ΕΑΝ ΘΕΛῌΣ...

ΜΠΟΡΕΙΣ

νά τροποποιήσῃς τήν προβληματική σου συμπεριφορά, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ.

Πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος σ’ αὐτή τήν παροικία,
σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄχαρη κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, «δέσμιος τῆς γῆς», ὁλόψυχα λατρεύει τήν Κακία.
Κυριεύεται ὁλότελα ἀπό τά αἰσχρά, τά βρωμερά του Πάθη.  Ἁρνεῖται τόν ἀληθινόν Θεόν  καί, ἀνερυθρίαστα,  γυρίζει πίσω στίς τρῶγλες καί τά σπήλαια, στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι, στό  βέβαιο χαμό, στήν ἀπαξίωσι ὅλων τῶν Ἀξιῶν.
Ὑψώνει σέ Θεότητα τό Βόρβορο, τή λάσπη.
Προσκυνᾶ, σάν θεό, τόν κροκόδειλο, τή βροντή,
καί τό τσουνάμι, τό Βάκχο ἤ τήν Ἀφροδίτη, τήν
κακοποίησι τοῦ Σέξ καί κάθε διαστροφή. Προσκυνᾶ «τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα, τά χρυσᾶ καί τά  ἀργυρά, καί τά χαλκᾶ καί τά λίθινα  καί τά ξύλινα ἅ οὔτε βλέπειν δύνανται οὔτε ἀκούειν οὔτε περιπατεῖν,  γιατί εἶναι ἄψυχα, ἀναίσθητα, νεκρά (πρβλ. Ἀποκ. θ΄ 20). Βυθίζετ’ εἰς «ἰλύν βυθοῦ», σέ βοῦρκο ἀπογνώσεως καί ἀπελπισίας. Πραγματικά ὁ ἄνθρωπος, «ἡμιθανής»,  πειράζεται καί, πρίν νά εἶναι ἀργά, ἀνάγκη νά ἀνανήψῃ.  

Εἶναι καιρός ὅλοι νά ξαναβροῦμε τήν πίστι μας στόν ἀληθινό Θεό, καί νά παλαίψουμε, μέ τόν ἀόρατο καί δόλιο ἐχθρό, τόν ἀντίδικό μας Διάβολο, πού, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8), καί  πού, μεθοδικά, μᾶς σιγοψυθιρίζει:

Ὁ κατήφορος πού πήρατε δέν ἔχει ἐπιστροφή.
Κανείς δέν μπορεῖ νά σᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τό Βοῦρκο, μέσα στόν ὁποῖον ἔχετε βυθισθῇ.
Τά πλήθη τῶν ἁμαρτιῶν σας καί τῶν βρωμερῶν
Παθῶν σας, δέν συγχωροῦνται, δέν θεραπεύονται.
Προσπαθεῖ ὁ Πονηρός, ὁ  Ψιθυριστής, νά μᾶς φέρει σέ ἀπόγνωσι καί ἀπελπισία καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.
Μᾶς ἐξαπατᾷ «ὁ λαοπλανής» «εἰς ἀπόγνωσιν
συνωθῶν». Ἐμεῖς, λέγει ὁ Ἅγιος Μακάριος, ὅμως
ἔχουμε «τάς τοῦ Θεοῦ διαβεβαιώσεις ἐγγράφους».
Ὁ Κύριος μᾶς λέγει ὅτι « Οὐ βούλομαι τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τό ἐπιστρέψαι διά μετανοίας καί ζῆν αὐτόν» (Ἰεζ. 33,11.ΒΕΠΕΣ 42,237,15 ἑξ.).

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ καί τούς συνεργάτες τοῦ Διαβόλου, πού δέν βλέπουν τά δικά τους αἰσχρά πάθη καί ἀσχολοῦνται μέ τά πάθη τῶν ἄλλων. Κρίνουν δέ καί κατακρίνουν, οἱ Φαρισαῖοι   καί περιθωριοποιοῦν τούς συνανθρώπους τους, χωρίς οἶκτο, μέ φοβερή ἀναλγησία, χωρίς ἔλεος, καί τούς Ὀδηγοῦν στήν ἀπόγνωσι.
Ὁ Κύριος. ὁ μοναδικός Κριτής, προστάσσει:
«Μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε» (Ματθ. ζ΄ 1).
Ὁ  Παῦλος λέγει ὅτι Θἆναι ἀναπολόγητος, αὐτός πού κρίνει τούς ἄλλους. Διότι μέ τό νά κατακρίνῃς τόν
ἄλλον, καταδικάζεις τόν ἐαυτόν σου. Τά γάρ αὐτά πράσσεις ὁ κρίνων» (Ρωμ. β΄ 1).
Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι ὅτι εἴμαστε  ἀδύναμοι ἄνθρωποι, ὁμοιοπαθεῖς, καί οἱ πιο πολλοί ἀπό μᾶς κυριευόμαστε ἀπό τά βρωμερά μας πάθη, καί ὅχι μόνον δέν συναισθανόμαστε τήν ἁμαρτωλότητά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί καυχόμαστε γι’ αὐτά, φθάνοντας στά ὅρια τῆς ἀναισχυντίας, νά θεωροῦμε τήν κάθε διαστροφή, τήν κάθε μας ἀρρώστια, ψυχική ἤ σωματική,  σεβαστή ἰδιαιτερότητα. Ἡ διαπίστωσις αὐτή προκαλεῖ, σέ κάθε συνετό, σέ κάθε σκεπτόμενο ἄνθρωπο, πικρία. Καί αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη, ἀπό τή θέσι αὐτή, ὄχι νά κρίνω, ἀλλά διακηρύξω ὅτι ἡ κάθε διαστροφή, τό κάθε σαρκικό πάθος, δέν εἶναι ἰδιαιτερότητα, εἶναι ἀρρώστια καί χρήζει θεραπείας.Ὅπως π.χ. ὁ καρκῖνος εἶναι  θανατηφόρα ἀρρώστια, ἔτσι καί τό κάπνισμα, ὁ ἐθισμός  στά Ναρκωτικά, ὁ ἀλκοολισμός, ὁ Σοδομισμός, ἡ παιδεραστία, ἡ ἀρσενοκοιτία, ἡ ὑποκρισία, ὁ Φαρισαϊσμός, ἡ πλεονεξία, ἡ φιλαρέσκεια, ἡ μνησικακία καί γενικά ὅλα τά χαμηλά, τά βρωμερά μας Πάθη, εἶναι ἀρρώστιες. Καί εἶναι ἀνάγκη νά φροντίσουμε, μέ τά κατάλληλα φάρμακα νά τίς θεραπεύσουμε.
Οἱ ἀρρώστιες αὐτές δέν θεραπεύονται μέ ἀφορισμούς καί κατάρες καί μέ ποικίλους χαρακτηρισμούς. Θεραπεύονται μέ γνήσια,τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί στόν ὁμοιοπαθῆ συνάνθρωπό μας. Τά πάθη θεραπεύονται μέ προσοχή, μέ προσευχή καί ἄσκησι. Πολλές φορές χρειάζεται νά γδάρουμε τό πετσί μας, νά ματώσουμε, γιά νά νικήσουμε τό Πάθος, πού μᾶς βασανίζει καί νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό αὐτό.
Χρειάζεται Πίστις στό Χριστό.

ΑΝ  ΘΕΛῌΣ,

ΜΠΟΡΕΙΣ, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, μέ τή θεία συμμαχία, νά παλέψῃς, νά ἀγωνισθῇς σκληρά καί νά νικήσῃς τό ψυχοσωματικό σου πάθος. Τότε θά νοιώσῃς πραγματικά ἐλεύθερος.

ΕΑΝ  ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ.

                     «ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;»

Ὁ Χριστός εἶναι ἄπειρη Εὐσπλαγχνία. Δέν μᾶς κρίνει. Ἔρχεται νά μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς.

Μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη, ὅποιοι
κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουμε. Θέλει νά μᾶς λυτρώσῃ, νά μᾶς θεραπεύσῃ, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό κάθε μορφή δουλείας. Εἶναι ἄπειρον Ἔλεος, Οικτίρμων  καί Εὔσπλαγχνος.

Ἔρχεται ἐκεῖ, ὅπου βρισκόμαστε καί ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει. Περιμένει νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Μακροθυμεῖ. Ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, τίς Πύλες τῆς πατρικῆς ἑστίας.

ΑΝ  ΘΕΛῌΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ νά ἔλθῃς εἰς ἑαυτόν, νά ἀφήσῃς τό Χοιροστάσι καί τά «ξυλοκέρατα» τῆς

ἀποστασίας, καί, εἰλικρινά μετανοιωμένος, νά βρῇς τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς καί νά εἰσέλθῃς στήν Πατρική Ἑστία, νά γευθῇς «τόν μόσχον τόν σιτευτόν». Καί νά ξέρῃς ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι (Λουκ. ιε΄10). Ἐάν θέλῃς, μπορεῖς νά ἀπαλλαγῇς ἀπό τά πάθη, νά ἐλευθερωθῇς, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νά εἰσέλθῃς εἰς τό στάδιον τῶν  ἀρετῶν καί νά παλέψῃς νόμιμα.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ στόν ὄμορφο πνευματικό ἀγῶνα. Μᾶς καλεῖ νά θριαμβεύσουμε πάνω στό Κακό.

«Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγῶνα».

