Εἶναι πρόοδος ἤ ὀπισθοδρόμησις;
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι στήν ἐποχή μας, πολλοί
συνάνθρωποί μας , σέ παγκόσμια κλίμακα, ἀρνοῦνται τόν ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τά εἴδωλα, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων ( τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα).
Δυνάμεις τοῦ σκότους, μεθοδικά καί σταθερά, κατ' ἐνέργειαν
τοῦ Σατανᾶ, πολεμοῦν τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, ἐπειδή εἶναι τά μόνα ἐμπόδια στά σκοτεινά τους σχέδια, προκειμένου νά ἐπιτύχουν τή Σατανοποίησι τοῦ Σύμπαντος κόσμου καί νά φέρουν τόν Παγκόσμιον Κυβερνήτην τόν Maitreya, τόν Ἀντίχριστον, τόν Ψευτομεσσία.
Ἀντιστρατεύονται στό Νόμο τοῦ Χριστοῦ καί κάθε φορά ψηφίζουν Νόμους, μέ σκοπό νά ξεθεμελιώσουν κάθε ἱερό καί ὅσιο.
Δυστυχῶς καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας, πού εἶναι ἡ κοιτίδα τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ, ὑπάρχουν λίγοι ἀξιοθρήνητοι
ὑλιστές καί ἄθεοι, πού χωρίς περίσκεψι καί χωρίς ντροπή, προσπαθοῦν νά κατεξευτελίσουν καί νά βεβηλώσουν τό ἱερό καί μέγα μυστήριον τοῦ γάμου καί νά διαλύσουν τήν Οἰκογένεια. Ἐνῷ δηλαδή τό Κράτος ὀφείλει νά προστατεύῃ τόν ἱερό θεσμό τῆς Οἰκογενείας, ψηφίζει ἀναχρονιστικούς νόμους, μέ τούς ὁποίους βάζει δυναμίτη στά θεμέλια τῆς Οἰκογενείας καί ἀνατινάσσει στόν ἀέρα καί τό γάμο καί τήν Οἰκογένεια καί κατ' ἀκολουθίαν διαλύει τό ἴδιο τό Κράτος.
Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες πόσο βλαπτική
καί βλακώδης εἶναι ἡ τροποποίησις τοῦ Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, μέ τήν καθιέρωσι τοῦ λεγομένου Αὐτομάτου Διαζυγίου καί τοῦ Πολιτικοῦ γάμου.
Ὅποιος ἔχει τόν κοινόν νοῦν, ἀντιλαμβάνεται ὅτι μέ τούς νόμους αὐτούς ἀποσκοπεῖται ἡ ἐκθεμελίωσις τοῦ θεοῒδρυτου θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας καί κατά συνέπεια τίθεται σέ κίνδυνο αὐτή ἡ ὕπαρξις τοῦ Ἔθνους. Γιατί, μιά Οἰκογένεια, πού μπορεῖ νά διαλύεται τόσο εὔκολα, δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσῃ ἀρχή τῆς Πόλεως καί φυτώριον τῆς Πολιτείας.
Καί παλιότερα εἴχαμε μιλήσει γιά τό θέμα αὐτό στό Περιοδικό «Ἀναπαλμοί» καί τώρα ἐπαναλαμβάνουμε τήν Ἀλήθεια αὐτή, σέ κρίσιμες γιά τήν Οἰκογένεια ὧρες.
Δέν ἐννοῶ μέ τοῦτο νά κρατήσουμε μόνο τίς διάφορες νομικές καί τυπικές διαδικασίες, ἀλλά νά πιστέψουμε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας στό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, νά γίνουμε ζωντανά, συνειδητά μέλη της. Νά δεχθοῦμε στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς δίδεται μέ τήν ἱερολογία τοῦ γάμου, ὥστε καί τό μυστήριο τοῦ γάμου νά φανερωθῇ καί νά πραγματωθῇ σέ ὅλο τό θεῖο του μεγαλεῖο, νά ἀνακτήσῃ οὐσιαστικήν ὑπόστασιν. Γιατί, ὅπως σωστά ἔχει γραφῆ, «ἡ ἐγκυρότητα ἑνός μυστηρίου δέν εἶναι νομική καί τυπική, ἀλλά πραγματική, ἐξαρτᾶται ἀπό τό δεσμό μέ τό ζωντανό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας» (Χρήστου Γιανναρᾶ, Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἤθους, Ἀθῆναι 1970,σελ.123). Καί αὐτή τήν ἐγκυρότητα, αὐτή τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἀρνεῖται ὁ Πολιτικός γάμος.
