ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Ν ά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό

Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τό Bene supremo. Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη. Στό πρόσωπόν Του πραγματοποιεῖται ἡ προαιώνια Βουλή τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ « ὁ  ἐν ἀρχῇ Λόγος, τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει  πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο (Ἰωάν. α΄ 1 ἑξ.) σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», «ἵνα», ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, «τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι, καί τό πλανηθέν ὀρειάλωτον (τό ἐπί τῶν ὀρέων πλανώμενον) εὑρών πρόβατον, τοῖς ὤμοις ἀναλαβών τῷ Πατρί προσαγάγῃ· ...»(Δοξαστ. Δ΄ ἤχου).

Καί εἶναι «ὁμολογουμένως μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον» Δηλαδή τό γεγονός ὅτι «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἀπεδείχθη ἀληθής Μεσσίας διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φανερώθηκε στούς Ἀγγέλους, ἐκηρύχθη μεταξύ τῶν ἐθνικῶν, τόν πίστεψε ὁ κόσμος ὡς Θεάνθρωπον καί ἀνελήφθη μέ δόξα, ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν θρόνον αὐτοῦ»( Α΄ Τιμ. γ΄ 16. Ἀποκ. ιβ΄ 5).

Καί πραγματικά, ὁ Φιλάνθρωπος, ἀπό ἄπειρη γιά τά πλάσματά Του ἀγάπη, φανερώνεται ὡς ταπεινός ἄνθρωπος, μᾶς συναναστρέφεται καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά νά μᾶς ὑψώσῃ καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο.

Ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ καί μᾶς καλεῖ  καί λέγει:

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς...» (Ματθ. ια΄ 28-30).

«Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω» (Ἰωάν. ζ΄ 37).

«Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ. κα΄ 6). Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, μέ τή θέλησί μας. «Εἴ τις θέλει...» (Ματθ. ιστ΄ 24). «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).

Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί δέν μᾶς ὑπόσχεται δόξες καί καλοπέρασι. Ἀντίθετα μάλιστα προβλέπει καί προλέγει ὅτι στήν ἀνοδική μας πορεία ἀπό γῆς πρός οὐρανόν θά συναντήσουμε πολλά ἐμπόδια, θλίψεις καί διωγμούς καί θάνατον καί ζητεῖ  ἀπό ὅλους τούς κλητούς καί ἐκλεκτούς καί πιστούς Μαθητάς Του, πνεῦμα αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας.

                Αὐτό τό πνεῦμα διδάσκει μέ τή σταυρική

                Του  Θυσία ὁ Χριστός.

Αὐτό τό πνεῦμα  εἶναι καιρός νά πνεύσῃ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων σήμερα. Ἡ ἀνθρωπότητα παραπαίει. Ὁδεύει πρός τήν αὐτοκαταστροφή της. Κυριαρχεῖ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων ὁ ἄκρατος Ἐγωϊσμός, ὁ Ἑωσφορισμός, πού ἀνάβει φωτιές ἐδῶ καί κεῖ καί μέσα στήν ψυχή μας καί σωρεύει συμφορές, ὀδύνη καί πόνο καί θάνατο.

Κι’ αὐτό ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα ἀρνοῦνται τόν ἀληθινό Θεό καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Ἐγκαταλείπουμε τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν, τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί ἀνοίγουμε «λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν».

 Τί, ἀλήθεια, προσφέρει σήμερα στήν ἀνθρωπότητα ἡ ὑδρογονοβόμβα; Τί ἄλλο προκαλεῖ ἐκτός ἀπό  τεράστιες

καταστροφές; Τί προσφέρουν τά πυρηνικά καί τά χημικά ὅπλα;

Δυστυχῶς, μακρυά ἀπό τό Θεό, ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιεῖ τίς δυνάμεις του στό Κακό, στήν καταστροφή. Στό κάθε μας βῆμα συναντᾶμε τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, τήν ἀπογοήτευσι. Διώξαμε τό Χριστό μέσ’ ἀπό τήν καρδιά μας   καί ἀφήνουμε νά μᾶς κυβερνοῦν οἱ Δυνάμεις τοῦ Κακοῦ.

Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν, πρίν νά εἶναι ἀργά νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά στό Χριστό, ὁ ὁποῖος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μακροθυμεῖ καί «ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει...» (Ἀποκ. γ΄ 20) Μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε, ἐλεύθερα, ἀβίαστα, μέ τήν καρδιά μας, μέ τή θέλησί μας, καί, συνειδητά, ξεριζώνοντας μέσ’ ἀπό τήν ψυχή μας κάθε κακία, νά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά ζήσωμεν  τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μας «εὐσεβῶς», «καθώς πρέπει ἁγίοις». Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο λέγει ὁ Κύριος, ὅτι οἱ θέλοντες νά  μέ ἀκολουθήσουν, λέγει ὁ Κύριος, ὀφείλουν  α) νά ἀπαρνηθοῦν τόν κακό τους ἑαυτόν, β) νά σηκώσουν τό σταυρό τους καί τότε γ) νά μέ ἀκουλουθήσουν.  Καί εἶναι τό μόνον, πού μᾶς ἀπομένει. Ἡ μόνη μας ἐλπίδα εἶναι ὁ Χριστός. Καί συνεπῶς ὅσοι θέλουμε νά ἀκολουθήσουμε τόν Λυτρωτή, ὀφείλουμε νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας  καί νά ζοῦμε, ἐπαναλαμβάνω, εὐσεβῶς, «καθώς πρέπει ἁγίοις» (Ἐφεσ. ε΄ 3). Δηλαδή, νά δεχθοῦμε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας τήν πρόσκλησί Του καί νά μιμηθοῦμε τό ἅγιον παράδειγμά Του.

Νά ἀκολουθήσουμε τήν καθ’ ὑπερβολήν Ὁδόν, τήν Ὁδόν τῆς γνήσιας, τῆς τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον μας, τόν συνάνθρωπό μας. Νά εἶναι ἡ ζωή μας μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ. Καί ὁ Ἀναμάρτητος, ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, «ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 22.Ἡσ. νγ΄ 7-9), προκειμένου νά μᾶς ὀδηγήσῃ στή Ὁδό τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης καί νά μᾶς διδάξῃ «τό εὐσεβῶς ζῆν», νά μᾶς διδάξῃ τόν ἀπόλυτο σεβασμό καί τήν τέλεια ἀγάπη  στόν οὐράνιον Πατέρα, καί τήν ἀπόλυτη ὑπακοή στό θεῖον θέλημα, «ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). Θά πρέπει δέ νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς διδάξῃ τήν ἀπόλυτη ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τήν εὐσέβεια, «ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8).

Ἔρχεται ὁ Χριστός, μέ τό παράδειγμά Του, νά μᾶς ἀπομακρύνῃ ἀπό κάθε βέβηλον ἀνθρώπινο κατασκεύασμα καί νά μᾶς ἀνεβάσῃ ἀπό τήν ἀνθρωπίνην, εἰς τήν θείαν διάστασιν. Ἔρχεται νά μᾶς βοηθήσῃ νά διαπεράσωμε τό ὑλικόν Σύμπαν καί νά εἰσέλθωμεν εἰς τό Πνευματικόν Σύμπαν, εἰς τόν ἅγιον κόσμον τοῦ θείου φωτός. Ἀφυπνίζει τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας. Ὥστε, μιμούμενοι τόν Χριστόν καί ζῶντες εὐσεβῶς, «νά γίνουμε»  ὅπως μᾶς συμβουλέυει ὁ θεοφώτιστος Παῦλος,  «ἄμεμπτοι καί ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης» καί νά εἴμαστε «ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ» (Φιλιπ. β΄15). Καί τονίζει ὅτι γι’ αὐτόν ἀκριβῶς  τό σκοπό ἦλθεν ὁ Χριστός στόν κόσμο. Δηλαδή: «Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τήν ἀσέβειαν καί τάς κοσμικάς ἐπιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι ...» (Τιτ. β΄ 11-14).

