ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ(2)

Τοῦ ἱεροῦ Θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας

(Β΄)

«Nuptiae sunt conjunctio maris et feminae et
consortium omnis vitae divini et humani juris 
communication» (Νομ. Ι Πανδ. 23, 2).

Ζοῦμε, δυστυχῶς, σέ μια ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν καί χωρίς ἀμφιβολία, εἴμαστε μιά «Γενεά, πραγματικά, πονηρά, ἄπιστος, μοιχαλίς καί διεστραμμένη»(Ματθ. ιβ΄ 39. ιζ΄ 17). Εἴμαστε μιά γενεά, στήν ὁποία ὅλα διαστρέφονται καί περιφρονοῦνται καί αὐτές οἱ λέξεις ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα. Καί ὅλα αὐτά συμβαίνουν καί  στήν Πατρίδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, στήν Ὄμορφη Ἑλλάδα μας.  Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν πῶ, ὅτι  σκοτεινές Δυνάμεις, μεθοδικά καί μέ δόλια μέσα, προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό  καί τήν Ὀρθοδοξία.

Καί, δυστυχῶς, σ’ αὐτό τό φθοροποιό, τό καταστρεπτικό τους ἔργον, βρίσκουν Ἐφιάλτες, Πήλιο- Γούσιδες, Ἰοῦδες, πού, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», ἤ «ἀντί πινακίου φακῆς», ἤ γιά νά κρατήσουν «τή θεσούλα τους», οἱ ὀσφυοκάμπτες, συνεργάζονται, μέ τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας καί ροκανίζουν τά θεμέλια τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν κάθε τί ἑλληνικό, ὀρθόδοξο χριστιανικό, τά ὅσια καί τά ἱερά μας.

Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι «τό στόμα αὐτῶν», πού τό «παίζουν ἄθεοι», τῶν ἀπάτριδων,« εἶναι βόθρος βαθύς»,
ὁ δέ βίος καί ἡ πολιτεία αὐτῶν τῶν παρανόμων καί ἀσεβῶν εἶναι χοιρώδης.

Τά ἔργα τους εἶναι  ἐπιζήμια καταστρεπτικά, γιά τήν Πατρίδα μας. Καί θέλω νά τό τονίσω σέ ὅλους αὐτούς, ὅτι μάταια πολεμοῦν τήν Πατρίδα, πού διάλεξε ὁ Θεός, γιά νά κηρύξῃ στόν κόσμο, τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του. Εἶναι καιρός νά μάθουν ὅτι «ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει».

Ὁ Ἑλληνικός Πολιτισμός ἀγκάλιασε τό Χριστιανισμό, τήν Ὀρθοδοξία καί ἐφώτισε τήν Οἰκουμένη. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀρνηθῇ τή μεγάλη αὐτή Ἀλήθεια. Καί αὐτόν τόν ἐναγκαλισμό τόν προητοίμασε ὁ, πρό Χριστοῦ χριστιανός, Σωκράτης, ὅταν μίλησε γιά τόν Ἕνα Θεόν καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τούς Νόμους της, ὅταν κήρυξε τρανώτατα γιά τίς ἠθικές Ἀξίες και τήν ἀνεξικακία λέγων  «οὐδέ ἀδικούμενον ἄρα ἀνταδικεῖν»,
«Οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν»  (Πλάτωνος, Κρίτων X, B-C).
Ὁ Ἑλληνοχριστιανικός Πολιτισμός ἐγκολπώθηκε καί διεκήρυξε στόν κόσμο τίς αἰώνιες Ἀλήθειες, τίς Ἀξίες καί τά Ἰδανικά καί ὕψωσε τή Χριστιανική Οἰκογένεια σέ «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία». Καί τοῦτο  τό οἰκοδόμημα τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ πολεμοῦν, μέ λυσσώδη μανία, οἱ ἄθεοι. Δυναμιτίζουν τά θεμέλια τῆς Οἰκογενείας, γιά νά ἐξαφανίσουν τήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, τήν αἰώνια Ἑλλάδα καί γίνονται Θεομάχοι.

Καταλύουν τήν ἀληθινή Δημοκρατία, προάγουν τήν ἀσυδοσία, ὑψώνουν σέ Θεότητα τή διαστροφή καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα.

Εἶναι καιρός νά ἀναχαιτίσουμε ὅλους ἐκείνους,τούς  πληρωμένους ἤ ἄμυαλους, πού ἀστόχαστα καί χωρίς ντροπή πολεμοῦν τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τίς παραδόσεις μας , τήν πίστι μας στό Θεό καί τήν ἀγάπη πρός τήν 
Οἰκογένεια καί τήν Πατρίδα.

