«ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΕΘΝΩΝ».

Ἐπαγγελίες καί Προφητεῖες γιά τήν Ἔλευσι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

«Τό Πρωτευαγγέλιον».

   Ἐξουθενωμένος ἀπό τήν πτῶσι, χωρισμένος ἀπό τό Θεό, μέ ἀχρειωμένο τό «κατ’ εἰκόνα» καί βεβαρημένος μέ τή ῥοπή πρός τό Κακόν (Concupiscentia), δέχεται ὁ ἄνθρωπος, βάλσαμο παρηγοριᾶς, τήν ὑπόσχεσι τῆς ἄπειρης ἀγάπης.

    Ἀμέσως μετά τήν πτῶσι, προαναγγέλλει ὁ Φιλάνθρωπος Θεός ὅτι ὁ υἱός τῆς γυναικός θά ἔλθῃ καί θά συντρίψῃ ὁλοσχερῶς τό Σατανᾶ, τόν αἰσθητό Ὄφι, νά ἐξαφανίσῃ μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Κακόν καί νά βασιλεύσῃ ἡ Ἀγάπη.

   Θά ἔλθῃ  νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά  μας,  νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά πάρῃ μέσα ἀπό τήν ψυχή μας  τή θλῖψι καί νά μᾶς χαρίσῃ τή λύτρωσι. Ἡ ὑπόσχεσις αὐτή τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη μαρτυρία περί τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία καί δίκαια ὠνομάσθηκε «Πρωτευαγγέλιον»:

        «Εἶπε δέ τότε Κύριος ὁ Θεός στόν Ὄφι:... Θά θέσω ἄσβηστη  ἐχθρότητα ἀνάμεσα σέ σένα  καί τή γυναῖκα, ἀνάμεσα στούς ἀπογόνους σου καί στούς ἀπογόνους της· ἕνας ἀπόγονος τῆς γυναικός, ὁ κατεξοχήν ἀπόγονός της, θά σοῦ συντρίψῃ τήν κεφαλήν καί σύ θά τοῦ συντρίψῃς τήν πτέρναν» (Γενέσ. γ΄ 15).

     

Ἀνανέωσις τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ στόν Ἀβραάμ.

    Εἴκοσι περίπου αἰῶνες π. Χ. ὁ Πολυεύσπλαγχνος ἀνανεώνει τήν ὑπόσχεσί Του στόν Ἀβραάμ:

    «Καί ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς, ἀνθ’ ὧν ὑπήκουσας τῆς ἐμῆς φωνῆς» (Γενέσ. κβ΄ 18). Δηλ.: Ἐπειδή τόσο πρόθυμα καί τέλεια  ὑπάκουσες

στήν Ἐντολή μου, σοῦ ὑπόσχομαι ὅτι μέ ἕνα ἀπό τούς ἀπογόνους σου, τόν Χριστόν, θά εὐλογηθοῦν ὅλα τά ἔθνη τῆς γῆς.

     Ὅταν λίγο ἀργότερα ὁ πατριάρχης Ἰακώβ εὐλογεῖ τόν Ἰούδα, προφητεύει ὅτι ἀπό τή φυλή του θά προέλθῃ ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός:

«Οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καί ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἄν ἔλθῃ τά ἀποκείμενα αὐτῷ, καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γενέσ. μθ΄ 10).  Δηλαδή: Δέν θά ἐκλείψῃ ἄρχοντας ἀπό τή φυλή τοῦ Ἰούδα καί ἀρχηγός ἀπό τή γενιά του μέχρις ὅτου ἔλθει Ἐκεῖνος, ὁ ἄρχοντας δηλ. στόν ὁποῖον ἔχει ἐπιφυλαχθῆ τό σκῆπτρο, ἡ ἡγεμονία. Μέχρις ὅτου ἐκπληρωθοῦν τά ἀποτεταμιευμένα δι’ Αὐτόν.  Αὐτός δέ  εἶναι ἡ ἀναμονή, ἡ ἐλπίδα, ἡ λαχτάρα τῶν ἐθνῶν, ὁ Μεσσίας, ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου.

