«ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ»

 «KΑΙ ΟΤΙ ΕΠΕΣΚΕΨΑΤΟ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΑΥΤΟΥ»

(Λουκ. ζ΄ 16).

 «Ὁμολουγουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον», λέγει ὁ Παῦλος. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί…» (Α΄Τιμόθ. γ΄16). Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, συγκαταβαίνει, ἔρχεται κοντά μας, ὡς ταπεινός ἄνθρωπος. «Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ και καλεῖται το ὄνομα Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων  Εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος…Μεγάλη ἡ Ἀρχή Αὐτοῦ και τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον… και τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ» (Ἡσ. θ΄ 6 -7) «Και τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ  α΄33.Δανιήλ ζ΄ 14).

Ὁ Χριστός μᾶς ἐπισκέπτεται και διέρχεται την ζωήν Αὐτοῦ εὐεργετῶν. «Κηρύσσων το Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας και θεραπεύων πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄23). Ὀκτακόσια χρόνια πρίν ἀπό τον ἐρχομό Του, ὁ Εὐαγγελιστής-Προφήτης Ἡσαῒας λέγει ὅτι «ὁ παῖς  τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐκλεκτος  συγκαταβαίνει και ἔρχεται κοντά μας, πλησιάζει ἀθόρυβα, ταπεινά  τόν τσακισμένον κάλαμον και δεν τον συντρίβει, ἀλλά τον περιδένει καί  τόν στηρίζει, καί τό λυχνάρι, πού τρεμοσβύνει καί εἶναι ἕτοιμο να σβύσῃ καί ρίχνει λάδι καί τοῦ δίνει ζωή. Πλησιάζει τόν ἀσθενῆ καί ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον, τήν «ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα» καί τήν περιθάλπει( Ἡσ.42,3 ἑξ.).  Σπογγίζει τά δάκρυά μας, ἀπαλύνει τόν πόνο μας, θεραπεύει τά τραύματά μας καί, νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ, μᾶς χαρίζει ζωήν καί Ἀνάστασιν, μέ τόν ζωοποιόν  Του λόγο, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει.

                                                  

                                         

Μᾶς ἐπισκέπτεται ὅλους, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Καί πρῶτα τούς ἁμαρτωλούς, δέν μᾶς  ξεχωρίζει, βρέχει ἐπί δικαίους και ἀδίκους και ἀνατέλλει τον ἥλιον τοῦ Ἐλέους Του, ἐπί πονηρούς και ἀγαθούς. Μᾶς ἐπισκέπτεται «ὡς αὔρα λεπτή», «ὁ  γλυκύς, ὁ πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» Ἰησοῦς»  καί «κρούει την Θύραν…». Μᾶς ἐπισκέπτεται ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι  κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν βρισκόμαστε. Μᾶς ἐπισκέπτεται ὁ Θεός τῆς Ἀγάπης καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας . Γίνεται Τύπος  καί Ὑπογραμμός, Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς εἰς τόν Οὐράνιον Πατέρα «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ»( Φιλιπ. β΄5-11. Α΄ Πέτρ. β΄21).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, «ἐν σαρκί ἐληλυθώς» μᾶς ἐπισκέπτεται καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς καλεῖ, δεν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ζητεῖ τήν συγκατάθεσί μας. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἕρχεται κοντά μας «ἵνα την ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι», ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, καί «Ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν, μή ἀπόληται, ἀλλ ’ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν.  γ΄ 15-16).

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν, δεν εἶναι Θεός νεκρῶν, ἀλλά ΘΕΟΣ  ΖΩΝΤΩΝ. Μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι σ΄ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἴμαστε «πάροικοι καί παρεπίδημοι», προσωρινοί διαβάτες. Μᾶς καλεῖ να ἐννοήσωμεν «το βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Να ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό το ΚΑΚΟΝ καί ἀπό τούς Κακούς καί ἀπό Κάθε ΚΑΚΙΑ, καί νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ».

Ζητεῖ νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, «ζῶντες εὐσεβῶς, ἐν αὐτῷ, τῷ Χριστῷ», ὅτι οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν…», «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΔΕ, ὅτι ἐπεσκέψατο τόν λαόν αὐτοῦ και «ἐπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον,  κατήργησε τόν τό Κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου,  τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς λυτρώνει ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου, λέγοντας: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται» καί «ὁ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ Θανάτου εἰς τήν ζωήν»( Ἰωάν. ε’24).

Ἐνδεικτικά ἀναφέρονται στή Γραφή ζωντανά παραδείγματα ὅτι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ: Ἡ Ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῆς Ναῒν. ἡ Ἀνάστασις τῆς θυγατρός τοῦ Ἰαείρου, καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ τραημέρου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου, πού προτυπώνουν, ἀπεικονίζουν, προδιαγράφουν τήν Ἁνάστασιν Τοῦ Χριστοῦ, και τήν Ἀνάστασιν πάντων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει:« Ὁ Χριστός κατῆλθε,  διά τοῦ Σταυρικοῦ Του θανάτου, στόν ᾏδη καί ἔλυσε τίς Ὀδύνες τοῦ θανάτου, μέ τήν παρουσία Του και Ἀναστήθηκε τήν τρίτην ἡμέρα καί ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς Ἀναστάσεως σέ ὅλους μας, «ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκί τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν, ἐπειδή δεν εἶναι δυνατόν να κρατῆται ὑπό τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς. Ὁ Χριστός ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν. Ἀναστήθηκε καί χαρίζει την Ἀνάστασιν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους». Τώρα γιά τούς πιστούς  δεν ὑπάρχει θάνατος, ἀλλά Ἀνάστασις καί ζωή. Ὁ πρόσκαιρος χωρισμός τῆς  ψυχῆς ἀπό τό σῶμα εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα εἰς τήν νέαν,  τήν ὄντως ζωήν.  Εἶναι Πάσχα, μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά θυμηδέστερα, μετάβασι τῶν δικαίων, ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος, αἰώνιος Χαρά καί εὐφροσύνη. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί οἱ πιστοί τήν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως, τήν θεωροῦν Ἡμέρα Χαρᾶς, καί ἀπεκδέχονται, περιμένουν μέ λαχτάρα τό Θεῖον Κάλεσμα. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐπεσκέψατο τόν λαόν αὐτοῦ, καί μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ ὄντως ζωή  εἶναι «ἐν χειρί Θεοῦ», ἐν οὐρανοῖς. ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ Αὐτοῦ παραστάσεως, ὥστε ἐκεῖ, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων νά  ὑμνοῦμεν τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ καί Σωτῆρα μας, τόν Κύριόν μας ,  τόν ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί νά Τόν Δοξολογοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.