ΕΙΠΕΝ ΑΦΡΩΝ ΕΝ Τῌ ΚΑΡΔΙᾼ ΑΥΤΟΥ:

«ΟΥΚ  ΕΣΤΙ  ΘΕΟΣ» (Ψαλμ.13, 1-7).

Μόνον ἕνας ἄφρων, ἕνας ἀνόητος, ἀσύνετος, ἄμυαλος, ἀπερίσκεπτος, ἄνους, χωρίς νοῦ (α-φρήν= χωρίς φρένας), χωρίς διάνοια, χωρίς τό πνεῦμα, χωρίς τό λογικό, ἀρνεῖται τήν ὕπαρξι τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Μόνον ἕνας ἄφρων,  δηλαδή ἕνας μή ἔχων σῶας τάς φρένας, ἕνας παράφρων, μωρός, κουτός, βλάξ, ἀρνεῖται τήν ὕπαρξιν τοῦ Ἑνός καί Μόνου παναγάθου Πανσόφου καί Παντοδυνάμου ἀληθινοῦ Θεοῦ, δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου.

Ὁ Θεός εἶναι  ὁ Πρῶτος, ὁ ὑπέρτατος Νοῦς  καί εἶναι μόνον «νοῒ προσιτός». Ἐπειδή ὁ ἄνθρώπινος νοῦς εἶναι κάτι τό συγγενές μέ τόν Θεόν, εἶναι τό θεῖον ἐμφύσημα (Γενέσ. β΄ 7), μόνον διά τοῦ καθαροῦ, τοῦ ὑγιοῦς νοός μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά προσεγγίση τόν ἀπρόσιτον.

Ἄφρων εἶναι αὐτός πού δέν ἔχει ὑγιῆ τόν ὀφθαλμόν τῆς ψυχῆς, δέν ἔχει ὑγιῆ τόν νοῦν, εἶναι ἄνους, ἄφρων. Συνεπῶς, ὁ βλαμμένος νοῦς, ὁ ἄφρων, ὁ ἐστερημένος νοῦ, ὁ εὑρισκόμενος εἰς κατάστασιν πλήρους διανοητικῆς ἀνεπαρκείας, ὁ ἐκτός ἑαυτοῦ, ὁ ἄμυαλος, πῶς εἶναι δυνατόν νά πλησιάσῃ τόν Πρῶτον, τόν Ὑπέρτατον Νοῦν, τόν πάντων ἐπέκεινα, ἐάν πρῶτα δέν ἔλθῃ «εἰς ἑαυτόν» καί δέν μετανοήσῃ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα;

Ὁ Σοφός Σολομών λέγει ὅτι ὁ Θεός ἐλέγχει καί τιμωρεῖ τόν ἄφρονα, πού  δέν μετανοεῖ, ἀλλά ἐμμένει εἰς τήν ἄρνησιν  τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄφρων, καί προσβάλλει τήν θείαν δύναμιν. Πρό πάντων δέ «εἰς κακότεχνον ψυχήν, σέ ψυχή, πού μηχανεύεται κακά, δέν θά εἰσέλθῃ ἡ θεία σοφία, πολύ δέ περισσότερον δέν θά κατοικήσῃ ἡ σοφία εἰς ἄνθρωπον πουλημένον εἰς τήν ἁμαρτίαν (πρβλ. Σοφ. Σολομ. α΄ 3-4. πρβλ. καί Ρωμ. ζ΄14).

Ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον δέν εἰσέρχεται οὔτε κατοικεῖ τό πνεῦμα εἰς τούς ἄφρονας εἶναι ὅτι τό ἅγιον Πνεῦμα, πού παιδαγωγεῖ τόν ἄνθρωπον ἀποφεύγει τίς δόλιες ψυχές καί στέκεται μακρυά ἀπό τόν ἄνθρωπον, πού σκέπτεται ἀσύνετα καί ὁ  ὁποῖος θά τιμωρηθῇ ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα τῆς τιμωρίας τῆς ἀδικίας του. Τό ἅγιον Πνεῦμα, πνεῦμα παιδείας, φεύξεται δόλον (Σοφ. Σολομ. α΄5).

Ὁ ἄφρων ἀρνεῖται τήν ὕπαρξι τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ὄχι μόνον καυχιέται πώς εἶναι  ἄθεος, ἀλλά στήν οὐσία  βυθίζεται εἰς ἰλύν βυθοῦ, ὑψώνει σέ Θεότητα τήν Ὕλη. Ἀρνεῖται τόν Ἀληθινόν Θεόν, τόν Πάνσοφον καί Παντοδύναμον Δημιουργόν τοῦ Σύμπαντος κόσμου, καί λατρεύει τόν Βόρβορον, τόν Διάβολον, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Ἡ ἀθεῒα, «ὁ ἀθεῒσμός, εἶναι μια θεωρία ἀφρόνων, πού συνίσταται στήν ἄρνησι τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ ... Ὁ ἀθεϊσμός εἶναι μεγάλη πλάνη, θανάσιμη γιά τήν ἀνθρωπότητα» (Andre  Lalande, Λεξικόν τῆς Φιλοσοφ.  ἔκδ. Πάπυρος, Ἀθῆναι 1955. Τόμ. Α΄σελ.53-540).

Τά ἐγκλήματα τῆς ἀθεῒας δέν περιγράφονται, ἀλλά εἶναι σέ ὅλους γνωστά. Τά καθεστῶτα, πού υἱοθέτησαν τόν Ὑλισμό καί τήν ἀθεῒα, κατατυράννησαν, καί ὅπου ἀκόμη ὑπάρχουν ὑπολείμματα, κατατυραννοῦν, τόν κόσμον.

Ὁ ἄθεος εἶναι ἄφιλος, θεομίσητος, χωρίς φίλους τρέφει μῖσος θανάσιμον  ἐναντίον τῆς Ἠθικῆς, ἀρνεῖται τόν Θεόν, μισεῖ τήν πνευματική ζωή, πολεμεῖ μέ λυσσώδη μανίαν τήν ἀληθινήν Θρησκείαν τῆς Ἀποκαλύψεως, τόν Χριστιανισμόν καί κυρίως  τήν Ὀρθοδοξίαν.

Ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης ὁμολογεῖ πίστιν εἰς Ἕνα Θεόν καί ἀπολογούμενος διακηρύττει ὅτι: Ἀδίκως κατηγοροῦμαι. Πιστεύω στό Θεό, «Καί οὐκ εἰμί τό παράπαν ἄθεος», δέν εἶμαι καθόλου ἄθεος ( Πλάτ. Ἀπολ. Σωκράτους XIV (14) C ).

