τί ντροπή, Θεέ μου!...

Πλήρης ἀνατροπή τῆς ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν.

Ἡ ἀνθρωπότητα βυθίζεται ὁλοταχῶς σ’ ἕνα

Βόθρο, χωρίς πυθμένα, στό Βόρβορο τῆς

Ὕλης  καί τῆς ἀθεῒας, τοῦ Μηδενισμοῦ,

τῆς ἀρνήσεως κάθε Ἀξίας, ἠθικῆς ἤ

πνευματικῆς ἤ πρακτικῆς, τῆς ἀρνήσεως
σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς   ἀνθρωπίνης δράσεως,
στόν ἐξευτελισμό  τἀνθρώπου.

Κύριε, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ὄχι μόνον

δέν μετανοῦν, ἀλλά καί καυχῶνται γιά τά

ἀτοπήματά τους ...
καί θεωροῦν τήν ἀσυδοσία ὡς ἐλευθερία 
καί δέν θέλουν νά καταλάβουν, πώς μόνον

«ὁ ἐλεύθερος παθῶν, εἶναι ὄντως ἐλεύθερος».

Εὔσπλαγχνε καί πολυέλεε Κύριε,

Ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό αὐτή τή

Βαβυλῶνα; Ποιός θά μᾶς ἐξάγῃ ἀπό αὐτήν

ἐδῶ τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος;

Ποιός θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ»

στήν ὀποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Ποιός θά μᾶς

ἀνασύρῃ ἀπό τό Βόρβορο, στόν ὁποῖον

ἔχουμε βυθισθῇ, ἄν ὄχι Ἐσύ, Κύριέ μου, πού

Σταυρώθηκες , γιά μᾶς; 
Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, ἀνθρωποκυνηγέ,
μπορεῖ καί θέλει νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν 
Ὀδύνη καί τόν πόνο;

Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα μπορεῖ καί θέλει

νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «εἰς ζωῆς

πηγάς ὑδάτων; Ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχουμε,

καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν.

Σύ, Κύριε εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.

Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἠ μόνη μας καταφυγή,

ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον

ἀσφαλές καταφύγιον. Λυπήσου μας, Κύριε, καί

ἐλέησέ μας, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἔνεκεν

τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου. Σύ εἶσαι ὁ μόνος

Λυτρωτής, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, ἡ Χαρά

ὅλων μας,  τοῦ κόσμου ἡ  μόνη Ἀλήθεια.

Ἀξίωσέ μας μας, Κύριε, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά

ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, σέ Σένα, τήν Πηγήν

τῆς σωτηρίας. Νά παρακαθήσουμε παρά τούς

πόδας Σου, Κύριε, νά ἀκούσουμε τό λόγο Σου

καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι», ὥστε νά ἀξιωθοῦμε

νά λάβουμε «τό ὕδωρ τό ζῶν»,  «τό Πνεῦμα

τό Ἅγιον, καί ἑνωμένοι πάντες εἰς ἕν,  νά

δοξολογοῦμε καί ἀσιγήτως νά ὑμνοῦμε Σέ,

τόν Λυτρωτήν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ

Πνεύματι, τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν

Θεόν ἡμῶν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ(Ἰωάν. ιζ΄1-13)

(Ἰωάν. ιζ΄ 1-13).

Τί εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή καί πῶς ἀποκτᾶται;

«Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καί ἐπῆρε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ εἰς τόν οὐρανόν καί εἶπε·

Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τόν υἱόν, ἵνα καί ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθώς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης  σαρκός, ἵνα πᾶν ὅ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ  αὐτοῖς ζωήν αἰώνιον.

Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα  γινώσκωσί σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰωάν. ιζ΄ 1-3).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, εὐδοκίᾳ τοῦ πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη. Σκοπός τῆς ἐλεύσεώς Του, ἡ σωτηρία μας.

Τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του ὁλοκληρώνεται, πραγματοποιεῖται μέ τή Σταυρική Του θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του.

