ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

        Ε΄

 Τό παιχνίδι παίζει σπουδαῖο ρόλο

στή ζωή τοῦ Παιδιοῦ

 

 

«...Τό παιδί θά ἔχῃ κάθε εὐκαιρία, γιά παιχνίδι καί ψυχαγωγία, πού πρέπει νά κατευθύνωνται πρός τούς  ἴδιους σκοπούς πού ἐπιδιώκει καί ἡ ἐκπαίδευσι. Ἡ κοινωνία καί οἱ δημόσιες Ὑπηρεσίες θά ἐπιδιώξουν νά προωθήσουν τήν ἀπόλαυσι τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ»(Διακήρυξι τῶν Η.Ε. γιά τά διακιώματα τοῦ Παιδιου, Ἀρχή  Ἑβδόμη).

    Τό παιχνίδι εἶναι ἡ κυριότερη ἀπασχόλησι τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Οἱ γονεῖς, οἱ ἐκπαιδευτικοί καί γενικά ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τό Παιδί, ὀφείλουν ὅχι ἁπλῶς νά προσφέρουν εὐκαιρίες, γιά παιχνίδι, στό Παιδί, ἀλλά νά προσέχουν καί τό εἶδος τοῦ παιχνιδιοῦ καί μέ διάκρισι νά ἐλέγχουν ὅλα τά μέσα ψυχαγωγίας, ὥστε νά βοηθοῦν ἀποτελεσματικά τό Παιδί, νά διαμορφώσῃ ἕναν καλόν, ὁλοκληρωμένον χαρακτῆρα. Νά δίδουν δηλαδή στό παιδί καί μέ τό παιχνίδι τήν δυνατότητα « νά ἀναπτύξῃ τίς ἱκανότητές του, τήν ἀτομική του κρίσι καί τό αἴσθημα τῆς ἠθικῆς καί κοινωνικῆς εὐθύνης του καί νά γίνῃ ἕνα χρήσιμο μέλος τῆς κοινωνίας».

     Ὁ Ψυχίατρος Ἀρ. Ἀ. Ἀσπιώτης, στό βιβλίο του «Τό Παιδί καί τό Παιγνίδι»,ἐπιγραμματικά τονίζει ὅτι «Τό παιγνίδι εἶναι ζωτική ἐκδήλωσις καί παίζει σπουδαῖον ρόλον εἰς τήν ζωήν τοῦ Παιδιοῦ».

     Εἶναι ἀξιοσημείωτο τό γεγονός ὅτι πολλά εὐρήματα σχετικά με τή ζωή καί τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος δείχνουν ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φρόντιζαν τό Παιδί μέ περισσή ἀγάπη καί ἔδιναν μεγάλη σημασία στήν ψυχαγωγία του. Φρόντιζαν νά τήν κάνουν πραγματικά «ἀγωγήν ψυχῆς».

 

Ἀντιμετώπισις τοῦ παιγνιδοῦ

μέ σοβαρότητα

 

 

   Εἶναι αὐτονόητο ὅτι χρειάζεται σύνεσι, διάκρισι καί προσοχή, στοργή κι' ἀγάπη, γιά τή σωστή ἀντιμετώπισι τοῦ σοβαροῦ αὐτοῦ θέματος. Τό Παιγνίδι εἶναι ἡ καλλίτερη προπαρασκευή, γιά τή ζωή. Κάθε λάθος μας στήν ἀντιμετώπισί του, ἔχει σοβαρές ἐπιπτώσεις στήν ψυχή καί τή ζωή τοῦ Παιδιοῦ μας. Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε μέ αἴσθημα φόβου τό θέμα τῆς ψυχαγωγίας ἤ ὅταν νομίζουμε ὅτι ἐκεῖνο, πού χρειάζεται περισσότερο τό Παιδί εἶναι ἡ Ψυχαγωγία, κάνουμε λάθος. Ὅταν πάλι θέλουμε νά ἐπιβάλουμε στό Παιδί μιά αὐταρχική ἀγωγή,

πού δεχτήκαμε οἱ ἴδιοι ἤ ὅταν κινούμαστε ἀπό τήν ἐπιθυμία νά προσφέρουμε στά παιδιά μας ἄφθονα, ὅσα στερηθήκαμε ἐμεῖς, καί πάλιν σφάλλουμε. Εἶναι ἀνάγκη νά πάρουμε στά σοβαρά τό παιδικό παιγνίδι, νά τό κατανοήσουμε, καί μάλιστα ξεχωριστά,γιά τήν κάθε ἡλικία. Γι' αὐτό χρειάζεται νά σκύψουμε στό βάθος τῆς παιδικῆς ψυχῆς .

   Ἐμβαθύνοντας στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ, θά πάψουμε νά κρίνουμε μέ τά μάτια τῶν μεγάλων τό παιγνίδι του. Εἷναι λάθος. Δέν εἶναι σωστό νά θεωροῦμε π.χ. ἄσκοπη καί μάταιη τήν ἐπιθυμία τοῦ Παιδιοῦ νά ρίξῃ μακριά ἕνα ἀντικείμενο, νά ἀναποδογυρίσῃ ἤ νά καταστρέψῃ κάτι. Γιατί φθάνουμε ἔτσι νά τοῦ δηλητηριάζουμε τό παιγνίδι του.

   Τό παιγνίδι εἶναι ἐλεύθερο, εἶναι ἐλευθερία, λέγει ὁ Γιόχαν Χουῒζιγκα, ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ἱστορικούς τῆς Ὀλλανδίας, στό δοκίμιό του, γιά τήν κοινωνική λειτουργία τοῦ παιγνιδιοῦ. Τό παιγνίδι ἐπίσης ἔχει ἕνα ἄλλο βασικό χαρακτηριστικό, δημιουργεῖ κανόνες, εἶναι τάξι. «Τό παιγνίδι δεσμεύει καί λυτρώνει. Ἁπορροφᾶ. Αἰχμαλωτίζει,μέ ἄλλα λόγια, γοητεύει. Εἶναι γεμᾶτο ἀπό τίς δύο εὐγενέστερες ἰδιότητες, πού ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά παρατηρήσῃ στά πράγματα καί νά τίς ἐκφράσῃ ὁ ἴδιος : τό  ρυθμό καί τήν ἁρμονία».

 

 

  Ἡ ἐπέμβασις τῶν μεγάλων καί ἡ διακοπή τοῦ παιγνιδιοῦ σημαίνει ἔλλειψι ἀναγνωρίσεως αὐτοῦ, πού γίνεται, μεγάλη  προσβολή τῆς προσωπικότητος τοῦ παιδιοῦ. Ὅταν μᾶς ἐχοχλῇ τό Παιδί, μέ τό θόρυβο τοῦ παιγνιδιοῦ του, εἶναι ἀπαραίτητο νά μή δείξουμε ὅτι μᾶς ἐνοχλεῖ μέ τά παιγνίδια του. Ἄν θέλουμε ἡσυχία θά κατευθύνουμε τή δραστηριότητα τοῦ Παιδιοῦ ἀλλοῦ, αλλά μέ λεπτότητα καί ἐπιδεξιότητα. Εἶναι ἀνάγκη νά ἔχῃ στό σπίτι, στό Σχολεῖο, ἀλλά καί στή γειτονιά ἕνα χῶρο, ὅπου θά παίζῃ ἥσυχα. Δέν πρέπει νά ἐνοχλεῖται τό Παιδί, χωρίς λόγο, ὅταν παίζῃ.

  Τό Παιδί πρέπει νά μένῃ ἐλεύθερο νά διευθύνῃ τό παιγνίδι του. Κάθε ἀνάμειξι τοῦ μεγάλου εἶναι, τίς περισσότερες φορές, ἀστοχη.Ὑποστηρίζεται ἐπίσης ἀπό τούς εἰδικούς ὅτι χρειάζεται παράλληλη ἀνάπτυξι ὅλων τῶν εἰδῶν τοῦ παιγνιδιοῦ, ὅπως ἐπίσης ὅταν ἀγοράζουμε παιγνίδια πρέπει νά προσέχουμε νά μή σπάζουν εὔκολα, νά πλένονται καί νά ἀφήνουν περιθώρια, γιά τή φαντασία. Γιά τά μεγαλύτερα παιδιά χρησιμότερα εἶναι τά πνευματικά παιγνίδια, ἐπιτραπέζια, ἐγκυκλοπαιδικά καί κατασκευές.

Παγνίδια δηλαδή, πού πλουτίζουν τίς γνώσεις , ἀκονίζουν τή μνήμη, ἀσκοῦν τή νοημοσύνη τῶν παιδιῶν καί συγχρόνως τα ψυχαγωγοῦν.

                       

Εἴδη Παιγνιδιῶν.

 Ἡ Ψυχολόγος Εὔα Ἰνσουλάντερ, Διευθύντρια

τοῦ Συμβουλίου, γιά τή σημασία τοῦ παιγνιδιοῦ στή Σοκχόλμη, λέει ὅτι «τό παιγνίδι δέν ἀποτελεῖ μόνον ἕνα μέσον ,γιά νά περνᾶ  εὐχάριστα τήν ὥρα του τό παιδί, ἀλλά καί ἕνα σημαντικό παράγοντα, γιά τήν ψυχική του ἐξέλιξι.Γι' αὐτό τό λόγο, ἡ ἐπιλογή τῶν  παιγνιδιῶν πρέπει νά γίνεται, μέ ἰδιαίτερη προσοχή. Θά πρέπει κανείς νά ἔχῃ πολλά παιγνίδια. Δεύτερον, τό πιό ἀγαπημένο παιγνίδι τοῦ Παιδιοῦ εἶναι τό χνουδωτό ἀρκουδάκι, πού γίνεται ὁ φίλος, ὁ προστάτης καί ὁ συνένοχος τοῦ Παιδιοῦ. Ἀκολουθοῦν κατά σειράν σπουδαιότητος τό τόπι, ἡ κούκλα καί τά παιγνίδια κατασκευῶν... Ἐπικίνδυνα γιά τήν ψυχική ἀνάπτυξι τοῦ Παιδιοῦ εἶναι τά παιγνίδια, πού μετατρέπουν τό παιδί σέ παθητικό παρατηρητή καί δέν προϋποθέτουν τήν κινητοποίησι τῆς φαντασίας καί τῆς πρωτοβουλίας του».

    Σήμερα κυκλοφοροῦν πολλά καί διάφορα παιγνίδια. Τήν ἐκλογή τῶν παιγνιδιῶν τήν κάνουν συνήθως οἱ μεγάλοι, οἱ γονεῖς, οἱ συγγενεῖς ἤ  καί οἰ φίλοι τῆς Οἰκογένειας τῶν παιδιῶν. Εἶναι αὐτονόητον ἀσφαλῶς ὅτι τό περιβάλλον συντελεῖ πολύ στήν ἐκλογή τῶν παιγνιδιῶν. Ἡ κατάστασις εἰρήνης ἤ ὁ πόλεμος ἀσκοῦν ἐπίδρασι στόν τομέα αὐτόν.  Π.χ. τόν τελευταῖο καιρό στήν Κύπρο σχεδόν ὅλα τά παιδιά παίζουν μέ πόλεμο.Προτιμοῦν ἕνα ὅπλο, παρά ἕνα ἄλλο παιγνίδι.