Τό «εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ἡ συναίσθησις καί 

καί ἐκδήλωσις σεβασμοῦ καί τέλειας ἀγάπης στό Θεό πού ἀποδεικνύεται στήν πρᾶξι, μέ τήν ἀπόλυτη ὑπακοή  καί συμμόρφωσι τοῦ ἀνθρώπου στό θεῖον θέλημα, μέχρι θανάτου, μέ τήν τήρησι τῶν Ἐντολῶν.

Τό «εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ἡ γνήσια θρησκευτικότης, συνίσταται εἰς τήν ὑπακοή στό θεῖον Θέλημα καί εἶναι ἡ ὑπέρτατη καί ἀπόλυτος Ἀξία τῆς ζωῆς στόν κόσμο.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τό «σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Χριστοῦ», ἀπευθύνεται σέ ὅλους καί  μᾶς καλεῖ νά τόν μιμηθοῦμε καί λέγει: «Μιμηταί μου γίνεσθε» καί ἐπαναλαμβάνει: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄ Κορινθ. δ΄ 16. ια΄ 1). Διότι γνωρίζει ὁ Παῦλος ὅτι μόνον ἡ μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἠ πραγματική, ἡ ἀληθινή καί θεάρεστη γυμνασία πρός εὐσέβειαν (Α΄ Τιμόθ. δ΄ 7) . Γι’ αὐτό καί μᾶς προτρέπει λέγων:

«Γίνεσθε οὖν μιμηταί τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καί περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας...» (Ἐφεσ. ε΄ 1-21).

Καί πάλιν λέγει: «Ταύτας οὖν ἔχοντες τάς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Βασική πρϋπόθεσις  «φόβου Θεοῦ», εὐλαβείας καί ἀγάπης πρός τόν Θεόν εἶναι ἡ καθαρότης, ὅρος ἀπαραίτητος τοῦ «εὐσεβῶς ζῆν» καί προσεγγίσεως καί συνομιλίας μέ τόν Θεόν: 

«Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν· καί δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος» (Ἡσ. α΄ 16-18). Καί αὐτή ἡ καθαρότης εἶναι ἡ βάσις  «τοῦ εὐσεβῶς ζῆν», ἡ βάσις τῆς μιμήσεως τοῦ Ἰησοῦ. Δέν εἶναι θεωρία, ἀλλά πρᾶξις. Εἶναι βίωμα τῶν ὀρθοδόξων, βίωμα τῆς μόνης ἀληθινῆς Θρησκείας. Χρειάζεται ἐπίπονος ἀγῶνας. Ἄσκησις.

Δέν νικιέται εὔκολα τό Κακό καί ἡ ἁμαρτία  κυρίως  ἀπαιτεῖ καθαρότητα καί ἔργα θυσιαστικῆς, ἁγνῆς Ἀγάπης.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος λέγει: «Θρησκεία καθαρά καί ἀμίαντος παρά τῷ Θεῷ καί πατρί αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καί χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτόν τηρεῖν ἀπό του κόσμου» (Ἰακ. α΄ 27).Ὁ Θεός, πού δέν θέλει τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ προστάσσει καί λέγει: «Ποιήσατε ἑαυτοῖς καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν» (Ἰεζεκ. ιη΄ 31). Ἀνανεῶστε τήν καρδιά καί τό πνεῦμα σας, μετανοεῖτε εἰλικρινά, γιά νά δώσετε χαρά καί εὐφροσύνη στίς οὐράνιες δυνάμεις, γιά νά νοιώσετε τή χαρά τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Σέ συζήτησι χθές μέ ρώτησε ἕνας εὐσεβής νέος ἐπιστήμων:

«Εἶναι εὔκολο, πάτερ Στέφανε, τό εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, στήν ἐποχή μας, σ’ ἕναν κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»;

