ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΟ ΛΥΤΡΩΤΗ

 

«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις  ψυχή, ἔλεος ζητεῖ»

 

Κύριε, ποιά ψυχή δέν γονατίζει, εὐλαβικά, μπροστά, στην ἄφατη θεϊκή Σου συγκατάβασι;

Συντετριμμένη, Κύριε, ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου, σέ πολλές περιπεσοῦσα ἁμαρτίες,  αἰσθάνεται τή Θεότητά Σου, τήν ἄφατη συγκατάβασί Σου καί την ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Σου, καί, με δέος, ἔντρομη και ταπεινά, τολμᾶ καί Σέ προσεγγίζει, Μακρόθυμε, καί σάν ἄλλη μυροφόρος, μέ ὀδυρμούς, εἰλικρινά μετανοιωμένη,  Σέ Σένα, τόν Λυτρωτή, πρίν ἀπό τον ἐνταφιασμό Σου, μύρα και δάκρυα εὐγνωμοσύνης, προσφέρει. Οἴμοι!  ἀλλοίμονο σέ Μένα, ὁμολογῶ, Κύριέ μου, βυθίστηκα σέ βαθύ σκοτάδι, ὐπάρχει νύχτα, μέσα μου,  σκοτάδι, παράφορος ἐνθουσιασμός, τυραννική μανία, νύχτα κατασκότεινη, καί ἀσελινη, ὁ ἔρωτας τῆς ἁμαρτίας. Σέ παρακαλῶ, Σέ ἱκετεύω, Ἐσένα, Κύριε, πού, γιά χάρι μου Σταυρώθηκες, δέξου τίς πηγές τῶν δακρύων μου, Σύ, πού ματαποιεῖς  διά τῶν νεφελῶν τό Ὕδωρ τῆς θαλάσσης, σέ στημόνας, σέ δέσμες βροχῆς.

Λύγισε, Εὔσπλαγχνε, μακροθύμησε καί δέξου τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου, Σύ, πού ἔκλινες, ἐλύγισες  τούς οὐρανούς, με τήν ἄφατη κένωσί Σου και τέλειος ὤν Θεός, ἔγινες ταπεινός ἄνθρωπος. Δέξου , Κύριε, τήν εἰλικρινή μου μετάνοια. Ἄφησέ με νά καταφιλήσω,  με ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς μου τά ἄχραντα πόδια Σου, νά  τά σπογγίσω  πολύ καλά καί πάλιν με τίς μποῦκλες τῶν μαλλιῶν μου, τά πόδια Σου, πού τόν κρότον τῶν βημάτων Σου ἄκουσε ἡ Εὔα  στόν Παράδεισο και κρύφτηκε ἀπό φόβο. Κύριε, ἔχω βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου  και ζητῶ το Ἔλεός Σου.  Ψυχοσῶστα Σωτήρ μου, ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τά πλήθη τῶν ἁμαρτιῶν μου καί τάς ἀβύσσους τῶν κριμάτων Σου; Κύριε, μή καταφρονήσῃς τήν δούλην Σου, εὐσπλαγχνίσου με, ἐλέησέ με και δέξου με μετανοιωμένη, Σύ, πού ἔχεις ἀμέτρητον, ἄπειρον τό Ἔλεος.

 

 

«ΩΣΑΝΝΑ Τῼ ΥΙῼ ΔΑΥΪΔ» (Ματθ. κα΄ 9, 15).

          «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ

    ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ»(Ματθ. κα΄ 9)

 

Οἱ ἄνθρωποι, διά τῆς παρακοῆς, χωρίσθηκαν καί ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα και Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί περιῆλθον εἰς ἐσχάτην ἀθλιότητα. Κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, χωρίς ἀγάπη, χωρίς Θεόν, χωρίς νόημα,  χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό στή ζωή τους. Διά τῆς παρακοῆς στην Ἐντολήν τῆς ἀγάπης, ἁμαύρωσαν, ἄχρείωσαν το· «κατ’ εἰκόνα», δέν τό ἔχασαν ὅμως. Καί «δέσμιοι τῆς γῆς», ὡμοιώθηκαν μέ τά ἄλογα ζῶα καί  ζοῦν σάν κτήνη καί πεθαίνουν σάν κτήνη (πρβλ. Ψαλμ.48,13).

Ὑποφέρουν καί στενάζουν κάτω ἀπό τήν ἐπάρατη δουλεία τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Καί μέ λαχτάρα περιμένουν τόν Λυτρωτή, τόν Ελευθερωτή, τόν Μεσσία.

 Ὁ Χριστός δέν εἶναι μόνον ἡ λαχτάρα τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά καί «ἡ προσδοκία πάντων τῶν Ἐθνῶν».

Ὁ Θεός εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί ἐπισκέπτεται τήν «ἡμιθανῆ» ἀνθρωπότητα. Ἀνατέλλει ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης «τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις» καί φωτίζει τά σκοτάδια μας. Ἔρχεται κοντά μας, καί ἁπαλύνει τόν πόνο μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, θεραπεύει τίς πληγές μας, μᾶς στηρίζει, μᾶς παρηγορτεῖ, μᾶς  τρέφει πνευματικά καί μᾶς ζωοποιεῖ, μέ τόν Πανάγιο λόγο Του, ἀλλά δέν μᾶς στερεῖ καί τό καθημερινό ψωμί, μέ τήν Εὐλογημένη Παρουσία Του.

Ἕρχεται κοντά μας καί μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά, χωρίς να μᾶς ἐξαναγκάζει, γιά νά βροῦμε  ἀνάπαυσι καί ψυχική γαλήνη. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες και πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς…»«(Ματθ. ια΄28-30).

Ἕρχεται κοντά μας. Καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, διδάσκων καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ.δ΄23).

