ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ

                        ΕΓΙΝΕ Η ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ

 

Τέσσερις μῆνες ἔχουν περάση, σάν νά ἔφυγε σήμερα. Σάν σήμερα ἠρπάγη πρός τόν Θεόν, ἵνα μή κακία ἀλλάξη σύνεσιν αὐτοῦ, μηδέ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ. Μετετέθη ἀσφαλῶς σέ Οὐράνιο, ἀγγελικό Στρατόπεδο ὁ ἀγαπημένος μας ἀντισυνταγματάρχης!...Τώρα εἶμαι σίγουρος, πώς βρίσκεται ἐν χειρί Θεοῦ και ἀναπαύεται, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ  λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος. Δέν θέλει να στενοχωριέται ὁ μπαμπάς. Ἀλλά ἐγώ δέν μπορῶ νά  μή νοιώθω τόν Πόνο, τόν ἀβάσταχτο, τοῦ προσωρινοῦ ἀποχωρισμοῦ καί τό ἐξομολογοῦμαι. «Σοῦ ζητῶ συγγνώμη, Γιέ μου, για τον πόνο, πού νοιώθω».  Μά στό τέλος κάθε λειτουργίας, περιμένω νά ἀκούσω τή γλυκειά καί βροντώδη φωνή σου νά ψάλλῃς · «Τόν εὐλογοῦντα καί ἁγιάζοντα ἡμᾶς, Κύριε, φύλαττε εἰς πολλά καί καλά ἔτη ,Δέσποτα... καί νά μοῦ σιγοψιθυρίζῃς: «Καί τοῦ χρονου μέ ὑγεία, Πατερούλη μου, πατερούλη μου, πατερούλη μου... ἠχεῖ μέσα στά βάθη τῆς ψυχῆς μου ἡ φωνούλα σου, Γιέ μου... Καί ἀπεκδεχόμενος, περιμένοντας μέ λαχτάρα τό Θεῖον Κάλεσμα ζητῶ το Ἔλεος τοῦ Θεοῦ ... Ζητῶ  τήν προσευχή  Σας…

Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, ζητῶ το Ἔλεός Σου! Ἀνάπαυσον, Κύριε, την ψυχήν τοῦ δούλου Σου  Παναγιώτου, στά ἄχραντα Χέρια Σου, Πολυέλεε καί Μακρόθυμε!   Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι!

  

ΕΥΧΕΣ

 

Ἀγαπητά μου Παιδιά,

Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῶν Ἑορτῶν τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως και ἐπί τῷ Νέῳ Ἔτει 2023, ὁλοψύχως εὔχομαι σέ ὅλους χρόνια πολλά , μέ Ὑγεία καί χαρά. Ὁ Κύριος «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας γεννᾶται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος ἁγίου, ἔρχεται κοντά μας και ἁπαλύνει τόν πόνον μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, θεραπεύει τίς πληγές μας, φωτίζει τά βήματά μας και μᾶς ζωοποιεῖ. Μᾶς καλεῖ κοντά Του και ζητεῖ να τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας. Εἶναι καιρός να ἀνοίξουμε την καρδιά μας στο ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ, να γεννηθῇ μέσα μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Εἶναι καιρός να κατανοήσουμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό ΦΡΟΥΡΙΟΝ ΜΑΣ, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον! Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, νά γαληνέψῃ ἡ ψυχή μας καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς! Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ, νά σᾶς συνοδεύῃ στό κάθε σας βῆμα, ὥστε, ὡς δένδρα καρποφόρα και ἀειθαλῆ, νά ἀποδίδετε τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, καί νά σκορπίζετε σέ ὅλους γύρω σας τό Φῶς τοῦ ΘΕΙΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ, τό Φῶς τοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθότος Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρός δόξαν Αὐτοῦ. Διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί το κράτος εἰς τούς αἰῶνας.ΑΜΗΝ! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ! 

XΑΙΡΕ, ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΝΕΦΕΛΗΣ

 

          Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι'ἧς κατέβη ὁ Θεός· Χαῖρε,

           γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν!

                Χαῖρε, Ἀμνοῦ καί ποιμένος Μήτηρ· Χαῖρε,  αὐλή

                  λογικῶν προβάτων!  Χαῖρε Σκέπη τοῦ κόσμου,

            πλατυτέρα νεφέλης! Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε!

Χαῖρε,Δέσποινα, προστασία καί σκέπη καί σωτηρία τῶν ψυχῶν

ἡμῶν! 

    Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα· χαῖρε, ὅτι βαστάζεις

    τόν βαστάζονται πάντα! Χαῖρε, τό Φῶς ἀρρήτως γεννήσασα!

    Χαῖρε, ὅτι τά οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ.      Χαῖρε, ὅτι τά           ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς ! Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε !

  

«ΕΤΕΧΘΗ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ»

 

«ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ»

 

1.-«Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην…» (Λουκ.β΄10).

 

Χαρούμενο, ἀγγελικό, οὐράνιο το μήνυμα. Γεμίζει τίς καρδιές ἀναπαλμούς. Πλημμυρίζει τίς ψυχές μας ἱερή συγκίνησι, ἀνέκφραστη ἀγαλλίασι καί ἄρρητη εὐφροσύνη. Ἄκουσε ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τούς στεναγμούς μας καί ἀποστέλλει τον Μονογενῆ Του Υἱόν, τήν «προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν», τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ἄγγελος Κυρίου ἀναγγέλλει εἰς τήν ταλαιπωρημένη ἀπό τήν ἁμαρτία, εἰς τήν ἡμιθανή ἀνθρωπότητα, τό σωτήριο μήνυμα, τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας, ὅτι « ἐπεσκέψατο ὁ Θεός καί ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ» (Λουκ. α΄68. ζ΄16).

Οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων φέρουν στόν κόσμο τό μήνυμα τῆς Θείας συγκαταβάσεως: «Μή φοβεῖσθε· ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι ΧΡΙΣΤΟΣ Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ» (Λουκ. β΄ 10-12).

Ὁ Πανάγιος Θεός, ἀπό ἄπειρη, για τά πλάσματά Του, Ἀγάπη, συγκαταβαίνει καί ἀποστέλλει τον Υἱόν Του εἰς τόν κόσμον. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τον κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκε…» (Ἰωάν. γ΄16). Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, γίνεται και τέλειος ἄνθρωπος. Λαμβάνει δούλου Μορφήν. Ἔρχεται κοντά μας, ταπεινά καί ἀθόρυβα «ὡς αὔρα λεπτή», «πρᾷος  και ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Δέν ἐντρέπεται να μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Ἔρχεται κοντά μας καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, «κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Σπογγίζει τά δάκρυά μας, ἁπαλύνει τόν πόνον μας, πλένει τίς πληγές μας, θεραπεύει τά τραύματά μας, φωτίζει τά σκοτάδια μας, μᾶς τρέφει και μᾶς χαροποιεῖ μέ τον ζωοποιό Του λόγο. Μέ τή χάρι Του, ὅπως προεφήτευσεν ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, «τυφλοί ἀναβλέπουσι και χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται και πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5).

2.-«Μέγα το μυστήριον».

Ὁ Θεός  γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος, Θεός. Λαμβάνει δούλου Μορφήν, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν». Μέ τήν ἐνανθρώπισιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποκαλύπτεται «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον(Ρωμ. ιδ΄24), «τό μυστήριον το ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν ἐν τῷ Θεῷ»( Ἐφεσ. γ΄9.Κολοσ. α΄26).

ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ἀπό τήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένο και «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ἀνερμηνεύτως, γιά νά ἐκπληρωθῇ, ὁ λόγος πού εἶχε πῆ ὁ Κύριος, μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Ἡσαῒου: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει και τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ἡσ. 7, 14. Ματθ. α΄23). Γίνεται ἄνθρωπος ὅμοιος, μέ  ἡμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν. Προσλαμβάνει την καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν και την ἀφθαρτοποιεῖ, την ἐξαγιάζει. Ἔρχεται κάτω στή γῆ, γιά νά  μᾶς ἀνεβάσῃ ἄνω, στον Οὐρανό. Τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι. Εἷναι μαζί μας  ὁ Θεός (Immanu Ell). Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ εἶναι κοντά μας, πολύ κοντά μας. Εἶναι ὁ ΠΛΗΣΙΟΝ μας. Καί «ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον· ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ…» (Α΄Τιμόθ.γ΄16), γιά νά λυτρώσῃ το ἀνθρώπινον γένος ἀπό τη δουλεία τῆς ἁμαρτίας, γιά νά ἐλευθερώσῃ τον ἄνθρωπο ἀπό τά δεινά, τά βρωμερά του Πάθη, ἀπό τή θλῖψι, ἀπό τη διαφθορά, τη φθορά καί τό θάνατο. ΣΗΜΕΡΟΝ  στήν ταπεινή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ, γεννᾶται ἡ Αγάπη. ΣΗΜΕΡΟΝ ἀνατέλλει, εἰς τόν κόσμον, ὁ ἄδυτος  Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καί τό σκότος τῆς συγχύσεως και τά ζοφερά νέφη τῶν παρανοήσεων ἐξαφανίζονται. ΣΗΜΕΡΟΝ, μέ τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου, τά  σκότη τῆς πλάνης, τῆς ἀπάτης, τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας διαλύονται. ΣΗΜΕΡΟΝ «ὁ Λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει ἴδετε φῶς μέγα· οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ και σκιᾷ θανάτου, Φῶς  λάμψει ἐφ’ ὑμᾶς» ( Ἡσ. 9,2. Ματθ. δ΄16). ΣΗΜΕΡΟΝ σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη, γεννιέται ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. «Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, και καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· …

Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον( Ἡσ.9, 6-7) «Καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. α΄33).ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ  ὁ Ἱησοῦς, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός. «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ.α΄21). ΣΗΜΕΡΟΝ ἡ θλῖψις ἐξαφανίζεται καί ἡ Χαρά γίνεται κτῆμα καί γνώρισμα τοῦ κάθε  πιστοῦ. «ΣΗΜΕΡΟΝ γάρ ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμός, ὁ διάβολος ἠσχύνθη, οἱ δαίμονες ἐδραπέτευσαν, ὁ θάνατος ἐλύθη, ὁ παράδεισος ἠνεώχθη, ἡ κατάρα ἠφανίσθη, ἡ ἁμαρτία ἐκποδῶν γέγονεν, ἡ πλάνη ἀπηλάθη, ἡ ἀλήθεια ἐπανῆλθεν, καί τῆς εὐσεβείας ὁ λόγος πανταχοῦ  διεσπάρη και ἔδραμεν· ἡ τῶν ἄνω πολιτεία ἐν τῇ γῇ ἐφυτεύθη, ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων κοινωνοῦσι, και ἄνθρωποι μετά ἀγγέλων ἀδεῶς διαλέγονται. Διατί; Ἐπειδή Θεός ἐπί γῆς ἦλθε, και ἄνθρωπος ἐν οὐρανῷ· πάντα ἀναμίξ  γέγονε» (Ἰωάν. Χρυσοστόμου, εἰς τήν Γενέθλ. Λόγος 2^ος).

ΣΗΜΕΡΟΝ ὁ Λόγος σαρκοῦται καί ἡ κτίσις ἅπασα ἀνακαινίζεται. Εἶναι ἀδύνατον, ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιγράψῃ ἐπάξια τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀνθρώπινος Νοῦς δέν ἠμπορεῖ νά συλλάβῃ καί νά ἑρμηνεύσῃ τή Θεϊκή συγκατάβασι. Κάθε εὐσεβής ψυχή, πού γεύεται τή Χαρά καί τή Χάρι τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τιμᾷ με τή λατρευτική σιωπή «τά ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν», τιμᾷ μέ τή σιγή τό Μέγα Μυστήριον. Ὁ πιστός γνωρίζει το ΓΕΓΟΝΟΣ καί ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τῆς Ἐνανθρωπίσεως, ἀλλά δέν ξέρει το «ΠΩΣ» τελεσιουργεῖται τό Μέγα  τοῦτο τῆς Εὐσεβείας Μυστήριον καί δοξάζει τον Θεόν.

Ὁ ἄπιστος ὅμως  ἀναισχύντως τολμᾶ και ἐπιχειρεῖ να ἐξετάσῃ τό «ΠΩΣ». Ἄσπορος ἡ σύλληψις, Θεοῦ γάρ ἡ γέννησις. Ὁ Τόκος ἀνερμήνευτος, ἄπιστε. «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις».

«Ἐννόησον, ἄθλιε και ταλαίπωρε, τίς εἶ και τίνα περιεργάζῃ·  ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;» (Χρυσοστόμου, περί ἀκαταλ. Λόγ. 2,3 .Μigne P.G.48, 712). Ὁ Πιστός γονατίζει εὐλαβικά μπροστά στό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ προσκυνεῖ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται υἱός ἀνθρώπου. Κάθε Πιστός, μαζί με τούς ἀγγέλους  εὐλογεῖ καί δοξάζει τόν Θεόν  και ψάλλει: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄14). Κάθε Πιστός, μαζί μέ τόν Παῦλο ἔκθαμβος ἀναφωνεῖ· « Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ!  Τίς γάρ ἔγνων νοῦν Κυρίου; Ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο; Ἤ τίς προέδωκεν αὐτῷ καί ἀνταποδοθήσεται αὐτῷ;  Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας· ἀμήν» ( Ρωμ. ια΄33-36). Καί εἶναι φυσικό νά  μένῃ ἔκθαμβος, ἐκστατικός, ἄφωνος, ὁ ἄνθρωπος, μπροστά στίς ἀνεξιχνίαστες Βουλές τοῦ Θεοῦ, και μάλιστα μπροστά στό Μέγα τῆς Οἰκονομίας Μυστήριον. Καί εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἐμεῖς δεν μποροῦμε νά ἐξιχνιάσουμε τό βάθος τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου, δέν μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τά λόγια και τίς σκέψεις τοῦ ἀνθρώπου, Πῶς εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν, νά ἐξετάσουμε καί νά μάθουμε τή σκέψι καί νά ἐννοήσουμε τά νοήματα τοῦ  Δημιουργοῦ, τοῦ  Παντάνακτος Θεοῦ;

«Βάθος καρδίας ἀνθρώπου οὐχ εὑρήσετε και λόγους τῆς διανοίας αὐτοῦ οὐ διαλήψεσθε· καί Πῶς τόν Θεόν, ὅς ἐποίησε τά πάντα ταῦτα, ἐρευνήσετε και τον νοῦν αὐτοῦ ἐπιγνώσεσθε και τον λογισμόν αὐτοῦ κατανοήσετε; ΜΗΔΑΜΩΣ, ἀδελφοί, ΜΗ ΠΑΡΟΡΓΙΖΕΤΕ Κύριον τον Θεόν ἡμῶν» (Ἰουδίθ 8,14).

 

3.- «Ὑμνήσατε το Ὄνομα Κυρίου».

 Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής,  συγκαταβαίνει καί μορφήν δούλου λαμβάνει. Ἔρχεται κοντά μας, ὡς ταπεινός ἄνθρωπος (Φιλιπ.β΄8), γιά νά ὑψώσῃ το Γένος τῶν ἀνθρώπων, τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, πού βρίσκεται κατάκοιτη στη χώρα και τη σκιά τοῦ Θανάτου, χωρίς νά ἔχῃ τή δύναμι νά σηκωθῇ. Ὁ Εὔσπλαγχνος Θεός δέν θέλει να χαθοῦν τά πλάσματά Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Καί ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δεν μποροῦσε νά ἀνέβη ἄνω, στόν Οὐρανό, κατέβη ὁ Θεός κάτω, στή γῆ:

«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί  ἀληθείας» ( Ἰωάν. α΄ 14).

Ὑμνήσατε τόν Κύριον γιά τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνίαν Του, γιά τήν ἀνέκφραστον Αὐτοῦ συγκατάβασι! ΥΜΝΗΣΑΤΕ τόν Κύριον, γιά το ἀνεξερεύνητον Ἔλεός Του! «ΥΜΝΗΣΑΤΕ τό ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψηλά ἐποίησεν· ἀναγγείλατε ταῦτα ἐν πάσῃ τῇ γῇ· ἀγαλλιᾶσθε και εὐφραίνεσθε, οἱ κατοικοῦντες Σιών, ὅτι ὑψώθη ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ ἐν μέσῳ αὐτῆς» ( Ἡσ. 12, 5-6).

