Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι, γιά τόν πιστό,
«Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία».
«Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται· οἱ βουλόμενοι
ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς
νηστείας ἀγῶνα· οἱ γάρ νομίμως ἀθλοῦντες δικαίως
στεφανοῦνται· καί ἀναλαβόντες τήν πανοπλίαν τοῦ
Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα,
ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τήν πίστιν
καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν καί
περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην·
ἀντί μαχαίρας τήν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει
ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν.
Ὁ ποιῶν ταῦτα τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον
παρά τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς
Κρίσεως» ( Τροπάριον Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς).
Ὄχι μόνον κατά τήν περίοδον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά ὁλόκληρη ἡ ζωή μας στή γῆ, εἶναι περίοδος ἀγῶνος ἐναντίον τοῦ Κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας. Ἔχουμε νά παλαίψουμε μέ τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς. Πρῶτα ἀπό ὅλα καί κυρίως μέ τόν μεγαλύτερο ἐχθρό μας , πού εἶναι ὁ κακός μας ἑαυτός. Δεύτερον μέ τόν Διάβολον καί τρίτον μέ τόν κόσμον, πού, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰωάννου, «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄19).
Ἐπειδή ὁ πνευματικός αὐτός ἀγῶνας εἶναι ἐπίπονος, πολύ κοπιαστικός, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ νά ὁπλισθοῦμε, μέ τά ὅπλα τοῦ φωτός (Ρωμ.ιγ΄ 12). Ἀφοῦ ἀναλάβουμε τήν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, νά παλαίψουμε καί νά νικήσουμε τόν ἐχθρό, ἔχοντες ὡς ἄρρηκτον τεῖχος, τήν πίστιν και ὡς θώρακα τήν προσευχήν καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην καί ἀντί μαχαίρας τήν νηστείαν , τήν ἀποχή δηλ. ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία, διότι αὐτή εἶναι ἡ εὐάρεστη στό Θεό νηστεία, πού ξεριζώνει μέσα ἀπό τήν ψυχή μας κάθε κακία. Τά ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν δέν εἶναι σαρκικά, κοσμικά, ἀλλά πνευματικά. Τά ὅπλα μας ἔχουν τή δύναμι ἀπό τό Θεό νά γκρεμίζουν ὀχυρά, νά ἀνατρέπουν ψεύτικους ἰσχυρισμούς καί τό κάθε τί, πού ὀρθώνεται μέ ἀλαζονεία ἐναντίον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος(πρβλ. Β΄Κορινθ. ι΄ 4-5).
Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, μᾶς προτρέπει στόν ἐπίπονον ἀγῶνα μας, «νά ἐνδυθοῦμε μέ τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ἡμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου, διότι ἡ πάλη μας δέν εἶναι πάλη πρός σάρκα καί αἷμα, ἀλλά πρός τάς αρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου. Καλούμαστε νά παλαίψουμε πρός τά πνευματικά ὄντα, τά ὁποῖα εἶναι γεμᾶτα πονηρία» (παρβλ. Β΄
Κορινθ. στ΄ 11-12).
Κατά τήν περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά ἐντείνουμε τόν ἀγῶνα μας, καί γιά νά μᾶς ἐνισχύσῃ σαυτόν τόν ἀγῶνα μας, στό μέσον τῆς Τεσσαρακοστῆς, προβάλλει εἰς προσκύνησιν τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί μᾶς προτρέπει νά συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», ὁ ὁποῖος ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε Σταυρόν καί κατεφρόνησε τήν ἐντροπήν καί τήν ἀτίμωσιν τοῦ σταυρικοῦ Θανάτου, γι' αὐτό καί κάθισε στά δεξιά τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ καί Πατρός»(πρβλ.Ἑβρ. ιβ΄ 2).
Προβάλλει εἰς προσκύνησιν τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, «ὡς ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 19) ἑκουσίως , ὁ ἀναμάρτητος, «ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (παρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 21).
Προβάλλει εἰς προσκύνησιν τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, «ὡς ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 19) ἑκουσίως , ὁ ἀναμάρτητος, «ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (παρβλ. Α΄Πέτρ. β΄ 21).
Προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας εἰς προσκύνησιν τόν Τίμιον
Σταυρόν, καί μᾶς καλεῖ συνειδητά νά τόν προσκυνήσωμεν.
Μᾶς θυμίζῃ τή Θυσία τοῦ Κυρίου καί τήν μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου ὑπακοή Του στόν Ουράνιο Πατέρα.
Μᾶς προτρέπει νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί νά γράψουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τήν καινήν Ἐντολήν τῆς ἀγάπης Του, ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα ἔτσι καί σεῖς νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου.
Προβάλλεται εἰς προσκύνησιν ὁ Τίμιος Σταυρός, πού εἶναι τό σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου κατά τοῦ Κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας, σύμβολον τῆς Θυσιαστικῆς Ἀγάπης, τό κραταιότατον βοήθημα τῶν πιστῶν, τό ἰσχυρότατον ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου.
Ὁ ἱερός Δαμασκηνός καί μαζί του ἡ Ἐκκλησία δοξολογοῦμε τόν Κύριον, πού χάρισε ἕνα τόσον ἰσχυρό ὅπλο κατά τοῦ Διαβόλου καί ψάλλουμε:
« Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου, τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν
δέδωκας· φρίττει γάρ καί τρέμει( ὁ Διάβολος) μή φέρων
καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν· ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί
θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν, τήν ταφήν
σου καί τήν ἔγερσιν» (Τροπάριον τῶν Αἴνων ,πλ. Δ΄ἤχου).
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, πού τόν τρέμουν τά δαιμόνια καί φεύγουν μακρυά ἀπό τόν πιστόν, διότι δέν μποροῦν νά ἀτενίσουν τήν δύναμίν του, μᾶς ἐμπνέει τό Πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, πού τόσον πολύ λείπει, δυστυχῶς, ἀπό τήν σατανοκρατούμενη ἐποχή μας.
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, «τό σεμνόν τοῦτο μαρτύριον τῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου», «τῆς εὐσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον», δέν εἶναι μόνον σκέπη κραταιά, ἀπροσμάχητον τεῖχος καί θεῖον φυλακτήριον καί ἰσχυρότατον ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου, ἀλλά καί καύχημα τῶν πιστῶν, «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία»( Α΄Κορινθ. α΄ 24).
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ὁδηγεῖ στό χῶρο τῆς ἁγνῆς, τῆς θυσιαστικῆς, τῆς Ἐσταυρωμένης Ἀγάπης. Γκρεμίζει μέσα μας καί γύρω μας τά εἴδωλα τῆς ὑλιστικῆς, τῆς ἐγωϊστικῆς ἀγάπης τοῦ ἑαυτοῦ μας, μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί μᾶς φέρει κοντά στό Θεό, κάνει τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο.
Τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, διά τῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου ἔγινεν ξύλον εὐλογίας, καί οἱ πιστοί προσκυνοῦντες συνειδητά τόν Σταυρόν, δηλαδή ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τόν λόγον Του, κάνοντας πρᾶξιν τήν Ἀγάπη Του, εἰσάγονται καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον.
Ὁ Χριστός διά τῆς σταυρικῆς Του Θυσίας, « διά ξύλου ὁ Σωτήρ κατήργησε τήν τοῦ ξύλου κατάραν...». Ἡ κατάρα τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν ἐπῆλθεν εἰς τόν Ἀδάμ καί τούς ἀπογόνους του, διά τῆς παρακοῆς, διά τῆς βρώσεως τοῦ ἀπηγορευμένου καρποῦ. Ἔτσι ἡ παράβασις γύρω ἀπό τό ξύλον(δένδρον) αὐτό ἔγινε ἡ αἰτία τοῦ χωρισμοῦ τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τό Θεό. τό ξύλον αὐτό εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἐξώσεως ἀπό τόν Παράδεισον( παρβλ.Γενέσ. β΄ 16-17. γ΄ 6).
Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τά πλάσματά Του, ἀπέστειλε στόν Κόσμο τόν Υἱόν καί Λόγον Του, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ(Φιλιπ.β΄ 8). Ὑψώθηκε εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, καί ἔτσι διά ξύλου πάλιν κατήργησε τήν τοῦ ξύλου κατάραν, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ' ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄ 15-16).
