Ο ΠΟΝΟΣ, ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΤΌ ΨΥΧΙΚΌΝ ΑΛΓΟΣ

Ο ΑΚΟΥΣΙΟΣ  ΠΟΝΟΣ.

Ἀνεξίκακε καί Φιλάνθρωπε Κύριε,

Πόνος, δριμύς, ἀφόρητος, ἀβάστακτος βαραίνει τήν ψυχή μας, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Πόνος πού δέν μετριέται...

Ἴσως σκεφθεῖ κανείς, πώς εἶμαι τρελλός, ἄν πῶ, πώς   εἶν’ ὁ πόνος, εὐλογία τοῦ Θεοῦ, στήν ἄχαρη ζωή μας. Ἐγερτήριον σάλπισμα περισυλλογῆς. Σ’  εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού φέρεις τήν ψυχη μου σέ ἐγρήγορσι, νῆψι καί Προσευχή, μέ τοῦτο τό φρικτό σωματικό καί ψυχικόν ἄλγος. Ναι, πρέπει νά ἐρευνηθοῦν προσεκτικά, νά εὑρεθοῦν καί νά ξεριζωθοῦν τά αἴτια, πού προκαλοῦν τόν πόνο...

Ἄν δέν ἔφταιξα ἐξ ὁλοκλήρου ἐγώ, εἶναι ὁλοφάνερο, ἔφταιξ’ ὁ κόσμος ὅλος...

«Ὁ υἱός τῆς βροντῆς», διαπιστώνει, δυστυχῶς, πώς «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄Ἰωάν. ε΄19).

Φταίει ὁ κόσμος, πού μισεῖ τό Φῶς καί ζῆ  μεσα στό σκοτάδι, σάν  σκουλίκια καί φρικτά ἑρπετά...

Κάτι δέν προσέξαμε ἐμεῖς ἤ οἱ συνανθρωποί μας. Κάποιοι ἤ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ἀστόχαστα, δυσλειτουργοῦμε καί  μέ τήν παραβατική, τήν προβληματική μας συμπεριφορά, διασαλεύουμε τήν ἁρμονία καί τήν Τάξιν, πού ἔθεσε στό Σύμπαν ὁ Πάνσοφος Δημιουργός Θεός, ὁ ὁποῖος «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν». Συγχώρησέ  μας, Θεέ μου!

Δέν ἀνάβει μόνη της ἡ φωτιά, πού προκαλεῖ τόν πόνο στήν ψυχή καί τό σῶμα. Ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ Ψευτιά καί ἡ Ὑποκρισία, οἰκτρά βλαστήματα τῆς Παραφροσύνης, ἀνάβουν τίς φωτιές, σωρεύουν συμφορές καί προκαλοῦν  πολύ μεγάλο  Πόνο.

Εἶναι ἀλήθεια, πώς οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, δέν ἔχουμε ἀκόμη ἐννοήσει «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων καί θέλοντας νά πλουτήσουμε, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ, πέφτουμε σέ πειρασμό καί παγίδα καί σέ πολλές ἐπιθυμίες ἀνόητες καί βλαβερές, πού μᾶς βυθίζουν στόν ὄλεθρο καί τήν ἀπώλεια. Διότι, ὅπως λέγει ὁ Παῦλος, «Ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶν’ ἠ Φιλαργυρία. Καί τοῦτο τό διαβολικό πάθος παρασύρει πολλούς στήν πλάνη, τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν Πίστι, καί εἶναι βέβαιον, πώς χωρίς τήν Πίστι στό Χριστό, καρφώνουν οἱ ἄνθρωποι τόν ἑαυτό τους σέ βάσανα, σέ Ὀδύνες καί πόνους πολλούς» ( πρβλ. Α΄Τιμόθ. στ΄ 9-10).

Εἶναι καιρός νά προβληματισθοῦμε καί νά τροποποιήσουμε ἤ καλλίτερα νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά. Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς ζωῆς εἶναι ὑγεία καί ἡ ἀνορθοδοξία εἶναι αἵρεσις, εἶναι ἀρρώστια, πού προκαλεῖ πολύ Πόνο, πολύ  ἄλγος, Ψυχικό καί σωματικό, πού θεραπεύεται μόνον μέ τήν πιστή τήρησι, στή ζωή μας, τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, Νά ἀκολουθήσουμε πιστά, μέ τήν καρδιά μας τό δρόμο τῆς Ὑπακοῆς. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἀγκολπωθοῦμε τό Ευαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε  «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐξαφανίσουμε τόν Πόνο ἀπ’ τή ζωή μας, ὅταν ἐγκαταλείπουμε τήν Πηγή τῆς ζωῆς, τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλεν Ἰησοῦν Χριστόν καί, χωρίς ντροπή, λατρεύουμε τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ τό Χρῆμα; Πῶς  εἶναι δυνατόν νά διαφυλάξουμε τήν ψυχοσωματική μας ὑγεία, ὅταν μᾶς κυριεύῃ ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τήν καλοπέρασί μας, πατῶντας ἐπί πτωμάτων; 

Καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού, καί μέ τόν Πόνο, κρούει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας. Νά λυτρωθοῦμε ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν ὑποκρισία. Νά ξεφύγουμε ἀπό τήν κάθε εἴδους  Εἰδωλολατρία, καί ὡς λαός τοῦ Θεοῦ νά ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα. Τό Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς  συνιστᾷ τήν ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀδιάλειπτη ἐπικοινωνία καί συνομιλία μέ τόν Πατέρα μας , τόν ἐν οὐρανοῖς καί λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ μή φυλάξαι τάς ἐντολάς αὐτοῦ...» (Δευτ. η΄11).

Εἶναι καιρός νά ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ παναγίου  Πνεύματος, καί μέ τή Χάρι τοῦ νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τά αἴτια, πού προκαλοῦν τόν Πόνο καί σωρεύουν συμφορές.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σέ Σένα καταφεύγω καί σέ παρακαλῶ. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τά ταλαίπωρα παιδιά σου. Γίνε Ἔλεος καί σῶσε μας, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα ἀπό τόν κακό μας ἑαυτό, δέξου μας κοντά Σου καί  ἀξίωσέ μας νά σέ ὑμνοῦμε καί, ἀσιγήτως νά Σέ δοξολογοῦμε, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε , ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ. Κάμε τή ζωή μας ὕμνο δοξολογίας σέ  Σένα , τό Λυτρωτή. Ἀμήν.

«ΑΝΟΙΞΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΤΟΥΡΑΝΟΥ,

ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΛΥΝΗ ΤΙΣ ΝΤΡΟΠΕΣ».

Ἀλήθεια, μεγάλες εἶναι οἱ ντροπές
καί τά καμώματά μας!...
Στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας,
στήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ ,
νά γίνωνται προσπάθειες ντροπῆς.
Ποιός θά μποροῦσε ποτέ νά φαντασθῇ,
πώς στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, θά
βρίσκονταν ἄθεοι, ἀνεγκέφαλοι, κρυφοί
καί φανεροί, πού, μέ δόλια ντροπῆς
νομοθετήματα, θά προσπαθοῦσαν,
καί μέ λυσσώδη μανίαν, νά ξεριζώσουν,
μέσα ἀπό τίς ψυχές ὅλων μας καί μάλιστα
τῶν Νέων Παιδιῶν, τήν Πίστι στό Χριστό,
τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν
Οἰκογένεια, χωρίς καθόλου ντροπή;

Ποιός θά μποροῦσε νά φαντασθῆ, πώς θά

μποροῦσαν, οἱ ἀντίχριστοι, νά βροῦν
στήν Ἑλλάδα Ἐφιάλτες, Πήλιο-Γούσιδες
καί Ἰούδες, πού, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ
«ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», ξεδιάντροπα,
θά ξεπουλοῦσαν «τά ὅσια καί τά ἱερά» τῆς
ἔνδοξης Πατρίδος μας, παραχαράσσοντας
τήν Ἱστορία αἰώνων, πού γράφτηκε μέ τό
αἷμα τῶν Προγόνων μας;...

Ποιός θά μποροῦσε νά φαντασθῆ πώς  θά

ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, πού, ἀνερυθριάστως,
θά προσπαθοῦσαν νά θανατώσουν στίς
ψυχές τῶν Ἑλλήνων, τή γλώσσα τοῦ Θεοῦ,
τή γλώσσα, πού διάλεξ’ ὁ Θεός νά γραφῇ
τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του;

Ποιός θά μποροῦσε νά διανοηθῇ, πώς θά

τολμούσαν οἱ γραικῦλοι, μέ Νόμο τοῦ
Κράτους, νά ἐπιβάλλουν τίς διαστροφές,
ὡς ἰδιαιτερότητες, καί νά χαρακτηρίζουν ὡς
«ρατσιστές» τούς Πατριῶτες καί νά τούς
καταδιώκουν, ὡς ὀπισθοδρομικούς, ὅταν
μιλοῦν, γιά Πίστι στό Χριστό,
γιά ἀγάπη στήν Πατρίδα καί
ἀφοσίωσι στή Χριστιανική Οἰκογένεια;

Ἀλήθεια, ἄνοιξε ὁ Θεός τούς καταρράκτες

τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃ τίς ντροπές...»

Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ,

Νά ἔλθουμε σέ περισυλλογή καί αὐτοεξέτασι.

Καί  νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας

τό Χριστό, τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα.

Καί καλῶ ὅλους τούς Ἕλληνες, νά καταλάβουν
ὅτι κρυφά καί φανερά, δόλιοι ἐχθροί πολεμοῦν,
μέ λύσσα τήν ἀθάνατη Πατρίδα μας. Καί
προσπαθοῦν νά εξαφανίσουν ὅ,τι πιό ἱερό ἔχουμε,
τό Θησαυρό μας, τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό καί
τήν Ὀρθοδοξία.  Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους μισοῦν τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα καί σκοτεινά τά ἔργα τους. 
Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ.

Καί εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό

Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί τήν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Νά φυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τό Θησαυρό μας.

Καί καλοῦμε, μέ  ἀγάπη καί μέ ἐπίγνωσι  «τῶν σημείων τῶν καιρῶν», τόν ἐξοχώτατον Πρωθυπουργόν καί τή Νέα Κυβέρνησι, σέ ἐγρήγορσι. Τούς καλοῦμε νά διορθώσουν, «ταχύ», τά λάθη τῶν ἀσεβῶν. 

Νά ὑψώσουν στή Σημαία καί στή καρδιά μας, τόν Τίμιον Σταυρόν, νά καθιερώσουν τή διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν στά Σχολεῖα, ἄν εἶναι δυνατόν, ἀπό τό Δημοτικό Σχολεῖον καί κυρίως, νά διδάσκεται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί γενικά ἡ Ὀρθοδοξία, ὥστε νά ἀνατρέφωνται τά παιδιά μας «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Νά μή λησμονοῦν ποτέ οἱ Ἄρχοντες ἡμῶν, ὅτι αὐτό εἶναι Χρέος, πού τούς ἀναθέτει ὁ Κύριος, πού τούς ἔδωσε καί τήν ἐξουσίαν. Ὁ Κύριος λέγει:

«Ἐνωτίσασθε, οἱ κρατοῦντες πλήθους, καί γεγαυρωμένοι ἐπί ὄχλοις ἐθνῶν· ὅτι ἐδόθη παρά Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν καί ἡ δυναστεία παρά ὑψίστου, ὁ ὁποῖος ἐξετάσει ὑμῶν τά ἔργα καί τάς βουλάς διερευνήσει(Α΄ Παραλ. 29,11-12. Παροιμ.8,15.Σοφ. Σολ. 6, 3. Δανιήλ 2, 20-21. Ἰωάν. 19,11. Ρωμ. 13,1).

«ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΕΓΑΣ ΕΓΗΓΕΡΤΑΙ ΕΝ ΗΜΙΝ»

«ΟΤΙ ΕΠΕΣΚΕΨΑΤΟ Ο ΘΕΟΣ

ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΑΥΤΟΥ» (Λουκ. ζ΄ 16).

Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐπλάσθη ἀπό τόν Θεόν «κατ’ εἰκόνα   καί καθ’ ὀμοίωσιν Αὐτοῦ». Δέν ἐννόησε ὅμως τήν τιμήν καί «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς». Ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Θεόν διά τῆς παρακοῆς, μολονότι ἐγνώριζε ὅτι ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς σήμαινε Θάνατο.

Γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ἡ παρακοή εἶναι ἁμαρτία καί ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀνομία. Δηλαδή, ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς, ἡ ὁποία ἐπιφέρει στόν ἄνθρωπον τόν φυσικόν καί τόν πνευματικόν Θάνατον, ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23).

Θά πρέπει ἐδῶ νά τονίσουμε ὅτι ὁ φυσικός, ὁ σωματικός, ὁ πρόσκαιρος θάνατος, δηλαδή ὀ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, εἶναι δῶρον Θεοῦ καί λύτρωσι, ἀπελευθέρωσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή φθορά, εἶναι ἔξοδος ἀπό τό ὑλικό Σύμπαν καί εἴσοδος εἰς τό Πνευματικόν. Εἷναι ἔξοδος ἀπό τήν προσκαιρότητα καί εἴσοδος εἰς τήν αἰωνιότητα.