Ἄθεος εἶναι αὐτός, πού ἀρνεῖται τόν Θεόν, δέν θέλει νά ἔχῃ Θεόν, διότι ὁ Θεός εἶναι τό Φῶς, εἶναι Ἀγάπη. Ὁ ἄθεος εἶναι ὁ ἄφρων, ὁ ἄμυαλος, ὁ ὑλιστής, πού κυλίεται στή λάσπη. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει ἀγάπη καί μισεῖ τό Φῶς.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐξηγεῖ τόν λόγο καί τήν αἰτία, πού κρίνονται καί καταδικάζονται οἱ ἄπιστοι. Ὁ λόγος εἶναι οὗτος ὅτι τό φῶς  τῆς ἀληθείας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμον, ἦλθε στόν κόσμον, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν, ἐπροτίμησαν τό σκοτάδι τῆς πλάνης καί ὄχι τό Φῶς, διότι ἦσαν πονηρά τά ἔργα τους. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ὑπό τό φῶς ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 19-20. Παρβλ. καί Ἰωάν. ε΄ 29. Ματθ. κε΄ 46).

Ὅποιος θέλει νά πλησιάσῃ τό Φῶς πρέπει νά καθαρίσῃ τόν ἑαυτόν του, νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν, νά μετανοήσῃ εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψῃ στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος. Νά πιστέψῃ στόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν  καί σώφρων νά ἐπιστρέψῃ κοντά Του. Ὁ Μακρόθυμος Κύριος δέν ἐξαναγκάζει κανέναν καί οἱ ἄφρονες, οἱ ὀλίγοι ἀνεγκέφαλοι, συνεχίζουν νά ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ. Συνεχίζουν νά λατρεύουν τά ἄψυχα εἴδωλα, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων.

Συνεχίζουν νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ»  συνεχίζουν τούς φόνους, τίς μαγεῖες, τίς πορνεῖες καί τίς κλοπές τους. Καί ἄν πολλοί φέρουν τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, κατά βάθος εἶναι εἰδωλολάτρες, πού ἔχουν Θεό τήν Ὕλη καί εἴδωλα τους ἔχουν τό Χρῆμα, τήν σάρκα καί τόν κόσμον (πρβλ. καί  Ἀποκ. θ΄ 20-21). Παραμένουν ἄφρονες, ἄθεοι, φανατικοί πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄτομα ἐκφυλισμένα, ανώμαλα, διαφθορεῖς τῆς ἀνθρωπότητος, πού νομιμοποιοῦν τήν ἀνηθικότητα, τή διαστροφή, ἀκόμη καί στήν Πατρίδα μας, πού εἶναι κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, ἡ καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Προφήτης Δαβίδ στόν Ψαλμό 13, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, περιγράφει τήν παγκοσμίαν  καί τή βαθειά διαφθορά τῶν ἀνθρώπων, πού βρίσκονται μακρυά ἀπό τό Θεό, τῶν ἀφρόνων, καί τονίζει ὅτι αἰτία τῆς σαπίλας, τῆς διαφθορᾶς εἶναι ὁ ἀθεϊσμός, ἡ ἄρνησις τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τόν Κύριο, πού εἶναι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ ποιητής φέρει σάν παράδειγμα τῆς διαφθορᾶς τήν σκληρή καί ἀπάνθρωπη διαγωγή τῶν δυνατῶν ἐπί τῶν ἀδυνάτων, ἐντός τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Λαοῦ:

1.«Εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός.

Διεφθάρησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν, οὐκ ἔστι ποιῶν 
χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός.

2. Κύριος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπί τούς υἱούς 

τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιών ἤ ἐκζητῶν
τόν Θεόν.

3.Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν

χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός. Τάφος ἀνεωγμένος ὁ
λάρυγξ αὐτῶν, ταῖς  γλώσσαις αὐτῶν ἐδολιοῦσαν· ἰός
ἀσπίδων ὑπό τά χείλη αὐτῶν, ὧν τό στόμα ἀρᾶς 
καί πικρίας γέμει, ὀξεῖς οἱ πόδες αὐτῶν ἐκχέαι αἷμα, 
σύντριμμα καί ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς  αὐτῶν, καί
ὁδόν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν· οὐκ ἔστι φόβος Θεοῦ
ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.

Πουλημένος στήν ἁμαρτία  σκέφτηκε μέσα του ὁ ἄφρων, ὁ ἀσεβής, ὅτι  δέν ὑπάρχει Θεός. Συνέπεια τῆς βλακώδους αὐτῆς σκέψεως, τοῦ ἄφρονος καί τῶν ὁμοίων του, ὡδήγησε τήν ἀνθρωπότητα στή διαφθορά, λέγει ὁ Δαβίδ.

Ὁ ἄφρων καί οἱ ὅμοιοί του διεφθάρησαν διότι «ἤλλαξαν τήν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ, οἱ ἄφρονες, ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου...» (Ρωμ. α΄ 23) καί μέ τήν ἁμαρτωλή καί τήν ὅλως ἀνήθικη συμπεριφορά τους ἐβδελύχθησαν, ἔγιναν βδελυκτοί  ἀπό τόν Θεόν, μέ τά ἄνομα  ἔργα τους, καί μισητοί γιά τίς ἀνόσιες καί πονηρές πράξεις τους. Διότι «μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει, παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. α΄ 25), μέ συνέπεια τήν ὁλοκληρωτική ἐξαχρείωσί τους, ὅπως ἄριστα τήν περιγράφει ὁ Παῦλος (Ρωμ. α΄26-32). Διεφθάρησαν καί ἐβδελύχθησαν τόσον, ὥστε νά μήν ὑπάρχει ἄνθρωπος νά κάμῃ τό ἀγαθόν, νά μήν ὑπάρχει οὔτε ἕνας.

Ὁ Δαβίδ ἀναφέρει ὅτι ὁ Κύριος ἔσκυψε ἀπό τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ καί πρόσεξε τούς ἀνθρώπους νά δῆ ἄν ὑπάρχει μεταξύ τους κανείς μέ σύνεσι, πού νά πιστεύῃ στό Θεό ἤ  νά ἀναζητῇ μέ λαχτάρα  τόν Θεόν καί νά προσπαθῇ μέ ἐναρέτους  πράξεις νά εὐαρεστήσῃ Αὐτόν. Καί ἀλλοίμονον!  Τί διαπιστώνει ὁ Κύριος;

Διαπιστώνει ὅτι «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» .Ὅλοι ξέφυγαν ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Βουτήχτηκαν στό Βόρβορο, στή λάσπη. Δέν ὑπάρχει κανείς, πού νά πράττῃ τό ἀγαθόν. Δέν ὑπάρχει  οὔτε ἕνας καθαρός. Οὔτε ἕνας (παρβλ. καί Ἰώβ ιδ΄ 4-5).