Στό ὄνομά Του «τυφλοί ἀναβλέπουσι, καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται»( Ματθ.ια΄5).

Λίγες μέρες πρίν ἀπό τό  Πάθος Του, ἀνέστησε καί τόν τετραήμερον Λάζαρον, ἐνῶ τό σῶμα του τέσσερις μέρες στό μνημεῖον εἶχε ἀρχίσει νά σαπίζει καί  νά βρωμάει.

Πολλοί, ὄχι ὅλοι,  πίστεψαν στό Ὄνομά Του καί Τόν ἀκολουθοῦσαν. Πίστεψαν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ ἀπόγονος τοῦ Δαυῒδ, ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ.

Μετά τήν Ἀνάστασι τοῦ Λαζάρου εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα καθήμενος ἐπί πώλου ὄνου, καί Τόν ὑποδέχονται τά πλήθη τοῦ Λαοῦ, θριαμβευτικά, «μετά Βαῒων καί κλάδων», ὡς Βασιλέα καί Ἐλευθερωτήν, στρώνουν τά ἱμάτιά τους, γιά νά περάσῃ καί μιά κραυγή ἱκεσίας σείει καί συγκλονίζει τά Ἱεροσόλυμα:

«Ὠσαννά τῷ υἱῷ Δαυῒδ· Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις» (Ματθ. κα΄ 9,15).

Σῶσε μας, λοιπόν, τώρα, ὑἱέ τοῦ Δαυῒδ, λύτρωσέ μας ἀπό τή δουλεία, ἐλευθέρωσέ μας ἀπό τά Πάθη καί τίς κακίες μας. Σύ, ὁ Μεσσίας, ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ. Δοξασμένο τό Ὄνομά Σου. Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν Ὀνόματι Κυρίου. Εὐλογημένος καί δοξασμένος να εἶσαι Σύ, Κύριε, πού ἔρχεσαι σταλμένος ἀπό τόν Κύριον νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τά βάσανά μας. Σέ δοξάζουν και Σέ παρακαλοῦν καί οἱ Ἄγγελοι στόν οὐρανόν καί κράζουν «Ὠσαννά».

Σῶσε μας λοιπόν, τώρα, Εὐλογημένε· «ὦ Κύριε, σῶσον δή, σῶσε μας λοιπόν  τώρα, ὦ Κύριε, εὐόδωσον δή»(Ψαλμ. 117,25), καθοδήγησέ μας καί δῶσε ἕνα αἴσιον καί εὐτυχισμένο τέλος στή δυστυχία μας, Σύ, ὁ Εὐλογημένος, πού ἔρχεσαι κοντά μας στό ὄνομα τοῦ Κυρίου( παρβλ. καί Ψαλμ. 117,25-26).

«Οἱ καλοβολεμένοι», «τά γεννήματα ἐχιδνῶν». οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, οἱ «Ψεῦτες καί Ὑποκριτές», οἱ βασανιστές τοῦ λαοῦ, κλονίζονται, τρέμουν γιά τή Θεσούλα τους, καί ὄχι μόνον δέν χαίρονται, ἀλλά ἀγανακτοῦν καί ἀποφασίζουν νά καταδικάσουν σέ θάνατο τόν Κύριον, ἀλλά καί τόν Λάζαρον, διότι πολλοί πίστεψαν στό Χριστό, πού τόν ἀνέστησε, ἤδη σεσηπότα, τέσσερις μέρες μετά τό θάνατό του.

Ἀγανακτοῦν διότι διαπιστώνουν τά θαυμάσια ἅ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καί τούς παῖδας κράζοντας  καί λέγοντας, ὠσαννά τῷ υἱῷ Δαυΐδ, καί, μέ θρασύτητα ἀδιάντροπη, ἀπευθύνονται στόν Κύριο και τοῦ λένε: «ἀκούεις τί οὗτοι λέγουσι; Ὁ δέ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· Ναί· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον»(Ματθ. κα΄ 15-16). Γιατί ἀγανακτεῖτε, δέν ἀναγνώσατε ποτέ τί προεφήτευσε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, πού εἶπε ὅτι «ὁ Θεός ἔφτιασε  τέλειον ὕμνον ἀπό τό στόμα νηπίων καί μικρῶν παιδιῶν;»

Κατά τήν Θριαμβευτική Εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα, ὁ «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», δέν χαίρεται, εἶναι πολύ πικραμένος, ὄχι μόνον ἐξ αἰτίας τῆς ἀγανακτήσεως τῶν διωκτῶν Του, ἀλλά καί διότι, ὡς Καρδιογνώστης, γνωρίζει ὅτι ὁ Λαός αὐτός, πού Τον ζητωκραυγάζει, «μόνον τοῖς χείλεσι Τόν τιμᾷ». Δέν πιστεύει Σ’ Αὐτόν σωστά, δέν Τόν ὑποδέχονται ὡς Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, Πνευματικόν Βασιλέα τοῦ Σύμπαντος, Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, ἀλλά Τόν ὑποδέχονται ὡς κοσμικόν Βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, πού θά τούς ἐλεθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῶν Ρωμαίων καί θά τούς παρέχει ἀνέσεις. Λίγοι κατάλαβαν τή Χάρι Του  τή Θεϊκή Του συγκατάβασι καί τόν ζωοποιόν Του λόγον.

Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν Ἐρχομό Του, περιγράφει τήν πικρία, πού αἰσθάνεται ὁ Κύριος, γιά τήν στάσι καί τήν  ἀντιμετώπισι τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων ἀπέναντί του, καί λέγει: «Καί ἐγώ εἶπα· κενῶς ἐκοπίασα, εἰς μάταιον καί εἰς  οὐδέν ἔδωκα τήν ἰσχύν μου· διά τοῦτο ἡ κρίσις μου παρά Κυρίῳ, καί ὁ Πόνος μου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου» (Ἡσ. 49,4).