Πρό τοῦ Πάθους Του, ὁ Θεάνθρωπος, ὑπέδειξε σέ ὅλους μας, ὅτι ὅλες τίς ὧρες τῆς ζωῆς μας καί κυρίως τίς δύσκολες ὧρες, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον, εἶναι μόνον ὁ ἀληθινός Θεός.

Μᾶς διδάσκει νά σηκώνουμε τό βλέμμα καί τήν ψυχή μας πρός τόν οὐράνιον Πατέρα, μέ τό προσωπικό Του παράδειγμα. Πρό τοῦ πάθους Του, ὕψωσε τούς ὀφθαλμούς εἰς τόν Οὐρανόν, πρός τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἄρσις τῶν ὀφθαλμῶν εἰς τόν οὐρανόν, κατά τήν προσευχήν, εἶναι φυσική προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ξεφύγῃ ἀπό τά γήϊνα, νά κόψῃ τά δεσμά μέ τήν Ὕλη καί νά προσηλωθῇ εἰς τήν θεωρίαν τοῦ Θεοῦ, νά ἐπικοινωνήσῃ καί νά συνομιλήσῃ μέ τόν Οὐράνιον πατέρα. Καί αὐτή ἡ ὐπόδειξις τοῦ Κυρίου ἔγινε «βίωμα» τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Καί εἶναι ἔκτοτε πρόσκλησις τῶν πιστῶν πρός προσευχήν τό· «ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας». Ἄνω πρός τόν Οὐρανόν, πρός τόν πάντων Ἐπέκεινα. Εἶναι προτροπή πρός ὅλους, νά τά ἀφήνουμε ὅλα καί νά καταφεύγουμε στόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί Πατέρα.

Στήν Ἀρχιερατική Του Προσευχή ὁ Κύριος προσεύχεται γιά τόν ἑαυτόν Του, γιά τούς Ἀποστόλους Του καί «περί τῶν πιστευόντων δια τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς Αὐτόν» (Ἰωάν. ιζ΄ 21), δηλ. γιά ὅλους ἐκείνους, πού θά πιστέψουν σ’ Αὐτον, μέχρι τῆς Συντελείας τοῦ αἰῶνος. Καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς Θεογνωσίαν. Λίγες ὧρες πρό τοῦ Πάθους Του, τό ὁποῖον θεωρεῖ «δόξαν Του», σηκώνει τά μάτια Του πρός τόν Οὐρανόν, πρός τόν Πατέρα, καί λέγει: «Πατέρα μου, ἔφθασε ἡ ὥρα, τήν ὁποίαν ὥρισε ἡ σοφία Σου, πανάγιε, γιά νά θυσιασθῶ, γιά τή σωτηρίαν τοῦ κόσμου. Δέξου τή Θυσία μου καί δόξασε τόν Υἱόν Σου καί κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν αὐτοῦ, γιά νά σέ δοξάσῃ καί ὁ Υἱός Σου, διά τῆς ἀπολυτρώσεως καί σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πού θά πραγματοποιηθῇ μέ τή σταυρική Του Θυσία, διά τῆς ὁποίας θά ἔλθῃ σέ τέλειον πέρας τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του, σύμφωνα μέ τήν ἐξουσίαν, πού Τοῦ ἔδωκες ἐπί ὅλων τῶν ἀνθρώπων, γιά νά δώσῃ  ζωήν αἰώνιον στόν καθένα ἀπό ἐκείνους πού τοῦ ἔδωκες καί πού ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν.

Τονίζει στό σημεῖον αὐτό ὁ Κύριος ὅτι Σταυρώθηκε «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται,  ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15-16).

Καθορίζει δέ ὁ Κύριος τί εἶναι αἰώνιος ζωή καί πῶς ἀποκτᾶται καί λέγει: «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί Σε τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰωάν. ιζ΄ 3).