Ἔτσι, ὅπως διά τῆς παρακοῆς, διά τῆς βρώσεως τοῦ καρποῦ τοῦ Ξύλου(δένδρου) ἐκείνου ἐξῆλθεν τοῦ Παραδείσου ὁ ἄνθρωπος, τοιουτοτρόπως καί διά τῆς ὑπακοῆς μέχρι Θανάτου, διά τῆς ὑψώσεως εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ ὁ Νέος Ἀδάμ, ἄνοιξε τίς Πύλες τοῦ Παραδείσου καί κάθε πιστός εἰσέρχεται καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον.
Ὁ Ἱερός ὑμνῳδός, εἰς τόν οἶκον τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τονίζει τή δύναμι τοῦ Σταυροῦ καί τόν σπαραγμό τοῦ ᾌδου, ὁ ὁποῖος σπαράσσεται ὑπό τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ καί ἀναγκάζεται νά ἀποβάλλει ἀπό τά σπλάγχνα του τόν Ἀδάμ καί τούς ἐξ Ἀδάμ:
« Τρεῖς Σταυρούς ἔμπηξε στή γῆ καί ἔστησε ὄρθιους στό Γολγοθᾶ ὁ Πιλάτος, δύο γιά τούς λῃστές καί ἕναν, γιά τόν Ζωοδότη.
Αὐτόν τόν Σταυρόν εἶδε ὁ ᾌδης καί εἶπε σ' αὐτούς πού βρίσκονταν κάτω. Ὦ λειτουργοί μου καί δυνάμεις μου, ποιός ἔμπηξε καρφί στήν καρδιά μου; Ξυλίνη λόγχη μέ κέντησε ξαφνικά, καί διασχίζομαι καί γίνομαι κομμάτια, πονῶ μέσα μου, στά ἐσώτατα τῆς καρδιᾶς μου, πονοῦν τά σπλάγχνα μου, ἡ ψυχή μου κοχλάζει, ἡ καρδιά μου σπαράσσεται (πρβλ.καί Ἱερεμ. γ΄ 19) πονοῦν τά αἰσθητήριά μου, μανία κυριεύει τό πνεῦμα μου, τρελλαίνομαι καί ἀναγκάζομαι νά ἀποβάλλω μέ ὁρμή ἀπό μέσα μου τόν Ἀδάμ καί τούς ἐξ Ἀδάμ, νά ἀπελευθερώσω τοῦς ἀπ' αἰῶνος κεκοιμημένους, πού μοῦ δόθηκαν δι' ἐκείνου τοῦ ξύλου τῆς κατάρας. Διότι ξύλον (τό εὐλογημένο ξύλον τοῦ Σταυροῦ) τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς τόν Παράδεισον», ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ.
Γι' αὐτό καί μεῖς ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ
«Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα καί
τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, κατεύθυνον τά διαβήματα ἡμῶν
ἐπί τήν ἀλήθειάν Σου καί λύτρωσε ἡμᾶς τῶν παγίδων
τοῦ ἐχθροῦ, διά τοῦ Σταυροῦ Σου. Στερέωσον ἡμᾶς ἐπί
τήν πέτραν τῶν ἐντολῶν Σου. Διαφύλαξε ἀσάλευτη τήν
καρδιά μας. Λύτρωσε ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου καί
ἀξίωσέ μας νά σέ δοξάζωμεν , διότι σέ Σένα, Λυτρωτά,
καί στόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀνήκει ἡ τιμή
καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ὁ Χριστός διά τῆς σταυρικῆς Του Θυσίας, « διά ξύλου ὁ Σωτήρ κατήργησε τήν τοῦ ξύλου κατάραν...». Ἡ κατάρα τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν ἐπῆλθεν εἰς τόν Ἀδάμ καί τούς ἀπογόνους του, διά τῆς παρακοῆς, διά τῆς βρώσεως τοῦ ἀπηγορευμένου καρποῦ. Ἔτσι ἡ παράβασις γύρω ἀπό τό ξύλον(δένδρον) αὐτό ἔγινε ἡ αἰτία τοῦ χωρισμοῦ τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τό Θεό. τό ξύλον αὐτό εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἐξώσεως ἀπό τόν Παράδεισον( παρβλ.Γενέσ. β΄ 16-17. γ΄ 6).
Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τά πλάσματά Του, ἀπέστειλε στόν Κόσμο τόν Υἱόν καί Λόγον Του, ὁ ὁποῖος ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ(Φιλιπ.β΄ 8). Ὑψώθηκε εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, καί ἔτσι διά ξύλου πάλιν κατήργησε τήν τοῦ ξύλου κατάραν, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ' ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄ 15-16).
Ἔτσι, ὅπως διά τῆς παρακοῆς, διά τῆς βρώσεως τοῦ καρποῦ τοῦ Ξύλου(δένδρου) ἐκείνου ἐξῆλθεν τοῦ Παραδείσου ὁ ἄνθρωπος, τοιουτοτρόπως καί διά τῆς ὑπακοῆς μέχρι Θανάτου, διά τῆς ὑψώσεως εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ ὁ Νέος Ἀδάμ, ἄνοιξε τίς Πύλες τοῦ Παραδείσου καί κάθε πιστός εἰσέρχεται καί πάλιν εἰς τόν Παράδεισον.
Ὁ Ἱερός ὑμνῳδός, εἰς τόν οἶκον τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τονίζει τή δύναμι τοῦ Σταυροῦ καί τόν σπαραγμό τοῦ ᾌδου, ὁ ὁποῖος σπαράσσεται ὑπό τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ καί ἀναγκάζεται νά ἀποβάλλει ἀπό τά σπλάγχνα του τόν Ἀδάμ καί τούς ἐξ Ἀδάμ:
« Τρεῖς Σταυρούς ἔμπηξε στή γῆ καί ἔστησε ὄρθιους στό Γολγοθᾶ ὁ Πιλάτος, δύο γιά τούς λῃστές καί ἕναν, γιά τόν Ζωοδότη.
Αὐτόν τόν Σταυρόν εἶδε ὁ ᾌδης καί εἶπε σ' αὐτούς πού βρίσκονταν κάτω. Ὦ λειτουργοί μου καί δυνάμεις μου, ποιός ἔμπηξε καρφί στήν καρδιά μου; Ξυλίνη λόγχη μέ κέντησε ξαφνικά, καί διασχίζομαι καί γίνομαι κομμάτια, πονῶ μέσα μου, στά ἐσώτατα τῆς καρδιᾶς μου, πονοῦν τά σπλάγχνα μου, ἡ ψυχή μου κοχλάζει, ἡ καρδιά μου σπαράσσεται (πρβλ.καί Ἱερεμ. γ΄ 19) πονοῦν τά αἰσθητήριά μου, μανία κυριεύει τό πνεῦμα μου, τρελλαίνομαι καί ἀναγκάζομαι νά ἀποβάλλω μέ ὁρμή ἀπό μέσα μου τόν Ἀδάμ καί τούς ἐξ Ἀδάμ, νά ἀπελευθερώσω τοῦς ἀπ' αἰῶνος κεκοιμημένους, πού μοῦ δόθηκαν δι' ἐκείνου τοῦ ξύλου τῆς κατάρας. Διότι ξύλον (τό εὐλογημένο ξύλον τοῦ Σταυροῦ) τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς τόν Παράδεισον», ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ.
Γι' αὐτό καί μεῖς ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ
«Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα καί
τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, κατεύθυνον τά διαβήματα ἡμῶν
ἐπί τήν ἀλήθειάν Σου καί λύτρωσε ἡμᾶς τῶν παγίδων
τοῦ ἐχθροῦ, διά τοῦ Σταυροῦ Σου. Στερέωσον ἡμᾶς ἐπί
τήν πέτραν τῶν ἐντολῶν Σου. Διαφύλαξε ἀσάλευτη τήν
καρδιά μας. Λύτρωσε ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου καί
ἀξίωσέ μας νά σέ δοξάζωμεν , διότι σέ Σένα, Λυτρωτά,
καί στόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀνήκει ἡ τιμή
καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ξύλον γάρ τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς τόν Παράδεισον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου