ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

                                       Γ΄

Εἰδική μεταχείρισι, φροντίδα καί

           προστασία θέλει τό νεογέννητο.

 

    Διαπιστώνουμε, δυστυχῶς, ὅτι στήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, στήν Πατρίδα μας, στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, παραμένει ἀκόμη ὁ συντασσόμενος μέ τούς γκρίζους λύκους Ὑπουργός Παιδείας, ὁ διαστρεβλωτής τῆς Ἱστορίας, ἀνθέλλην καί ἄθεος.

 Ἐδῶ βρίσκει τήν ἐφαρμογή της ἡ Παροιμία :

 «Ἀπό τό κεφάλι βρωμάει τό ψάρι»

     Ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος διακινήσεως ὑλιστικῶν καί ἀθεϊστικῶν Ἰδεῶν, πού δηλητηριάζουν τή Νέα Γενιά, ἀπό τήν τρυφερή της ἀκόμη ἡλικία.

 Γι' αὐτό καλῶ τούς γονεῖς, τούς δασκάλους καί τούς Ἱερεῖς νά σταθοῦν στίς Ἐπάλξεις, σέ ἐγρήγορσι.

       Ἔχουμε χρέος νά προστατεύσουμε τά παιδιά μας ἀπό τούς βαρεῖς λύκους, πού ἔρχονται, μέ ἔνδυμα προβάτου, καί διακινοῦν, μαζί μέ τά Ναρκωτικά, καί τίς ὑλιστικές, ἀθεϊστικές τους Ἰδέες.

      Ἔχουμε χρέος , ὡς καλοί Ποιμένες, νά προστατεύσουμε τά προβατάκια μας, πού δηλητηριάζονται ἀπό τούς ἀδίστακτους αὐτούς ἔγκληματίες.

       Θέλω ἐδῶ νά ἐπισημάνω σ' αὐτούς πού, χωρίς ντροπή, πολεμοῦν τήν ὀρθόδοξη Πίστι, τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά τῆς Ρωμιοσύνης, ὅτι, ὄχι ἁπλῶς τεθνήκασι, ἀλλά καί θνήσκουν καί κονιορτοποιοῦνται,ἀργά ἤ γρήγορα, οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου. Οἰ πολέμιοι ἐ ξ α φ α ν ί ζ ο ν τ α ι.  Καί

                      «ὁ νοῶν, νοείτω».

    Μετά τήν εἰσαγωγή αὐτή, τή δυσάρεστη, ἐρχόμαστε στό Θέμα.

     Οἱ σύζυγοι,(ἐννοεῖται οἱ νόμιμοι,ἄνδρας καί γυναῖκα), μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί μέ τή θέλησί τους, ἀναλαμβάνουν τό βαρύ καί

χαροποιό  καθῆκον τῆς ἀναμεταδόσεως τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Γίνονται ἐλεύθεροι καί ὑπέύθυνοι συνεργάτες τοῦ Θείου Δημιουργοῦ.

     Ὁ Κύριος λέγει ὅτι«ἡ γυναῖκα ὅταν γεννᾶ ἔχει πόνους καί λύπη, γιατί ἦλθε ἡ ὥρα της.    

Ὅταν ὅμως γεννήσῃ τό παιδί, τότε δέν θυμᾶται πιά τή θλῖψι ἐξ αἰτίας τῆς χαρᾶς, πού δοκιμάζει, γιατί γεννήθηκε ἄνθρωπος στόν κόσμο»(Ἰωάν.ιστ΄ 21). Ἄνθρωπος « κατ' εἰκόνα  καί καθ' ὁμοίωσιν» τῶν γονέων του.

    Τά παιδιά πραγματικά εἶναι εὐλογία καί δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο.Εἶναι πολύτιμη κληρονομία καί ἀμοιβή, πού δίδει ὁ Κύριος στούς γονεῖς.