Εἶναι καιρός πρῶτοι ἐμεῖς νά καταλάβουμε καλά τί εἶναι χριστιανικός Γάμος. Πόσο ἀνάγκη ἔχουμε τό Γάμο καί τήν χριστιανική Οἰκογένεια, γιά νά ἐπιβιώσουμε ὡς Ἔθνος, ὡς Ρωμιοσύνη καί ὄχι μόνον, ἀλλά νά δώσουμε καί σέ ὅλους τούς ἄλλους νά καταλάβουν τή γλυκύτητα «τῆς Πατρικῆς ἑστίας», τή θαλπωρή τῆς Οἰκογένειας, τή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ, νά καταλάβουν τί σημαίνει μητρικόν καί πατρικόν φίλτρον. Τί σημαίνει «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία», ὥστε νά παύσουν νά βεβηλώνουν τό «Μέγα μυστήριον τοῦ γάμου», καί νά προσπαθοῦν , μέ γελοῖα, αἰσχρά καί δόλια μέτρα, νά διαλύσουν τήν Οἰκογένεια.

Ὑπάρχει τίποτε ἄλλο στόν κόσμον, πού νά μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τή γλυκύτητα, τή ζεστασιά, τή θαλπωρή,  τή σιγουριά καί τήν ἀσφάλεια, πού μᾶς προσφέρει ἡ χριστιανική Οἰκογένεια;

Πῶς εἶναι δυνατόν νά τοποθετοῦν πλάι στό  θεμέλιον τῆς κοινωνίας, πλάι στό θεοῒδρυτο θεσμό τοῦ γάμου καί τῆς χριστιανικῆς Οἰκογενείας, τό Αὐτόματο διαζύγιον, τόν Πολιτικό γάμο, «τό Σύμφωνον συμβίωσης»; 

Εἶναι παραφροσύνη.

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅλοι ὅτι ὁ γάμος εἶναι μέγα μυστήριον. Εἶναι ἰσόβιος ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός, εὐλογημένη ἀπό τό Θεό, εἶναι δεσμός ἀδιάλυτος (Γενέσ. α΄ 26-28. β΄18-25. Ἰωάν. β΄ 1-11 Ματθ. ιθ΄ 5 ἑξ. Ἐφες. ε΄ 20-33 κ.λ.π.).

Ἄλλος τύπος γάμου καί Οἰκογένειας δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξη. Κάθε ὑποκατάστατο εἶναι «ὕβρις».

Ὁ γάμος εἶναι θεσμός θείου καί ἀνθρωπίνου δικαίου. Ὁ Νομοδιδάσκαλος Μοδεστῖνος λέγει ὅτι : «Γάμος  ἐστιν ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια (conjunctio) καί συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία» (Νόμ. Ι Πανδ.23,2).

Αὐτός ὁ ὁρισμός τοῦ Μοδεστίνου ἀποδίδει πράγματι πλήρη τήν ἠθικήν ἔννοιαν τοῦ γάμου καί εἶναι σύμφωνος μέ τή χριστιανική διδασκαλία.
Ἕνας ἐκ τῶν διαπρεπεστέρων Ἑλλήνων νομικῶν, ὁ ἀείμνηστος Γ. Μπαλῆς, στό Οἰκογενειακό του Δίκαιο λέγει ὅτι: « διά τοῦ γάμου θεμελιοῦται εἷς ἠθικός δεσμός μεταξύ ἀνδρός καί γυναικός ἀποσκοπῶν ἀφ’ ἑνός τήν πλήρη καί ἀχώριστον αὐτῶν ἕνωσιν διά παντός τοῦ βίου (individuam vitae consuetudinem) καί ἀφ’ ἑτέρου τήν κοινωνίαν τύχης (consortium) καθ’ ἅπαντα τόν φυσικόν καί ἠθικόν βίον» (Γ. Μπαλῆ, Οἰκογ. Δίκαιον, Ἀθῆναι 1961 σελ.20).

Αὐτό συνάγεται καί ἀπό τίς σχετικές περί γάμου ἐπιτακτικές διατάξεις τοῦ νόμου. Εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ περισσότερες διατάξεις  τοῦ Οἰκογεν. Δικαίου εἶναι διατάξεις ἀναγκαστικοῦ Δικαίου (jus cogens). Ἐφαρμόζονται, δηλαδή, ἐφ’ ὅσον συντρέχουν οἱ προϋποθέσεις των,  ὑποχρεωτικά καί ἀνεξάρτητα ἀπό τήν θέλησιν τῶν ἐνδιαφερομένων καί δέν εἶναι δυνατόν νά μεταβληθοῦν μέ ἀντίθετη συμφωνία τους .