Τόν ὑποδέχονται, «μετά βαῒων καί κλάδων», μέ ὕμνους καί επευφημίες καί ζητωκραυγές, καί δέν χαίρεται. Εἶναι πικραμένος καί μονολογεῖ … Λοιπόν εἰς μάτην ἐκοπίασα, εἰς μάτην ἐξήντλησα τάς δυνάμεις μου. Λοιπόν τό δίκαιόν μου παρά τῷ Θεῷ. Σ’ Αὐτόν ἐναποθέτω τήν ἐλπίδα μου. Αὐτός θά βραβεύσῃ τό ἔργον μου.     

Καί πραγματικά, τόν Ὑπήκοον μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ὁ Θεός -Πατήρ, τον Υἱόν Του και ὡς ἄνθρωπον «αὐτόν ὑπερύψωσεν καί ἐχαρίσατο αὐτῷ Ὄνομα , τόν ὑπέρ πᾶν Ὄνομα…» ( Φιλιπ. β΄9-11).

Πικραίνεται ὁ Κύριος, διότι συγχρόνως μέ τίς ζητωκραυγές ἀκούει τίς κραυγές ἀχαριστίας τοῦ λαοῦ , πού μετά ἀπό λίγο θά Τόν ἐμπτύῃ καί θά Τόν ραπίζῃ καί θά Τόν προσηλώσῃ στό Σταυρό. Ἡ πίκρα δέν εἶναι γιά τά φρικτά πάθη, πού θά ὑπομείνῃ γιά χάρι μας ὁ Κύριος, διότι γι’ αὐτό ἦλθε στόν κόσμο, νά Σταυρωθῇ Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Πικραίνεται, γιά τό δικό μας κατάντημα, πού ἐμμένουμε στήν ἁμαρτία και ὑποφέρουμε. Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνῃ; Καταδέχεται ἀκόμη καί τόν Σταυρόν, για μᾶς. Σταυρώθηκε, γιά νά μήν ὑποφέρουμε. Και μεῖς… Τί ἔκαμαν τότε καί τί κάνουμε σήμερα; Δυστυχῶς γιά μᾶς. Ἐμεῖς Λατρεύουμε τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα καί προδίδουμε τόν Εὐεργέτην, τόν ἴδιο τό Θεό, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», ὡς ὁ Ἰούδας.

«Λαός μου τί ἐποίησά σοι καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα, χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με, Σταυρόν με προσηλώσατε…».

Μαζί μέ τίς ζητωκραυγές , ἀκούει καί τίς ἰαχές  τῶν ἀχαρίστων, τό· «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν». «Ἡμεῖς οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μή Καίσαρα». Πικραίνεται ὁ Ἰησοῦς, γιά μᾶς, γιά τήν ἀχαριστία καί τήν ἀμετανοησία, πού σωρεύει  στή ζωή μας  συμφορές.

«Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτήνουσα τούς προφήτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν! Ποσσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τά τέκνα σου ὅν τρόπον ἐπισυνάγει  ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας, και οὐκ ἠθελήσατε» (Ματθ. κγ΄37).

Πικραίνεται, διότι προβλέπει τήν ἀθλιότητα καί τήν δυστυχία, τή συμφορά, τή θλῖψι καί την Ὀδύνη, τά δεινά στά ὁποῖα μᾶς ὁδηγεῖ ἡ Παραφροσύνη, ἡ πώρωσι και ἡ ἀμετανοησία μας. «Ὤ τῆς παραφροσύνης καί τῆς Χριστοκτονίας, τῆς τῶν προφητοκτόνων!...

Καί εἶναι καιρός νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας καί συναισθανθοῦμε τήν, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐξαθλίωσι καί νά μετα-νοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή.  Και ἑνωμένοι, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, καί, μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης, νά εὐχαριστήσουμε  τόν Χριστόν, πού Σταυρώθηκε, γιά Χάρι  μας καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώσῃ νά μήν Τόν πικραίνουμε, μέ τά καμώματά μας, ἀλλά, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξολογοῦμε καί νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

«ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ»

            «Ο ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΕΜΕ, ΚἌΝ ΑΠΟΘΑΝῌ,

                           ΖΗΣΕΤΑΙ»(Ἰωάν. ια΄ 25-26).

 

Ὁ Χριστός μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ἀνάστασις και ἡ Ζωή και μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι κάθε ἄνθρωπος, πού πιστεύει εἰς Αὐτόν ἀντιμετωπίζει τόν  χωρισμόν τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, τόν πρόσκαιρον θάνατον, χωρίς φόβον, ἐπειδή διά τῆς Πίστεως θά μένῃ πάντοτε ἑνωμένος, μέ τόν Θεόν. Ἡ δε ἕνωσις μέ τόν  αἰωνίως Ζῶντα Θεόν, τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, σημαίνει ὅτι ὁ πιστός δέν θά δοκιμάσῃ ποτέ τόν πνευματικόν Θάνατον, δηλαδή, τόν Χωρισμόν ἀπό τον Θεόν, πού εἶναι ὁ πραγματικός, ὁ ἀνεπανόρθωτος, ὁ αἰώνιος Θάνατος. Ἡ ἀποκάλυψις αὐτή δίνει νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή μας, καί μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι διά τῆς Πίστεως στό Χριστό καί διά τοῦ εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ, ἐξασφαλίζωμεν τήν αἰώνιον ζωήν καί μακαριότητα. Ἡ Πίστις καθορίζει τό σκοπό τῆς ζωῆς μας. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι, παραγματικά, ζωντανή ἀπόδειξις ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή και ὅτι οἱ πιστοί στό Χριστό, ἑνωμένοι μαζί Του, δέν θά πεθάνουν ποτέ.

Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης ὁ Ἰωάννης, μᾶς διηγεῖται τό γεγονός, τό ὑπερβολικά μεγάλο Θαῦμα, τῆς ἀναστάσεως τοῦ τετραημέρου Λαζάρου, τό ὁποῖο ἀξίζει νά γράψουμε στήν καρδιά μας, καί να ἑνωθοῦμε, μέ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Νά συνειδητοποιήσουμε δε ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Μονογενής, τέλειος Θεός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, ὁ ὁποῖος, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς συμφιλιώσῃ, μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα, γιά νά μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Καί μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί  ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου· καί ὅτι Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, παρά μόνον δι’ Αὐτοῦ». Ὁ Ἠγαπημένος, λοιπόν, Μαθητής, με σκοπόν νά  μᾶς στερεώσῃ εἰς τήν Πίστιν, διηγεῖται τό ὑπερμέγιστον Θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου :

 «Ὑπῆρχε κάποιος ἀσθενής ὀνομαζόμενος Λάζαρος  ἀπό τή Βηθανία, ἀπό τό Χωριό τῆς Μαρίας καί τῆς Μάρθας. Ἡ Μάρθα εἶχε ὑποδεχθῆ στό σπίτι της τόν Κύριον καί «ἡ Μαρία εἶχε παρακαθίσει παρά τούς πόδας Αὐτοῦ και ἤκουε τον λόγον Αὐτοῦ» διότι  εἶχε  κατανοήσει, ὅτι «ἑνός ἐστι χρεία», γι’ αὐτό καί «τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς»(Λουκ. ι΄ 38-42) Αὐτή ἦταν ἡ Μαρία, πού ἄλειψε τόν Κύριον μέ μύρον καί ἐσπόγγισε, μέ τά μαλλιά της, τά ἄχραντα πόδια Του». Ὁ Λάζαρος  ἦταν ἀδελφός τῆς Μάρθας και τῆς Μαρίας και ἦτο ἀσθενής. Τότε οἱ ἀδελφές  του ἔστειλαν μήνυμα στον Ἰησοῦν και τοῦ εἶπαν· Κύριε, ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶς, εἶναι ἀσθενής.

Ὅταν  ὁ Ἰησοῦς τό ἔμαθε, εἶπε: Αὐτή ἡ ἀσθένεια δέν θά καταλήξῃ σέ θάνατο, ἀλλά συνέβη, γιά νά φανερωθῇ ἡ δόξα καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ, γιά νά δοξασθῇ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Διότι θά δοθῇ ἡ εὐκαιρία στόν Κύριον νά δείξῃ τήν ἀγάπη  Του στά πλάσματά Του, νά ἀποκαλύψῃ τήν  ὑπερφυσικήν Του Δύναμιν καί νά ἀποδείξῃ, περιτράνως,  την Θεότητά Του καί τήν ἀποστολήν Του, νά διώξῃ μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τό φόβο τοῦ Θανάτου. Νά μᾶς ἀποκαλύψῃ ὅτι Αὐτός εἶναι ὀ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ Θανάτου.

Ὁ Ἰησοῦς ἀγαποῦσε τήν Μάρθαν καί τήν ἀδελφήν της καί τόν Λάζαρον.  Ὅταν λοιπόν ἄκουσε ὅτι ἀσθενεῖ, ἔμεινε τότε δύο  ἡμέρες στόν τόπο, πού βρισκόταν. Ἔπειτα εἶπε στους Μαθητάς, «Ἄς πᾶμε πάλιν στήν Ἰουδαίαν». Ἀλλά τότε οἱ Μαθηταί, πού εἶχαν φοβηθῆ ἀπό τήν ἀντίδρασι, πού εἶχε συναντήσει ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα, ἔντρομοι, τοῦ εἶπαν: «Διδάσκαλε, πρό ὀλίγου ζητοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι νά σέ λιθοβολήσουν και πάλιν πηγαίνεις ἐκεῖ;» Ὁ Ἰησοῡς τούς ἀποκρίθηκε, «Δέν εἶναι δώδεκα οἱ ὧρες τῆς ἡμέρας; Ἑάν κανείς περιπατῇ κατά τήν διάρκεια τῆς ἡμέρας, δέν σκοντάφτει, ἀλλά βαδίζει, μέ ἀσφάλεια, διότι βλέπει τόν Ἥλιον, πού φωτίζει τόν κόσμο. Ἐγώ ἔχω ἀπό τόν Πατέρα μου ὡρισμένον χρόνον πρός ἐπιτέλεσιν τῆς  ἐπί τῆς γῆς ἀποστολῆς μου καί  ὀφείλω νά ἀκολουθῶ τόν δρόμον, πού φωτίζεται ἀπό το Θέλημα τοῦ Πατρός μου, μή φοβεῖσθε, λοιπόν, διότι ἐγώ, ὡς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, θά φωτίζω τό δρόμο σας καί μαζί μου θα εἶσθε ἀσφαλεῖς. Ἐάν ὅμως κανείς περιπατῇ κατά τήν νύκτα, σκοντάφτει, διότι τό φῶς δέν εἶναι μαζί του.  Ἔτσι  καί ἐκεῖνοι, πού δέν θά μείνουν  στό Φῶς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, θά σκοντάψουν καί θά πέσουν καί θά συντριβοῦν. Καί ὕστερα ἀπό αὐτά,  συνέχισε και τούς εἶπε: «Ὁ Λάζαρος ὁ φίλος μας, ἔχει κοιμηθῆ , ἀλλά πηγαίνω νά τον ξυπνήσω».