Ὁ λάρυγκας αὐτῶν εἶναι σάν ἀνοικτός τάφος, πού ἀναδίδει μολυσματική δυσωδίαν, βρωμερές ἀναθυμιάσεις. Μέ τίς πονηρές γλῶσσες τους ἐπινοοῦν καί ἐκφράζουν δόλια ψεύδη καί φαρμακερές συκοφαντίες. Δηλητήριον φαρμακερῶν ἀσπίδων ὑπάρχει κάτω ἀπό τά χείλη τους. Τό στόμα τους εἶναι γεμᾶτο ἀπό κατάρες  ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί ἀπό δολιότητες καί πικρίες ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων. Τά πόδια τους τρέχουν μέ ταχύτητα, γιά νά χύσουν αἷμα. Εἰς τούς δρόμους τῆς ζωῆς τους καί μέ τίς πράξεις τους σπείρουν συντρίμματα καί ταλαιπωρίες, καταπιέσεις  καί ἀθλιότητες. Κατατυραννοῦν τούς ἀθώους συνανθρώπους τους. Δέν ἔχουν  ψυχική γαλήνη καί εἰρηνική ζωή μέ τούς ἄλλους ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτωλότητός τους. Δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ, οἱ ἄφρονες!

Στή δευτέρα ἑνότητα (Ψαλμ. ιγ΄ 4-6) περιγράφει ὁ Προφήτης  τήν τυραννικήν καί ἀσυνείδητη συμπεριφορά τοῦ ἄφρονος καί τῶν ὁμοίων του, πού καταπιέζουν καί κατατυραννοῦν σκληρά καί ἀπάνθρωπα τό Λαό τοῦ Θεοῦ. Καί τονίζει ὁ Προφήτης ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μαζί μέ τούς παράφρονες καί γι’ αὐτό ἔχουνε καταληφθῇ ἀπό φόβο. Γνωρίζουν ὅτι  τό κακό ἐμεγάλωσε καί θά τιμωρηθῇ:

«Οὐχί γνώσονται πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν; Δέν θά συνετισθοῦν λοιπόν καί δέν θά βάλουν ποτέ μυαλό ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ἄφρονες, οἱ ἄθεοι, πού ἐργάζονται τήν ἀνομίαν; Δέν θά συνέλθουν καί δέν θά συνετισθοῦν; Οἱ ἐσθίοντες τόν λαόν μου βρώσει ἄρτου τόν Κύριον οὐκ ἐπεκαλέσαντο. Αὐτοί πού κατατρώγουν τόν λαόν μου μέ τόσην ἀσυνειδησίαν, σάν νά τρώγουν τό συνηθισμένο ψωμί,  κατατρώγουν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ σάν «ψωμοτύρι». «Κατέφαγον τάς σάρκας τοῦ λαοῦ μου καί τά δέρματα αὐτῶν ἐξέδειραν καί τά ὀστά αὐτῶν συνέθλασαν καί ἐμέλισαν ὡς σάρκας καί ὡς κρέα εἰς χύτραν» (Μιχ. 3,3 ). Αὐτοί, ὁ ἄφρων καί οἱ ὅμοιοί του, ποτέ δέν θά συνέλθουν, διότι ποτέ δέν ἐπεκαλέσθησαν τό ὄνομα Κυρίου. Αὐτοί οὐδέποτε προσευχήθηκαν εἰς τόν Κύριον. Ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξί Του, οἱ ἄθεοι. Γι αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί καταλαμβάνονται ἀπό πανικόν φόβον, χωρίς φοβικόν ἀντικείμενον. Μεγάλη εἶναι ἡ δυστυχία τους !

 Ἐκεῖ  ἐδειλίασαν φόβῳ, οὗ οὐκ ἦν φόβος, ὅτι ὁ Θεός ἐν γενεᾷ δικαίᾳ. Κατήντησαν νά φοβοῦνται ἐκεῖ, ὅπου δέν ὑπάρχει φόβος, διότι ὁ Κύριος δέν εἶναι μαζύ τους, ἀφοῦ ἀρνοῦνται, οἱ ἄθεοι καί ἄμυαλοι,  τήν ὕπαρξίν Του. Ὁ Κύριος εἶναι προστάτης μόνον εἰς τήν γενεάν τῶν δικαίων καί ὄχι αὐτῶν. «Ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται» (Ψαλμ. α΄ 6). Ὁ Κύριος βρίσκεται πάντοτε ἀνάμεσα, εἰς τό μέσον τῆς γενεᾶς τῶν δικαίων ἀνθρώπων, ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ Του, ἐν μέσῳ τῶν πιστῶν  καί τούς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του καί τούς προστατεύει μέ τή Δύναμί Του, τούς ὑπερασπίζει ἀπό κάθε φόβο.

Βουλήν πτωχοῦ κατῃσχύνατε, ὅτι Κύριος ἐλπίς αὐτοῦ ἐστι. Ἐχλευάζετε, περιεγελάσατε σεῖς οἱ φαῦλοι, σεῖς οἱ ἀσεβεῖς  τά φρονήματα καί τίς ἀποφάσεις, τή σκέψι τοῦ καταδυναστευομένου πτωχοῦ, ἐπειδή ἐγώ ὁ Κύριος εἶμαι ἡ ἐλπίδα του. Εἰρωνεύεσθε σεῖς, οἱ ἄμυαλοι καί μωροί, τόν πτωχόν καί τήν ἐμπιστοσύνη του πρός ἐμένα. Ναι !
Ἐγώ εἶμαι ἡ ἐλπίς αὐτοῦ. Βρίσκεται κάτω ἀπό τήν παντοδύναμον προστασία μου. Καί δέν ἔχει νά φοβηθῇ τίποτε καί κανένα.

Καί τέλος ὁ Προφήτης στήν τρίτη ἑνότητα (Ψαλμ. 13, 7), τονίζει τή θερμή του  πίστι, ὅτι δηλαδή  ὁ Κύριος θά ἔλθῃ καί θά σώσῃ τόν Λαόν Του. Εἶναι μιά θερμή προσευχή τοῦ Δαβίδ ὑπέρ τῆς λυτρώσεως τοῦ Ἰσραήλ, στήν ὁποίαν ἀποκρίνεται ὁ Θεός μέ τή θεία κένωσι, μέ τή θεϊκή συγκατάβασι, τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τή Σταύρωσι καί τήν Ἀνάστασίν Του, ἀλλά κυρίως καί μέ τήν Δευτέραν ἔνδοξον Παρουσίαν Του, κατά τήν ὁποίαν θά δώσῃ τό ὁριστικόν Τέλος στό Κακό, θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί κατά λόγον Δικαιοσύνης, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ χλευαστές,  οἱ  ἀμετανόητοι ἄθεοι, οἱ ἄφρονες «ἀπελεύσονται εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 46).

«Τίς δώσει ἐκ Σιών τό σωτήριον τοῦ Ἰσραήλ; Ἐν τῷ  ἐπιστρέψαι Κύριον τήν αἰχμαλωσίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἀγαλλιάσεται Ἰακώβ καί εὐφρανθήσεται Ἰσραήλ».

Ποιός θά ἔλθῃ ἀπό τήν Σιών καί θά δώσῃ τήν σωτηρίαν στόν καταδυναστευόμενον λαόν τοῦ Θεοῦ, σέ ὅλους τούς πιστούς; Αὐτό θά γίνῃ ἀσφαλῶς ὅταν ὁ Θεός τό θελήση. Ὅταν ὁ Θεός  ἐπαναφέρει τόν λαόν Του, ὅταν τούς ἐλευθερώση ἀπό τήν κάθε εἴδους αἰχμαλωσίαν, θά σκιρτήσουν ἀπό ἀγαλλίασιν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰακώβ. Ἀλήθεια! Θά γεμίσουν ἀπό εὐφροσύνην οἱ καρδιές  ἐκείνων πού ἔχουν ἀναθέσει  τήν ἐλπίδα τους στόν Κύριο. Θά  εὐφρανθοῦν οἱ πιστοί ἐκ τοῦ παλαιοῦ καί νέου Ἰσραήλ. Ὁ Προφήτης ἀναφέρεται στήν διά τοῦ Μεσσίου ἀποκατάστασιν τῆς Δικαιοσύνης, στήν κατάργησι τῆς 

ἀδικίας. Ἀναφέρεται στήν Νίκη καί τόν Θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ Ἀντιχρίστου, κατά τοῦ πυρροῦ Δράκοντος καί τῶν πολεμίων τῆς Πίστεως καί στήν ἀποκατάστασιν τῶν δικαίων στήν αἰώνια Βασιλεία Του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, γλύτωσέ μας ἀπό τήν πλάνην τῆς ἀθεῒας. Στερέωσέ μας στήν Ὀρθόδοξη Πίστι. Κύριε, μόνον Σύ ὑπάρχεις, Παντοδύναμε καί Πάνσοφε Δημιουργέ. Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Σύ εἶσαι ἡ Ἀγάπη, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Μή μᾶς ἐγκαταλείπης τούς δούλους Σου. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Μόνον Σύ ὑπάρχεις γιά μᾶς καί κανένας ἄλλος. Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας καί μεῖς εἴμαστε ὁ λαός Σου. Δῶσε μας τή Χάρι Σου, ὥστε νά μή Σέ ἀρνηθοῦμε ποτέ. Δῶσε μας τή Χάρι σου νά Σέ ὑμνοῦμε αἰώνια.

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΟΝΕΩΝ πρός τό Υπ.Π

Γονεῖς ἐπιστρέφουν στό Ὑπουργεῖον Παιδείας...

Θεωρῶν ὡς ἐπιβεβλημένον καθῆκον μου νά ἀναρτήσω ἐδῶ ΤΗ
ΔΗΛΩΣΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ/ ΦΑΚΕΛΟΥ ΜΑΘΗΤΗ, εὐσεβῶν Ἑλλήνων γονέων, πρός τό Ὑπουργεῖον Παιδείας καί Θρησκευμάτων, ΤΟΝΙΖΩ ὅτι ἡ ἀντισυνταγματική αὐτή προσπάθεια τοῦ Ὑπουργείου ροκανίζει τά θεμέλεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἶναι καταφανής «Ὕβρις» καί «ἔγκλημα καθοσιώσεως», ἐσχάτη προδοσία καί γεννᾶ τήν ἀγανάκτησι ὅλου τοῦ πολιτισμένου κόσμου.

Καλῶ ὅλους τούς Ἕλληνες-γονεῖς νά μιμηθοῦν τό φωτεινό Παράδειγμα ἐκείνων πού ἐπέστρεψαν  στό Ὑπουργεῖον τούς φακέλους τῶν Θρησκευτικών, ὄχι μόνον γιατί δέν ἐμπνέουν στά παιδιά μας τήν Ὀρθόδοξη Πίστι, ἀλλά καί διότι δολίως καί ἀναισχύντως  προσπαθοῦν νά ἐπιφέρουν σύγχυσι  στά  Παιδιά, νά ξεριζώσουν ἀπό τήν ψυχή τους τό Χριστό  καί νά προπαγανδίσουν τήν ἀθεῒα τῶν ἐχθρῶν τῆς Πατρίδος μας καί τῶν Γραικύλων συνεργατῶν τους.

Γονείς επιστρέφουν στο Υπουργείο Παιδείας τους Φακέλους των Θρησκευτικών επειδή δεν εμπνέουν την Ορθόδοξη πίστη

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 20 Σεπτέμβριος, 2017 - 13:09 | Στην Κατηγορία:

Εκπαίδευση

Επικαλούνται προσβολή της ορθόδοξης πίστης και αποστέλλουν (την ίδια) υπεύθυνη δήλωση

Γονείς επιστρέφουν τον φάκελο των Θρησκευτικών στο Υπουργείο, θεωρώντας πως το περιεχόμενο προσβάλλει την ορθόδοξη πίστη. Μαζί συνυποβάλλουν και σχετική Υπεύθυνη Δήλωση, όπου αναφέρεται αναλυτικά το σκεπτικό.

Μεταξύ άλλων, αναφέρεται ο κίνδυνος «σύγχυσης» για την ορθόδοξη πίστη ενώ δεν παροτρύνει τα παιδιά να «εμβαθύνει» στις χριστιανικές διδαχές 

 Ακολουθεί μια τέτοια Δήλωση:

ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Γενική Διεύθυνση Σπουδών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Ανδρέα Παπανδρέου 37, Μαρούσι, Τ.Κ. 151 80

ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ / ΦΑΚΕΛΟΥ ΜΑΘΗΤΗ

ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

________________________________________________ (Ονοματεπώνυμο)

______________________________________________ (Διεύθυνση κατοικίας)

Κηδεμόνα/ γονέα του/της μαθητ ______________________________________

που φοιτά στην _____τάξη του Σχολείου ____________________________________

Κύριοι,

Είμαι ορθόδοξος χριστιανός όπως και το παιδί μου, τα στοιχεία του οποίου αναγράφω παραπάνω.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, άρθρο 16 παρ.2, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου και το νόμο 1566/1985, η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να παρέχει παιδεία σύμφωνη με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των Ελλήνων πολιτών και ειδικά για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς μαθητές να φροντίζει ώστε, όπως επί λέξει ορίζεται "Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον άνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Η ελευθερία της θρησκευτικής τους συνείδησης είναι απαραβίαστη.

