ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΩΡΩΜΕΝΟΙ, ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ…

«ΤΟ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ, ΤΟ ΕΜΜΕΝΕΙΝ ΕΝ Τῌ ΑΜΑΡΤΙᾼ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΚΑΙ

ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΑΙ ΘΕΙΟΝ.

 

Ὁ Πανάγαθος, ὡς Πάνσοφος και Παντοδύναμος Θεός, «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε» καί τίμησε τον ἄνθρωπον μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα». Ὠς στοργικός Πατέρας φωτίζει τήν ἀνωδική μας Πορεία, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», μέ τό Φῶς τῶν Ἐντολῶν Του, ὥστε, διά τῆς ὑπακοῆς, νά φθάσουμε εἰς την κορυφήν τῆς πνευματικῆς μας τελειώσεως. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Χριστός καί γίνεται ἡ Ὁδός, πρός τόν Πατέρα. Γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός Ὑπακοῆς σέ ὅλους μας, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ». Ὁ Χριστός εἶναι τό τέλειον Ὑπόδειγμα τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου, πού μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στο Γολγοθᾶ, στο Θεό. Μᾶς ἀποτρέπει ἀπό το Κακόν. Μᾶς προτρέπει πρός τό Καλόν. Μέ ὁλόκληρη τή Ζωή Του και με τη Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του μᾶς διδάσκει και μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι ἡ Ὑπακοή στό Θεῖον Θέλημα, το ἀγαθόν και εὐάρεστον και τέλειον, εἶναι Ζωή, και ἡ παρακοή εἶναι Θάνατος.

Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ταλαίπωροι θνητοί, χωρίς περίσκεψι, χωρίς φρόνησι, ξεστρατίζουμε, ἁμαρτάνουμε, φεύγουμε ἀπό την Ὁδόν τῆς Ζωῆς, διά τῆς Παρακοῆς. Κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας. Χωρίς ντροπή, ἀδικοπραγοῦμε καί ὄχι μόνον δέν μετανοοῦμε, ἀλλά καί καυχώμαστε, για τά ἐγκλήματα, πού διαπράττουμε, εἴτε διά Πράξεως εἴτε καί διά παραλήψεως. Ὁ Κύριος ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ. Καί συγκαταβαίνει ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἵρων τάς ἁμαρτίας τοῦ Κόσμου. Καί ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ, ΑΥΤΟΣ,

 ΑΝΤΙ ΗΜΩΝ. Ἔρχεται πολύ κοντά μας ταπεινά, ἀθόρυβα, «ὡς αὔρα λεπτή», και σπαίρνει μέσα στην ψυχή μας, το σπόρο, τον πανάγιο και ζωοποιόν Του λόγον. Κρούει τήν Θύρα και περιμένει να ἀκούσουμε τη φωνή Του καί νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά κατοικήσῃ ἐντός μας και να νοιώσουμε ἀσφαλεῖς, να βροῦμε γαλήνη καί «ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν». Καί δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν πούμε, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς κωφεύουμε στο λόγο Του, δεν ἀκοῦμε την γλυκύτερη κι’ ἀπό το μέλι Φωνή Του. Εἴμαστε τόσο πωρωμένοι καί ἀμετανόητοι, πού παρ’ ὅλη τη στοργή Του, συνεχίζουμε να λατρεύουμε τά Εἴδωλα, το Βόρβορο, τό Μαμωνᾶ, το Χρῆμα, τόν Ἑαυτούλη μας. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ νά ἀδικοπραγοῦμε και να βασανίζουμε τόν ἑαυτόν μας και τούς συνανθρώπους μας, χωρίς ἴχνος ντροπῆς.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος προσπαθῶντας νά μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν πώρωσι καί τήν ἀμετανοησία λέγει ὅτι εἶναι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον» και μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε, να ἐξέλθουμε ἀπό τή Βαβυλῶνα. Και ὁ Ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν και λέγει ὅτι «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι». Φοβερόν εἶναι ἠ ἀμετανοησία. Οἱ ἅγιοι Πατέρες διακηρύττουν ὅτι ὁ Κύριος μακροθυμεῖ καί μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. Και πραγματικά ὁ Κύριος γνωρίζει τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως και μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του εἰλικρινά  μετανοιωμένοι λέγων: «Μετανοεῖτε». Τονίζει δε και λέγει: «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» και ὅτι «Γίνεται μεγάλη χαρά   εἰς τόν Οὐρανό ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός και μᾶς εὐεργετεῖ, κι’ ἐμεῖς συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε. Παραμένουμε πωρωμένοι, ἀμετανόητοι, γεννήματα ἐχιδνῶν, τέκνα Παραφροσύνης… Παραμένουμε ΓΑΔΑΡΗΝΟΙ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΑΔΑΡΗΝΟΥΣ…

Τούς ΕΥΕΡΓΕΤΕΙ. Τούς ΔΙΔΑΣΚΕΙ. Τούς ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ἀπό τά δαιμόνια κι’ αὐτοί Τόν «παρακαλοῦν ἀπελθεῖν ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν»(Μάρκ. ε΄17). Τόν παρακαλοῦν να φύγῃ γρήγορα ἀπό κοντά τους. Τόν ἔδιωξαν… Κι’ ἔφυγε και ἐπέστρεψε «καί ἦλθεν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν» (Ματθ. θ΄1).

Εἴμαστε, λοιπόν, τόσο πωρωμένοι, ὥστε νά μή βλέπουμε καί νά μή νοιώθουμε τήν κατάντια μας, τήν ἐξαθλίωσι εἰς τήν ὁποίαν μᾶς ὁδηγεῖ ἡ πώρωσι καί ἡ ἀμετανοησία; Ὁ Προφήτης, διαχρονικά, μᾶς ἐρωτᾷ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;»(Ψαλμ. 4,3).

Και ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος  λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς  ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι » ;

Ὁ Κύριος δε, μέ ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς πρειδοποιεῖ ὅτι θά ἔλθῃ σύντομα τό  τέλος τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀνομίας. Ἔρχεται ὁ Καιρός τῆς ἀπονομῆς τῆς Δικαιοσύνης: «Ὤ γενεά ἄπιστος και διεστραμμένη!  Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»(Ματθ.ιζ΄17).

Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει ὁ Κύριος. Ζητεῖ τή συγκατάθεσί μας. Θέλει νά ἀκούσουμε τή Φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε την καρδιά μας, μέ τή Θέλησί μας.

Εἷναι καιρός νά ξυπνήσουμε. Νά καθαρίσουμε τίς «ἰχῶρες», ἀπό τά μάτια τῆς ψυχῆς μας. Να δοῦμε την ἀθλιότητα, εἰς την ὁποίαν μᾶς ὁδηγεῖ ἠ Πώρωσις καί ἡ ἀμετανοησία. Να μετανοήσουμε εἰλικρινά και ἔμπρακτα και να ἐπιστρέψουμε στή Πατρική ἀγκαλιά ὑμνοῦντες και εὐλογοῦντες τον Θεόν, διά την ἄπειρη Εὐσπλαγχνίαν Του καί  τήν ἄφατον συγκατάβασίν Του, διότι σέ Αὐτόν ἀνήκει ἡ  Βασιλεία και ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή και ἡ δόξα  εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.