  Ρωτήσαμε σέ διάφορα μεγάλα Καταστήματα παιγνιδιῶν σχετικά μέ τή ζήτησι καί  τήν κυκλοφορία τους στήν Ἀθήνα καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀπαντήσεις τῶν πεπειραμένων καταστηματαρχῶν καί τῶν Διευθυντῶν πωλήσεων ἦταν παρήγορες. Στήν Ἑλλάδα ἔρχονται στήν πρώτη γραμμή καταναλώσεως τά ἐπιτραπέζια, τά ἐγκυκλοπαιδικά καί μορφωτικά ἐν γένει παιγνίδια. Ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους εἰσαγωγεῖς πιαγνιδιῶν, μᾶς εἶπε χαρακτηριστικά: « Τά μορφωτικά παιγνίδια, ἔρχονται πρῶτα στήν κυκλοφορία, ἐνῷ τό πολεμικά δέν ζητοῦνται σχεδόν καθόλου. Τό 80% ἐπί τοῦ συνόλου τῶν παιγνιδιῶν, πού κυκλοφοροῦν εἶναι πνευματικά παιγνίδια, γιά ἀγόρια καί κορίτσια 6 - 15 ἐτῶν. Στό ὑπόλοιπον 20% τό ποσοστό καταναλώσεως εἶναι: α) Μηχανικά(δηλαδή μέ μπαταρία καί κουρδιστά) μόνον γιά ἀγόρια 30% .

β) Κοῦκλες(πού περπατᾶνε,μιλᾶνε, κλπ.) μόνον γιά κορίτσια 50%/

γ) Οἰκιακά σκεύη(κουζίνες, σαλονάκια, ψυγεῖα, σεβίτσια, κ.ἄ) 10%.

δ) πολεμικά παιγνίδια ( πιστόλια, πολυβόλα, σπαθιά κλπ.) 5%

ε) Μουσικά παιγνιδια (Κιθάρες, πιανάκια,κ.ἄ) 5%.

   Οἱ ἀριθμοί δείχνουν  ὅτι τά Ἑλληνόπουλα δέν ξετρελλαίνονται μέ τα πολεμικά παιγνίδια,

παρόλη τήν κακή ἐπίδρασι, πού ἀσκεῖ στήν ψυχούλα τους ἡ Τηλεόρασι, μέ τίς σκηνές βίας καί ἐπιθετικότητος .

   Ἡ μείωσι στή ζήτησι τῶν πολεμικῶν παιγνιδιῶν εἶναι πολύ αἰσθητή.Οἱ ἔμποροι, πού ἔχουν τέτοια ἀποθέματα τά προωθοῦν στούς πελάτες τους, μαζί μέ ἄλλα παιγνίδια, ὥστε νά κινηθοῦν κατά κάποιο τρόπο. Εἷναι σίγουρο ὅτι σιγά-σιγά θά πάψουν νά κατασκευάζονται πολεμικά παιγνίδια».

   Οἱ ἐρωτηθέντες μᾶς εἶπαν ἐπίσης ὅτι «οἱ κατασκευαστές τοῦ εἴδους αὐτοῦ προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένα νά ἐφεύρουν κάθε φορά καί κάτι νέο. Μόνον ὅταν παρουσιασθῇ  ἕνα καινούριο πολεμικό, πού νά ἐντυπωσιάζῃ, μπορεῖ νά προκαλέσῃ τήν προσοχή καί νά ἀγορασθῇ, ἀλλά καί πάλιν τό ποσοστό εἶναι μικρό καί περιωρισμένης χρονικῆς διάρκειας». Καί κάτι πιό σημαντικό. Μᾶς εἶπαν ὅτι «ἡ Τηλεόρασι ἐπιδρᾷ πάρα πολύ στήν ἀγορά κάποιου παιγνιδιοῦ.Π.χ. Τό τρελλό μπαλάκι εἶναι παιγνίδι ἐντελῶς ἄχρηστο καί βλαβερό ,γιά τήν ὑγεία τοῦ Παιδιοῦ. Τό κουράζει στό ἀναπνευστικό σύστημα. Ἐπειδή ὅμως τό εἶδαν στήν Τηλεόρασι, ἀμέσως μετά εἶχε μεγάλη κατανάλωσι. Πουλήθηκε κατά χιλιάδες».

   Ὅλοι οἱ ὑπεύθυνοι ἔχουμε Χρέος νά προσέξουμε, ὥστε καί σήμερα τό παιγνίδι καί

γενικά ἡ ψυχαγωγία τῶν παιδιῶν μας νά εἶναι πράγματι «ἀγωγή ψυχῆς».

   Ἀξιοσημείωτη εἶναι ἡ Διακήρυξι τῆς Μάλτας τῆς Διεθνοῦς Ἑνώσεως Παιδοτόπων. Στή Διακήρυξι τονίζεται ὅτι τό παιγνίδι μαζί μέ τίς βασικές ἀνάγκες τῆς διατροφῆς, τῆς ὑγείας, τῆς κατοικίας καί τῆς ἐκπαιδεύσεως, ἔχει ζωτική σημασία, γιά τήν ἀνάπτυξι τῶν δυνατοτήτων ὅλων τῶν Παιδιῶν.

   Τό Παιδί εἶναι τό θεμέλιο τοῦ μέλλοντος κόσμου. Τό παιγνίδι δέν εἶναι ἕνας τρόπος νά περάσῃ ἡ ὥρα. Τό παιγνίδι εἶναι ζωή. Τό παιγνίδι εἶναι ἐνστικτῶδες, ἑκούσιο, αὐθόρμητο, φυσικό, διερευνητικό.Εἶναι ἐπικοινωνία, ἔκφρασι. Συνδειάζει δρᾶσι καί σκέψι. Δίνει ἱκανοποίησι καί αἴσθημα ἐπιτεύγματος. Τό παιγνίδι εμφανίζεται σέ ὅλες τίς Ἐποχές τῆς Ἱστορίας καί σέ ὅλους τούς Πολιτισμούς. Ἀγκαλιάζει ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς. Μέ τό παιγνίδι τό Παιδί ἀναπτύσσεται σωματικά,ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά καί κοινωνικά.

 Τό παιγνίδι εἶναι ἕνα μέσον νά μάθῃ τό Παιδί νά ζῇ. Ὁ Χῶρος τοῦ παιγνιδιοῦ του εἶναι κατά ἕνα τρόπον ὁ παράδεισός του, μέσα στόν ὁποῖον ὀφείλει νά μάθῃ ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν(Γενέσ.β΄15).

 

  

    

 

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΟΘΗΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Δ΄
Τίποτε δέν ἀντικαθιστᾶ τήν Οἰκογένειαν

στήν καλήν ἀνατροφήν τοῦ Παιδιοῦ

 

 

 

   «Τό παιδί ἔχει ἀνάγκη, γιά τήν πλήρη και ἁρμονική ἀνάπτυξι τῆς προσωπικότητάς του, ἀπό άγάπη καί κατανόησι.Θά μεγαλώνῃ, ὅπου εἶναι δυνατόν, μέ τήν εὐθύνη καί τήν φροντίδα τῶν γονέων του καί πάντοτε σέ μιά ἀτμόσφαιρα στοργῆς καί ἠθικῆς καί ὑλικῆς ἀσφάλειας. Τό παιδί τῆς τρυφερῆς ἡλικίας δέν θά χωρίζεται ἀπό τή μητέρα του, παρά μόνον σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις...»(Διακήρυξι τῶν Η.Ε. γιά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, ἀρχή Ἕκτη).

 

 

 

      Τό παιδί δέν ἀναπτύσσεται σωστά χωρίς ἀγάπη. Ὁ Χριστός, ἀγκαλιάζοντας τό Παιδί, μέ ὅλη τήν ἀγάπη Του, μᾶς ὑπέδειξε τό σωστό τρόπο συμπεριφορᾶς ἀπέναντι στήν τρυφερή ἡλικία.

      Ὅσοι ἀσχοληθηκαν μέ τό παιδί κατέληξαν στό συμπέρασμα ὅτι, γιά τήν πλήρη καί ἁρμονική ἀνάπτυξι τῆς προσωπικότητός του, χρειάζεται κατανόησι καί ἀγάπη. Ἕνας ἀπό τούς πρωτοπόρους ἐρευνητές τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ὁ Ἀμερικανός Ρενέ Σπίτς, ἐπιγραμματικά λέγει: «Βρέφη χωρίς ἀγάπη, θά καταλήξουν σέ ἐνηλίκους γεμάτους μῖσος».

 

Τίποτε δέν ὑποκαθιστᾶ τήν Οἰκογένεια.

 

    Ἡ Οἰκογένεια ἀποτελεῖ τό πιό κατάλληλο πλαίσιο, γιά τήν ὁμαλή ἀνάπτυξι τῶν παιδιῶν.Ἀπό πολλούς ἐρευνητές, μέ πρωτοπόρους τό Σπίτς καί τήν Ἅννα Freud, διαπιστώθηκε ὅτι « στερητικά, ἀπρόσωπα, ψυχρά περιβάλλοντα, κατά τήν παιδική ἡλικίαν εἶναι δυνατόν νά προκαλέσουν μιά μόνιμη ἐπίδρασι στήν προσωπικότητα καί τό χαρακτῆρα τοῦ ἀτόμου, νά τό κάνουν ἀπροσάρμοστο, μέ ἀντικοινωνική συμπεριφορά, ἀνίκανο νά ἐξασφαλίσῃ ἕνα ἐλάχιστο ὅριο εὐτυχίας, γιά τόν ἑαυτό του, ἱκανό ὅμως νά δημιουργῇ προβλήματα στό κοινωνικό σύνολο».

    Ἡ προσπάθεια νά παραμερισθῇ καί νά ὑποκατασταθῇ ἡ Οἰκογένεια μέ ἄλλους φορεῖς ἀνατροφῆς, ὅπου καί ἄν ἔγινε, ἀποδείχτηκε, στήν πρᾶξι, ἄστοχη.Κανένα ἄλλο περιβάλλον δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τή ζεστασιά τῆς Οἰκογένειας.

     Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νά τονίσουμε στό σημεῖο αὐτό, ὅτι  καλή ἤ κακή κατάστασι τῆς Οἰκογένειας προσδιορίζει ἀποφασιστικά τήν προσωπική καί τήν κοινωνική ζωή τῶν βλαστῶν της.Ὁ Δρ ἱατρός  Σ. Λεμποβίτσι, τονίζει ὅτι « ἡ σημασία τῶν πρώτων ἐμπειριῶν στίς οἰκογενειακές σχέσεις εἶναι ἀποφασιστική, γιά τήν ἀποκατάστασι τῆς ψυχικῆς ἱσορροπίας τοῦ ἐνηλίκου. Μπορεῖ νά λεχθῇ ὅτι στά ἕξι χρόνια,τή στιγμή πού τό παιδί ἀρχίζει νά ἐξέρχεται ἀπό τό οἰκογενειακό περίγραμμα, τά βασικά στοιχεῖα τοῦ χαρακτῆρος του ἔχουν κατακτηθῇ  ὀριστικά. Πρέπει,λοιπόν, ἡ ψυχικη ὑγιεινή τοῦ παιδιοῦ νά εἶναι προληπτική».

      Ὁ Καθηγητής Γιόζεφ Ράττνερ ἀναφέρει ἐπίσης, ὅτι «ἡ ἐκπαιδευτική λειτουργία τῆς Οἰκογένειας εἶναι ἀπό παλιά γνωστή. Ἡ Ψυχολογία τοῦ Βάθους ἔχει ἐμβαθύνει στήν παμπάλαια γνώμη ὅτι

ἡ ψυχική ἀνάπτυξι τοῦ ἀνθρώπου  βασίζεται στά πρώϊμα παιδικά βιώματα τοῦ οἰκογενεικοῦ περιβάλλοντος. Τά θεμέλια τῆς προσωπικότητος βάζονται μέ τήν ἐκπαιδευτική διαδικασία στό πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς, ὅταν τό παιδί παρουσιάζει καί τή μεγαλύτερη πλαστικότητα, γιά τή διαμόρφωσι τοῦ χαρακτῆρος του. ὅλες οἱ κατοπινές ἐπιδράσεις δέν εἶναι τόσο σημαντικές ὅσο ἡ πρώτη ἐκπαιδευτική διαδιακσία, πού βρίσκεται στά χέρια τῶν γονέων».

 

Νά προσέχουν οἱ γονεῖς

 

   Χρειάζεται πολύ προσοχή, σύνεσι καί προσευχή, γιά νά μπορέσουμε νά ἐπιτελέσουμε τό μεγάλο Χρέος μας, σάν γονεῖς, ὅπως θέλει ὁ Θεός. Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι, ὅλοι οἱ γονεῖς ἀγαπᾶμε τά παιδιά μας. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι, παρ' ὅλη τήν ἀγάπη μας κάνουμε σφάλματα, πού ἔχουν σοβαρές ἐπιπτώσεις στήν ψυχή καί τή ζωή τῶν παιδιῶν μας. Δέν προσέχουμε τά λόγια μας, τίς κινήσεις μας καί τή συμπεριφορά μας γενικά ἀπέναντι στό παιδί, ἀλλά καί ἀπέναντι τῶν ἄλλων μπροστά του.  Θορυβοῦμε, φωνασκοῦμε, καυγαδίζουμε, κάνουμε ἄσχημες χειρονομίες, ἐκστομίζουμε ἄπρεπα λόγια, μέ τήν ἐσφαλμένη ἰδέα ὅτι « δέν καταλαβαίνει ὁ μπομπυρας».

    Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ συμπεριφορά εἶναι περιφρόνησι τοῦ παιδιοῦ, κουρελιάζει τήν προσωπικότητά του. Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά διορθώσουμε τή συμπεριφορά μας ἀπέναντι στό παιδί λέγοντας :«Ὁρᾶτε μή καταφρονήσητε ἕνα τῶν μικρῶν τούτων»(Ματθ.ιη΄ 10).

       Εἶναι μεγάλο λάθος νά νομίζουμε, πώς δέν καταλαβαίνει τό παιδί. Μπορεῖ βέβαια, λόγῳ τῆς ἡλικίας του, νά μή μπορῇ  νά μᾶς μιλήσῃ καί νά ἐκδηλώνεται μέ κραυγές καί κλάματα. Μπορεῖ μεγαλώνοντας νά κουρνιάζῃ σέ μιά γωνιά καί νά σιγοκλαίῃ.Μπορεῖ νά δειχνῃ σάν νά μή συμβαίνῃ τίποτε γύρω του ἤ νά ξεσπᾶ στούς ἄλλους καί γίνεται δύστροπο, βίαιο καί ἐπιθετικό. Τό βέβαιο εἶναι ὅτι τό παιδί, ὅσο μικρό κι' ἄν εἶναι, ὅλα τά αἰσθάνεται, ὅλα τά ἀκούει, ὅλα τά βλέπει, ὅλα τά καταλαβαίνει. Ὅλα χαράσσονται στήν ψυχή του καί διαμορφώνουν τό χαρακτῆρα του. Ὅλα ἔχουν ἀνάλογη ἐπίδρασι στή σωματική καί τήν ψυχική του ὑγεία.

  Θεολόγοι, Πνευματικοί, Ἰατροί, Παιδαγωγοί, Ψυχολόγοι καί ἅλλοι εἰδικοί διακηρύττουν ὅτι:

 

Ἄν Ἕνα Παιδί

 

« Ἄν  ζῇ μέσα στήν κριτική, μαθαίνει νά κρίνῃ.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ἔχθρα, μαθαίνει νά καυγαδίζῃ.

Ἄν ζῇ μέσα στήν εἰρωνία, μαθαίνει νά εἶναι ντροπαλό.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ντροπή, μαθαίνει νά αἰσθάνεται ἔνοχο.

Ἄν ζῇ μέσα στήν κατανόησι, μαθαίνει νά εἶναι ὑπομονετικό.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ἐνθάρρυνσι, μαθαίνει νά ἔχει ἐμπιστοσύνη.

Ἄν ζῇ μέσα στόν ἔπαινο, μαθαίνει νά ἐκτιμᾶ.

Ἄν ζῇ μέσα στή δικαιοσύνη, μαθαίνει νά εἶναι δικαιο.

Ἄν ζῇ μέσα  σέ ἀσφάλεια, μαθαίνει νά πιστεύει.

Ἄν ζῇ μέσα στήν ἐπιδοκιμασία, μαθαίνει να ἔχῃ αὐτοεκτίμησι.

Ἄν ζῇ μέσα σέ παραδοχή καί φιλία, μαθαίνει νά βρίσκῃ τήν ἀγάπη μέσα στόν Κόσμο.

 Τά παιδιά μαθαίνουν ἀπό τόν τρόπο πού ζοῦν».     

 

 

Πάνω ἀπό ὅλα ἡ ἐπιμέλεια τῆς ψυχῆς.

  

  Πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ σωστή ἀνατροφή τῶν παιδιῶν μας, « ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς» τους. Καί πρέπει νά γίνῃ βίωμα σέ ὅλους μας ἡ συμβουλή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:

«Μή παροργίζετε τά τέκνα ὑμῶν, ἀλλ' ἐκτρέφετε αὐτά ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἑφεσ. στ΄ 4).

      Ἕνα ἀκόμη πολύ σοβαρό λάθος, πού κάνουμε οἱ περισσότεροι γονεῖς, εἶναι ὅτι, παραγνωρίζοντας τήν ψυχική καλλιέργεια τῶν παιδιῶν μας, φροντίζουμε μόνον, γιά τήν ἐξασφάλισι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν σ'αὐτά.

Εἶναι καιρός ὅμως νά καταλάβουμε καλά ὅτι τά παιδιά μας δέν εἶναι ζωάκια, γιά νά τά πλένουμε ,νά τά ταῒζουμε καί νά τά ποτίζουμε μόνο. Ἕχουν ψυχή ἀθάνατη καί ἀνώλεθρη. Χρέος τῶν γονέων δέν εἶναι νά στολίζουμε τά παιδια μέ ὥραῖα φορέματα καί χρυσᾶ κοσμήματα, ἀλλά καί ἀπό τήν τρυφερή τους ἀκόμη ἡλικία, νά τά ἐκπαιδεύουμε στήν ἀρετή, νά τά ὁδηγοῦμε, μέ τό λόγο καί τό προσωπικό μας παράδειγμα, κοντά στό Χριστό.

    Τό παιδί εἶναι ἡ πιό γόνιμη γῆ, γιά νά σπείρουμε στήν καθαρή ψυχούλα του τό σπόρο,  τό λόγο τοῦ Θεοῦ, γιά τή σίγουρη καί σωστή του ἀνάπτυξι. Εἷναι βέβαιον ὅτι θά καρποφορήσῃ «καρπούς ἑκατονταπλασίονας». Θά ἀναπτυχθῇ σωστά ὅχι μόνον τό σῶμα του, ἀλλά καί οἰ ψυχικές του δυνάμεις καί θά γίνῃ ὁλοκληρωμενος καί ὑγιής ἄνθρωπος. Πολλοί δέν προσέχουν ὅτι τό παιδί δέν εἶναι μόνον σῶμα, ἀλλά καί ψυχή.  Συνεπῶς πρέπει νά τρέφεται ὄχι μόνον σωματικά, ἀλλά καί ψυχικά. Διότι διαφορετικά , μέ ἀτροφικές ψυχικές δυνάμεις, θά εἶναι ἀνάπηρος.
     Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι«ἄν οἰ ἀγαθές ἀρχές ἐντυπωθοῦν στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ, ὅσο ἀκόμη εἶναι τρυφερή, κανένας πιά δέν θά μπορεσῃ νά τού τίς σβύσῃ, ἄν ἐντυπωθοῦν γερά, ὅπως γίνεται μέ τό βουλοκέρι. Ἔχεις τό παιδί ἀκόμη στά χέρια σου, πού τρέμει καί φοβᾶται καί λογαριάζει τό κάθε τί δικό σου, τό βλέμμα σου καί τό λόγο σου καί ὅλα. Χρησιμοποίησε τό ἀξίωμά σου ὅπως πρέπη. Ἐσύ θά εἶσαι ὁ πρῶτος, πού θά ὠφεληθῇς, ἄν ἔχῃς καλό γιό, καί μετά ὁ Θεός. Γιά τόν ἑαυτό σου κοπιάζεις»(Περί κενοδοξίας καί ὅπως δεῖ τούς γονέας ἀνατρέφειν τά τέκνα).



 

 



ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

                                       Γ΄

Εἰδική μεταχείρισι, φροντίδα καί

           προστασία θέλει τό νεογέννητο.

 

    Διαπιστώνουμε, δυστυχῶς, ὅτι στήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, στήν Πατρίδα μας, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, παραμένει ἀκόμη ὁ συντασσόμενος μέ τούς γκρίζους λύκους Ὑπουργός Παιδείας, ὁ διαστρεβλωτής τῆς Ἱστορίας, ἀνθέλλην καί ἄθεος.

 Ἐδῶ βρίσκει τήν ἐφαρμογή της ἡ Παροιμία :

 «Ἀπό τό κεφάλι βρωμάει τό ψάρι»

     Ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος διακινήσεως ὑλιστικῶν καί ἀθεϊστικῶν Ἰδεῶν, πού δηλητηριάζουν τή Νέα Γενιά, ἀπό τήν τρυφερή της ἀκόμη ἡλικία.

 Γι' αὐτό καλῶ τούς γονεῖς, τούς δασκάλους καί τούς Ἱερεῖς νά σταθοῦν στίς Ἐπάλξεις, σέ ἐγρήγορσι.

       Ἔχουμε χρέος νά προστατεύσουμε τά παιδιά μας ἀπό τούς βαρεῖς λύκους, πού ἔρχονται, μέ ἔνδυμα προβάτου, καί διακινοῦν, μαζί μέ τά Ναρκωτικά, καί τίς ὑλιστικές, ἀθεϊστικές τους Ἰδέες.

      Ἔχουμε χρέος , ὡς καλοί Ποιμένες, νά προστατεύσουμε τά προβατάκια μας, πού δηλητηριάζονται ἀπό τούς ἀδίστακτους αὐτούς ἔγκληματίες.