"Παρά την ύπαρξη αυτής της Ελληνικής και Διεθνούς Νομοθεσίας και πλήθους σχετικών αποφάσεων Ανωτάτων Δικαστηρίων, το παιδί μου που φοιτά στο παραπάνω σχολείο έλαβε το έντυπο υλικό ( βιβλίο ) για την διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, που φέρει την ονομασία «Φάκελος Μαθητή».

Αφού μελέτησα το υλικό αυτό το οποίο είδε και το παιδί μου, σας δηλώνω ότι :

ΣΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

τον άνω «Φάκελο Μαθητή» του μαθήματος των Θρησκευτικών, που φέρει τη μορφή σχολικού βιβλίου, για τους παρακάτω νομίμους και αληθινούς λόγους :

1. Ο άνω «Φάκελος Μαθητή» περιέχει υλικό από διδασκαλίες πολλών θρησκειών, και επιφέρει σύγχυση στη Ορθόδοξη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση του παιδιού μου, την οποία επιθυμώ να του παρέχεται.

2. Ο αντιπαιδαγωγικός τρόπος που παρουσιάζεται το άνω υλικό επιφέρει παιδαγωγική και γνωσιολογική σύγχυση στο παιδί, διότι δεν εμβαθύνει και δεν εμπνέει προς την Ορθόδοξη πίστη του κατά τη διάρκεια της φοίτησής του. Επιπλέον δεν παρέχει στο παιδί μου ούτε τα στοιχειώδη που χρειάζεται να γνωρίζει για την πίστη του ένας Ορθόδοξος Χριστιανός.

3. Ο «Φάκελος Μαθητή» παρουσιάζει μονόπλευρα άλλες θρησκείες ή θρησκευτικές ομάδες, αποκρύπτοντας επιμελημένα διδασκαλίες τους που περιέχουν φανατισμό, ρατσισμό και μίσος. Επομένως δεν είναι αληθής.

4. Σε κάθε περίπτωση δεν ανέχομαι την άνιση μεταχείρισή μου ως ορθοδόξου χριστιανού σε σχέση με άλλες θρησκευτικές κοινότητες στην Ελλάδα όπως των Μουσουλμάνων, Καθολικών και Ιουδαίων Ελλήνων Πολιτών που έχουν την ευχέρεια βάσει του άρθ. 68 του Ν. 4235/2014 και του άρθ. 55 Ν. 4386/2016 να επιλέγουν τα διδακτικά τους εγχειρίδια για την κατηχητική –ομολογιακή διδασκαλία της θρησκείας τους στα Ελληνικά Δημόσια Σχολεία ενώ εγώ, που ανήκω στην θρησκευτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, να μην έχω τέτοια επιλογή για ομολογιακό μάθημα θρησκευτικών. Η άδικη αυτή μεταχείρισή μου καταφανώς αντίκειται στην Συνταγματική Αρχή της Ισότητας και της Ανεξιθρησκείας, που εσείς παραβιάζετε. Εξάλλου η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου ρητά ορίζει ότι κάθε κράτος οφείλει να παρέχει στους μαθητές του Παιδεία σύμφωνη με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις των γονέων τους, και βάση αυτής ασκώ την παρούσα Δήλωση .

Για τους λόγους αυτούς και με τη με την ρητή επιφύλαξη κάθε δικαιώματός μου,

ΑΙΤΟΥΜΑΙ

το τέκνο που ασκώ την κηδεμονία να διδάσκεται για το τρέχον σχολικό έτος και στο εξής το μάθημα των Θρησκευτικών όπως το Σύνταγμα, οι Διεθνείς Συνθήκες και ο νόμος ορίζει, δηλαδή με ορθόδοξη ομολογιακή κατεύθυνση, μέσα από τα προϋφιστάμενα σχολικά εγχειρίδια του Μαθήματος των Θρησκευτικών, δηλαδή αυτά του σχολικού έτους 2016-2017. Σε καμία περίπτωση δεν συναινώ να αποτελέσει ο Φάκελος Μαθητή μέσο αξιολόγησης του παιδιού μου.

Ο / Η κηδεμόνας

Σημείωση : Η Πρωτότυπη δήλωση μαζί με το φάκελο του μαθητή όπως ονομάζει το Υπουργείο το βιβλίο των Θρησκευτικών που μοίρασε αποστέλλεται στο Υπουργείο ή στον κ. Διευθυντή/ τρια της Σχολικής Μονάδας που φοιτά το τέκνο ο οποίος/η και είναι υποχρεωμένος/η να το παραλάβει σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με την διάταξη του άρθ 4 του Ν. 2690/1999 -ΦΕΚ Α' 45 και να τα διαβιβάσει στο Υπουργείο Παιδείας.

(alfavita.gr  20 Σεπτ. 2017).

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/ekpaideysi/goneis-epistrefoyn-sto-ypoyrgeio-paideias-toys-fakeloys-ton-thriskeytikon-epeidi#ixzz4tm7hzC00

Follow us: @alfavita on Twitter | alfavita.gr on Facebook

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ(2)

Τοῦ ἱεροῦ Θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας

(Β΄)

«Nuptiae sunt conjunctio maris et feminae et
consortium omnis vitae divini et humani juris 
communication» (Νομ. Ι Πανδ. 23, 2).

Ζοῦμε, δυστυχῶς, σέ μια ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν καί χωρίς ἀμφιβολία, εἴμαστε μιά «Γενεά, πραγματικά, πονηρά, ἄπιστος, μοιχαλίς καί διεστραμμένη»(Ματθ. ιβ΄ 39. ιζ΄ 17). Εἴμαστε μιά γενεά, στήν ὁποία ὅλα διαστρέφονται καί περιφρονοῦνται καί αὐτές οἱ λέξεις ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα. Καί ὅλα αὐτά συμβαίνουν καί  στήν Πατρίδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, στήν Ὄμορφη Ἑλλάδα μας.  Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν πῶ, ὅτι  σκοτεινές Δυνάμεις, μεθοδικά καί μέ δόλια μέσα, προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό  καί τήν Ὀρθοδοξία.

Καί, δυστυχῶς, σ’ αὐτό τό φθοροποιό, τό καταστρεπτικό τους ἔργον, βρίσκουν Ἐφιάλτες, Πήλιο- Γούσιδες, Ἰοῦδες, πού, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», ἤ «ἀντί πινακίου φακῆς», ἤ γιά νά κρατήσουν «τή θεσούλα τους», οἱ ὀσφυοκάμπτες, συνεργάζονται, μέ τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας καί ροκανίζουν τά θεμέλια τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν κάθε τί ἑλληνικό, ὀρθόδοξο χριστιανικό, τά ὅσια καί τά ἱερά μας.

Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι «τό στόμα αὐτῶν», πού τό «παίζουν ἄθεοι», τῶν ἀπάτριδων,« εἶναι βόθρος βαθύς»,
ὁ δέ βίος καί ἡ πολιτεία αὐτῶν τῶν παρανόμων καί ἀσεβῶν εἶναι χοιρώδης.