Εἶναι ἔξοδος ἀπό τή Βαβυλῶνα, ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία καί εἴσοδος εἰς τήν αἰώνιον κατοικίαν. Εἶναι Γενέθλιος ἡμέρα καί εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου εις τήν αἰώνιον ζωήν, Εἶναι ἡμέρα ἐπανεισαγωγῆς του εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Ἡμέρα χαρᾶς.

Φοβερός εἶναι ὁ πνευματικός Θάνατος, ὁ χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, ὁ αἰώνιος Θάνατος.

Ὁ Πάνσοφος Θεός ὅμως, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον «εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν». Εἶδε τήν κατάντια μας. Διεπίστωσε ὅτι, μέ τήν κακήν χρῆσιν τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, φθάσαμε εἰς τήν ἔσχατην ἀθλιότητα. Καί «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλάτ. δ΄4). Πραγματικά Προφήτης μεγάλος ἐμφανίσθηκε  μεταξύ μας, ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τό λαό Του (Λουκ. ζ΄ 16).

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας προεξαγγέλλει τόν ἐρχομό Του καί λέγει: «ὅτι Παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα  αὐτοῦ μεγάλης Βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, πατήρ τῆς αἰωνίου ζωῆς... Θἇναι μεγάλη ἡ ἐξουσία Του καί ἠ εἰρήνη, πού θά φέρῃ στόν κόσμον δέν θά ἔχῃ τέλος. Ἡ Βασιλεία Του θά εἶναι αἰωνία. Καί ὅλα αὐτά τά πραγματοποιεῖ ἡ μεγάλη, ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος πρός τόν Λαόν Του» (Ἡσ. θ΄ 6-7)  Εὐδόκησεν ὁ Θεός διά τοῦ Υἱοῦ Του καί ἐν Αὐτῷ, ἀποφάσισε τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Ἐπισκέπτεται τό λαό Του διά τοῦ Μεσσίου, τοῦ Ἐμμανουήλ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται κοντά μας , γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνον μας, νά ἐξαλείψῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ.

Ἔρχεται ὁ Ἐμμανουήλ καί μέ τή θέλησί Του, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί καταδέχεται νά Σταυρωθῇ Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Καί διά τοῦ θανάτου αὐτοῦ καταργεῖ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν διάβολον, γιά νά ἐλευθερώσῃ ὅλους ἐμᾶς ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου (παρβλ. Ἑβρ. β΄ 14-15).

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Σᾶς διαβεβαιῶ, λέγει ὁ Κύριος, ἐκεῖνος πού πιστεύει εἰς Ἐμέ ἔχει ζωήν αιώνιον. Ἐγώ εἶμαι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς (Ἰωάν. στ΄47). Σᾶς διαβεβαιῶ, λέγει ὁ Κύριος, «ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔ χ ει ζ ω ήν αἰ ώ νι ον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Ἰωάν. ε΄ 24).

Μέ τή Σταυρική Του θυσία καί μέ τήν Ἀνάστασίν Του ὁ Κύριος, κατεπάτησε τόν θάνατον καί κατήργησε τόν Διάβολον καί ἐχάρισε τήν ζωήν σέ κάθε πιστό. Τώρα δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά ζωή. Δέν ὑπάρχουν νεκροί, ἀλλά κεκοιμημένοι. Δέν ὑπάρχουν νεκροταφεῖα, ἀλλά κοιμητήρια.

Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἐνδεικτικά ἀναφέρει: Τήν ἀνάστασι τοῦ Υἱοῦ τῆς χήρας στήν πόλιν πού λέγεται Ναῒν (Λουκ. ζ΄11-16).

Τήν ἀνάστασιν τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου (Λουκ.  η΄ 41-42,49-56).Καί προ πάντων ἀναφέρει τήν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου(Λουκ. κδ΄ ).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρεται διά μακρῶν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ τετραημέρου καί σεσηπῶτος φίλου Του Λαζάρου (Ἰωάν. ια΄ 1-44 ) καί εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου (Ἰωάν. κ΄-κα΄), πού βεβαιώνουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή καί ὅτι τώρα, γιά τούς πιστούς δέν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός, μέ ψαλμούς, μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι

«Ὁ Χριστός ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα» καί  μᾶς συμβουλεύει τό Χρέος μας καί λέγει: «Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Ἀλλά ὅσες Ὠδές Εὐχαριστίας κι’ ἄν πλέξωμεν, ποτέ δέν θά μπορέσουμε νά προσφέρομε στό Θεό, κάτι ἰσάξιο τῶν εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησε καί ποιεῖ εἰς ἡμᾶς. Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσῃ, ὁ Ἀναστάς καί Σωτήρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καί νά μᾶς κατατάξῃ εἰς τούς χορούς τῶν Ἁγίων Του, ὥστε ἀσιγήτως νά τόν ὑμνοῦμεν καί νά Τό δοξάζουμε εἰς πάντας τοῦς αἰῶνας, Ἀμήν. Γένοιτο!

ΠΩΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

ΠΩΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ.

«Συνεργοῦντες δέ καί παρακαλοῦμεν μή εἰς  

κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς.

Λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καί ἐν

ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδού νῦν καιρός

εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρᾳ σωτηρίας.-

Μηδεμίαν ἐν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ἵνα μή

μωμηθῇ  ἡ διακονία, ἀλλ’ ἐν παντί συνιστῶντες

ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ,

ἐν θλίψεσιν,  ἐν ἀνάγκαις,  ἐν στενοχωρίαις,

ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις,

ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις,

ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ,

ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ

ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει

Θεοῦ,  διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης

τῶν δεξιῶν καί τῶν ἀριστερῶν, διά δόξης

καί ἀτιμίας, διά δυσφημίας καί εὐφημίας,

ὡς πλάνοι καί ἀληθεῖς, ὡς  ἀγνοούμενοι

καί ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες

καί ἰδού ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καί μή

θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ

χαίροντες, ὡς πτωχοί πολλούς δέ

πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα

κατέχοντες» (Β΄Κορινθ. στ΄  1-10).

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει τό Πῶς, τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος καί οἱ λοιποί Ἀπόστολοι, ἐπιτελοῦν, τό ἔργον τους. Διακηρύσει τήν ἀξία καί τή σημασία, πού ἔχει ἡ προσωπική ζωή, τό παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων. Εἶναι πρότυπα ἁγίας ζωῆς. Ἔχουν πίστιν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην». Ὡς φωστῆρες ἐν τῷ κόσμῳ διδάσκουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους  εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν. Μέ τή ἴδια τή ζωή τους καί τίς θυσίες τους διδάσκουν ὅλους ἐμᾶς νά περιπατοῦμεν ἐν ἀγάπῃ, νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Σωτῆρος, ὥστε νά ἐπιτύχουμε στή ζωή μας, τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ἀρετῆς τά κατορθώματα.

Δέν παραλείπουν δέ νά προσεύχωνται, γιά τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀδιαλείπτως( Ρωμ. α΄ 8-10).

Ἡ ἐπικοινωνία καί συνομιλία τοῦ Παύλου καί τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων, μέ τόν οὐράνιον Πατέρα εἶναι ἀδιάλειπτη.

«Ἀδελφοί, λέγει ὁ Παῦλος, συνεργοῦντες δέ καί παρακαλοῦμεν μή εἰς κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς». Συνεργαζόμενοι μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι στό ἔργον, πού μᾶς ἀνέθεσε ὁ Κύριος, στό ἔργον, δηλαδή,   τῆς καταλλαγῆς καί συμφιλιώσεως  τῶν ἀνθρώπων μέ τό Θεό καί μεταξύ τους, σᾶς παρακαλοῦμε νά δείξετε μέ τή συμπεριφορά σας ὅτι, δέν  ἔχετε δεχθῇ  μάταια τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Καί μή νομίσετε ὅτι ὁ Θεός θά σᾶς στέλνῃ τούς ἀντιπροσώπους Του νά σᾶς παρακαλοῦν. Διότι λέγει ἡ Γραφή· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καί ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι (Ἡσ. μθ΄8). Κατάλληλος καιρός κατά τόν ὁποῖον ὁ Θεός ἄκουσε τούς στεναγμούς μας καί ἀποφάσισε νά δείξῃ τήν εὔνοιά Του καί τά ἐλέη Του, ὁ καιρός, πού εὐδόκησε, διά τοῦ Υἱοῦ Του καί ἐν αὐτῷ, τή λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων, ἔφθασε. Καί νά τώρα εἶναι καιρός κατάλληλος, τώρα εἶναι ἠμέρα σωτηρίας, τώρα πού μᾶς εὐσπλαγχίσθηκε ὁ Θεός καί ἔστειλε στήν Γῆ τόν μονογενῆ Του Υἱό, ὥστε κάθε ἕνας, πού μέ πίστι προσέρχεται καί ἐπικαλεῖται τό Ὄνομά Του νά σώζεται(Ἰωήλ β΄32).