Τοῦ εἶπαν  τότε οἱ Μαθηταί  Του,« Κύριε, ἄν ἔχῃ κοιμηθῆ θά γίνῃ καλά». Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς εἶχε μιλήσει, γιά τό θάνατό Του, ἐκεῖνοι δέ ἐνόμισαν ὅτι τούς μιλάει, γιά τόν  φυσικόν ὕπνον. Τότε ὁ Ἰησοῦς, τούς εἶπε καθαρά: «Ὁ Λάζαρος ἀπέθανε καί χαίρω για σᾶς, γιά νά στηριχθῆτε στην πίστιν. Χαίρω, διότι δέν ἤμουν ἐκεῖ, διότι θά τόν θεράπευα προτοῦ πεθάνῃ καί δέν θά ἐγίνετο τό θαῦμα, πού θά σᾶς στηρίξῃ στήν Πίστιν.

 Δέν μπόρεσαν να καταλάβουν ὅτι ὁ Κύριος ἔρχεται   καί μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι καταργεῖ τόν Θάνατο. Τώρα πιά γιά τούς πιστούς, δέν ὑπάρχει Θάνατος, οὔτε νεκροί οὔτε νεκροταφεῖα, ἀλλά ὕπνος, κοίμησις, κεκοιμημένοι καί κοιμητήρια, Ἀνάστασις και ζωή.

Ἀφοῦ τούς  ἀνακοίνωσε τό θάνατο τούς καλεῖ νά Τον ἀκολουθήσουν στή Βηθανία, κοντά στό Λάζαρο. Τότε ὁ Θωμᾶς, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, εἶπε εἰς τούς συμμαθητάς του· «Ἀφοῦ θέλει να ἐπιστρέψῃ στόν τόπο πού οἱ ἐχθροί Του ζητοῦν νά Τόν φονεύσουν, ἄς πᾶμε καί μεῖς, γιά  νά πεθάνουμε  μαζί Του».

Ὅταν,  λοιπόν, ἦλθε στή Βηθανία ὁ Ἰησοῦς, βρῆκε  τόν Λάζαρο πεθαμένον, εἶχε δέ ἤδη τέσσαρας ἡμέρας μέσα εἰς τόν τάφον. Ἦτο δε ἡ Βηθανία πλησίον τῶν Ἱεροσολύμων, σέ ἀπόστασι περίπου δεκαπέντε παλαιῶν σταδίων, λιγότερο ἀπό δύο χιλιόμετρα. Καί πολλοί ἀπό τούς Ἰουδαίους εἶχαν ἔλθει στή Βηθανία, γιά νά παρηγορήσουν τήν Μάρθαν καί τήν Μαρίαν, γιά τόν ἀδελφόν τους. Μόλις ἄκουσε ἡ Μάρθα ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς, ἐπῆγε νά  Τόν προϋπαντήσῃ, ἔξω ἀπό τό χωριό, ἐνῷ ἡ Μαρία ἐκάθησε εἰς τό σπίτι.

Ὅταν, λοιπόν, ἡ Μάρθα συνήντησε τόν Ἰησοῦν, τοῦ εἶπε: «Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ, δέν θά εἶχε πεθάνει ὁ ἀδελφός μου. Ἀλλά καί τώρα, γνωρίζω, ὅτι καί ἄν ζητήσῃς ἀπό τον Θεόν, θα σοῦ τά δώσῃ ὁ Θεός». Τότε ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, μέ πολύ τρυφερότητα καί ἀγάπη τῆς εἶπε: «Θά ἀναστηθῇ ὁ ἀδελφός σου». Στή διαβεβαίωσί Του αὐτήν ἀποκρίθηκε ἡ Μάρθα καί τοῦ εἶπε: Κύριέ μου, γνωρίζω, ὅτι ὁ ἀδελφός μου θα ἀναστηθῇ κατά τήν ἀνάστασιν, πού θα γίνῃ τήν ἐσχάτην Ἡμέρα τοῦ προσκαίρου αὐτοῦ αἰῶνος». Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀπεκάλυψε τή Θεότητά Του, τήν Παντοδυναμία Του, τήν ἄπειρη Ἀγάπη Του, καί τή Θεϊκή Του συγκατάβασι καί τῆς εἶπε:

«Ἐγώ εἶμαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Ἐγώ εἶμαι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς και τῆς Ἀθανασίας.» Ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ Θανάτου καί ἔχω τή δύναμι νά ἀνασταίνω νεκρούς. Ἐκεῖνος, πού πιστεύει εἰς Ἐμέ, καί ἄν ἀποθάνῃ σωματικά, ὅπως πέθανε ὁ ἀδελφός σου, θά ζήσῃ. Κάθε ἄνθρωπος πού ζῆ καί πιστεύει Σέ Μένα δέν θά πεθάνῃ ποτέ. Τό πιστεύεις αὐτό;

 Ἀλήθεια, πόσο μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς στηρίζει καί μᾶς παρηγορεῖ ὁ λόγος Σου, Κύριε. Βάλσαμο στήν ψυχή μας.  Τότε τοῦ ἀποκρίθηκε ἡ Μάρθα και τοῦ εἶπε: «Κύριέ μου, ναί, ἐγώ ἔχω πιστέψει, μέ ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς μου, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἐρχόμενος εἰς τόν κόσμον. Πιστεύω ἀπόλυτα ὅτι Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου.