Ἐκεῖνος πού θέλει νά τελέσῃ Πολιτικό γάμο, ἀρνούμενος τήν ἱερολογία, μέ τή θέλησί του, ἀποκόπτεται, ἀποχωρίζεται ἀπό τό ζωντανό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρνεῖται νά λάβῃ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Προσβάλλει τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Βέβαια ὑπάρχουν καί περιπτώσεις συνανθρώπων μας, πού πιστεύουν καί στό Θεό, ἀλλά γιά κάποιο λόγο, νομιμοποιοῦν τή σχέσι τους μέ τόν Πολιτικό γάμο καί ἀναβάλλουν, γιά λίγο, τήν ἱερολογία. Ὁ Θεός ξέρει καί ἐμεῖς δέν κρίνουμε.
Θεωρῶ ἐπίσης ἀναγκαῖον νά ἀπαντήσω σέ ἕνα πολύ εὔλογο ἐρώτημα:
Δυστυχῶς καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας, πού εἶναι ἡ κοιτίδα τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ, ὑπάρχουν λίγοι ἀξιοθρήνητοι
ὑλιστές καί ἄθεοι, πού χωρίς περίσκεψι καί χωρίς ντροπή, προσπαθοῦν νά κατεξευτελίσουν καί νά βεβηλώσουν τό ἱερό καί μέγα μυστήριον τοῦ γάμου καί νά διαλύσουν τήν Οἰκογένεια. Ἐνῷ δηλαδή τό Κράτος ὀφείλει νά προστατεύῃ τόν ἱερό θεσμό τῆς Οἰκογενείας, ψηφίζει ἀναχρονιστικούς νόμους, μέ τούς ὁποίους βάζει δυναμίτη στά θεμέλια τῆς Οἰκογενείας καί ἀνατινάσσει στόν ἀέρα καί τό γάμο καί τήν Οἰκογένεια καί κατ' ἀκολουθίαν διαλύει τό ἴδιο τό Κράτος.
Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες πόσο βλαπτική
καί βλακώδης εἶναι ἡ τροποποίησις τοῦ Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, μέ τήν καθιέρωσι τοῦ λεγομένου Αὐτομάτου Διαζυγίου καί τοῦ Πολιτικοῦ γάμου.
Ὅποιος ἔχει τόν κοινόν νοῦν, ἀντιλαμβάνεται ὅτι μέ τούς νόμους αὐτούς ἀποσκοπεῖται ἡ ἐκθεμελίωσις τοῦ θεοῒδρυτου θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας καί κατά συνέπεια τίθεται σέ κίνδυνο αὐτή ἡ ὕπαρξις τοῦ Ἔθνους. Γιατί, μιά Οἰκογένεια, πού μπορεῖ νά διαλύεται τόσο εὔκολα, δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσῃ ἀρχή τῆς Πόλεως καί φυτώριον τῆς Πολιτείας.
Καί παλιότερα εἴχαμε μιλήσει γιά τό θέμα αὐτό στό Περιοδικό «Ἀναπαλμοί» καί τώρα ἐπαναλαμβάνουμε τήν Ἀλήθεια αὐτή, σέ κρίσιμες γιά τήν Οἰκογένεια ὧρες.
Ὁ Πολιτικός γάμος εἶναι ἀντίθετος τοῦ Θρησκευτικοῦ. Εἶναι μιά ἁπλῆ συμβίωσι καί σαρκική ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός, χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Συνάπτεται μέ μιά ἁπλῆ δήλωσι τῶν ἐνδιαφερομένων ἐνώπιον τῆς ἁρμοδίας πολιτικῆς ἀρχῆς καί ἀνά πᾶσαν στιγμήν μπορεῖ νά διαλυθῇ, καί πολλές φορές χωρίς λόγο. Πρβλ. καί Αὐτόματον διαζύγιον. Ἴσχυε κατά τήν προχριστιανικήν ἐποχήν, ὅπου ἡ γυναῖκα ἐθεωρεῖτο κτῆμα τοῦ ἀνδρός καί μποροῦσε νά τήν ἀπολύσῃ ὁποιαδήποτε στιγμή ἤθελε («Γῦνε πράττε τά σά».