Καί τώρα, λέγει ὁ Παῦλος,  σᾶς παρακαλοῦμε ἐμεῖς, χωρίς νά δίδουμε καμμιά ἀπολύτως ἀφορμήν σκανδάλου σέ τίποτε, γιά νά μή κατηγορηθῇ εἰς τό ἐλάχιστον ἡ διακονία τοῦ κηρύγματος.

Ἀντίθετα, μέ κάθε τρόπο, συστήνουμε τούς ἑαυτούς μας, ὡς διάκονοι Θεοῦ, σᾶς ἀποδεικνύουμε ὅτι εἴμαστε ἀληθινοί διάκονοι τοῦ Θεοῦ. Συσταίνουμε τούς ἑαυτούς μας, σάν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, μέ τή μεγάλη ὑπομονή μας,  στίς θλίψεις, στίς ταλαιπωρίες, στίς στερήσεις τῆς ἀναγκαίας τροφῆς, σέ κακοποιήσεις, σέ φυλακίσεις, σέ ταραχές, σέ ἀκαταστασίες, σέ κόπους, σέ ἀγρυπνίες , σέ πεῖνα.

Συσταίνουμε τούς ἑαυτούς μας μέ ἁγνότητα καί καθαρότητα ἀπό κάθε ἁμαρτία, μέ γνῶσι τῆς ἀληθείας, μέ μακροθυμία, μέ καλωσύνη, μέ ἁγιασμόν καί χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ ἀγάπη πραγματική καί ἀνυπόκριτη, μέ λόγο εἰς τόν ὁποῖον κηρύττεται ἡ ἀλήθεια, μέ δύναμιν Θεοῦ, μέ τά ὅπλα τῆς δικαιοσύνης, τά ἐπιθετικά καί τά ἀμυντικά. Εἴμαστε δηλαδή ὁπλισμένοι, γιά νά ὑπερασπισθοῦμε  τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀλήθεια, μέ κάθε θυσίαν.

Ἀποδεικνύουμε ὅτι εἴμαστε ἀληθινοί τοῦ Θεοῦ διάκονοι, ὑπόδειγμα ἀρετῆς σέ ὅλους, πρός μίμησιν, μέ τή δόξα πού μᾶς ἀποδίδουν οἱ πιστοί στό Εὐαγγέλιον, καί μέ τήν ἀτιμίαν καί τούς εξευτελισμούς πού ὑφιστάμεθα ἐκ μέρους τῶν ἀπίστων, μέ τήν δυσφήμησιν ἐκ μέρους τῶν συκοφαντῶν μας καί μέ τήν καλήν φήμην καί τούς ἐπαίνους ἐκ μέρους τῶν πιστῶν.  Οἱ ἐχθροί τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς θεωροῦν καί μᾶς κατηγοροῦν ὡς ἀπατεῶνες, λαοπλάνους, ἐνῶ οἱ πιστοί μᾶς δέχονται ὡς εἰλικρινεῖς. Γιά τούς ἀπίστους  εἴμαστε ἄσημοι καί περιφρονημένοι, ἄγνωστοι, καί ὅμως, γιά τούς πιστούς,  εἴμαστε γνωστοί καί περισπούδαστοι. Στά μάτια τοῦ κόσμου  φαινόμαστε σάν νά κινδυνεύουμε νά ἀποθάνουμε καί ὅμως ἰδού ζῶμεν, φαινόμαστε σάν ἄνθρωποι, πού παιδαγογούμαστε ἀπό τό Θεό, μέ βαρειές δοκιμασίες, ἀλλά δέν θανατωνόμαστε.

Λόγῳ τῶν δοκιμασιῶν μας  αὐτῶν, μᾶς νομίζουν βυθισμένους σέ λύπην, ἐμεῖς ὅμως πάντοτε χαίρομεν. Μᾶς θεωροῦν πτωχούς, ἐμεῖς ὅμως κάνουμε πολλούς πλουσίους μέ πνευματικούς Θησαυρούς. Παρουσιαζόμαστε σάν νά μήν ἔχουμε τίποτε, ὅμως στήν πραγματικότητα ἔχουμε τά πάντα. Φυσικά ἐδῶ ἐξυπακούεται ὅτι ἔχουμε μέσα στήν καρδιά μας τόν Χριστόν. «τόν δι’ οὗ τά  πάντα ἐγένετο».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὡς πρότυπον ἁγίας ζωῆς, μᾶς ὁδηγεῖ κοντά στόν Κύριό μας καί Λυτρωτήν τοῦ κόσμου, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι, «οἱ δέσμιοι τῆς γῆς» ὅτι μόνον Αὐτός μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἔχουν προδώσει, μᾶς ἔχουν ἐξαπατήσει, Μόνον ὁ Χριστός εἶναι ὁ πιστός. Σταυρώνεται Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Διότι Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μέ τό πανάγιο αἷμα Του, μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Μέ τό Αἷμά Του μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Καί τώρα εἶναι ὁ καιρός  νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστός, μπορεῖ, ὡς Παντοδύναμος καί θέλει, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Τώρα εἶναι καιρός κατάλληλος ,τώρα εἶναι ἠμέρα σωτηρίας, νά δεχθοῦμε τή Χάρι καί νά μή φανῇ ὅτι ἔχουμε δεχθῇ «εἰς κενόν τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ».