     Ὁ Προφήτης Δαβίδ, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς ἀποκαλύπτει αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια λέγοντας ὅτι τά παιδιά, τά βλαστάρια τῆς μητρικῆς γαστρός, μοιάζουν μέ βέλη στά χέρια ἱκανοῦ τοξευτῆ. Αὐτά θά στηρίξουν καί θά ὑπερασπίσουν τούς γονεῖς στά γεράματα.

     «Ἰδού ἡ κληρονομία Κυρίου υἱοί, ὁ μισθός τοῦ καρποῦ τῆς γαστρός...»(Ψαλμ.126, 3, 4). Τά παιδιά ὡς «νεόφυτα ἐλαιῶν» γύρω ἀπό τό πατρικό τραπέζι(Ψαλμ.127,3), γεμᾶτα ζωή καί ὑποσχέσεις γιά τό μέλλον, εἶναι πηγή χαρᾶς καί εὐτυχίας.

      Ἡ γέννησι βέβαια ἑνός παιδιοῦ προσφέρει μεγάλη χαρά στούς γονεῖς, μολονότι συνοδεύεται, σχεδόν πάντοτε στήν τεχνοκρατική Ἐποχή μας, ἀπό ὄχι καί λίγες δυσκολίες καί στενοχώριες. Δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅμως ὅτι, μαζί μέ τή γέννησι τοῦ Παιδιοῦ, γεννιέται καί τό βαρύ καθῆκον τῶν γονέων καί τῆς κοινωνίας νά προσφέρουν στό Παιδί, τό κάθε τί, πού χρειάζεται, γιά τή σωστή σωματική, ψυχική, καί πνευματική του ἀνάπτυξι.

      

   Πρῶτα ἀπό ὅλους οἱ γονεῖς, ὅπως εἶναι φυσικό, ἔχουν τήν εὐθύνη τῆς ἀνατροφῆς τῶν Παιδιῶν καί καλοῦνται νά ἐπιτελέσουν αὐτό τό ἱερό Καθῆκον ,πού τούς ἔχει ἀναθέσει ὁ Θεός, μέ θυσιαστική ἀγάπη, γιά τό Παιδί. Εἷναι οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, πού ἔχουν σάν ἀποστολή τους, νά περιβάλλουν μέ περισσή τρυφερότητα τά Παιδιά, νά τά προφυλάσσουν ἀπό κάθε κίνδυνο, νά τά καθοδηγοῦν καί νά τά ἔμπνέουν.Ὀφείλουν νἆναι πρότυπα ἀρετῆς. Οἱ γονεῖς παίζουν τόν πρῶτο καί βασικό ρόλο στή ζωή, τήν ὑγεία, τήν ἀνατροφή καί τήν ἐξέλιξι τοῦ Παιδιοῦ.

    Ἡ Διακήρυξι τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, γιά τά Δικαιώματα τοῦ Παιδιοῦ, τονίζει, μεταξύ  ἄλλων,ὅτι « γιά νά μπορεῖ τό Παιδί νά ζήσει εὐτυχισμένο τά παιδικά του χρόνια, γιά τό δικό του καλό καί τό καλό τῆς κοινωνίας»,«θά ἀπολαμβάνει ἰδιαίτερη προστασία καί θά τοῦ παρέχονται, μέ νομοθετικά ἤ ἄλλα μέσα, εὐκαιρίες καί δυνατότητες, γιά νά μπορέσει νά ἀναπτυχθῆ σωματικά, ψυχικά, ἠθικά, πνευματικά καί κοινωνικά, μέ τρόπο φυσιολογικό καί ὑγιεινό καί σέ συνθῆκες ἐλευθερίας καί ἀξιοπρεπείας...»(Δεύτερη Ἀρχή).

    Καί οἱ γονεῖς εἶναι οἱ πρῶτοι, πού ὀφείλουν νά παρέχουν στό Παιδί τήν ἰδιαίτερη αὐτή προστασία καί νά τοῦ προσφέρουν ἱκανοποιητική διατροφή, στέγασι, ψυχαγωγία, ἰατρική περίθαλψι καί ὅλα, ὅσα χρειάζεται, γιά τήν σωματική, ψυχική, ἠθική, πνευματική καί κοινωνική του ἀνάπτυξι.