Θεογνωσία εἶναι ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν Του και ἡ συμμόρφωσις τῶν πιστῶν πρός αὐτάς. Ὁ Χριστός μᾶς ὁδηγεῖ πρός τόν Θεόν, μᾶς γνωρίζει τόν Θεόν καί τό Θέλημά Του. Ἡ μόνη Ὁδός, ἡ ὁποία μᾶς φέρει σέ σχέσι κοινωνία καί ἕνωσι μέ τόν Θεόν, εἶναι ὀ Χριστός, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» Καί τονίζει: «Πάντα μοι παρεδόθη ὑπό τοῦ Πατρός μου· καί οὐδείς ἐπιγινώσκει τόν υἱόν εἰ μή ὁ Πατήρ, οὐδέ τόν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μή ὁ  υἱός καί ᾧ ἐάν βούληται ὁ υἱός ἀποκαλύψαι» (Ματθ. ια΄ 27).

Στήν πρό τοῦ Πάθους προσευχή Του ὁ Κύριος, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι α)ἡ γνῶσις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί πατρός καί β)  ἡ γνῶσις τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅν ὁ Θεός ἀπέστειλεν εἰς τόν κόσμον, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 15-16).

Τί σημαίνει ὅμως  ἐδῶ τό ρῆμα «γινώσκω»; Σημαίνει ἀσφαλῶς, πιστεύω καί λατρεύω τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό ἅγιον Πνεῦμα, τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Γι’ αὐτό καί λέγει ὅτι ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι, ἵνα γινώσκωσι Σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.

Λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ ἀναζήτησις καί ἡ γνῶσις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχει ἔμφυτον τό ἱερόν, μέσα στά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μας. Εἶναι τό Θεῖον ἐμφύσημα, τό ὁποῖον φέρει τόν ἄνθρωπον πρός τόν Θεόν, στόν ὁποῖον καί βρίσκει ἀνάπαυσιν.

Ὁ Κύριος λέγει ὅτι «Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ πατήρ ὁ πέμψας με  ἑλκύσῃ αὐτόν»(Ἰωάν. στ΄44). Καί πραγματικά ὁ  Θεός-πατήρ, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4). Καί πρῶτος ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, ἀποκαλύπτει, καί γνωρίζει τόν ἑαυτόν Του σέ μᾶς κατά τό «δυνατόν γνωσθῆναι». 

Γνωρίζει δέ σέ μας καί τόν Υἱόν Του τόν Μονογενῆ, «ὅν ἀπέστειλεν εἰς τόν κόσμον» καί συνιστᾶ πίστιν καί ὑπακοήν εἰς Αὐτον καί λέγει: «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούεται» (Ματθ. ιζ΄ 5). Καί ὁ Κύριος διακηρύσσει ὅτι τόν «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε· ὁ Μονογενής Υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο» (Ἰωάν. α΄18). Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια  καί ἡ Ζωή· Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ»(Ἰωάν. ιδ΄ 6).

Ὅταν ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε : «Κύριε δεῖξον ἡμῖν τόν πατέρα καί ἀρκεῖ ἡμῖν». Ἀμέσως ὁ Κύριος τοῦ ἀπήντησε καί τοῦ εἶπε: «Τοσοῦτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἰμι, καί οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; Ὁ ἑωρακώς ἐμέ ἑώρακε τόν πατέρα· καί πῶς σύ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τόν πατέρα; Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί ἐστι; Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δέ πατήρ  ὁ ἐν ἐμοί μένων αὐτός ποιεῖ τά ἔργα. Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί· εἰ δέ μή, διά τά ἔργα αὐτά πιστεύετέ μοι» (Ἰωάν. ιδ΄ 8-11).

Γιά νά γνωρίσουμε τόν Πατέρα, ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς ἀποκαλύπτει καί μᾶς γνωρίζει, κατά τό δυνατόν γνωσθῆναι, τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ἡ γνῶσις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σημαίνει γνῶσιν τοῦ Ἑνός καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, πού μᾶς χαρίζει τήν ζωήν τήν

αἰώνιον. Σημαίνει πίστιν καί ὑπακοήν στόν Κύριον. Γνῶσις σημαίνει ἐδῶ τήν συνειδητήν ἀποδοχήν τοῦ περιεχομένου τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τόν Χριστόν. Σημαίνει συμμόρφωσιν τοῦ πιστοῦ στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον. Σημαίνει καθαρότητα καρδίας καί ἀδιαλείπτου ἐπικοινωνίας καί συνομιλίας μέ τόν οὐράνιον πατέρα, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τελείαν γνῶσιν τῆς ἠθικῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά μᾶς διδάξῃ καί νά μᾶς γνωρίσῃ τόν Πατέρα καί νά βροῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας. Λέγει: «Δεῦτε πρός με πάντες...».