 Σχετικά δέ μέ τήν προσδοκία τῶν ἐθνῶν, ἐνδεικτικά ἀναφέρω ἐδῶ τήν προφητεία τοῦ Σωκράτους. Ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης  στήν ἀπολογία του λέγει: Ὁ Θεός μέ ἔχει προσκολλήσει στήν Πόλι διά νά σᾶς ἀφυπνίζω ἀπό τήν νάρκην καί νά σας νουθετῶ καί νά σᾶς ἐπιπλήττω ἕνα ἕκαστον ἀδιαλείπτως καθ’ ὅλην τήν ἡμέραν κολλῶν ἐπάνω σας πανταχοῦ. Γι’αὐτό εὔκολα θά μέ καταδικάσετε σέ θάνατο. Εἶτα τόν λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοῖτ’ ἄν, εἰ μή τινα  ἄλλον ὁ Θεός ὑμῖν ἐπιπέμψειε κηδόμενος ὑμῶν». Δηλαδή: ἔπειτα δέ κατά τόν ὑπόλοιπον βίον θά διατελεῖτε ἐν ἡσυχίᾳ κοιμώμενοι, ἐκτός ἐάν ἴσως ὁ Θεός ἔστελνε εἰς σᾶς ἄλλον τινά μετά τόν θάνατόν μου  φροντίζων διά σᾶς  (Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους XVIII, Ε΄ ). Κι’ αὐτός ὁ Θεός δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τόν Ἰησοῦν Χριστόν, γιά τόν ὁποῖον ὁ Πλάτων προφήτεψε (Πλάτωνος Πολιτεία Β΄,IV-V 361C-361D). Τό μέρος αὐτό τοῦ διαλόγου του Πλάτωνος, πολύ νωρίς οἱ Ἀπολογητές καί οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας τό χαρακτήρισαν σάν Προφητεία γιά τό Χριστό (Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, Εὐσέβιος Καισαρείας, Θεοδώρητος Κύρου), παράλληλα μέ ὅσα εἶπαν γι’ Αὐτόν οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ Πλάτων ἐπίσης παριστᾶ τόν Σωκράτην νά διαλέγεται μέ τόν Ἀλκιβιάδη περί τοῦ ἐρχομένου  παιδαγωγοῦ

καί λέγει ὅτι «Ἀναγκαῖον οὖν ἐστι περιμένειν, ἕως ἄν τις μάθῃ, ὥς δεῖ πρός θεούς καί ἀνθρώπους διακεῖσθαι». Καί ὁ Ἀλκιβιάδης ἐρωτᾶ: Πότε θά ἔλθῃ ὁ καιρός αὐτός, Σωκράτη, καί ποῖος θά μέ διδάξῃ; Διότι μέ πολλήν εὐχαρίστησιν θά ἔβλεπα αὐτόν τόν ἄνθρωπον ποῖος εἶναι». Καί ὁ Σωκράτης τοῦ λέγει: Εἶναι αὐτός πού φροντίζει γιά σένα. «Θεοῖς δέ πάντα τά νομιζόμενα δώσομεν, ὅταν  ἐκείνην τήν ἡμέραν ἐλθοῦσαν ἴδω. Ἥξει δ’ οὐ διά μακρῶν τούτων θελόντων» Δέν θά ἀργήσῃ ὁ Ἐρχόμενος παιδαγωγός ( παρβλ. Πλάτωνος  Ἀλκιβιάδης Β΄ XIII- XIV).