Τά ἔργα τους εἶναι  ἐπιζήμια καταστρεπτικά, γιά τήν Πατρίδα μας. Καί θέλω νά τό τονίσω σέ ὅλους αὐτούς, ὅτι μάταια πολεμοῦν τήν Πατρίδα, πού διάλεξε ὁ Θεός, γιά νά κηρύξῃ στόν κόσμο, τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του. Εἶναι καιρός νά μάθουν ὅτι «ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει».

Ὁ Ἑλληνικός Πολιτισμός ἀγκάλιασε τό Χριστιανισμό, τήν Ὀρθοδοξία καί ἐφώτισε τήν Οἰκουμένη. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀρνηθῇ τή μεγάλη αὐτή Ἀλήθεια. Καί αὐτόν τόν ἐναγκαλισμό τόν προητοίμασε ὁ, πρό Χριστοῦ χριστιανός, Σωκράτης, ὅταν μίλησε γιά τόν Ἕνα Θεόν καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τούς Νόμους της, ὅταν κήρυξε τρανώτατα γιά τίς ἠθικές Ἀξίες και τήν ἀνεξικακία λέγων  «οὐδέ ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν»,
«Οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν»  (Πλάτωνος, Κρίτων X, B-C).
Ὁ Ἑλληνοχριστιανικός Πολιτισμός ἐγκολπώθηκε καί διεκήρυξε στόν κόσμο τίς αἰώνιες Ἀλήθειες, τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά καί ὕψωσε τή Χριστιανική Οἰκογένεια σέ «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία». Καί τοῦτο  τό οἰκοδόμημα τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ πολεμοῦν, μέ λυσσώδη μανία, οἱ ἄθεοι. Δυναμιτίζουν τά θεμέλια τῆς Οἰκογενείας, γιά νά ἐξαφανίσουν τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, τήν αἰώνια Ἑλλάδα καί γίνονται Θεομάχοι.

Καταλύουν τήν ἀληθινή Δημοκρατία, προάγουν τήν ἀσυδοσία, ὑψώνουν σέ Θεότητα τή διαστροφή καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα.

Εἶναι καιρός νά ἀναχαιτίσουμε ὅλους ἐκείνους,τούς  πληρωμένους ἤ ἄμυαλους, πού ἀστόχαστα καί χωρίς ντροπή πολεμοῦν τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τίς παραδόσεις μας , τήν πίστι μας στό Θεό καί τήν ἀγάπη πρός τήν 
Οἰκογένεια καί τήν Πατρίδα.

Εἶναι καιρός πρῶτοι ἐμεῖς νά καταλάβουμε καλά τί εἶναι χριστιανικός Γάμος. Πόσο ἀνάγκη ἔχουμε τό Γάμο καί τήν χριστιανική Οἰκογένεια, γιά νά ἐπιβιώσουμε ὡς Ἔθνος, ὡς Ρωμιοσύνη καί ὄχι μόνον, ἀλλά νά δώσουμε καί σέ ὅλους τούς ἄλλους νά καταλάβουν τή γλυκύτητα «τῆς Πατρικῆς ἑστίας», τή θαλπωρή τῆς Οἰκογένειας, τή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ, νά καταλάβουν τί σημαίνει μητρικόν καί πατρικόν φίλτρον. Τί σημαίνει «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία», ὥστε νά παύσουν νά βεβηλώνουν τό «Μέγα μυστήριον τοῦ γάμου», καί νά προσπαθοῦν , μέ γελοῖα, αἰσχρά καί δόλια μέτρα, νά διαλύσουν τήν Οἰκογένεια.

Ὑπάρχει τίποτε ἄλλο στόν κόσμον, πού νά μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τή γλυκύτητα, τή ζεστασιά, τή θαλπωρή,  τή σιγουριά καί τήν ἀσφάλεια, πού μᾶς προσφέρει ἡ χριστιανική Οἰκογένεια;

Πῶς εἶναι δυνατόν νά τοποθετοῦν πλάι στό  θεμέλιον τῆς κοινωνίας, πλάι στό θεοῒδρυτο θεσμό τοῦ γάμου καί τῆς χριστιανικῆς Οἰκογενείας, τό Αὐτόματο διαζύγιον, τόν Πολιτικό γάμο, «τό Σύμφωνον συμβίωσης»; 

Εἶναι παραφροσύνη.

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι ὅτι ὁ γάμος εἶναι μέγα μυστήριον. Εἶναι ἰσόβιος ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός, εὐλογημένη ἀπό τό Θεό, εἶναι δεσμός ἀδιάλυτος (Γενέσ. α΄ 26-28. β΄18-25. Ἰωάν. β΄ 1-11 Ματθ. ιθ΄ 5 ἑξ. Ἐφες. ε΄ 20-33 κ.λ.π.).

Ἄλλος τύπος γάμου καί Οἰκογένειας δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξη. Κάθε ὑποκατάστατο εἶναι «ὕβρις».

Ὁ γάμος εἶναι θεσμός θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου. Ὁ Νομοδιδάσκαλος Μοδεστῖνος λέγει ὅτι : «Γάμος  ἐστιν ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια (conjunctio) καί συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία» (Νόμ. Ι Πανδ.23,2).

Αὐτός ὁ ὁρισμός τοῦ Μοδεστίνου ἀποδίδει πράγματι πλήρη τήν ἠθικήν ἔννοιαν τοῦ γάμου καί εἶναι σύμφωνος μέ τή χριστιανική διδασκαλία.
Ἕνας ἐκ τῶν διαπρεπεστέρων Ἑλλήνων νομικῶν, ὁ ἀείμνηστος Γ. Μπαλῆς, στό Οἰκογενειακό του Δίκαιο λέγει ὅτι: « διά τοῦ γάμου θεμελιοῦται εἷς ἠθικός δεσμός μεταξύ ἀνδρός καί γυναικός ἀποσκοπῶν ἀφ’ ἑνός τήν πλήρη καί ἀχώριστον αὐτῶν ἕνωσιν διά παντός τοῦ βίου (individuam vitae consuetudinem) καί ἀφ’ ἑτέρου τήν κοινωνίαν τύχης (consortium) καθ’ ἅπαντα τόν φυσικόν καί ἠθικόν βίον» (Γ. Μπαλῆ, Οἰκογ. Δίκαιον, Ἀθῆναι 1961 σελ.20).

Αὐτό συνάγεται καί ἀπό τίς σχετικές περί γάμου ἐπιτακτικές διατάξεις τοῦ νόμου. Εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ περισσότερες διατάξεις  τοῦ Οἰκογεν. Δικαίου εἶναι διατάξεις ἀναγκαστικοῦ Δικαίου (jus cogens). Ἐφαρμόζονται, δηλαδή, ἐφ’ ὅσον συντρέχουν οἱ προϋποθέσεις των,  ὑποχρεωτικά καί ἀνεξάρτητα ἀπό τήν θέλησιν τῶν ἐνδιαφερομένων καί δέν εἶναι δυνατόν νά μεταβληθοῦν μέ ἀντίθετη συμφωνία τους .

 Τό ἰσχύον δίκαιον προστατεύει τό χριστιανικό  γάμο, γιατί ὁ γάμος εἶναι ἡ πηγή τῆς οἰκογενείας. Τό Δίκαιο προστατεύει τό γάμο καί τήν Οἰκογένεια, γιατί, κατά τόν Κικέρωνα,  ἡ Οἰκογένεια εἶναι ἀρχή τῆς πόλεως καί τρόπον τινά φυτώριον τῆς Πολιτείας.

Ὁ Πλάτων ἀναφέρει ὅτι ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης λέγει: Δέν χωράει ἀμφιβολία,  ὅτι ἀρχή πάσαις  πόλεσιν εἶναι ἡ τῶν γάμων σύμμειξις καί κοινωνία καί συνεπῶς εἶναι προφανές ὅτι οἱ νόμοι, πού πρέπει νά τεθοῦν πρῶτοι σέ μια πόλι, γιά νά πάῃ σωστά- ὅταν τεθοῦν καλῶς- εἶναι οἱ νόμοι πού ἀφοροῦν τόν γάμον»(Πλάτωνος Νόμοι Δ΄ 721 πρβλ. καί Ἀριστοτέλους Ἠθικ. Νικομ. Θ΄ 1162 α, Πλουτ. Περί παίδων ἀγωγῆς 19, Ἐρωτικ. 4, κλπ.). Ὁ Πυθαγόρας ἐπίσης λέγει ὅτι: «Ἀρχή ἐστιν ἡ περί τῶν οἴκων δικαία διάθεσις τῆς ὅλης ἐν ταῖς πόλεσιν εὐταξίας·  ἀπό γάρ τῶν οἴκων αἱ πόλεις συνίστανται» ( Πυθαγ. Παρά Ἰαμβλ.169).

Ὁ Γ. Μπαλῆς, εὐστοχώτατα, παρατηρεῖ ὅτι «ἡ Οἰκογένεια ἀποτελεῖ τήν ζύμην, ἐξ ἧς πλάττεται καί αὔξει ὅλος ὁ κοινωνικός ὀργανισμός ἐν τῷ βίῳ τῶν κρατῶν. Ἐν τῇ οἰκογενείᾳ γεννῶνται, σφυρηλατοῦνται καί δοκιμάζονται τά ὑψηλά αἰσθήματα τῆς στοργῆς  καί  ἀφοσιώσεως, τῆς αὐτοθυσίας καί αὐταπαρνήσεως, τῆς ἀγάπης καί φιλαλληλίας, ἅτινα αἰσθήματα ἐκπορευόμενα ἐκ τῆς οἰκογενείας καί μεταδιδόμενα εἰς τά διάφορα κοινωνικά στρώματα ἐκτρέφουν καί ἀνυψοῦν τό πρόσωπον εἰς ἀνώτερα ἐπίπεδα πολιτισμοῦ. Οὗτος εἶναι ὁ λόγος, δι’ ὅν ἡ ρύθμισις τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καί ἐν γένει τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ κατ’ ἐξοχήν σπουδαῖον μέλημα τῆς πολιτείας καί δή καθ’ ἁπάσας τάς λειτουργίας αὐτῆς» (Γ. Μπαλῆς, Οἰκογ. Δίκαιον σελ. 3).

Ὁ ἱερός δεσμός τοῦ γάμου  λύεται μέ τό θάνατο καί μέ τό διαζύγιον. Ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει μόνον ἕνα λόγο δαζυγίου, τή μοιχεία, πού θανατώνει καί λύει τό δεσμό τοῦ γάμου πιότερο καί ἀπό τό φυσικό θάνατο. Ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής: «Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν ὅτι ὅς ἄν ἀπολύσῃ τήν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτός λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτήν μοιχᾶσθαι, καί ὅς ἐάν  ἀπολελυμένην γαμήσῃ, μοιχᾶται» (Ματθ. ε΄ 32). Ἀργότερα κατ’ Οἰκονομίαν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέχθηκε διασταλτική ἑρμηνεία τοῦ Ματθ. ε΄ 32. 