 Τό ἰσχύον δίκαιον προστατεύει τό χριστιανικό  γάμο, γιατί ὁ γάμος εἶναι ἡ πηγή τῆς οἰκογενείας. Τό Δίκαιο προστατεύει τό γάμο καί τήν Οἰκογένεια, γιατί, κατά τόν Κικέρωνα,  ἡ Οἰκογένεια εἶναι ἀρχή τῆς πόλεως καί τρόπον τινά φυτώριον τῆς Πολιτείας.

Ὁ Πλάτων ἀναφέρει ὅτι ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης λέγει: Δέν χωράει ἀμφιβολία,  ὅτι ἀρχή πάσαις  πόλεσιν εἶναι ἡ τῶν γάμων σύμμειξις καί κοινωνία καί συνεπῶς εἶναι προφανές ὅτι οἱ νόμοι, πού πρέπει νά τεθοῦν πρῶτοι σέ μια πόλι, γιά νά πάῃ σωστά- ὅταν τεθοῦν καλῶς- εἶναι οἱ νόμοι πού ἀφοροῦν τόν γάμον»(Πλάτωνος Νόμοι Δ΄ 721 πρβλ. καί Ἀριστοτέλους Ἠθικ. Νικομ. Θ΄ 1162 α, Πλουτ. Περί παίδων ἀγωγῆς 19, Ἐρωτικ. 4, κλπ.). Ὁ Πυθαγόρας ἐπίσης λέγει ὅτι: «Ἀρχή ἐστιν ἡ περί τῶν οἴκων δικαία διάθεσις τῆς ὅλης ἐν ταῖς πόλεσιν εὐταξίας·  ἀπό γάρ τῶν οἴκων αἱ πόλεις συνίστανται» ( Πυθαγ. Παρά Ἰαμβλ.169).

Ὁ Γ. Μπαλῆς, εὐστοχώτατα, παρατηρεῖ ὅτι «ἡ Οἰκογένεια ἀποτελεῖ τήν ζύμην, ἐξ ἧς πλάττεται καί αὔξει ὅλος ὁ κοινωνικός ὀργανισμός ἐν τῷ βίῳ τῶν κρατῶν. Ἐν τῇ οἰκογενείᾳ γεννῶνται, σφυρηλατοῦνται καί δοκιμάζονται τά ὑψηλά αἰσθήματα τῆς στοργῆς  καί  ἀφοσιώσεως, τῆς αὐτοθυσίας καί αὐταπαρνήσεως, τῆς ἀγάπης καί φιλαλληλίας, ἅτινα αἰσθήματα ἐκπορευόμενα ἐκ τῆς οἰκογενείας καί μεταδιδόμενα εἰς τά διάφορα κοινωνικά στρώματα ἐκτρέφουν καί ἀνυψοῦν τό πρόσωπον εἰς ἀνώτερα ἐπίπεδα πολιτισμοῦ. Οὗτος εἶναι ὁ λόγος, δι’ ὅν ἡ ρύθμισις τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καί ἐν γένει τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ κατ’ ἐξοχήν σπουδαῖον μέλημα τῆς πολιτείας καί δή καθ’ ἁπάσας τάς λειτουργίας αὐτῆς» (Γ. Μπαλῆς, Οἰκογ. Δίκαιον σελ. 3).

Ὁ ἱερός δεσμός τοῦ γάμου  λύεται μέ τό θάνατο καί μέ τό διαζύγιον. Ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει μόνον ἕνα λόγο δαζυγίου, τή μοιχεία, πού θανατώνει καί λύει τό δεσμό τοῦ γάμου πιότερο καί ἀπό τό φυσικό θάνατο. Ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής: «Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν ὅτι ὅς ἄν ἀπολύσῃ τήν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτός λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτήν μοιχᾶσθαι, καί ὅς ἐάν  ἀπολελυμένην γαμήσῃ, μοιχᾶται» (Ματθ. ε΄ 32). Ἀργότερα κατ’ Οἰκονομίαν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέχθηκε διασταλτική ἑρμηνεία τοῦ Ματθ. ε΄ 32. 