Ἐκεῖνοι, πού θέλουν νά γυμνασθοῦν πνευματικά καί, στήν πάλη τους μέ τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, νά νικήσουν καί νά θεραπεύσουν τά πάθη τους καί  τίς  ψυχικές καί σωματικές τους ἀρρώστιες, ἄς προετοιμάζουν σωστά τήν ψυχή τους, ἄς προπαρασκευάζωνται (ἀναζωσάμενοι) μέ τόν καλόν ἀγῶνα τῆς θεαρέστου νηστείας.

Εἶναι βέβαια αὐτονόητον ὅτι νηστεία εὐπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό, νηστεία ἀληθινή, πού θά μᾶς βοηθήσῃ νά νικήσουμε τά Πάθη, νά θεραπεύσουμε τίς ἀρρώστιες, δέν εἶναι ἡ ἀλλαγή τῶν τροφῶν, ἀλλά ὁ πνευματικός ἀγῶνας, γιά τήν ἀπαλλαγή μας, γιά τήν ἀποχή μας ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτία. Νηστεία δεκτή εἶναι ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις.

Ὁ ἱερός ὐμνωδός μᾶς τονίζει ὅτι ὁ εἰσερχόμενος, μέ τή θέλησί του, εἰς τό στάδιον τῶν ἀρετῶν, ὀφείλει νά ἀθλῆται νομίμως , γιά νά στεφανωθῇ δικαίως. Δηλαδή, ὀφείλει νά τηρῇ τούς κανόνες τῆς ἀθλήσεως. Δέν μπορεῖ δηλαδή νά νηστεύῃ π.χ. τό λάδι καί νά ὑποκρίνεται, νά μισεῖ τούς συνανθρώπους του καί νά τούς κατακρίνῃ, ὅπως ἐπίσης δέν μπορεῖ νά ἀποδεκατεῖ  τό ὑδύοσμον καί τό ἄνηθον καί τό κύμινον καί νά ἀφήνῃ τά βαρύτερα τοῦ νόμου, τή δίκαιη κρίσι καί τήν εὐσπλαγχνία καί τιμιότητα (παρβλ. Ματθ. κγ΄23). Αὐτός πού ἀθλῆται νομίμως καί νηστεύει σωστά, δέν μπορεῖ νά προδίδῃ καί νά σταυρώνῃ τό Χριστό καί νά νομίζῃ ὅτι θά ἁγιάσῃ ἐπειδή δέν ἔφαγε ψάρι καί ἔφαγε καλαμάρια.

Ὁ ὑμνωδός μᾶς καλεῖ νά ἀναλάβουμε τήν πανοπλία τοῦ Σταυροῦ, νά μιμηθοῦμε τό Χριστό, νά ἀγαπήσουμε τό Θεό καί τόν πλησίον, γενόμενοι ὑπήκοοι μέχρι θανάτου, γιά νά μπορέσουμε νά ἀντιπαραταχθοῦμε, νά πολεμήσουμε καί νά νικήσουμε  τόν παμπόνηρο ἔχθρό, πού φωλιάζει, μέ κάποιο πάθος, μέσα μας καί θανατώνει τήν ψυχή μας. Πρός τοῦτο εἶναι ἀνάγκη νά πιστεύουμε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας στό Χριστό καί στόν ἀγῶνα μας μέ τό Κακόν νά ἔχουμε σάν ἄρρηκτον, ἀράγιστο τεῖχος τή θερμή πίστι καί σάν θώρακα τήν προσευχή καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην. Στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, γιά τήν

ἀπαλλαγή μας ἀπό τά Πάθη μας, ἀντί για πολεμικό μαχαίρι, νά ἀναλάβωμεν τήν ἀληθινήν νηστείαν, πού εἶναι ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ σέ ὄλα. Εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι αὐτή, ἡ ἀληθινή νηστεία, ξεριζώνει μέσ’ ἀπό τήν καρδιά μας κάθε κακία. Αὐτή ἡ νηστεία ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν.

Αὐτός πού πραγματικά ἀθλῆται κατ’ αὐτόν τόν νόμιμον τρόπον, αὐτός δηλαδή πού πιστεύει καί προσεύχεται καί καθαρίζει τήν ψυχή του μέ ἐλεημοσύνες, «Αὐτός, πού μιμεῖται τόν Χριστόν κι’ ἀκολουθεῖ πιστά τά ματωμένα Χνάρια Του, ὁ ποιῶν ταῦτα, τόν ἀληθινόν κομίζεται στέφανον, ἀπό τόν ἴδιο τόν παμβασιλέα Χριστόν κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως». Αὐτός εἰσέρχεται στό στάδιο καί ἀθλεῖται νόμιμα. Αὐτός , μέ τή Χάρι τοῦ Χριστοῦ, ἐλευθερώνεται ἀπό τά πάθη. Αὐτός ἀπό τώρα νοιώθει τή Χαρά τοῦ Οὐρανοῦ καί δοξάζει τόν Ἐλευθερωτή, στόν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.