Ἐπέτρεψε τή λύσι τοῦ γάμου καί δι’ ἄλλους λόγους.
Λόγους  ἀναιτίους:  Φρενοβλάβεια, Λέπρα, Ἀφάνεια, Ἀνικανότης (1443-1446 ΑΚ.), καί λόγους ὑπαιτίους: Μοιχεία ἤ Διγαμία,  Ἐπιβουλή ζωῆς,  Κακόβουλος ἐγκατάλειψις, ἐπί διετίαν καί κλονισμός τῆς ἐγγάμου σχέσεως (1439-1442 ΑΚ).
Σύμφωνα μέ τό ἰσχῦον Δίκαιον, δικαίωμα νά ζητήσῃ διαζύγιον ἔχει μόνον ὁ ἀναίτιος σύζυγος, ἐάν θέλῃ. Π.χ.
«ἡ κακόβουλος ἐγκατάλειψις δικαίωμα γεννᾶ ὑπερ τοῦ ἐγκαταλειφθέντος ἵνα ζητήσῃ -ἐάν θέλῃ- τό διαζύγιον· ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά δίδῃ τό ἴδιον δικαίωμα καί εἰς αὐτόν τόν ἐγκαταλιπόντα ἐκ μόνου τοῦ λόγου ὅτι ἐκ τῆς τοιαύτης μακροχρονίου ἰδίας αὐτοῦ ἀπομακρύνσεως ἐγεννήθη τυχόν ἀντικειμενικός κλονισμός  τῆς ἐγγάμου σχέσεως. Διότι τότε ὁ νόμος θά παρεῖχε μονομερῶς τό μέσον  εἰς τόν ἕνα σύζυγον νά διαλύῃ  αὐθαιρέτως τόν γάμον καί νά ἐπιβραβεύεται οὕτω τό παράπτωμα αὐτοῦ· τοιοῦτό  τί δέν θά διέφερεν ἀπό τό «ρεπούδιον» τῆς προϊουστινιανείου ρωμαϊκῆς ἐποχῆς, ὅπερ ἐπί αἰῶνας ἐπάλαισεν ἡ ἐκκλησία δικαίως νά καταργήσῃ» (Γ. Μπαλῆ, Οἰκογ.Δίκ. Ἀθῆναι 1961, σελ.203-204). Τοῦτο ἰσχύει καί διά τούς λοιπούς ὑπαιτίους λόγους διαζυγίου τοῦ Ἀστικοῦ μας Κώδικος.
Εἶναι δίκαιον νά φέρῃ ὁ καθένας  τήν εὐθύνη τῶν πράξεών του, εἶναι δίκαιον νά πληρώνῃ τίς ζημιές πού κάνει, νά πληρώνῃ γιά τά λάθη του.  Δέν εἶναι δίκαιον νά ἐπιβραβεύεται ὁ ἐγκληματίας γιά τά ἐγκλήματά του, ὅταν μάλιστα διαλύει τόν ἱερό θεσμό του γάμου καί τῆς Οἰκογενείας. Ἀντίθετα  πρέπει νά τιμωρῆται παραδειγματικά γιά λόγους  γενικῆς καί εἰδικῆς προλήψεως. Δυστυχῶς στήν ἐποχή μας ὑψώθηκε σέ Θεότητα ἡ διαστροφή καί τό ἔγκλημα. Ποδοπατοῦνται οἱ Ἀρχές, οἱ Ἀξίες καί τά Ἰδανικά τῆς Φυλῆς μας. Οἱ ἄθεοι, μέ νομοθετήματα καί δολίως  πολεμοῦν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό  καί τήν Ὀρθοδοξία καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν καί αὐτό τόν ἱερό Θεσμό τῆς Οἰκογενείας.
Ὁ Ἀριστοτέλης λέγει ὅτι ἡ κακία καί ἡ μοχθηρία εἶναι οἱ αἰτίες, ἕνεκα τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ἐκ προθέσεως καί παρά τόν νόμον, βλάπτουν καί προβαίνουν σέ πράξεις κακοήθεις, «δι’ ἅ δέ προαιροῦνται βλάπτειν καί φαῦλα ποιεῖν παρά τόν νόμον, κακία ἐστί καί ἀκρασία» (Ἀριστοτ. Ρητορ. Α΄ 1368 β). Καί εἶναι καιρός οἱ κυβερνῶντες νά κατανοήσουν ὅτι μέ τά ἀστόχαστα νομοθετήματά τους ροκανίζουν τά θεμέλια τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ καί νά καταλάβουν καλά ὅτι δέν ὑπάρχει κακοηθέστερη πρᾶξις ἀπό τή βεβήλωσι τοῦ γάμου, ἀπό τή διάλυσι τοῦ θεοῒδρυτου θεσμοῦ  τῆς χριστιανικῆς Οἰκογενείας. Διότι τά νομοθετήματά τους, ὅπως τό Αὐτόματο Διαζύγιο, τό «Σύμφωνο συμβίωσης» τῶν ὁμοφυλοφίλων κλπ. στοχεύουν ἀκριβῶς στή διάλυσι τῆς  χριστιανικῆς Οἰκογενείας, πού ὑψώθηκε σέ «κατ’ οἶκον ἐκκλησία».

Οἱ ἀθεϊστικές ἰδέες καί τά ἀθεϊστικά αὐτά νομοθετήματα στραγγαλίζουν τίς Ἀρχές τῆς ἀληθινῆς Δημοκρατίας, καί ἔρχονται σέ ἀντίθεσι μέ τίς ἐθνικές, τίς ἱστορικές καί τίς οἰκογενειακές παραδόσεις τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους καί συγχρόνως βεβηλώνουν τό ἱερό μυστήριον τοῦ Γάμου, καταλύουν τό θεοῒδρυτο Θεσμό τῆς Οἰκογενείας, ἀντιστρατεύονται στό ὀρθόδοξο θρησκευτικό μας αἴσθημα καί στό αἴσθημα τῆς Δικαιοσύνης. Ἀνατρέπουν αὐτή τή  βάσι τοῦ Δικαίου. Τά Νομοθετήματα αὐτά εἶναι ἄδικον Δίκαιον καί,  προφανῶς, ὑπαγορεύονται ἀπό τούς ἄσπονδους φίλους μας, ἀπό τά βρωμερά σκουλίκια, πού, μέ καθε τρόπο, προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία.

 Εἶναι καιρός νά σταθοῦμε στίς Ἐπάλξεις καί νά κρατήσουμε ψηλά τόν τίμιον Σταυρόν, τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα, νά προστατεύσουμε τήν Ἑλληνική Οἰκογένεια μέ τή συνήθη ἑλληνική λεβεντιά, νά προστατεύσουμε τήν Πατρίδα μας, ἀπό τούς «βαρεῖς λύκους»( Πράξ, κ΄29), πού ἔρχονται στήν πατρίδα μας  «ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσί λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ. ζ΄ 15). Εἶναι καιρός νά δώσουμε μεγάλη προσοχή στά λόγια τοῦ Ἐθνικοῦ μας ποιητή, Κ.Παλαμᾶ,  πού ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσῃ, με τό ποίημά του «Οἱ Χριστιανοί»  καί μᾶς προτρέπει νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά  τή Ρωμιοσύνη μέ τίς Ἀρχές καί τά Ἰδανικά της. Νά φυλάξουμε τόν Ἑλληνοχριστιανικό μας Πολιτισμό, πού ἔθρεψε καί τρέφει  ὅλους τούς συνετούς τῆς ἀνθρωπότητος:

«Ἕρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
Σέ τρυπάει στήν καρδιά καί σέ σβύνει,
Καρδιά, γνώμη, νοῦς, ταῦτα καί τἄλλα,
τό χρυσό μυρογυάλι ραγίστη
κι  ὅλα πᾶνε· σοῦ μένει μια στάλα,
τοῦ Χριστοῦ καί τῆς μάννας σου ἡ πίστη!
Μήν ἀφήσῃς τόν ἄθεο νά πάρῃ
τό στερνό θησαυρό σου!
Μέ τοῦ Ὑψίστου τή χάρη
στά παρμένα σου πόδια στυλώσου,
ψάξε μέσ’ στήν καρδιά σου τήν ἄδεια
γιά μια σπίθα, τό βόγγο σου πάψε,
ὅσα γύρω σου βρῇς ξεροκλάδια
ἄναψέ τα, φωτιά βάλε, κάψε!
Κάψε τό ἔργο τοῦ ἄθεου πού τὄχει
Σατανᾶς φυσημένο
προτοῦ πέσῃ στό πλάνο του βρόχι
κι ὅ,τι μένει σου ἁγνό καί παρθένο.
Ἕρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
Κατά σένα  ἡ βλαστήμια τινάχτη,
τήν κατάρα σου νἄχῃ, ὦ πατρίδα!
Πρίν πληγή, πρίν ἀρρώστια νά γίνῃ
Σάν τή λέπρα καί σάν τήν ἀκρίδα,
Φωτιά! Κάψε την, κάμε τη στάχτη».