Παρβλ. καί τό σύστημα ἐλευθέρας διαζεύξεως, τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου, Ρεπούδιον, «Ἀποστάσιον» ἤ «Ἔγγραφον Ἀποστασίου» ἤ Βιβλίον Ἀποστασίου, τό ὁποῖον ἐπέτρεψε ὁ Μωϋσῆς διά τήν σκληροκαρδίαν τῶν ἀνθρώπων, ἀπ' ἀρχῆς ὅμως δέν ἔχει γίνει ἔτσι (πρβλ. καί Ματθ. ιθ΄ 1-12).
Εἶναι λοιπόν φανερόν ὅτι τά νομοθετήματα αὐτά μᾶς γυρίζουν πίσω στίς τρῶγλες καί τά σπήλαια. Δέν εἶναι πρόοδος, ἀλλά ὀπισθοδρόμησις. Τό οἰκοδόμημα δηλ. πού κτίσθηκε μέ ἀγῶνες καί μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ ἱερός θεσμός τοῦ γάμου καί τῆς Οἰκογενείας γκρεμίζεται μέ τήν καθιέρωσι τοῦ Αὐτομάτου διαζυγίου καί τοῦ Πολιτικοῦ γάμου.
Δέν πρέπει κανείς νά λησμονῇ ὅτι μέ τήν ἐπίδρασι τῆς «Καινῆς Διδαχῆς», τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας, κατανοήθηκε ὁ γάμος ὡς μέγα μυστήριον, ἡ σχέσις ἔγινε πνευματικότερη καί ὁ θεσμός τοῦ γάμου ἀνυψώθηκε ἠθικά, σύμφωνα μέ τό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔπαυσε νά ἀποτελῇ ἁπλῆ σύμβασι, ἁπλῆ ληξιαρχική πρᾶξι. Ἔπαυσε νά εἶναι σύμβασις συναλλαγῆς. Ἔγινε Θρησκευτικός, ἱερός θεσμός. Δέν νοεῖται πλέον ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός μέ τά δεσμά τοῦ γάμου, χωρίς τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας.
Κατανοήθηκε ὅτι ὁ γάμος, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι ἰσόβιος ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός, vinculum juris, δεσμός ἀδιάλυτος, εὐλογημένος ἀπό τό Θεό, μέγα μυστήριον, «ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια καί συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία»(Γενέσ. β΄18-25. Ἰωάν. β΄ 1 ἑξ. Ματθ. ιθ΄ 5 ἑξ. Ἐφεσ. ε΄ 20-33. Α΄ Κορινθ. ζ΄ 39, ια΄ 11-13. κλπ. Νομ. 1 Πανδ. 23,2).
Ὁ αὐτοκράτορας Λέων Στ΄ὁ σοφός, μέ τή Νεαρά 89, τό 893 μ.Χ.
πρῶτος θέσπισε τήν ἱερολογία τοῦ γάμου, σάν ὅρο ἀπαραίτητο τῆς νόμιμης ὑποστάσεως τοῦ γάμου, σάν οὐσιαστική προϋπόθεσι. «Οὕτω δή καί τά συνοικέσια τῇ μαρτυρίᾳ τῆς ἱερᾶς εὐλογίας ἐρρῶσθαι κελεύομεν» Παρβλ. καί νεαρά 35 Ἀλεξίου Α΄τοῦ Κομνηνοῦ: «Καί γάρ μή ἄλλως ἔννομόν τε καί χριστιανικῆς καταστάσεως ἄξιον εἶναι τε καί νομίζεσθαι εἰ μή καί ἱερολογία τούς συναπτομένους συνδεῖ», ὅπως ἐπίσης καί τό ἄρθρον1367 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος: «Ἀνυπόστατος γάμος. Γάμος τῶν ἀνηκόντων εἰς τήν ἀνατολικήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δέν ὑφίσταται ἄνευ ἱεροτελεστίας τελουμένης ὑπό ἱερέως τῆς Ἐκκλησίας ταύτης. Τό αὐτό ἰσχύει καί ἐπί γάμου χριστιανοῦ τοῦ ἀνατολικοῦ δόγματος μετά χριστιανοῦ ἄλλου δόγματος...».
Ὁ Πολιτικός γάμος, ἐπειδή ἀρνεῖται τήν ἱερολογία τοῦ γάμου, δέν ἀναγνωρίζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἀνυπόστατος. Θεωρείται δηλ. σάν νά μήν ὑπάρχει. Εἶναι γνωστόν ὅτι «ὁ πολιτικός γάμος εἶναι προϊόν τῶν κοινωνιστικῶν θεωριῶν καί τοῦ κατά τῆς Πίστεως πολέμου, ὅστις ἤρξατο ἐν τῇ δυτικῇ Εὐρώπῃ τήν ΙΣΤ΄ ἑκατονταετηρίδα καί ἀφίκετο εἰς τό κατακόρυφον σημεῖον τῆς ὁρμῆς αὐτοῦ κατά τήν γαλλικήν ἐπανάστασιν» (Ν. Μίλας-Ἀποστολοπούλου, Ἐκκλησιαστ. Δίκαιον Ἀθῆναι 1906 σελ. 922). Καί αὐτοί πού καθιέρωσαν τόν πολιτικό γάμο στήν Ἑλλάδα ὡρμήθηκαν ἀπό τίς ἀθεϊστικές αὐτές ἰδέες, προσβάλλοντας ἔτσι τίς ἱερές Παραδόσεις τῆς Ρωμιοσύνης.
Ὅπως ὅλοι αντιλαμβάνεσθε ὁ Πολιτικός γάμος ἀπό τή φύσι του δέν εἶναι σημεῖον προόδου, ἀλλά τραγική ὀπισθοδρόμησις. Εἶναι κατακόρυφη ἠθική πτῶσι τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, στήν ὁποία τόν ὁδηγεῖ ἡ ὑλιστική θεώρησι τῆς ζωῆς καί ὁ Πανσεξουαλισμός. Ἀκόμη καί οἱ πιό φιλελεύθερες ἀρχές τῆς Δύσεως, χάνοντας ὁλότελα τήν γνησιότητα καί τήν καθαρότητά τους, νοθεύτηκαν τόσον, ὥστε ὡδήγησαν μέ τή σειρά τους τό σύγχρονο ἄνθρωπο στήν ἄρνησι κάθε ἀξίας.
Ὁ ἄνθρωπος, ὑπόδουλος τῆς Μηχανῆς, αἰμάλωτος τῆς Ὕλης, «δέσμιος τῆς γῆς», δημιουργεῖ ἄδικο Δίκαιο. Ἔτσι ἔρχεται στήν ἡμερησία διάταξι καί ἡ διάλυσις τῆς Οἰκογενείας, τοῦ πιό ὡραίου καί τοῦ πιό τρυφεροῦ θεσμοῦ της ζωῆς. Καί αὐτό πρέπει νά γίνη συνείδησις σέ ὅλους τούς Ἕλληνες, πού ὀφείλουν νά προβάλλουν τήν πατροπαράδοτη ἀντίστασι σέ κάθε κακοήθεια.
Ὅπως εἶναι φυσικόν, ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται τό Αὐτόματο Διαζύγιο καί δέν ἀναγνωρίζει τόν Πολιτικό γάμο. Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τό μέγα μυστήριον τοῦ γάμου. Ἀγκαλιάζει, εὐλογεῖ καί ἁγιάζει τήν Οἰκογένεια, πού εἶναι «ἡ κατ' οἶκον Ἐκκλησία». Διδάσκει τό Εὐαγγέλιον τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης καί γιά κανένα λόγον δέν μπορεῖ νά τό ἀρνηθῇ.
Ὅπως εἶναι φυσικόν, ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται τό Αὐτόματο Διαζύγιο καί δέν ἀναγνωρίζει τόν Πολιτικό γάμο. Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τό μέγα μυστήριον τοῦ γάμου. Ἀγκαλιάζει, εὐλογεῖ καί ἁγιάζει τήν Οἰκογένεια, πού εἶναι «ἡ κατ' οἶκον Ἐκκλησία». Διδάσκει τό Εὐαγγέλιον τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης καί γιά κανένα λόγον δέν μπορεῖ νά τό ἀρνηθῇ.
Δέν κάνει συμβιβασμούς μέ τόν κόσμο. Ἔχει ἱερή ἀποστολή νά σώσῃ τόν κόσμον. Ἡ Ἐκκλησία ἀγωνίζεται νά βοηθήσῃ τούς ἀνθρώπους νά ζήσουν τήν ἐν Χριστῷ ζωήν καί νά ἐπιτύχουν τήν πνευματική τους τελείωσι. Ἔτσι καί σήμερα μᾶς καλεῖ νά ἀποφεύγουμε τίς παγίδες τοῦ Διαβόλου, ὅπως εἶναι ὁ Πολιτικός γάμος καί τό Αὐτόματο Διαζύγιο. Μᾶς καλεῖ νά πιστέψουμε στό μέγα μυστήριο τοῦ γάμου καί νά κρατήσουμε ὅσο πιό ψηλά μποροῦμε τόν ἱερό θεσμό τῆς Οἰκογενείας. Νά τήν προστατέψουμε
ἀπό κάθε εἴδους ἐπιβουλή. Νά τήν προστατέψουμε ἀπό κάθε εἴδους ὕπουλη, δόλια σκέψι ἤ ἐνέργεια τῶν ἀντιχρίστων ἐναντίον της.
Δέν ἐννοῶ μέ τοῦτο νά κρατήσουμε μόνο τίς διάφορες νομικές καί τυπικές διαδικασίες, ἀλλά νά πιστέψουμε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας στό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, νά γίνουμε ζωντανά, συνειδητά μέλη της. Νά δεχθοῦμε στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς δίδεται μέ τήν ἱερολογία τοῦ γάμου, ὥστε καί τό μυστήριο τοῦ γάμου νά φανερωθῇ καί νά πραγματωθῇ σέ ὅλο τό θεῖο του μεγαλεῖο, νά ἀνακτήσῃ οὐσιαστικήν ὑπόστασιν. Γιατί, ὅπως σωστά ἔχει γραφῆ, «ἡ ἐγκυρότητα ἑνός μυστηρίου δέν εἶναι νομική καί τυπική, ἀλλά πραγματική, ἐξαρτᾶται ἀπό τό δεσμό μέ τό ζωντανό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας» (Χρήστου Γιανναρᾶ, Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἤθους, Ἀθῆναι 1970,σελ.123). Καί αὐτή τήν ἐγκυρότητα, αὐτή τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἀρνεῖται ὁ Πολιτικός γάμος.
Ἐκεῖνος πού θέλει νά τελέσῃ Πολιτικό γάμο, ἀρνούμενος τήν ἱερολογία, μέ τή θέλησί του, ἀποκόπτεται, ἀποχωρίζεται ἀπό τό ζωντανό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρνεῖται νά λάβῃ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Προσβάλλει τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Βέβαια ὑπάρχουν καί περιπτώσεις συνανθρώπων μας, πού πιστεύουν καί στό Θεό, ἀλλά γιά κάποιο λόγο, νομιμοποιοῦν τή σχέσι τους μέ τόν Πολιτικό γάμο καί ἀναβάλλουν, γιά λίγο, τήν ἱερολογία. Ὁ Θεός ξέρει καί ἐμεῖς δέν κρίνουμε.
Θεωρῶ ἐπίσης ἀναγκαῖον νά ἀπαντήσω σέ ἕνα πολύ εὔλογο ἐρώτημα:
Δέν εἶναι βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι ἐμπαιγμός τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου τό γεγονός ὅτι πολλάκις παρίστανται στόν ἱερό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναγκάζονται ἀπό τό Νόμο νά τελέσουν ἕνα μυστήριο, πού δέν τό πιστεύουν;
Ἀναμφισβήτητα εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά ἐμπαίζεται τό μέγα μυστήριο. Ἄν μέ τόν Πολιτικό γάμο ἤ μέ τό Αὐτόματο Διαζύγιο θέλουν μερικοί νά ἀποκοποῦν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἐλεύθεροι νά τό πράξουν. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Ὁ Κύριος καλεῖ ὅλους κοντά Του: «ὅστις θέλει...», «Οὐ βιάζεται δε τινα διά τό αὐτεξούσιον».
Ἡ Ἐκκλησία ἐπισημαίνει μόνον τούς κινδύνους καί τά προβλήματα, πού προέρχονται ἀπό τόν Πολιτικό γάμο καί τό Αὐτόματο Διαζύγιο. Ἡ Ἐκκλησία σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ καθενός. Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει τόν ὀρθό τρόπο ζωῆς. Πονᾶ τά παιδιά της. Καί ἀκατάπαυστα συμβουλεύει, διδάσκει, διαφωτίζει, παρακαλεῖ, ὑπομένει καί περιμένει νά ἐπιστρέψουμε στό Χριστό, νά πιστέψουμε στό Μυστήριο τοῦ γάμου καί νά θεμελιώσουμε τή ζωή μας καί τό σπιτικό μας, μέ τήν Εὐλογία τοῦ Θεοῦ, στήν ἁγνή καί θυσιαστική Ἀγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου