ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Καί ἡ ἀρχή τῆς ἀνταποδώσεως.

«Καί καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ,

οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα
πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ
ζωήν αἰώνιον (Ἰωάν.γ΄14-15. Ἀριθμ. κα΄ 4-9).
Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν
υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα 
πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’  ἔχῃ
ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 16). 

Ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Θεός ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» (Γενεσ. α΄26), μικρόν Θεόν, μικρόν δημιουργόν. Τόν προίκισε μέ νοῦν, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, καί μέ ἐλευθερίαν, ὥστε νά ἐκλέγῃ ὅ, τι  αὐτός θέλει, τό Καλόν ἤ τό Κακόν καί νά εἶναι ὑπεύθυνος τῆς ἐκλογῆς του.

Ὁ Φιλάνθρωπος, γιά νά βοηθήσῃ τά πλάσματά του νά φθάσουν ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἔδωκε σ’  αὐτούς «ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον», τήν Ἐντολήν καί ὡς ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη, (διότι δέν νοεῖται Ἀγάπη χωρίς τή Δικαιοσύνη, οὔτε πάλιν νοεῖται Δικαιοσύνη χωρίς τήν Ἀγάπη), ἐνθέτει (τοποθετεῖ μέσα) στήν   πρώτην καί βασικήν Ἐντολήν Του: «... Οὐ φάγετε ἀπ’  αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενέσ. β΄ 16-17), ἀλλά καί σέ κάθε Ἐντολήν, τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Δηλαδή:
Ἡ τήρησις τῆς Ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἀποφέρει ὡς προϊόν,  ὡς καρπόν, τήν ζωήν, τή γαλήνη,  τή χαρά τῆς συνομιλίας μέ τό Θεό, τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, τήν μακαριότητα.
Ἀντίθετα ἡ ἀθέτησις, ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς ἀποφέρει ὡς προϊόν, ὡς καρπόν, τό χωρισμό ἀπό τό Θεό, τήν ταραχή, τήν τιμωρία τῆς παραβατικῆς συμπεριφορᾶς, πού εἶναι ὁ αἰώνιος Θάνατος.
Ὡς ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη, ὁ Θεός προλέγει καί κάθε ἄνθρωπος προγνωρίζει ὅτι ἡ ὑπακοή εἶναι ζωή καί παρακοή εἶναι θάνατος.
Ὁ Πανάγαθος, λοιπόν,  Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4), «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον», λέγει ὁ Δαμασκηνός. Συνεπῶς στό χέρι μας εἶναι νά ζήσουμε, διά τῆς ὑπακοῆς,  ἤ νά πεθάνουμε διά τῆς παρακοῆς.
Ὁ Θεός δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Πράξεις ἤ παραλείψεις, πού γίνονται μέ ἐξαναγκασμό δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως ἀξία. ’Αξία ἔχει ὅ,τι κάνουμε ἀβίαστα, ἐλεύθερα, μέ τή θέλησί μας καί μέ ἀγάπη.
Ὁ Πανάγαθος, ὡς στοργικός Πατέρας νοιάζεται γιά μᾶς, μᾶς παρακολουθεῖ, μᾶς φροντίζει καί μᾶς προτρέπει καί πάντα συνεργεῖ εἰς τό Ἀγαθόν καί μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό Κακόν. Ἐλευθέρωσε π. χ. τόν Ἰσραηλιτικό Λαό ἀπό τή Φαραωνική δουλεία καί μετεποίησε τό πικρόν ὕδωρ τῆς Μερρᾶς εἰς γλυκύ (Ἐξοδ. ιε΄ 23-26) καί τούς ἔτρεφε μέ τό μάννα στήν ἔρημο. Προϊόντα τῆς ὑπακοῆς. Παρ’ ὅλες ὅμως τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ὁ Λαός, ἀγνώμων, περιέπεσε εἰς τήν Εἰδωλολατρίαν. Καταφέρεται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μωϋσέως:  «ἀηδιάσαμε αὐτή τήν ἄθλια τροφή, μισήσαμε τό οὐράνιον μάννα».

Καρπός τῆς ἀχαριστίας τους στό Θεό, τῆς ἀγνωμοσύνης τους στόν Εὐεργέτη καί Ἐλευθερωτή Θεό ἦσαν οἱ θανατηφόροι ὄφεις, πού ἔδακνον τόν λαόν καί πολλοί πέθαναν ἀπό τά δήγματα τῶν ὄφεων( Ἀριθμοί κα΄ 4-9). Μπροστά στό θάνατο, μετανοοῦν καί ζητοῦν τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Παρακαλοῦν τό Μωϋσῆ νά μεσιτεύσῃ στό Θεό.
«Καί εἶπε Κύριος πρός Μωϋσῆν: Κατασκεύασε ἕνα (χάλκινο) φίδι καί στερέωσέ το πάνω σέ ἕναν ὑψηλό πάσσαλο. Ἐκεῖνος, πού ἔχει δαγκωθῆ ἀπό φίδι καί προσβλέπει, μέ πίστι στό Θεό, στό χάλκινο φίδι θά θεραπεύεται ( ὁ δεδηγμένος ἰδών αὐτόν ζήσεται).

«Καί ἐποίησε Μωϋσῆς ὄφιν χαλκοῦν καί ἔστησεν αὐτόν ἐπί σημείου, καί ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καί ἐπέβλεπεν ἐπί τόν ὄφιν τόν χαλκοῦν καί ἔζη,  ἐκεῖνος, πού μέ πίστι καί εἰλικρινά μετανοιωμένος  ἐπέβλεπεν ἐπ’ αὐτόν, ἐθεραπεύετο»( Ἀριθμοί κα΄ 8-9).

Ὁ Χαλκοῦς Ὄφις συμβολίζει τήν Ὕψωσι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ. Αὐτή τήν ἑρμηνείαν δίδει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Ἰωάν. γ΄ 14-15).

Ὁ Χριστός, «γενόμενος ὑπήκοος  μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά πιστέψουν, νά μετανοήσουν, νά μή χαθοῦν, ἀλλά νά σωθοῦν καί νά ἔχουν ζωήν αἰώνιον.

«Ἐσταυρώθη δ’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα». Δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Ὑψώθηκε στό Σταυρό «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Δηλαδή ἐκεῖνος πού δέν θέλει νά ἀκολουθήσῃ τό δρόμο τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης,  δέν πιστεύει στήν Ἀγάπη , ἐμμένει στό μῖσος καί στό σκοτάδι καί συνεχίζει τά ἔργα τοῦ σκότους δέν σώζεται. Ὅποιος θέλει νά σωθῇ πιστεύει καί ἀκολουθεῖ τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος δέν θέλει, δέν ἐξαναγκάζεται. Ὑφίσταται κατά λόγον δικαιοσύνης ἐν ἀγάπῃ τούς καρπούς τῆς Ἀρχῆς τῆς Ἀνταποδώσεως, τούς καρπούς τῆς ἀπιστίας καί τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς. Καί αὐτήν τήν ἀρχήν ἐπαναλαμβάνει ὁ Εὐαγγελιστής λέγων ὅτι: «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν μονογενῆ του υἱόν ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16).

 Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν τόν

 Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί τήν ζωηφόρον
Ἀνάστασιν αὐτοῦ καί ἐν ὅλῃ ψυχῇ καί διανοίᾳ
Δοξολογήσωμεν Αὐτόν, ὅτι αὐτῷ, σύν τῷ Πατρί
καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα
καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.