«Μακάριος ὅς φάγεται ἄρτον ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. ιδ΄15).

 

                               

                                   Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

(Λουκ. ιδ΄ 15-24)

 

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα

 καί ἐκάλεσε πολλούς» (Λουκ. ιδ΄16).

Στήν Παραβολή ὁ ἄνθρωπος, πού ἑτοιμάζει δεῖπνον μέγα καί καλεῖ πολλούς εἶναι ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Ὁποῖος, ὡς στοργικός Πατέρας, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄Τιμόθ. β΄4). Ζητεῖ τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μᾶς θέλει καί μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς…» (Ματθ. ια΄28-30).

Θέλει νά ἐπιστρέψουμε, μέ τή Θέλησί μας, στήν Πατρική Ἑστία. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς καλεῖ: «Ὅστις θέλει…» (Μάρκ. η΄34). Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας ἀναφέρει τον παράπονον τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ὁ Ὁποῖος λέγει: «Δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου· 1) Ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωήν, και 2)ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»(Ἱερεμ. 2, 13). Καί ὁ Προφήτης Δαυῒδ, ἀναφέρει ὅτι «ὁ Θεόπλαστος ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48, 13,21). Δηλαδή: Ὁ θεόπλαστος ἄνθρωπος δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα, δέν κατενόησε  τήν τιμήν καί  τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τόν τίμησεν ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος τόν δημιούργησε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, καί κατέρριψε καί ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του πρός τά κτήνη, τά ἀνόητα, τά μή ἔχοντα λογικόν, ὅπως αὐτός.  Ὡμοιώθη προς τά κτήνη και ζῆ σάν κτῆνος καί αὐτός καί πεθαίνει σάν κτῆνος.  Ἐγκατέλειψε τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύοντας τά Εἴδωλα ἔφθασε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ζῶν σάν κτῆνος, Χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον, στενάζει, ὀδυνᾶται  μακράν ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν καί προσπαθεῖ νά ξεδιψάσῃ τή δίψα του «στά λασπονέρια τῆς Ἀποστασίας» καί  νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του μέ τά «κεράτια ὧν ἤσθιον οἱ Χοῖροι», μέ  τά ξυλοκέρατα τῆς ἀπιστίας.

Ὁ Πανάγαθος ὅμως, καί Φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Ὁποῖος δέν ἐδημιούργησε τον ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν, ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ καί «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν και ΚΡΟΥΕΙ…»(Ἀποκ. γ΄20). Μᾶς ΚΑΛΕΙ νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἰλικρινά μετανοιωμένοι. Μᾶς ΚΑΛΕΙ νά κληρονομήσωμεν την ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς Κόσμου. Ὁ Πολυέλεος ἡτοίμασεν Βασιλείαν, τήν ὁποίαν μποροῦν, ἄν Θέλουν, νά τήν κληρονομήσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀρκεῖ νά ἐγκολπῶθοῦν τό Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά κάνουν «πρᾶξι» στή ζωή τους τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Νά  θρέφουν τόν πεινασμένον  ἐλάχιστον ἀδελφόν τοῦ Χριστοῦ, νά ποτίζουν τόν διψασμένο, νά ντύνουν τόν πτωχόν καί νά θεραπεύουν καί νά περιβάλλουν μέ ἁγνή ἀγάπη τόν ἀνήμπορο συνάνθρωπόν τους. Τότε καί  μόνον τότε, ὡς εὐλογημένοι τοῦ Πατρός, θά εἰσέλθουν εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του (Ματθ. κε΄ 31-46). 

Ἡ Ἀποδοχή τῆς Προσκλήσεως εἰς τό Μέγα Δεῖπνον εἶναι Ἀπόφασις Ζωῆς. Ὁ πιστός συντάσσεται τῷ Χριστῷ. Ἀποτινάσσει τόν δυσώδη κονιορτόν τῆς ἁμαρτίας ἀπό την ψυχή του,  τήν καθαρίζει  ἀπό τή λάσπη, ἀπεκδύεται τό ἔνδυμα τῆς φορᾶς καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας. Ἐνδύεται τό  ἔνδυμα  ἀπό βύσσινον  λαμπρόν καθαρόν, τό κατάλληλον διά τούς κεκλημένους εἰς τό Μέγα  Δεῖπνον, τό ὁποῖον παρατίθεται, εἰς τούς γάμους τοῦ Νυμφίου,  τοῦ Ἀρνίου, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τῆς Νύμφης, τῆς Θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, τῆς περιβεβλημένης βύσσινον λαμπρόν καθαρόν· τό γάρ βύσσινον τά δικαιώματα τῶν Ἁγίων ἐστί»(Ἀποκ. ιθ΄8). Ἡ ἀποδοχή τῆς Προσκλήσεως,  καταξιώνει τούς πιστούς, να κληρονομήσουν τήν ἡτοιμασμένην αὐτοῖς Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς  κόσμου, ὁδηγεῖ εἰς τήν αἰώνιον Ζωήν.