      Τό νεογέννητο, μέ τόν τοκετό, ἀποχωρίζεται ὁλοκληρωτικά ἀπό τή μητέρα του.Μέχρι τή στιγμή αὐτή ζοῦσε ἥσυχα σέ ἕνα περιβάλλον εἰδικά παρασκευασμένο γι' αὐτό. Μέ τή γέννησί του, ἀφήνοντας τήν κατάστασι τῆς ἀπόλυτης ἡρεμίας,εἰσέρχεται σ' ἕνα ὁλότελα ξένο περιβάλλον. Καί εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι χρειάζεται ὁπωσδήποτε βοήθεια, ἀφ' ἑνός μέν, γιά νά ξεπεράσῃ τήν κρίσι τοῦ τοκετοῦ καί ἀφ' ἑτέρου, γιά νά προσαρμοσθῆ στό νέο περιβάλλον. Ἄραγε προσφέρουμε στό νεογέννητο αὐτή τήν ἀναγκαία βοήθεια;

    Τό νεογέννητο εἶναι μιά μικρή τρυφερή ἀνθρώπινη ὕπαρξι, πού ὑποφέρει καί ἔχει ἀνάγκη ἀπό εἰδική μεταχείρισι. Μέχρι τή στιγμή τῆς γεννήσεώς του δέν τό εἶχαν ἀγγίξη ἀνθρώπινα χέρια. Ἐκτιμῶντας τήν εὐαισθησία του, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι οἱ ἀναρίθμητες νέες φυσικές ἐντυπώσεις καί κάθε ἄγνωστη ἐπαφή δημιουργοῦν στό βρέφος ἀντίστοιχες ἀντιδράσεις. Ἀκόμη καί τό παραμικρό μας ἄγγιγμα, ἄν δέν προσέξουμε, μπορεῖ νά τό βλάψη.

     Ἡ Ἰταλίδα ἰατρός καί παιδαγωγός Μαρία Μοντεσσόρι λέγει ὅτι « πρέπει νά φτάσουμε σέ μιά ὁλοκληρωμένη κατανόησι τῆς καταστάσεως τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ. Μόνο τότε θά γίνη φανερή ἡ ἀπόλυτη ἀνάγκη νά κάνουμε εὔκολη καί ἀνώδυνη τήν παρουσία του στόν κόσμο μας...Ἀκόμα καί τό κράτημα στά χέρια τοῦ νεογέννητου μωροῦ ἀπαιτεῖ μιά ὑπέρτατη ἁπαλότητα καί ἡ παραμικρή μετακίνησί του πρέπει νά γίνεται μέ μεγάλη στοργή.Εἶναι ἀνάγκη νά καταλάβουμε ὅτι τίς πρῶτες στιγμές, ἀκόμα καί τόν πρῶτο μῆνα, τό παιδί πρέπει νά βρίσκεται σέ ἀτμόσφαιρα βαθειᾶς ἡσυχίας καί ἡρεμίας»

    Τό νεογέννητο εἶναι ἕνας τέλειος ἄνθρωπος μέ σῶμα καί ψυχή. Αὐτό τό σημεῖο πρέπει νά προσεχθῆ ἰδιαίτερα ἀπό ὅλους μας, ὥστε ἡ φροντίδα μας νά ἀποβλέπη στήν ἁρμονική αὔξησι καί τελείωσι καί τῶν δύο αὐτῶν συστατικῶν στοιχείων συγχρόνως.

    Ἡ ψυχική ὑγεία τοῦ Παιδιοῦ ἔχει ἄμεσο ἀντίκτυπο στή σωματική του ἀνάπτυξι. Ὅπως ἐπίσης ἡ ὁμαλή ἀνάπτυξι τοῦ νευρικοῦ καί μυϊκοῦ του συστήματος, ἡ σωματική του κατασκευή, ἡ μορφή του καί γενικά ἡ σωματική του ὑγεία, ἔχουν ἄμεση ἐπίδρασι στή διαμόρφωσι τοῦ χαρακτῆρος καί στήν ψυχική του ἱσορροπία.