Ἁγνίσατε την ψυχή σας, ἀδελφοί, καθαρίσατε την καρδιά σας, ἀπό κάθε ὑλική και ἀκάθαρτη ἡδονή, λῦστε τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, σταυρώσατε την σάρκα σύν τοῖς παθήμασι και ταῖς ἐπιθυμίαις, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἀφήσατε τήν ψυχή ἐλεύθερη, νά ὑψωθῇ στά οὐράνια και να ὑποδεχθῇ τόν Ἰησοῦν, τόν Ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ἀκούσατε ὄρη και βουνοί, καί σεῖς ἀστόχαστοι θνητοί, ὅτι ἔρχεται στή γῆ  ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ.

 

«ΧΡΙΣΤΟΣ γεννᾶται, δοξάσατε·

Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε·

Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε.

ΑΣΑΤΕ τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί

ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί,

ὅτι δεδόξασται»(Κοσμᾶ, Ὠδή α΄).

 

4.-«Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»

Δυό Χιλιάδες καί πλέον χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε, πού γεννήθηκε στην ταπεινή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ ὁ Χριστός.

Γεννήθηκε και μέσα στην ψυχή μας; Γιατί, ὅπως λέει ὁ ποιητής, «Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκες εἶσαι γιά πάντα χαμένος».

Μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι «ἵσταται ἔξω ἀπό τήν ψυχή μας, περίλυπον, τό  ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ καί κρούει την Θύραν… Κι’ ἐμεῖς δεν ἀκοῦμε την φωνή Του, δεν Τοῦ ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας… Παραμένουμε, δυστυχῶς, πάντα οἱ ἴδιοι, ἀμετανόητοι. Ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι «το ἐμμένειν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικόν, ἐν τούτοις ἐμμένουμε τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ, πωρωμένοι, ἀμετανόητοι  κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή Σκιά τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό εἶναι πικρό και το νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ΑΡΤΟΣ ΟΔΥΝΗΣ». Μέρα καί νύκτα βαραίνει τήν ψυχή μας ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, ἡ πίκρα, τό ἄγχος, τό Σκοτάδι, ἡ Ὀδύνη, ὀ Πόνος , ὁ Θάνατος. Σκοτεινά εἶναι τά ἔργα μας,  Ἐμπεπηγμένοι εἰς «ἰλύν βυθοῦ», δέν ἀκοῦμε τή Φωνή τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του, ζοῦμε χωρίς τον Χριστόν, χωρίς ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. ΑΛΛΑ, μέχρι πότε θα βαραίνουν την ψυχήν μας οἱ κακίες μας; Μέχρι πότε θά τρῶμε τίς σάρκες μας; Μέχρι πότε θα τρῶμε ὁ Ἕνας τίς σάρκες τοῦ ἄλλου;

Μέχρι πότε θα ζοῦμε σάν τά ἄλογα κτήνη καί θά πεθαίνουμε σάν κτήνη; Μέχρι πότε θά ζοῦμε χωρίς ἔλεος, χωρίς συμπάθεια, χωρίς ἀγάπη; Μέχρι πότε θα μένουμε βυθισμένοι στή Μαύρη Θάλασσα τῆς ἀποστασίας;

Ἄν μπορούσαμε νά νοιώσουμε, οἱ δύσμοιροι θνητοί, τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού γεννιέται, γιά χάρι μας, σάν ἄνθρωπος, στή γῆ!...

Πότε θά λυτρωθοῦμε ἀπό τόν Κακό μας ἑαυτό και θα ἀποτινάξουμε τόν κονιορτό τῆς ἀπιστίας ἀπό την ἄχαρη ψυχή μας;

Εἷναι γεγονός ὅτι ΑΝ ὁ Χριστός δέν ἦταν μαζί μας, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες και δαιμονάνθρωποι, θα καταβρόχθιζαν ζωντανούς. Ἄν ὑπάρχουμε στη ζωή, αὐτό ὀφείλεται στή μακροθυμία τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς κυνηγάει μέ τό  Ἔλεός Του  και κρούει την Θύραν…Συνεχίζει νά μᾶς καλεῖ κοντά καί ἔρχεται και θέλει νά στήσῃ τη Σκηνή Του στην καρδιά, ΘΕΛΕΙ νά γεννηθῇ ἐντός μας, στήν ψυχή μας, καί νά  μᾶς ΛΥΤΡΩΣῌ ἀπό τά δεινά καί τίς συμφορές καί νά κάμῃ την ψυχή και τη ζωή μας Παράδεισο. ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣῌ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ.

Καί εἶναι καιρός να προετοιμάσουμε τήν ψυχή μας, νά ὑποδεχθῇ τον ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ. Εἶναι καιρός να ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γεννηθῇ μέσα μας, νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ ἀγάπη. Εἷναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον Τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, νά θρονιάσῃ στήν ψυχή ἠ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα.

Τότε καί μόνον τότε θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Καί εἶναι καιρός νά σκύψουμε εὐλαβικά,  να εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, νά γονατίσουμε καί να προσκυνήσουμε το ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ. Νά ἀφήσουμε  ἐκεῖ τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τά πάθη καί τίς κακίες μας καί μέ τή Χάρι Του, νά μήν ξαναγυρίσουμε πίσω στόν Ἠρώδη. ἀλλά να ἐπιστρέψουμε στη ζωή «δι’ ἄλλης Ὁδοῦ», μέ νέον τρόπο ζωῆς, ὡς «ἐν Χριστῷ καινή κτίσις». Ὀφείλομεν δέ πάντες «πεπληρωμένοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί  ᾠδαῖς πνευματικαῖς,  ᾄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ, να εὐχαριστοῦμε  πάντοτε ὑπέρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῷ Θεῷ καί Πατρί ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ»( Ἐφεσ. ε΄ 18-21).

 Ὤ θεῖον βρέφος!  Σέ Σένα, Ἰησοῦ μου, το ἄκακον Ἀρνίον, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα  την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, τόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, και μόνον Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Σύ, Κύριε, γίνεσαι ταπεινός ἄνθρωπος, δι’ ἡμᾶς.

Σύ ἀνακλίνεσαι στήν ταπεινή Φάτνη, γιά νά  Ὑψώσῃς ὅλους ἐμᾶς , τούς ἀναξίους δούλους στα οὐράνια. Δικαίως καί εὐσεβῶς, εἰς τόν καθήμενον ἐπί τοῦ Θρόνου και Σ έ Σένα, το Ἀρνίον, ἀπονέμεται ὑπό πάντων ἡ εὐλογία, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ» (Ἀποκ. ε΄ 13). Σύ, Κύριε καί Θεέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Σύ εἶσαι ὁ μόνος ἅγιος και ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος!  Σύ εἶσαι «ὁ μόνος ἄξιος  τοῦ λαβεῖν την δόξαν καί τήν τιμήν καί τήν δύναμιν, διότι Σύ ἔκτισας τά πάντα καί διά τό θέλημά Σου ἦσαν καί ἐκτίσθησαν καί ὑπάρχουν τά πάντα» (Ἀποκ. δ΄ 11. ε΄12-13). Δόξα τῇ Μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα Σοι! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

 

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ, ΥΨΩΘΗΤΕ!»

ΣΤΗ  ΒΗΘΛΕΕΜ

«Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕ ΑΣΠΑΣΜΟ

ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ».

 

Ὤ γλυκύ μου Ἔαρ! Γλυκιά μου Ἄνοιξις!

Ὤ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! ‘Ιησοῦ μου!

Γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ! Μόνον Σύ εἶσαι

τό στήριγμά μου. Ἡ μόνη μου ἐλπίδα, ἡ

μόνη μου παρηγοριά, το Φρούριόν μου!