Και ἀφοῦ εἶπε αὐτά καί ὡμολόγησε τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐνανθρωπήσαντα, ἔφυγε καί ἐφώναξε την Μαρίαν την ἀδελφήν της και τῆς εἶπε μυστικά, «Ὁ Διδάσκαλος εἶναι ἐδῶ και σέ φωνάζει». ’Εκείνη μόλις ἄκουσε ὅτι ἦλθε ὁ Κύριος, σηκώνεται γρήγορα καί ἔρχεται πρός αὐτόν. Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς δέν εἶχε ἀκόμη ἔλθει στό χωριό, βρισκόταν στόν τόπο, πού τόν προϋπήντησεν ἡ Μάρθα. Οἱ Ἰουδαῖοι, πού ἦσαν μαζί της στό σπίτι καί τήν παρηγοροῦσαν, ὅταν εἶδαν ὅτι ἡ Μαρία ἐσηκώθηκε γρήγορα καί βγῆκε, τήν ἀκολούθησαν, νομίζοντας ὅτι «πηγαίνει στό μνημεῖον, γιά νά κλάψῃ ἐκεῖ».

Ἦλθε. Λοιπόν, ἡ Μαρία ἐκεῖ πού ἦτο ὁ Ἰησοῦς καί μόλις Τόν εἶδε, ἔπεσε στα πόδια Του καί τοῦ εἶπε:

«Κύριε, ἄν ἦσουν ἐδῶ, δέν θά πέθαινε ὁ ἀδελφός μου». Ὁ Ἰησοῦς εἶδε τή Μαρία νά κλαίῃ καί τούς Ἰουδαίους, πού τή συνώδευαν νά κλαίουν ἐπίσης, ἀναστέναξε μέσα Του καί ταράχθηκε και εἶπε· Ποῦ τόν ἔχετε βάλει; Τότε οἱ παρευρισκόμενοι ἐκεῖ τοῦ εἶπαν: «Κύριε, ἔλα νά ἰδῇς».

ΕΔΑΚΡΥΣΕΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ. Ποιός μπορεῖ νά ἑρμηνεύσῃ τό μυστήριον τῆς θεϊκῆς συγκαταβάσεως, τῆς ἄπειρης Ἀγάπης καί τῆς Εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ ἐνανθρωπήσαντος; Ἐδῶ, λακωνικά, ὁ Ἰωάννης προσπαθεῖ να ἐκφράσῃ τά ἀνέκφραστα, νά περιγράψῃ τά ἀπερίγραπτα,  « ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι».

Ἐδῶ ὁ Εὐαγγελιστής  ἐκτός τῶν ἄλλων, μᾶς δίδει καί τόν ὁρισμό τῆς πραγματικῆς ἐπικοινωνίας καί συνομιλίας μέ τόν Θεόν, τόν ὁρισμόν τῆς πραγματικῆς Προσευχῆς, πού ἀνασταίνει νεκρούς. Μᾶς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής πώς στάθηκε ὁ Ἰησοῦς μπροστά στόν ἄνθρώπινο Πόνο. Παράδειγμα πρός μίμησιν.

Ὁ Ἰησοῦς μπροστά στόν τάφο τοῦ τετραημέρου Λαζάρου:  Ἀνέβλεψε, Ἐστέναξεν, Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς.  Μᾶς διδάσκει ὀ Κύριος ὅτι ἡ Προσευχή δέν εἶναι ἀνόητη φλυαρία, πολυλογία, βαττολογία, ἀλλά Προσευχή εἶναι: Ἕνα δάκρυ, Ἕνα βλέμμα, ἕνας στεναγμός.

Ὁ Ἰησοῦς, βαθειά συγκινημένος, ἔρχεται εἰς τό μνημεῖον. Ἦταν σπήλαιον καί ἕνας λίθος βαρύς εἶχε τεθῆ στό στόμιον τοῦ μνημείου. Τότε λέγει ὁ Ἰησοῦς: «Σηκῶστε τό λίθο». Ἀλλά ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ἡ Μάρθα τοῦ εἶπε: «Κύριε, τώρα θά μυρίζῃ ἄσχημα, ἤδη ὄζει, τεταρταῖος γάρ ἐστι. Εἶναι τέσσερις μέρες στόν τάφο καί ἔχει ἀρχίσει ἡ σήψις, τό σάπισμα. Ὁ Ἰησοῦς τότε τῆς εἶπε: «Μάρθα, δέν σοῦ εἶπα ὅτι ἐάν πιστέψῃς θά δῇς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ;» Ἐσήκωσαν τότε τόν λίθον ὅπου εὑρίσκετο ὁ νεκρός. Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσήκωσε τά μάτια πρός τά ἐπάνω(Ἀνέβλεψε, ἐστέναξε, ἐδάκρυσε) καί εἶπε: «Πατέρα μου, Σέ εὐχαριστῶ, διότι μέ ἄκουσες. Ἐγώ βέβαια ἤξερα ὅτι πάντοτε μέ ἀκοῦς, ἀλλά τό εἶπα γιά τό λαό πού παρευρίσκεται, γιά νά πιστέψουν ὅτι Σύ με  ἀπέστειλες εἰς τόν κόσμον». Και μετά τήν Προσευχή Του, ἐφώναξε μέ δυνατή φωνή: «Λάζαρε, ἔλα ἔξω». Καί ἀμέσως ἐβγῆκε  ὁ Λάζαρος, δεμένος τά χέρια καί τά πόδια μέ λευκές ταινίες, καί τό  πρόσωπόν του γύρω δεμένο μέ μαντῆλι. Ἀναστήθηκε. Και τούς εἶπεν ὁ Ἰησοῦς:

«Λύστε τον καί ἀφῆστε τον νά φύγῃ». Πολλοί ἀπό τούς Ἰουδαίους πού εἶδαν το Θαῦμα, πίστεψαν στο Χριστό. Μερικοί ὅμως πῆγαν στους Φαρισαίους καί τούς εἶπαν τί εἶχε κάνει ὁ Ἰησοῦς. Αὐτοί ὅμως , οἱ βολεμένοι καί ἀμετανόητοι, ὁλότελα πωρωμένοι, ὄχι μόνον δέν πίστεψαν, ἀλλά σχεδίασαν νά Τόν θανατώσουν, γιά νά μή κινδυνεύσουν καί χάσουν τή Θεσούλα τους.

