ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΟ ΛΥΤΡΩΤΗ

 

«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις  ψυχή, ἔλεος ζητεῖ»

 

Κύριε, ποιά ψυχή δέν γονατίζει, εὐλαβικά, μπροστά, στην ἄφατη θεϊκή Σου συγκατάβασι;

Συντετριμμένη, Κύριε, ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου, σέ πολλές περιπεσοῦσα ἁμαρτίες,  αἰσθάνεται τή Θεότητά Σου, τήν ἄφατη συγκατάβασί Σου καί την ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Σου, καί, με δέος, ἔντρομη και ταπεινά, τολμᾶ καί Σέ προσεγγίζει, Μακρόθυμε, καί σάν ἄλλη μυροφόρος, μέ ὀδυρμούς, εἰλικρινά μετανοιωμένη,  Σέ Σένα, τόν Λυτρωτή, πρίν ἀπό τον ἐνταφιασμό Σου, μύρα και δάκρυα εὐγνωμοσύνης, προσφέρει. Οἴμοι!  ἀλλοίμονο σέ Μένα, ὁμολογῶ, Κύριέ μου, βυθίστηκα σέ βαθύ σκοτάδι, ὐπάρχει νύχτα, μέσα μου,  σκοτάδι, παράφορος ἐνθουσιασμός, τυραννική μανία, νύχτα κατασκότεινη, καί ἀσελινη, ὁ ἔρωτας τῆς ἁμαρτίας. Σέ παρακαλῶ, Σέ ἱκετεύω, Ἐσένα, Κύριε, πού, γιά χάρι μου Σταυρώθηκες, δέξου τίς πηγές τῶν δακρύων μου, Σύ, πού ματαποιεῖς  διά τῶν νεφελῶν τό Ὕδωρ τῆς θαλάσσης, σέ στημόνας, σέ δέσμες βροχῆς.

Λύγισε, Εὔσπλαγχνε, μακροθύμησε καί δέξου τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου, Σύ, πού ἔκλινες, ἐλύγισες  τούς οὐρανούς, με τήν ἄφατη κένωσί Σου και τέλειος ὤν Θεός, ἔγινες ταπεινός ἄνθρωπος. Δέξου , Κύριε, τήν εἰλικρινή μου μετάνοια. Ἄφησέ με νά καταφιλήσω,  με ὅλη τη δύναμι τῆς ψυχῆς μου τά ἄχραντα πόδια Σου, νά  τά σπογγίσω  πολύ καλά καί πάλιν με τίς μποῦκλες τῶν μαλλιῶν μου, τά πόδια Σου, πού τόν κρότον τῶν βημάτων Σου ἄκουσε ἡ Εὔα  στόν Παράδεισο και κρύφτηκε ἀπό φόβο. Κύριε, ἔχω βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου  και ζητῶ το Ἔλεός Σου.  Ψυχοσῶστα Σωτήρ μου, ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τά πλήθη τῶν ἁμαρτιῶν μου καί τάς ἀβύσσους τῶν κριμάτων Σου; Κύριε, μή καταφρονήσῃς τήν δούλην Σου, εὐσπλαγχνίσου με, ἐλέησέ με και δέξου με μετανοιωμένη, Σύ, πού ἔχεις ἀμέτρητον, ἄπειρον τό Ἔλεος.