Ὄχι, βέβαια. Δέν ἦταν ποτέ καί, πολύ περισσότερο στίς μέρες μας, δέν εἶναι καθόλου εὔκολο. Χρειάζεται καθημερινός, ἐπίπονος ἀγῶνας, ὄχι γιά νά νικήσῃ, ἀλλά γιά νά νικᾷ ὁ χριστιανός τούς τρεῖς ἔχθρούς, πού ἀντιστρατεύονται εἰς τό εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Καί αὐτοί οἱ ἐχθροί εἶναι: α΄) ὁ Κακός μας ἑαυτός, πού εἶναι καί ὀ μεγαλύτερος ἐχθρός μας, εἶναι β΄) ὁ Διάβολος, ὁ ἀρχηγέτης τοῦ Κακοῦ, καί γ΄) ὁ Κόσμος ὅλος, πού βρίσκεται μακρυά ἀπό τό Θεό. Χρειάζεται γυμνασία πρός εὐσέβειαν. Ἡ μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ εἶναι συνεχής ἐξάσκησις τῆς εὐσεβείας καί ἁγίας ζωῆς. Ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τῆς «Καινῆς Ἐντολῆς», τῆς Ἐντολῆς: «καθώς ἠγάπησα ἡμᾶς καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», δηλαδή τῆς ἀγάπης καί πρός τούς ἐχθρούς , μέχρι σταυροῦ καί θανάτου (Ἰωάν. ιγ΄34).

Καί οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀφείλουν νά μάχονται, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, καί καθημερινά νά νικοῦν τό κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Νά νικοῦν τόν κακόν τους ἑαυτόν, τόν κόσμον καί τόν Διάβολον.

Νά εὑρίσκονται συνεχῶς σέ ἐγρήγορσι, σέ νῆψι, νηφάλιοι καί προσεκτικοί. Ὅλοι οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί πανέτοιμοι νά ὑπερασπισθοῦμε τήν ὀρθόδοξη Πίστι μας καί τήν ἀγάπη μας στό Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει καί μᾶς ἔχει πεῖ: «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὐμᾶς διώξουσιν...» (Ἰωάν. ιε΄ 20 ) καί ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν ιστ΄ 33).

Εἶναι, λοιπόν, ἀγαπητά μου παιδιά, ἀνάγκη τῶν καιρῶν, νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί μέ νηστεία, ἀγρυπνία, προσοχή, καί ἀδιάλειπτη Προσευχή νά παλέψουμε, γιά τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον, γιά τήν ἀνακαίνισι τοῦ σύμπαντος κόσμου, νά προλάβουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά περισώσουμε, ὅτι εἶναι δυνατόν νά περισωθῇ. Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι, μέ τή θεία συμμαχία, ἐν Χριστῷ, θά νικῶμεν πάντα ἔχθρόν καί πολέμιον. Διότι ὁ Χριστός, τό ἄκακον Ἀρνίον, «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2). Εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ Θριαμβευτής πάνω στό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Εἷναι ὁ Ἐλευθερωτής καί Λυτρωτῆς τοῦ

κόσμου.

Τόν πολεμοῦν οἱ ἀντίχριστοι καί «οὗτοι μετά τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, καί μετ’ αὐτοῦ (θά νικήσουν καί οἱ) κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί», (Ἀποκ. ιζ΄ 14). Νικητές μαζί μέ τό Αρνίον εἶναι καί οἱ δικοί Του, δηλ. «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφερόμενος στούς διωγμούς  καί τά παθήματα, πού ὑπέφερε γιά τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον ἀναφέρει ὅτι ἀπό ὅλα αὐτά τόν ἐγλύτωσε ὁ Κύριος. Τονίζει ὅτι, ὄχι μόνον αὐτός, ἀλλά «καί πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμόθ. γ΄ 11-12). Διακηρύσσει  ὁ Παῦλος τήν, ἀπό δικές του προσωπικές ἐμπειρίες, ἀπόλυτη βεβαιότητα, ὅτι στόν πενυματικό ἀγῶνα, «νικῶντες» εἶναι πάντοτε οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Διακηρύσσει δέ ἐπίσης ὅτι «δέν εἶναι ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, δέν εἶναι ἄξια τά ὅσα πάσχομεν καί ὑποφέρουμε τήν παροῦσα ζωή, ἐν συγκρίσει πρός τήν δόξαν, πού πρόκειται νά ἀποκαλυφθῇ γιά νά δοθῇ σέ μᾶς» (Ρωμ. η΄ 18). Διακηρύσσει, δηλαδή, ὅτι «οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἀγωνιζόμενοι καί   ζῶντες εὐσεβῶς, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐξασφαλίζουν διά τῶν θλίψεων καί τῶν διωγμῶν, τήν τελική δόξα καί μακαριότητα ( παρβλ. Ρωμ. η΄ 18-39). Θεωρεῖ ὅμως πρός τοῦτο ἀναγκαίαν τήν γυμνασίαν πρός εὐσέβειαν. Διά τοῦτο  μᾶς προτρέπει ὁ Παῦλος  καί λέγει: «Τούς βεβήλους καί γραώδεις μύθους παραιτοῦ. Γύμναζε δέ σεαυτόν πρός εὐσέβειαν· (Νά ἐξασκεῖσαι συνεχῶς εἰς τήν εὐσέβειαν καί εἰς τήν ἁγίαν ζωήν. Γύμναζε τόν ἑαυτόν σου στήν καθαρή Πίστι καί στόν ὀρθόν βίον, στή σωστή ζωή). Διότι «ἡ σωματική γυμνασία πρός ὀλίγον ἐστιν ὠφέλιμος (δηλαδή ὠφελεῖ τό σῶμα καί σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροῦσα ζωή)· ἡ δέ εὐσέβεια πρός πάντα ὠφέλιμος ἐστίν (ὠφελεῖ δηλαδή τήν ἀθάνατη ψυχή καί τό σῶμα) ἐπαγγελίαν ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καί τῆς μελλούσης» (Α΄Τιμόθ. δ΄ 7-8).

Συνεπῶς, ἀγαπητά μου παιδιά, εἶναι ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι, ἀφοῦ πήραμε τή ζωή μας λάθος, εἶναι καιρός νά ἀλλάξουμε ζωή. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό χριστό καί νά κατανοήσουμε ὄτι μόνον αὐτός μᾶς σώζει. Εἶναι ὁ Λυτρωτής. Νά κατανοήσουμε ὅτι τό χρέος ὅλων μας εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά κάνουμε πρᾶξι τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Μόνον Αὐτός μπορεῖ νά σώσῃ τόν Κόσμον, πού βαίνει πρός τήν αὐτοκαταστροφήν του.

Νά συνειδητοποιήσουμε τό Χρέος μας νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν χριστῷ Ἰησοῦ. Καί νά μή λησμονοῦμε ποτέ  ὅτι μακάριοι εἶναι οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μάκάριοι εἶναι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Μακάριοι εἶναι οἱ δεδιωγμένοι, πού θυσιάζουν τή ζωή τους, γιά τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του (Ματθ. ε΄ 10-12 πρβαλ. καί Μάρκ. η΄ 35).

Μακάριοι εἶναι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, οἱ νικῶντες τό Κακόν καί τήν Ἁμαρτίαν, «οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ Ἀρνίῳ ὅπου ἄν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄4). Διότι «ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ θρόνου σκηνώσει ἐπ’ αὐτούς. Οὐ πεινάσουσιν ἔτι οὐδέ διψήσουσιν ἔτι, οὐδ’ οὐ μή πέσῃ ἐπ’ αὐτούς καῦμα, ὅτι τό ἀρνίον τό ἀνά μέσον τοῦ θρόνου ποιμαίνει αὐτούς, καί ὁδηγήσει αὐτούς ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων, καί ἐξαλείψει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (Ἀποκ. ζ΄  15-17).

Ὁ Θεός, ὡς Παντοδύναμος μπορεῖ καί ὡς Πανάγαθος θέλει τή Λύτρωσι τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο « ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει...». Χρειάζεται ὅμως καί τή δική μας θέλησι, τή δική μας συγκατάθεσι. Χρειάζεται νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά πάρουμε τήν ἀπόφασι ἀπό τώρα νά ζοῦμε εὐσεβῶς. Νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας νά κατασκηνώσῃ καί νά Βασιλεύσῃ ἐντός μας καί νά ἀξιωθοῦμε, μέ τή Χάρι Του καί τή Δύναμί Του νά ἀπολαμβάνουμε διά θέας τό  ἄπειρον κάλλος τοῦ Προσώπου Του, τήν μακαριότητα, καί νά Τόν ὑμνοῦμεν σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας.