ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

(Πράξ. α΄ 1-12. Λουκ. κδ΄36-53).

Σαράντα μέρες Χαρᾶς καί Αγαλλιάσεως.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, ἀπό ἄπειρη γιά τά πλάσματά Του ἀγάπη. Πεῖνα καί δίψα Του, λαχτάρα τῆς ψυχῆς Του, ἡ σωτηρία μας. Μᾶς δηλώνει ὁ Ἴδιος τό σκοπό τοῦ Ἐρχομοῦ Του στή γῆ. Ὁ Οὐράνιος Πατέρας Τόν ἀπέστειλε στόν κόσμο, γι’ αὐτόν  ἀκριβῶς τό σκοπό, ὄχι γιά νά μᾶς κρίνῃ, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσῃ. «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν», λέγει ὁ Κύριος, «ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄34). Καί πρός τόν σκοπόν αὐτόν «ὁ Κύριος κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄ 23) καί γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8 ), γένεται σέ ὅλους μας,  τύπος καί ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα. Ὁ ἱερός Δαμασκηνός ψάλλει ὅτι ὁ Χριστός, «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν». 

Μετά τήν Ἀνάστασίν Του «παρέστησε τόν ἑαυτόν Του ζωντανό καί διά μέσου πολλῶν ἀποδείξεων βεβαιώνει τούς Μαθητάς Του,  ὅτι εἶναι πράγματι ζωντανός. Παρουσιάζεται ὁλοζώντανος ἀνάμεσά τους ἐπί τεσσαράκοντα ἡμέρας καί τούς μιλάει περί τῶν ἀληθειῶν καί τῶν μυστηρίων, τῶν ἀναφερομένων εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Καί ἐνῶ τρώγει μαζί τους τήν ἴδια μέ αὐτούς τροφήν, τούς παραγγέλλει νά μή ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένουν  τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον θά τούς ὁδηγήσῃ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν, ὥστε νά συνεχίσουν τό κοσμοσωτήριον ἔργον Του (Πράξ. α΄1-12).

Σαράντα ἡμέρες συνομιλεῖ μαζί τους καί τούς  ἀποστέλλει νά μαθητεύσουν πάντα τά ἔθνη(Ματθ. κη΄ 19), νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του «πάσῃ τῇ κτίσει» (Μάρκ. ιστ΄15) καί τούς βεβαιώνει ὅτι θἆναι παντοτινά μαζί τους (Ματθ. κη΄ 20).

Πρίν τούς ἀποχωρισθῆ σωματικά τούς τονίζει ὅτι «ἐκεῖνος, πού θά πιστεύσῃ στό κήρυγμά σας καί θά βαπτισθῇ, εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι θά τηρεῖ τίς Ἐντολές τῆς ἀγάπης, θά σωθῇ. Ἐκεῖνος ὅμως πού θά ἀπιστήσῃ, θά κατακριθῇ. Σημεῖα δέ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς (Θά ὁμιλοῦν δηλαδή τή γλώσσα τῆς δικαιοσύνης, τή γλῶσσα τῆς ὑπομονῆς, τῆς γλῶσσα τῆς Ἀλήθειας καί κυρίως τή γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, τή γλῶσσα τῆς ἀγάπης καί ἄλλες πολλές)· ὄφεις ἀροῦσι· κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψει· ἐπί ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καί καλῶς ἕξουσιν» (Μάρκ. ιστ΄16-18).

Καί ἀφοῦ τούς ὥπλισε μέ θάρρος καί τούς ἐβεβαίωσε γιά τήν παντοτινή Του Παρουσία μαζί τους καί τήν ἀδιάλειπτη παρουσία τοῦ ἄλλου Παρακλήτου, τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τούς ἔβγαλε στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν καί, ὑψώνοντας τά Χέρια Του, τούς εὐλόγησε. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τή Χαρά καί τήν ἀγαλλίασι πού παρέχει στόν ἄνθρωπον ἡ θεία Εὐλογία;

Καί ἐνῶ τούς εὐλογοῦσε, ἐχωρίσθη , καί ἀπομακρύνθηκε ἀπό αὐτούς καί ἐφέρετο πρός τά ἄνω, ἀνελήφθη εἰς  τόν Οὐρανόν καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. ιστ΄ 19. Λουκ. 50-53),«ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιβ΄5). Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ἀνέλαβε δέ μαζί  Του, καί ὕψωσε καί δόξασε καί ἔστησε στά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἀπαφθαρτισμένη ἀνθρωπίνην φύσιν. Πῆρε μαζί του στά Οὐράνια καί ὅλους ἐμᾶς. Μᾶς ὑπέδειξε ὅτι ἡ θέσις, πού ἑτοίμασε γιά κάθε πιστό εἶναι στά δεξιά τοῦ πατρός. Δέν χαίρεται ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Χριστός, δέν χαίρεται τή Θεότητά Του καί τή δόξα Του χωρίς ἐμᾶς. Θέλει ὅπου εἶναι Ἐκεῖνος, νά εἴμαστε κι’ ἐμεῖς μαζί Του. Γι’αὐτό καί στήν Προσευχή, πρό τοῦ Πάθους Του,  παρακαλεῖ Τόν Πατέρα καί λέγει: «Πατέρα μου, ἀξίωσε τούς Μαθητάς μου, νά εἶναι ἑνωμένοι μαζί μου. Θέλω ὅπου εἶμαι ἐγώ, νά εἶναι μαζί μου καί ὅλοι ἐκεῖνοι, πού μοῦ ἔδωκες, ἐπειδή μέ ἀγάπησες πρίν δημιουργηθῆ ὁ κόσμος. Πάτερ δίκαιε, ὁ κόσμος δέν σ’ ἐγνώρισε, ἐγώ ὅμως σ’ ἐγνώρισα καί αὐτοί(οἱ Μαθηταί μου) ἐγνώρισαν ὅτι σύ μέ ἔστειλες. Καί ἐγνώρισα σ’ αὐτούς τό ὄνομά σου  καί θά τό κάνω γνωστόν, γιά νά εἶναι μέσα τους ἡ ἀγάπη μέ τήν ὀποίαν μέ ἀγάπησες καί ἐγώ νά εἶμαι μέσα τους» (Ἰωάν.  ιζ΄ 24-26).

Ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νά περιγράψει τήν τρυφερότητα, τήν εὐσπλαγχνία, τήν ἄπειρη ἀγάπη, μέ τήν ὁποίαν μᾶς περιβάλλει ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός;   Μᾶς θέλει ἑνωμένους  μαζί του, στή δόξα Του. Μᾶς θέλει συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας Του.  

Εἶναι καιρός νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, καί ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του,  μέ τή Χάρι Του, νά ἑνωθοῦμε μαζί Του  καί αἰωνίως νά Τόν δοξάζουμε.