 «Ἐλᾶτε σέ μένα ὅλοι ἐσεῖς, πού εἶσθε κουρασμένοι καί φορτωμένοι, καί ἐγώ θά σᾶς δώσω ἀνάπαυσιν.  Σηκῶστε πάνω σας τόν ζυγόν τῆς ὑποταγῆς σέ Μένα καί στή διδασκαλία μου καί μάθετε ἀπό ἐμέ, ὅτι εἶμαι πρᾷος καί ταπεινός στήν  καρδιά καί θά βρῆτε σίγουρα ἀνάπαυσιν καί εἰρήνην εἰς τάς ψυχάς σας. Διότι ὁ ζυγός τῆς ὑπακοῆς πρός ἐμέ εἶναι μαλακός, ἁπαλός καί ὠφέλιμος καί τό φορτίον τοῦ Χρέους, πού καλεῖται ὁ καθένας νά σηκώσῃ εἶναι ἐλαφρόν» (Ματθ. ια΄ 28-30).

Ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος στούς Μαθητάς Του Πῶς θά λάβῃ τελείαν καί σαφῆ γνῶσιν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Περιγράφει ὁ Κύριος πῶς ἡ γνῶσις αὐτή μπορεῖ νά ἀποκαλυφθῇ στούς Μαθητάς Του. Αὐτό δέ εἶναι ἔργον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού καθιστᾶ  ὅλους ἡμᾶς κατοικητήριον τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Στήν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου ὁ Κύριος λέγει: «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ»(Ἀποκ. γ΄ 20). Ἀκούω τή φωνή τοῦ Χριστοῦ σημαίνει πιστεύω στό Χριστό, ἀποδέχομαι ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γνωρίζω ὅτι Αὐτός εἶναι ὀ Λυτρωτής τοῦ κόσμου, τοῦ ἀνοίγω τήν καρδιά μου καί Τόν λατρεύω «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Ἕτσι, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γίνεται ἠ ψυχή μου κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ.

Περιγράφων ὁ Κύριος τόν τρόπον αὐτόν τῆς τελείας  γνώσεως τοῦ Θεοῦ, τονίζει, πρός ἀποφυγήν πάσης παρερμηνείας, ὅτι Ὁδός τῆς ἀληθοῦς Θεογνωσίας εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη, ἀπόδειξις τῆς ὁποίας εἶναι ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καί λέγει:

«Ὁ ἔχων τάς Ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με·  ὁ δέ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ πατρός μου, καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν. Λέγει σ’ αὐτόν ὁ Ἰούδας, ὄχι ὁ Ἰσκαριώτης· Κύριε, τί συμβαίνει, ὥστε στό μέλλον νά ἐμφανίζῃς τόν ἑαυτόν σου σέ μᾶς καί ὄχι στόν κόσμον; Τότε ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς καί τοῦ εἶπε: «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὀ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν»( Ἱωάν. ιδ΄ 21-23).

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι κάθε συνετός ἄνθρωπος ἀναζητεῖ τό Θεό καί κατακαίεται ἀπό τή λαχτάρα νά γνωρίσῃ τόν ἕναν καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦ Χριστόν.

Γεννᾶται ὅμως,  εὔλογον τό  ἐρώτημα: Ἀκολουθοῦμε τήν μόνην ὁδόν πρός ἀληθῆ Θεογνωσίαν; Καί ἡ μόνη Ὁδός εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος μᾶς περιγράφει τόν τρόπον, τό Πῶς θά ἀποκτήσομεν τήν γνῶσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου μας. Καί ὁ δρόμος πρός ἀληθινήν Θεογνωσίαν, πρός τήν αἰώνιον ζωήν εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Πλησίον διά τόν Θεόν. Καί ἡ γνήσια αὐτή ἀγάπη ἀποδεικνύεται μέ τήν τήρησιν τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ζωῆς, γίνεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ. Δι’  αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἀποκτᾶ ὀ ἄνθρωπος τήν αἰώνιον ζωήν, τήν τελείαν γνῶσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἀξιώνεται τῆς Χαρᾶς, νά ἐμφανίζει σ’ αὐτόν τόν ἑαυτόν Του ὁ Χριστός καί νά γίνεται ἡ ψυχή του κατοικητήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Εἴθε καί μεῖς νά ἀξιωθοῦμε, διά τῆς Πίστεως καί τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρείας τοῦ Θεοῦ, διά τῆς τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν, νά ἐμφανίσῃ τόν Ἑαυτόν Του καί σέ μᾶς ὁ Χριστός!

Εἴθε νά ἀξιωθοῦμε νά δεχθοῦμε τόν Θεόν στήν ψυχή καί τή ζωή μας καί ἀποκτήσουμε τήν γνῶσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί νά χαροῦμε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας Ἱησοῦ Χριστοῦ, δοξάζοντες  καί, ἀσιγήτως ὑμνοῦντες Αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

(Πράξ. α΄ 1-12. Λουκ. κδ΄36-53).

Σαράντα μέρες Χαρᾶς καί Αγαλλιάσεως.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, ἀπό ἄπειρη γιά τά πλάσματά Του ἀγάπη. Πεῖνα καί δίψα Του, λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του, ἡ σωτηρία μας. Μᾶς δηλώνει ὁ Ἴδιος τό σκοπό τοῦ Ἐρχομοῦ Του στή γῆ. Ὁ Οὐράνιος Πατέρας Τόν ἀπέστειλε στόν κόσμο, γι’ αὐτόν  ἀκριβῶς τό σκοπό, ὄχι γιά νά μᾶς κρίνῃ, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσῃ. «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν», λέγει ὁ Κύριος, «ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄34). Καί πρός τόν σκοπόν αὐτόν «ὁ Κύριος κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄ 23) καί γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8 ), γένεται σέ ὅλους μας,  τύπος καί ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα. Ὁ ἱερός Δαμασκηνός ψάλλει ὅτι ὁ Χριστός, «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν». 

Μετά τήν Ἀνάστασίν Του «παρέστησε τόν ἑαυτόν Του ζωντανό καί διά μέσου πολλῶν ἀποδείξεων βεβαιώνει τούς Μαθητάς Του,  ὅτι εἶναι πράγματι ζωντανός. Παρουσιάζεται ὁλοζώντανος ἀνάμεσά τους ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας καί τούς μιλάει περί τῶν ἀληθειῶν καί τῶν μυστηρίων, τῶν ἀναφερομένων εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Καί ἐνῶ τρώγει μαζί τους τήν ἴδια μέ αὐτούς τροφήν, τούς παραγγέλλει νά μή ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένουν  τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον θά τούς ὁδηγήσῃ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν, ὥστε νά συνεχίσουν τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του (Πράξ. α΄1-12).

Σαράντα ἡμέρες συνομιλεῖ μαζί τους καί τούς  ἀποστέλλει νά μαθητεύσουν πάντα τά ἔθνη(Ματθ. κη΄ 19), νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του «πάσῃ τῇ κτίσει» (Μάρκ. ιστ΄15) καί τούς βεβαιώνει ὅτι θἆναι παντοτινά μαζί τους (Ματθ. κη΄ 20).