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι μόνον ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας καί ὄτι δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Καί ὅταν ἐμεῖς τόν διώχνουμε, Ἐκεῖνος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του καί ζητάει νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας.

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας, ἐκτός ἀπό Αὐτόν, δέν ἔχουμε καί θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν.

Καί εἶναι καιρός, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας  καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώση νά τόν ὑμνοῦμεν καί, ἀκαταπαύστως, νά τόν δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«ΔΙΚΑΙΩΝ ΨΥΧΑΙ, ΕΝ ΧΕΙΡΙ ΘΕΟΥ»

Οἱ ψυχές τῶν δικαίων  παραλαμβάνονται καί ἐναποτίθενται εἰς τόν κόλπον τοῦ οὐρανίου Πατρός καί ἀναπαύονται «ἐν εἰρήνη».

Καί σύ τώρα, ἀγαπημένε μου ἀδελφέ Μανώλη, δέχθηκες «τό θεῖον κάλεσμα», μέ χαρά καί πέρασες ἀπό τό ὑλικό Σύμπαν, εἰς τό Πνευματικό, ἀπό τήν προσκαιρότητα εἰσῆλθες εἰς τήν αἰωνιότητα. Καί εἶμαι σίγουρος ὅτι τώρα ἀναπαύεσαι στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος» καί, ὡς δίκαιος καί πιστός Χριστιανός, προαπολαμβάνεις τῶν  ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ανθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν».

Ἀγαπημένε ἀδελφέ Μανώλη, ἔφυγες ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία καί εἰσῆλθες  εἰς τήν αἰώνια κατοικία καί τώρα  ζῆς στήν καρδιά μας, εἶσαι πιό κοντά μας, ἀλλά καί τό σπουδαιότερο, εἶσαι πιό κοντά στό Θεό. Περιμένοντας τήν ὥρα πού ἔλθουμε κι' ἐμεῖς στήν αἰώνια χαρά, προσεύχου γιά μᾶς, ὥστε νά μᾶς ἀξιώση ὁ Κύριος της αἰωνίου ζωῆς, ὥστε ἐκεῖ νά μετέχουμε εἰς τούς χορούς τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων. Εἷμαι σίγουρος ὅτι θά κάνουμε ὡραῖες λειτουργίες Δοξολογίας τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀλησμόνητε ἀδελφέ! 

Θά μοῦ ἐπιτρέψῃς τώρα νά δημοσιεύσω ἕνα ἀπό τά ὄμορφα ποιήματά σου, στή Μνήμη σου, γιά νά γνωρίσουν οἱ ἀναγνώστες μας τήν εὐγένεια καί τή λεπτότητα τῆς ἁγίας σου ψυχῆς ἀξιομακάριστε κι'  ἀλησμόνητε Μανώλη:

                                                                   

ΕΣΠΕΡΙΝΟ

Ἡ μέρα σβεῖ. Σούρουπο ἁπλώθη...

Λαμπρό παλάτι ὁ οὐρανός ἡψώθη...

Μέσα μου ἀνάβουν χίλιοι πόθοι.

Γλυκό ἕνα ρίγος ἡ ψυχή μου νοιώθει.

…………………………………………

Κι' ἡ νύχτα  ἁπλώνεται γοργή...

Σκοτάδι γύρω μου στή γῆ.

Μά στήν καρδιά μου φέγγει αὐγή,

Φῶς, ἀπό χρυσοφώτιστη πηγή.

Φεύγει ὁ νοῦς...Πετάει, ταξιδεύει...

Σκίζει τά σκότη. Φῶς γυρεύει.

Κι' ὅλο ψηλότερα ζητά ν' ἀνέβη,

Τό Φῶς γιά νἄβρη πού πιστεύει...