Εἰς αὐτό τό Μέγα Δεῖπνον ὁ Θεός  μᾶς προσκαλεῖ καί «ΜΑΚΑΡΙΟΙ εἶναι οἱ εἰς τό Δεῖπνον τοῦ γάμου τοῦ Ἀρνίου κεκλημένοι» (Λουκ.ιδ΄15. Ἀποκ. ιθ΄9).

Ἡ ΑΡΝΗΣΙΣ τῆς Προσκλήσεως ὁδηγεῖ στόν αἰώνιον Θάνατον, στόν αἰώνιον χωρισμόν ἀπό τον Θεόν, ὁδηγεῖ εἰς τό Πῦρ τό αἰώνιον τῷ ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»(πρβλ. Ματθ. κε΄ 31-46).

ΕΝΩ ὅμως ὁ Θεός ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ καί κρούει τήν Θύραν, οἱ ἄνθρωποι κωφεύουν στήν ΘΕΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ.

«Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16). «Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. «Σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ , δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

Ὁ ἐπουράνιος Θεός, οἰκτίρμων καί  ἐλεήμων, ἑτοιμάζει  Μέγα Δεῖπνον, Ἁγιον, πνευματικόν, οὐράνιον Μυστικόν Δεῖπνον, καί «Θυσιάζει τόν Μόσχον τόν σιτευτόν», τό Ἀρνίον τό ἄκακον, τόν Ἀμνόν αὐτοῦ, τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Παραθέτει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν εἰς εὐφροσύνην τῶν προσκεκλημένων εἰς τό Δεῖπνον. Περιμένει, μέ τή θέλησι μας νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Παραθέτει τά ἀγαθά «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν και οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄Κορινθ. β΄9).Παραθέτει, «τόν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τόν ἀληθινόν. Ὁ γάρ ἄρτος τοῦ  Θεοῦ ἐστιν ὁ καταβαῖνον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ»       ( Ἰωάν. στ΄32-33). «Τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον». Καί πράγματι «συνίστησι δέ  τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός,  ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»( Ρωμ. ε΄ 8). «Ἀποστέλει δέ τόν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ Δείπνου εἰπεῖν  τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι  πάντα » (Λουκ.ιδ΄17).  Δοῦλον ὀνομάζει τον Υἱόν Του τον Μονογενῆ, τόν μορφήν δούλου λαβόντα(Φιλιπ. β΄7).Ὁ Ὁποῖος ἔρχεται κοντά μας. Σταυρώνεται Αὐτός ἀντί ἡμῶν καί Γίνεται Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα. Ἔρχεται κοντά μας, κρούει τήν Θύραν καί μᾶς καλεῖ στό Μέγα Δεῖπνον, καί μᾶς τονίζει ὅτι δική Του τροφή εἶναι νά φέρῃ σέ τέλειον πέρας τό  Θέλημα τοῦ Πατρός, πού εἶναι ἡ Σωτηρία μας ( Ἰωάν. δ΄34), «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» ( Α΄ Πέτρ. β΄21). ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Ἐμεῖς  ὅμως…

Δυστυχῶς, ἐμεῖς, οἱ προσκεκλημένοι ἀρνούμαστε τήν Θείαν Πρόσκλησιν. Ἐμμένουμε τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ. Ἑμμένουμε τῇ ἁμαρτίᾳ, μολονότι γνωρίζουμε καλά ὅτι τό ἔμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικόν. Παρόλες τίς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, πληγές, δέν μετανοοῦμε. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα. Συνεχίζουμε  τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τό Βόρβορο, τόν Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε (πρβλ. Ἀποκ. θ΄20-21). Ἀρνούμαστε τήν Πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, προφασιζόμενοι «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις».