Συγκαταβαίνεις, Θεέ μου   καί ἔρχεσαι

κοντά μας.  ΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΔΟΥΛΟΥ

ΜΟΡΦΗΝ! Ἔρχεσαι κοντά μας, «ὡς

Αὔρα λεπτή», «πρᾷος καί ταπεινός τῇ

καρδίᾳ», καί ρίχνεις λάδι στή  Λυχνία,

πού εἶναι ἕτοιμη νά σβύση, τῆς δίνεις

ζωή, καί στηρίζεις τόν συντετριμμένον

κάλαμον… Ἔρχεσαι νά ἀναπλάσῃς τήν

καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν, ὤ ἄπειρη

Ἀγάπη, ἐνῶ γνωρίζεις καλά ὅτι ἐμεῖς,

ἄξιοι Θανάτου, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν

μας ἀμαρτιῶν, ΘΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΜΕ!

 

Ὤ ἄπειρη Ἀγάπη! Πῶς καταδέχεσαι καί

ἔρχεσαι κοντά μας; Μέγα τό Μυστήριον

τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δόξα Σοι!

Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας! …

Πῶς, Σύ, Ἰησοῦ μου, παντέλειος Θεός,

γίνεσαι καί τέλειος, ταπεινός ἄνθρωπος;

Τοῦτο τό Γεγονός  πράγματι  ὑπερβαίνει

τή νοητική μας ἱκανότητα, εἶναι  ὑπέρ

Λόγον καί ἔννοιαν! Σαρκώνεται ἡ ἀγάπη!

Ἀνατέλλεις Σύ, Χριστέ μου, ὁ  Ἥλιος  τῆς

Δικαιοσύνης, τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου

καθημένοις. Εὐλογημένος,  Σύ, ὁ Ἐρχόμενος ἐν

ὀνόματι Κυρίου!  Ἔρχεσαι, Ἰησοῦ, κοντά  μας

καί «ὡς πῦρ καταναλίσκον, καῖς τά ἄχυρα τῶν

ἔργων μας καί  διαλύεις τά σκοτάδια μας…

Φωτίζεις  καί θερμαίνεις καί ζωοποιεῖς, ὅλους,

ἐκείνους, πού Σέ δέχονται καί πιστεύουν στό

πανάγιον Ὄνομά Σου!...

Ἔρχεσαι, ταπεινά και ἀθόρυβα, καί «Κρούεις…»

Καί βρίσκεις ὁλόκλειστες τίς Θύρες …

Σύ, Κύριέ μου, Ἰησοῦ, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»,

«ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων, ὁ ποιῶν τούς

ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καί τούς λειτουργούς

αὐτοῦ πῦρ φλέγον… Ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί

ποιῶν αὐτήν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων

και καπνίζονται…», ἔρχεσαι στή Βηθλεέμ καί δέν

βρίσκεις κατάλυμα. Δέν ὑπάρχει τόπος γιά Σένα !...

Ἡ Πάναγνος Μητέρα Σου βρίσκει κατάλυμα σ’ ἕνα

Ψυχρό, παγωμένο Σπήλαιο, στή Βηθλεέμ , κι ἐκεῖ

γιεννιέσαι, Κύριε καί  Θεέ μου. Ἡ μόνη εὐλογημένη

καί καλή, ἡ Παναγιά, Σέ περιτυλίγει μέ σπάργανα,

Ἐσένα τον ἀναβαλλόμενον Φῶς,  ὡς ἰμάτιον και Σέ

ἀνακλίνει σέ μιά Φάτνη φτωχική. Σέ θερμαίνουν δέ,

μέ τά χνῶτα τους καί Σέ προσκυνοῦν τά ἄλογα ζῶα,

ὁ βοῦς καί ἡ Ὄνος… Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια! …

«Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην

τοῦ Κυρίου αὐτοῦ·  Ἰσραήλ δέ Σε οὐκ ἔγνω, ὁ Λαός

Σου οὐ συνῆκε». Οἱ δικοί Σου δέν Σέ δέχθηκαν…

Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι;… 

Δόξα τῇ Μακροθυμία Σου, Κύριε! Δόξα Σοι! 

Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ, Λόγε, συγκαταβάσει Σου!  

Ἔρχεσαι κοντά μας, καί κρούεις τήν Θύραν… 

Κηρύττεις τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, καί,

πραγματικά, διέρχεσαι τήν ζωήν Σου εὐεργετῶν

καί  θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν

ἐν τῷ λαῷ». Θεάνθρωπε, ἀνθρωποκυνηγέ, Ἰησοῦ μου,

Πῶς νά ὑμνήσω τήν ἀνεξιχνίαστόν Σου Γέννησιν;

Πῶς νά περιγράψω τά ἀπερίγραπτα καί νά ἐκφράσω

τά ἀνέκφραστα μεγαλεῖα Σου, Κύριε; Δόξα Σοι!

Μέσα ἀπό τή Φάτνη, τή φτωχική, Χαρά καί Χάρις

ἄφθονη ξεχύνεται, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία.

Ἠ Χάρις Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ, Θεέ μου πολυέλεε!

Ποιός ἀνθρώπινος νοῦς μπορεῖ να συλλάβῃ αὐτό τό

Μέγα καί  ἀνεξιχνίαστο Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας

Σου,  Πολυεύσπλαγχνε καί Φιλάνθρωπε Κύριε;…

 

Εἷναι «τό Μυστήριον, γιά τό ὁποῖον ἐτηρεῖτο σιγή ἐπί πολλούς αἰῶνας καί φανερώθηκε τώρα καί ἔγινε γνωστό σέ ὅλα τά Ἔθνη» (Ρωμ.ιδ΄24). Εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ νά τό συλλάβῃ ὁ νοῦς μας. Ὅμως ὅλοι οἱ Πιστοί, ἀπολαμβάνουμε  τά χαρίσματα τῆς Θείας συγκαταβάσεως. Ὅλοι οἱ πιστοί ἀπολαμβάνουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἐν σαρκί ἐληλυθότος». Ἔγινε, γιά χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος, ἔλαβε δούλου μορφήν, ἐταπεινώθηκε ἕως Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, και ἔγινε Τύπος καί ὑπογραμμός,  σέ ὅλους μας, Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15,16).

Καί πάσχει ὑπέρ ἡμῶν «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄ Πέτρ. β΄21). «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι χθές καί σήμερον ὁ αὐτός και εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ. ιγ΄8). Ἡ Ἐκκλησία μας  ψάλλει  και ὑμνεῖ τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, ὡς παρόντα, ὡς ἕνα αἰώνιον ΣΗΜΕΡΟΝ.

«Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν. Ράκη, καθάπερ βροτός, σπαργανοῦται ὁ τῇ οὐσίᾳ ἀναφής. Θεός ἐν φάτνῃ  ἀνακλίνεται ὁ στερεώσας τούς οὐρανούς πάλαι κατ’ ἀρχάς…», ἀλλά καί

«ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ Ο ΕΝ ΥΔΑΣΙ

ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΡΕΜΑΣΑΣ…»

«Ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον·

Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί…»(Α΄Τιμόθ. γ΄16).

Καί εἶναι γεγονός ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί, μένουμε ἄφωνοι, μπροστά στή Θεϊκή Συγκατάβασι. Ὅμως καί ὅλοι  ἀπολαμβάνομεν τῶν δωρεῶν τοῦ Μυστηρίου τῆς Οἱκονομίας τοῦ Θεοῦ. Τό μόνο πού ἀπομένει στόν καθένα μας, εἶναι νά σταθοῦμε εὐλαβικά μπροστά στό Μέγα Μυστήριον, νά χαροῦμε τό Θαῦμα τῆς Ἀγάπης καί νά δοξάζουμε τόν Θεόν, διά τήν ἀνέκφραστον Αὐτοῦ Θείαν συγκατάβασιν.

Σκεφθήκατε ποτέ, ἀγαπητά μου Παιδιά, ποιά ἦταν ἡ κατάστασις τοῦ κόσμου, πρίν ἀπό τόν Ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί ποιά θά ἦταν σήμερα ἡ ζωή μας, χωρίς τόν Χριστόν;

Πρίν ἀπό τήν Γέννησι τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, σκοτάδι, παγωνιά κι’  ἐρημιά βασίλευε στόν κόσμο καί μέσα στις ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Μέ βαρειά καρδιά, θολωμένο τό μυαλό, ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν βουτηγμένος μέσα στην ἁμαρτία, ἐμπεπηγμένος «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «δέσμιος τῆς γῆς», «δέσμιος σκότους καί αἰχμάλωτος ἀξημέρωτης νύχτας». Ζοῦσε μέσα στή σύγχυσι  καί στή διαστροφή, τόν πόνο καί τό Θάνατο, στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ὁ  Ἕνας ἄνθρωπος στέκονταν ἀπέναντι στόν ἄλλον, σάν ἐχθρός. Ἔστρεφε ὁ Ἕνας καί ἔτρωγε τίς σάρκες του, σπάρασσε τόν ἀδελφόν του. Τήν πανανθρώπινη τραγωδία τήν βλέπουμε ἀκριβῶς καί σήμερα στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, πού δεν πιστεύουν στό Χριστό… Ζοῦμε τή φρίκη, τόν ἀποτροπιασμό, τή σαπίλα, καί ὑποφέρουμε ἀπό τή διεστραμμένη συμπεριφορά τῶν Ἀφρόνων συναθρώπων μας, τῶν ἀντιχρίστων.

Ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεόν τῆς ἀγάπης, ἡ ἀνθρωπότης,περιπεσούσα εἰς τούς ληστάς-δαίμονας-Πάθη, κείτεται ἡμιθανής, ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ Θανάτου (Ματθ. δ΄16), εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν καί Ζῆ, μέ τήν προσδοκία τοῦ ΛΥΤΡΩΤΟΥ, ὅτι «καί αὐτός προσδοκία Ἐθνῶν» (Γενέσ. 49,10). Ὀδυνῶνται οἱ ἄνθρωποι, χωρισμένοι ἀπό τόν Θεόν. Ποθοῦν καί ζητοῦν τή λύτρωσι, καί προσπαθοῦν νά ἐπανεύρουν τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στήν Πατρική Ἑστία. Με τίς δικές τους δυνάμεις, οἱ ταλαίπωροι θνητοί, δέν μποροῦν νά ἐπανεύρουν τό δρόμο τῆς Ζωῆς. ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΥΤΡΩΣῌ.

Καί ὁ Φιλάνθρωπος καί Πάνσοφος Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη,  συγκαταβαίνει. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Μορφήν δούλου λαμβάνει. Αὐτό, ὁμολογουμένως, εἶναι τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, τό κεκρυμμένον ἀπό αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ καί τό ὁποῖον ἀποκαλύπτεται σήμερον· Ο ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ ΕΝ ΣΑΡΚΙ»(Α΄Τιμόθ.γ΄16).Μόνον μέ τήν ἐνανθρώπισιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, μποροῦσε νά σωθῇ ἡ ἀνθρωπότης:

«Ἐπειδή ἡ ἀνθρωπότης δέν μποροῦσε νά ἀνεβῇ ἄνω, Αὐτός κατέβη κάτω. Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά γίνῃ Θεός, γίνεται ὀ Θεός ἄνθρωπος», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Ἐφόρεσε ὁ Ἰησοῦς  Χριστός τήν ἀνθρωπίνην σάρκα, γιά νά φορέσουμε ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί τή Θεϊκή ἁγιότητα. «Αὑτός εἶναι, λοιπόν, Θεός σαρκοφόρος, κι’ ἐμεῖς ἄνθρωποι πνευματοφόροι», λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος.

Καί πραγματικά, «ὅτε ἦλθε το πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ πανάγιος Θεός ἐξαπέστειλεν  τόν Υἱόν Του… ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»(Γαλάτ. δ΄4-5). ΟΝΤΩΣ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ, «ἡ Ἀγάπη ἀντάλλαξε ἀσπασμό μέ την Ταπεινοσύνη». ΣΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ σαρκώνετ’ ἡ ἀγάπη, ὁ Ἰησοῦς, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. «Αὐτός δέ καί μόνον Αὐτός  σώζει τον λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21). «Εὐφραίνεσθε, λοιπόν, δίκαιοι, οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε· σκιρτήσατε, τά ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος…». «Γεννήθηκε γιά σᾶς  σήμερα, ΣΩΤΗΡΑΣ στήν πόλι τοῦ Δαβίδ. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός ὁ Κύριος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται, γιά χάρι μας, Υἱός ἀνθρώπου ( Λουκ. β΄11).

«Δοξάσατε τόν Θεόν, γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη Του καί τήν ἀνέκφραστη συγκατάβασίν Του. Δοξάσατε τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν διότι, μέ τήν ἐνανθρώπισίν Του: Ἐπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον  καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπήλλαξε, ὁριστικά, ἀπό το φόβο τοῦ θανάτου(Ἑβρ. β΄14-15). Κατήργησε τόν ᾏδη, διέλυσε τό κράτος τῶν δαιμόνων, ἐξαφάνισε τά ἀποπνικτικά νέφη τῆς ἀγνωσίας και τῆς ἀπογνώσεως, μέσ’ ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στο Ὄνομά Του. ΔΟΞΑΣΑΤΕ τόν Κύριον, πού, μέ τό Φῶς τῆς ἀγάπης Του, φώτισε τά σκοτάδια μας καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν πλάνη, ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, ἀπό τό ἄγχος, ἀπό τη θλῖψι, ἀπό τήν ἀγωνία καί τήν ἀγονία, ἀπό τή διαφθορά, τή φθορά καί τό Θάνατο.  ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ·  ΔΟΞΑΣΑΤΕ τόν Κύριον, διότι με την συγκατάβασί του, «ὁ λαός, πού κάθεται στό σκοτάδι βλέπει Φῶς Μέγα, καί ἐκεῖνοι πού βρίσκονται κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, ἀνατέλλει γι’ αὐτούς ΦΩΣ» (πρβλ. Ματθ. δ΄16). Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Μόνος καί αἰώνιος ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ἀνατέλλει. Κατακαίει τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, καθαρίζει τήν καρδιά μας ἀπό τή σαπίλα, θερμαίνει την παγωμένη μας ψυχή καί φωτίζει τίς ψυχές ὅλων ἡμῶν, τῶν ταλαιπωρημένων ἀπό τήν ἁμαρτία, μέ τό οὐράνιον Φῶς Του, τό Φῶς τό τῆς γνώσεως, το Φῶς τῆς θείας Ἀγάπης και τῆς Δικαιοσύνης.

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε·

Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, 

Χριστός ἐπί γῆς,  ὑψώθητε·

ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν

εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε,  λαοί, ὅτι

ΔΕΔΟΞΑΣΤΑΙ».

Μᾶς καλεῖ κοντά Του.Κρούει τήν Θύραν καί μᾶς ζητεῖ νά ὑψωθοῦμε πάνω ἀπό τά γήϊνα. Κρούει τήν Θύραν καί μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθου» καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά δοξάσουμε τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον μέ λόγια, ἀλλά μέ ἔργα γνησίας, ἁγνῆς, θυσιαστικῆς ἀγάπης καί Καλωσύνης, Μέσα ἀπό τή Φάτνη μᾶς καλεῖ κοντά Του. Καί ἡ Ἀποδοχή τῆς Προσκλήσεως, ὅπως ἔχουμε πῆ, εἶναι ἀπόφασις Ζωῆς. Ἡ Ἄρνησις τῆς Προσκλήσεως εἶναι Θάνατος, αἰώνιος χωρισμός ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὑδατος, χωρισμός ἀπό τόν Θεόν.

Δυό Χιλιάδες καί πλέον χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε, πού γεννήθηκε ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ὁ Χριστός. Ὁ κόσμος δέχθηκε τόν Κύριόν του; Ἀγκάλιασε τόν Σωτῆρα του; Ἤ βασανίζεται καί χαροπαλεύει μακρυά Του;

Τότε ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ δέν Τόν δέχθηκαν. Ἔκλεισαν μπροστά Του ὅλες τίς Θύρες. Δεν βρέθηκε Θέσις, γι’ Αὐτόν, τόν Δημιουργόν τοῦ Σύμπαντος… Ἡ Παναγία Μητέρα Του «Τόν ἔβαλε να πλαγιάσῃ σέ μιά φτωχική Φάτνη, γιατί δέν βρέθηκε τόπος ἐκεῖ, γι’ αὐτούς» (Λουκ. β΄7)… «Ὦ βάθος πλούτου καί  σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ  ὁδοί αὐτοῦ !... » (Ρωμ. ια΄33). ΣΤΗ Βηθλεέμ, στό παγωμένο Σπήλαιο, σέ μιά πτωχική Φάτνη, ἀνακλίνεται «ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν! » Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας… Ἀλλά τί λέω; Μήπως καί τώρα στέκεται ἔξω, μπροστά στις ὁλόκλειστες θύρες τῆς ψυχῆς μας, τῆς Οἰκογενείας μας, τῆς Κοινωνίας μας, περίλυπον τό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ, χωρίς κατάλυμα;

Σκεφθήκαμε ποτέ· Τί εἶναι ἡ ζωή μας, χωρίς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ;  Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.  Ὁ Χριστός εἶναι τό ΠΑΝ, γιά μᾶς. Χωρίς τόν Χριστόν δέν ὑπάρχει ΤΙΠΟΤΕ. Μόνον Κόλασις, ἄβυσσος Ὀδύνης, αἰώνιος Θάνατος. Υπάρχει μόνον τό πῦρ τό αἰώνιον τῷ ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.