Ἐπέτρεψε τή λύσι τοῦ γάμου καί δι’ ἄλλους λόγους.
Λόγους  ἀναιτίους:  Φρενοβλάβεια, Λέπρα, Ἀφάνεια, Ἀνικανότης (1443-1446 ΑΚ.), καί λόγους ὑπαιτίους: Μοιχεία ἤ Διγαμία,  Ἐπιβουλή ζωῆς,  Κακόβουλος ἐγκατάλειψις, ἐπί διετίαν καί κλονισμός τῆς ἐγγάμου σχέσεως (1439-1442 ΑΚ).
Σύμφωνα μέ τό ἰσχῦον Δίκαιον, δικαίωμα νά ζητήσῃ διαζύγιον ἔχει μόνον ὁ ἀναίτιος σύζυγος, ἐάν θέλῃ. Π.χ.
«ἡ κακόβουλος ἐγκατάλειψις δικαίωμα γεννᾶ ὑπερ τοῦ ἐγκαταλειφθέντος ἵνα ζητήσῃ -ἐάν θέλῃ- τό διαζύγιον· ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά δίδῃ τό ἴδιον δικαίωμα καί εἰς αὐτόν τόν ἐγκαταλιπόντα ἐκ μόνου τοῦ λόγου ὅτι ἐκ τῆς τοιαύτης μακροχρονίου ἰδίας αὐτοῦ ἀπομακρύνσεως ἐγεννήθη τυχόν ἀντικειμενικός κλονισμός  τῆς ἐγγάμου σχέσεως. Διότι τότε ὁ νόμος θά παρεῖχε μονομερῶς τό μέσον  εἰς τόν ἕνα σύζυγον νά διαλύῃ  αὐθαιρέτως τόν γάμον καί νά ἐπιβραβεύεται οὕτω τό παράπτωμα αὐτοῦ· τοιοῦτό  τί δέν θά διέφερεν ἀπό τό «ρεπούδιον» τῆς προϊουστινιανείου ρωμαϊκῆς ἐποχῆς, ὅπερ ἐπί αἰῶνας ἐπάλαισεν ἡ ἐκκλησία δικαίως νά καταργήσῃ» (Γ. Μπαλῆ, Οἰκογ.Δίκ. Ἀθῆναι 1961, σελ.203-204). Τοῦτο ἰσχύει καί διά τούς λοιπούς ὑπαιτίους λόγους διαζυγίου τοῦ Ἀστικοῦ μας Κώδικος.
Εἶναι δίκαιον νά φέρῃ ὁ καθένας  τήν εὐθύνη τῶν πράξεών του, εἶναι δίκαιον νά πληρώνῃ τίς ζημιές πού κάνει, νά πληρώνῃ γιά τά λάθη του.  Δέν εἶναι δίκαιον νά ἐπιβραβεύεται ὁ ἐγκληματίας γιά τά ἐγκλήματά του, ὅταν μάλιστα διαλύει τόν ἱερό θεσμό του γάμου καί τῆς Οἰκογενείας. Ἀντίθετα  πρέπει νά τιμωρῆται παραδειγματικά γιά λόγους  γενικῆς καί εἰδικῆς προλήψεως. Δυστυχῶς στήν ἐποχή μας ὑψώθηκε σέ Θεότητα ἡ διαστροφή καί τό ἔγκλημα. Ποδοπατοῦνται οἱ Ἀρχές, οἱ Ἀξίες καί τά Ἰδανικά τῆς Φυλῆς μας. Οἱ ἄθεοι, μέ νομοθετήματα καί δολίως  πολεμοῦν τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό  καί τήν Ὀρθοδοξία καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν καί αὐτό τόν ἱερό Θεσμό τῆς Οἰκογενείας.
Ὁ Ἀριστοτέλης λέγει ὅτι ἡ κακία καί ἡ μοχθηρία εἶναι οἱ αἰτίες, ἕνεκα τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ἐκ προθέσεως καί παρά τόν νόμον, βλάπτουν καί προβαίνουν σέ πράξεις κακοήθεις, «δι’ ἅ δέ προαιροῦνται βλάπτειν καί φαῦλα ποιεῖν παρά τόν νόμον, κακία ἐστί καί ἀκρασία» (Ἀριστοτ. Ρητορ. Α΄ 1368 β). Καί εἶναι καιρός οἱ κυβερνῶντες νά κατανοήσουν ὅτι μέ τά ἀστόχαστα νομοθετήματά τους ροκανίζουν τά θεμέλια τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ καί νά καταλάβουν καλά ὅτι δέν ὑπάρχει κακοηθέστερη πρᾶξις ἀπό τή βεβήλωσι τοῦ γάμου, ἀπό τή διάλυσι τοῦ θεοῒδρυτου θεσμοῦ  τῆς χριστιανικῆς Οἰκογενείας. Διότι τά νομοθετήματά τους, ὅπως τό Αὐτόματο Διαζύγιο, τό «Σύμφωνο συμβίωσης» τῶν ὁμοφυλοφίλων κλπ. στοχεύουν ἀκριβῶς στή διάλυσι τῆς  χριστιανικῆς Οἰκογενείας, πού ὑψώθηκε σέ «κατ’ οἶκον ἐκκλησία».

