Παρά τάς διεξόδους τῶν υδάτων: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 1821

ΕΝΣΑΡΚΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΕΩΣ, ΤΗΣ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΕΒΕΝΤΙΑΣ.

Δέν εἶναι τυχαῖον τό γεγονός ὅτι, ὡς ἡμέρα ἐνάρξεως τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ὁρίζεται ἡ 25^η Μαρτίου, ἡ ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ὁ Θεός εὐαγγελίζεται τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους ἀπό τήν πραγματική δουλεία τῶν ἀνθρώπων στήν ἁμαρτία, στά βρωμερά μας Πάθη, στό Θάνατο. Δεδομένου ὄντος ὅτι «ὁ ἐλεύθερος παθῶν, (εἶναι) ὄντως ἐλεύθερος».

Τετρακόσια(400) ὁλόκληρα Χρόνια ἡ Ρωμιοσύνη στέναζε κάτω ἀπό τόν ἐπώδυνο Τουρκικό ζυγό. Ἡ ἔνδοξη Ἑλληνική ἱστορία, σκόπιμα, σήμερα παραχαράσεται, διαστρέφεται. Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, καί σήμερα, Γραικύλοι, Ἐφιάλτες, Πήλιο-Γούσηδες, Ἰοῦδες, δοσίλογοι, προδότες, πού, χωρίς ντροπή, συνεργάζονται μέ τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων» καί διαστρέφουν τήν Ἱστορία μας. Ὑπάρχει ὅμως γραμμένη, μέ τό αἷμα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, καί δέν ξεγράφεται, καί καλόν εἶναι ἡ Νέα Γενιά, νά μελετᾶ μέ προσοχή τήν πραγματική ἔνδοξη Ἱστορία, γιά νά γνωρίσῃ ὅλα τά ἀνατριχιαστικά μαρτύρια καί τίς Θυσίες τῶν ραγιάδων, τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια,

Καί ἦταν ὅλα σιωπηλά,

Γιατί τἄσκιαζε ἡ φοβέρα,

Καί τά πλάκωνε ἡ σκλαβιά.

Εἶναι ἀνάγκη ἡ Νέα Γενιά νά μελετήσῃ τήν πραγματική Ἑλληνική Ἱστορία, γιά νά μάθῃ καί νά ἐκτιμήσῃ τήν Ἀλήθεια, Γιά νά μάθῃ ποιός κράτησε

ζωντανό τό Γένος σ’ αὐτά τά τετρακόσια χρόνια τῆς ἐπώδυνης σκλαβιᾶς. Σ’ αὐτήν τήν ἀνάρτησι δέν κάνουμε μάθημα Ἱστορίας, ἀλλ’ ἁπλῶς συνιστοῦμε μελέτη τῆς ἱστορίας πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν. Διότι «ὄλβιος (εὐτυχής εἶναι) ὅστις τῆς Ἱστορίας ἔσχε μάθησιν» καί διότι, ἀναμφισβήτητα, ἡ ἱστορία εἶναι διδάσκαλος τῆς ζωῆς (Historia magistra vitae).

Εἶναι καιρός νά μάθῃ ἡ Νέα Γενιά ὅτι ἡ Ἑκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία, κράτησε στή ζωή τή Ρωμιοσύνη καί τετρακόσια χρόνια προετοίμαζε τόν ξεσηκωμό τοῦ Γένους.

Ἵδρυσε τό «Κρυφό Σχολειό», πού

λειτουργοῦσε καθ’ ὅλην τήν διάρκεια τῆς ἐπάρατης Τουρκοκρατίας. Διατηροῦσε ζωντανή τή γλῶσσα καί τήν ἱστορική μνήμη, διότι ὁ λαός, πού δέν γνωρίζει τό παρελθόν του δέν μπορεῖ νά οἰκοδομήσῃ τό μέλλον του. Κράτησε ἀκμαῖο, ὑψηλό τό Θρησκευτικό καί τό Ἐθνικό φρόνημα τῶν ραγιάδων. Σύσσωμος ὁ Κλήρος (Δεσποτάδες, Παπάδες, Καλόγεροι), δίδασκε, ἐνθάρρυνε, ἐνίσχυε τό Λαό, ἀψηφῶντας τούς κινδύνους.