Και ἔρχεται ὁ Χριστός νά μᾶς λυτρώσῃ. Λαμβάνει δούλου Μορφήν, μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό αὐτήν τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης καί μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς Τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς Ὑδάτων»( Ἀποκ. ζ΄17).

Γεννᾶται  ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ὁ Ἰησοῦς ὁ Θεάνθρωπος καί ἔρχεται κοντά μας και μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά νά μᾶς χαρίσῃ το Φῶς, τή ζωή, τη Χαρά, τήν εἰρήνη, τη μακαριότητα. Καί ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡῼΝ ΕΙΝΑΙ:  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ!

 Και ἐνῶ θἄπρεπε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γεννηθῇ μέσα μας ὁ Χριστός καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά  τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ἐμεῖς, δεν ἀκοῦμε τη Φωνή Του. Τόν ἀφήνουμε νά κρούῃ την Θύραν…  και ψάχνουμε νά βροῦμε το Θεό στἀστέρια. Καί τήν Ἐπιστήμη, πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, τή χρησιμοποιοῦμε, γιά τήν αὐτοκαταστροφή μας.

 « Ὦ ἐπιστήμη, πού τον Θεόν ὑπεροπτικά ἀφήνεις. Μᾶς ὀδηγεῖς ψηλά, μά ὅμως στην παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς», λέγει  ὁ ΓΚΑΙΤΕ.  Ἡ ἀνθρώπινη μωρία ἔφθασε στο σημεῖο νά ὐβρίζῃ, νά βλασφημῇ τον Πανάγαθο. Καί, ὡς τέκνα Παραφροσύνης, πολλοί ζητοῦν τον Θεόν στή Σελήνη καί  στά ἀστέρια. Καί εἶναι ἄξια προσοχῆς τά λόγια τοῦ ποιητοῦ, τοῦ Rueckert, πού λέγει:

 

«Ἐκεῖ ψηλά στόν  ἔναστρο οὐρανό,

κανένας τόν Θεόν δέν τόνε βρίσκει,

ὅποιος ἐκεῖ νά Τόν ἀνακαλύψῃ θέλει,

 μέσα του πρῶτα νά Τόν ἔχῃ πρέπει.

Γιατί μόνον ἄν μέσα στήν ψυχή σου ζῇ,

Τον βλέπεις και στά ὄντα γύρω σου».

 

Καί εἶναι καιρός νά  γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις, ὅτι μόνον Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ. Νά γεννηθῇ μέσα στήν Ψυχή μας καί νά κάμῃ τή ζωή μας Παράδεισο. Διότι, ὅπως λέγει ὁ ποιητής: «Χίλιες φορές ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκε εἶσαι, γιά πάντα, χαμένος». Γιά νά  γεννηθῇ ὅμως μέσα μας ὁ Χριστός χρειάζεται ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ.  Καί πραγματικά «εἶναι εὐτυχεῖς ἐκεῖνοι, πού ἔχουν καθαροί καρδιά, γιατί αὐτοί θά δοῦν τον Θεόν» (Ματθ. ε΄8). Δέν φανερώνεται. Κρύβεται ὁ Θεός σέ κείνους, πού δέν καθαρίζουν τήν καρδιά τους, ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή.  Ὁ ποιητής Σίλλερ λέγει ὅτι, 

«Σέ ἀνθρώπους, πού ἡ ἁμαρτία μιαίνει,

 Κρυμμένη ἡ Θεότητά μου θα μένῃ».

Το Θεῖον Βρέφος μᾶς καλεῖ, να ἀκούσουμε τη Φωνή Του καί νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε την Ἀγάπη Του, τήν Ταπείνωσί Του, την ἁπλότητα και την Καλωσύνη Του. ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ,

«Ἡ ἀγάπη ἀντάλλαξε ἀσπασμό μέ τήν Ταπεινοσύνη.

Ὦ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως καλωσύνη

Πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τ’ ἄχαρα μονοπάτια,

ἄν ξέραμε πώς τόσο ἁπλᾶ, ἡ ἀγάπη κατοικεῖ

καί πώς μιά φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά νά γείρῃ,

στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια

καί σταθερά θά φέρναμε τό βῆμα πρός τά κεῖ»

                                       (Γ. Βερίτη, μετάφρασις ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ).

Ὦ Θεῖον Βρέφος! Ἄκακον Ἀρνίον, Ἀμνέ τοῦ Θεοῦ !

Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ! Ὦ  Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου !

Τῶν βασιλιάδων Βασιλιᾶ, Κύριε τῶν κυρίων!

Ὁ Φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον ! Σύ τό Φῶς τό ἀληθινόν,

πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον

κόσμον (Ἰωάν. α΄9). Σύ, ὁ Ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστός

καί ὁ ἀληθινός, ἡ Ἀρχή τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ(Ἀποκ. γ΄14),

πού ἔρχεσαι στόν κόσμο, ὄχι για να κρίνῃς, ἀλλά

γιά νά σώσῃς  τον κόσμον, καί ἀνακλίνεσαι σέ μιά

Φάτνη ταπεινή, γιά νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τή φθορά

Καί τό Θάνατο, ὦ Θεῖον Βρέφος, ἄκουσε, Κύριέ μου,

Τήν ταπεινή μου Προσευχή καί μή με ἀπορρίψῃς

ἀπό τοῦ Προσώπου Σου. Λυπήσου με καί ἐλέησέ με.

Καθάρισέ με, Κύριε, πρίν πάρῃς τήν ψυχή μου,

ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία…

Σῶσε μας, Κύριε, Σῶσε μας, Κάψε τἄχυρα τῶν ἔργων

μας καί ἀξίωσέ μας τοῦ Ἐλέους Σου!  Ἔρχου ταχύ.

Ἕλα γρήγορα, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε. Ἀξίωσέ μας,

μέ  τή Χάρι Σου, νά καταστήσουμε τήν Ψυχή μας,

κατάλληλο, εὐτρεπισμένο Σπήλαιο, νά γεννηθῇς

ἐντός μας. Μόνον κοντά Σου, Κύριε, θά βροῦμε

γαλήνη  καί ἀνάπαυσι καί θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς.

Στερέωσον, Κύριε, ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν

Σου, τή σαλεμένη και ματωμένη  μας καρδιά!

Ἕρχου , Κύριε, καί μήν ἀργοπορῇς. Ἔρχου ταχύ,

νά γεννηθῇς καί μέσα στήν ψυχή μας. Σκέπασέ

μας κάτω ἀπό τήν Σκέπην τῶν πτερύγων Σου καί

ἀξίωσέ μας, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ

δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι,

ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, εἰς πάντας

τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

 

 

 

 

 

 

 

«Μακάριος ὅς φάγεται ἄρτον ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. ιδ΄15).

 

                               

                                   Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

(Λουκ. ιδ΄ 15-24)

 

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα

 καί ἐκάλεσε πολλούς» (Λουκ. ιδ΄16).

Στήν Παραβολή ὁ ἄνθρωπος, πού ἑτοιμάζει δεῖπνον μέγα καί καλεῖ πολλούς εἶναι ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Ὁποῖος, ὡς στοργικός Πατέρας, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄Τιμόθ. β΄4). Ζητεῖ τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μᾶς θέλει καί μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς…» (Ματθ. ια΄28-30).

Θέλει νά ἐπιστρέψουμε, μέ τή Θέλησί μας, στήν Πατρική Ἑστία. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς καλεῖ: «Ὅστις θέλει…» (Μάρκ. η΄34). Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας ἀναφέρει τον παράπονον τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ὁ Ὁποῖος λέγει: «Δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου· 1) Ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωήν, και 2)ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»(Ἱερεμ. 2, 13). Καί ὁ Προφήτης Δαυῒδ, ἀναφέρει ὅτι «ὁ Θεόπλαστος ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48, 13,21). Δηλαδή: Ὁ θεόπλαστος ἄνθρωπος δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα, δέν κατενόησε  τήν τιμήν καί  τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τόν τίμησεν ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος τόν δημιούργησε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, καί κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά κτήνη, τά ἀνόητα, τά μή ἔχοντα λογικόν, ὅπως αὐτός.  Ὡμοιώθη προς τά κτήνη και ζῆ σάν κτῆνος καί αὐτός καί πεθαίνει σάν κτῆνος.  Ἐγκατέλειψε τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύοντας τά Εἴδωλα ἔφθασε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ζῶν σάν κτῆνος, Χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον, στενάζει, ὀδυνᾶται  μακράν ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν καί προσπαθεῖ νά ξεδιψάσῃ τή δίψα του «στά λασπονέρια τῆς Ἀποστασίας» καί  νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του μέ τά «κεράτια ὧν ἤσθιον οἱ Χοῖροι», μέ  τά ξυλοκέρατα τῆς ἀπιστίας.

Ὁ Πανάγαθος ὅμως, καί Φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Ὁποῖος δέν ἐδημιούργησε τον ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν, ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ καί «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν και ΚΡΟΥΕΙ…»(Ἀποκ. γ΄20). Μᾶς ΚΑΛΕΙ νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἰλικρινά μετανοιωμένοι. Μᾶς ΚΑΛΕΙ νά κληρονομήσωμεν την ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς Κόσμου. Ὁ Πολυέλεος ἡτοίμασεν Βασιλείαν, τήν ὁποίαν μποροῦν, ἄν Θέλουν, νά τήν κληρονομήσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀρκεῖ νά ἐγκολπῶθοῦν τό Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά κάνουν «πρᾶξι» στή ζωή τους τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Νά  θρέφουν τόν πεινασμένον  ἐλάχιστον ἀδελφόν τοῦ Χριστοῦ, νά ποτίζουν τόν διψασμένο, νά ντύνουν τόν πτωχόν καί νά θεραπεύουν καί νά περιβάλλουν μέ ἁγνή ἀγάπη τόν ἀνήμπορο συνάνθρωπόν τους. Τότε καί  μόνον τότε, ὡς εὐλογημένοι τοῦ Πατρός, θά εἰσέλθουν εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του (Ματθ. κε΄ 31-46). 

Ἡ Ἀποδοχή τῆς Προσκλήσεως εἰς τό Μέγα Δεῖπνον εἶναι Ἀπόφασις Ζωῆς. Ὁ πιστός συντάσσεται τῷ Χριστῷ. Ἀποτινάσσει τόν δυσώδη κονιορτόν τῆς ἁμαρτίας ἀπό την ψυχή του,  τήν καθαρίζει  ἀπό τή λάσπη, ἀπεκδύεται τό ἔνδυμα τῆς φορᾶς καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας. Ἐνδύεται τό  ἔνδυμα  ἀπό βύσσινον  λαμπρόν καθαρόν, τό κατάλληλον διά τούς κεκλημένους εἰς τό Μέγα  Δεῖπνον, τό ὁποῖον παρατίθεται, εἰς τούς γάμους τοῦ Νυμφίου,  τοῦ Ἀρνίου, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τῆς Νύμφης, τῆς Θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, τῆς περιβεβλημένης βύσσινον λαμπρόν καθαρόν· τό γάρ βύσσινον τά δικαιώματα τῶν Ἁγίων ἐστί»(Ἀποκ. ιθ΄8). Ἡ ἀποδοχή τῆς Προσκλήσεως,  καταξιώνει τούς πιστούς, να κληρονομήσουν τήν ἡτοιμασμένην αὐτοῖς Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς  κόσμου, ὁδηγεῖ εἰς τήν αἰώνιον Ζωήν.

Εἰς αὐτό τό Μέγα Δεῖπνον ὁ Θεός  μᾶς προσκαλεῖ καί «ΜΑΚΑΡΙΟΙ εἶναι οἱ εἰς τό Δεῖπνον τοῦ γάμου τοῦ Ἀρνίου κεκλημένοι» (Λουκ.ιδ΄15. Ἀποκ. ιθ΄9).

Ἡ ΑΡΝΗΣΙΣ τῆς Προσκλήσεως ὁδηγεῖ στόν αἰώνιον Θάνατον, στόν αἰώνιον χωρισμόν ἀπό τον Θεόν, ὁδηγεῖ εἰς τό Πῦρ τό αἰώνιον τῷ ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»(πρβλ. Ματθ. κε΄ 31-46).

ΕΝΩ ὅμως ὁ Θεός ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ καί κρούει τήν Θύραν, οἱ ἄνθρωποι κωφεύουν στήν ΘΕΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ.

«Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16). «Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. «Σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ , δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

Ὁ ἐπουράνιος Θεός, οἰκτίρμων καί  ἐλεήμων, ἑτοιμάζει  Μέγα Δεῖπνον, Ἁγιον, πνευματικόν, οὐράνιον Μυστικόν Δεῖπνον, καί «Θυσιάζει τόν Μόσχον τόν σιτευτόν», τό Ἀρνίον τό ἄκακον, τόν Ἀμνόν αὐτοῦ, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Παραθέτει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν εἰς εὐφροσύνην τῶν προσκεκλημένων εἰς τό Δεῖπνον. Περιμένει, μέ τή θέλησι μας νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Παραθέτει τά ἀγαθά «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν και οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄Κορινθ. β΄9).Παραθέτει, «τόν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τόν ἀληθινόν. Ὁ γάρ ἄρτος τοῦ  Θεοῦ ἐστιν ὁ καταβαῖνον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ»       ( Ἰωάν. στ΄32-33). «Τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον». Καί πράγματι «συνίστησι δέ  τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός,  ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»( Ρωμ. ε΄ 8). «Ἀποστέλει δέ τόν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ Δείπνου εἰπεῖν  τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι  πάντα » (Λουκ.ιδ΄17).  Δοῦλον ὀνομάζει τον Υἱόν Του τον Μονογενῆ, τόν μορφήν δούλου λαβόντα(Φιλιπ. β΄7).Ὁ Ὁποῖος ἔρχεται κοντά μας. Σταυρώνεται Αὐτός ἀντί ἡμῶν καί Γίνεται Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα. Ἔρχεται κοντά μας, κρούει τήν Θύραν καί μᾶς καλεῖ στό Μέγα Δεῖπνον, καί μᾶς τονίζει ὅτι δική Του τροφή εἶναι νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό  Θέλημα τοῦ Πατρός, πού εἶναι ἡ Σωτηρία μας ( Ἰωάν. δ΄34), «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» ( Α΄ Πέτρ. β΄21). ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Ἐμεῖς  ὅμως…

Δυστυχῶς, ἐμεῖς, οἱ προσκεκλημένοι ἀρνούμαστε τήν Θείαν Πρόσκλησιν. Ἐμμένουμε τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ. Ἑμμένουμε τῇ ἁμαρτίᾳ, μολονότι γνωρίζουμε καλά ὅτι τό ἔμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικόν. Παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές, δέν μετανοοῦμε. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα. Συνεχίζουμε  τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τό Βόρβορο, τόν Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε (πρβλ. Ἀποκ. θ΄20-21). Ἀρνούμαστε τήν Πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, προφασιζόμενοι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».

Οἱ προσκεκλημένοι «ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες» (Λουκ. ιδ΄18): α) «Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρόν ἠγόρασα καί ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καί  ἰδεῖν αὐτόν. Δεν μπορῶ να δεχθῶ την πρόσκλησιν, διότι ἔχω ἀνάγκη να φροντίσω το χωράφι μου. Σέ παρακαλῶ θεώρησέ με δικαιολογημένον. Ἁπάλλαξέ με ἀπό τήν ὑποχρέωσι νά ἔλθω.