    Πολλοί γονεῖς, ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα , παραγνωρίζουν  αὐτό τό γεγονός ὅτι δηλαδή τό Παιδί ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή .

Στρέφουν τήν προσοχή τους  καί τό ἐνδιαφέρον τους  στή σωματική ἀνάπτυξι καί στή διατροφή, προσέχουν νά τηροῦν τούς κανόνες, πού καθορίζουν τό ὕψος καί τό βάρος τοῦ Παιδιοῦ, σέ ποιό μῆνα πρέπει νά σηκώση τό κεφάλι, νά καθίση ,νά περπατήση κλπ. καί  δέν φροντίζουν τήν τροφή καί τήν ἀνάπτυξι τῆς ψυχῆς καί ἔτσι μεγαλώνουν πνευματικά ἀνάπηρα παιδιά, μέ ἀτροφικές ψυχικές δυνάμεις. Παραλείπουν τό σπουδαιότερο μέλημά τους, που εἶναι ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς.

    Αὐτή ἡ παράλειψις εἶναι καί ἡ βασική αἰτία ὅλων τῶν παρανοήσεων στή σχέσι καί τή συμπεριφορά τους ἀπέναντι στό Παιδί.

    

    Τά τελευταῖα χρόνια, οἱ ἔρευνες πού ἔγιναν ἀπό πολλές ἐπιστῆμεςσγχρόνως(Βιολογία, Ψυχολογία,Παιδαγωγική,Ἰατρική) ἀπέδειξαν ὅτι τότε μόνον  θά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε τό Παιδί, ἄν λάβουμε ὑπ' ὄψιν ὅτι ἡ βιολογική του αὔξησι καί ἡ ψυχική του ἐξέλιξι συνδέονται στενά.

Βασικός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Μητέρας. Ὁ ἰατρός Δρ Σ. Λεμποβίτσι λέγει ὅτι κατά τά δύο πρῶτα χρονια «τό παιδί εὑρίσκεται σέ μία κατάστασι ἐξαρτήσεως ὁλοκληρωτικῆς στήν ἀρχή, ἀργότερα γιά ἀρκετό διάστημα, σχεδόν τελείας, ἀπό τή Μητέρα του. Αὐτή ἡ κατάστασι συντελεῖ, ὅπως ἄλλωστε καί κάθε παρομοία, ὥστε αἱ σχέσεις  μεταξύ τοῦ παιδιοῦ καί τῆς μητέρας του νά εἶναι ἀπαραίτητες, γιά μιά κοινωνική ἐξέλιξι, ὄχι μόνον συναισθηματική,ἄλλά καί ψυχοκινητική.

Πολλές σύγχρονες ἐργασίες ἐπιμένουν ἐπί τῶν σοβαροτάτων συνεπειῶν τῶν διαταράξεων τῆς Οἰκογενειακῆς ζωῆς ,γιά τό Παιδί».

