Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Υπόδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας

Ἡ ὁσία Μαρία λέγεται Αἰγυπτία διότι κατήγετο ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Ζοῦσε δέ ἀπό τήν παιδική  της ἀκόμη ἡλικία  ἔκλυτο, ἔκφυλο, ἀκόλαστο, ἀνήθικο βίο. Δέκα ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια παρέμεινε στήν ἀκολασία καί πολλές ψυχές παρέσυρε στό Θάνατο, διότι ἡ πορνεία εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς. Μετά ὅμως ἀπό τήν πολυχρόνιον αὐτήν παραλυσίαν, κατά ἕνα θαυμαστόν τρόπον, παρέδωκε τόν ἑαυτόν της εἰς τήν ἐγκράτειαν καί ἔφθασε  σέ τέτοιο ὕψος πνευματικῆς τελειότητος, ὥστε νά περιπατεῖ ἐπάνω στά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου καί νά κρατῆται μετέωρη πάνω στή γῆ. Προξενεῖ κατάπληξιν καίς εἰς τούς Ἀγγέλους. Διότι μέ τήν εἰλικρινῆ της καί ἔμπρακτη  μετάνοια, δι’ ἐπιπόνου ἀσκήσεως καί ἐγκρατείας ἔφθασε στό ἀκρότατον ὕψος τῆς ἀρετῆς.

Ποιός δέν θαυμάζει «τήν καλήν ἀλλοίωσιν», τήν ἁγίαν μεταβολήν, τῆς ὁσίας Μαρίας; Ποιός δέν παραδειγματίζεται ἀπό τήν μετάνοια τῆς Ἁγίας; Ποιός δέν ἐνθαρρύνεται νά πάρῃ τήν ἀπόφασι τῆς ἐπιστροφῆς;

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, Ἐπίσκοπος Κρήτης , στόν Μ. Κανόνα, ἀναφερόμενος στήν ὁσία Μαρία, λέγει:

«Μεγάλων ἀτοπημάτων εἰς βάθος κατενεχθεῖσα,

οὐ κατεσχέθης· ἀλλ’ ἀνέδραμες λογισμῷ κρείττονι πρός τήν ἀκροτάτην διά πράξεως σαφῶς ἀρετήν παραδόξως, ἀγγέλων φύσιν, Μαρία, καταπλήξασα».

Πῶς ὅμως ἐπῆλθε ἡ μεταβολή αὐτή; Κάποτε πληροφορήθηκε ὅτι πολλοί προσκυνητές θά πήγαιναν στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά παραστοῦν στήν Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀπό περιέργεια ἤ μᾶλλον, μέ σκοπόν νά ἀγρεύσῃ πελάτες ἀκολούθησε καί αὐτή καί πῆγε στά Ἱεροσόλυμα. Στήν προσπάθειά της νά εἰσέλθῃ στόν Ναόν, πού θά γινόταν ἡ Ὕψωσις τοῦ Σταυροῦ, αἰσθάνθηκε μιά ἀόρατη δύναμι νά τήν κρατάῃ ἀκίνητη στήν εἴσοδο  καί νά τήν  ἔμποδίζῃ νά εἰσέλθῃ στό Ναό.Ἔβλεπε ὅλους τους προσκυνητές νά εἰσέρχονται στό Ναό καί αὐτή μόνον δέν μποροῦσε νά εἰσέλθῃ. Καί τότε ἦλθε στόν ἑαυτόν της. Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τήν βοήθησε μέ αὐτόν τόν τρόπον νά συναισθανθῇ τήν ἁμαρτωλότητά της. Νά ἀποδεχθῇ τήν προσωπική της ἐνοχή καί νά μετανοήσῃ εἰλικρινά. Τότε μέ δάκρυα παρεκάλεσε τή Μεγαλόχαρη, τήν ἁγνήν καί ἄχραντον Παρθένον, νά πρεσβεύση στόν Υἱόν της καί νά τῆς ἐπιτραπῇ ἡ εἴσοδος στό Ναό. Τῆς ὑπόσχεται δέ ὅτι θά ἀλλάξῃ ζωή. Δέν πρόκειται νά ξαναγυρίσῃ πίσω στόν ἀκόλαστο βίο. Καί πράγματι μετά τήν εἰλικρινῆ της μετάνοια μπόρεσε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά εἰσέλθῃ εἰς τόν Ναόν. Προσκύνησε τόν Τίμιον Σταυρόν. Εὐχαρίστησε τήν Παναγία καί συντετριμμένη γιά τά πολλά καί μεγάλα ἁμαρτήματά της, πῆρε τή μεγάλη ἀπόφασι: Νά ζήση τόν ὑπόλοιπον χρόνο τῆς ζωῆς της ἐν Χριστῷ.Καί ἀμέσως ἀνεχώρησε καί πῆγε στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου καί ἔζησε ἐκεῖ σαράντα ἑπτά ἔτη ἐπίπονης ἀσκήσεως. Μέ ἀσκητικούς πόνους ἐχαλίνωσε καί νέκρωσε τῆς σαρκός τά σκιρτήματα καί ἀπέδειξε τό ἀνδρεῖον φρόνημα τῆς ψυχῆς. Κατόρθωσε καί νέκρωσε πάντα τά μέλη τῆς σαρκός τά ἐπί τῆς γῆς. Σταυρώθηκε γιά τόν κόσμο, γιά νά ζήσῃ γιά τό Χριστό.