Και εἶναι δυστυχῶς πολλοί, πού κυριεύονται ἀπό την ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, για την ἀπόκτησι περισσοτέρων ὐλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν τους στή γῆ, ἀγνοοῦντες το βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί παραμένουν ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «δέσμιοι τῆς γῆς», «δέσμιοι σκότους καί αἰχμάλωτοι ἀξημέρωτης νύχτας».

β) Ὁ δεύτερος ἀρνήθηκε τήν πρόσκλησι λέγοντας: «Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε και πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον» (Λουκ.ιδ΄19). Και δεν εἶναι ὀ μόνος. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού γίνονται δοῦλοι τῶν βρωμερῶν τους Παθῶν, κυριεύονται ἀπό τίς κοσμικές, σαρκικές ἀπολαύσεις και, χωρίς ἴχνος ντροπῆς, δέν ἀσχολοῦνται, μέ τήν ἐπιμέλεια καί τήν τελείωσιν τῆς ψυχῆς. Δεν ἀφιερώνουν οὔτε δευτερόλεπτον, γιά τή λατρεία τοῦ Θεοῦ, γιά τήν πνευματική ζωή. Καί γ) ὁ τρίτος  εὐθέως  ἀρνεῖται τήν πρόσκλησιν λέγων· «γυναῖκα ἔγημα, καί διά τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν». Τρίτη κατηγορία ἀρνητῶν τῆς προσκλήσεως τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, προφασίζονται ὡς ἐμπόδιον καί αὐτόν ἀκόμη τόν τίμιον γάμον, τόν ὁποῖον μολύνουν παντοιοτρόπως, καί ὄντως, ὄχι μόνον μόνον δέν σέβονται τόν γάμο τους , ἀλλά δημιουργοῦν χίλια δυό προβλήματα στόν ἱερό θεσμό τῆς Οἰκογενείας, ζῶντες ἀσώτως. Ὅλοι, ὅσοι ἀρνοῦνται την πρόσκλησιν τοῦ Θεοῦ,  μένουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ. Μένουν στό σκοτάδι, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου.

Καλεῖ πρῶτα τούς δικούς Του, τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δέν Τόν δέχονται, ἀλλά καί ἐκβάλλουν Αὐτόν ἔξω τῆς Πόλεως, στό Γολγοθᾶ καί Τόν Σταυρώνουν ἐκεῖ.

Ἀφοῦ οἱ δικοί Του, πού τόσον πολύ εὐεργετήθηκαν ἀπό Αὐτόν ἀρνήθηκαν τήν Πρόσκλησι στό Μέγα Δεῖπνον, ὀ Μακρόθυμος στέλλει τόν Δοῦλον Του καί καλεῖ  στό Δεῖπνον, ὅλους τούς περιφρονημένους ἀπό τούς Ἰουδαίους. Καλεῖ ἀκόμη ὅλους τούς παραστρατημένους καί ἀπομακρυσμένους ἀπό Αὐτόν, πτωχούς καί ἀναπήρους, χωλούς και τυφλούς, τούς μακράν, νά ἐπιστρέψουν, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Πατέρας λέγει εἰς τόν Δοῦλον Του:  «ἀνάγκασον αὐτούς εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῆ ὁ οἶκος μου». Βοήθησέ τους νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι  ἀγάπη καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»( Α΄ Ἰωάν. δ΄16). «Λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οὐδείς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ Δείπνου»( Λουκ. ιδ΄24). Διότι, μέ τήν κακήν τους θέλησιν, ἀρνήθηκαν τήν πρόσκλησιν.

Και πραγματικά ὅσοι δέχθηκαν τήν Θείαν Πρόσκλησιν, ὅσοι δέχθηκαν τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Χριστόν καί πίστεψαν εἰς τό Ὄνομά Του, σ’  αὐτούς ἔδωκεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Τούς δέχθηκε νά παρακαθήσουν κοντά Του εἰς τό Μέγα καί Μυστικόν Δεῖπνον, εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του. Καί εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού δέχονται τήν πρόσκλησιν καί συντάσονται, μέ τό Ἀρνίον καί πολεμοῦν καί νικοῦν τόν Ἀντίχριστον και τούς ἀντιχρίστους. Διότι «οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, «τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί  καί Βασιλεύς βασιλέων, (νικήσουσι δέ), καί οἱ ματ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14). Διότι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄2).

Μέγας εἶσαι, Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν Θαυμασίων Σου!  Καί πραγματικά, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος : «Τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας Σου; Ἀκουστάς ποιῆσαι τάς αἰνέσεις Σου ἤ διηγήσασθαι πάντα τά πάντα τά θαυμάσιά Σου ἐν παντί καιρῷ;»

Μορφήν δούλου λαμβάνεις καί ἔρχεσαι κοντά μας καί παραθέτεις Δεῖπνον Μέγα, ὡς Θεός Μέγας και καλεῖς πολλούς, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων Κύριε. Τό Μυστήριον τῆς ἀγάπης Σου, ποιός μπορεῖ νά τό ἐξιχνιάσῃ; Δέν μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά ἑρμηνεύσῃ τή Θεϊκή Σου συγκατάβασι. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Σύ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, «ὁ  Ὤν και ὁ  Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης, μορφήν δούλου λαμβάνεις. Δόξα τῇ Μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε. Δόξα Σοι! Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει Σου!  Παραθέτεις Μέγα  Δεῖπνον και μᾶς καλεῖς νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, στήν Πατρικήν Ἑστία. 

Μᾶς δίδεις δέ καί ζωντανή εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου Μυστικοῦ Δείπνου, τό Μυστικόν Δεῖπνον, ὀλίγο πρίν ἀπό τή Σταυρική Σου Θυσία, στό ὑπερῶον, ἐκεῖ ὅπου  εὐλογεῖς  καί μεταβάλεις τόν  ἄρτον εἰς  τό ἄχραντον σῶμα Σου,  καί τόν οἶνον μεταβάλεις εἰς τό Τίμιον αἷμα Σου και μᾶς καλεῖς νά μεταλάβουμε, νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Σου, πού «εἶναι τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν» εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος. Μᾶς καλεῖς, Πανάγαθε, νά προσέλθουμε, μετά Φόβου Θεοῦ, Πίστεως και Ἀγάπης, στό Μυστικόν αὐτό Δεῖπνον καί νά κοινωνήσουμε τό ἄχραντον σῶμα Σου καί τό τίμιον Αἷμα Σου, νά ἑνωθοῦμε μαζί Σου. Μᾶς ἀξιώνεις, με καθαρή καρδιά καί θερμή Πίστι Σέ Σένα, Λυτρωτά, νά γίνουμε Θεοφόροι, Χριστοφόροι, καί Πνευματοφόροι καί ἱκανοί τοῦ πατεῖν ἐπάνω Ὄφεων καί Σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Τονίζεις δέ καί λέγεις: «Ἀμήν   ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τήν Σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα. Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καί τό αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν.στ΄ 53-56).Καί μόνον, ὅσοι δέχονται τήν Θείαν Πρόσκλησιν, εἶναι ἄξιοι συνδαιτημόνες τοῦ Μεγάλου καί Μυστικοῦ Δείπνου τῆς βασιλείας Σου. Πῶς νά Σέ ὑμνήσουμε, ἐμεῖς οἱ ἀχρεῖοι καί ἀνάξιοι δοῦλοι Σου;

Σύ Κύριε εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἠ ζωή τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ 

κόσμου, ὁ Λυτρωτής τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν.

«Ἰσαρίθμους γάρ τῇ ψάμμῳ ᾠδάς ἄν προσφέρωμέν Σοι, Βασιλεῦ Ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον τῶν εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησας καί ποιεῖς μεθ’ ἡμῶν».  Σέ εὐχαριστοῦμεν Κύριε, «ὑπέρ πάντων ὧν ἴσμεν καί ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων. Καί ἀξίωσέ μας νά παρακαθήσουμε εἰς τό μυστικό τραπέζι, πού ἑτοίμασες, γιά  μᾶς, στήν αἰώνια Βασιλεία Σου καί, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι  εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.