ΔΟΞΑ Τῌ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ ! ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

 

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ …» (Λουκ.η΄4-18).

Ὁ Παντοδύναμος καί Πανάγαθος Δημιουργός, ὡς Πάνσοφος, «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε». Ἔπλασε δέ τόν ἄνθρωπον καί τόν τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ «Κατ’εἰκόνα». Δηλαδή: «Ἐποίησε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καί εὐλόγησεν αὐτούς…» (Γενέσ. α΄26-28). «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γενέσ. β΄7).

Τόν ἔπλασε «δυνάμει Θεόν» καί τόν προίκισε μέ ὅλα τά ἐφόδια, μέ ὅλες τίς δυνατότητες νά γίνῃ «και ἐνεργείᾳ Θεός». Ἔχει «νοῦν», γιά νά διακρίνει τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, νά ξεχωρίσῃ τήν Ἀρετή ἀπό τήν Κακίαν, τό Φῶς ἀπό τό Σκοτάδι, τό πῦρ ἀπό τὀ Ὕδωρ, τή Ζωή ἀπό τό Θάνατο και «ἐλευθέραν βούλησιν», τό «αὐτεξούσιον», ὥστε νά μπορεῖ νά  διαλέξῃ καί νά  εἶναι ὑπεύθυνος τῆς ἐκλογῆς του. Ἔχει «τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν, καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν». Στο χέρι μας εἶναι, ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται, νά ζήσουμε ἤ νά πεθάνουμε. Δική μας εἶναι ἡ ἐκλογή, ἡ ἀπόφασις.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ τονίζει ὅτι Πανάγαθος Θεός τίμησε τον ἄνθρωπον, μέ τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα». Ἀλλά ὁ «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὁμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21).

Ὁ ταλαίπωρος καί δυστυχής ἄνθρωπος ἀπεδείχθη, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἄμυαλος, ἄφρων. Δέν κατενόησε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, πού τοῦ χάρισεν ὁ Θεός, ὅτι δηλαδή τόν δημιούργησε «κατ’εἰκόνα Θεοῦ». Ἔριξε τόν ἑαυτόν του στή λάσπη, ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του προς τά  κτήνη τά ἀνόητα, τά ὁποῖα δέν ἔχουν νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός, καί ὡμοιώθηκε πρός αὐτά, ζῶν καί αὐτός σάν κτῆνος καί πεθαίνων σάν κτῆνος.

ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟΝ εἶναι ὅτι ὁ  Πανάγαθος Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, μακροθυμεῖ και «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄ Τιμ. β΄4). Τόσο δέ πολύ «ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν γ΄16). Και «ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8). Ἄπειρη εἶναι ἡ Ἀγάπη Του! Ἀπερίγραπτη εἶναι ἡ Μακροθυμία Του! Ἀμέτρητον τό Ἔλεός Του! Ἄνέκφραστη, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ἡ συγκατάβασίς Του!

Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί  ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί  ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

 ΜΕΓΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ!

ΔΟΞΑ Τῌ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ!  ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

 Ὁ Χριστός, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, ὁ Ἀναμάρτητος. Ἔρχεται κοντά μας ὁ  Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, «τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰωάν. α΄ 9). Ἔρχεται νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας, να σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας. «ΕΞΕΡΧΕΤΑΙ ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». Ἀφήνει το Θεϊκό του Θρόνο, συγκαταβαίνει, ὁ Σωτήρ και ἔρχεται κοντά μας καί σπέρνει μέσα στις καρδιές τῶν ἀνθρώπων τόν ζωοποιόν του λόγον, πού εἶναι ἡ ἀληθινή τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία.  Και, ὁ σπόρος, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ζωοποιός, πράγματι δέ καί νεκρούς ἀνασταίνει.

Δεν εἶναι ὐπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ὑπάρχουν πολλοί, ἀνοηταίνοντες, βλακικοί, δυστυχεῖς, πού ἀφήνουν καί πετρώνουν οἱ καρδιές τους ἤ ἀφήνουν νά θεριεύουν καί νά φυτρώνουν μέσα τους ἀγκάθια, τά βρωμερά τους πάθη, πού πνίγουν τόν σπόρο καί δέν καρποφορεῖ. Ὑπάρχουν ὅμως καί καρδιές. πού εἶναι γῆ καλή καί ἀγαθή, πού δέχονται τόν σπόρο, ἄνθρωποι καλοπροαίρετοι, ἀγαθοί, πού ἀκοῦνε τό λόγο καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ, καί ἀποδίδουν καρπόν ἑκατονταπλασίονα.

Στήν Ἀποκάλυψι ὁ Ἰωάννης, στό  Ὅραμά του, βλέπει το Ἀρνίον νά ἀνοίγει τήν πρώτη σφραγίδα και ἀμέσως ἐξέρχεται ἵππος λευκός και ὁ καθήμενος ἐπ’ αὐτόν ἔχων τόξον· και ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, και ἐξῆλθε νικῶν και ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 1-2). Ἀποκαλύπτεται ἐδῶ τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ἔρχεται ὁ Χριστός κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας. Ὁ Πάλλευκος καββαλάρης σπαίρνει το σπόρο, τό λόγο Του σέ ὅλες τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί ὅσοι τόν δέχονται  ὡς γῆ καλή και ἀγαθή, καρποφοροῦν καί  σώζονται. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ὅστις θέλει. Ἀπό τή Θέλησί μας ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία μας. Ὁ Κύριος μέ στοργή, μᾶς προλέγει ὅτι ἡ Ὑπακοή στό λόγο Του εἶναι Ζωή καί ἡ Παρακοή Θάνατος.  Καί μολονότι, ὡς Καρδιογνώστης προγνωρίζει τοῦ καθενός μας την προαίρεσιν, ἐν τούτοις  μακροθυμεῖ καί «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν και κρούει…» καί περιμένει  νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν  καρδιά μας, να βασιλεύσῃ ἐντός μας. Ὅταν ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, τότε και μόνον τότε θα νοιώσουμε ἀσφαλεῖς καί θά βροῦμε γαλήνη καί ἀνάπαυσι στήν ψυχή μας. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ. Ἐπάτησε θανάτῳ τόν θάνατον και ΚΑΤΗΡΓΗΣΕ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν ΔΙΑΒΟΛΟΝ καί ΧΑΡΙΖΕΙ, σέ ὅλους ἐκείνους, πού Τόν δέχονται καί  πιστεύουν στό Ὅνομά Του, ΖΩΗΝ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞΗΛΘΕ ΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΝΑ ΝΙΚΗΣῌ! Μαζί Του δέ θά νικήσουν καί οἱ καταδικοί Του κλητοί. ἐκλεκτοί και πιστοί Μαθηταί Του (Ἀποκ. ιζ΄14).

ΕΙΘΕ ὁ Κύριος να ἀξιώσῃ καί πάντας ἡμᾶς τῆς Χαρᾶς νά επιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά Του, πρίν νά εἶναι ἀργά. Νά μᾶς ἀξιώσῃ, να δεχθοῦμε στην ψυχή μας, ὡς καλή γῆ καί ἀγαθή το σπόρο, τόν ζωοποιόν Του λόγον, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά βασιλεύσῃ ἐντός μας. Νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι  Σέ Αὐτόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, σύν τῷ Πατρί και τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ΑΝΗΚΕΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ, Η ΤΙΜΗ, Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ. ΑΜΗΝ.