    Οἱ μητέρες πρέπει νά λάβουν σοβαρά ὑπ' ὄψιν τους αὐτή τή διαπίστωσι καί νά ρυθμίσουν ἀνάλογα τή συμπεριφορά τους ἀπέναντι στό Παιδί. Διότι ἡ ἐγκατάλειψι τοῦ παιδιοῦ, γιά ἕνα ὁποιοδήποτε λόγο, εἶναι δυνατόν νά τραυματίσῃ ἀνεπανόρθωτα τό παιδί τους. Ἐπίσης καί κάθε πατέρας ὀφείλει νά βοηθήσῃ τή μητέρα νά ἐπιτελέσῃ τό ἱερό της χρέος. Νά τῆς προσφέρῃ τήν ἀπαιτούμενη σιγουριά καί ἀσφάλεια, τή στοργή καί τήν κατανόησι, τήν ψυχική γαλήνη καί ἡρεμία.
     Ὁ Ἄλφρεντ Ἄντλερ(A. Adler),στό ἔργο του
«Τό νόημα τῆς ζωῆς», τονίζοντας τή σημασία τῆς μητέρας, γιά τήν ψυχική ὑγεία τοῦ παιδιοῦ, μεταξύ ἄλλων, λέγει:«Στήν ἀναζήτησι γιά τίς ρίζες τῆς κοινωνικότητος... συναντᾶμε ἀμέσως τή μητέρα ,σάν τό πρῶτο καί σπουδαιότερο ὁδηγό...Ἡ σχέσι της πρός τό παιδί εἶναι σχέσις μιᾶς ἐσωτερικῆς συνεργασίας(κοινότητος ζωῆς καί ἐργασίας».
     Ὁ ρόλος τῆς μητέρας εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας, γιά τή ζωη τοῦ παιδιοῦ, γιά τήν σωματική καί ψυχική του ὑγεία.Κάθε λαθεμένη συμπεριφορά τῆς μητέρας στήν κρίσιμη αὐτή περίοδο ἔχει σοβαρές συνέπειες σέ ὁλόκληρη τή ζωή τοῦ Παιδιοῦ. Ἡ Μαρία Μοντεσσόρι παρατηρεῖ ὅτι «ἡ ἐμπειρία ἀπεκάλυψε σέ μᾶς μιά τρομερή ἀλήθεια: κουβαλοῦμε τά λάθη τῆς πρώτης νηπιακῆς ζωῆς σέ ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή μας.Ἡ ζωή τοῦ ἐμβρύου καί οἱ περιπέτειες τῆς παιδικῆς ἡλικίας εἶναι ἀποφασιστικοί παράγοντες ,γιά τήν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου, σάν ἐνηλίκου καί γιά τό μέλλον τῆς Φυλῆς».
    Ἡ κραυγή τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου· «Δῶσε μου ἄλλες μητέρες καί θά σοῦ δώσω ἕναν ἄλλο κόσμο»,δέν εἶναι μόνο   μία διαπίστωσι τῆς τραγικῆς πραγματικότητος τῆς ἐποχῆς του, ἀλλά εἶναι μαστίγωμα καί τῆς δικῆς μας ἐποχῆς, πού ἔρχεται νά μᾶς φέρῃ σέ συναίσθησι τοῦ Χρέους καί τῶν εὐθυνῶν μας
ἔναντι στό Παιδί.
    Ὁ ἄθεος, ὁ ἀντιφεμινιστικός, Φεμινισμός, ἀπομακρύνει, μέρα μέ τή μέρα, ὅλο καί περισσότερο, τίς μητέρες ἀπό τό μητρικό τους προορισμό. Ὁ Καθηγητής Τιάμερ Τώθ ἐπισημαίνει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Λέγει ὅτι
« στή σύγχρονη κοινωνία, στή σύγχρονη ἐπαγγελματική ζωή, ἡ γυναῖκα ἔχει βγῆ ἀπό τήν τροχιά της καί τρέχει μέ ὁρμή σέ ἕνα δρόμο, πού ὁλονέν τήν ἀπομακρύνει ἀπό τό χριστιανικόν Ἱδεῶδες».
    Τό Γένος μας, ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότης ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀφοσιωμένες καί στοργικές μητέρες. Ἡ μητρική ἀξία εἶναι τό ἐξοχώτερο ἔργο τῆς γυναίκας. Δέν ὑπάρχει στόν κόσμο τίποτε πιό γλυκό καί πιό ἱερό ἀπό τήν καλή μητέρα.Ἡ σωστή Χριστιανή Μητέρα εἶναι ἡ «ἀνδρεία γυναῖκα», γιά τήν ὁποία τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λέγει ὅτι «τιμιωτέρα ἐστί λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη»(Παροιμ. 31,10).

  Ἡ Μητέρα εἶναι γιά τό Παιδί ὅχι μόνον «ἡ τροφή», ἀλλά ὁ κόσμος ὅλος.