Οἱ ἀθεϊστικές ἰδέες καί τά ἀθεϊστικά αὐτά νομοθετήματα στραγγαλίζουν τίς Ἀρχές τῆς ἀληθινῆς Δημοκρατίας, καί ἔρχονται σέ ἀντίθεσι μέ τίς ἐθνικές, τίς ἱστορικές καί τίς οἰκογενειακές παραδόσεις τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους καί συγχρόνως βεβηλώνουν τό ἱερό μυστήριον τοῦ Γάμου, καταλύουν τό θεοῒδρυτο Θεσμό τῆς Οἰκογενείας, ἀντιστρατεύονται στό ὀρθόδοξο θρησκευτικό μας αἴσθημα καί στό αἴσθημα τῆς Δικαιοσύνης. Ἀνατρέπουν αὐτή τή  βάσι τοῦ Δικαίου. Τά Νομοθετήματα αὐτά εἶναι ἄδικον Δίκαιον καί,  προφανῶς, ὑπαγορεύονται ἀπό τούς ἄσπονδους φίλους μας, ἀπό τά βρωμερά σκουλίκια, πού, μέ καθε τρόπο, προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία.

 Εἶναι καιρός νά σταθοῦμε στίς Ἐπάλξεις καί νά κρατήσουμε ψηλά τόν τίμιον Σταυρόν, τήν Πίστι μας στό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα, νά προστατεύσουμε τήν Ἑλληνική Οἰκογένεια μέ τή συνήθη ἑλληνική λεβεντιά, νά προστατεύσουμε τήν Πατρίδα μας, ἀπό τούς «βαρεῖς λύκους»( Πράξ, κ΄29), πού ἔρχονται στήν πατρίδα μας  «ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσί λύκοι ἅρπαγες» (Ματθ. ζ΄ 15). Εἶναι καιρός νά δώσουμε μεγάλη προσοχή στά λόγια τοῦ Ἐθνικοῦ μας ποιητή, Κ.Παλαμᾶ,  πού ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσῃ, με τό ποίημά του «Οἱ Χριστιανοί»  καί μᾶς προτρέπει νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά  τή Ρωμιοσύνη μέ τίς Ἀρχές καί τά Ἰδανικά της. Νά φυλάξουμε τόν Ἑλληνοχριστιανικό μας Πολιτισμό, πού ἔθρεψε καί τρέφει  ὅλους τούς συνετούς τῆς ἀνθρωπότητος:

«Ἕρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
Σέ τρυπάει στήν καρδιά καί σέ σβύνει,
Καρδιά, γνώμη, νοῦς, ταῦτα καί τἄλλα,
τό χρυσό μυρογυάλι ραγίστη
κι  ὅλα πᾶνε· σοῦ μένει μια στάλα,
τοῦ Χριστοῦ καί τῆς μάννας σου ἡ πίστη!
Μήν ἀφήσῃς τόν ἄθεο νά πάρῃ
τό στερνό θησαυρό σου!
Μέ τοῦ Ὑψίστου τή χάρη
στά παρμένα σου πόδια στυλώσου,
ψάξε μέσ’ στήν καρδιά σου τήν ἄδεια
γιά μια σπίθα, τό βόγγο σου πάψε,
ὅσα γύρω σου βρῇς ξεροκλάδια
ἄναψέ τα, φωτιά βάλε, κάψε!
Κάψε τό ἔργο τοῦ ἄθεου πού τὄχει
Σατανᾶς φυσημένο
προτοῦ πέσῃ στό πλάνο του βρόχι
κι ὅ,τι μένει σου ἁγνό καί παρθένο.
Ἕρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
Κατά σένα  ἡ βλαστήμια τινάχτη,
τήν κατάρα σου νἄχῃ, ὦ πατρίδα!
Πρίν πληγή, πρίν ἀρρώστια νά γίνῃ
Σάν τή λέπρα καί σάν τήν ἀκρίδα,
Φωτιά! Κάψε την, κάμε τη στάχτη».