Κήρυξε τήν ἔναρξι τῆς Ἐπαναστάσεως τήν 25^ην Μαρτίου τοῦ 1821 καί εὐλόγησε τόν ἀγῶνα, γιά τήν ἀποτίναξι τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ.

Μετέτρεψε τά Μοναστήρια καί τίς Ἐκκλησιές ὄχι μόνον σέ ἀσφαλῆ Νοσηλευτήρια τῶν λαβωμένων ἀγωνιστῶν, ἀλλά καί σέ καταφύγιον ὅλων τῶν καταδιωκομένων.

Ἐγνώριζε ἡ Ἐκκλησία ὅτι μοναδικά ὅπλα τῶν σκλαβωμένων ἦταν ἡ Πίστις στό Χριστό, ἡ Ἀγάπη στήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά, τό θάρρος, ἡ τόλμη, ἡ σωφροσύνη, ἠ ἀνδρεία, μέ δυό λέξεις: «τό ἑλληνικό φιλότιμο», «ἡ ἑλληνική Λεβεντιά». Γι’ αὐτό ἀγκάλιασε τούς ἀγωνιστές. Γι’ αὐτό ἔλιωσε τά καντήλια, τά δισκοπότηρα, καί τά ἀφιερώματα καί τά ἔκαμε «βόλια», γιά τόν ἀγῶνα.

Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ Εἰκοσιένα (1821) εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Πνεύματος τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς αὐτοθυσίας καί τῆς ἑλληνικῆς Λεβεντιᾶς.

Ἡ Ἐπανάστασις ἔγινε γιά νά σταματήσῃ ὁ ἐμπαιγμός, ἡ τυραννία, τό παιδομάζωμα, ὀ ἐξευτελισμός, ἡ καταφρόνια, ἡ ἀτίμωσις. Νά παύση νά βλασφημῆται ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ και νά μολύνονται τἄχραντα Μυστήρια, νά γκρεμίζονται οἱ Ἐκκλησιές καί νά μετατρέπονται σέ μιαρά προσκυνήματα τοῦ Μωάμεθ.

Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ Εἰκοσιένα ἔγινε ὄχι μόνον, γιά

νά λυτρωθοῦμε ἀπό τή σωματική σκλαβιά, ἀπό τή στέρησι καί τή σωματική κακοπάθεια, ἀλλά κυρίως ἔγινε γιά τήν ὀρθόδοξη Πίστι μας στό Χριστό καί γιά τήν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος ὅτι «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος».

Οἱ ἀγωνιστές τοῦ Εἰκοσιένα μαζί μέ τόν ὕμνο στή Μεγαλόχαρη· «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...»· συνθέτουν καί Νέον Ὕμνον, τό πολεμικόν ᾆσμα τοῦ 1821, πού αἰτιολογεῖ τόν ξεσηκωμό τῶν ραγιάδων, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν, καί μάλιστα χωρίς πολεμεφόδια:

«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγία

καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία

γι’ αὐτά τά δύο πολεμῶ

κι’ ἄν δέν τά ἀποκτήσω,

τί μ’ ὠφελεῖ νά ζήσω;»

Πολεμοῦν γιά τήν Πίστι καί τή Λευτεριά. Γι’ ὅλους αὐτούς τούς τιμίους καί ἁγνούς ἀγωνιστές, «Κάλλιο εἶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή

παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά καί φυλακή».

«Ὁ Γέρος τοῦ Μωριά», ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

διαπιστώνει τή σκληρή πραγματικότητα καί λέγει «Ὅ,τι κάμωμε μονάχοι καί δέν ἔχομε ἐλπίδα καμμία ἀπό τούς ξένους».