Οἱ προσκεκλημένοι «ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες» (Λουκ. ιδ΄18): α) «Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρόν ἠγόρασα καί ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καί  ἰδεῖν αὐτόν. Δεν μπορῶ να δεχθῶ την πρόσκλησιν, διότι ἔχω ἀνάγκη να φροντίσω το χωράφι μου. Σέ παρακαλῶ θεώρησέ με δικαιολογημένον. Ἁπάλλαξέ με ἀπό τήν ὑποχρέωσι νά ἔλθω.

Και εἶναι δυστυχῶς πολλοί, πού κυριεύονται ἀπό την ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, για την ἀπόκτησι περισσοτέρων ὐλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν τους στή γῆ, ἀγνοοῦντες το βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί παραμένουν ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «δέσμιοι τῆς γῆς», «δέσμιοι σκότους καί αἰχμάλωτοι ἀξημέρωτης νύχτας».

β) Ὁ δεύτερος ἀρνήθηκε τήν πρόσκλησι λέγοντας: «Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε και πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον» (Λουκ.ιδ΄19). Και δεν εἶναι ὀ μόνος. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού γίνονται δοῦλοι τῶν βρωμερῶν τους Παθῶν, κυριεύονται ἀπό τίς κοσμικές, σαρκικές ἀπολαύσεις και, χωρίς ἴχνος ντροπῆς, δέν ἀσχολοῦνται, μέ τήν ἐπιμέλεια καί τήν τελείωσιν τῆς ψυχῆς. Δεν ἀφιερώνουν οὔτε δευτερόλεπτον, γιά τή λατρεία τοῦ Θεοῦ, γιά τήν πνευματική ζωή. Καί γ) ὁ τρίτος  εὐθέως  ἀρνεῖται τήν πρόσκλησιν λέγων· «γυναῖκα ἔγημα, καί διά τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν». Τρίτη κατηγορία ἀρνητῶν τῆς προσκλήσεως τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, προφασίζονται ὡς ἐμπόδιον καί αὐτόν ἀκόμη τόν τίμιον γάμον, τόν ὁποῖον μολύνουν παντοιοτρόπως, καί ὄντως, ὄχι μόνον μόνον δέν σέβονται τόν γάμο τους , ἀλλά δημιουργοῦν χίλια δυό προβλήματα στόν ἱερό θεσμό τῆς Οἰκογενείας, ζῶντες ἀσώτως. Ὅλοι, ὅσοι ἀρνοῦνται την πρόσκλησιν τοῦ Θεοῦ,  μένουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ. Μένουν στό σκοτάδι, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου.

Καλεῖ πρῶτα τούς δικούς Του, τούς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δέν Τόν δέχονται, ἀλλά καί ἐκβάλλουν Αὐτόν ἔξω τῆς Πόλεως, στό Γολγοθᾶ καί Τόν Σταυρώνουν ἐκεῖ.

Ἀφοῦ οἱ δικοί Του, πού τόσον πολύ εὐεργετήθηκαν ἀπό Αὐτόν ἀρνήθηκαν τήν Πρόσκλησι στό Μέγα Δεῖπνον, ὀ Μακρόθυμος στέλλει τόν Δοῦλον Του καί καλεῖ  στό Δεῖπνον, ὅλους τούς περιφρονημένους ἀπό τούς Ἰουδαίους. Καλεῖ ἀκόμη ὅλους τούς παραστρατημένους καί ἀπομακρυσμένους ἀπό Αὐτόν, πτωχούς καί ἀναπήρους, χωλούς και τυφλούς, τούς μακράν, νά ἐπιστρέψουν, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Πατέρας λέγει εἰς τόν Δοῦλον Του:  «ἀνάγκασον αὐτούς εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῆ ὁ οἶκος μου». Βοήθησέ τους νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι  ἀγάπη καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»( Α΄ Ἰωάν. δ΄16). «Λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οὐδείς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ Δείπνου»( Λουκ. ιδ΄24). Διότι, μέ τήν κακήν τους θέλησιν, ἀρνήθηκαν τήν πρόσκλησιν.

Και πραγματικά ὅσοι δέχθηκαν τήν Θείαν Πρόσκλησιν, ὅσοι δέχθηκαν τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Χριστόν καί πίστεψαν εἰς τό Ὄνομά Του, σ’  αὐτούς ἔδωκεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Τούς δέχθηκε νά παρακαθήσουν κοντά Του εἰς τό Μέγα καί Μυστικόν Δεῖπνον, εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του. Καί εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι, πού δέχονται τήν πρόσκλησιν καί συντάσονται, μέ τό Ἀρνίον καί πολεμοῦν καί νικοῦν τόν Ἀντίχριστον και τούς ἀντιχρίστους. Διότι «οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, «τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί  καί Βασιλεύς βασιλέων, (νικήσουσι δέ), καί οἱ ματ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14). Διότι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»(Ἀποκ. στ΄2).

Μέγας εἶσαι, Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, καί θαυμαστά τά ἔργα Σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν Θαυμασίων Σου!  Καί πραγματικά, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος : «Τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας Σου; Ἀκουστάς ποιῆσαι τάς αἰνέσεις Σου ἤ διηγήσασθαι πάντα τά πάντα τά θαυμάσιά Σου ἐν παντί καιρῷ;»

Μορφήν δούλου λαμβάνεις καί ἔρχεσαι κοντά μας καί παραθέτεις Δεῖπνον Μέγα, ὡς Θεός Μέγας και καλεῖς πολλούς, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων Κύριε. Τό Μυστήριον τῆς ἀγάπης Σου, ποιός μπορεῖ νά τό ἐξιχνιάσῃ; Δέν μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά ἑρμηνεύσῃ τή Θεϊκή Σου συγκατάβασι. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Σύ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀληθινός Μεσσίας, «ὁ  Ὤν και ὁ  Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης, μορφήν δούλου λαμβάνεις. Δόξα τῇ Μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε. Δόξα Σοι! Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει Σου!  Παραθέτεις Μέγα  Δεῖπνον και μᾶς καλεῖς νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, στήν Πατρικήν Ἑστία. 

Μᾶς δίδεις δέ καί ζωντανή εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου Μυστικοῦ Δείπνου, τό Μυστικόν Δεῖπνον, ὀλίγο πρίν ἀπό τή Σταυρική Σου Θυσία, στό ὑπερῶον, ἐκεῖ ὅπου  εὐλογεῖς  καί μεταβάλεις τόν  ἄρτον εἰς  τό ἄχραντον σῶμα Σου,  καί τόν οἶνον μεταβάλεις εἰς τό Τίμιον αἷμα Σου και μᾶς καλεῖς νά μεταλάβουμε, νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Σου, πού «εἶναι τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν» εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος. Μᾶς καλεῖς, Πανάγαθε, νά προσέλθουμε, μετά Φόβου Θεοῦ, Πίστεως και Ἀγάπης, στό Μυστικόν αὐτό Δεῖπνον καί νά κοινωνήσουμε τό ἄχραντον σῶμα Σου καί τό τίμιον Αἷμα Σου, νά ἑνωθοῦμε μαζί Σου. Μᾶς ἀξιώνεις, με καθαρή καρδιά καί θερμή Πίστι Σέ Σένα, Λυτρωτά, νά γίνουμε Θεοφόροι, Χριστοφόροι, καί Πνευματοφόροι καί ἱκανοί τοῦ πατεῖν ἐπάνω Ὄφεων καί Σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Τονίζεις δέ καί λέγεις: «Ἀμήν   ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τήν Σάρκα καί πίνων μου τό Αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα. Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καί τό αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν.στ΄ 53-56).Καί μόνον, ὅσοι δέχονται τήν Θείαν Πρόσκλησιν, εἶναι ἄξιοι συνδαιτημόνες τοῦ Μεγάλου καί Μυστικοῦ Δείπνου τῆς βασιλείας Σου. Πῶς νά Σέ ὑμνήσουμε, ἐμεῖς οἱ ἀχρεῖοι καί ἀνάξιοι δοῦλοι Σου;

Σύ Κύριε εἶσαι ἡ Ἀνάστασις καί ἠ ζωή τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ 

κόσμου, ὁ Λυτρωτής τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν.

«Ἰσαρίθμους γάρ τῇ ψάμμῳ ᾠδάς ἄν προσφέρωμέν Σοι, Βασιλεῦ Ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον τῶν εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησας καί ποιεῖς μεθ’ ἡμῶν».  Σέ εὐχαριστοῦμεν Κύριε, «ὑπέρ πάντων ὧν ἴσμεν καί ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων. Καί ἀξίωσέ μας νά παρακαθήσουμε εἰς τό μυστικό τραπέζι, πού ἑτοίμασες, γιά  μᾶς, στήν αἰώνια Βασιλεία Σου καί, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι  εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.