Κι' ὤ, τί χαρά! Καθώς γυρνᾶ

Φέρνει σημάδια φωτεινά.

Τά σκότη διώχνει τά πυκνά...

Μιά πρόσχαρη ζωή μηνᾶ...

                    Ἐμμανουήλ Τρανούδης

Ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΚΑΝΩΝ

Ο   ΧΡΥΣΟΥΣ ΚΑΝΩΝ.

ΟΥΤΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΑΙ.

«Καί καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι,

καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. στ΄ 31).

Ὅταν ὁ Πανάγαθος Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον, «ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γενέσ. β΄ 7).

Διά τοῦ θείου ἐμφυσήματος, ἐφύτευσεν ὁ Πάνσοφος καί τόν Χρυσοῦν Κανόνα τῆς ζωῆς, τόν καθολικόν Νόμον τῆς τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον. Εἷναι ἔμφυτος στόν ἄνθρωπον  ὁ Νόμος τῆς Ἀγάπης.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὅτι «Ὅταν ἔθνη τά μή νόμον (γραπτόν) ἔχοντα φύσει τά τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον (γραπτόν) μή ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τό ἔργον τοῦ νόμου γραπτόν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καί μεταξύ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἤ καί ἀπολογουμένων...» (Ρωμ. β΄ 14-15). Ὁδηγοῦνται ἀπό τόν, διά τοῦ θείου ἐμφυσήματος, ἔμφυτον ἠθικόν Νόμον, καί πράττουν ὅ,τι ὁ γραπτός νόμος προστάσσει,  ἄν καί δέν ἔχουν γραπτόν νόμον, διότι νόμος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός τους, δηλαδή ἡ συνείδησίς τους, ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα τους.

Ἔχουν τόν ἔμφυτον Νόμον τῆς ἀγάπης γραμμένον στήν καρδιά τους καί διακρίνουν τό Καλόν ἀπό τό Κακόν. Τοῦτο δέ ἀποδεικνύεται ὅταν ἡ συνείδησίς των δίδει μαρτυρίαν σ’ αὐτούς διά κάθε πρᾶξιν, καί οἱ ἐσωτερικοί  λογισμοί ἀναμεταξύ τους κατηγοροῦν ἤ καί καμμιά φορά ἀπολογοῦνται...

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἀναφέρει τόν Χρυσοῦν Κανόνα τῆς ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀσκητικῆς :

«Πάντα ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς» (Ματθ. ζ΄ 12).

Καί προσθέτει: «Οὗτος γάρ ἐστίν ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται». Τό ἴδιο λέγει καί διά τίς δύο Ἐντολές, τῆς Ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Λέγει, δηλαδή, ὅτι «ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ Προφῆται κρέμανται» (Ματθ. κβ΄ 37-40).

Ὁ Χρυσοῦς Κανών ἑρμηνεύει τό Νόμο τῆς Ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, μέ ἁπλά λόγια, κατανοητά ἀπό ὅλους, ὥστε νά εἴμαστε ἀναπολόγητοι. Καί αὐτός ὁ Κανών θά μᾶς κρίνῃ κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ὅλοι γνωρίζουμε τί θέλουμε στή ζωή μας. Ζητοῦμε μέ λαχτάρα ἀγάπη, Καλωσύνη, θαλπωρή, ἐπιείκεια, εἰλικρίνεια, συγχωρητικότητα. «Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, ὅπως θέλετε νά συμπεριφέρονται σέ σᾶς καί ὅ,τι θέλετε νά σᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, καί σεῖς νά κάνετε σ’ αὐτούς τά ἴδια». Νά προσφέρετε Καλωσύνη, ἀγάπη.Νά συγχωρῆτε τά λάθη τους, νά μή κλέβετε, νά μή συκοφαντῆτε, νά μήν ἐπιθυμεῖτε ὅσα ἀνήκουν στόν πλησίον σας. Ὅπως ἀκριβῶς θέλετε νά συμπεριφέρωνται σέ σᾶς ἔτσι, ἀκριβῶς τό ἴδιο, νά συμπεριφέρεσθε  και σεῖς σέ αὐτούς.

Ἐάν στή ζωή μας, στήν καθημερινή πρᾶξι, τηρήσουμε ἀκριβῶς τόν Χρυσοῦν Κανόνα, θά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί θά μετουσιώσουμε τή ζωή μας, αὐτόν  τόν κόσμο μας, ἀπό «Χοιροστάσι», σέ Παράδεισο. Εἴθε! Εἴθε! Εἴθε!