Ἡ Ἑλλάδα, πού ἔθρεψε μέ τό γάλα της ὁλόκληρο τόν κόσμο καί φώτισε πάντα τά Ἔθνη, τώρα βαδίζει ὁλομόναχη, γιά τήν ἀνάκτησι τῆς Ἐλευθερίας της.

Αὐτή τήν ἴδια διαπίστωσι κάνει καί ὁ Ἐθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στόν ὕμνο εἰς τήν Ἐλευθερίαν (10), λέγων:

«Μοναχή τό δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή
Δέν εἶν’ εὔκολες οἱ θύρες
ἐάν ἡ χρεία τές κουρταλεῖ».

Ὁ Ἀρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καί μαζί του οἱ περισσότεροι ἀγωνιστές ξεκινοῦν τήν Ἐπανάστασι μέ μοναδικά ὅπλα τήν Πίστι στό Θεό καί τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα. Χαριτολογῶντας ὁ Γέρος τοῦ Μωριά ἔλεγε:

«Ἡμεῖς ἄν δέν εἴμεθα τρελλοί δέν θά ἐκάμαμεν τήν Ἐπανάστασι, διατί θά ἠθέλαμε συλλογισθῇ πρῶτον διά πολεμεφόδια...»

Ἀντλοῦν θάρρος ἀπό τήν Πίστι τους. Πολεμοῦν καί κινδυνεύουν τή ζωή τους «εἰς πόλεμον ἱερόν. Εἶναι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Πατρίδος». Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ Εἰκοσιένα «εἶναι μάχη μεταξύ εὐσεβείας καί ἀσεβείας, ἀληθείας καί ψεύδους, νόμου καί τυραννίας» (δές Ἀπομνημονεύματα).

Τήν ἴδια πίστι καί τήν ἴδια ἀγάπη ἔχει καί
ὁ Μακρυγιάννης.

Ὁ Κολοκοτρώνης προστάζει· «Νά κινηθοῦν ὅσοι βαστοῦν ἅρματα καί πιστεύουν στό Χριστό καί ἀγαποῦν τήν Πατρίδα». (Δές Τερτσέτη, Ἀπομν. Σελ.211):

«Ἥμεῖς δέν προσκυνοῦμεν..., γράφει στό Κεχαγιά. «Μόνον ἕνας Ἕλληνας νά μείνῃ, πάντα θά πολεμοῦμε καί μήν ἐλπίζῃς πώς τή γῆ μας θά τήν κάμῃς δική σου. Βγάλτο ἀπ’ τό νοῦ σου».

Καί σάν μια ψυχή, Κλῆρος καί Λαός, μέ θαυμαστή Ὁμοψυχία παίρνουν τήν ἀπόφασι: «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος». Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης λέγει χαρακτηριστικά: «Ἕλληνες πηγαίνετε εἰς τά σπίτια σας, μή ἔχετε κανένα φόβον, καί τοῦ Θεοῦ ἡ δύναμις θέλει τά οἰκονομήσῃ ὅλα».

«Ὁ κόσμος δέν εἶναι ἔρημος Θεοῦ. Διαλέγει κατοικίαν Του τήν καρδίαν τῶν ἐναρέτων, ραῒζεται τό ἀγγεῖο, συντρίβεται ὁ ἀλάβαστρος, ἀλλά τό θυμίαμα δέν ξεθυμαίνει, ζωογονεῖ ἄλλες καρδίες ἀνθρώπων, καί ἐπί τέλους τό Καλό θριαμβεύει» (Γ.Τερτσέτη- Πολυζωῒδη, Ἀπομν. Κολοκοτρώνη, σέλ.268-9).

«Ἐβαπτίσθημεν μία φορά μέ τό λάδι, βαπτιζόμεθα καί ἄλλην μίαν μέ τό αἷμα διά τήν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος. Ἐλευθερία Πατρίδος εἰς τά χείλη του ἦτον Θρίαμβος Πίστεως».

«Μή μικροψυχοῦμε, ὁ Θεός ἔδωσε τήν ὑπογραφή Του διά τήν ἐλευθερίαν τῆς Ἑλλάδος, δέν τήν παίρνει πίσω».
Μέ αὐτήν τήν Πίστιν ἀποτινάσσουν τόν τουρκικό ζυγό καί μεγαλουργοῦν.

Τά σοφά λόγια τοῦ Κολοκοτρώνη βγαίνουν μέσ’ ἀπό τήν καρδιά του καί βασίζονται στίς Θυσίες καί τά αἵματα τῶν Ἡρώων τοῦ Εἰκοσιένα.

Καί πολύ σοφά, ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς διακηρύττει ὅτι
«Ἡ μεγαλοσύνη στά Ἔθνη
δέν μετριέται μέ τό στρέμμα.
Μέ τῆς καρδιᾶς τό πύρωμα
Μετριέται καί μέ τό αἷμα».

Μεγαλουργοῦν καί θριαμβεύουν οἱ Ἕλληνες ὅσο εἶναι ἑνωμένοι σέ μια ψυχή. Ἀπό τή στιγμή, πού μπαίνει ὁ Διάολος μέσα σέ μερικούς ἀθλίους Πηλιο-Γούσηδες, τά πράγματα ἀλλάζουν. Καί, δυστυχῶς, δέν ἔλειψαν οἱ μικρόψυχοι, ἐγωϊστές, ἀρχομανεῖς, πού μπῆκε ὁ διάολος μέσα τους καί θέλησαν, πρίν ἀκόμη καλά-καλά ἐλεθερωθοῦμε, νά ἀμαυρώσουν τόν τίμιον ἀγῶνα καί νά πάρουν τήν ἐξουσία, συνθηκολογῶντας μέ τούς ξένους, τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος.

Μέ πικρία ἀναφέρεται ὁ πιστός καί φιλόπατρις Κολοκοτρώνης, σ’ αὐτή τήν πληγή τῆς Φυλῆς, στή διχόνοια, καί λέγει:

«Καί ἀναμφιβόλως τοῦ Κυβερνήτου εἰς τές ἡμέρες (ἐννοεῖ τοῦ Καποδίστρια) ἤθελαν στοιχειωθεῖ θεμέλια Ἑλληνικῆς καλοζωῒας μακρόβια, ἄν ἡ διχόνοια, παλαιό ἁμάρτημα καί βλάβη θανατηφόρα τῆς φυλῆς μας δέν ἔχυνε εἰς τόν τόπον τά μαῦρα της φίδια» (Ἀπομνημ. σελ. 280).

Στή διχόνοια, πού τυραννεῖ τόν νοῦν μερικῶν Γραικύλων, ἀναφέρεται καί ὁ Διον. Σολωμός στόν Ὕμνον εἰς τήν Ἐλευθερίαν (144-145):

«Ἡ διχόνοια πού βαστάει

Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή·

Καθενός χαμογελάει,

Πάρτο, λέγοντας καί σύ».

Καί τό σκῆπτρο, πού σᾶς δείχνει

Ἔχ’ ἀλήθεια ὡραία θωριά·

Μήν τό πιάστε, γιατί ῥίχνει

Εἰσέ δάκρυα θλιβερά».

Ἀλλά δόξα τῷ Θεῷ δέ μπόρεσε αὐτή ἡ Ὄχιά, ἡ διχόνοια νά χράνῃ τίς ἅγιες Μορφές τῶν Ἡρώων τοῦ Εἰκοσιένα, διακρίθηκαν διά τήν Πίστι τους καί τήν ἀνυπόκριτη, τήν ἀνιδιοτελῆ καί θυσιαστική ἀγάπη τους στήν Πατρίδα. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω μερικές ἀπό τίς ἱερές μορφές, πού δεσπόζουν στήν ψυχή μας ὅπως π.χ. οἱ Μορφές τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Καραϊσκάκη, τοῦ Μπότσαρη, τοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε΄ καί πολλῶν ἄλλων ἁγίων Ἡρώων.