Ἔζησε  σαράντα ἑπτά χρόνια, μέ ἐγκράτεια, προσευχή καί νηστεία καί ἐδόξασε τόν Θεόν, πού τῆς ἔδωσε τή Χάρι τῆς μετανοίας καί τή δέχθηκε  εἰλικρινά μετανοιωμένη εἰς τήν Βασιλεία Του.
«Ἡ πορνείαις πρότερον, μεμεστωμένη παντοίαις,
Χριστοῦ νύμφη σήμερον, τῇ μετανοίᾳ ἐδείχθης,
Ἀγγέλων, τήν πολιτείαν ἐπιποθοῦσα, Δαίμονας,
Σταυροῦ τῷ ὅπλῳ καταπατοῦσα· διά τοῦτο βασιλείας, ἐφάνης νύμφη Μαρία πάνσεμνε».

Δύο χρόνια πρίν ἀπό τήν Κοίμησί της συνήντησε στήν ἔρημο ἕναν ἅγιον ἐρημίτην, τόν Ζωσιμᾶ καί ἐξομολογήθηκε ἀπό τήν ἀρχή ὁλόκληρη τή ζωή της καί τόν παρεκάλεσε νά τήν κοινωνήσῃ.Ὁ Ἅγιος Ζωσιμᾶς τόν ἑπόμενον χρόνον τήν Μεγάλην Πέμπτην ἔφερε τά ἅγια Μυστήρια πρός κοινωνίαν

καί εἶδε ὅτι ἡ  ὅσία, πού βρισκόταν στήν ἀπέναντι ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου,κάνει τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, πατᾶ πάνω στά νερά τοῦ ποταμοῦ, καί διεπέρνᾶ τόν ποταμόν, διά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἦλθε καί κοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων.

 Ἀφοῦ κοινώνησε, παρέδωκε τήν ἁγιασμένη ψυχή της στόν Κύριο. Τόν ἑπόμενον χρόνον ἐπανῆλθεν ὁ Ἅγιος Ζωσιμᾶς τήν βρῆκε νεκρή, ἁπλωμένη στήν Ἄμμο, μέ τά χέρια σταυρωμένα καί βλέπουσα πρός Ἀνατολάς, στή θέσι πού τήν εἶχε κοινωνήσει τόν προηγούμενον χρόνον, καί γράμματα πλησίον αὐτῆς, πού ἔλεγαν:

«Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, θάψον ὧδε τό σῶμα τῆς ἀθλίας Μαρίας. Ἀπέθανον τήν αὐτήν ἡμέραν, καθ’ ἥν ἐκοινώνησα τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Εὔχου ὑπέρ ἐμοῦ».
Λέγεται ὅτι ὁ πατήρ Ζωσιμᾶς προσπάθησε νά τή θάψῃ στή θέσι αὐτή  καί ἐπειδή δέν μποροῦσε νά ἀνοίξῃ τόν τάφο, βρίσκόταν σέ ἀπορία. Τότε «ὁρᾷ λέοντα μέγαν τῷ λειψάνῳ τῆς ὁσίας παρεστῶτα καί τά ἴχνη αὐτῆς ἀναλείχοντα». Δηλαδή εἶδε ἕνα μεγάλο Λιοντάρι νά στέκεται δίπλα στό  ἅγιο λείψανο τῆς ὁσίας καί νά γλείφῃ τά ἴχνη της. Τρόμαξε ὁ Ἀββᾶς. Ἀλλά τό Λιοντάρι, μετά ἀπό παράκλησι τοῦ Ἀββᾶ, ἔσκαψε μέ τά μπροστινά του πόδια τό λάκκο, γιά νά ἐνταφιασθῇ τό σκήνωμα τῆς Ἁγίας. Τόν βίον της ἔγραψε ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων. Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη της τήν πρώτην Ἀπριλίου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅμως ὥρισαν καί τήν Ε΄ Κυριακήν τῶν νηστειῶν νά τιμᾶται ἡ Ἁγία, μέ σκοπόν νά διεγείρῃ τούς ῥαθύμους καί ἀμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν. Προβάλλουν δέ  ἀφ’ ἑνός μέν τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτίαν ὡς ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ, διακηρύττουν τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καί τή χαρά πού γίνεται στόν Οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι.
Τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σαφές: Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, νά σώσῃ ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, διότι θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.

Τώρα ἀπομένει ἡ δική μας θέλησι.

Νά ἔλθουμε δηλαδή σέ περισυλλογή καί ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον. Νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία. Νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα. Νά ἀναγνωρίσῃ ὁ καθένας μας τήν προσωπική του ἐνοχή, νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό καί,  ἀφοῦ καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἀποφασισμένοι νά ἐπιτελοῦμεν ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ (πρβλ. Β΄ Κορινθ. ζ΄1) , νά ζητήσουμε  καί νά λάβουμε τό ἕλεός Του. Ἕνα ἄριστο πρότυπο, ζωντανό παράδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας καί ἐπιστροφῆς εἶναι καί ἠ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Μέ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, ἄν θέλῃ ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νά γίνῃ πράγματι «καινή κτίσις». Μπορεῖ νά μεταμορφωθῇ ὁλοκληρωτικά.

Καί εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, ὁ καθένας μας νά ἔλθῃ «εἰς ἑαυτόν». Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιησουμε ὅλοι «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί «τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων».

Εἶναι καιρός νά μετά-νοήσουμε καί νά βάλουμε «ἀρχήν» στή ζωή μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί νά κάμουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγελιον. Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός μᾶς δέχεται εἰλικρινά μετανοιωμένους. Θύει γιά χάρι μας «τόν μόσχον τόν σιτευτόν». Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό σκοπό «ὁ Χριστός, ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».