Η ΣΤΕΙΡΑ ΤΙΚΤΕΙ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Τήν τροφόν τῆς ζωῆς ἡμῶν

   «Ἡ  Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμενη·  ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν· καί λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν· καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον» (Ἀπολυτίκιον).

Πράγματι ἡ Γέννησις τῆς Θεοτόκου ἀποκαλύπτει «τό μυστήριον, 

πού ἦταν κρυμμένον ἐξ ἀρχῆς καί αἰωνίως ἐν τῷ Θεῷ, ὁ ὁποῖος ἔκτισε τά πάντα διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Ἐφεσ. γ΄ 9). Μέ τή γέννησι τῆς  ἁγνῆς Παρθένου Μαριάμ, φανερώνει ὁ Πανάγαθος Θεός τό θεῖον καί μυστηριῶδες σχέδιον τῆς σωτηρίας μας , μέ τήν ἐκλογήν τῆς γυναικός, πού ἐπρόκειτο ἐκ Πνεύματος Ἁγίου νά γεννήσῃ τόν Υἱό Του,  τόν  Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, τόν Χριστόν. Ἡ Γέννησις τῆς Θεοτόκου ἀποκαλύπτει,  σέ ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη, τή Χαρά , διότι ἐξ αὐτῆς θά ἀνατείλῃ στόν κόσμο, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού θά λύσῃ τήν κατάρα τῆς παρακοῆς, θά χαρίσῃ σέ ὅλους τήν Χαρά καί τήν εὐλογίαν τῆς ὑπακοῆς στό θεῖον Θέλημα, θά καταργήσῃ τό θάνατο, μέ τή σταυρική Του θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του, θά ἀνοίξῃ τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ, γιά κάθε ἄνθρωπο, θά χαράξῃ τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς μας πρός τήν Πηγήν ὕδατος Ζωῆς, τόν Θεόν καί θά χαρίσῃ σέ ὅλους μας τήν αἰώνιον ζωήν, διότι Αὐτός  εἶναι  ἡ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, ἡ Χαρά καί  «τό Φῶς πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο». Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας καί ἡ Παναγιά εἶναι εἶναι «ἡ τροφός τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τό Γενέθλιον τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ἡ ὁποία, ἀνεδείχθη «ἡ μόνη ἐν γυναιξί εὐλογημένη καί καλή», «κεχαριτωμένη», χάρις εἰς τίς ἀρετές της. Ὑπῆρξε ὑπόδειγμα, 

Κανών πίστεως καί τέλειας ἀγάπης καί ἀφοσιώσεως στό Θεό, ἁγνή, ἄσπιλη, ἀμόλυντη, Παρθένος. Τῶν Φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν Ἁγίων Ἁγιωτέρα. Παναγία. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο τή διάλεξεν ὁ Θεός, νά γεννήσῃ τόν Υἱόν Του ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, διότι ἦταν ἡ μόνη καθαρή καί ἄμωμος, ἡ μόνη ἀξία ὥστε νά γίνῃ ὄργανον στά Χέρια τοῦ Θεοῦ πρός πραγματοποίησιν τῆς προαιώνιας Βουλῆς Του, γιά τή σωτηρία μας. Αὐτό εἶναι Μυστήριον ξένον καί παράδοξον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Δέ τό χωράει ὁ νοῦς μας.
Καταξιώθηκε νά γίνη Μητέρα τοῦ Φωτός, Μητέρα τῆς Ζωῆς, Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, Μητέρα τῆς Χαρᾶς καί Μητέρα του πόνου. Σκέπη τοῦ κόσμου, «πλατυτέρα νεφέλης». Μητέρα ὅλων μας. Ὅλοι οἱ πιστοί νοιώθουμε τήν στοργική Παρουσίας της στή ζωή μας. Ὅλοι σ’ αὐτήν καταφεύγουμε στίς δύσκολες ὧρες. Καί κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν φεύγει ντροπιασμένος ἀπό κοντά της, «ἀλλ’ αἰτεῖται τήν χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως».