Πῶς θά μπορέσουν, οἱ σημερινοί «μιζαδόροι», νά σταθοῦν μπροστά στίς θυσίες καί τή φιλοπατρία τοῦ Κανάρη;

Ξεχνιέται ὁ Μιαούλης, οἱ ἀγῶνες καί οἱ θυσίες του γιά τή Λευτεριά;

Μπορεῖ κανείς τίμιος νά λησμονήσῃ τήν προσφορά τῆς Μπουμπουλίνας καί τῆς Μαντώς Μαυρογένους, στόν ἀγῶνα, γιά τή Λευτεριά τῆς Πατρίδος;

Γιατί ἀπηγχονίσθησαν ὁ Γρηγόριος ὁ Ε΄, καί ὁ

ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καί γιατί ἀποτρόπαια κατακρεουργήθηκαν τόσοι ἄλλοι ἀγωνιστές;

Διδάσκονται σήμερα στά Σχολεῖα μας τά ἀνδραγαθήματα τῶν ἱερῶν αὐτῶν Μορφῶν; Διδάσκεται ἡ Πίστις στό Θεό καί ἡ ἀγάπη στήν Πατρίδα, μέσα ἀπό τά βιβλία, πού ὥπλισαν μέ θάρρος καί ἀνδρεία τούς ἀγωνιστές τῆς Λευτεριᾶς μας; Ἤ μήπως διαστρέφοντες τήν ἔνδοξη Ἱστορία τῆς Ρωμιοσύνης διδάσκουμε στά παιδιά μας τό Κοράνιο τοῦ μίσους και προπαγανδίζουμε τό σοδομισμό, μέ τίς ἔμφυλες ταυτότητες, στήν προεφηβεία;

Τί κρύβεται πίσω ἀπό ὅλα αὐτά, πού συμβαίνουν σήμερα στήν Πατρίδα μας; Latet anguis in herba(κρύπτεται Ὄφις ὑπό τόν χόρτον).

Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε ὅλοι, κυρίως δέ οἱ Νέοι καί οἱ Νέες μας, μπροστά στήν ἄβυσσο, πού ἀνοίγουν μπροστά στά μάτια μας οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδος.

Εἶναι καιρός νά κλείσουμε στήν καρδιά μας ἐκεῖνες τίς ἅγιες Μορφές τῶν ἀγωνιστῶν, πού πολέμησαν

γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν ἁγία
καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία».

Εἶναι καιρός σήμερα, στή διπλῆ Γιορτή, τήν Ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί ἡμέρα τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ Γενους ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό, νά διακηρύξουμε σέ ὅλους τούς ἐχθρούς μας, μαζί μέ τόν ἐθνικό μας ποιητή ὅτι ἕχουμε μέσα στήν καρδιά μας τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα, καί ὅτι καμμιά δύναμις δέν θά μπορέσῃ νά ξεριζώση ἀπό μέσα μας τά ἱερά αὐτά τῆς Ρωμιοσύνης (Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερία 97-98):

«Σήμερ’ ἄπιστοι, ἐγεννήθη,
Ναί, τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής».

«Αὐτός λέγει... ἀφογκρασθῆτε·

Ἐγώ εἶμ’ Ἄλφα, Ὠμέγα ἐγώ·

Πέστε· ποῦ θ’ ἀποκρυφθῆτε

Ἐσεῖς ὅλοι, ἄν ὀργισθῶ;»

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουν ὅλοι ὅτι εἶναι μαζί μας ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2) καί ὅτι «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4).

Αὐτή ἡ ὀρθόδοξος Πίστις ἐνίκησε καί τό 1821 καί αὐτό κανείς μας δέν ἐπιτρέπεται νά τό ξεχνάει. Ἀντίθετα ὀφείλουμε νά ἀντλοῦμε θάρρος ἀπό τήν Πίστι μας καί νά συνεχίζουμε τόν ἀγῶνα μέ τή βεβαιότητα τής νίκης μας «ἐν Χριστῷ».