    Περί τά μέσα τοῦ 15^ου π. Χ. αἰῶνος, κατά τήν ἐπιστροφή τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὁμιλεῖ ὁ Βαλαάμ, ὁ υἱός τοῦ Βεώρ. Ὁμιλεῖ ὁ ἄνθρωπος, πού πράγματι βλέπει τό μέλλον καί λέγει: «Βλέπω τόν Μεσσίαν καί Τόν ἀναγγέλλω. Δέν θά ἔλθῃ ὅμως τώρα. Τόν μακαρίζω, ἀλλά δέν εἶναι πλησίον. Βραδύτερον θά ἀνατείλῃ ἄστρον ἀπό τούς ἀπογόνους τοῦ Ἰακώβ, θά ἀναδειχθῇ δηλαδή ἄνθρωπος  ἀπό τόν Ἰσραηλιτικόν λαόν, πού θά συντρίψῃ τούς ἀρχηγούς τῶν Μωαβητῶν καί θά λαφυραγωγήσῃ ὅλους τούς ἀπογόνους τοῦ Σήθ» (Ἀριθμ. κδ΄ 17).Ποῖον εἶναι τό ἄστρον; Οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ Χριστιανοί ἀπαντοῦν ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας.

   Τήν ἴδια ἐποχή, τά μέσα δηλ. τοῦ 15^ου αἰῶνος πρό Χριστοῦ, ὁ Μωϋσῆς, μιλῶντας στούς Ἰσραηλίτες, προφητεύει τήν ἔλευσι τοῦ Μεσσία καί λέγει:

     «Προφήτην ἐκ τῶν ἀδελφῶν σου ὡς ἐμέ ἀναστήσει σοι Κύριος ὁ Θεός σου, αὐτοῦ ἀκούσεσθε... Καί εἶπε  ὁ Κύριος σέ μένα: Ὀρθά εἶναι ὅλα ὅσα ἐκεῖνοι ζήτησαν ἀπό Σένα. Γι’ αὐτό θά ἀναδείξω σ’ αὐτούς ἕναν προφήτην ἀπό τούς ἀδελφούς τους, ὅμοιον μέ σένα, θά βάλω στό στόμα του τά λόγια μου, κι’ αὐτός θά τούς ἀναγγέλῃ κάθε τί, πού ἐγώ θά τοῦ πῶ. Ὅ,τι λέγει πρός αὐτούς  θἆναι ὅ,τι ἐγώ ἐντέλλομαι. Θἆναι οἱ Ἐντολές, πού ἐγώ τοῦ δίδω» (Δευτερ.  ιη΄ 15, 17-18).

     Ὁ Προφήτης Δαβίδ ἀναγγέλλει τήν κατά σάρκα γέννησι τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, σάν κυριάρχου τῶν Ἐθνῶν καί λέγει:

     «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου... ἐγώ ὁ Θεός καί Πατέρας λέγει στό Μεσσία· ἐγώ σέ ἐγέννησα ἀπό τούς κόλπους μου καί ἀπό τήν ἴδια τήν οὐσία μου πρό πάντων τῶν αἰώνων,  πρό τοῦ αὐγερινοῦ καί τῶν ἄστρων,  ἐγώ εὐδόκησα νά γεννηθῇς καί ἐκ γαστρός σάν ἄνθρωπος καί ἡ Βουλή μου αὐτή εἶναι προαιώνια, προηγεῖται δηλαδή τῆς δημιουργίας τοῦ Ἡλίου καί τῶν ἄστρων (Ψαλμ. 109,3).

   Καί ἀφοῦ προφητεύει τήν κατά σάρκα γέννησι τοῦ Χριστοῦ ὁ Δαβίδ μιλάει γιά τήν αἰώνια Ἱερωσύνη Του, πού θά εἶναι κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ:

   «Ὁ Κύριος ὡρκίσθηκε, μέ τήν ἔλευσι τοῦ Μεσσία, νά λυτρώσῃ τό ἀνθρώπινο γένος καί δέν πρόκειται νά ἀλλάξῃ γνώμη. Σύ, ὁ Μεσσίας, εἶσαι ἱερεύς εἰς τόν αἰῶνα, αἰώνιος κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλμ. 109, 4).