Σ’ αὐτήν ὀφείλουμε Εὐγνωμοσύνη γιά τίς εὐεργεσίες της. Αὐτήν ἔχουμε χρέος νά τήν ὑμνοῦμε καί νά τήν ἐγκωμιάζουμε, μέ τήν ὑπακοή στό Εὐαγγελιον τοῦ υἱοῦ της καί μέ τήν προκοπή μας στήν πνευματική ζωή, μιμούμενοι τό παράδειγμα της, τήν πίστι , τήν ἀγάπη της τίς ἀρετές της.
Τό τραγικόν εἶναι ὅτι, δυστυχῶς, δέν προσπαθοῦμε νά προκόπτουμε στίς ἄρετές  καί νά δίνουμε χαρά στή Μεγαλόχαρη Μητέρα μας. Τό ἀντίθετον μάλιστα συμβαίνει. Ξεφεύγουμε τόσο πολύ ἀπό τό δρόμο τῆς ζωῆς, πού χάραξε μέ τό Αἷμα Του ὁ υἱός της καί Θεός μας, ὥστε νά δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες της...
Δυστυχῶς ἔχουμε ξεφύγει ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ξεχνᾶμε τή βασική ἀλήθεια, πού τόσο ἁπλᾶ μᾶς διδάσκει ὁ ἀνδρῶν  ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης. Ξεχνάμε δηλαδή ὅτι «Ἀρετή μέν, ὡς ἔοικεν, ὑγίειά τέ τις καί κάλλος καί εὐεξία ψυχῆς, κακία δέ νόσος τε καί αἶσχος καί ἀσθένεια. Ἔστιν οὕτω» (Πλατ. Πολιτεία Δ΄ XVIII,444 D-E). Καθώς φαίνεται λοιπόν, δέν ἔχουμε καταλάβει ὅτι  ἀρετή εἶναι ἠ Ὀμορφιά καί ἡ ὑγεία  τῆς ψυχῆς, ἐνῷ ἡ κακία εἶναι ἀρρώστια, ἀσχήμια καί ἀδυναμία της.Ἔτσι εἶναι. Κι' αὐτό φαίνεται στήν καθημερινή μας συμπεριφορά, ἡ ὁποία, τίς περισσότερες φορές, εἶναι ἀρρωστημένη. Εἶναι «ὕβρις».
Καί ὄχι μόνον δέν σεβόμαστε καί δέ τιμοῦμε τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί Μητέρα μας, ἀλλά τό χειρότερο εἶναι ὅτι ὑπάρχουν καί μερικά καθάρματα, ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας, πού βλασφημοῦν τήν Παναγία Μητέρα μας. Πρίν ἀπό λίγες μέρες, μάλιστα, ἕνα τέτοιο  κυβερνητικόν ἀπόβρασμα,  σέ ἐπίσκεψί του στό ΕΟΠΠΕΠ, τόλμησε, ξεδιάντροπα, καί πέταξε  στό σκουπιδοτενεκέ, τήν Εἰκόνα τῆς Παναγίας!...
Κι’ αὐτό συνέβη  στήν καρδιά τῆς 
Ὀρθοδοξίας. Δέν ἔχω λόγια νά χαρακτηρίσω ἕνα τέτοιο  οἰκτρό φαινόμενο ἐπιθετικοῦ ἀντιχριστιανισμοῦ, πού δείχνει προφανῶς  τό μέγεθος τῆς ἰδιωτείας, τῆς πλήρους διανοητικῆς ἀνεπαρκείας καί βορβορώδους ψυχῆς, πού τόλμησε μιά τέτοια φρικαλέα, ἀποτρόπαιη συμπεριφορά.

Παναγιά μου, Μεγαλόχαρη
Λυπήσου τό Γένος μας.

Σπλαγχνίσου τά παιδιά σου.

Σκέπασε μέ τή Χάρι σου

τή χειμαζομένη Πατρίδα, 

τήν Ἑλλάδα μας. 
«Τήν ποίμνην σου διαφύλαττε 

 ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτήν».