Η ΠΙΣΤΙΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΝΙΚΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

   

     «Αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον,
       ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4).

Πιστεύομεν εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν Μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων. Πιστεύομεν ὅτι, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄ 14).

Γεννᾶται ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος ὅμοιος μέ μᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν.

Πιστεύομεν εἰς τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή Λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους καί «ὁμολογοῦμεν τήν Πίστιν μας εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 2). Πιστεύομεν,  ὅτι «ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον. Πιστεύομεν, δηλαδή, ὅτι «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμόθ.  γ΄ 17).

Πιστεύομεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἧλθε νά σώσῃ τούς ἁμαρτωλούς ἐκ τῶν ὀποίων πρῶτος εἶμαι ἐγώ.

Πιστεύομεν ὅτι σαρκώνεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη.Ἔρχεται, λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι». Ἔρχεται σέ ἀναζήτησι τῶν πλανηθέντων προβάτων, μέ σκοπό νά τά ἐπαναφέρῃ στήν ποίμνη Του, ὡς καλός Ποιμήν.

Καί πραγματικά ἀπαλύνει τόν πόνον μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, γιατρεύει τά τραύματά μας, φωτίζει τα σκοτάδια μας, μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἐχωμεν ἐμπαγῆ, καθαρίζει τή λάσπη, λαμπρύνει τήν στολήν τῆς ψυχῆς μας καί μᾶς ἀποστέλλει στόν κόσμον  νά κηρύξουμε τήν Ἀλήθεια, γιά τό Θεό καί γιά τόν ἄνθρωπο. Μᾶς ἀποστέλλει νά πολεμήσουμε τήν Κακία καί νά νικήσουμε τήν Ἀμαρτία, διά τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως εἰς Αὐτόν.

Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «ἡ ζωή μας» (Κολοσ. γ΄ 3) καί « ἡ εἰρήνη μας» (Ἐφεσ. β΄14). Καί πράγματικά Αὐτός εἶναι « ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» (Ἰωάν. ιδ΄ 6) Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμο» (Ἰωάν. α΄ 10). Αὐτός καί μόνον Αὐτός, «ὡς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ», «ὁ Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν  ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» ( Α΄ Πέτρ.  β΄ 21-22).

Αὐτός καί μόνον Αὐτός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, « ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα». Αὐτός καί μόνον Αὐτός «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος  ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8). 

 Αὐτός  καί μόνον Αὐτός ἔγινε ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα, τύπος τοῦ τελείου ἀνθρώπου καί μᾶς ὑπέδειξεν τήν ὁδόν ἐπαναφορᾶς εἰς τήν προτέραν δόξαν, μᾶς ὑπέδειξεν τόν τρόπον νά νικήσωμεν τόν κόσμον, τό Κακόν καί τήν ἀμαρτίαν διά τῆς Πίστεως εἰς Αὐτόν, τῆς Πίστεως τῆς διά τῆς ἀγάπης ἐνεργουμένης (Γαλάτ. ε΄ 6), καί νά ἑνωθοῦμε μεταξύ μας καί μέ τόν Θεόν. «Αὕτη δέ ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4).

Μέ γνήσια ἀγάπη πληροφοροῦμε πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ὅτι εἶναι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. κστ΄ 14). Πληροφοροῦμε τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως στό Χριστό ὅτι ὄχι μόνον «τεθνήκασιν», ἀλλά καί θνήσκουν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου» (Ματθ. β΄  2). Οἱ ἐχθροί τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως κονιορτοποιοῦνται. Ἐξαφανίζονται «ὡσεί χνοῦς ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς» (Ψαλμ. α΄ 4). Διότι ὁ Χριστός «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄  2) καί ὅτι Αὐτός καί μόνον Αὐτός, τό ἄκακον Ἀρνίον, ὁ Χριστός «χθές καί σήμερον

ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8) μάχεται,  πολεμεῖ καί νικᾶ  τό Κακόν καί τήν Ἁμαρτίαν. Μέ ἕνα μόνον φύσημα τοῦ στόματός Του θά ἐξαφανίσῃ τόν ἄνομον καί θά ἐκμηδενίσῃ  τόν Διάβολον, τόν Ἀντίχριστον καί ὅλους ἐκείνους, πού πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν Του (πρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄ 8).

Ἄς τό κατανοήσουν, ἐπί τέλους, οἱ ἄφρονες ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Αἰώνιος Νικητής, ὁ Θριαμβευτής, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης.

Τόν ἀρνοῦνται οἱ ἄφρονες καί Τόν πολεμοῦν οἱ παράφρονες. «Οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων,(νικήσουσι δέ) καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14).

Ἡμεῖς ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύομεν καί λατρεύομεν τόν Χριστόν ὡς προσωπικόν μας Σωτῆρα καί Σωτῆρα ὅλου τοῦ κόσμου. Καί διακηρύττομεν ὅτι «οὔτε τόν Χριστόν ποτε καταλιπεῖν δυνησόμεθα, τόν ὑπέρ τῆς  τοῦ παντός κόσμου τῶν σωζομένων σωτηρίας παθόντα ἄμωμον ὑπέρ ἁμαρτωλῶν, οὔτε ἕτερόν τινα σέβεσθαι. Τοῦτον μέν γάρ υἱόν ὄντα τοῦ Θεοῦ προσκυνοῦμεν, τούς δέ μάρτυρας ὡς μαθητάς καί μιμητάς τοῦ Κυρίου ἀγαπῶμεν ἀξίως ἕνεκα εὐνοίας ἀνυπερβλήτου τῆς εἰς τόν ἴδιον Βασιλέα καί Διδάσκαλον· ὧν γένοιτο καί ἠμᾶς κοινωνούς τε καί συμμαθητάς γενέσθαι» (Μαρτυρ. Πολυκάρπου XVII,2-3. ΒΕΠΕΣ 3,26).

Εἶναι δέ καιρός νά κατανοήσουμε ὅλοι ὅτι μόνον διά τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως θά μπορέσῃ νά εἰρηνεύσῃ ὁ κόσμος. Διά τοῦτο διακηρύττομεν ὅτι «Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὠς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν καί τούς αὐτοῦ ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν  συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τόν μέν ὡς Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ διά τόν κοινόν Δεσπότην ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες.

Αὕτη ἡ πίστις τῶν ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν οἰκουμένην ἐστήριξεν» (Περικοπή ἀπό τό Συνοδικόν τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου, ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας).

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ σέ ὅλους ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ θείου οἰκοδομήματος τῆς Ἐκκλησίας. Εἷναι ὁ λίθος ὁ ἐκλεκτός, ὁ ἔντιμος, καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι ὅποιος πιστεύει εἰς Αὐτόν δέν θά ἐντροπιασθῇ (Α΄ Πέτρ. β΄ 6).Ἀντίθετα ὅποιος θά πέσῃ μέ ἐχθρική διάθεσι πάνω σ’ αὐτόν τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον, θά τσακισθῇ. Ἐκεῖνον δέ, πού ἐπάνω του θά πέσῃ ὁ λίθος αὐτός, θά τόν θρυμματίσῃ, θά τόν σκορπίσῃ σάν σκόνην. Μᾶς προειδοποιεῖ ὁ  Εὔσπλαγχνος, καί λέγει ὅτι « ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ’  ὅν δ’ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. κα΄ 44), γιά νά εἴμαστε προσεκτικοί, διότι ὄλεθρος καί ἀφανισμός ἐπιφυλάσσεται σέ κεῖνον, πού θά πολεμήσῃ τόν Χριστόν καί θά ἀντικρύσῃ τή δίκαιη ὀργή Του.

Ὁ Ἱερός Δαμασκηνός προτρέπει τούς πιστούς νά ἔχουν θάρρος καί πίστι στόν Νικητή, τόν Θριαμβευτήν Κύριον καί λέγει:

«Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός τοῦ Θεοῦ· καί γάρ αὐτός πολεμήσει τούς ἐχθρούς ὡς Παντοδύναμος» (Δοξαστ. α΄ ἤχου).

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἄπειρη ἀγάπη καί πρῶτος αὐτός μᾶς ἀγάπησε καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν  εὐωδίας» ( Ἐφεσ. ε΄ 2 ).

Εἷναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά πλησιάσουμε τόν Κύριον καί νά  προσφέρουμε δάκρυα εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή καί ὕμνους εὐχαριστίας. Διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

«Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καί λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, καί ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί πατρί αὐτοῦ (Ἀποκ. α΄ 5), αὐτῷ, τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν» (Α΄Τιμόθ. α΄ 17).