    Στόν 71^ο Ψαλμό ὁ Δαβίδ μιλάει γιά τό Μεσσία, πού σάν ἰσχυρός  Βασιλιᾶς θά κρίνῃ δικαίους καί ἀδίκους καί προφητεύει τήν προσκύνησι τοῦ Κυρίου ἀπό τούς Μάγους:

    «Θά κρίνῃ τούς πτωχούς τοῦ Λαοῦ δίκαια καί ἀπροσωπόληπτα, θά σώσῃ ἀπό τήν ἀδικία καί τήν ἀθλιότητα τά παιδιά τῶν καταφρονεμένων καί θά ταπεινώσῃ τούς ψευδολόγους καί τούς συκοφάντες... Καί θά προσκυνήσουν Αὐτόν (τόν Μεσσίαν) ὅλοι οἱ Βασιλεῖς τῆς γῆς καί ὅλα τά ἔθνη θά ὑποδουλωθοῦν σ’Αὐτόν» (Ψαλμ. 71,4, 11).

Προφητικές φωνές.

  Ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τόν Ἐρχομό τοῦ Κυρίου, ὁ

μεγαλύτερος ἀπό τούς Προφήτας, ὁ Εὐαγγελιστής- Προφήτης Ἡσαῒας  προαναγγέλλει τήν Γέννησι τοῦ Μεσσία ἀπό τήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένο:

           «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει, καί τέξεται υἱόν,       

             και    καλέσεις ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ».

Δηλαδή: «Ἰδού ἡ Παρθένος θά συλλάβῃ μέ ὑπερφυσικό τρόπο καί θά γεννήσῃ υἱόν καί θά καλέσῃς τό ὄνομά Του Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει ὁ Θεός εἶναι μαζί μας» (Ἡσ. ζ΄  14).

      Τόν Μεσσία, πού θά γεννηθῇ μέ αὐτόν τόν θαυμαστόν, τόν ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, τρόπον, τόν περιμένει ὀ προφήτης ἀπό τό Δαυϊτικό γένος:

   «Ἀπό τή ρίζα τοῦ Ἰεσσαί θά φυτρώσῃ κλωνάρι, καί ἄνθος ἀπό τή ρίζα αὐτή θά ἀναβλαστήσῃ. Στόν εὐλογημένον αυτόν ἀπόγονο τοῦ Ἰεσσαί θά ἀναπαυθῇ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πού θά εἶναι πνεῦμα σοφίας καί συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς (θελήσεως) καί ἰσχύος (δυνάμεως), πνεῦμα γνώσεως καί εὐσεβείας·  ἐμπλήσει αὐτόν πνεῦμα φόβου Θεοῦ (Ἡσ. ια΄ 1-3). Θά τόν γεμίσῃ ὁ Θεός πνεῦμα φόβου Θεοῦ. Ὁ φόβος Θεοῦ εἶναι ἡ βάσις ὅλων τῶν θείων χαρισμάτων.

    Ὁ Ἡσαΐας περιγράφει τά χαρίσματα τοῦ Μεσσία καί τόν ἀποκαλεῖ: «Φῶς μέγα» (Ἡσ. θ΄ 2), «μεγάλης Βουλῆς ἄγγελον, Θεόν ἰσχυρόν, ἐξουσιαστήν, ἄρχοντα εἰρήνης, πατέρα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ΄ 6). Στή συνέχεια ὁ προφήτης διαγράφει τό ἔργο, πού πρόκειται νά ἐπιτελέσῃ ὁ Μεσσίας, πού ἀλλάζει τή ῥοή τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας καί χαρίζει τήν εἰρήνη καί  τήν συνδιαλλαγή σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο καί ἡ εἰρήνη Του δέν θά ἔχῃ τέλος:

   «Σύ ὁ λαός πού βρίσκεσαι στό πνευματικό σκοτάδι, θά δῆτε τό μέγα Φῶς, τό Μεσσία. Καί σεῖς ,πού κατοικεῖτε στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, θά λάμψῃ σέ  σᾶς μέγα φῶς...». Γιά τόν Προφήτη εἶναι γεγονός τετελεσμένον ἡ Γέννησις τοῦ Μεσσία. Γι’ αὐτό καί λέγει: «ὅτι Παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ...» (Ἡσ. θ΄ 2-7).

  Ὁ Δανιήλ καθορίζει τό χρόνο τῆς Γεννήσεως τοῦ Μεσσία καί λέγει: «Πρόσεξε στά λόγια μου, γιά νά νοιώσῃς μέ σύνεσι αὐτά πού εἶδες καί ἄκουσες στήν ὀπτασία. Σέ ἑβδομήντα ἑβδομάδες ἐτῶν περιωρίσθηκαν οἱ συμφορές κι’ οἱ θλίψεις τοῦ λαοῦ σου καί τῆς ἁγίας σου πόλεως Ἱερουσαλήμ, γιά τό τέλος τῶν ἁμαρτιῶν σας, τή σφράγισι δηλ. τήν ἐξάλειψι κάθε ἁμαρτίας καί γιά τόν ἐξιλασμό τῆς ἀνθρωπίνης ἀδικίας καί τήν ἀποκατάστασι τῆς  αἰωνίου δικαιοσύνης. Τότε θά σφραγισθῇ κάθε χριστολογική προφητεία καί κάθε χριστολογικός προφήτης, γιατί θά χρισθῇ ὁ ἁγιώτατος ὅλων Προφήτης...» (Δανιήλ θ΄ 24 ἑξ.).

     Ὁ Προφήτης Μιχαίας προσδιορίζει τόν τόπον Γεννήσεως τοῦ Μεσσία:

    «Καί σύ, Βηθλεέμ, ἡ παλιά πόλις τοῦ Ἐφραθᾶ εἶσαι ποσοτικά πολύ μικρή, δέν ἔχεις οὔτε χίλιες οἰκογένειες στόν ἰουδαϊκό λαό. Καί ὅμως ποιοτικά εἶσαι μεγάλη, γιατί ἀπό σένα θά ἐξέλθῃ ἄνδρας γιά τή δόξα σου, πού θά γίνῃ Ἄρχων τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, καί αἱ ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ’ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος. (Ἡ ἔκφρασις αὐτή ἀναφέρεται εἰς τήν  προαιώνιον γέννησιν του Μεσσίου ὡς Θεοῦ)» (Μιχ. ε΄1).

   Ὁ Βαρούχ (γ΄ 38) προφητεύει κι’ αὐτός τή σάρκωσι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀναστροφή Του  ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους καί λέγει: «Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη».

    «Τό χρόνοις σεσιγημένον μυστήριον (Ρωμ.ιδ΄24) «τό μυστήριον τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ» (Ἐφεσ. γ΄ 9) ἀποκαλύπτεται. Ὁ Πανάγαθος Θεός πραγματοποιεῖ τήν προαιώνια Βουλή Του, γιά τή σωτηρία μας. Ὑποσχέθηκε καί πραγματοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις Του, «πιστός γάρ ὁ ἐπαγγειλάμενος» (Ἑβρ. ι΄ 23 ι΄  11). Οἱ Προφητεῖες γίνονται Ἱστορία. Ὁ Μεσσίας γεννᾶται ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν στή Βηθλεέμ, στήν ἀστείρευτη Πηγή τῆς Ἀγάπης. Ἐκεῖ, στή Βηθλεέμ, ἀντάλλαξε ἀσπασμό ἡ Ἀγάπη μέ τήν Ταπεινωσύνη

Καί  ὅποιος πράγματι ἔχει νοῦ καί γνῶσι
τήν  ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά του
θά νοιώσῃ.
Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ Κακία;
Στή διαφθορά, τή φθορά, τήν ἀδικία,

στήν ἄβυσσο, στή αἰώνια Ὀδύνη.

Καιρός νά λυτρωθοῦμ’ ἀπ’ τή φθορά

στή Βηθλεέμ νά στρέψουμε τό βλέμμα

καί σταθερά νά φέρουμε πρός τά ἐκεῖ

τό βῆμα κι’ ὁλόψυχα νά προσκυνήσουμε

τόν Σαρκωθέντα καί Λυτρωτήν,

τόν Κύριον τῆς Δόξης.