       Θέλω ἐδῶ νά ἐπισημάνω σ' αὐτούς πού, χωρίς ντροπή, πολεμοῦν τήν ὀρθόδοξη Πίστι, τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά τῆς Ρωμιοσύνης, ὅτι, ὄχι ἁπλῶς τεθνήκασι, ἀλλά καί θνήσκουν καί κονιορτοποιοῦνται,ἀργά ἤ γρήγορα, οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου. Οἰ πολέμιοι ἐ ξ α φ α ν ί ζ ο ν τ α ι.  Καί

                      «ὁ νοῶν, νοείτω».

    Μετά τήν εἰσαγωγή αὐτή, τή δυσάρεστη, ἐρχόμαστε στό Θέμα.

     Οἱ σύζυγοι,(ἐννοεῖται οἱ νόμιμοι,ἄνδρας καί γυναῖκα), μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί μέ τή θέλησί τους, ἀναλαμβάνουν τό βαρύ καί

χαροποιό  καθῆκον τῆς ἀναμεταδόσεως τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Γίνονται ἐλεύθεροι καί ὑπέύθυνοι συνεργάτες τοῦ Θείου Δημιουργοῦ.

     Ὁ Κύριος λέγει ὅτι«ἡ γυναῖκα ὅταν γεννᾶ ἔχει πόνους καί λύπη, γιατί ἦλθε ἡ ὥρα της.    

Ὅταν ὅμως γεννήσῃ τό παιδί, τότε δέν θυμᾶται πιά τή θλῖψι ἐξ αἰτίας τῆς χαρᾶς, πού δοκιμάζει, γιατί γεννήθηκε ἄνθρωπος στόν κόσμο»(Ἰωάν.ιστ΄ 21). Ἄνθρωπος « κατ' εἰκόνα  καί καθ' ὁμοίωσιν» τῶν γονέων του.

    Τά παιδιά πραγματικά εἶναι εὐλογία καί δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο.Εἶναι πολύτιμη κληρονομία καί ἀμοιβή, πού δίδει ὁ Κύριος στούς γονεῖς.

     Ὁ Προφήτης Δαβίδ, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς ἀποκαλύπτει αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια λέγοντας ὅτι τά παιδιά, τά βλαστάρια τῆς μητρικῆς γαστρός, μοιάζουν μέ βέλη στά χέρια ἱκανοῦ τοξευτῆ. Αὐτά θά στηρίξουν καί θά ὑπερασπίσουν τούς γονεῖς στά γεράματα.

     «Ἰδού ἡ κληρονομία Κυρίου υἱοί, ὁ μισθός τοῦ καρποῦ τῆς γαστρός...»(Ψαλμ.126, 3, 4). Τά παιδιά ὡς «νεόφυτα ἐλαιῶν» γύρω ἀπό τό πατρικό τραπέζι(Ψαλμ.127,3), γεμᾶτα ζωή καί ὑποσχέσεις γιά τό μέλλον, εἶναι πηγή χαρᾶς καί εὐτυχίας.

      Ἡ γέννησι βέβαια ἑνός παιδιοῦ προσφέρει μεγάλη χαρά στούς γονεῖς, μολονότι συνοδεύεται, σχεδόν πάντοτε στήν τεχνοκρατική Ἐποχή μας, ἀπό ὄχι καί λίγες δυσκολίες καί στενοχώριες. Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅμως ὅτι, μαζί μέ τή γέννησι τοῦ Παιδιοῦ, γεννιέται καί τό βαρύ καθῆκον τῶν γονέων καί τῆς κοινωνίας νά προσφέρουν στό Παιδί, τό κάθε τί, πού χρειάζεται, γιά τή σωστή σωματική, ψυχική, καί πνευματική του ἀνάπτυξι.

      

   Πρῶτα ἀπό ὅλους οἱ γονεῖς, ὅπως εἶναι φυσικό, ἔχουν τήν εὐθύνη τῆς ἀνατροφῆς τῶν Παιδιῶν καί καλοῦνται νά ἐπιτελέσουν αὐτό τό ἱερό Καθῆκον ,πού τούς ἔχει ἀναθέσει ὁ Θεός, μέ θυσιαστική ἀγάπη, γιά τό Παιδί. Εἷναι οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, πού ἔχουν σάν ἀποστολή τους, νά περιβάλλουν μέ περισσή τρυφερότητα τά Παιδιά, νά τά προφυλάσσουν ἀπό κάθε κίνδυνο, νά τά καθοδηγοῦν καί νά τά ἔμπνέουν.Ὀφείλουν νἆναι πρότυπα ἀρετῆς. Οἱ γονεῖς παίζουν τόν πρῶτο καί βασικό ρόλο στή ζωή, τήν ὑγεία, τήν ἀνατροφή καί τήν ἐξέλιξι τοῦ Παιδιοῦ.

    Ἡ Διακήρυξι τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, γιά τά Δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, τονίζει, μεταξύ  ἄλλων,ὅτι « γιά νά μπορεῖ τό Παιδί νά ζήσει εὐτυχισμένο τά παιδικά του χρόνια, γιά τό δικό του καλό καί τό καλό τῆς κοινωνίας»,«θά ἀπολαμβάνει ἰδιαίτερη προστασία καί θά τοῦ παρέχονται, μέ νομοθετικά ἤ ἄλλα μέσα, εὐκαιρίες καί δυνατότητες, γιά νά μπορέσει νά ἀναπτυχθῆ σωματικά, ψυχικά, ἠθικά, πνευματικά καί κοινωνικά, μέ τρόπο φυσιολογικό καί ὑγιεινό καί σέ συνθῆκες ἐλευθερίας καί ἀξιοπρεπείας...»(Δεύτερη Ἀρχή).

    Καί οἱ γονεῖς εἶναι οἱ πρῶτοι, πού ὀφείλουν νά παρέχουν στό Παιδί τήν ἰδιαίτερη αὐτή προστασία καί νά τοῦ προσφέρουν ἱκανοποιητική διατροφή, στέγασι, ψυχαγωγία, ἰατρική περίθαλψι καί ὅλα, ὅσα χρειάζεται, γιά τήν σωματική, ψυχική, ἠθική, πνευματική καί κοινωνική του ἀνάπτυξι.

      Τό νεογέννητο, μέ τόν τοκετό, ἀποχωρίζεται ὁλοκληρωτικά ἀπό τή μητέρα του.Μέχρι τή στιγμή αὐτή ζοῦσε ἥσυχα σέ ἕνα περιβάλλον εἰδικά παρασκευασμένο γι' αὐτό. Μέ τή γέννησί του, ἀφήνοντας τήν κατάστασι τῆς ἀπόλυτης ἡρεμίας,εἰσέρχεται σ' ἕνα ὁλότελα ξένο περιβάλλον. Καί εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι χρειάζεται ὁπωσδήποτε βοήθεια, ἀφ' ἑνός μέν, γιά νά ξεπεράσῃ τήν κρίσι τοῦ τοκετοῦ καί ἀφ' ἑτέρου, γιά νά προσαρμοσθῆ στό νέο περιβάλλον. Ἄραγε προσφέρουμε στό νεογέννητο αὐτή τήν ἀναγκαία βοήθεια;

    Τό νεογέννητο εἶναι μιά μικρή τρυφερή ἀνθρώπινη ὕπαρξι, πού ὑποφέρει καί ἔχει ἀνάγκη ἀπό εἰδική μεταχείρισι. Μέχρι τή στιγμή τῆς γεννήσεώς του δέν τό εἶχαν ἀγγίξη ἀνθρώπινα χέρια. Ἐκτιμῶντας τήν εὐαισθησία του, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι οἱ ἀναρίθμητες νέες φυσικές ἐντυπώσεις καί κάθε ἄγνωστη ἐπαφή δημιουργοῦν στό βρέφος ἀντίστοιχες ἀντιδράσεις. Ἀκόμη καί τό παραμικρό μας ἄγγιγμα, ἄν δέν προσέξουμε, μπορεῖ νά τό βλάψη.

     Ἡ Ἰταλίδα ἰατρός καί παιδαγωγός Μαρία Μοντεσσόρι λέγει ὅτι « πρέπει νά φτάσουμε σέ μιά ὁλοκληρωμένη κατανόησι τῆς καταστάσεως τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ. Μόνο τότε θά γίνη φανερή ἡ ἀπόλυτη ἀνάγκη νά κάνουμε εὔκολη καί ἀνώδυνη τήν παρουσία του στόν κόσμο μας...Ἀκόμα καί τό κράτημα στά χέρια τοῦ νεογέννητου μωροῦ ἀπαιτεῖ μιά ὑπέρτατη ἁπαλότητα καί ἡ παραμικρή μετακίνησί του πρέπει νά γίνεται μέ μεγάλη στοργή.Εἶναι ἀνάγκη νά καταλάβουμε ὅτι τίς πρῶτες στιγμές, ἀκόμα καί τόν πρῶτο μῆνα, τό παιδί πρέπει νά βρίσκεται σέ ἀτμόσφαιρα βαθειᾶς ἡσυχίας καί ἡρεμίας»

    Τό νεογέννητο εἶναι ἕνας τέλειος ἄνθρωπος μέ σῶμα καί ψυχή. Αὐτό τό σημεῖο πρέπει νά προσεχθῆ ἰδιαίτερα ἀπό ὅλους μας, ὥστε ἡ φροντίδα μας νά ἀποβλέπη στήν ἁρμονική αὔξησι καί τελείωσι καί τῶν δύο αὐτῶν συστατικῶν στοιχείων συγχρόνως.

    Ἡ ψυχική ὑγεία τοῦ Παιδιοῦ ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο στή σωματική του ἀνάπτυξι. Ὅπως ἐπίσης ἡ ὁμαλή ἀνάπτυξι τοῦ νευρικοῦ καί μυϊκοῦ του συστήματος, ἡ σωματική του κατασκευή, ἡ μορφή του καί γενικά ἡ σωματική του ὑγεία, ἔχουν ἄμεση ἐπίδρασι στή διαμόρφωσι τοῦ χαρακτῆρος καί στήν ψυχική του ἱσορροπία.

    Πολλοί γονεῖς, ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα , παραγνωρίζουν  αὐτό τό γεγονός ὅτι δηλαδή τό Παιδί ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή .

Στρέφουν τήν προσοχή τους  καί τό ἐνδιαφέρον τους  στή σωματική ἀνάπτυξι καί στή διατροφή, προσέχουν νά τηροῦν τούς κανόνες, πού καθορίζουν τό ὕψος καί τό βάρος τοῦ Παιδιοῦ, σέ ποιό μῆνα πρέπει νά σηκώση τό κεφάλι, νά καθίση ,νά περπατήση κλπ. καί  δέν φροντίζουν τήν τροφή καί τήν ἀνάπτυξι τῆς ψυχῆς καί ἔτσι μεγαλώνουν πνευματικά ἀνάπηρα παιδιά, μέ ἀτροφικές ψυχικές δυνάμεις. Παραλείπουν τό σπουδαιότερο μέλημά τους, που εἶναι ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς.

    Αὐτή ἡ παράλειψις εἶναι καί ἡ βασική αἰτία ὅλων τῶν παρανοήσεων στή σχέσι καί τή συμπεριφορά τους ἀπέναντι στό Παιδί.

    

    Τά τελευταῖα χρόνια, οἱ ἔρευνες πού ἔγιναν ἀπό πολλές ἐπιστῆμεςσγχρόνως(Βιολογία, Ψυχολογία,Παιδαγωγική,Ἰατρική) ἀπέδειξαν ὅτι τότε μόνον  θά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε τό Παιδί, ἄν λάβουμε ὑπ' ὄψιν ὅτι ἡ βιολογική του αὔξησι καί ἡ ψυχική του ἐξέλιξι συνδέονται στενά.

Βασικός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Μητέρας. Ὁ ἰατρός Δρ Σ. Λεμποβίτσι λέγει ὅτι κατά τά δύο πρῶτα χρονια «τό παιδί εὑρίσκεται σέ μία κατάστασι ἐξαρτήσεως ὁλοκληρωτικῆς στήν ἀρχή, ἀργότερα γιά ἀρκετό διάστημα, σχεδόν τελείας, ἀπό τή Μητέρα του. Αὐτή ἡ κατάστασι συντελεῖ, ὅπως ἄλλωστε καί κάθε παρομοία, ὥστε αἱ σχέσεις  μεταξύ τοῦ παιδιοῦ καί τῆς μητέρας του νά εἶναι ἀπαραίτητες, γιά μιά κοινωνική ἐξέλιξι, ὄχι μόνον συναισθηματική,ἄλλά καί ψυχοκινητική.

Πολλές σύγχρονες ἐργασίες ἐπιμένουν ἐπί τῶν σοβαροτάτων συνεπειῶν τῶν διαταράξεων τῆς Οἰκογενειακῆς ζωῆς ,γιά τό Παιδί».

    Οἱ μητέρες πρέπει νά λάβουν σοβαρά ὑπ' ὄψιν τους αὐτή τή διαπίστωσι καί νά ρυθμίσουν ἀνάλογα τή συμπεριφορά τους ἀπέναντι στό Παιδί. Διότι ἡ ἐγκατάλειψι τοῦ παιδιοῦ, γιά ἕνα ὁποιοδήποτε λόγο, εἶναι δυνατόν νά τραυματίσῃ ἀνεπανόρθωτα τό παιδί τους. Ἐπίσης καί κάθε πατέρας ὀφείλει νά βοηθήσῃ τή μητέρα νά ἐπιτελέσῃ τό ἱερό της χρέος. Νά τῆς προσφέρῃ τήν ἀπαιτούμενη σιγουριά καί ἀσφάλεια, τή στοργή καί τήν κατανόησι, τήν ψυχική γαλήνη καί ἡρεμία.
     Ὁ Ἄλφρεντ Ἄντλερ(A. Adler),στό ἔργο του
«Τό νόημα τῆς ζωῆς», τονίζοντας τή σημασία τῆς μητέρας, γιά τήν ψυχική ὑγεία τοῦ παιδιοῦ, μεταξύ ἄλλων, λέγει:«Στήν ἀναζήτησι γιά τίς ρίζες τῆς κοινωνικότητος... συναντᾶμε ἀμέσως τή μητέρα ,σάν τό πρῶτο καί σπουδαιότερο ὁδηγό...Ἡ σχέσι της πρός τό παιδί εἶναι σχέσις μιᾶς ἐσωτερικῆς συνεργασίας(κοινότητος ζωῆς καί ἐργασίας».
     Ὁ ρόλος τῆς μητέρας εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας, γιά τή ζωη τοῦ παιδιοῦ, γιά τήν σωματική καί ψυχική του ὑγεία.Κάθε λαθεμένη συμπεριφορά τῆς μητέρας στήν κρίσιμη αὐτή περίοδο ἔχει σοβαρές συνέπειες σέ ὁλόκληρη τή ζωή τοῦ Παιδιοῦ. Ἡ Μαρία Μοντεσσόρι παρατηρεῖ ὅτι «ἡ ἐμπειρία ἀπεκάλυψε σέ μᾶς μιά τρομερή ἀλήθεια: κουβαλοῦμε τά λάθη τῆς πρώτης νηπιακῆς ζωῆς σέ ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή μας.Ἡ ζωή τοῦ ἐμβρύου καί οἱ περιπέτειες τῆς παιδικῆς ἡλικίας εἶναι ἀποφασιστικοί παράγοντες ,γιά τήν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου, σάν ἐνηλίκου καί γιά τό μέλλον τῆς Φυλῆς».
    Ἡ κραυγή τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου· «Δῶσε μου ἄλλες μητέρες καί θά σοῦ δώσω ἕναν ἄλλο κόσμο»,δέν εἶναι μόνο   μία διαπίστωσι τῆς τραγικῆς πραγματικότητος τῆς ἐποχῆς του, ἀλλά εἶναι μαστίγωμα καί τῆς δικῆς μας ἐποχῆς, πού ἔρχεται νά μᾶς φέρῃ σέ συναίσθησι τοῦ Χρέους καί τῶν εὐθυνῶν μας
ἔναντι στό Παιδί.
    Ὁ ἄθεος, ὁ ἀντιφεμινιστικός, Φεμινισμός, ἀπομακρύνει, μέρα μέ τή μέρα, ὅλο καί περισσότερο, τίς μητέρες ἀπό τό μητρικό τους προορισμό. Ὁ Καθηγητής Τιάμερ Τώθ ἐπισημαίνει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Λέγει ὅτι
« στή σύγχρονη κοινωνία, στή σύγχρονη ἐπαγγελματική ζωή, ἡ γυναῖκα ἔχει βγῆ ἀπό τήν τροχιά της καί τρέχει μέ ὁρμή σέ ἕνα δρόμο, πού ὁλονέν τήν ἀπομακρύνει ἀπό τό χριστιανικόν Ἱδεῶδες».
    Τό Γένος μας, ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότης ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀφοσιωμένες καί στοργικές μητέρες. Ἡ μητρική ἀξία εἶναι τό ἐξοχώτερο ἔργο τῆς γυναίκας. Δέν ὑπάρχει στόν κόσμο τίποτε πιό γλυκό καί πιό ἱερό ἀπό τήν καλή μητέρα.Ἡ σωστή Χριστιανή Μητέρα εἶναι ἡ «ἀνδρεία γυναῖκα», γιά τήν ὁποία τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λέγει ὅτι «τιμιωτέρα ἐστί λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη»(Παροιμ. 31,10).

  Ἡ Μητέρα εἶναι γιά τό Παιδί ὅχι μόνον «ἡ τροφή», ἀλλά ὁ κόσμος ὅλος.

 

 

 

 

    

 

 

 

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ, ΠΙΚΡΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΙ

Χάθηκε, λοιπόν, ὁλότελα τό φιλότιμο ;

 

 

 

 

       Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἔλεγαν πολύ σωστά, ὅτι εἶναι «κάλλιστον χρῶμα, τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα». Δυστυχῶς, μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι

χάθηκε σήμερα τό χρῶμα τῆς ντροπῆς. Ὑπάρχουν  δηλαδή ἀνθρωπόμορφα τέρατα, τά ὁποῖα, ἀνερυθρίαστα κάι μέ χαρά,  διαπράττουν φρικιαστικά ἐγκλήματα, σέ βάρος τῶν συνανθρώπων τους. Π.χ. διακινοῦν Ναρκωτικά καί φέρουν, ἀκόμη καί σέ μικρά παιδιά, τό «λευκό θάνατο», χωρίς ντροπή.Καί ἄλλοι, ἄθεοι καί ἀνήθικοι. διακινοῦν τίς ὑλιστικές, ἀθεϊστικές ἰδέες τους, πού εἶναι χειρότερο δηλητήριο καί ἀπό τίς ναρκωτικές οὐσίες.Καί δυστυχῶς, μεταξύ αὐτῶν τῶν ἐγκληματιῶν, διαπιστώνουμε ὅτι εἶναι καί ἄνθρωποι ἐντεταλμένοι νά προστατεύουν τή Νεολαία μας.Καί ἀντί νά  τήν προστατεύουν, θανατώνουν τίς ψυχές τῆς νέας Γενιᾶς, πού εἶναι ἠ ζωή καί τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶναι δέ τόσον «παχύδερμα, πού ὅταν τούς φτύσῃς , χαμογελοῦν καί λέν' πώς ψιχαλίζει!..».

     Παράδειγμα: Πρίν ἀπό λίγες μέρες ὁ ἐξοχώτατος Ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων, στήν ἄχαρη Πατρίδα μας, στήν  κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, μᾶς ξάφνιασε καί μᾶς παρεξενευσε μέ τίς ἀλλοπρόσαλλες, ἀνιστόρητες, ἀνόητες δηλώσεις του. Αὐτές δέν εἶναι  ἁπλῶς «πατάτες», ἀλλά «πατατόνες». Διαστρέφει τήν ἔνδοξη Ἑλληνική Ἱστορία α) ἀρνούμενος  τή γενοκτονία τῶν Ποντίων καί  συντασσόμενος μέ τούς γκρίζους λύκους, καί β) προτείνοντας, ὡς ἁρμόδιος Ὑπουργός Παιδείας, τήν ἀντικατάστασι τῶν Θρησκευτικῶν Μαθημάτων , μέ τό Μάθημα τῆς Θρησκειολογίας εἰς τά Ἑλληνικά Σχολεῖα.

      Ὅσον ἀφορᾶ τίς δηλώσεις του, μέ τίς ὁποῖες ἀρνεῖται τή γενοκτονία τῶν Ποντίων, διαστρεβλώνει τήν Ἱστορία, ἔρχεται σέ ἀντίθεσι 1) μέ τή Βουλή τῶν Ἕλλήνων, ἡ ὁποία μέ Ψήφισμά της ἀνεγνώρισε τή γενοκτονία, 2) μέ τίς, πρίν ἀπό λίγο καιρό, δηλώσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Χώρας καί 3) μέ τήν Παγκόσμιον ἀναγνώρισι τῆς γενοκτονίας.

        Αὐτή ἠ ἀντίθεσις τί σημαίνει;

       Ἀπό παλιά ὁ κ. ὑπουργός, ὡς Δημοσιογράφος, ἔκανε παρόμοιες πατάτες,  ἄστοχες(;) δηλώσεις.

   Παρουσίαζε δηλ. Minderwertigkeitskomplex, ἐσχάτως δέ φαίνεται ὅτι παρουσιάζει τό συναίσθημα τῆς ὑπεροψίας, τῆς ἀνωτερότητος καί κενοδοξίας(superiority complex).  Γι' αὐτό, προφανῶς, χωρίς ντροπή,  καυχιέται γιά τίς δηλώσεις του, τίς ὁποῖες χαρακτηρίζει ἐπιστημονικές.

    Ἡ ἀντίθεσις αὐτή γεννᾶ καί ἄλλα ἐρωτηματικά:

Εἶναι ἀνεγκέφαλος, ἄφρων ἤ εἶναι πληρωμένος Ἐφιάλτης, ΠηλιοΓούσης, πού ἐξυπηρετεῖ ξένα συμφέροντα, καί ὡς τρωκτικό ροκανίζει μεθοδικά τά θεμέλια τοῦ Ἔθνους ;

      Διότι δέν διαστρεβλώνει τήν ἔνδοξη Ἑλληνικη Ἱστορία, ἀλλά προσπαθεῖ τεχνιέντως νά καταργήσῃ καί τήν συνταγματικῶς κατοχυρωμένη

Ἑλληνορθόδοξη ἀγωγή, τῶν Νέων καί τήν ἀνάπτυξι τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί τῆς διαπλάσεώς τους σέ ἐλευθέρους καί ὑπευθύνους πολίτες(Παρβλ.προοίμιον Συντάγματος, καί ἄρθρ.16).

 Γνωρίζει ὁ κ. Ὑπουργός  ὅτι διδάσκεται τό Μάθημα τῆς Θρησκειολογίας στίς Θεολογικές Σχολές; Γνωρίζει τί ζημία θά προκαλέσῃ στή νέα Γενιά ἡ ἀντικατάστασις τῶν Θρησκευτικῶν στά Σχολεῖα;

     Τό Μόνο καλόν πού προκύπτει ἀπό τή μελέτη τῆς Ἱστορίας τῶν Θρησκευμάτων στίς Θεολογικές Σχολές εἶναι ὅτι ἀναδεικνύεται ἡ ὑπεροχή τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς τῆς μόνης ἀληθινῆς Θρησκείας καί ἡ ἀνάγκη νά διδάσκωνται τά παιδιά μας τήν ὑπέροχη διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου.

    Ἡ διδασκαλία τοῦ Μαθήματος Θρησκειολογίας στά δημοτικά, Γυμνάσια καί Λύκεια, μόνο σύγχυσι καί βλάβη μπορεῖ νά προκαλέσῃ.

     Ἄς μάθη ὁ Ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων, ὅτι μέ τῆς δηλώσεις του προσβάλλει τή μεγαλειότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἐνανθρώπισί Του καί τή Διδασκαλία Του  δημιουργεῖ τήν κοινωνίαν τῶν Ἁγίων.

     Ὁ Jasper στό ἔργο του «Einfuerung in die Philosophie» ἀναφέρει ὅτι ὁ Hegel ἀνεγνώριζε καί ὁμολογοῦσε ὅτι «Alle Geschichte geht zu Christus hin und kommt von ihm her. Die Erscheinung des GottesSohnes ist die Achse der Weltgeschichte» Δηλαδή :

    Κάθε ἱστορία κατευθύνεται πρός τόν Χριστόν

καί προέρχεται ἀπό Αὐτόν. Ἡ ἐμφάνισις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Ἄξων τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας.

     Πράγματι ἐκ τῆς ἐνδελεχοῦς καί συστηματικῆς κριτικῆς καί ἀμερολήπτου  μελέτης  τῆς Ἱστορίας τῶν Θρησκευμάτων συνάγεται τό συμπέρασμα ὅτι

 «ἡ Χριστιανική Θρησκεία, κατά τό σύνολον τῶν ἀξιῶν της ἀντικειμενικῶς κρινομένη καί πρός τάς λοιπάς Θρησκείας ἀνεπηρεάστως συγκρινομένη, δέν εἶναι μία τῶν πολλῶν  

ἐνδοκοσμικῆς προελεύσεως  θρησκειῶν, οὐδ' ἀποτελεῖ συνέχειαν ἁπλῆν καί φυσικήν τῆς προχριστιανικῆς θρησκευτικότητος, ἀλλά χωρίζεται καί διακρίνεται καί ὑπερέχει τῶν ἄλλων θρησκευμάτων, τῶν πρό αὐτῆς καί τῶν μετ' αὐτήν, διά τῆς μοναδικῆς ἐν τῇ Παγκοσμίῳ Ἱστορίᾳ Προσωπικότητος τοῦ Ἱδρυτοῦ της, Ἥτις, κατ' ἀνθρώπινον λόγον ἀνερμήνευτος, εὑρίσκει τήν ἑρμηνείαν αὐτῆς μόνον, ὡς φανέρωσις ἐν σαρκί τῆς Θεότητος, ὡς Αὐτόφως καί Αὐτοαλήθεια καί Αὐτοζωή καί, ὡς τοιαύτη, οὐ μόνον πληροῖ τό περιεχόμενον τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας καί ζωῆς, ἀλλά καί καθίσταται τοῦτο μέν, ὁ νοῦς, ἡ δικαίωσις καί ἡ τελείωσις τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας, τοῦτο δέ τό πλήρωμα τῆς ΠανανθρωπίνηςΨυχῆς»

(Λεωνίδου Ἱωάν. Φιλιππίδου, Ἱστορία τῶν θρησκευμάτων, Ἀθῆναι 1938, σελ.178).  Καί ὁ νοῶν νοείτω.

 

Οἱ δηλώσεις τοῦ κ.Ὑπουργοῦ,

α) Συνθέτουν ἔπος ἰδιωτείας, ἠλιθιότητος.

β) Συνιστοῦν ἔγκλημα καθοσιώσεως

γ) ἀποτελοῦν ὕβριν ἐναντίον ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί

δ) Συνεπάγεται τοὐλάχιστον καθαίρεσιν.

 

    Μέ πικρία λέγω ὅτι ὁ ἐξοχώτατος κ. Ὑπουργός εἶναι πολύ ἐπιζήμιος, γιά τό ταλαίπωρο Ἕθνος μας. Ἅν εἶχε φιλότιμο, μετά τις δηλώσεις του, ὤφειλε νά εἶχε παραιτηθῇ. Ἐφόσον ὅμως δέν παραιτεῖται ὁ ἴδιος, σκόπιμον καί συμφέρον εἶναι νά τόν ἀπομακρύνῃ ὁ κ.Πρωθυπουργός, δεδομένου ὅντος ὅτι «φίλος ἐπιζήμιος, ἐχθρός ἐπικαλεῖται».

 

 

Κύριε Πρωθυπουργέ,

ὁ

 κυρίαρχος Λαός Σᾶς  ἐξέλεξε, γιά

νά καθαρίσετε τήν κόπρο τοῦ Αὐγείου. Σᾶς παρακαλῶ, Ἐξοχώτατε,  μή ἐπιτρέψετε νά σωρεύεται  κόπρος εἰς τό Ὑπουργεῖον Παιδείας.

      Ὁ Πλάτων ἔλεγε ὅτι «τούς ἀνιάτως ἔχοντας ἀνελεῖν». Ἐμεῖς ζητοῦμε μόνον καθαίρεσιν, ἀπομάκρυνσιν ἀπό τό Ὑπουργεῖον Παιδείας καί Θρησκευμάτων,γιά τήν προστασίαν τῆς Νεολαίας.

 Πιστεύομεν ὅτι θά τόν ἀντικαταστήσετε μέ κάποιον, πού νά εἶναι ἄνθρωπος καί νά ἔχῃ τοὐλάχιστον  τόν κοινόν νοῦν, γιά μιά καλλίτερη

 Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία.

 

 

 

    

 

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Β΄

 Ἡ ξεχωριστή φροντίδα καί προστασία γιά τό Παιδί ἀρχίζει πρίν ἀπό τή γέννησί του.

 

 

 

       Τά παιδιά εἶναι εὐλογία Θεοῦ. Ἀναρωτηθήκαμε ποτέ ποιά θά ἦταν ἡ εἰκόνα τοῦ κόσμου χωρίς παιδιά; Εἶναι πολύ εὔκολο νά τή φαντασθοῦμε. Ἡ ἀνθρωπότητα θά ἐξέλιπε. Ὁ ἄνθρωπος θά ἔφθανε στό μαρασμό καί τό θάνατο.

    Τά παιδιά εἶναι ὅ,τι πολυτιμώτερο ἔχουμε. Νοηματίζουν τή ζωή μας. Ἡ ἀξία τους εἶναι ἀνυπολόγιστη.

      Ὁ Χριστός ἔστησε τό Παιδί στή θέσι, πού δικαιωματικά τοῦ ἀνήκει. Ἐταύτισε τό Παιδί μέ τόν ἑαυτό Του (Μάρκ. θ΄ 36-37), καί ὑπέδειξε σέ ὅλους μας τό χρέος, πού ἔχουμε ἀπέναντι στό Παιδί. Ἐτόνισε μάλιστα ὅτι τό Παιδί μᾶς ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ.

      Ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας τοῦ παιδιοῦ μᾶς διδάσκει ὅτι δέν ἔχουμε προσέξει τό Παιδί ὅσο ἔπρεπε. Τά σημάδια τῆς κακομεταχειρίσεώς του εἶναι φανερά. Μέχρι σήμερα ἔχουμε διαπράξει φοβερά λάθη σέ βάρος του. Ἡ συμπεριφορά μας ἀπέναντι στό Παιδί ἀποδεικνύεται ἐγκληματική,  ἀποτροπιαστική. Προκαλεῖ βδελυγμίαν.

     Ἡ γέννησι ἑνός Παιδιοῦ δέν εἶναι ἁπλῆ ὑπόθεσι. Τό Παιδί χρειάζεται ξεχωριστή φροντίδα καί προστασία. Χρειάζεται ἰδιαίτερη μέριμνα, γιά τήν ψυχοσωματική του ἀρτιότητα καί ὑγεία, ὄχι μόνον μετά τή γέννησί του, ἀλλά καί πρίν ἀκόμη γεννηθῆ. Καί δυστυχῶς ἡ καθημερινή παρατήρησι δείχνει ὅτι δέν ἔχουμε προσέξει τό κρίσιμο αὐτό σημεῖον τῆς προγεννητικῆς μέριμνας.

      Δέν γίνεται βέβαια  κανείς καθόλου εὐχάριστος, ὅταν μᾶς ὑποδεικνύει τά λάθη μας.
      Εἶναι ὅμως καιρός νά λυτρωθοῦμε ἀπό τήν προκατάληψι τοῦ δικοῦ μας ἀλάθητου.
        Νά συνειδητοποιήσουμε τά σφαλματά μας ἀπέναντι στό Παιδί καί νά διορθώσουμε καί νά θεραπεύσουμε τήν ἀρρωστημένη, τήν κακή, τήν 
προβληματική μας συμπεριφορά, ἀγκαλιάζοντας τήν τρυφερή ἡλικία, μέ τήν ἀγάπη, πού μᾶς διδαξεν ὁ Χριστός.
      

    Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ἐμεῖς οἱ γονεῖς δέν εἴμαστε ἕτοιμοι νά φέρουμε στόν κόσμο ἕνα Παιδί καί νά τοῦ προσφέρουμε ὅ,τι χρειάζεται γιά τή ζωή,  γιά τήν ψυχοσωματική του ἀνάπτυξι,  καί τήν προκοπή του.
    Καί αὐτό  κυρίως ὀφείλεται στήν ἔλλειψι δικῆς μας συνειδητῆς προετοιμασίας. Τό ἐρώτημα δέ, πού μπορεῖ νά γεννηθῆ σέ πολλούς εἶναι· Σέ τί συνίσταται ἡ προετοιμασία αὐτή τῶν γονέων;
    Θά ἀπαντήσουμε ὅτι δέν ἀρκεῖ ἡ ἀφθονία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Εἶναι βέβαια αὐτονόητον ὅτι ἀποτελεῖ ἠθική ὑποχρέωσι τῶν γονέων νά ἔχουν, ὄχι μόνον ὑγιεινή κατοικία, σταθερή ἐργασία καί γενικά τίς ἀπαραίτητες καλές συνθῆκες διαβιώσεως, ἀλλά νά ἔχουν καί βαθειά συνείδησι τοῦ μεγάλου μυστηρίου τοῦ Γάμου, τῆς Οἰκογενείας καί τῶν ὑποχρεώσεων, πού πηγάζουν ἀπό τήν τεκνογονία, γιά τήν ἀνατροφή τοῦ   Παιδιοῦ «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ.στ΄ 4).
     Πέραν ὅμως ἀπό ὅλα αὐτά θά πρέπῃ νά τονισθῇ ὅτι βάσις καί θεμέλιον τῆς προετοιμασίας μας εἶναι ἡ τέλεια καί θυσιαστική ἀγάπη μας, γιά τό Παιδί, ἡ στοργή καί ἡ τρυφερότητα, ἡ ψυχική ἰσορροπία, ἡ πνευματική καί σωματική μας ὑγεία.
    Ἄν θέλουμε νά γίνουμε καλοί γονεῖς, θά πρέπῃ νά καταλάβουμε ὅτι τά στοιχεῖα αὐτά παίζουν πρωταρχικό ρόλο στή ζωή τοῦ Παιδιοῦ. Εἶναι ἀπαραίτητοι παράγοντες, γιά τήν ὑγεία του, γιά τή σωματική, ψυχική, ἠθική καί κοινωνική του ἀνάπτυξι.
      Ἡ ζωή τοῦ Παιδιοῦ δέν ἀρχίζει ἀπό τή στιγμή
τῆς γεννήσεώς του, ἀλλά ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεώς του. Ἀπό τήν ἴδια δέ στιγμή ἀρχίζει καί ἡ ὑποχρέωσι τῶν γονέων νά φροντίζουν καί νά προστατεύουν τό Παιδί. Πρᾶγμα, πού σημαίνει ὅτι ὀφείλουν ἀμέσως νά περικόψουν τίς κακές συνήθειες καί τά ἐλαττώματά τους, τά ὁποῖα, τίς περισσότερες φορές, ἔχουν τρομερές ἐπιπτώσεις στή ζωή καί τήν ὑγεία τῶν Παιδιῶν τους.

    Ὀφείλουν, δηλαδή, ὄχι μόνον νά προστατέψουν τό Παιδί ἀπό τούς διαφόρους κινδύνους, πού μπορεῖ νά τό περιβάλλουν, ἀλλά καί νά προσέχουν νά μή προκαλοῦν οἱ ἴδιοι κινδύνους στό Παιδί.
      Ὁ Καθηγητής τῆς Παιδιατρικῆς στό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν κ. Ν.Σ.Ματσανιώτης λέγει ὅτι οἱ κίνδυνοι τοῦ ἐμβρύου κατά τήν προγεννητικήν περίοδον εἶναι πολλοί. Ἐκτός τῶν γενετικῶν παραγόντων καί τῶν χρωμοσωματικῶν ἀνωμαλιῶν, ὑπάρχουν καί διάφοροι ἄλλοι παράγοντες, πού θέτουν σέ κίνδυνο τήν ὁμαλή ἀνάπτυξι τοῦ ἔμβρύου. Ὅπως: ἡ θρέψις τῆς Μητέρας, τό κάπνισμα σιγαρέττων, ἡ λῆψις φαρμάκων , νοσήματα τῆς ἐγκύου , κ.λ.π. Ὁ κ. Καθηγητής ὑποστηριζει ὅτι « ἡ προστασία τῆς μητρότητος εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μετά τῆς προστασίας τοῦ Παιδιοῦ καί ἀποτελεῖ ἰδανικόν τρόπον προσπελάσεως τοῦ Παιδιοῦ καί ἀποτελεσματικωτέρας ἀντιμετωπίσεως πλείστων ὅσων παιδιατρικῶν προβλημάτων, ὡς τῆς προωρότητος, τοῦ μικροῦ βάρους κατά τήν γέννησιν, τῆς ἀναιμίας τοῦ βρέφους, ὡς καί προλήψεως δημιουργίας συγγενῶν ἀνωμαλιῶν καί σωματικῶν ἤ πνευματικῶν ἀναπηριῶν».
    Ἡ μητέρα ἐκτός ἀπό τήν τακτική ἰατρική παρακολούθησί της, ὀφείλει νά ἀποφεύγῃ ὁλότελα τό κάπνισμα, τό κρασί καί τά διάφορα οἰνοπνευματώδη ποτά, τή χρῆσι φαρμάκων, ὅπως εἶναι τά βαρβιτουρικά, τά εὐφορικά(χασίς, μορφίνη, ἡρωῒνη, κωδεῒνη), κ.ἄ.
     Σχετικά μέ τίς βλαβερές συνέπειες τοῦ καπνίσματος καί τῆς χρήσεως τοῦ οἰνοπνεύματος, στήν ἀνάπτυξι τοῦ ἐμβρύου, ὁ Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Οὐάσιγκτων, κ. Ντέϊβιντ Σμίθ, σέ δηλώσεις του, πρίν ἀπό λίγο καιρό, εἶπε μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:« Θά πρέπει κάποτε νά γίνῃ συνείδησι στίς γυναῖκες, ὅτι τό οἰνόπνευμα καί τά τσιγάρα ἐμποδίζουν τήν ἀνάπτυξι τοῦ ἐμβρύου καί ἐπιδροῦν σ' αὐτό ὅπως ἀκριβῶς ἐπιδροῦν καί στίς ἴδιες. Ἀκριβῶς ὅπως δέν θά ἔπρεπε ποτέ νά δώσουν στό μικρό τους τσιγάρο καί οἰνοπνευματώδη μόλις γεννηθῆ, ἔτσι δέν θά πρέπῃ καί νά τοῦ δίνουν πρίν ἀπό τή γέννησί του» καί ἐξηγῶντας λεπτομερῶς τούς κινδύνους,
πού διατρέχουν οἰ ἔγκυες γυναῖκες ἀπό τό οἰνόπνευμα καί τόν καπνό, τονίζει ὅτι σ'αὐτές τίς περιπτώσεις εἶναι πολύ πιθανή ἡ γέννησι παραμορφωμένων παιδιῶν.
    Τό Ἀμερικανικό Ἐθνικό Ἀντιαλκοολικό Ἰνστιτοῦτο προειδοποιεῖ σχετικά τίς γυναῖκες, νά ἀποφεύγουν τό οἰνόπνευμα καί τό τσιγάρο, γιατί κινδυνεύουν νά γεννήσουν παραμορφωμένα ἤ καθυστερημένα παιδιά. Οἱ γονεῖς ὀφείλουν νά λάβουν σοβαρά ὑπ' ὄψιν τους τίς προειδοποιήσεις αὐτές τῆς Ἐπιστήμης καί νά προστατέψουν τό παιδί ἀπό τούς κινδύνους αὐτούς.

    ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ἀπ' ἀρχῆς ἀνεγνώρισε τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ στή ζωή, καί θέσπισε νόμους, γιά τήν προστασία τῆς ζωῆς καί τῶν συμφερόντων του καί κατά τήν προγεννητική περίοδο.
     Τό Ρωμαϊκό Δίκαιο θέσπισε τό θεσμό τοῦ ἐμβρυωροῦ(Curator Ventris). Ἁργότερα μέ τήν ἐπικράτησι τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ προστασία τοῦ παιδιοῦ θεωρήθηκε ἕνα ἀπό τά βασικώτερα καθήκοντα τοῦ ἀνθρώπου, ἄσχετα ἄν οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς συνεχίζουμε νά κακομεταχειριζώμαστε τό Παιδί   καί νά μήν ἀναγνωρίζουμε τά δικαιώματά του.
    Τό Κανονικόν Δίκαιον τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά προστατεύσῃ τή ζωή τοῦ παιδιοῦ κατά τήν προγεννητική περίοδο ἀπαγορεύει τή λῆψι ἐμβρυοκτόνων δηλητηρίων. Θεωρεῖ  τήν ἄμβλωσιν, ὡς ἐκ προθέσεως ἀνθρωποκτονίαν καί καθυποβάλλει στό ἐπιτίμιον τοῦ φονιά, ὄχι μόνον τίς γυναῖκες, πού λαμβάνουν «τά ἀμβλωθρίδια φάρμακα», πού δέχονται τά  ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια. Θεωρεῖ φόνισσα τή γυναῖκα, ἀλλά καί φονιάδες αὐτούς, πού τά δίδουν
(Κανών 91 τῆς ΣΤ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μ.Βασιλ. καν.8, Ἰωάν. τοῦ νηστευτοῦ καν. κβ΄ κλπ.).
Καί τό ἰσχῦον ἐν Ἑλλάδι Δίκαιον κατοχυρώνει νομικά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, ὅπως ἐπίσης καί ὅλες οἱ νομοθεσίες τοῦ κόσμου. Τό λυπηρόν εἶναι ὅτι τό παιδί κακοποιεῖται καί δέν τιμωροῦνται οἱ ἐγκληματίες. Δέν τηρεῖται ὁ Νόμος.
      Πρόσφατη εἶναι ἡ Διακήρυξι τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, γιά τά Δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ(1979), στήν τετάρτη ἀρχή τῆς ὁποίας ἀναφέρεται ἠ παροχή «στό Παιδί καί τή μητέρα του ἰδιαίτερης φροντίδας καί προστασίας, στήν ὁποία περιλαμβάνεται καί ἡ ἱκανοποιητική προγεννητική καί μεταγεννητική μέριμνα».
    Στήν πρᾶξι(de facto) ὅμως, δυστυχῶς, ἀποδεικνύεται ὅτι ὅλες οἱ Διακηρύξεις ἔμειναν «κενόν γράμμα» , ἔπεα πτερόεντα. Τά παιδιά κακοποιοῦνται καί σφαγιάζονται καί οἱ στυγνοί ἐγκληματίες μένουν ἀτιμώρητοι. Δέν ἐφαρμόζονται οἱ Νόμοι καί οἱ διακηρύξεις προστασίας τοῦ Παιδιοῦ καί τῆς Μητέρας.
     Εἶναι, λοιπόν, καιρός νά ἀναγνωρίσουμε καί  νά σεβασθοῦμε στήν πρᾶξι τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ. Χρειάζεται νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι τό Χρέος μας ἀπέναντι στό Παιδί, νά τό ἀγκαλιάσουμε, μέ τρυφερότητα καί τέλεια ἀγάπη, καί νά τό προστατεύσουμε ἀπό τούς κινδύνους, πού τό περιβάλλουν, κυρίως δέ νά προσέξουμε τήν, ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου, ἀνατροφήν  του.
  

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Α΄
Ἄς ἀγκαλιάσουμε μέ στοργή

 τήν τρυφερή ἡλικία.

 

 

    Πρίν ἀπό τριάντα ἕξι χρόνια, τό 1979, οἱ λαοί τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, πιστοί στά θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, ἀναγνώρισαν ὅτι «τό Παιδί ἔχει ἀνάγκη, λόγῳ τῆς φυσικῆς καί πνευματικῆς του ἀνωριμότητος, ἀπό ἰδιαίτερη προφύλαξι καί φροντίδα καί κατάλληλη νομική προστασία, τόσο πρίν ὅσο καί μετά τή γέννησί του». Καί ἀφοῦ τότε ὁμολόγησαν ὅτι «ἡ ἀνθρωπότητα ὀφείλει στό παιδί ὅ,τι καλύτερο ἔχει νά δώσῃ, ἡ γενική συνέλευσι προέβη στή Διακήρυξι τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Παιδιοῦ», γιά νά μπορῇ τό Παιδί νά ζήσῃ εὐτυχισμένο τά παιδικά του χρόνια καί νά ἀπολαμβάνῃ, γιά τό δικό του καλό καί τό καλό τῆς κοινωνίας, τά δικαιώματα, πού περιέχονται στή Διακήρυξι.
    Παρόλες ὅμως τίς διαπιστώσεις τῶν εἰδικῶν, γιά τήν ἐγκατάλειψι καί τήν καταπίεσι κάτω ἀπό τήν ὁποία εὑρίσκεται τό Παιδί, καί παρόλες τίς Διακηρύξεις, γιά τά δικαιώματά του, πού πρέπει νά ἀπολαμβάνει, ἡ θέσι τοῦ Παιδιοῦ, δυστυχῶς μέχρι σήμερα, ὄχι μόνον δέν καλυτερεύει, ἀλλά πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο.
     Στή «διαστημική μας ἐποχή» κακοποιεῖται  τό Παιδί μέ φρικτό, ἀνατριχιαστικό, ἀποτρόπαιο τρόπο, χειρότερα ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή.
     Ἀνθρωπόμορφα τέρατα, στυγνοί ἐγκληματίες, ἁρπάζουν καί σφαγιάζουν μικρά παιδιά, μέ σκοπό νά πουλήσουν  στή διεθνῆ μαύρη ἀγορά, τά ὄργανά τους, τήν καρδούλα τους, τό συκώτι, τά νεφρά, τά ματάκια τους, γιά νά κερδίσουν χρήματα.
      Ἔρευνα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν ἀπεκάλυψε ὅτι τόν περασμένο χρόνο, σφαγιάσθηκαν 18.000 μικρά παιδιά ἀπό τή Συρία καί πωλήθηκαν τά ὄργανά τους στή Διεθνῆ μαύρη ἀγορά Ὀργάνων, καί ἄλλη ἔρευνα Τουρκικῆς ἐφημερίδος, ἀναφέρει ὅτι ἀπό τήν Τούρκικη Μαφία ἐξαφανίσθηκαν 27.000 Παιδιά , τά περισσότερα μέσα ἀπό τό ἴδιο τους το σπίτι. Δές περισσότερα σέ προηγούμενη ἀνάρτησί μου.
      Ἀν μελετήσουμε τήν Ἰστορία τῆς παιδικῆς ἡλικίας, θά διαπιστώσουμε, μέ φρίκη, μέ βδελυγμία καί ἀποτροπιασμό, ὅτι οἱ μεγαλύτεροι,
εἴτε σάν μεμονωμένα ἄτομα, εἴτε σάν ὀργανωμένες ὁμάδες, συμπεριφέρονται στό Παιδί, μέ βαναυσότητα, μέ βία καί ἐπιθετικότητα, χωρίς στοργή καί λελογισμένη ἀγάπη, κουρελιάζοντας ἔτσι τήν προσωπικότητά του. Στήν ἐποχή  μας μάλιστα, σέ πολλές περιπτώσεις δέν κακοποιοῦνται μόνον, ἀλλά καί σφαγιάζονται, ὅπως προανέφερα, γιά νά πωληθοῦν τά ὄργανά τους, στή διεθνῆ ἀγορά ἐμπορίας ὀργάνων.
    Ἡ κακομεταχείρησις τῶν παιδιῶν φθάνει τά ὅρια τῆς ἀγριότητος. Οἰ ἀμβλώσεις, οἱ παιδοκτονίες, ἡ ἐγκατάλειψι γενικά τῆς τρυφερῆς ἡλικίας, ἡ ἀσιτία, ὁ ὑποσιτισμός, τό μαστίγωμα ψυχικό καί σωματικό, ἡ ἀμάθεια, ἡ φυλάκισι παιδιῶν σέ ὑπόγεια σπιτιῶν ἀκόμη καί σήμερα, εἶναι φοβερά δείγματα τῆς ἀδιαφορίας, γιά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ καί τῆς ἀναλγησίας μας, γιά τά αἰσθήματά του.
    Εἶναι αὐτονόητον ὅτι ὅλα αὐτά συμβαίνουν, γιατί ξεφύγαμε ὁλότελα ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι ἁπλῶς δέν διδασκόμαστε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί μερικοί, πού καυχῶνται γιά τήν ἀθεῒα τους, προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τήν ὀρθόδοξη Πίστι, τή μόνη δηλαδή δύναμι, πού μπορεῖ νά ἡμερέψῃ τόν ἄνθρωπο.
    Ὁ Μένανδρος ἔλεγε «ἦ χάριεν ἔστ' ἄνθρωπος, ἄν ἄνθρωπος ἦ» (παρά Στοβαίῳ 5,11).Καί πράγματι εἶναι πολύ χαριτωμένος ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι ἄνθρωπος. Ἀλλά εἶναι πολύ περισσότερο χαριτωμένος, γεμᾶτος  ὀμορφιά καί Καλωσύνη ὅταν εἶναι καλός Χριστιανός.
    Ὅταν οἱ ἄνθρωποι δέν πιστεύουν στό Χριστό ξεπερνοῦν σέ ἀγριότητα καί αὐτά ἀκόμη τά ἄγρια, τά σαρκοβόρα θηρία. Κατατυραννοῦν καί ἐμπορεύονται καί τά ἴδια τά παιδιά τους.
     Ὁ ἀείμνηστος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.Δημήτριος, στό φωτισμένο Μήνυμα τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1977, ἀφιερωμένο στό Παιδί, «τό κύτταρο τῆς ἀνθρωπότητος» ἀναφέρει, μεταξύ ἄλλων, ὅτι «πάμπολλα παιδιά δέν προφθαίνουν νά γεννηθοῦν, ἄλλα ἐγκαταλείπονται ἀπό τούς ἰδίους γεννήτορας καί ἄλλα πεινοῦν καί γυμνητεύουν καί περιπλανῶνται μέσα στό σκότος τῆς ἀμαθείας, τῆς κακομεταχειρίσεως, τῆς περιφρονήσεως καί τῆς ἐκμεταλλεύσεως, τό δέ φαινόμενον τοῦτο παρατηρεῖται ὄχι μόνον εἰς τάς ὑπό ἀνάπτυξιν κοινωνίας, ἀλλά καί εἰς τάς προηγμένας». Καί τονίζει ὁ παναγιώτατος ὅτι «ἡ διαπίστωσις τῆς θλιβερᾶς αὐτῆς καταστάσεως εἶναι γενική, διεθνής».
     Μιά πρόσφατη ἔρευνα ἔδειξε ὅτι 100.000 Παιδιά τυφλώνονται κάθε χρόνο ἀπό ἔλλειψι Βιταμίνης Α, 40 παιδιά κάθε λεπτό χάνουν τή ζωή τους ἀπό κακές συνθῆκες διαβιώσεως, σέ κάθε τρία παιδιά πού πεθαίνουν, τά δύο πεθαίνουν ἀπό πεῖνα, 10% τῶν παιδιῶν τῆς γῆς πίνουν μολυσμένο νερό καί 7 στά δέκα δέν ἔχουν Σχολεῖα.
    Ἄλλη ἔρευνα ἀνακοινώνει ὅτι 5000 Ἀμερικανόπουλα αὐτοκτονοῦν κάθε χρόνο καί ὅτι τό τελευταῖο αὐτό φαινόμενο παρουσιάζεται τόν τελευταῖο  καιρό καί στήν Εὐρώπη.
      Παρατηρεῖται ἐπίσης ὅτι πολλά νέα παιδιά ἐγκαταλείπουν τήν Οἰκογένεια, τίς σπουδές ἤ τήν ἐργασία τους καί ἐξαφανίζονται. Πολλά  ἄλλα  καταφεύγουν στό οἰνόπνευμα, τά Ναρκωτικά, τήν πορνεία ἤ τίς λεγόμενες «Θρησκεῖες νεότητος» καί χάνονται γιά τόν ἑαυτό τους καί τήν κοινωνία.
   Μπροστά σ' αὐτή τήν τραγική πραγματικότητα, ἐκτός ἀπό τίς διαπιστώσεις καί τίς Διακηρύξεις ,γιά τά δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, πού εἶναι «τό κύτταρο τῆς ἀνθρωπότητος», τί ἄλλο κάνουν ὅλοι αὐτοί οἱ Ἁρμόδιοι καί  οἱ ἐπίσημοι
Ὀργανισμοί, γιά νά σταματήσουν   τό Κακό ;
   Γιατί δέν τιμωροῦνται οἱ στυγνοί αὐτοί καί  ἀδίστακτοι ἐγκληματίες, πού κατατυραννούν τήν τρυφερή ἡλικία;
    Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι τίς εὐθύνες μας ἔναντι στό Παιδί. Νά πιστέψουμε στό Χριστό, καί μέ ὁδηγό τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του νά φροντίσουμε νά ἀνατρέφωνται τά παιδιά μας ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου  καί νά προστατεύωνται ἀπό κάθε κακομεταχείρισι. Νά δημιουργήσουμε τίς κατάλληλες προϋποθέσεις, γιά τή σωματική, ψυχική, ἠθική καί κοινωνική τους ἀνάπτυξι.
    Εἶναι καιρός  νά καταλάβουν  μερικοί  ἄμυαλοι
πού τό παίζουν ἄθεοι, ὅτι ἡ πρακτική ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν μέχρι σήμερα, χωρίς τό Χριστό, ἀπέτυχε .
    Εἶναι καιρός νά φέρουμε ὅλοι τά παιδιά κοντά στό Χριστό. Εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ καί θελει νά τά προστατεύσῃ. Ὁ Χριστός εἶναι τό μοναδικό καί ἀσφαλές καταφύγιον ὅλων μας καί κυρίως τό καταφύγιον τῶν Παιδιῶν μας.
Καιρός νά θεμελιώσουμε τήν ψυχή καί τή ζωή μας, ἀλλά καί τή  ζωή τῶν παιδιῶν μας στό Χριστό. «Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός»(Α΄Κορινθ. γ΄ 11).

 

Αὐτός καί μόνον αὐτός ἀγκαλιάζει τά Παιδιά μέ ὅλη τή θεϊκή Του  τρυφερότητα καί  μᾶς προστάζει:

        «Ἄφετε τά παιδία  καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με· τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν»(Ματθ. ιθ΄14).

          Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, στά ἄχραντα Χέρια

                    Σου ἐναποθέτουμε τά παιδιά μας.

          Σέ παρακαλοῦμε, Πολυεύσπλαγχνε

          Ἄκουσε τήν προσευχή μας ...

          Προστάτεψε τά παιδιά μας, ἀπό τούς

          κινδύνους, πού τά περιβάλλουν καί

          ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Άμήν.