Τετραήμερος στό μνημεῖον ὁ Λάζαρος  εἶχε ἀρχίσει να βρωμάει καί ὁ Χριστός τόν ἀνέστησε.

 Οἱ ἄνθρωποι παραμένουν τυφλοί. Καί μπροστά στό ὑπερμέγιστον  αὐτό Θαῦμα δέν συγκινοῦνται. Παραμένουν τυφλοί, γυμνοί, ἐλεεινοί καί ἀνάλγητοι, δυστυχεῖς, συνεχίζουν τήν προβληματική τους συμπερτιφορά, «δέσμιοι τῆς γῆς», βυθισμένοι στό βοῦρκο, στό Βόρβορο, στή λάσπη. Πῶς νά περιγράψω τήν κατάντια μας, τήν ἐξαθλίωσί μας;

Κύριέ μου, Μακρόθυμε καί Πολυέλεε, πῶς θά λυτρωθοῦμε ἀπό τον Κακό μας ἑαυτό, ἀπό τον κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», καί ἀπό τό Διάβολο; Ὅπως τότε καί σήμερα συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε καί νά Σέ Σταυρώνουμε. Παρόλες τίς εὐεργεσίες Σου ἐμεῖς συνεχίζουμε τά ἄνομα ἔργα τῶν χειρῶν μας, κατάκοιτοι στη χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Κύριε, δῶσε μας τό Χάρισμα τῆς ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. Μόνο Σύ , Κύριε δακρύζεις μπροστά στον Πόνο μας. Μόνον Σύ μακροθυμεῖς στήν ἀναλγησία μας. Πιστεύω, Κύριέ μου, ὅτι μόνον Σύ, Θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ»,  στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Μόνον Σύ μπορεῖς νά μᾶς ἐλευθερώσῃς ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί  νά μᾶς ὁδηγήσῃς «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων», διότι μόνον Σύ μᾶς κυνηγᾶς μέ τό ΕΛΕΟΣ Σου. Κύριέ μου,  εἶναι φτωχός ὁ λόγος μου καί εἶμαι ἀνίκανος να περιγράψω τά θαυμάσιά Σου ἐν παντί καιρῷ!

Δέξου, Κύριε, τά δάκρυα τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας μου και ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου. Ὁμολογῶ, Κύριε, ὅτι Σύ , πού σταυρώθηκες για μᾶς, τούς ἐλεεινούς, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ  εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές. Ἕλα γρήγορα ὡς «πῦρ καταναλίσκον». Κάψε  καί ξερίζωσε ἀπό τόν κόσμο τήν ΚΑΚΙΑ.

«Ἀνάστησον ἡμᾶς πεσόντας τῇ ἁμαρτίᾳ». Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Ὅπως ἀνάστησες τόν Λάζαρον, ἀνάστησε καί μᾶς, τούς ἐλεεινούς. Μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς , Κύριε. ΕΛΕΟΣ σοῦ ζητῶ. Ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, «ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου!» 

Ε Λ Ε Ο Σ…«Ἐλέησον ἡμᾶς, τούς πταίοντά Σοι πολλά, καθ’ ἑκάστην  ὥραν, ὦ Χριστέ μου· και δός πρό τέλους τρόπους τοῦ μετανοεῖν Σοι». Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ὑμνοῦμεν καί νά δοξολογοῦμε «τήν ἐκ νεκρῶν Σου Ἀνάστασιν καί  τήν εἰς οὐρανούς ἀποκατάστασιν». Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, και τώρα και πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.AMHN.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΠΟ ΤΟ· «ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ»

                                         ΕΙΣ ΤΟ· «ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ»

 

Ἀνοδική εἶναι ἡ πορεία μας, ἀπό γῆς προς οὐρανόν. ἀπό το· «κατ’ εἰκόνα», εἰς το· «καθ’ ὁμοίωσιν». Μελῳδική εἶναι ἡ ἔκφρασις, δηλώνει δέ καί τήν τιμήν, πού προσφέρει ὁ Θεός στά πλάσματά Του.

Τό· «κατ’ εἰκόνα», δηλώνει ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «δυνάμει θεόν». Τόν τίμησε μέ  «νοῦν», γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό το Κακόν. Τοῦ χάρισε δέ καί τό  «αὐτεξούσιον», «ἐλευθερίαν βουλήσεως», ὥστε νά ἐκλέγει, ὅ, τι αὐτός θέλει, τό Καλόν ἤ τό Κακόν, τήν Ἀρετήν, ἤ τήν Κακίαν, τό πῦρ ἤ το ὕδωρ, τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον.  Τοῦ πρόσφερε δέ «ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον», τήν Ἐντολήν. Και, ὡς λογικός και ἐλεύθερος, εἶναι ὑπέυθυνος τῆς ἐκλογῆς του.

Το· «καθ’ ὁμοίωσιν», δηλώνει ὅτι ἀπό αὐτόν τόν ἴδιον ἐξαρτᾶται, ἡ ὁμοίωσίς του μέ τόν Θεόν. Δηλαδή: ἐάν θέλῃ, μπορεῖ ἀπό «δυνάμει θεός» να γίνῃ και «ἐνεργείᾳ θεός».

Ἐάν ἐκλέξῃ τήν ὑπακοήν εἰς τήν Ἐντολήν, θά μπορέσῃ, ἀγωνιζόμενος, διά τῆς ὑπακοῆς, νά φθάσῃ εἰς τήν κορυφήν τῆς πνευματικῆς τελειότητος, εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», θα φθάσῃ εἰς τήν ζωήν, νά γίνῃ θεός κατά χάριν. Ἐάν ἐκλέξῃ τήν  παρακοήν, προγνωρίζει ὅτι θά φθάσῃ εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν, στή φθορά καί τό θάνατο.