Πρίν τούς ἀποχωρισθῆ σωματικά τούς τονίζει ὅτι «ἐκεῖνος, πού θά πιστεύσῃ στό κήρυγμά σας καί θά βαπτισθῇ, εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι θά τηρεῖ τίς Ἐντολές τῆς ἀγάπης, θά σωθῇ. Ἐκεῖνος ὅμως πού θά ἀπιστήσῃ, θά κατακριθῇ. Σημεῖα δέ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς (Θά ὁμιλοῦν δηλαδή τή γλώσσα τῆς δικαιοσύνης, τή γλῶσσα τῆς ὑπομονῆς, τῆς γλῶσσα τῆς Ἀλήθειας καί κυρίως τή γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, τή γλῶσσα τῆς ἀγάπης καί ἄλλες πολλές)· ὄφεις ἀροῦσι· κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψει· ἐπί ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καί καλῶς ἕξουσιν» (Μάρκ. ιστ΄16-18).

Καί ἀφοῦ τούς ὥπλισε μέ θάρρος καί τούς ἐβεβαίωσε γιά τήν παντοτινή Του Παρουσία μαζί τους καί τήν ἀδιάλειπτη παρουσία τοῦ ἄλλου Παρακλήτου, τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τούς ἔβγαλε στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν καί, ὑψώνοντας τά Χέρια Του, τούς εὐλόγησε. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τή Χαρά καί τήν ἀγαλλίασι πού παρέχει στόν ἄνθρωπον ἡ θεία Εὐλογία;

Καί ἐνῶ τούς εὐλογοῦσε, ἐχωρίσθη , καί ἀπομακρύνθηκε ἀπό αὐτούς καί ἐφέρετο πρός τά ἄνω, ἀνελήφθη εἰς  τόν Οὐρανόν καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. ιστ΄ 19. Λουκ. 50-53),«ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄5). Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ἀνέλαβε δέ μαζί  Του, καί ὕψωσε καί δόξασε καί ἔστησε στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἀπαφθαρτισμένη ἀνθρωπίνην φύσιν. Πῆρε μαζί του στά Οὐράνια καί ὅλους ἐμᾶς. Μᾶς ὑπέδειξε ὅτι ἡ θέσις, πού ἑτοίμασε γιά κάθε πιστό εἶναι στά δεξιά τοῦ πατρός. Δέν χαίρεται ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Χριστός, δέν χαίρεται τή Θεότητά Του καί τή δόξα Του χωρίς ἐμᾶς. Θέλει ὅπου εἶναι Ἐκεῖνος, νά εἴμαστε κι’ ἐμεῖς μαζί Του. Γι’αὐτό καί στήν Προσευχή, πρό τοῦ Πάθους Του,  παρακαλεῖ Τόν Πατέρα καί λέγει: «Πατέρα μου, ἀξίωσε τούς Μαθητάς μου, νά εἶναι ἑνωμένοι μαζί μου. Θέλω ὅπου εἶμαι ἐγώ, νά εἶναι μαζί μου καί ὅλοι ἐκεῖνοι, πού μοῦ ἔδωκες, ἐπειδή μέ ἀγάπησες πρίν δημιουργηθῆ ὁ κόσμος. Πάτερ δίκαιε, ὁ κόσμος δέν σ’ ἐγνώρισε, ἐγώ ὅμως σ’ ἐγνώρισα καί αὐτοί(οἱ Μαθηταί μου) ἐγνώρισαν ὅτι σύ μέ ἔστειλες. Καί ἐγνώρισα σ’ αὐτούς τό ὄνομά σου  καί θά τό κάνω γνωστόν, γιά νά εἶναι μέσα τους ἡ ἀγάπη μέ τήν ὀποίαν μέ ἀγάπησες καί ἐγώ νά εἶμαι μέσα τους» (Ἰωάν.  ιζ΄ 24-26).

Ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νά περιγράψει τήν τρυφερότητα, τήν εὐσπλαγχνία, τήν ἄπειρη ἀγάπη, μέ τήν ὁποίαν μᾶς περιβάλλει ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός;   Μᾶς θέλει ἑνωμένους  μαζί του, στή δόξα Του. Μᾶς θέλει συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας Του.  

Εἶναι καιρός νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, καί ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του,  μέ τή Χάρι Του, νά ἑνωθοῦμε μαζί Του  καί αἰωνίως νά Τόν δοξάζουμε.