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός, ἔπλασε τον ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», τοῦ πρόσφερε τήν τιμήν νά μπορῇ, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, να ἀγωνισθῇ, να χρησιμοποιήσῃ τά θεϊκά χαρίσματα, και να γίνῃ καί ἐνεργείᾳ θεός. Να ἔχῃ τη χαρά τῆς συνδημιουργίας. Αὐτός εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς του.

Τόν τοποθετεί στόν Παράδεισο «ἐργάζεσθαι αὐτόν και φυλάσσειν». Τοῦ προσφέρει τή  μεγάλη χαρά τῆς ἐργασίας τῶν Ἐντολῶν, πού εἶναι ἡ φύλαξις, ἡ φυλακή, ἡ φρούρησις τοῦ Παραδείσου, πού εἶναι ἡ ἀδιατάρακτος διά θέας ἀπόλαυσις τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος διά τῆς παρακοῆς ἔχασε τον Παράδεισο και βρέθηκε ἀπέναντι τοῦ παραδείσου «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ και ἀνύδρῷ».

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὅμως ὁ Θεός και στέλνει τόν Υἱόν Του στόν κόσμο, πού γίνεται Τύπος και Ὑπογραμμός στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἡ Ὁδός ἐπαναφορᾶς πρός τόν Πατέρα. Χαράσσει την ἀληθινήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, μέ τό πανάγιον Αἷμα Του, ὥστε, ἄν θέλουμε, να ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά μεταβάλλουμε τά σάρκα σέ πνεῦμα καί νά φθάσουμε Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἠ Ζωή· καί οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ». «Ἑγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος και ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ». Καί πάλιν λέγει: «Ἐγώ εἰμι το φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει το φῶς τῆς ζωῆς».

Ὅποιος θέλει, ἐάν θέλῃ, μπορεῖ νά μέ ἀκολουθήσῃ καί νά φθάσῃ στήν Κορυφή, εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός».

Χρειάζεται, μέ τή θέλησί του, νά ἀναλάβῃ  τόν καλόν ἀγῶνα, νά βαδίσῃ ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς Ζωῆς, ἀπό τό Α πρός τό Ω, ἀπό τήν Ἀρχή πρός τό Τέλος.

Καί καλεῖται νά προοδεύῃ, νά μή μένῃ στάσιμος, οὔτε νά γυρίζει πίσω. Νά βαδίζῃ ψηλά κι’ ἐμπρός. Νά μή γυρίζῃ πίσω. Γι’αὐτό εἶναι ἀνάγκη να Σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις. Νά νεκρώσουμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς. Νά ἀποβάλουμε τό φρόνημα τῆς σαρκός, νά ἀπαρνηθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν κακόν μας  ἑαυτόν, νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας πᾶσαν κακίαν, καί νά ἐνδυθοῦμε τόν Νέον, τόν καινόν ἄνθρωπον, τόν Χριστόν, και ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, να προσφέρουμε τον ἑαυτό μας, για τούς ἄλλους, ὅπως ὁ Χριστός, προσφοράν και θυσίαν στο Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας.

Βέβαια εἶναι εὔκολο νά τά λέμε αὐτά και δύσκολο νά τά κάνουμε «πρᾶξι». Εἷναι δύσβατος δρόμος, Στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός. Χρειάζεται συνεχής, ἐπώδυνος και ἐπίμονος ἀγῶνας. Ἡ Πάλη μας δέν εἶναι πρός σάρκα καί αἷμα, ἀλλά προς τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας,  πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ  σκότους τοῦ αἰῶνος τούτους, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας», μέ ἔπαθλον τον οὐρανόν.

Στήν ἀνοδική μας πορεία ἀπό γῆς πρός οὐρανόν δέν συνατᾶμε ἀγκάθια καί τριβόλους, ἀλλά συναντᾶμε καί δαίμονες καί δαιμονανθρώπους, καί ληστές καί ψεῦστες καί ὑποκριτές καί ἐγκληματίες, μέ τό λευκό κολλάρο. Και το Χειρότερο, ἔχουμε νά παλαίψουμε  μέ τή σάρκα μας, μέ τόν κακό μας ἑαυτό, πού εἶν’ ὀ μεγαλύτερος ἐχθρός μας. Πολλές φορές, γιά νά ξεφύγουμε, νά λυτρωθοῦμε, χρειάζεται νά ματώσῃ ἡ καρδιά μας, νά γδάρουμε το πετσί μας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Ποιός θά μέ λυτρώσῃ, ἀπό το σῶμα αὐτό, πού εἶναι καταδικασμένο σέ θάνατο;»

Κύριέ μου Ἰησοῦ, Ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης, Ποιός θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό το Βόρβορο, ἀπό τή λάσπη, ἀπό «τήν ἴλύν βυθοῦ», στήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό αὐτήν ἐδῶ την κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος; Ποιός θά μᾶς ἐνισχύσῃ στόν ἀγῶνα μας, ὥστε  νά νικήσουμε τόν Κακόν μας ἑαυτόν καί νά φθάσουμε ἀπό τό·   «κατ’ εἰκόνα», εἰς το· «καθ’ ὁμοίωσιν», ἄν ὄχι Σύ, Κύριε, πού Σταυρώθηκες για μᾶς; Ἑσένα ἱκετεύουμε και παρακαλοῦμε, ἐνίσχυσέ μας στόν ἀγῶνα μας, ὥστε, μέ τή Χάρι Σου νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία καί ἀπό τώρα νά γίνεται καί ἀπό μᾶς τό Θέλημα τοῦ Πατρός, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς» καί ἀξίωσέ μας, λόγῳ και ἔργῳ, νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.